http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3665641/W3665641.html#1 (บทที่ 1 จูบรสสตอเบอร์รี่)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3665646/W3665646.html (บทที่ 2 จดหมายจากพ่อ)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3666112/W3666112.html#1 (บทที่ 3 โรงเรียนรัตติกาล)
บทที่ 1 จูบรสสตอเบอร์รี่
...........................................
สถานที่ผมได้มาเหยียบย่ำเป็นครั้งแรกก็คือ โลกมนุษย์ หลังจากได้รับงานชิ้นหนึ่งจากผู้เป็นบิดาให้ขึ้นมาทำงานพร้อมกับเพื่อนชายที่เป็นยมฑูตด้วยกันถึง 4 คน และส่วนงานที่ผมได้รับมอบหมายนั่นก็คือ ให้มาเก็บวิญญาณหญิงสาวที่หลบหนีการจับกุม ซึ่งมีจำนวนเยอะมากจนแทบจะล้นโลกแล้วด้วยซ้ำ ความจริงมันก็ไม่ยากเท่าไหร่นักหรอก กับอีแค่จับยัดใส่ขวดกักวิญญาณก็ซะสิ้นเรื่อง วิธีนี้มันง่ายก็จริงแต่พวกวิญญาณสาวๆนะสิ ล้วนเป็นพวกที่บ้าหนุ่มหล่อๆกันทั้งนั้น แค่เพียงได้กลิ่น วิญญาณสาวก็จะพากันเข้ารุมปู้ยี้ปู้ยำหนุ่มหล่อจนซะเละไม่มีชิ้นดี สมมุติว่าถ้าเกิดเป็นผมที่ได้เจอแบบนั้น คงจะน่ากลัวยิ่งกว่าตายทั้งเป็นเสียอีก คิดแล้วก็น่าขนลุกขนพองจนแทบอยากจะกลับบ้านเสียด้วยซ้ำ
"เฮ้ย! อย่าคิดมากอย่างนั้นสิเพื่อนยาก เพิ่งจะมาถึงบนโลกไม่กี่นาทีเอง จะยอมแพ้แล้วหรือยังไง"
คนที่พูดปลอบผมอยู่นั้นเป็นเพื่อนของผมเอง คารุซะ โมอิ ชื่อของเจ้าหมอนี่ ช่างไม่เหมาะสมกับหน้าที่แสนโครตจะหล่อของมันเอาเสียเลย ชื่อผู้ชายมีเยอะพอถมเถไปกลับไม่เอา ดันเอาชื่อผู้หญิงมาตั้งซะได้ แล้วก็เรื่องสีผมของเจ้าหมอนี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึง มันช่างแสบตาพวกผมเสียจริง คนอะไรไม่รู้บ้าย้อมสีผมตัวเองเป็นสีแดงแป๊ด ถ้าไม่นับรวมถึงเสื้อผ้าที่มันใส่ด้วยละนะ
"ใครว่ายอมแพ้ฟ่ะ! โมอิ แกอย่ากล่าวหากันมั่วๆสิ คนอย่างฉันนะหรือจะกลัววิญญาณผู้หญิง ไม่มีวันซะหรอก"
"อ้าว! ใครจะไปรู้ละ ก็เห็นยืนตัวสั่นแบบนั้นนึกว่าจะกลัวซะอีก จริงไหมเฟร์ย่า"
โมอิหันหน้าไปขอความเห็นจากเพื่อนอีกคนที่ยืนอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ "ไม่รู้สิ" คำตอบสั้นๆจากคนที่ชื่อว่า เฟร์ย่าตอบกลับโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมามอง "ชิ! อะไรๆก็ไม่รู้ทุกทีเลยนะนายเนี่ย" โมอิบ่นพึมพำและรู้สึกน้อยใจเฟร์ย่านิดหนึ่ง มันก็สมควรอยู่หรอกที่ไม่ตอบกลับ ทำไงได้ล่ะ คนอย่างหมอนี่ ชิโนะ เฟรย์ หรือ เฟร์ย่า มันเป็นพวกหนอนหนังสือนี่นะ คงจะยากที่จะหันเหความสนใจจากหนังสือขึ้นมาตอบ
"แล้วนายละ รูนซ์"
"เอ่อ ไม่รู้สิ พอดีฉันไม่ได้ฟังที่พวกนายพูดกัน" รูนซ์ หรือ มาคาซะ รูนซ์ ตอบกลับไปขณะที่เจ้าตัวยังยืนชมทิวทัศน์ของตึกสูงระฟ้าอยู่ เจ้าหมอนี่เป็นคนไม่ค่อยฟังใครเช่นเดียวกับเฟร์ย่า เพราะฉะนั้นถ้าจะคุยกับสองคนนี้ต้องทำใจเอามากๆ ผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้นที่เคยหัวเสียกับเรื่องนี้มานับครั้งไม่ถ้วน หลังจากที่โมอิเห็นว่าสองคนนี้ไม่ยอมช่วย จึงหันไปมองเพื่อนอีกคนที่เหลือ
"อย่าเพิ่งหลับสิ! คิล ลุกขึ้นมาช่วยฉันก่อน" นี่ก็อีกคนเหมือนกัน ไม่รู้เป็นอะไรหนักหนามาถึงก็เอาแต่หลับลูกเดียว ดูมันทำเข้าสิ ขนาดยืนยังหลับได้เลย! ผมคิดแล้วก็ปวดกบาล ใครก็ได้ช่วยเอายาดมมาให้ผมที จะเป็นลมตายอยู่แล้ว
"พอเหอะโมอิ ฉันว่าพวกเราอย่ามัวเสียเวลาอยู่เลย รีบๆแยกย้ายไปจัดการวิญญาณกันเลยดีกว่านะ"
ทันทีที่ผมพูดจบ บรรดาหนังสือที่เฟร์ย่าถืออยู่ก็หายไปพริบตา รวมถึงรูนซ์ที่ชมทิวทัศน์ก็หันขวับมามองผม ส่วนอีกคนไม่ต้องพูดถึง เดมัส คิล ลืมตาตื่นขึ้นมาพลางบิดขี้เกียจหลังจากที่นอนหลับฝันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
"แยกย้ายไปตามจุดต่างๆที่ฉันเคยบอกพวกนายเอาไว้นะ" พวกนั้นฟังผมก่อนจะผงกหัวตอบแทนคำพูด "แล้วเจอกันอีกทีที่นี่หลัง 6 โมงเย็นเอาล่ะ ไปได้!" พูดจบ พวกนั้นก็หายแวบไปในทันที ส่วนตัวผมเอง เมื่อเห็นว่าเพื่อนๆไปแล้ว จึงเริ่มปฎิบัติการค้นหาวิญญาณโดยหยิบแว่นตาอันหนึ่งขึ้นมาสวมใส่ ฮันแน่! ผมเจอวิญญาณดวงหนึ่งเข้าแล้ว แหม! มานอนแผ่หลาตรงนั้นสบายใจเฉิบเลยเชียวนะ ว่าแล้วผมก็ค่อยเดินย่องเท้าอย่างช้าๆ ระแวดระวังมิให้วิญญาณหญิงสาวคนนั้นได้รู้สึกตัว ...5 เมตร 4...3...2....1
"กรี๊ดดดดดดดดดดด!! ยมฑูตมา!!!"
ไอ้เสียงไหนวะที่ทำให้ผมต้องสะดุ้ง พอผมหันไปมองต้นเสียงนั่น เข่าของผมก็อ่อนยวบยาบไปในทันที O_o" วิญญาณสาวมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ แม่งโครตเยอะชะมัดยากเลย 1....2...3...5....10...20..ไม่สิ มีมากกว่านั้นอีก ผมนับแล้วนับอีกจนตาลายไปหมด แต่แล้วผมก็ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อรู้สึกเหมือนว่ามีใครมากระตุกเสื้อ ว๊าก! ยัยวิญญาณสาวที่ผมจะจับตะกี้นี้นี่ ว่าแล้วยัยนั่นก็ฉีกยิ้มให้ผมอย่างอ่อนหวานหยาดเยิ้ม
"แหม! เป็นยมฑูตก็ไม่บอกกันเลย รู้งี้จะได้ลุกขึ้นมาให้เร็วๆกว่านี้เสียก็ดีหรอก" ยัยวิญญาณนุ่งน้อยห่มน้อยพูดยียวนกวนบาทาผมจนแทบขนลุก แถมมีการเอามือมาลูบที่แก้มใสๆของผมอีก -*- ผมสะดุ้งตกใจอีกรอบ รีบปัดมือยัยนั่นออกด้วยความรวดเร็ว "ยะ...ยะ..อย่ามาเข้าใกล้ฉันนะ! ไม่งั้นฉันจะ..ฉันจะ.."
"ฉันจะทำไมเหรอจ๊ะ พ่อหนุ่มรูปหล่อของฉัน" วิญญาณสาวอีกดวงมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ มายืนอยู่ด้านหลังแล้วเป่าลมใส่ที่ริมใบหูของผม -*- โอ้พระเจ้าจ๊อด! ผมกำลังจะโดนยัยพวกนี้รุมสะกำแล้ว หมดกันแน่คราวนี้ หมดกันกับความบริสุทธิ์ของผมที่สะสมมานานนับร้อยๆปี ต้องมาพังเพราะพวกวิญญาณสาวนี้ซะแล้ว T_T แต่พอนึกถึงคำพูดของโมอิขึ้นได้ ความรู้สึกโมโหก็ขึ้นพรวดพราด มีอย่างเหรอที่ผมจะต้องมายอมแพ้แค่นี้ ไม่มีวันซะหรอก
"ปล่อยฉันนะ!!ยัยบ้า!!"
ผมสะบัดตัวหลังจากที่ถูกยัยวิญญาณผมดำนั่นเกาะอยู่นาน พร้อมออกตัววิ่งทันทีโดยที่ไม่หันหลังกลับไปมองอีก ^^" แฮ่กๆ เหนื่อยชะมัดยากเลย เมื่อไหร่พวกนี้จะหายไปซะทีนะ เล่นวิ่งตามอยู่ได้นั่นแหละ O_o" จริงสิ ลืมไปว่ายัยพวกนี้วิ่งไม่ได้ ว่าแล้วผมก็หันกลับหลังไปมองอย่างหวาดๆ - - เฮือก! ยัยพวกนั้นกำลังลอยตัวดิ่งมาหาผมด้วยความเร็ว 200 กิโลเมตรต่อชั่วโมง
"เหวอออออ!" ผมตะโกนเสียงดังลั่นก่อนที่จะหันกลับไปด้านหน้า และออกตัววิ่งต่อไปอีก - - ผมวิ่งอยู่ได้สักพักก็เริ่มสะดุดภาพรอบข้าง รถยนต์กำลังแล่นผ่านผมไป แน่ล่ะ ผมยืนอยู่ข้างริมถนนนี่นะ ส่วนด้านหน้าก็คงจะเป็น ....เมืองมนุษย์ นี่ผมเข้ามาในเมืองมนุษย์ตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย แต่ก็ช่างหัวมันเถอะ ตอนนี้เอาตัวเองให้รอดจากพวกนี้ซะก่อน - - ว่าแล้วผมก็ไม่รีรออะไรอีก เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นก่อนที่จะเข้าไปในเมืองมนุษย์
แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 48 04:02:15
แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 48 22:01:53
แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 48 22:00:01
จากคุณ :
St.Valkyrie moon 
- [
วันแม่แห่งชาติ 21:58:26
]
นิยาย : หนุ่มยมฑูต กับ ยัยตัวแสบ (บทที่ 1 จูบรสสตอเบอร์รี่ )
