ความคิดเห็นที่ 1 "จะเป็นไรไหม? ถ้า..."กาเบียลแอบมองใบหน้าอีกฝ่ายที่กำลังรอคำถามจากตนอย่างตั้งใจ "คะ?" ประกายจันทร์ส่งเสียงถามขึ้นมา  ช่วงเวลานั้นทั้งสองคนปล่อยให้ความเงียบ ซึมซับบางความรู้สึกให้จมหายไปกับลมหายใจของอดีตที่ล่วงผ่านไปเรื่อย ๆ กาเบียลผ่อนลมหายใจเข้าออกที่เริ่มไม่เป็นจังหวะเพื่อรวบรวมความกล้าที่จะ เอ่ยคำถามออกไป ประกายจันทร์กลับรู้สึกหน่วงที่หัวใจ นอกจากความอึดอัดแล้วยังเต็มไปด้วยความรู้สึกห่วงหในแววตาที่แอบซ่อน บางความรู้สึกจากเขาเสมอ "เอ่อ.."ต่างฝ่ายต่างหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ เมื่อเอ่ยขึ้นมาพร้อมกัน เสียงหัวเราะนั้นคลายบรรยากาศที่อึดอัดนั้นลง  กาเบียลกล้าที่จะมองใบหน้าของหญิงสาวมากขึ้นกว่าเดิม ในขณะที่ประกายจันทร์เองกล้าที่จะสบตาของฝ่ายชายอีกครั้ง "...จะไปนั่งเป็นเพื่อนฉันมองดวงตะวันที่ปลายฟ้าได้ไหม?"  กาเบียลพูดขึ้นมาอย่างกระท่อนกระแท่นประกายจันทร์หัวเราะขึ้นมาทันที เพราะนี่เพิ่งข้าสู่ราตีกาลของดาวเสาร์แล้ว กาเบียลคงลืมว่าตนเองได้หลับใหลไปนานแค่ไหน "คงต้องเป็นรุ่งเช้าของวันพรุ่งนี้แล้วค่ะ วันนี้ดึกแล้ว"กาเบียลได้แต่ทำหน้านิ่ง ในจิตใจเริ่มหวั่นไหวไปกับบางความรู้สึกที่เหมือนจะเคยเกิดขึ้นมานานแล้วใน อดีต "จริงสิ... นี่คงดึกแล้ว" "คุณง่วงไหมคะ?"ประกายจันทร์ถามกลับ กาเบียลส่ายหน้าไปมา เธอเองก็เพิ่งตื่นขึ้นมาเช่นกัน ดูเหมือนว่าห้วงเวลาจะจัดช่วงเวลาสำหรับคนทั้งสองไว้ในยามนี้ กาเบียลยันร่างขึ้นยืน เขาเริ่มทรงตัวได้ก่อนจะค่อย ๆ ปรับตัวเองให้เดินไปมาได้ถนัดขึ้น "ไปดูดาวกันไหม?"ประกายจันทร์ทิ้งความทุกข์ไว้ห่างใจ ในเวลานี้เธออยากอยู่เคียงข้างคนไข้คนนี้อีกครั้ง "ดาว?"กาเบียลทำหน้างง ๆ ทั้งสองเดินมายังห้องบังคับยาน บอมบูหยุดโปรแกรมการทำงานทุกอย่างเหลืองเพียงดวงไฟสีแดงกระพริบ ส่งสัญญาณเพื่อรักษาความปลอดภัยรอบยานไม่กี่ดวง   นอกกระจกใสเป็นพื้นฟ้าสีดำแต้มด้วยประกายดาวที่ส่องแสงระยิบระยับ มีดวงจันทร์ทาบแสงบนฉากดำนั้นด้วยแสงที่เหลืองนวลตา บ้างเป็นดวงกลมโต บ้างเป็นดวงเล็ก ๆ อยู่ไกลริบสายตา "ที่ดาวบ้านฉัน...เราจะมองดวงจันทร์กัน"กาเบียลเอ่ยขึ้นมาในขณะที่กำลัง นั่งบนเก้าอี้ประจำยาน "ผิดกับโลกของฉันเลยคะ เราชอบมองทั้งดวงจันทร์และดวงดาว อาจเป็นเพราะโลกมีดวงจันทร์ดวงเดียวมังคะ"เสียงของประกายจันทร์หวานหู แต่ก็สะท้อนบางสิ่งออกมาให้กาเบียลต้องคิดตาม "ฉันจำเธอได้คนเดียว..."กาเบียลเอ่ยขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก "คะ?"ประกายจันทร์ทำหน้าสงสัย กาเบียลเหมือนกับกำลังพยายามจะเอ่ยบางอย่างขึ้นมาแต่ก็กลับนิ่งเงียบไป อีกหน "อาการคุณเป็นอย่างไรบ้างคะ ตอนนี้" ประกายจันทร์ทำเป็นไม่สนใจในสิ่งที่เขาเอ่ยขึ้นมา "ดีขึ้นมากแล้ว... ขอบใจนะจันทร์"กาเบียลกระชับผ้าห่มผืนหนากับร่างของตนมากขึ้น "มาขอบใจอะไรกันคะ... คุณมีความสุขฉันก็พอใจแล้ว" "เคยมีคนพูดกับฉันแบบนี้"คำเอ่ยของกาเบียลทำให้ประกายจันทร์ต้อง สะดุดหูอีกครั้ง เธอพยายามซ่อนความเศร้าที่กำลังหาช่องทางเผยขึ้นมา อีกครั้ง "เธอยังไม่ตอบฉันเลย ใครทำให้เธอต้องร้องไห้" ประกายจันทร์เริ่มรู้สึกอ่อนแอขึ้นมาอีกครั้ง "คงไม่ใช่เพราะฉัน..."กาเบียลหันกลับไปมองร่างของประกายจันทร์ที่ทำ เป็นเฝ้ามองดวงดาวอยู่ตลอดเวลา "ฉันเป็นมนุษย์ธรรมดานี่คะ ไม่ว่าจะสุขหรือเศร้าก็ร้องไห้ได้ทั้งนั้น"เธอปล่อยให้ความเศร้าผ่านทางน้ำตา ที่ไหลรินผ่านปลายหางตาที่แอบซ่อนจากแววตาของกาเบียลอย่างมิดชิด "ที่เธอร้องไห้เพราะเธอกำลังมีความสุขหรือ?" กาเบียลยังคงถามขึ้นมาด้วยความสงสัย "หรือว่ากำลังทุกข์?" "เพราะใคร?" คำถามสั้น ๆ คำสุดท้ายยิ่งสร้างความร้าวรานให้เกิดขึ้นในหัวใจของประกายจันทร์มากที่สุด "ดาวสวยจังนะคะ"เธอแสร้งเปลี่ยนเรื่องพูดคุย ทั้งที่ดาวตาทั้งสองข้างเริ่มพร่าเรือนเพราะหยาดน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาตลอด เวลา กาเบียลยังคงเฝ้ามองร่างของประกายจันทร์อย่างสงบนิ่ง "ตอนเช้าจะได้เห็นแสงอาทิตย์อีกแล้ว ดวงตะวันดวงเดียวกัน ไม่ว่ามองจากที่ไหนก็คือดวงตะวันดวงเดิม ฉันคิดถึงท้องฟ้าของโลกฉันจัง" กาเบียลไม่ได้เอ่ยอะไรขึ้นมาอีก ประกายจันทร์ปล่อยให้ความเศร้าไหลจนผ่านใจไปจนหมด ก่อนจะปาดน้ำตาหันหลับมาส่งยิ้มให้กาเบียลที่หลับไปนานแล้ว "กาเบียล..."เธอเรียกชื่อเขาของอย่างแผ่วเบาที่สุด นามนี้เหมาะสำหรับคนที่รอเพื่อกลับมาเอ่ยขานมากกว่าคนอย่างเธอ แต่ถึงกระนั้นประกายจันทร์กลับอดไม่ได้ที่จะเผลอเรียกขึ้นมาอีกครั้ง เธอมองดูที่เปลือกตาที่หลับสนิทของเขา ผ้าห่มผืนหนาเริ่มตกข้างกายของกาเบียล  เธอจับผ้าห่มคลุมร่างให้เขาอีกครั้ง "บางทีการที่คุณไม่เผยแววตา อาจทำให้ฉันได้ตัดสินใจจากคุณไปง่ายขึ้น"ประกายจันทร์ลูบใบหน้าที่เริ่ม สดใสด้วยเลือดฝาดของเขา ริมฝีปากของกาเบียลเผยอขึ้นราวกับ กำลังละเมอเรียกชื่อใครสักคนตลอดเวลา ประกายจันทร์รวบฝ่ามือ ของเขาขึ้นมาสัมผัส ร่างกายของเขาเริ่มอุ่นขึ้นแล้วจริง ๆ   เธอยังคงซ่อนความน้อยใจด้วยคิดว่าในทุกคำที่เขาเผลอเอ่ยขึ้นมาในยาม หลับอาจเป็นชื่อของท่านหญิงอัชมาช่านางอันเป็นที่รักของเขาก็ได้ หากแต่ใครจะล่วงรู้ว่าลึกไปจนสุดหัวใจของกาเบียลเสียงนั้นดังก้องเพียง ชื่อของประกายจันทร์คนเดียวเท่านั้น จากคุณ : จิรัิติการ (karinas) - [ 13 ส.ค. 48 10:58:22 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ประกายจันทร์เผลอหลับไปอีกครั้งด้วยความอ่อนเพลีย ห้วงกาลเวลาผันผ่านเป็นจังหวะอย่างเนิบนาบ ลมหายใจของกาเบียลยังระคนความตื่นเต้น   เสียงของหัวใจกลับไม่สื่อไปถึงผู้ล้าอย่างประกายจันทร์ที่ฟุบลงอยู่ข้าง กายของเขาเลย  กาเบียลเผยอเปลือกตาของตนเองขึ้นมาอีกครั้ง เขาไม่ได้ปล่อยให้ความอ่อนเพลียและง่วงซึมมาคุกความบางความรู้สึกที่อัดอั้น ขึ้นมาทุกที ๆ   ณ ห้วงความรู้สึกนั้นภาพของอัชมาช่าที่เคยโดดเด่นกลับสูญสลาย สิ้นเหลือเพียงความมืดมนที่ปราศจากผู้ใดในความทรงจำ เว้นเพียงแต่ความอบอุ่นของหัวใจหญิงสาวอย่างประกายจันทร์ที่ซ่อนแสงอัน อ่อนนวล ลอบเข้ามาสาดแสงนั้นให้พร่างพราย จนเขาระลึกถึงทุกครั้งยามที่ความหนาวเหน็บรุกรานถึงหัวใจ  นิ้วมือที่เรียวยาวของเขาลอบสัมผัสปลายเส้นผมที่ดำขลับของ สาวชาวโลกอย่างถวิลหา  ใบหน้าของเธอยังคงแอบซ่อนงุดงุ้มกับท่อนแขนตัวเองราวกับจะปิดบังใน ทุกความรู้สึกที่มีต่อเขา   ขอบตาที่บวมช้ำไม่อาจซ่อนความระทมทุกข์ในหัวใจของเธอได้  กาเบียลถึงกับเผลอลูบโครงหน้านั้นอย่างเอ็นดู ไม่ว่าจะด้วยความสงสารหรือความรู้สึกเดิม ๆ ที่เขามีให้เธอยามที่อยู่บนโลกมนุษย์ หากแต่ความรู้สึกนั้นเริ่มทบทวีจนเกินกว่าความผูกพันธรรมดา  ไม่อาจเทียบความรู้สึกนั้นเทียมรักที่เขามอบให้อัชมาช่าแต่ทุกความรู้สึก กลับอุ่นร้อนกระตุ้นความเย็นชาของหัวใจให้กลับมาเพื่อปกป้องเธอคนนี้เสมอ กาเบียลกุมมือน้อยนั้นอย่างหลวม ๆ ปลายนิ้วของทั้งคู่เรียงร้อยเชื่อมต่อ กระชับกันจนแน่นและเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกที่พันผูก   โชคชะตากำลังนำเส้นทางชีวิตของทั้งคู่ให้หลงมาสู่มิติที่แปลกตาแต่กลับ ไม่เคยทำให้ทั้งคู่ได้แปลกในทุกความรู้สึกที่เกิดขึ้นในหัวใจเว้นเสียงแต่กำแพง หนาใหญ่ที่คอยกั้นความรู้สึกของทั้งสองให้ห่างจนกลายเป็นคนไกลเข้าไป ทุกที ๆ "จันทร์ แม้ว่าความรู้สึกนั้นฉันไม่อาจมอบให้ใครได้อีก แต่หากวันใดเมื่อฉันรู้ชัดแล้วว่าหัวใจฉันนั้นอยู่เพื่อใคร วันนั้นฉันจะเป็นคนมอบความรู้สึกทั้งหมดนั้นให้กับ..."กาเบียลกลืนน้ำลาย ลงลำคออย่างยากเย็น เขาไม่อาจกล่าวคำในขึ้นมาได้อีก เมื่อเสียงแห่งสัญญาที่เขาเคย ให้กับอัชมาช่าในอดีตดังแว่วขึ้นมากับสายลม ที่พัดโกรกอยู่ภายนอก แต่เสียงนั้นกลับดังกึกก้องเข้ามาถึงหัวใจของเขาทันที "กาเบียล... อยู่เพื่อฉัน...และรักฉันตลอดไปนะเจ้าคะ" เสียงสัญญานั้นสะเทือนในทุกความรู้สึกของหัวใจเขา ปลายนิ้วของเขาที่หวังจะสัมผัสมือน้อย ๆ ของประกายจันทร์ต้องขืนเพื่อดึงกลับมาแนบที่อกของตัวเอง "ยามที่ฉันตื่นเป็นความทรมานในสัญญาของสายลมที่ฉันเคยฝากไว้กับ อัชมาช่า คนที่ฉันไม่อาจจดจำใบหน้าได้แม้ว่าอยากจะพบเธออีกสักครั้ง ยามหลับความทรมานนั้นกลับมืดมนจนไม่อาจฝืนใจหลับได้ลงอย่างสนิทใจ       แต่คงมีที่แห่งนั้นกระมังที่ฉันสามารถเฝ้ามองประกายจันทร์อย่างเธอ ส่องแสงในหัวใจฉันอย่างมีความสุขได้ตลอดไป" กาเบียลหลับตาลงอีกครั้ง เขาปล่อยให้หัวใจล่องลอยไป กับความทุกข์ตรมที่ยังคงเต็มเปี่ยมในหัวใจด้วย มนต์แห่งคำสาปที่ได้มาจากการขัดต่อคำสั่งขององค์หญิงแห่งดาวเสาร์ เพียงไม่นานที่ห้วงเวลาทิ้งจังหวะที่เนิบนาบลงและเพิ่มจังหวะให้ทันหัวใจทั้ง สองดวงที่รอการประสานกันภายในห้วงดวงใจ   เสียงกาเบียลละเมอร้องเรียกชื่อประกายจันทร์ดังขึ้นเรื่อย ๆ  ความทรมานจากห้วงฝันกำลังมาเกาะกินหัวใจเขาอีกครั้ง  ภาพของประกายจันทร์ปรากฏเด่นขึ้นในหัวใจเขาทันที ทันทีที่ประกายแสงของจันทร์จากดาวโลกส่องขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มของเธอ กาเบียลจึงหลับตาลงได้อย่างปกติสุข เสียงของหัวใจของคนทั้งสองยังคงอยู่เป็นเพื่อนสนทนาต่อไปเรื่อย ๆ  บางคราวมีเสียงหัวเราะที่เปี่ยมไปด้วยความสุขเล็ดลอดออกมา คงเป็นครั้งแรกที่ประกายจันทร์หลับไปยิ้มไปในขณะที่กาเบียลได้แต่เผย รอยยิ้มให้ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากอย่างไม่รู้ตัว จากคุณ : จิรัติการ (karinas) - [ 13 ส.ค. 48 11:06:06 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แววฟ้ายามราตรีขับแสงสว่างที่จัดจ้านของดวงจันทร์ให้เจือจางลงเรื่อย ๆ แสงสุริยะกำลังจะกลับคืนมาอีกหน อนูบีสกระแอมไอให้ประกายจันทร์ได้รู้สึกตัวว่าถึงเวลาเช้าของที่นี่แล้ว ใบหน้าของประกายจันทร์ซบไปกับแผ่นอกของกาเบียลอย่างเผลอตัว ตั้งแต่เมื่อคืน เธอลืมตาขึ้นมาเห็นอนูบีสก็ได้แต่ทำหน้าเอียงอายก่อนจะขอตัวไป ล้างหน้าล้างตาเพื่อมาร่วมรับประทานอาหารเช้าด้วยกันตามคำชวน ของอนูบีส   วดีทำท่ากวักมืออยู่ไหวๆ  เหมือนกับจะเรียกให้อนูบีสเดินไปใกล้ ๆ "เป็นไง.. ดีขึ้นใช่ไหม?" วดีส่งสายตาขยุบขยิบเพื่อถามถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นว่าจะเป็นไปตาม แผนการของตนหรือไม่ "ทำอะไรหน่ะวาดี้..."อนูบีสทำหน้ายุ่ง ๆ ก่อนจะตอบกลับไป "เรื่องของพวกเขา" "ต๊าย.. พ่ออนู นี่ไม่รู้จักการตามผลงานเลยนะคะ... อุตส่าห์ให้ปรับความเข้าใจกัน ไม่รู้จะได้ผลมากน้อยแค่ไหน?" วดีชูใบหน้าขึ้นมองร่างกาเบียลที่เริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาบ้างแล้ว "ชู่วส์ ๆๆ ไป ไป  อย่าพูดเสียงดังไป" อนูบีสฉุดข้อมือวดีให้เดินตาม แต่คงแรงไปวดีถึงกับร้องและบ่นว่าเจ็บขึ้นมาทัน "เบา ๆ อย่าดังไป" อนูบีสส่งเสียงเตือนขึ้นมาเบา ๆ "พ่ออนูสิเบา ๆ ฉันเจ็บนะ" อนูบีสถูลู่ถูกังวดีจนพามาที่ห้องทำอาหารได้ "นี่พ่ออนู... อะไรจะลึกลับนักหนาเนี่ย กาเบียลยังไม่เห็นตื่นขึ้นมาเสียหน่อย"อนูบีสทำหน้าดุ ๆ ก่อนจะเอ่ยว่า มหาปราชญ์อย่างกาเบียลเมื่อตื่นขึ้นมาย่อมสัมผัสทุกกระแสจิตที่อยู่รอบ ๆ บริเวณนั้นได้ วดีทำพยักหน้ารับรู้อย่างว่าง่าย "พวกคุณนี่ดีจังเนอะ ทำอะไรดูง่ายไปหมด"เธอเอ่ยแซวพร้อมกับส่งยิ้มที่สดใสขึ้นมา อนูบีสถึงกับเขินอายเขาต้องเป็นฝ่ายแอบซ่อนสายตาที่ไม่กล้าสู้รอยยิ้ม ที่สวยงามนั้น "เฮ้อ ไม่รู้ฉันทำถูกไหมเนี่ย ที่มาอุ้มสมให้สองคนนี้ สักวันถ้านายคุณได้พบกับคนรักเก่าแล้ว ฉันจะบอกเธออย่างไร?" "ไม่ผิดหรอกวาดี้ ... มีเพียงทางนี้เท่านั้นที่จะทำให้ทั้งสองคนมีความสุขได้ แม้ว่าจะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ เท่านั้น" "นั่นสิเนอะ  แม่เพื่อนของฉันก็ดันเผลอรักนายคุณไปแล้ว จะให้หักดิบไม่รักเสียเลย ก็คงลงแดงไปเปล่า  ต้องพบหน้ากันอยู่ทุกวี่ทุกวัน"วดีถอนหายใจออกมาดังเฮือกใหญ่ อนูบีสบอกให้วดีมาช่วยทำครัวกับเขาเพื่อเตรียมอาหารมื้อเช้าสำหรับทุกคน "นี่อะไรค้า....พ่ออนู น้ำสีดำข้น ๆ เนี่ย" "อาหารเช้าบอมบู"อนูบีสตอบกลับมาสั้น ๆ  เขากำลังง่วนอยู่กับผักกองใหญ่ที่ต้องหันเพื่อเตรียมทำอาหาร "ต๊าย... กินเป็นด้วยเหรอ เหมือนน้ำมันเลยนะเนี่ย" "กินได้.... กินได้" บอมบูส่งเสียงย้ำขึ้นมา ทำเอาวดีต้องตกใจสะดุ้งโหยง "ย่ะ หนูบอมบูคราวหลังก็ตะโกนหลอกกันเลยสิคะ... โผล่มายังกะผีดาวเสาร์แบบนี้ ไม่น่ารักเลย" วดีสะบัดหน้าวางขวดอาหารของบอมบูลงทันที "รักไม่ได้ ...ไม่ได้ วดีน่ารักสำหรับคนอื่นแล้ว" เสียงของบอมบูทำเอาอนูบีสต้องสะดุ้งโหยงบ้าง "ไม่มีอะไรจะพูดหรือไง บอมบู?" อนูบีสทำเป็นเสียงดุ ทั้งที่ในใจเขินอายขึ้นมาอย่างประหลาด "ใครกันค้า..หนูบอมบู  จะให้วดีน่ารักกับใคร?" วดีไม่ยอมลดละ เธอเงยหน้าถามกลับไป "บอมบูเตรียมเดินทาง ทำหน้าที่ของเจ้าได้แล้ว"อนูบีสรีบตัดบท ก่อนจะเรียกให้วดีไปช่วยจัดจานอาหาร "เจ้ากระป๋องปากดี"อนูบีสขบฟันเอ่ยขึ้นมาเบา ๆ "เดี๋ยวก็อดอาหารเช้าหรอก" บอมบูเหมือนเข้าใจว่าไม่ควรเอ่ยอะไรไปมากกว่านี้ได้แต่ส่งเสียงปิ๊บ ๆ ขึ้นมา เหมือนเป็นการขอโทษ บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความสุข กาเบียลดูแข็งแรงขึ้นอย่างผิดหูผิดตา ประกายจันทร์เองก็เริ่มสดใสขึ้น เธอเฝ้าฟังทุกคนพูดก่อนจะตอบกลับไปด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส บอมบูเริ่มเคลื่อนยาน เดินฝ่าดินแดนของแอมมอน ผ่านได้ไม่นาน  บอมบูเริ่มเคลื่อนตัวช้าลงเรื่อย ๆ เมื่อเผชิญกับสัตว์ที่มีรูปร่างเป็นวุ้นเหลวแต่ไม่ใส  ที่ลอยมาปะทะยานเดินทางวุ้นเหลวที่ปล่อยออกมาเริ่มมีมากขึ้นเรื่อย ๆ จนกลายเป็นน้ำหนืด ๆ เคลือบทั่วตัวยาน บอมบูเดินทางต่อไม่ได้ ต้องจอดยานลงกะทันหัน ทั้งกาเบียลและบอมบูเริ่มรู้ถึงการมาเยือนของมหาปราชญ์แห่งแดนอาคม "ว๊าย... ยังกะแมงกะพรุนใต้ท้องทะเล  ดูนั่นสิเหลว ๆ ติดเต็มไปหมดแล้ว"วดีส่งเสียงดังขึ้นมา เครื่องยนต์ของยานเดินทางดังครืน ๆ บอมบูส่งสัญญาณราวกับว่าอึดอัดเต็มที่ "อยู่ที่นี่นะ  อย่าได้ออกไปไหนอีก จันทร์ วดี.. ข้างนอกอันตราย" ภาพหน้าจอในห้องเครื่องเริ่มมืดมิดลงเรื่อย ๆ จนแทบไม่เห็นอะไรจาก ภายนอกตัวยาน กาเบียลปลดเสื้อคลุมออกเหลือเพียงชุดเกราะบางที่เดินขอบด้วยลาย ทองอย่างงดงาม  ประสานกับความงดงามของดาบแห่งอัคคาร่า ที่ส่องประกายแสงพร้อมสำหรับการต่อสู้ที่อาจเกิดขึ้นในทุกครา กาเบียลลอบมองใบหน้าประกายจันทร์ที่เผยความเป็นห่วงในตัวเขาขึ้นมา อย่างชัดเจน "กาเบียล..." ประกายจันทร์เอ่ยชื่อผู้กุมหัวใจเธอออกไป "ระวังตัวนะจันทร์...แล้วฉันจะกลับมา" กาเบียลทิ้งปลายสายที่เริ่มเกิดความลังเลในหัวใจ เพื่อมุ่งตรงสู่ประตูทางออกของยานด้านหลัง วดีกุมมือที่เย็นเฉียบของประกายจันทร์เอาไว้ บอมบูบอกให้ทั้งสองคนนั่งประจำที่เพื่อป้องกันอันตรายที่อาจเกิดขึ้น จากการต่อสู้ ซึ่งหลายครั้งที่กระทบกระเทือนมาถึงตัวยาน "กาเบียลจะเป็นอย่างไรบ้าง? เขายังไม่หายดีเลยวดี" "เชื่อในตัวเขาสิจันทร์... เธอต้องเชื่อในตัวของเขา กาเบียลเป็นผู้เลี่ยงการต่อสู้มานานแล้ว ถึงเวลาที่เขาต้องกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง  หน้าที่ที่เขาต้องกระทำต่อประชาชนบนดินแดนนี้"วดีเอ่ยบางสิ่งขึ้นมาราว กับรู้ในทุกเรื่องราวของกาเบียลมากกว่าเธอ ประกายจันทร์ยังคงเป็นห่วงกาเบียลจนลืมและสงสัยความเปลี่ยนไปของ เพื่อนตนเอง   ความเงียบและนิ่งสงบกลับมาสร้างความอึดอัดหัวใจให้เกิดขึ้นกับทุกคน ทั้งกาเบียลและอนูบีสออกมายังบริเวณนอกยานแล้ว อนาคตแห่งชะตากรรมของมหาปราชญ์กำลังเผยหน้าที่ที่เจ็บปวดให้กับผู้คิด ร่วมในชะตากรรมนั้นอีกครั้ง... จากคุณ : จิรัติการ (karinas) - [ 13 ส.ค. 48 11:13:16 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนที่1 ครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3108541/W3108541.html ตอนที่สอง http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3119050/W3119050.html ตอนที่สาม http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3339282/W3339282.html ตอนที่สี่ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3599000/W3599000.html ตอนที่ห้า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3617797/W3617797.html ตอนที่หก http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3637276/W3637276.html ตอนที่เจ็ด http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3648648/W3648648.html ตามเก็บลิงค์มาให้ครับ ขอโทษทีด้วยความลืม ๆและลืม ๆ  ไม่อาจแก้ตัวได้ขอรับ จากคุณ : จิริัติการ (karinas) - [ 13 ส.ค. 48 11:14:47 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขยันจริง ๆ หงือ หงือ เหตุผลของการเชื่อมั่น มันรวมถึงรายละเอียดอยู่หลาย ๆ สิ่งประกอบกัน ^____^ ทำให้บางครั้งความรักกับความเชื่อมั่นไม่ได้เดินทางมาพร้อม ๆ กัน ความห่วง  ความหวง  และความระแวงมีจุดกำเนิดที่ต่างกัน... ซึ่งอาจสั่นคลอนความเชื่อมั่นได้ตลอดเวลา... แต่ทั้งหมดมันต่างหลอมหลวมอยู่ในความรัก อันมีความเข้าใจเป็นตัวควบคุมให้เกิดเป็นความเชื่อมั่นนั่นเอง... ป่วนแล้วก็แว่บบบบบบบบ แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 48 12:13:08 แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 48 12:12:14 จากคุณ : Tethys - [ 13 ส.ค. 48 12:08:35 ]

ความคิดเห็นที่ 6 วดีกรี๊ดกร๊าดจังเนาะ จากคุณ : scottie - [ 13 ส.ค. 48 12:39:05 ]

ความคิดเห็นที่ 7 บอกได้อย่างเดียวค่ะ  "หวานเจี๊ยบ" "ไปนั่งเป็นเพื่อนฉันมองดวงตะวันที่ปลายฟ้าได้ไหม?" โห...ประโยคนี้...สุดยอด ทำเอาเมจิกฯพูดไม่ออกเลยค่ะคุณจิริัติการ   ฮิๆๆ รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ  ต้องสะสมประสบการณ์ ฉากต่อสู้ไว้แต่งเรื่องของเมจิกฯ บ้าง  hohoho จากคุณ : Magic of Azure - [ 13 ส.ค. 48 20:17:42 ]

ความคิดเห็นที่ 8 วันนี้เมจิกฯ ขอเปลี่ยนมาป่วนกระทู้คุณจิริติการดีกว่า เอารูปมาป่วนค่ะ (รูปข้างล่างสมกับฉายา Magic of Azure=พลังเวทย์แห่งสีฟ้า) จากคุณ : Magic of Azure - [ 13 ส.ค. 48 22:03:31 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ..ระบบของดาวเสาร์.. จากคุณ : Magic of Azure - [ 13 ส.ค. 48 22:11:00 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ..อันนี้โทนสีส้ม.. จากคุณ : Magic of Azure - [ 13 ส.ค. 48 22:18:52 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาดูดวงจันทร์กันบ้างเนอะ จากคุณ : Magic of Azure - [ 13 ส.ค. 48 22:21:29 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เอาภาพดาวเสาร์มาถล่ม จากคุณ : Magic of Azure - [ 13 ส.ค. 48 22:23:35 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ..รูปนี้สวยดี  ชวนประกายจันทร์ กับกาเบียลมาดูดีกว่า.. จากคุณ : Magic of Azure - [ 13 ส.ค. 48 22:26:33 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ว้าย...เจ้าโฮรอสโผล่มาอยู่ดาวเสาร์กับเขาด้วยหรือนี่ รีบกลับดาวมายาฯ ด่วนเลยนะย่ะ  555 แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 48 22:29:55 จากคุณ : Magic of Azure - [ 13 ส.ค. 48 22:28:18 ]

ความคิดเห็นที่ 15 กรี้ดดดดดดดดดดดดดด มากรี้ดแทนเจ้าของกระทู้ หงือ หงือ คิดถึงบ้านนนน... จากคุณ : วงแหวนแห่งจันทรา (Tethys) - [ 13 ส.ค. 48 22:28:47 ]

ความคิดเห็นที่ 16 hohoho  คุณจันทร์มากรี้ดนี่ ชอบใจหรือรู้สึกยังไงค่ะนี่ ชอบของฝากของเมจิกฯ อ้ะเปล่า   ป.ล.  แอบมาขโมยเนื้อที่เจ้าของกระทู้ไปเยอะเลย จะแวะไปเอาคืนที่กระทู้เมจิกฯ ก็ได้นะคะ  มีรูปแนว หลอนเยอะเลย พึ่งโพสเสร็จ     /////////////////ไปแระ//////////////////// จากคุณ : Magic of Azure - [ 13 ส.ค. 48 22:41:22 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คุณเมจิกฯ อ่ะ เอารูปหนูจันทร์ Tethys และพองเพื่อนจันทราของ Saturn มาแบบนี้ จะไม่คิดถึงบ้านได้ไง อิอิ เจ้าของกระทู้รู้ดี อิอิ คุณเมจิกฯ รู้ป่าววว ดวงจันทร์ดวงไหนเป็นบ้านหนูจันทร์ Ithaca Chasma.....ฉันคิดถึงธาราขาว จากคุณ : วงแหวนแห่งจันทรา (Tethys) - [ 13 ส.ค. 48 22:47:26 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณคร้าบบบ ภาพสวยๆ ทั้งนั้น งานนี้ถึงจะป่วนก็ชอบ คงเป็นอีกกระทู้หนึ่งทีี่ผมคงเก็บเอาไว้ดูรูปสวย ๆ เพื่อใช้แต่ง เรื่องนี้ต่อ แปะโป้งสัญญาเรื่องฉากต่อสู้ ผมก็จะเฝ้าติดตามเรื่องของคุณเมจิคเ่ช่นเดียวกันครับ จากคุณ : จิรัตการ (karinas) - [ 14 ส.ค. 48 10:51:50 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ต้องขอบคุณคุณเมจิก ที่ไปเรียกผมมาะครับ ที่จริงผมเคยอ่านเรื่องนี้แล้วนะ แต่จำชื่อเรื่องไม่ได้ ตอนนั้นอ่านไว้ถึงบทที่สองเองครับ ยังเคยเอ่ยถึงกับเพื่อน (บนถนนนี่แหละ) อยู่เลย เหตุที่จำได้เพราะดาวเสาร์ อุๆๆ ติดตามาก ยิ่งอ่านยิ่งเศร้า เฮ้อ... ถึงจะหวานก็เถอะ หนูวดี ออกจะน่ารักนะคุณก๊อตตี้น้า... เหอๆๆ แต่ผมชอบบอมบูมากที่สุดเรยครับ เอิ๊ก จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 14 ส.ค. 48 15:30:18 ]

ความคิดเห็นที่ 20 สวัสดีครับ คุณพีทคุง ยินดีต้อนรับกลับสู่ดาวเสาร์ อีกครั้งครับ คุณ Magic ครับ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะครับ ได้คุยกับพวกพี่ ๆ หลาย ๆ ท่านแล้ว สรุปตรงที่เริ่มจากการเปลี่ยนชื่อเรื่อง ตอนต่อไปจะกลายเป็น มหาสงครามข้ามมิติ แทนชื่อเรื่องเดิมนะครับ คุณสก๊อตตี้ติงมาก็ใช่นะครับ มากไปหน่อย โดนผู้อ่านท่านอื่นตีมือมาหาว่า ใส่คาเรกเตอร์กรี๊ดกร๊าดเกินงาม :) จากคุณ : จิรัติการ (karinas) - [ 15 ส.ค. 48 10:19:15 ]