PANTIP.COM : W3666629 เพราะ...รัก (เรื่องสั้นๆ....ลองเขียนไปเรื่อย) [เรื่องสั้น]

เพราะ...รัก (เรื่องสั้นๆ....ลองเขียนไปเรื่อย)

...เธอเคยถามกับฉัน ที่ฉันรักเธอ ว่าอยากจะรู้รักเพราะอะไร
กลับไปคิดไปค้น ใคร่ครวญมากมาย ไม่เจอ...คำตอบ
ที่ผ่านมานั้นไม่คิดอยากรู้ที่มา และไม่เคยหาเหตุผลใดๆ
แค่ตัวฉันเพียงรู้ ว่าเป็นสุขใจเมื่ออยู่เคียงกัน...

เสียงเพลงเบาๆจากวิทยุที่กำลังเล่นอยู่นี้ ทำให้ผมอดยิ้มออกมาไม่ได้ สำหรับผมแล้วทุกครั้งที่ผมได้ฟังเพลงนี้
ภาพของผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งจะชัดเจนในใจของผมเสมอ ผมอดเหลียวไปมองเจ้าของภาพในใจของผมไม่ได้
เธอกำลังขะมักเขม้นอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์เพื่อสะสางงานด่วน เมื่อตอนเย็นหลังเลิกงานผมไปรอรับเธอที่ออฟฟิศ
เพื่อจะไปฉลองครบรอบปีที่ 7 ที่เราคบกัน

"ขอโทษนะ สันต์ สงสัยวันนี้เราคงไปไหนไม่ได้แล้วล่ะ มีงานด่วนเข้ามา เนี่ยฝนกำลังจะหอบกลับไปทำต่อที่บ้าน"

ในวันที่มีความหมายสำหรับเราสองคน แทนที่จะได้พาเธอไปดินเนอร์ใต้แสงเทียน ฟังเพลงเบาๆอย่างที่ตั้งใจไว้
กลับต้องมานั่งแกร่วอยู่ที่บ้านของเธอแบบนี้ น่าแปลกที่ผมไม่ได้รู้สึกน้อยใจเธอเลย ผมเข้าใจดีถึงความรับผิดชอบ
ของเธอที่มีต่องานที่ได้รับมอบหมาย และผมก็ไม่อยากให้เธอกังวลใจใดๆ จึงอาสามานั่งอยู่เป็นเพื่อน ดูเธอทำงาน
เงียบๆอยู่แบบนี้

เราสองคน ฝนกับผม เจอกันครั้งแรกเมื่อตอนที่เธอเข้ามาเป็นน้องใหม่ที่คณะ ในตอนนั้นผมรู้จักกับเธอในฐานะ
รุ่นน้องคนหนึ่ง แต่เราได้เริ่มสนิทสนมกันมากขึ้นเมื่อตอนที่ผมเข้าไปจีบเพื่อนเธอ และมีเธอคอยเป็นกองเชียร์อยู่
กลายๆ เธอมักจะให้กำลังใจและช่วยให้ข้อมูลดีๆแก่ผมเสมอ หนึ่งปีเต็มๆที่ผมเฝ้าตามจีบเพื่อนของเธอ สุดท้ายก็ลง
เอยด้วยความผิดหวัง ผมคงจะเสียใจมากกว่านี้ ถ้าตอนนั้นไม่ได้เธอมาคอยปลอบใจ เธอมักจะยิ้มให้ผมเสมอใน
เวลาที่ผมทำหน้าเศร้า รอยยิ้มของเธอทำให้ผมอาการอกหักของผมทุเลาลงได้ จนวันหนึ่งเธอมาสารภาพกับผมว่า
เธอแอบชอบผมมานานแล้วและเพราะความที่ผมก็รู้สึกดีๆกับเธออยู่บ้าง จึงทำให้เราตัดสินใจคบกันอย่างเปิดเผย

จนถึงวันนี้ 7 ปีแล้วที่ความรู้สึกของเธอยังมั่นคงต่อผมไม่เคยเปลี่ยน แต่สำหรับผมแล้วยิ่งนานวันก็เหมือนจะรู้ใจ
ตัวเองมากขึ้นทุกที ผมเฝ้าถามตัวเองหลายครั้งว่าความรู้สึกที่มีต่อเธอมันลึกซึ้งแค่ไหน แต่คำตอบที่ได้ก็ไม่เหมือน
เดิมเลยสักครั้ง จนเมื่อเดือนที่แล้วผมบังเอิญได้เห็นเธอวงปฏิทินวันนี้เอาไว้ คำสั้นๆที่เขียนว่า "Anniversary" ทำให้
ผมตัดสินใจเลือกวันนี้เพื่อจะเปิดใจคุยกับเธอ

ผมตั้งใจจะเรียกเธอ แต่แล้วก็ตัดสินใจผละจากโซฟายาวที่นั่งอยู่ สาวเท้าเข้าไปหาเธอที่โต๊ะแทน

"เบื่อรึยังคะ สันต์" เธอหันหลังมาส่งยิ้มหวานให้ผม ดวงตาใสแจ๋วของเธอเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักยามเงยขึ้นสบตา
ของผม ผมเริ่มใจสั่น ประหม่ากับสายตาแบบนี้ จนเกือบเปลี่ยนความตั้งใจที่คิดไว้ก่อนหน้านี้

"ผม..เอ่อ...ขอคุยด้วยสักหน่อยได้มั๊ย" เธอทำตาโตเป็นเชิงแปลกใจ แต่ก็ยอมให้ผมจับจูงมานั่งที่โซฟายาว
กลางห้องอย่างว่าง่าย เธอดูเหนื่อยล้าจากการนั่งทำงานหน้าคอมพิวเตอร์เป็นเวลานาน แต่ก็ยังส่งยิ้มให้ผม ขยับตัว
ให้ผมนั่งลงข้างๆ

"ฝน..7 ปีแล้วนะที่เราคบกันมา" ผมเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน "ตลอดเวลาคุณดีกับผมเสมอ แต่ผมไม่เคยทำ
อะไรที่ดีๆให้คุณเลย"

"สันต์ คุณก็รู้ ฉันไม่เคยอยากได้อะไร.." เธอเอื้อมมือเล็กอุ่นๆมากอบกุมมือใหญ่ๆของผมเอาไว้

"ผมเคยคิดนะว่าอยากให้คุณได้เจอใครสักคนที่ดีกว่าผม แต่ตอนนี้คุณทำให้ผมรู้สึกว่าอยากเป็นผู้ชายที่ดีกว่านี้
เพื่อคุณบ้าง.....ผมมีอะไรอยากให้คุณ"

กล่องสี่เหลี่ยมแบนๆสีชมพูอ่อนถูกวางลงในมือของเธอ เธอทำหน้าประหลาดใจเมื่อเปิดมันออก ล็อกเก็ตรูปหัวใจ
ทำจากทองคำขาววางอยู่อย่างสงบ เธอหยิบมันขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทา ภายในล็อคเก็ตมีรูปของเธออยู่ ด้านหลังมี
รอยสลักคำว่า 'FD'

"คืออะไรคะ" เธอเอ่ยถามผมเบาๆเมื่อมองเห็นรอยสลัก

"ชื่อย่อของคุณไง"

"ชื่อย่อของฉัน คือ 'FT' ต่างหาก คุณจำผิดแล้วล่ะค่ะ" สีหน้าของเธอผิดหวังเล็กน้อย น้ำเสียงนั้นบอกให้รู้ว่ากำลัง
น้อยใจ

"อ้าว...หรอ" ผมตีหน้าสำนึกผิด

"ถ้าอย่างนั้น......แทนที่เราจะให้เขาแกะสลักให้ใหม่ ทำไมเราไม่เปลี่ยนนามสกุลคุณแทนล่ะ"

ผมล้วงหยิบกล่องกำมะหยี่เล็กๆสีเดียวกันออกจากกระเป๋ากางเกง ก่อนเปิดมันต่อหน้าเธอ แหวนเพชรเม็ดงามกำลัง
เปร่งประกายสู้กับนัยน์ตาของเธอที่บัดนี้พร่างพราวไปด้วยหยดน้ำใสๆ

"ฝนคุณรู้มั๊ย ผมรักคุณมากขึ้นทุกๆวัน แต่งงานกับผมนะ" ผมกระซิบข้างหูเธอเบาๆ ชั่ววินาทีนั้นที่เธอโผเข้าโอบกอด
ผมแล้วร้องไห้ ผมรู้สึกหัวใจตัวเองกำลังพองโต

"แบบนี้หมายความว่าตกลงรึเปล่าครับ" โดยปราศจากคำพูดใดๆ มีเพียงอาการพยักหน้าน้อยๆเท่านั้นแทนคำตอบ...

..หากจะหาเหตุผลสักคำ ว่าสิ่งที่ทำให้ฉันรักเธอ
นั่นเป็นเพราะตัวฉันมาเจอ เจอสิ่งดีงาม...

จากคุณ : W i n t e r b e r r y - [ 13 ส.ค. 48 13:58:15 ]