ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อค่ะ) "ถ้าดูตามจดหมาย ก็คงเกิดจากความเครียดสะสมมาตั้งแต่เริ่มขึ้นวอร์ดฝึกงานน่ะ" แม่ตอบ "แล้วก็เรื่องถูกอาจารย์เรียกพบด้วย" สมัยที่แม่เป็นนักเรียนพยาบาลนั้น อาจารย์หมอ อาจารย์พยาบาลค่อนข้างเข้มงวดในการสอน และการฝึกปฏิบัติมากกว่าสมัยนี้หลายเท่า ถ้าทำไม่ดี ก็จะถูกดุเอาแรงๆ บ้างเป็นเรื่องธรรมดา เพื่อให้ได้พยาบาลที่มีคุณภาพและคุณสมบัติครบถ้วนตามสูตร "Head, Hand, Heart" คือ คิดได้ ทำเป็น และมีใจกับงาน ที่พยาบาลที่ดีพึงมีออกมา  (แต่พอถามถึงพยาบาลรุ่นหลังแล้ว แม่ได้แต่ส่ายหน้า บอกว่า "บางคนนะ" ให้เป็นปริศนาคาใจ) ตามที่แม่ว่า นับว่านักเรียนพยาบาลเป็นนักศึกษาอีกคณะหนึ่งในมหาวิทยาลัยที่ 'อึด' มากเป็นพิเศษ เพราะต้องตื่นเช้าไปขึ้นวอร์ดฝึกงานตั้งแต่หกหรือเจ็ดโมงเช้าแล้ว ก็ต้องรีบเผ่นลงมาเรียนภาคทฤษฎีในห้องเรียนกันตั้งแต่แปดโมงไปจนถึงบ่ายๆ เย็นๆ โน่น ตกดึกก็ต้องเตรียมแผนการรักษา ไม่เหนื่อย ไม่เครียด ให้มันรู้ไป ช่วงที่ว่านี้ ไม่ว่ารุ่นไหน ก็มีนักศึกษา 'เสียศูนย์ชั่วคราว' ด้วยกันทั้งนั้น อาจารย์จึงต้องคอยดูแลกันให้ดี "ในจดหมายที่เขาทิ้งไว้ เขียนเป็นทำนองว่า ถ้าต้องไปพบอาจารย์ ก็ตายเสียดีกว่า" แม่ขยายความว่า ความจริงแล้ว ตามปกติ อาจารย์ที่มีชื่อในจดหมายท่านนี้เป็นคนน่ารัก พูดจากับนักศึกษาดี แต่ถ้านักศึกษาฝึกปฏิบัติได้ไม่ถูกต้องหรือทำไม่ดีเสียที ท่านก็จะดุเอา และบางครั้งเหลืออดเข้าก็ดุแรงชนิด 'แสบเข้าไปถึงทรวง' เสียด้วย นอกจากนั้น สิ่งที่นักศึกษาทำไว้จะถูกบันทึกไว้ในบันทึกสำหรับฝึกงานด้วย ส่วนการเรียกพบก็เป็นเพื่อทำความเข้าใจว่านักศึกษามีปัญหาตรงไหน มีอะไรไม่เข้าใจ นอกรอบเท่านั้นเอง ถึงอย่างนั้น แม้ว่าเจตนาที่ดุก็เพื่อให้คนฟังรู้ข้อบกพร่องของตัวเอง แต่ความต้านทานต่อคำพูดของแต่ละคนไม่เท่ากัน คำพูดที่เราคิดว่าไม่มีอะไร อาจจะเป็นคำพูดที่สะเทือนใจคนฟังก็เป็นได้ พออาจารย์ท่านนั้นทราบความเข้า อาจารย์ถึงกับร้องไห้ เพราะรู้สึกเสียใจว่าตัวเองมีส่วนทำให้เขาตาย สำหรับเพื่อนๆ นักเรียนพยาบาล และอาจารย์ท่านอื่นเองก็เสียใจไม่แพ้กัน แต่อีกเรื่องหนึ่งที่ดูจะเป็นธรรมเนียมสำหรับแทบทุกกรณีที่มีคนตาย คือ เรื่องผี แล้วคนที่กลัวผี ก็ไม่ได้มีเฉพาะนักศึกษาเสียด้วยสิ "ตอนที่เพื่อนเธอตายใหม่ๆ พี่กลัวขนาด(คำภาคกลาง คือ กลัวมาก)เลย เพราะเจ้าตัวชอบมารอคุยกับพี่แถวๆ หน้าหอทุกเย็น" เป็นคำให้การส่วนหนึ่งของอาจารย์ที่โทรศัพท์มาคุยกับแม่ชนิดมาราธอน   นอกจากเพื่อนแม่ที่เสียไป จะชอบมาคุยกับอาจารย์แล้ว อาจารย์ท่านนี้นี่แหละ ที่เป็นคนพาเพื่อนแม่ออกมาจากห้องน้ำวันเกิดเหตุ สมัยนั้น มหาวิทยาลัยเพิ่งตั้งขึ้นมาได้ไม่กี่ปี มีคณะไม่กี่คณะ และวิชาพยาบาลที่แม่เรียนก็ยังเป็นแค่สาขาหนึ่งในสังกัดคณะแพทย์อยู่จึงมีนักศึกษาไม่มากนัก หอพักของพยาบาลก็เพิ่งสร้างขึ้นมาใหม่ ไม่ได้แยกระหว่างหอพักนักศึกษา อาจารย์ และพยาบาลอย่างในปัจจุบัน ทั้งนักศึกษากับอาจารย์จึงสนิทสนมและรู้จักกันเป็นอย่างดี อาจารย์จึงเป็นเหมือนเพื่อน พี่ เป็นคนในครอบครัวที่ให้คำปรึกษาเรื่องอื่นๆ ได้ด้วย เขาว่ากันว่า ส่วนใหญ่ผีมักจะกลับมาหาคนที่ตัวเองผูกพัน แล้วเมื่อทุกคนสนิทกันอย่างนี้ จะให้คิดเป็นอื่นไปได้อย่างไร ผลที่ตามมาของเหตุการณ์ดังกล่าวเลยทำให้ชาวพยาบาลรักกันมากขึ้น ใกล้ชิดกันมากขึ้น "จากห้องที่เคยนอนกันแค่สองคน ก็ย้ายมานอนรวมกันทีละสี่ห้าคน" แม่เล่าพลางหัวเราะขำ "ไม่ใช่แค่นักศึกษานะ อาจารย์ก็เอากับเขาด้วย ย้ายมานอนรวมกันหลายๆ คนเหมือนกัน" ทำนองว่า ถ้าจะถูกผีหลอก ฉันไม่ยอมถูกหลอกคนเดียว เรามาถูกหลอกด้วยกันเถอะ อบอุ่นดี ละมั้ง   อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ชวนผวานี้ ไม่ยอมจบลงง่ายๆ อย่างที่ใครต่อใครอยากให้เป็น และยิ่งไปกันใหญ่ เมื่อมีพยาบาลมาดูงานในช่วงเดียวกันนั่นเอง "อันนี้ไม่ยืนยันนะว่าจริงไหม เพราะแม่ก็ฟังเขาว่ามาอีกที" แม่ออกตัวไว้ก่อน ต่อจากนี้ไป ขอทุกท่านโปรดใช้วิจารณญาณในการชม ในคืนวันที่มีการฌาปณกิจ มีพยาบาลจากพิษณุโลกมาดูงานโรงพยาบาลกับสาขาวิชา ซึ่งตรงกับช่วงที่แม่กับเพื่อนส่วนหนึ่งต้องไปจัดการเรื่องฉายภาพยนตร์หารายได้เข้ากิจกรรมพอดี ทำให้ไม่มีเวลาดูแลเรื่องห้องพักให้ และจะให้เขาพักด้วยก็ไม่ได้ เนื่องจากไม่รู้จะเสร็จงานกันกี่โมง ทางหอพักก็เลยจัดห้องว่างให้อยู่ อย่าบอกนะว่า ทางหอพักจัดให้พักในห้องของ "ใช่ ห้องของเพื่อนแม่คนที่เพิ่งเผาไปนั่นแหละ" แม่เฉลย นั่นไง เข้าสูตรเป๊ะเลย  แล้วไงต่อ   คืนนั้น แม่ไม่รู้หรอกว่ามีอะไรเกิดขึ้น เพราะเข้าหอมาก็หลับเป็นตาย มารู้อีกทีก็ตอนที่พยาบาลจากพิษณุโลกมาเล่าเรื่องชวนขนลุกให้ฟังตอนเช้าโน่น เธอเล่าว่า ระหว่างที่นอนอยู่บนเตียง กำลังจะหลับ ก็รู้สึกว่ามีมือมาจับที่ข้อเท้า และดึงขาของเธอไปทางปลายเตียง ตอนแรก เธอนึกว่าเพื่อนที่มาดูงานปลุก แต่เมื่อมองไปแล้ว เพื่อนยังอยู่บนเตียงข้างๆ เธอจึงหันไปมองยังทิศปลายเตียง และพบว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อนจับขาตัวเองอยู่ แน่นอนว่าเธอไม่ได้แต่งเรื่องขึ้นมาอำกันเล่นๆ แน่ เพราะไม่มีใครในหอพักบอกเธอมาก่อนว่า ห้องที่เธอพักอยู่เป็นห้องของเพื่อนแม่ที่ตายไป และเตียงที่เธอนอนอยู่ก็เป็นเตียงของเพื่อนคนนั้นนั่นเอง! โอ๊ยโหย ฉันแอบร้องอยู่ในใจ นึกถึงผีผู้หญิงในเรื่อง Ju-on หรือ The Grudge ขึ้นมาทันที โดยเฉพาะกับฉากที่นางเอกเปิดผ้าห่มขึ้นมาเจอผีโผล่หน้าออกมาจากใต้ผ้าห่มนั่นแหละ ต้องยกย่องพยาบาลคนนั้นที่อดทนอยู่ในห้องนั้นต่อมาจนถึงเท้าโดยไม่เปิดแน่บไปตั้งแต่วินาทีที่เจอเลยล่ะ (หรือว่ากลัวจนก้าวขาไม่ออกก็ไม่รู้) ไม่ว่าเขาจะไม่หนีไปด้วยเหตุอะไร ชาวหอพยาบาลที่เริ่มจะหายกลัวกันไปบ้างแล้วกลับคืนสู่สภาวะกลัวผีกันอย่างเดิม และอาจจะยิ่งกว่าเดิมด้วยซ้ำ แต่ก็มีบางคนถือเปลี่ยนวิกฤติเป็นโอกาสด้วยการหาอะไรสนุกๆ (สำหรับตัวเอง)มาเล่น เพื่อนรุ่นเดียวกับแม่คนหนึ่งเกิดความคิดบรรเจิดขึ้นมา จัดแจงดึงเอาผ้าปูเตียงสีขาวของหอพักมาคลุมตัว เอาแป้งทาจนขาวไปทั้งหน้า แล้วก็ออกไปเดินอยู่ตรงระเบียงหน้าห้องตอนดึกๆ กะจะเล่นเป็นผีมาหลอกเพื่อน แล้วก็ได้ผลจริงๆ เสียด้วย "กรี๊ด!!!!" "กรี๊ด!!!!" แน่ละ กรี๊ดแรกมาจากสาวๆ ห้าหกคนในห้องที่เห็นเงาคนตะคุ่มๆ ผ่านหน้าต่างบานเกล็ดหน้าห้อง แล้วผีหน้าซีด ห่มผ้าขาว ผมยาวรุงรัง ก็โผล่แวบขึ้นมาให้เห็น แต่กรี๊ดที่สองนี่ล่ะ มาจากไหนกัน "จะใครซะอีกล่ะ ตัว 'ผี' เองนั่นแหละที่ได้ยินเขากรี๊ดก็กรี๊ดบ้าง" แม่ว่าแล้วก็ยิ้มขัน เมื่อนึกถึงเรื่องที่ผ่านมา "จะหลอกเขา แต่ตัวเองต่างหากที่กลัวยิ่งกว่าใครเพื่อน" เรื่องของเรื่องก็คือ เมื่อคนในห้องกรี๊ด 'ผี' ที่กลัวเป็นทุนเดิมแต่ก็อยากแกล้งเพื่อน ก็นึกว่าคนในห้องกรี๊ดออกมา เพราะเห็น 'คนที่คิดถึง แต่ไม่ค่อยอยากเจอ' อยู่ข้างๆ ตัวเอง และลืมไปแล้วว่าตัวเองกำลังปลอมตัวเป็นผีหลอกเพื่อนอยู่ เข้าตำรา 'ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว' เชียว จะหลอกเขา แต่หลอกตัวเองด้วย ความเลยแตก เพื่อนๆ เองก็ทั้งโมโห ทั้งขำ ที่ 'ผี' มากลัวผีเสียเอง "จะว่าไปก็น่าขอบใจเขานะ เพราะจากวันนั้นโรคกลัวผี หายสนิทกันทั้งหอ" แม่หัวเราะ แล้วก็จบเรื่องนี้เอาดื้อๆ "จบแล้ว แม่จะไปทำงานต่อ" แล้วแม่ก็ลุกหนีฉันไปหน้าตาเฉย โดยไม่ยอมตอบคำถามของฉันว่า วันนั้น แม่เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดกับผีผ้าขาว หรือ เป็นหนึ่งในคนในห้องที่ถูกผีปลอมหลอก ก็แม่ออกจะรู้ดีขนาดนั้นนี่นา ใครจะไม่สงสัยล่ะ จริงไหม ****************************************************** กล่องเก็บเรื่องเก่า : ผมยาวยาวของสาวเมืองเหนือ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3646871/W3646871.html เรื่องนี้อาจจะไม่ค่อยเก่าเท่าเรื่องแรก แต่ถ้านับกันตามอายุก็นับว่าเป็นเรื่องเก่าได้เหมือนกันนะคะ เพราะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อ 30 - 40 ปีผ่านมาแล้วโน่น แต่ดูเหมือนว่า เรื่องผีกับหอพัก หรือแม้แต่โรงเรียนจะกลายเป็นของคู่กันไปแล้ว และคนที่อยู่กับความเป็นความตายอย่างหมอกับพยาบาลก็อดหวั่นๆ กันไม่ได้ สำหรับผู้อ่านที่ให้ความกรุณาอ่านนิยาย(ที่เครียดและ'เค็ม' เอาเรื่อง เพราะนานๆ มาที) ขอเวลาอีก 2 - 3 วันก่อนแปะนะคะ พอดีวุ่นๆ เรื่องหัวข้อวิทยานิพนธ์ แล้วก็ภาคนิพนธ์(ชื่อภาษาไทยอย่างเป็นทางการของคำว่า Term Paper)อีกกองหนึ่งด้วย ตารางสอนก็ไม่ลงตัว วุ่นวายอยุ่หลายวันกว่าจะได้ความ แถมคอมพิวเตอร์ยังทรยศอีกต่างหาก โชคดีที่ข้อมูลยังอยู่ครบ (ต้องขอบใจตัว Z สำหรับเรื่องนี้มากๆ เลย ^ ^) เพิ่งเข้าที่เข้าทางเมื่อไม่กี่วันมานี่เองค่ะ สุดท้ายนี้ ขอบขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาเข้ามาอ่านนะคะ และต้องขอโทษที่ตอบกระทู้ก่อนช้า และต้องรบกวนให้กลับไปอ่านที่ตอบไว้ในกระทู้เก่าด้วยนะคะ ถ้าอ่านตอนกลางคืนหรือก่อนนอน ขอให้นอนหลับฝันดีด้วยค่ะ ^ ^ --------------------------------------------- แหะๆ รูปนี้ อย่างว่าอย่างโน้นอย่างนี้เลยนะคะ และไม่ได้ตั้งใจจะไม่สุภาพ แต่ชอบรูปนี้เป็นพิเศษ เพราะรู้สึกว่าคลาสสิก และได้บรรยากาศมากค่ะ (ที่แย่คือจำไม่ได้ว่าเอามาจากเว็บไหน ต้องขออภัยเจ้าของภาพด้วยจริงๆ) ------------------------------------------------ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 14 ส.ค. 48 20:46:12 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เดาว่าแม่เป็นคนไปหลอดผีอ๊ะเปล่า แฮ่ จากคุณ : scottie - [ 14 ส.ค. 48 21:05:28 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าแม่แกอยู่ฝ่ายไหน แม่แกออกจะเป็น"คนดี" นี่เนอะ T__T ว่าแล้วก็คิดถึงกับข้าวฝีมือแม่แกว่ะ จากคุณ : waidhaya - [ 14 ส.ค. 48 21:22:16 ]

ความคิดเห็นที่ 4 รูป.............. รูป..........น่ากลัวง่ะ จากคุณ : travelovers (travelovers) - [ 15 ส.ค. 48 01:09:23 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คิดถึงตอนอยู่หอพักของมหาวิทยาลัยตอนปีหนึ่งค่ะ มีเรื่องผีหอพักเหมือนกันว่าที่หอหนึ่งมีห้องผีสิง เป็นห้องที่ไม่มีคนพักแล้วถ้าใครมองเข้าไปก็จะเห็นแต่สีแดง ลือกันอยู่นานทีเดียวค่ะ ผลสุดท้ายปรากฎว่าห้องว่างเพราะคนจัดหอลืม แล้วสีแดงที่เห็นก็คือเบาะที่นอนซึ่งทุกห้องก็เป็นสีแดงเหมือนกัน เดาว่าคงมีคนเอามาวางตรงบานเกล็ดทำให้มองแล้วเหมือนกับว่าห้องเป็นสีแดง เสียดายที่ไม่น่ากลัวเอาซะเลย จากคุณ : หนูจ๋า - [ 15 ส.ค. 48 09:05:53 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนแรกนึกว่าเป็นเรื่องหลอน.. แต่มาดูรูป.. หลอนกว่า...บรื๋อส์ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 15 ส.ค. 48 11:32:40 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ชอบอ่านจัง ชอบตั้งแต่เรื่อง ผม ยาว ยาว แล้ว จากคุณ : พีพี - [ 15 ส.ค. 48 14:04:09 A:unknown X:203.130.144.55 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ^_____^ จากคุณ : Psycho man - [ 15 ส.ค. 48 17:16:25 ]

ความคิดเห็นที่ 9 T____________________T เดี๋ยวนี้มีแต่กระทู้หลอนๆ   จ๊ากกกก   0_0" จากคุณ : ...เกียร์... [Kear] - [ 15 ส.ค. 48 18:29:13 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เรื่องเกือบน่ากลัว แต่พอเห็นรูปเท่านั้น ... แป๋วววว จากคุณ : ณภ - [ 15 ส.ค. 48 23:03:43 A:71.97.0.250 X: TicketID:105756 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ....................... 'คนที่คิดถึง แต่ไม่ค่อยอยากเจอ' อันนี้นอกจากผู้ไม่มีร่างแล้ว ยังสามารถใช้กับผู้ที่มีร่างกาย เช่นคนที่นอนข้างๆเราตั้งแต่จดทะเบียน เอิ๊ก อาการคิดถึง แต่ไม่ค่อยอยากเจอ มักจาเกิดขึ้นตอน หนีเที่ยว แฮ่  แฮ่ ..................... ยานอนหลับในกลุ่ม บาร์บิทูเรต ที่เรียกว่า Phenobarbital หรือที่เรียกกันสั้นๆ ว่า ฟิโนบาร์บ บางที่เรียก เหล้าแห้ง   เป็นยากันชักได้ด้วย   แต่ว่าถ้ากินเกินขนาดอาจ หมดสติ แบบว่าโคม่า ทำนองนั้น ผมถามหมอสันต์  ท่านว่า   คนที่เสพ หรือเสพเกินขนาด ม่านตาจะเล็กมาก อาการแสดงนี้ใช้วินิจฉัยแยกโรคได้ แกบอกว่า   กินยาแดงไม่น่าโคม่าทันทีนะ ................. จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 16 ส.ค. 48 11:08:11 ]

ความคิดเห็นที่ 12 นานๆ จะได้เข้ามาใน pantip สักที ได้อ่านเรื่องเล่าของคุณปิยะรักษ์พอดี ชอบทั้งสองเรื่องเลยค่ะ ทั้งผมยาวยาวของสาวเหนือ และเรื่องผีค่ะ บรื๋ววว...เย็นเท้าจัง รออ่านฟางเส้นสุดท้ายอยู่นะค้า จากคุณ : วิรตี (วิรตี) - [ 16 ส.ค. 48 12:07:14 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เอาอะไรมาเล่าเนี่ยส้ม บรื๋อออ หนูกัววว T-T จากคุณ : ตัว(Z) - [ 16 ส.ค. 48 14:20:19 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แวะมาคุยด้วยตอนบ่ายๆ บอกข่าวไปในตัวด้วยว่า ในตัวเมืองเชียงใหม่น้ำลดแล้ว เงินหมุนเวียนในตลาดก็ลดลงตามน้ำไปด้วย แต่คนที่สนุกที่สุดเห็นจะเป็นนักเรียนที่ได้หยุดเรียนหลายวัน (เอามาตรฐานตัวเองสมัยเรียนอยู่โรงเรียนใกล้ๆ แม่น้ำปิงมาจับ... แสดงออกชัดเจนว่าเป็นคนขยันมากกกก...) มาเข้าเรื่องเลยละกันนะคะ คุณ scottie : เสนอตอนจบแบบหักมุมเลยนะคะเนี่ย... อืมม์ แต่ก็น่าสงสัยอยู่เหมือนกันเนอะ waidhaya : Don't believe in what your eyes have seen นะจ๊ะ(ไม่สนองนโยบายนายกฯ เลยเรา เอิ๊ก) คิดถึงกับข้าวบ้านฉันเหรอ ก็อยากทำงานอยู่กรุงเทพฯเองนี่นา อดเลย ไว้กลับมาเชียงใหม่สิ   คุณ  travelovers : จริงๆ มีรูป 'แจ๋ว' กว่านี้อีกนะคะ เหอๆ (ฟังเขาหัวเราะเข้า) คุณ  หนูจ๋า : ฟังเรื่องแล้ว น่าคิดเหมือนกันนะคะว่า ผีหลอกเราหรือเราหลอกตัวเองกันแน่ ส่วนเรื่องหอพักกับผี ไม่มีไม่ได้ เป็นรสชาติของชีวิตมหาวิทยาลัยอย่างหนึ่ง ถ้าขาดไปก็หมดสนุกแย่เลย ว่าไหมคะ :) คุณนก  Gracie Lou Freebush  : เรื่องไม่หลอนเลยต้องเอารูปเข้าข่มค่ะ ;) คุณ  พีพี : ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ ^ ^ อาจารย์จี (Psycho man) : ขอบคุณที่แวะมายิ้มให้กันนะคะ ^_____^ คุณ  เกียร์ : โอ๋... นานๆ หลอนทีเองนะ ถ้าคิดในแง่ดี ลองใช้เป็นข้ออ้างหาคนปลอบใจดูสิคะ อิอิ คุณ  ณภ : จริงๆ ก็ไม่ได้ตั้งใจจะเขียนให้น่ากลัวอยู่แล้วล่ะค่ะ แต่รูปนี่... ไม่แก้ตัวละกัน ^ ^' คุณ วรุณนฤมล : ขอบคุณสำหรับข้อมูลเพิ่มเติมมากๆ เลยนะคะ ใช่แล้วค่ะ กินยาแดงไม่โคม่าทันที แต่ที่โคม่าเพราะฟิโนบาร์บทั้งขวดที่เธอกิินเข้าไปก่อนหน้า ส่วนยาแดงนั้น เธอดื่มเข้าไปทีหลังเพื่อทำให้คนเข้าใจผิด จนไม่สังเกตอาการที่เกิดจากฟิโนบาร์บค่ะ ถ้าเขียนไม่ชัดเจนต้องขอโทษด้วยนะคะ อะแฮ่ม! คุณวรุณนฤมลขา ระวัง'คนที่คิดถึง แต่ไม่ค่อยอยากเจอ' มาอ่านเจอเข้านะคะ เดี๋ยวอดหนีเที่ยวนา ฮิฮิ คุณ วิรตี : ไม่ได้คุยกับคุณวิรตีมาตั้งนาน   ขอบคุณค่ะ ที่ชอบทั้งสองเรื่องเลย เอ๋... ลองลงก้มดูสิคะว่าเวลาอ่านมีใครจับอยู่หรือเปล่า ส่วนประโยคสุดท้ายนั้น... จะพยายามนะคะู ^ ^' ตัว(Z)  : เอาเรื่องผีมาเล่าจ้ะ (ตอบแบบกำปั้นทุบดินสุดๆ) ถ้ากลัว ให้เราไปนั่งพิมพ์เรื่องผีอยู่ข้างๆ เป็นเพื่อนเอาไหม ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะคะ --------------------------------------------------- ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วขออีกนิดเถอะค่ะ www.clan-takeda.com/cin%E9ma/ring.htm จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 16 ส.ค. 48 16:30:17 ]

ความคิดเห็นที่ 15  มาอ่านเหน่อ เห็นภาพแล้วเก็บไปฝันจังคับ จากคุณ : an_an_ant - [ 16 ส.ค. 48 21:41:47 ]

ความคิดเห็นที่ 16 -_-" จากคุณ : i_tua_yung - [ 17 ส.ค. 48 15:13:26 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คุณ an_an_ant : ฝันมายังไง เก็บมาเล่าให้ฟังบ้างนะคะ ^ ^ คุณ i_tua_yung : แหะๆ... ^ ^' จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 19 ส.ค. 48 14:10:30 ]