ความคิดเห็นที่ 1 อังเดรเดินกลับมาอีกครั้งหลังผ่านไปสิบนาทีเป๊ะ  เขากลับมานั่งข้างฉันอีกแล้วยื่นแก้วน้ำอัดลมรสโปรดในมือมาให้ "ขอบใจจ้ะ" ฉันรับมาดื่มอึกใหญ่ ในขณะเดียวกัน อังเดรจ้องหน้าฉันคล้ายพยายามถามถึงเหตุการณ์ระหว่างเขาไม่อยู่ด้วยสายตา  แต่ฉันไม่สนใจ  เอาแต่มองผู้คนในเมืองเดินผ่านไปมาพลางฟังเพลงของโดริค เจสันที่แว่วมาจากห้องแสดงดนตรีชั้นใต้ดิน กระทั่งผ่านไปอีกหนึ่งชั่วโมง คอนเสิร์ตจบ  บรรดาวัยรุ่นทยอยออกมาจากดิสโกเธคพร้อมส่งเสียงพูดคุยกึ่งตะโกน ด้วยติดอารมณ์สนุกสนานกลับมาจากลานแสดงดนตรี ฉันรออยู่จนลอร่า กราเซียเดินมานั่งลงที่หน้าร้านของฉันด้วยท่าทางเหนื่อยล้า "ฉัน " เธอพยายามเค้นเสียงแต่ต้องกลืนก้อนสะอื้นก่อนค่อยกล่าวได้ "ฉัน ทำไม่ได้จริงๆ ค่ะ พอมองสร้อยข้อมือที่คุณให้ไว้  มันเหมือนของที่เด็กๆ ผู้เปรียบเหมือนเทวดาตัวน้อยๆ ที่ฉันรู้จักทำขึ้น แล้วพอนึกถึง ฉันก็ไม่กล้าเปิดกระเป๋า แล้วหยิบ...ปืนขึ้นมาแก้แค้น" "มันก็แค่เครื่องประดับธรรมดา" ฉันว่า "ไม่หรอกค่ะ ถึงตอนนี้ฉันก็ยังอยากฆ่าเขาให้ตาย แต่เพราะคุณให้มันไว้  ฉันถึง ไม่ได้ทำ" จบประโยค เธอยกมือปิดหน้าแล้วร้องไห้อย่างหนัก  ทำเอาฉันอดตำหนิตัวเองไม่ได้ เพราะฉันเองที่เป็นคนไม่ต้องการให้ใบหน้าของลอร่าเปื้อนน้ำตา  แต่แล้ว ตอนนี้ฉันกลับทำให้เธอสะอื้นฮักๆ อยู่หน้าร้าน "เคยได้ยินไหม ว่าการที่คนจะต้องตายในเวลาใดเวลาหนึ่ง  มัจจุราชมักเลือกคนช่วยไว้หนึ่งคนและไม่ลืมสำรองไว้อีกคนหนึ่งเสมอ" การเบี่ยงเบนความสนใจของฉันได้ผล  ลอร่า กราเซียเงยหน้าขึ้นนิดหนึ่ง แต่ฉันไม่มีเวลาอธิบายเพิ่มเพราะไฟหน้าดิสโกเธคเริ่มดับลงทีละดวงจนเหลือแค่เหนือทางเข้าห้องแสดงดนตรีชั้นใต้ดิน ทำให้บริเวณแผงขายของของฉัน รวมถึงรอบๆ สลัว ฉันหันไปหยิบไฟแช็กรูปตะเกียงโบราณที่ซุกอยู่ข้างบันไดมาจุดแล้วเรียกลอร่า กราเซียให้มานั่งข้างๆ แต่เธอยังไม่เข้าใจสถานการณ์  ฉันจึงหันไปขอความช่วยเหลือจากอังเดรด้วยสายตา  เขาเลยลุกมากระชากต้นแขนของสาวน้อยตรงหน้าฉัน "บอกให้มาก็มาเซ่!" ลอร่า กราเซียถูกลากอีกครั้ง และความแบบบางของเธอทำให้สู้แรงอังเดรไม่ได้  สุดท้ายจึงถูกจับให้นั่งลงข้างฉันพร้อมๆ กับที่โดริค เจสันและแฟนสาวเดินขึ้นมาจากชั้นใต้ดินพอดี  แต่แล้ว เมื่อทั้งสองคนนั้นลงมาถึงทางเท้าหน้าร้านขายเครื่องประดับ กลับมีเด็กสาวอีกคนหนึ่งวิ่งตามออกมาจากดิสโกเธค ตรงเข้ายื้อแขนโดริคเหมือนที่ลอร่า กราเซียทำไม่มีผิด  ต่างกันที่คราวนี้คู่กรณีไม่ขี้แยเหมือนเธอ จึงเกิดการด่าทอแทบจะลงไม้ลงมือกับแฟนสาวของโดริค จนคนกลางสุดจะทนต้องเดินหนี แสงสลัวและระยะที่ใกล้เพียงก้าวเดียวทำให้ฉัน อังเดร และลอร่า กราเซียเห็นและได้ยินเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างชัดเจน ทำเอาอังเดรหัวเราะเยาะลอร่า กราเซีย "ฮะๆๆ คนที่เธอหลงรักนี่เสน่ห์แรงเป็นบ้าเลยนะ!" ฉันหันขวับไปดุเขาตาเขียว แต่เพื่อนสนิทตั้งแต่ยังเป็นเด็ก หัวหน้าแก๊งซิ่งใหญ่ที่สุดในเมืองและนิสัยไม่ดียังหัวเราะหึ หึ ต่ออีกนิดทำให้ลอร่า กราเซียทำหน้าดูไม่จืด จะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก คลับคล้ายเพิ่งเห็นความทุเรศของตัวเองผ่านเหตุการณ์ตรงหน้า ตอนนั้นเอง มีผู้หญิงอายุราวสามสิบปี แต่งชุดไว้ทุกข์เดินข้ามถนนมาจากฝั่งตรงข้าม ฉันชี้ให้ลอร่า กราเซียดูแล้วเอ่ยสิ่งที่ทำให้เธองงงันที่สุด "คนๆ นั้น เป็นผู้ช่วยมัจจุราชหมายเลขสอง" "คะ?" ฉันไม่ตอบคำถามของเธอ เพราะมัวแต่มองหญิงสาวสีดำคนสุดท้ายก้าวขึ้นมาบนทางเท้าแล้วตรงเข้าไปหาโดริค เจสันเสียอีกคน จนเกิดการทะเลาะวิวาทขึ้นอีกและชุลมุนมากกว่าครั้งไหนๆ ของค่ำคืนนี้ ในที่สุด ผู้หญิงที่แต่งชุดไว้ทุกข์ก็เปิดกระเป๋าถือตัดจากหนังกระรอกอย่างดีและหยิบวัตถุสีดำมะเมื่อมขึ้นมา หันไปทางโดริคและหญิงสาวอีกสองคน ก่อนจะตะโกนเสียงเครือว่า "ฉันโดนตำรวจสงสัยเรื่องวางแผนฆ่าสามีตัวเองเพื่อจะได้อยู่กินกับเธอ แต่เธอกลับมีคนอื่นมากขนาดนี้เลยหรือ เจส!" ขาดคำ เสียงปืนระเบิดกึกก้องขึ้นหกนัด เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง! กลางกลุ่มควันที่ลอยคลุ้ง  โดริค แฟนสาวของเขา และเด็กสาวอีกคนหนึ่งล้มลงมาทับร้านขายของของฉัน ทำเอาลอร่า กราเซียช็อกนิ่ง ตาเบิกโต "โอ้โห " ฉันหันไปหาอังเดร "เขายิงหมดโม่เลยล่ะอัง โดริคโดนไปสาม  คุณสีแดงโดนไปหนึ่งแล้วน้องคนนี้อีกหนึ่ง ว่าแต่อีกหนึ่งหายไปไหนเนี่ย?" "มันก็ปลิวเฉี่ยวหัวฉันนี่ไง!" เขาแหวแล้วชี้ไปที่รูบนกำแพงดิสโกเธค ห่างเขาไปคืบเดียว "แปลกจัง  ฉันอุตส่าห์จุดไฟสว่างให้เขาเห็นแล้วนะว่าพวกเราไม่เกี่ยว" "ยังจะพูดเล่นอยู่อีก แล้วนี่มันเด็กโรงเรียนเธอที่ซื้อสร้อยไปเมื่อสองชั่วโมงก่อนไม่ใช่เหรอ!" เขาเปลี่ยนเป้าหมายมาชี้ที่เด็กสาวหน้าลอร่า กราเซีย "จริงด้วย แล้วเพื่อนเขาหายไปไหนล่ะ?" "นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญนะ!" อังเดรทำหน้าดุ  ความจริงฉันไม่กลัวเขาหรอก แต่ไม่อยากจ้องตาเขาขณะตอบจึงหันไปทางอื่น ตั้งใจทำไม่รู้ไม่ชี้และปัดความรับผิดชอบไปที่สร้อยสีแดงซึ่งเส้นหนึ่ง ฉันให้แฟนสาวของโดริคไปเมื่อวานตอนกลางคืน  ส่วนอีกเส้นหนึ่ง เด็กสาวโรงเรียนเดียวกับฉันอยากได้เอง "ก็ เขาเอาสร้อยไปเอง มันเลยเฉลี่ยๆ" อังเดรฉุนเลยลุกขึ้นแล้วดึงแขนฉันให้ยืน "หมดเรื่องพิลึกของเธอแล้วใช่ไหม! กลับบ้านได้แล้ว ลุกเร็ว!" " กลับก็ได้ แต่เดี๋ยวก่อนนะ" ฉันบอกอังเดรแล้วหันไปทางลอร่า กราเซียที่ยังนั่งตัวแข็งด้วยความตกใจกับสิ่งที่บังเกิดต่อหน้าต่อตา "เสียงปืนน่ากลัวใช่ไหม" ฉันว่า " แต่ดีแล้วล่ะที่เธอไม่ได้ก่อมันขึ้นมา  เพราะเธอเหมือนนางฟ้าของเทวดาตัวน้อยเลยเป็นที่รักของฉันหรอกนะ  ฉันถึงอุตส่าห์ลำบากเพื่อเธอ" จบประโยค อังเดรจูงมือฉันออกจากแถวๆ นั้นแต่ยังไม่วายค่อนขอดอีกว่าใครโดนฉันรักคงได้ตกใจตายวันละหลายเวลา  ซ้ำยังกล่าวหาอีกว่า ลุงขายไฟแช็กที่หายตัวไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้นั้น รู้เห็นกับฉัน ใช่ อังเดรพูดถูกทุกอย่างเพราะเขารู้จักฉันมาตั้งแต่เด็ก  แต่เพราะลอร่า กราเซียเป็นที่รักของคนหลายคนและเพราะเธอไม่เหมาะกับสถานที่สกปรก  ฉันจึงตัดสินใจเปลี่ยนมือที่เปื้อนเลือดของเธอไปไว้กับคนอื่น หลังจากนี้ เธอคงจะได้กลับไปอยู่ในสถานที่ที่สวยงามตามเดิมเสียที แม่นางฟ้าที่อยู่ผิดที่ผิดทาง +.+.+.+.+.+.+ คุยกันท้ายบท ฮ่า...ฮ่า...มาช้าอีกแล้ว ^^' ช่วงนี้รู้สึกเวลาแก้งานเก่าๆ แล้วมัน...ให้ความรู้สึกทรมานมากกกก แล้ว ปริศนาของเอล ยังต้อง built อารมณ์แบบแปลกๆ อีกก็เลย 555 กลายเป็นข้อแก้ตัว แต่จะพยายามเต็มที่เหมือนเดิมค่ะ  เจอกันตอนหน้านิ แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 48 19:33:54 แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 48 19:32:15 แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 48 14:23:38 จากคุณ : ฯคีตกาล - [ 15 ส.ค. 48 14:21:18 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ชอบอ่านเรื่องแนวนี้มาก ๆ ๆ ๆ เลยค่ะ มาต่อเร็ว ๆ นะคะ จากคุณ : Badboy - [ 15 ส.ค. 48 16:30:38 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านเรื่องแนวนี้ชอบมากเลยคะ อยากทราบว่าได้รับแรงบันดาลใจจากไหนหรือเปล่าคะ ^^ จากคุณ : yai_noi - [ 15 ส.ค. 48 21:17:05 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ได้นางฟ้ากลับมา ^_^ (อังเดรโหดจังนิ) จากคุณ : scottie - [ 15 ส.ค. 48 21:48:49 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ชอบอังเดรแหะ ชอบเอลด้วย อยากอ่านเร็วๆ จัง เอามาลงอีกนะคะ (ปล. ขอบคุณมากนะคะ สำหรับเมื่อวาน เวลา 12 ชั่วโมงสำหรับปล้ำกับคอมพ์ไม่เสียเปล่าจริงๆ ฮา) รออ่านตอนต่อไปค่า จากคุณ : เด็กทะเล (ลิปิการ์) - [ 16 ส.ค. 48 11:59:10 ]

ความคิดเห็นที่ 6 โอโฮ้...เอลมีความสามารถเปลี่ยนชะตากรรมของคนอื่นได้ด้วย จากคุณ : MiKi (Sichon) - [ 16 ส.ค. 48 13:01:31 ]

ความคิดเห็นที่ 7 Badboy -   ^^ ขอบคุณค่า จะพยายามให้ไวนะคะ (เต็มที่เท่าทากคลาน) yai_noi - เวลาถูกถามแรงบันดาลใจนี่...ตอบลำบากทุกทีเลยค่ะ ไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นเหมือนกันไหม  แต่ถ้าถามว่าคิดเรื่องนี้ยังไงก็พอตอบได้  ว่าเขียนเมื่อราวๆ 3-4 ปีที่แล้วในช่วงที่กำลังทดลองปั้นตัวละคร + ทดลองปั้นแนวเรื่องไปเรื่อยๆ แล้วก็เลยปั้นเอลขึ้นมาได้จากอารมณ์ของคนเขียนเสี้ยวหนึ่ง  โดยงานเขียนในช่วงนั้นจะปั้นมาจากอารมณ์แต่ละเสี้ยวทุกเรื่องน่ะค่ะ ไม่ว่าจะอารมณ์เรื่องแบบตลก , บู๊ , แฝงปริศนา , หุ่นยนตร์ , ลึกลับ ฯลฯ อาจจะเรียกว่าปั้นอารมณ์เรื่องก่อนค่อยคิดอย่างอื่นตามล่ะมั้งคะ  คนเขียนคนนี้ scottie - ^____^ - อังเดรใจดีค่ะ ประมาณ...แค่นี้สำหรับคนเขียนคือใจดีแล้ว 555 เด็กอ้อม - ถ้าประสบความสำเร็จในการปล้ำกับคอมพ์แล้วก็ดีใจด้วยจ้า  ของกกเคยปล้ำกับมันอยู่หนึ่งวันเต็มแน่ะ ^^'  ต่อไปเราสองคนคงเร็วขึ้นนิ (ทำเมินเรื่องที่บอกให้ลงตอนต่อไปเร็วๆ อิอิ) MiKi  - ความสามารถพิเศษห้ามลอกเลียนแบบ เอิ๊กๆๆ จากคุณ : ฯคีตกาล - [ 17 ส.ค. 48 16:42:56 ]