ความคิดเห็นที่ 1 . (43) หรือถึงเวลากลับบ้านเสียที          วันคืนเนิ่นยาวราวกับสัปดาห์ที่ฮัลเซียนคอมมิวนิเคชั่น          บีชชั่มยังคงยิ้มให้ทุกครั้งที่ผ่านโต๊ะทำงานของแมรี่แอน บางคราวถึงกับขยิบตาให้ในลิฟต์  แต่เดี๋ยวนี้ไม่มีคำเชิญชวนอีกแล้ว  ไม่มีการร้องขอมิตรภาพด้วยท่าทีเจ็บปวดรวดร้าวอีกแล้ว          ราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นที่เมนโดชิโน่          แมรี่แอนคิดในใจว่า ได้เลย ถ้าเขาต้องการแบบนี้ล่ะก็  ยังมีที่ให้เธอปลดปล่อยพลังงานอีกเยอะ... หนทางยังอีกยาวไกลกว่าจะถึงเวลาเข้านอน          เธอทำความสะอาดเครื่องทำกาแฟของเอ็ดการ์ ฮัลเซียน          เธอซื้อที่ตัดกระจกมา แล้วเอาเหยือกไวน์มาตัดเป็นโถใส่ป่าจำลองเล็กๆ วางไว้บนโต๊ะทำงาน          เธอกันที่บนกระดานข่าวสารไว้เป็น 'มุมส่วนตัว' เอาไว้แปะการ์ตูนสนู้ปปี้ ข้อความจากคุกกี้คำทำนาย และภาพโปสต์การ์ดจากเพื่อนที่ไปเที่ยว          วันละครั้งทุกเช้า เธอจะนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะ หลับตา และท่องบทสวดบทใหม่อันแสนจะกล้าหาญของยุคเซเวนตี้ส์          "วันนี้เป็นวันแรกในชีวิตที่เหลืออยู่ของฉัน"          คืนหนึ่ง ไมเคิลโผล่มาที่หน้าประตูห้องเธอ ถือหม้อดินเผารูปไก่มาด้วย          "เราทำ ปูเลต์โทลิเว่ เลยแบ่งมาให้ครึ่งนึงน่ะ"  ชายหนุ่มยิ้มยิงฟัน จงใจออกเสียงชื่อ 'โทลลิเวอร์' ของตัวเองให้ฟังดูเหมือนชื่อฝรั่งเศส  "โมนาไม่อยู่บ้าน  ถ้าไม่ออกไปยกระดับจิตวิญญาณ ก็คงจะไปลดระดับความคาดหวัง  เราก็เลยคิดว่า...  เนี่ยแหละ"          "โหไมเคิล  ใจดีจริงๆ เลยจ้ะ"          "อย่าเพิ่งรีบซึ้งเลย รอให้เห็นในหม้อก่อนดีกว่ามั้ง  มันออกจะคล้ายๆ กับนกนางนวลถูกโบอิ้งเจ็ดสี่เจ็ดบี้อะนะ"          "หอมน่ากินดีออก"          "ให้เราวางไว้บนโต๊ะกินข้าวนี่ดีมั้ย"          "ตรงนั้นก็ได้  ขอบใจมากจ้ะ"          เขาวางหม้อลง แล้วก็ยิ้มพลางส่ายหน้า          "อะไรเหรอ"  แมรี่แอนถาม          "แถวทางใต้เขาทำกันอย่างนี้แหละ เวลามีใครตาย  หมายถึงเอาของกินมาให้น่ะ"          "ก็ใกล้แล้วเหมือนกันแหละ"          "หมายความว่าไงเหรอ"          "แล้วเธอ... เธอกินเจ้าไก่นั่นอีกครึ่งนึงรึยังล่ะ"          เขาส่ายหน้า          "อยากมีคนอยู่เป็นเพื่อนมั้ย"          ไมเคิลกลอกตา  "บางทีก็อยากยังกับจะบ้าเลยแหละ ขอบอก"          แมรี่แอนทำสลัดระหว่างที่ไมเคิลกลับไปเอาไก่อีกครึ่งหนึ่งมา          หนุ่มสาวนั่งกินมื้อค่ำกันใต้แสงเทียน          "นี่เป็นมื้อแรกของฉันเลยนะเนี่ย... ที่มีแขกมานั่งด้วยน่ะ"          "เป็นเกียรติอย่างยิ่งเลย"          "หวังว่าเธอคงชอบน้ำสลัด 'กรีนกอดเดส' นะ"          "อืม...  คราวหน้าลองหน่อไม้ฝรั่งกันนะ เราจะได้ดูสูตรซอสฮอลลันเดสของเธอด้วย"          "เธอรู้ได้ไงเนี่ยว่าฉัน... อ้อ..."          ไมเคิลพยักหน้า  "โรเบิร็ตไง  เราไม่ได้สูตรมาด้วยตอนเลิกกันน่ะสิ"          แมรี่แอนหน้าแดง  "ง่ายนิดเดียวเองแหละ"          "เราไม่น่าขุดคุ้นเรื่องโบร่ำโบราณมาพูดเลย  ขอโทษนะ"          "ไม่เป็นไรหรอก  ฉันรู้สึกงี่เง่าจริงๆ เลยเรื่องเนี้ย"          "ทำไมล่ะ  โรเบิร์ตน่ะฮ็อตจะแย่  เป็นเราก็ทำแบบเดียวกันแหละ  เฮ้ย ที่จริงเราน่ะ ทำ แบบนั้นไปแล้วด้วยซ้ำ  เธอคิดว่า เรา เจอเขาที่ไหนกัน"          "เซฟเวย์นั่นเหรอ"          "ที่จริงก็ไม่ใช่สาขา นั้น หรอก  ตรงอัปเปอร์มาร์เก็ตน่ะ  สำหรับ เรา นะ  สาขานี้ร้อนแรงกว่าเยอะ"  เขาตบแก้มตัวเอง  "เฮ้ยหยุดได้แล้ว  แกกำลังทำให้สาวเขินแล้ว"          เธอหัวเราะ  "นี่ฉันเหมือนคนไม่รู้เรื่องรู้ราวขนาดนั้นเลยเหรอ"          "เปล่าหรอก เรา... อื้อ ก็บางทีน่ะนะ"          "ฉันก็เป็นงั้นจริงๆ แหละ"          "ที่จริง มันก็มีเสน่ห์ดีนะ"          "เคยมีคนบอกฉันว่า งั้น เหมือนกัน"          "เหรอ... ใครล่ะ"          "ช่างมันเถอะ"          ไมเคิลยิ้มเครียดๆ พลางพินิจสีหน้าของเธอ  "ที่ว่าใกล้ตายก็เพราะงี้รึเปล่า"          "ไมเคิล ฉัน..."          "นี่... อาทิตย์หน้าเราออกไปท่องราตรีกันเถอะ  ไปที่ที่สเตรทสุดๆ ไปเลยนะ... อย่างที่สตาร์ไลท์รูฟก็ได้  ถ้าคุณยังไม่ได้ใช้บริการ 'โทลลิเวอร์จิ๊กกะโล่เซอร์วิส' ล่ะก็ ถือว่าคุณยังไม่รู้จักชีวิตที่แท้จริง"          เธอฝืนยิ้ม  "ท่าทางสนุกนะ"          "อย่าตื่นเต้นให้มันออกนอกหน้านักสิแหม"          "อาทิตย์หน้าฉันคงไม่อยู่แล้วล่ะ ไมเคิล"          "หือ"          "ฉันตั้งใจว่าจะกลับบ้านที่คลีฟแลนด์น่ะ"          ไมเคิลผิวปากหวือ  "นั่นมันไม่ใช่ใกล้ตายแล้ว นั่นมันซี้แหงแก๋"          "แบบนี้แหละดีที่สุดแล้วตอนนี้"          "นี่เธอหมายความว่า"  เขาโยนผ้าเช็ดปากลงบนโต๊ะ  "เราเสียไก่ไปทั้งตัวผูกมิตรกับ 'ขาจร' งั้นเรอะ"  เขาลุกขึ้นจากโต๊ะ เดินไปที่โซฟา แล้วนั่งลงกอดอก  "มานี่เลยมา  ถึงเวลาถกปัญหาหัวใจสำหรับสาวๆ หน่อยแล้ว" . จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 16 ส.ค. 48 14:10:12 ]

ความคิดเห็นที่ 2 . (44) ที่ปรึกษาหัวใจชื่อไมเคิล          แมรี่แอนลุกขึ้นยืนอย่างไม่ค่อยแน่ใจ  รู้สึกอึดอัดกับบทบาทใหม่ของไมเคิลในฐานะที่ปรึกษา  เธอรู้สึกว่าไม่น่าหลุดปากเรื่องกลับบ้านที่คลีฟแลนด์เลย          "เอา 'แคร็มเดอมองต์' หน่อยมั้ย"          "ทำไมถึงจะไปล่ะ แมรี่แอน"          เธอนั่งลงข้างเขา  "เหตุผลเยอะแยะไปหมด...  ไม่รู้สิ...  รวมๆ แล้วก็ซานฟรานนี่แหละ"          "แค่เพราะไอ้ทึ่มคนนึงมันทิ้งเธอ..."          "ไม่ใช่ยังงั้นหรอก... ไมเคิล ที่นี่มันไม่มีความมั่นคงเลยนะ  ทุกอย่างมันง่ายเกินไป  ไม่มีใครหยุดอยู่กับใครหรืออะไรทั้งนั้น เพราะมักจะมีอะไรที่ดีกว่าซักนิดซักหน่อยรออยู่ที่หัวมุมถนนข้างหน้าทุกที"          "ว่าแต่ไอ้บ้านั่น ทำ อะไร"          "ฉันรับไม่ไหวแล้วล่ะไมเคิล  ฉันอยากใช้ชีวิตอยู่ในที่ที่เราไม่ต้องขอโทษถ้าเสิร์ฟกาแฟสำเร็จรูป  เธอรู้มั้ยฉันชอบคลีฟแลนด์ตรงไหน  คนที่นั่นไม่เคย 'สนใจ' อะไรเลย"          "ซึ่งก็แปลว่าน่าเบื่อ"          "แปลว่าอะไรฉันก็ไม่แคร์  แต่ตอนนี้ฉันต้องการมันแล้ว  ต้องการมากที่สุดเลย"          "แล้วทำไมต้องกลับบ้านล่ะ  ที่นี่ก็มีคนน่าเบื่อเยอะแยะไป  เธอไม่เคยไปที่ร้านเปาลิตอนมื้อเที่ยงเหรอ"          "ไม่มีประโยชน์หรอก..."          กริ่งโทรศัพท์ดัง  ไมเคิลกระโดดไปรับสาย  "ที่พำนักอันน่าเบื่อหน่ายของแมรี่แอน ซิงเกิลตันครับ"          "ไมเคิล!"  แมรี่แอนคว้าหูโทรศัพท์จากมือเขา  "ฮัลโหล"          "แมรี่แอนเหรอ"          "แม่เหรอคะ"          "เราเป็นห่วงแทบบ้า"          "มีอะไรใหม่มั้ยคะ"          "อย่าพูดกับแม่อย่างนั้นนะ  เราไม่ได้ข่าวหนูเป็น อาทิตย์ "          "ขอโทษค่ะ หนูยุ่งเอามากๆ เลยค่ะแม่"          "ผู้ชายคนนั้นใคร"          "ผู้ชายไหนคะ  อ๋อ... ไมเคิลค่ะ  แค่เพื่อนน่ะค่ะ"          "ไมเคิลอะไร"          แมรี่แอนป้องโทรศัพท์ไว้  "นามสกุลอะไรนะไมเคิล"          "เดอซาด"          "ไมเคิล!"          "โทลลิเวอร์"          "ไมเคิล โทลลิเวอร์ค่ะแม่  เขาเป็นคนดีมากเลยค่ะ  ห้องเขาอยู่ชั้นล่าง"          "พ่อกับแม่คุยกันมาซักพักแล้วนะแมรี่แอน... หนูฟังให้ดีนะ  เราทั้งสองคนเห็นด้วยว่าหนูควรจะมีโอกาส... ลองใช้ชีวิตในซานฟรานซิสโก... แต่ตอนนี้ถึงเวลาแล้ว...  เราสองคนทนนั่งดูหนูขว้างชีวิตตัวเองทิ้งไม่ได้อีกแล้ว"          "แม่คะ ถ้าจะขว้างทิ้งมันก็ชีวิต ของหนู นะคะ"          "เว้นซะแต่ว่าหนูยังไม่เป็นผู้ใหญ่พอที่จะ..."          "แม่จะรู้ได้ยังไงกันคะ"          "แมรี่แอน...  ผู้ชายแปลกๆ รับโทรศัพท์ของลูก"          "เขาไม่ใช่ผู้ชายแปลกๆ ค่ะแม่"          "ใครบอก"  ไมเคิลยิงฟัน          "ลูกไม่รู้จักนามสกุลเขาด้วยซ้ำ"          "ที่นี่ไม่ค่อยมีพิธีรีตองนักหรอกค่ะ"          "ฟังดูก็รู้เลยจ้ะ... ถ้าหนูไม่มีวิจารณญาณพอที่จะเชิญคนที่..."          "แม่ ไมเคิลเป็นโฮโมฯ ค่ะ"          เงียบ          "เขาชอบ ผู้ชาย ค่ะ  ชัดมั้ยคะ  หนูรู้ว่าแม่เคยได้ยินมาบ้าง  ในทีวีก็มีพูดถึงแล้วเดี๋ยวนี้"          "แม่ว่าหนูต้องเสีย..."          "ยังหรอกค่ะ  อีกซักอาทิตย์สองอาทิตย์ล่ะไม่แน่"          "แม่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแม่กำลัง..."          "แม่คะ  อีกสองสามวันหนูจะโทรหา โอเคมั้ยคะ  ทุกอย่างเรียบร้อยดีค่ะ  ฝันดีค่ะแม่"          เธอวางสาย          ไมเคิลส่งยิ้มกว้างให้เธอมาจากโซฟา          โมนาพุ่งเข้ามาเป็นคลื่นระลอกที่สอง          "ให้ตายเถอะแมรี่แอน  มิน่า เธอถึงได้หงอยซะขนาดนี้  นี่เธอนั่งกอดเข่าเจ่าจุกทั้งวัน แล้วหวังว่าชีวิตจะสดใสซาบซ่าเหมือนกับการ์ดฮอลมาร์คเนี่ยนะ  เอาล่ะ ฉันมีข่าวร้ายมาแจ้งให้ทราบ  ไม่มีใครหน้าไหนเลยซักคนข้างนอกนั่น ที่จะมาสนใจส่งความปรารถนาดีมาให้เธอหรอกย่ะ"          "ก็แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรที่จะ..."          "เธอต้อง สร้าง ความสุขด้วยตัวเองนะแมรี่แอน  ถ้าเมื่อไหร่เธอรู้สึกย่ำแย่จนถึงที่สุดแล้วล่ะก็ ออกไปข้างนอกโน่นเลย แล้วก็ลงมือ...  หาดินสอซักแท่งเร็ว จดที่อยู่นี่นะ..." . จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 16 ส.ค. 48 14:10:58 ]

ความคิดเห็นที่ 3 . (45) สงครามกับสันติสุข          บนชายหาดที่พ้อยนต์โบนิต้า นกแซนด์ไพเพอร์กลุ่มหนึ่งเดินก้มหน้าก้มตาจิกฝาขวดน้ำพลาสติกที่เกลื่อนกลาดอยู่ตามหาดทรายสีดำสะท้อนแสงแดดวาววับ  ผืนน้ำบางทีก็เป็นสีฟ้า บางทีก็เป็นสีเทา          เอ็ดการ์ยกแขนขึ้นโอบรอบเอวแอนนา          "ผมจะรับแกกลับเข้ามาก็ได้นะ"          "ใครคะ"          "โมนา...  ถ้าคุณบอกให้ผมทำ ผมก็จะทำ"          แอนนาส่ายหน้า  "ฉันทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกค่ะ  แล้วอีกอย่าง ยังไงแกก็ไม่กลับไปแน่ สมมุติว่า คุณเปลี่ยนใจก็เถอะ"          "หมายความว่าผมทำตัวงี่เง่าน่ารำคาญล่ะสิเนี่ย"          "เปล่าหรอกค่ะ ลูกเขยคุณน่ะ"          "โมนาเล่าให้คุณฟังเหรอ"          แอนนาพยักหน้า  "จริงรึเปล่าคะ"          "ยิ่งกว่าจริงซะอีก"          "ฉันก็เดาไว้ว่างั้น"          "คุณบอกแกรึยัง แอนนา"          "เรื่องคุณเหรอคะ"          "อื้อ"          แอนนาส่ายหน้า  "นี่มันเรื่องของเราค่ะ เอ็ดการ์  แค่เราสองคนเท่านั้น"          "ผมรู้  แต่ว่า..."          "อะไรคะ"          "แกก็เหมือนกับลูกสาวของคุณไม่ใช่เหรอ"          "ค่ะ"          "คุณอดใจไม่บอกเธออย่างนี้ อึดอัดแย่เลยไม่ใช่เหรอ"          "ก็ใช่ค่ะ"          "นี่ผมอยากจะตะโกนบอกมันซะทั้งโลกเลยนะ"          แอนนายิ้ม  "แม้แต่เขียนโน้ตบอกเลขาฯ คุณก็ไม่ได้ค่ะ"          "เธอคงเดาได้ก่อนโมนาแน่"          "ขออย่าให้เป็นอย่างนั้นเลยค่ะ"          "ทำไมล่ะ  ผมมีอะไรต้องเสียมากกว่าคุณอีกนะ"          แอนนาจับจ้องเขาอยู่ชั่วครู่  "มาเถอะค่ะ ไปเอาผ้าห่มในรถกันดีกว่า  ข้างนอกนี่มัน 'หนาวกว่านมแม่มด' ซะอีก"          เอ็ดการ์หัวเราะในลำคอ  "นึกไม่ถึงว่าผู้หญิงน่ารักๆ จะรู้จักคำนี้ด้วยแฮะ"          "พวกนั้นไม่รู้จักหรอกค่ะ"          "เมื่อก่อนพวกผมใช้คำนี้บ่อยๆ ตอนอยู่ฝรั่งเศส  ช่วงสงครามน่ะ"          "ฉันก็รู้จักคำนี้เมื่อตอนนั้นแหละค่ะ"          "คุณหมายความว่าไงน่ะ"          "ฉันทำงานอยู่ที่ฟอร์ตออร์ดตอนที่เขารบกันค่ะ"          "คุณเข้าร่วมดับเบิลยูเอซี... วีเมนส์อาร์มี่คอรป์ด้วยเหรอ"          "ฉันพิมพ์คำขอกระสุนให้ตาผู้พันคนนึงที่เมาเกือบทั้งวันน่ะค่ะ  แล้วตกลงเราจะยังไปเอาผ้าห่มกันอยู่มั้ยคะเนี่ย"          เขาสองคนห่อตัวเบียดชิดกันหลบลมอยู่เบื้องหลังเนินทราย  "โตขึ้นมาในสำนักนางโลมนี่เป็นยังไงมั่ง"  เอ็ดการ์ถาม          แอนนาห่อปาก  "แล้วโตขึ้นมาในฮิลส์เบอเรอะล่ะคะ เป็นไงมั่ง"          "ไม่ใช่ฮิลส์เบอเรอะซะหน่อย  ผมโตขึ้นมาที่แปซิฟิกไฮท์ตะหาก"          "โอ๊ยตายจริง!  งั้นคุณก็ เคย เป็นพวกยิปซีเร่ร่อนมาก่อนสิคะเนี่ย ใช่มั้ย"          "อย่าโยกโย้น่า  ผมถามคุณก่อนนะ"          "ก็..."  เธอวักทรายขึ้นมาอุ้งมือหนึ่งแล้วปล่อยให้มันร่วงหล่นลอดร่องนิ้ว  "อย่างนึงล่ะ  ฉันอายุตั้งสิบสี่แน่ะกว่าจะรู้ว่าเงินตราอเมริกันไม่ได้มีข้อความพิมพ์ไว้ว่า 'ใช้ได้ตลอดคืน' ค่ะ"          เอ็ดการ์หัวเราะ          "แล้วฉันก็ได้ความเชื่อโชคลางแปลกๆ บางอย่างติดตัวมาจนถึงทุกวันนี้ด้วย"          "อย่างเช่น?"          "อย่างเช่น... ฉันทนเห็นดอกไม้ที่ถูกตัดมาไม่ได้  เพราะงั้นห้ามส่งช่อกุหลาบก้านยาวให้ฉันเด็ดขาด ถ้าคุณยังอยากรักษาความสัมพันธ์อันแสนแปลกประหลาดมหัศจรรย์ของเราไว้ล่ะก็"          "ดอกไม้ที่ตัดมามันมีอะไรเสียหายเหรอ"          "บรรดาสุภาพสตรีแห่งสนธยาถือกันว่ามันเป็นเครื่องหมายแห่งความตายที่รอการมาเยือนน่ะสิคะ  เป็นความงามที่ถูกตัดพรากลงมาจากวัยวันที่เบ่งบานเต็มที่ อะไรทำนองนั้นแหละค่ะ"          "อ้อ"          "แย่เนอะคะ"          "จริงด้วย"          แอนนาก้มมองผืนทราย ไล้นิ้วไปตามรอยเส้นที่พาดผ่าน          เอ็ดการ์รู้สึกราวกับว่าเธอไม่เพียงรับรู้ แต่ยังร่วมแบ่งปันความเจ็บปวดของเขาด้วย . จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 16 ส.ค. 48 14:11:30 ]

ความคิดเห็นที่ 4 . (46) Once More into the Breach          สำนักงานสายด่วนกู้วิกฤตเขตเบย์แอเรียตั้งอยู่ในบ้านแบบวิกตอเรียนที่ซ่อมแซมใหม่ในโนแวลลี่  ด้านนอกทาสีเพอร์ซิมมอน โมล อะโวคะโด ฟิวเชีย และช็อกโกแล็ต  ที่หน้าต่างมีป้ายบอกผู้มาเยือนว่าผู้อยู่อาศัยในอาคารหลังนี้ไม่ดื่มไวน์ยี่ห้อแกลโล          แค่ตอนนี้แมรี่แอนก็รู้สึกแปลกๆ แล้ว          เธอกดออด  ผู้ชายใส่เสื้อเชิร์ตแบบเรอเนสซองซ์ออกมาที่ประตู  สายตาของแมรี่แอนไต่ไล่จากเสื้อผ่านเครารุงรังสีแดง ไปจนถึงตรงที่เคยเป็นหูข้างซ้ายของเขา          "ฉัน... ที่โทรมาคุยไว้น่ะค่ะ"          "เยี่ยมไปเลย  อาสาสมัครคนใหม่สิครับ  ผมชื่อวินเซ็นต์"          เขานำเธอเข้ามาในห้องที่ตกแต่งไว้อย่างบางตา  มีแต่มาคราเม่เชือกถักแขวนผนังใหญ่ยักษ์เต็มไปด้วยเปลือกหอย ขนนก และกิ่งไม้แห้ง ที่ครอบคลุมบรรยากาศของห้องเอาไว้  เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกล่าวชื่นชมมัน          "นั่นมัน... สวยมากเลยค่ะ"          "ครับ" เขายิ้มกว้าง  "ยัยแก่ของผมทำเอง"          เธอเข้าใจว่าเขาคงไม่ได้หมายถึงแม่          เธอโล่งใจอย่างมากเมื่อพบว่าเขาก็เป็นคนน่าคบหาไม่น้อยทีเดียว  เขาเข้ากะที่นี่วันอังคารถึงพฤหัสฯ  เขาเป็นศิลปิน  เขาผสมกาแฟแม็กซิมให้เธอถ้วยหนึ่งโดยไม่เอ่ยขอโทษซักคำ          "เราคงจะ... แบบว่า... ทำงานด้วยกัน"  เขาอธิบาย  "ช่วงสองทุ่มถึงห้าทุ่มนี่มีโทรศัพท์เข้ามาเยอะจนพอให้สองคนหัวหมุนเลยล่ะครับ"          "คนที่โทรเข้ามาเขา... พยายามฆ่าตัวตายกันทุกคนเลยเหรอคะ"          "ไม่หรอกครับ  ซักพักคุณก็จะรู้เองว่าคนไหนเป็นขาประจำ"          "ขาประจำยังไงคะ"          "พวกเพี้ยนๆ พวกขี้เหงา  คนที่โทรหาแค่อยากคุย  ซึ่งก็โอเคนะครับ  มันก็เป็นส่วนนึงของงานเรา  และบางส่วนในนั้นก็ควรจะถูกส่งต่อไปหน่วยงานสังคมสงเคราะห์ที่เหมาะสมด้วย"          "เช่นยังไงบ้างคะ"          "ภรรยาที่ถูกทุบตี  เกย์วัยรุ่น  ผู้สูงอายุที่มีข้อสงสัยเกี่ยวกับสวัสดิการสังคม  คนที่ทารุณเด็ก  คนที่ถูกข่มขืน  คนส่วนน้อยที่มีปัญหาเรื่องที่อยู่อาศัย..."  เขาพ่นรายการออกมายาวเหยียดอย่างกับพนักงานของร้านโฮเวิร์ดจอห์นสันท่องรายชื่อไอศกรีมทั้งยี่สิบแปดรส          "แล้วคนที่พยายามฆ่าตัวตายจริงๆ ล่ะคะ"          "อ้อ... ปกติจะมีโทรเข้ามาคืนละซักสองสามคนน่ะครับ"          "ที่จริงแล้ว ฉันไม่เคยผ่านการอบรมอะไรซักอย่างเกี่ยวกับ..."          "ไม่เป็นไรหรอกครับ  สายไหนที่โหดๆ เดี๋ยวผมจัดการเอง  ส่วนใหญ่พวกเขาก็แค่ต้องการเรียกร้องความสนใจเท่านั้นเอง"          แมรี่แอนจิบกาแฟ พยายามเรียกเอาความเข้มแข็งจากท่าทีเชื่อมั่นแต่ผ่อนคลายของวินเซ็นต์  "ทำงานนี้แล้วรู้สึกดีเหมือนกันใช่มั้ยคะ"          วินเซ็นต์ยักไหล่  "ก็บางทีครับ  บางทีก็น่าเบื่อเอามากๆ เหมือนกัน  แล้วแต่"          "แล้วช่วงหลังๆ นี่... มีที่โหดๆ มากมั้ยคะ"          "ไม่รู้สิครับ  ผมไม่อยู่ซะหลายอาทิตย์เหมือนกัน"          "พักร้อนเหรอคะ"          เขาสั่นหัว ชูมือขวาให้ดู  แมรี่แอนสังเกตมาก่อนแล้วว่านิ้วก้อยของเขามีผ้าพันแผลหุ้มอยู่... แต่เพิ่งเห็นตอนนี้เองว่า ดูเหมือนว่านิ้วจะถูกตัดขาดกลางพอดี          "ตายจริง  เกิดอะไรขึ้นคะ"          "อ้า..."          หู... นิ้ว...  เธอรู้สึกอับอายขึ้นมาทันที          วินเซ็นต์เห็นเธอหน้าแดง  "ประสาทน่ะครับ"          "ยากล่อมประสาทเหรอคะ"          เขายิ้ม  "เปล่าครับ... ประสาทเสียน่ะ  ซึมเศร้า  จิตตก"          "สงสัยว่าฉันจะไม่..."          "ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรหรอกครับ  ตอนนี้ผมกำลังรวบรวมสติอยู่  อ้าว เฮ้ย  เกือบสองทุ่มแล้ว  พร้อมมั้ยครับ"          "อื้อ คงพร้อมมั้งคะ"  เธอหย่อนตัวลงบนเก้าอี้หน้าโทรศัพท์  "คงต้องลองคุยดู... สุดแต่หูจะพาไปแล้วกัน"          พูดไปแล้วเธอก็อยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ขาดเสียตรงนั้น . จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 16 ส.ค. 48 14:12:31 ]

ความคิดเห็นที่ 5 น้ำสลัด กรีนกอดเดส Green Goddess อันนี้คือน้ำสลัดที่หนูแมรี่แอนทำ ระหว่างที่ไมเคิลไปจับไก่ เอ๊ยไปเอาไก่อีกครึ่งตัวมาน่ะครับ ไม่มีรูปให้ดู แต่เอาสูตรมาฝาก เผื่อใครอยากลองชิม          มายองเนส 2 ถ้วย          เนื้อปลาแอนโชวี่ 4 ชิ้น บดละเอียด          ต้นหอมใหญ่ 1 ต้น สับ          พาร์สลี่สดสับ 2 ช้อนชา          ไชฟ์สดสับ 2 ช้อนชา          น้ำส้มทารากอน 1 ช้อนโต๊ะ          ทารากอนสดสับ 1 ช้อนชา วิธีทำง่ายสุดๆ เอาทุกอย่างผสมกันใส่เครื่องปั่นซะ แต่ยากตรงหาส่วนผสมนี่แหละ ตัวใครตัวมันนะครับ เอิ๊ก ซอสฮอลันเดส Hollandaise ทำไม่อยากจริงๆ อย่างหนูแมรี่แอนว่าแหละครับ เมื่อวานซืนเพิ่งลองทำดู ราดแอสพารากัสกับสเต๊ก คนใกล้ตัวบอกว่าใช้ได้ๆ เอิ๊ก          น้ำส้มไวน์ 2 ช้อนโต๊ะ          น้ำ 3 ช้อนโต๊ะ          ไข่แดง 4 ฟอง          เนยอุ่นให้เหลว 100 กรัม          น้ำมะนาว เกลือ พริกไทย ให้เอาน้ำส้มตั้งไฟกลางจนพร่องไปครึ่งนึง เอาลงจากเตา แล้วใส่น้ำ ตามด้วยไข่แดง ตั้งไฟอ่อน แล้วตีค่อยๆ จนกระทั่งหนาฟู ยกลงจากเตา แล้วค่อยๆ ตีเนยเหลวใส่เข้าไป เสร็จแล้วปรุงรสด้วยเกลือ พริกไทย น้ำมะนาวครับ ง่ายจริงๆ ด้วยแหละ ยืนยัน จิ๊กกะโล่ Gigolo บริการที่ตาหนูไมเคิลเปิดใหม่ เพื่อแมรี่แอนโดยเฉพาะ ที่จริงคำนี้ แปลว่าผู้ชายขายตัวแบบรับเลี้ยงรายเดือนครับ หรืออาจจะแปลว่าเอสคอร์ตเพื่อนเที่ยว เพื่อนเต้นรำก็ได้ (ต้องจ่ายตังค์นะ) ตาหนูคงหมายถึงแบบหลังนะ แบบจ้างพาไปเที่ยว (แต่ไม่ต้องจ่ายตังค์หรอก มันล้อเล่นน่ะ) ถ้าเป็นแบบแรกไม่อยากจะนึก... แว้ก... คำนี้ภาษาอังกฤษสะกดด้วยตัวโอครับ แปลกดีเนอะ มาดูรูปโถใส่ป่าจำลอง Terranium ดีกว่า ของแมรี่แอนทำจากเหยือกไวน์นะครับ แต่ผมหารูปที่ทำจากเหยือกไวน์ไม่ได้ สงสัยยังไม่มีใครสร้างสรรค์เท่าแกอีกแล้ว เลยได้แบบใหญ่ๆ มาให้ดูแทน จินตนาการเอาว่า ของแมรี่แอนก็ต้องกระจุ๋มกระจิ๋ม เล็กๆ น่ารัก นะครับ แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 48 14:29:10 จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 16 ส.ค. 48 14:28:28 ]

ความคิดเห็นที่ 6 Creme de Menthe มันคือเหล้าลิเคอร์ (แก่ดีกรี) รสมิ้นต์นั่นเองครับ เป็นชื่อภาษาฝรั่งเศสนะ เวลาเป็นภาษาอังกฤษอ่านได้สองอย่าง แบบแรกคือออกเสียงแบบฝรั่งเศสที่ผมใช้ในเรื่อง คือ "แคร็มเดอม็องต์" ส่วนอีกแบบถูกดัดแปลงให้เป็นแบบภาษาอังกฤษ เพราะเหล้าตัวนี้มันเป็นที่รู้จักมาก คือเรียกว่า "ครีมเดอเม้นท์" เรียกว่าอ่านกันตรงตัวเลย ผมลองค้นดูแล้ว ชื่อเหล้าตระกูล "แคร็มเดอฯ" อื่นๆ ไม่มีตัวไหนออกเสียงพิสดารผ่าเหล่าเป็น "ครีมเดอฯ" ได้อีกครับ มีแต่ตัวนี้ตัวเดียว ในเรื่องผมเลือกใช้แบบเสียงฝรั่งเศส เพราะรู้สึกว่าน่าจะเข้ากับบรรยากาศแบบซานฟรานฯ มากกว่าครับ รูปขวดเป็นอย่างนี้ ส่วนน้ำเป็นสีเขียวใสๆ สวยมากๆ ครับ แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 48 14:35:28 จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 16 ส.ค. 48 14:34:44 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มีคำด่ามาฝาก A horse's ass อะจ๊าก ไม่ได้แปลว่าลาของม้านะคร้าบ ตรงๆ ตัวมันคือ ตูดม้า น่ะแหละ คำนี้ใช้หมายถึงคนที่โง่งี่เง่า ชอบทำตัวน่ารำคาญ เนื่องจากผมไม่ถนัดเรื่องคำหยาบ เลยหาคำด่าภาษาไทยเทียบเคียงยังไม่ได้ (แก้ตัวอีกแระ) ในเรื่อง ผมเลยแปลมันเป็นประโยคบอกเล่าตรงๆ ซะว่างี้ "หมายความว่าผมทำตัวงี่เง่าน่ารำคาญล่ะสิเนี่ย" ฉากนี้ เอ็ดการ์พูดกับแอนนาเรื่องโมนาไงครับ ต้นฉบับว่างี้ครับ "I'm a horse's ass, then?" colder than a witch's titty วุ้ย... ช่างเป็นสำนวนที่จั๊กกะจี้ซะนี่กระไร witch คือแม่มด ส่วน titty ก็คือ tit แปลว่านม เอ๊ย หน้าอกครับ รู้สึกเป็นสำนวนที่น่ารักดี ก็เลยแปลมันตรงๆ ตัวว่า          'หนาวกว่านมแม่มด' แทนที่จะหาสำนวนภาษาไทยมาใช้แทน (จั๊กกะจี้อีกแล้ว - ) ลองค้นไปค้นมาในเว็บ ก็ยังหาที่มาไม่ได้ รู้แต่ว่ามันมาจากคำเต็มว่า          "colder than a witch's titty in a brass bra" แปลว่าหนาวซะยิ่งกว่านมแม่มดในยกทรงทองเหลือง อ่านแล้วไม่รู้จะจินตนาการตามยังไงดี เฮ้อ... ปิดท้ายด้วยรูปสีตึกที่สำนักงานฮ็อตไลน์ตั้งอยู่ครับ คำอธิบายภาพ ตามตำแหน่งภาพ ดังนี้     ลูกเพอร์ซิมมอน     ลูกเดียวกันผ่าให้ดู     ลูกอะโวคะโด     สีฟิวเชีย    ดอกฟิวเชีย (ที่จริงมีหลายสีครับ)    ส่วนโมลคือตัวตุ่นนั่นเอง จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 16 ส.ค. 48 14:45:31 ]

ความคิดเห็นที่ 8 กาแฟแม็กซิม Maxim คำนี้ตะแรกงงแทบแย่ ว่ามันคืออะไร ในเว็บมีเป็นแสน พอใส่ drink เข้าไป ดันได้พวกโปรตีนเสริม (คาดว่าตาวินเซ็นต์ไม่น่าจะเสิร์ฟโปรตีนให้แมรี่แอนแน่) เลยเดาว่าเป็นค็อกเทล... อ๊าว ดันมีอีก อ่านๆ ไปซักพัก ถึงรู้ว่าหนูแมรี่แอนนั่งจิบกาแฟอยู่ ที่แท้ก็เป็นยี่ห้อกาแฟกระป๋องนี่เอง เกือบปล่อยไก่ไป เอิ๊ก สังเกตตรงนี้มั้ยครับ "เขาผสมกาแฟแม็กซิมให้เธอถ้วยหนึ่งโดยไม่เอ่ยขอโทษซักคำ" ทำไมต้องขอโทษ เพราะเสิร์ฟกาแฟกระป๋องไงครับ แมรี่แอนเพิ่งบ่นกับตาหนูไมเคิลไปตอนต้นว่า ที่ซานฟรานฯ นี่มันช่างจอมปลอมเหลือเกิน ที่บ้านคือคลีฟแลนด์เนี่ย ไม่มีใครต้องขอโทษเวลาเอากาแฟกระป๋องมาให้แขกหรอก มาคราเม่ Macrame มันคืองานถักด้วยเชือกน่ะครับ อาจจะเป็นสร้อยคอ สร้อยข้อมือ ที่แขวนกระถางต้นไม้ ภาพแขวนผนัง ผ้าปูโต๊ะ ได้หมด ในเรื่องเป็นภาพแขวนผนังใหญ่ยักษ์ ผมหารูปแบบคล้ายๆ ในเรื่องไม่ได้ สงสัยไม่มีใครสร้างสรรค์พออีกเหมือนกัน เลยเอารูปนี้มาแขวนแทน (สร้างสรรค์ไปอีกแบบ) เพราะมันใหญ่ดี แต่ขนาดไฟล์นิดเดียวครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 16 ส.ค. 48 14:51:49 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ว่ากันด้วยเรื่องชื่อตอนหน่อย (46) Once More into the Breach ค้นแทบตาย ว่ามันแปลว่าอะไร แปลตรงตัวแล้วไม่รู้เรื่อง ปรากฏว่าในเว็บมีใช้สำนวนนี้เต็มไปหมด ไม่มีอธิบายเลยเฟ้ย ว่ามันแปลว่าอะไร ค้นไปค้นมา ปรากฏว่ามันเป็นประโยคในบทละครของเชคสเปียร์ครับ อยู่ในเรื่อง Henry V รู้แค่นี้แหละ หน้าไหนตรงไหนก็ไม่รู้ ไม่รู้ด้วยว่ามีคนแปลบทละครเรื่องนี้เป็นไทยรึยัง ก็เลยขออนุญาตไม่แปลชื่อตอนตอนนี้ครับ เพราะแปลไปก็ผิดแหงๆ  ต้องค้นมากกว่านี้ก่อนเนอะ ว่าด้วย หู เจออีกแล้ว พวกเล่นคำเนี่ย คุณพีทปวดหัวตึ้บ ตอนท้ายสุดของเรื่องมันแหม่งๆ ใช่มั้ยครับ          "อื้อ คงพร้อมมั้งคะ"  เธอหย่อนตัวลงบนเก้าอี้หน้าโทรศัพท์   "คงต้องลองคุยดู... สุดแต่หูจะพาไปแล้วกัน"         พูดไปแล้วเธอก็อยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ขาดเสียตรงนั้น ตรงนี้ "สุดแต่หูจะพาไป" ช่างไม่ใช่สำนวนไทยอย่างแรง แต่ยังค้นหาที่ถูกใจไม่ได้ ขอแทนด้วยตัวนี้ไปก่อนนะครับ ต้นฉบับใช้สำนวนนี้ครับ          play it by ear เป็นสำนวนที่ใช้เยอะเหมือนกันนะครับ รู้จักไว้ก็ดี ที่จริงมันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับหูเล้ย ความหมายมันคือ สุดแต่สถานการณ์จะพาไป ก็คอยตั้งรับแก้ไข ทำตัวให้สอดคล้องกับสิ่งที่เกิด แต่ในเรื่อง หนูแมรี่แอนต้องอยากกัดลิ้นตัวเอง เพราะดันใช้สำนวนที่มีคำว่า "หู" ไงครับ (ตาวินเซ็นต์หูขาดไปข้างนึงเนาะ) ผมก็เลย งืด... ตูจาแปลไงฟ้า... เลยครับ เอิ๊ก ปิดท้ายด้วย Renaissance Shirt เสื้อแบบเรอเนสซองซ์ที่นายวินเซ็นต์ใส่ครับ เสียดายที่นายแบบไม่มีเครารุงรังสีแดง แล้วก็ดันมีหูครบนิ้วครบอีก เอิ๊ก หมดแค่นี้คร้าบ จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 16 ส.ค. 48 14:59:35 ]

ความคิดเห็นที่ 10 .......... ในฐานะ จิ๊กโก๋แก่ ม่ายช่าย จิ๊กกะโล่  นะยะ ขอขยายฟามเรื่อง  เหยือกไวน์  ตามถนัด นี่ไง ครับ  เหยือกไวน์แบบโบราณ มันเรียกว่า Vino vasella แปลว่า เหยือกไวน์   หรือว่า Wine Jug   เวลาดรื่มมม ในเหยือกเข้มขลังนี้ จะทำให้ได้บรรยากาศ อิตาเลีย ไวน์แถวๆ ทัสคานี่  เช่นบริเวณมืองฟลอเรนซ์ เรียกชื่อว่า ไวน์  เคียนติ อื้อฮือ  อ้าฮา สุดยอดดด  ดรื่มแล้ว  มี  แฮงจริ๊งงง ถ้าได้ดรื่มจากในเหยือกโบราณเช่นนี้ แล้วนั่งดู หนู เดวิด แก้ผ้ายืนแบกถุงหนัง เอา  อาไรมาแลก ก็ม่ายยอม ซาบซ่าน หฤทัย พิลึก น้ำลายหกสามหยด จาบอกให้นะ  ปีเตอร์ แต่ว่าเหยือกไวน์ที่ว่าในเรื่อง คงทำจากแก้วแบบเหยือกเปอร์เซีย เป็นแก้วใสเจียรนัยหยดย้อย เอาไว้ถ่ายไวน์ตัวดีๆ รอเวลาไวน์ตื่นจากหลับไหลมานาน เพื่อดรื่มมม หาใช่แบบที่เอามาให้ดูไม่ วันนี้สร่างแล้วจ้า...เอิ๊ก ....................... แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 48 16:06:02 จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 16 ส.ค. 48 16:04:17 ]

ความคิดเห็นที่ 11 วันนี้มาจองพื้นที่ก่อน เหอๆๆ^___________________^ จากคุณ : หมูหยองทอด - [ 16 ส.ค. 48 17:25:49 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านตอนนี้แล้วมีอะไรให้แอบเก็บมาคิดเล่น ๆด้วย อย่าง "หนาวกว่านมแม่มด " ...ถ้าจู่ ๆมาเจอคำนี้เลย คงต้องคิดว่า นมแม่มดคงจะน่ากลัวขนาดที่ เห็นแล้วหนาว (ดูท่าจะเป็นภาพน่ากลัวมาก ๆ ) จนต้องยกมาเป็นคำเปรียบเปรย แต่พออ่านรูปประโยคทีบรรยายแล้วคิดว่าสงสัยพวกแม่มดจนอยู่กันแต่ที่หนาวจัด (ขนาดหนาวไปถึงนม) เลยยกมาเป็นคำเปรียบเทียบ (ไม่รู้เข้าใจถูกหรือเปล่า) แล้วก็เรื่องการให้ดอกไม้ที่ตัดมาแก่ยิปซี (เครื่องหมายแห่งความตายที่รอการมาเยือน)   แบบนี้ถ้าอยากให้ดอกไม้มิต้องยกให้ไปทั้งกระถางเลยหรือเนี่ย o O! สุดท้าย ชอบตรงที่ไมเคิลพูดถึงอาหารจัง "...มันออกจะคล้ายๆ กับนกนางนวล ถูกโบอิ้งเจ็ดสี่เจ็ดบี้อะนะ..."พูดซะเห็นภาพเลย (มันคงสยองน่าดู)^^ จากคุณ : Sushii - [ 16 ส.ค. 48 17:44:03 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สงสัยอ้ะค่ะว่าทำไม เสริฟกาแฟกระป๋องแล้วมันไม่ดีตรงไหน ทำไมต้องขอโทษด้วยล่ะ (เรื่องมากเอาน้ำก๊อกไปกินแล้วกัน) hohoho ป.ล. เห็นเสื้อ Renaissance Shirt แล้วอยากใส่มั่ง ท่าทางจะใส่นอนสบายดีเน้อ... ป.ล.2 หนาวกว่านมแม่มดด้วยคน  รูปข้างล่างหนาวพอม่ะ *****ไปแระ********แวบ******** จากคุณ : Magic of Azure - [ 16 ส.ค. 48 18:10:09 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เพราะแถบนั้นถือการใช้ชีวิตมีระดับเป็นมาตรฐานหรือเปล่า ไอ้ปูเลต์เนี่ย ไก่ใช่ปะ? (ใส่ตัวเอนแต่ไม่ได้อธิบาย) (เราไม่เคยได้ยินเสียง ป ชัดๆ สักที เขาออกเสียง พ มากกว่านะ) จากคุณ : scottie - [ 16 ส.ค. 48 21:26:39 ]

ความคิดเห็นที่ 15 12 ตอนรวด โอ..ตาแฉะ จะรออ่านตอนต่อไปค่า V >.< จากคุณ : มิรันตี - [ 16 ส.ค. 48 23:56:15 A:61.91.177.40 X: TicketID:104283 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อะนะ แต่ละสำนวน คิดไปได้.. เจ๋งว่ะ เปรียบเทียบซะแหม.. ขอจดสูตรอาหารไปด้วยเลย หิวๆ ปล. รูปคุณเมจิกสวยจัง จากคุณ : ณัฐกร (ณัฐกร) - [ 16 ส.ค. 48 23:57:11 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เมื่อไรจจบง่ะเรื่องเนี้ย แอบเบื่อเล็กน้อยถึงปานกลาง อยากเห็นรูปนมแม่มดง่ะ อ้าวแล้วคราวนี้ search เน็ตเอาเหรอม่ะถามคนที่บ้านอ่ะ เดี้ยวจาหงอยไปอีกนะ แซวๆๆ 555 จากคุณ : i_tua_yung - [ 17 ส.ค. 48 15:52:26 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เรื่องสนุกดีค่ะ แอบอ่านมานานแล้ว ลูกเพอร์ซิมมอน น่าจะเหมือนกับลูกพลับนะคะ จากคุณ : fire mod-X - [ 17 ส.ค. 48 17:31:23 ]

ความคิดเห็นที่ 19 หวัดดีคร้าบบบ.... แวะมาตอบกระทู้ซะหน่อย วันนี้ไฟดับทั้งวันเลย คุณวรุณนฤมล ขอบคุณคร้าบ แวะมาเล่าสู่กันฟังอีกแล้ว เหยือกที่เอามาให้ดู สวยเก๋ดีนะครับ เห็นแล้วได้บรรยากาศเหมือนในหนังดีเหลือเกิน (ง่า... หนูเดวิดแบกถุงหนังเหรอครับ เพิ่งรู้นะเนี่ย แล้วในถุงนั่นใส่อาไรเหรอครับ แง่มๆๆ) เหยือกไวน์ในเรื่องคงทำจากแก้วใสๆ อย่างคุณวรุณว่าแหละครับ แต่จะหน้าตาหยดย้อยแค่ไหนนี่... ไม่ยู้จริงๆ เอิ๊ก ผมยังสงสัยอยู่เลย ว่าทำมั้ย ต้องใช้กรรไกรตัดกระจกด้วย ใช้มันทั้งเหยือกไม่ได้รึไงน้อ (สร่างเอง หรือโดนใครทำให้สร่างครับ เอิ๊กด้วย) คุณหมูหยองทอด จองพื้นที่วันนี้ แล้ววันไหนจะเข้ามาอ่านครับ รายงานตัวด้วยน้า คุณซูชิ เหอๆๆ สงสัยแม่มดที่ว่า ต้องเป็นแม่มดแก่ๆ หน้าตาตะปุ่มตะป่ำมังครับ ใจผมออกจะนิยมแม่มดสาวๆ สวยๆ อึ๋มๆ อย่างในเรื่อง Charmed มากกว่านะ ถ้าเจอแบบนี้เข้า มีหวังไอ้ที่ว่าหนาว คงจะอุ่นขึ้นมาทันใด เหอๆๆ ส่วนข้อสันนิษฐานเรื่องแม่มดอยู่กันแต่ที่หนาวจัด เอ... มีความเป็นไปได้แฮะ เจ้ายกทรงทองเหลืองมันเป็นโลหะ อยู่ในที่หนาวๆ คงเย็นยะเยือกน่าดูชม เรื่องเอาดอกไม้มาให้ทั้งกระถาง ก็ไม่เลวนะครับ เป็นการให้ดอกไม้แบบยั่งยืนดี ให้ทีเดียว เห็นได้เป็นเดือน ฮ่าๆๆ (ถ้าไม่ลืมรดน้ำนะ) แง่งๆๆ ไอ้คำบรรยายอาหารแบบที่ว่านี่... คุณซูชิเคยเห็นของจริงอ๊ะยังครับ ถ้ายังไม่เคย... ไว้จะชวนมาดูที่บ้าน  เอิ๊ก คุณเมจิก อย่างที่คุณก๊อตตี้ว่าข้างล่างไงครับ เอากาแฟสำเร็จรูปมารับแขก ก็คือแบบ... เช้ย... เชย... เฉิ่ม... เบ๊อะ... ไม่เก๋ไก๋ ไม่เข้าท่าเอาซะเลย แบบสังคมซานฟรานฯ มันต้องทุกคน เท่ เก๋ ฮิป ฟั้งก์ อะไรอย่างงั้นอะครับ ถ้าบังเอิญกาแฟคั่วหมด ฯลฯ แล้วต้องเสิร์ฟกาแฟผงให้แขก ก็เลยต้องขอโทษขอโพย ว่าโอ๊ย... ไม่ได้ตั้งใจแกล้งนะ อะไรทำนองนั้นรับ เสื้อแบบสบายๆ เวอร์ชั่นไทยๆ เราก็มีนะครับ พวกผ้าฝ้ายโปร่งๆ บางๆ (คล้ายๆ ผ้าขาวบาง) ไง หรือคอกระเช้าก็น่าจะสบายนะครับ (เอิ๊ก ไม่เคยลอง) รูปข้างล่างออกแนวสวยมากกว่าหนาวจิครับ แง่มๆๆ คุณก๊อตตี้ ขอบคุณที่แวะมาช่วยตอบครับ น่าจะใช่อย่างคุณก๊อตตี้ว่าแหละ คำว่า "การใช้ชีวิตมีระดับ" นี่ ชอบจริงๆ ตรงใจดี แต่มองอีกแง่นึงก็ "superficial" น่าดูเหมือนกันนะครับ ปูเลต์ คือน้องกุ๊กไก่ใช่แล้วครับ ตำราสัทศาสตร์ (phonetics) รายงานว่า เสียง /p/ ของฝรั่งเศส จะ soft กว่าเสียง /p/ ของอังกฤษหรือเสียง /พ/ ของไทยครับ แต่ไม่ soft เท่ากับเสียง /ป/ ของไทยหรอก มันจะครึ่งๆ กลางๆ ระหว่าง /พ/ กับ /ป/ ตำราเขาว่างั้น แต่ในดิกชันนารีฝรั่งเศสไทยทั้งสามเล่มที่ผมมี (ม.ล.มานิจ ชุมสาย, น.อ.พระเรี่ยมวิรัชชพากย์ ร.น., น.อ.ศิริ พงศทัต ร.น.) ถอดเสียงด้วยตัว ป. หมดเลยครับ ผมก็เลยติดถอดเสียง /p/ ของฝรั่งเศสด้วยตัว ป. ไปด้วย แต่จริงๆ เสียงมันไม่ตรงอย่างที่คุณก๊อตตี้ว่าแหละครับ คำเดียวกันนี้ เสียง ต. การันต์ก็ไม่ออกเสียง ซึ่งต่างจากการถอดภาษาอังกฤษซึ่งตัวการันต์มักจะออกเสียง แต่ผมคงรูปไว้เพื่อให้เห็นรูปที่มาน่ะครับ คุณมิรันตี อะจ๊าก  อ่าน 12 ครั้งรวดเลยเหรอครับ ตาแฉะแน่ๆ โถๆๆ ที่อ่านไปนี่ 156 หน้าพ็อกเก็ตบุคในหนังสือต้นฉบับเลยนะครับ เก่งมากๆ ขอบอก ขอบคุณที่จะติดตาม และเจอกันคราวหน้านะคร้าบ นายณัฐกร อะนะด้วย  แต่ละสำนวน คิดไปได้ไงก็ไม่รู้เนอะ ณัฐกรเนอะ ฮ่าๆๆ เปรียบเทียบซะขนลุกไปหมดเลย (หยึย... หนาว...) สูตรอาหาร จดไปทำเมื่อไหร่ ชวนไปชิมด้วยนะเฟ้ย อิๆๆ (ว่าจะลองทำเทวีสีเขียว กรีนกอดเดสอยู่เหมือนกัน เหอๆๆ) คุณเตย ไอ้ตัวยุ่ง อีกนานอะครับ กว่าจะจบ   นิยายฝรั่งส่วนใหญ่มันยาวๆ นะ (ขนาดเล่มนี้ถือว่าบางแล้วนะ ไม่ค่อยยาวเท่าไหร่) ตอนนี้ไปได้ 156 จากทั้งหมด 357 หน้าครับ ไม่ถึงครึ่งเลย เบื่อซะแล้วเหรอเนี่ย แง่มๆ แรกเริ่มเดิมทีเขาลงในหนังสือพิมพ์เป็นตอนๆ วันละตอนน่ะครับ เรียกว่าลงเป็นคอลัมน์ประจำกันเป็นปีเลยเชียวแหละ รูปนมแม่มด... เอิ๊ก ไม่รู้จะไปหาจากไหนมาให้ดูนะ เหอๆๆ คราวนี้ค้นเว็บเช่นเคยครับ ไม่มีเวลาถามเพราะปั่นไม่ทัน... แง้... คุณ fire mod-X ขอบคุณคร้าบ ดีใจจัง ที่แอบอ่านมานานแล้ว มาลงชื่อทักทายกันด้วย ลูกเพอร์ซิมมอน หน้าตาคล้ายลูกพลับจริงๆ ด้วยครับ เคยเห็นในตลาดมีอีกแบบนึง เรียกลูกฟูจิ ก็หน้าตาคล้ายๆ กันเหมือนกัน ผมเลยแยกแยะไม่ค่อยถูก ว่าลูกไหนเป็นลูกไหนเลย ฮ่าๆๆ   จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 18 ส.ค. 48 15:48:36 ]

ความคิดเห็นที่ 20 มารายงานตัวว่ายังอยู่ดีจ๊ะ ไม่ไหลไปตามลำน้ำปิงที่ท่วมเมืองอยู่ มาช้าเพราะเมื่อเชียงใหม่เป็นเมืองบาดาล เน็ตก็ดันเจ๊งงงงงงงง เพิ่งจะเข้ามาเดินเล่นในพันติ๊ปวันนี้นี่เอง อะสงสัยนิดนึง ไอ้ปูเลต์โทลิเว่ นี่มันไก่อบหรือคะ เป็นชื่ออาหารจริงๆ หรือว่ามันเป็น ปูเลต์ของโทลิเว่ คือไก่ของตาไมเคิลกันแน่หนอ อ่านเชิงอรรถแล้วขำ ทำไมแม่มดจึงต้องใส่ยกทรงทองเหลืองล่ะ วิกตอเรียซีเคร็ทไปไหนซะ ถึงต้องลำบากลำบนเอาทองเหลืองมาทำฝาครอบอย่างนั้น นึกเห็นภาพเจ๊มาดอนน่า ตอนที่เธอใส่กรวยแหลมเปี๊ยวน่ะค่ะ ช่างเป็นยกทรงทองเหลืองที่สุดยอดมาก อ่านไปเรื่อยๆแล้วกำลังคิดหาหนทางว่า จะเอาเชิงอรรถที่คุณพีทอธิบาย ไปใส่ในเนื้อเรื่องได้อย่างไรให้กลมกลืน คือพวกรูปภาพคงต้องเอามาแหมะข้างล่าง แต่พวกแสลง หรือลูกเล่นทางภาษาจะแทรกอย่างไรหนอ ที่จะดูดีและไม่รุงรัง แต่นึกไม่ออกแฮะ ^^ จากคุณ : ปาล์ม. - [ 18 ส.ค. 48 23:52:58 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ทดแปะโป้งไว้ก่อนนะคะ งานยุ่งเป็นลูกข่างเลย หงือ หงือ จริง ๆ อ่านแล้วเมื่อวันก่อน แหะ แหะ แต่ความเห็นสงสัยอีกพักจะตามมาค่ะ ขอโทษจริง ๆ น้า จากคุณ : Tethys - [ 19 ส.ค. 48 09:20:02 ]

ความคิดเห็นที่ 22 คุณปาล์ม อ้าว คุณปาล์มก็โดนท่วมกะเขาด้วยเหมือนกันเหรอครับ ผมนึกว่าโรงพะบาลอยู่บนดอยซะอีกนะเนี่ย งืม หรือว่าน้ำมันขึ้นสูงงง  (เหยย น่ากลัวครับ แง่ม) ไอ้เจ้า "ปูเลต์โทลิเว่" เนี่ย มันมะใช่ชื่ออาหารจริงๆ หรอกครับ โทลิเว่ก็นามสกุลตาหนูไมเคิล แปลว่าสูตรนี้ ตาหนูของเราเป็นเจ้าของลิขสิทธิ์เองครับ แง่มๆๆ อะโจ๊ว... คุณปาล์มเขียนถึงยกทรงทองเหลืองของมาดอนน่าแล้ว นึกออกเลยครับ เคยเห็นเหมือนกัน แหลมเปี๊ยวจริงๆ ด้วย  เอิ๊ก ขอบคุณคุณปาล์มที่ช่วยคิดหาหนทางจัดการกับลูกเล่นทางภาษาครับ ผมก็คิดทุกอาทิตย์เรย คิดออกมั่งไม่ออกมั่ง เฮ้อ คุณปาล์มนึกอะไรได้ ก็บอกๆ กันมั่งนาครับ แง่ม คุณหนูจันทร์ ไม่เป็นรายคร้าบ งานต้องมาก่อนนะ (ไม่เหมือนผม กินกับนอนต้องมาก่อน ฮ่าๆๆ) ความเห็นเอาไว้ยกยอดในตอนที่มีเวลาเลยครับ ไม่ต้องห่วง อันนี้ตอนต่อปายกั๊บ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3687586/W3687586.html จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 23 ส.ค. 48 11:03:47 ]