http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3665641/W3665641.html#1 (บทที่ 1 จูบรสสตอเบอร์รี่)

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3665646/W3665646.html (บทที่ 2 จดหมายจากพ่อ)

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3666112/W3666112.html#1 (บทที่ 3 โรงเรียนรัตติกาล)

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3675070/W3675070.html (บทที่ 4 วันแรกที่เข้าเรียน)

บทที่ 4 วันแรกที่เข้าเรียน

...................

ติ๊ดติ๊ดติ๊ดติ๊ด...ติ๊ดติ๊ดติ๊ดติ๊ด...

อือม์! รู้แล้วน่า ร้องอยู่ได้ไอ้โทรศัพท์บ้าเนี่ย - -" ฉันลืมตาขึ้นมาก่อนที่จะลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่มาแนบไว้กับหู พลางนึกในใจว่าใครกันหนอ ที่โทรมาหาฉันเอาตอนนี้

"ตื่นหรือยังจ๊ะ แม่ตัวดี"

เสียงหวานแหววเจื้อยแจ้วดังมาจากโทรศัพท์ ...อือม์ ที่แท้ก็เป็นยัยเพื่อนขี้งกของฉันนะเอง -O- ยัยบ้าเอ๊ย!

"ตื่นแล้วๆ แอ๊ปเปิ้ล ทีหลังไม่ต้องพูดเสียงหวานขนาดนั้นก็ได้ ฉันฟังแทบคลื่นไส้"

"จ้าแม่คุณ! ฟังแค่นี้ทำเป็นกระแดะเชียว เอ่อนี่...มินะ ตื่นแล้วก็ดี วันนี้รีบๆไปโรงเรียนแต่เช้านะ"

"ไปโรงเรียนแต่เช้า? ทำไมอ่ะ แอ๊ปเปิ้ล"

"ก็วันนี้มีนักเรียนย้ายเข้ามาใหม่ในห้องเรานะสิ มินะ...รู้สึกว่าจะเป็นนักเรียนชายด้วย ...ตั้ง 5 คนแน่ะ"

"อ๋อ!เหรอ แล้วมีอะไรอีกป่ะ"

"ต๊าย! ยัยมินะ...ยังมีหน้ามาถามอีก ก็พวกย้ายมาใหม่เห็นว่าหล่อลากดินทั้งนั้น ไม่รู้ละ...ถ้าเธอไม่ไปแต่เช้า ฉันจะไม่กินข้าวเป็นเพื่อนเธอด้วยแหละ ไปละ!!"

อุ๊แหม! ยัยแอ๊ปเปิ้ลเอ๊ย ฉันไม่รู้ว่าแม่คุณเอานิสัยบ้าผู้ชายนี้มาจากไหนกัน เล่นเอาแทบฉันเซ็ง ตั้งแต่คบกันมาก็เป็นแบบนี้ตลอดไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ฉันอยากจะรู้เสียจริงเลยว่า ไอ้ยีนส์กรรมพันธุ์แม่ของเธอมันจะเป็นแบบนี้ด้วยหรือเปล่า คิดแล้วก็เหนื่อยแทนกับยัยตัวดีนี่ซะเหลือเกิน ฉันนั่งบิดขี้เกียจไล่ความเหนื่อยออกไปจนหมด แล้วค่อยลุกขึ้นเดินโซเซไปที่ห้องน้ำ

.....................

ในห้องพักแห่งหนึ่ง...

ตั้งแต่เมื่อคืนวานพวกผมได้มานอนที่ห้องสำรอง ซึ่งเป็นห้องที่ฟิชได้เตรียมเอาไว้ล่วงหน้าก่อนแล้ว และเช้าวันนี้ พวกผมจะต้องแหกขี้ตาตื่นไปเรียนหนังสือตามคำสั่งของพ่อผม โดยที่ผมเองก็ไม่อยากจะเรียนซักกะนิดเดียว แต่ก็ช่างมันเถอะ...ถือซะว่าได้ที่พักฟรีมาแลกก็นับว่าคุ้มแล้ว เสร็จจากอาบน้ำแต่งตัวแล้ว พวกผมก็พากันไปที่ห้องพักอาจารย์ทันที

"พวกเธอชื่ออะไรกันบ้าง"

อาจารย์หน้าเข้มสวมแว่นตาหนาเตอะถามในขณะที่ตัวเองกำลังตั้งหน้าตั้งตาจดบันทึกระเบียนนักเรียนของพวกผมอยู่

"คารุซะ โมอิ , ชิโนะ เฟรย์ , มาคาซะ รูนซ์ , เดมัส คิล แล้วก็..."

"ผมนานาโอะ เรนยะครับ" ผมพูดแทนเฟร์ย่าโดยที่ไม่หันไปมองเขา และรู้ดีว่าเฟร์ย่าคงยังไม่หายโกรธผมเป็นแน่ ถึงไม่ยอมบอกชื่อผมให้อาจารย์ได้รู้ หลังจากที่ผมพูดจบ อาจารย์ประจำชั้นก็จดชื่อพวกผมใส่ลงในระเบียนนักเรียน

"พวกเธอได้อยู่ห้อง A เอาละ...ตามฉันมา เดี๋ยวจะพาไปแนะนำตัวให้เพื่อนในห้องรู้จัก แล้วจะได้เริ่มเรียนกัน"

"ครับ" ผมและเพื่อนๆตอบพร้อมกันเป็นเสียงเดียวก่อนที่จะเดินต้อยตามหลังอาจารย์หน้าเข้มไป ในระหว่างทางที่พวกผมกำลังเดินไปที่ห้อง ก็พบนักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่งร้องกรี๊ดเมื่อเห็นพวกผม "จะร้องกรี๊ดทำบ้าอะไรกัน! ทำไมยังไม่เข้าห้องเรียนอีก"

"โถ่! อาจารย์ขา ให้พวกหนูยืนดูพวกเขาหน่อยเถอะคะ" หนึ่งในกลุ่มที่เป็นนักเรียนหญิงพูดขึ้น ^^" ผมหันไปมองดูผู้หญิงคนนั้นด้วยท่าทีเย็นชา ...ก็มันเรื่องจริงนี่ที่ผมทำหน้าแบบนั้น ดูแต่ละคนสิ แต่งหน้าทาปากแดงแปร๊ดเหมือนกับจะแต่งมายั่วผู้ชายซะงั้นแหละ ชิ! พวกผู้หญิงที่เป็นมนุษย์ก็ไม่แตกต่างไปจากพวกที่ตายไปแล้วเลยสักนิด

"ไม่ได้! กลับไปที่ห้องเรียนของตัวเองซะ ก่อนที่ฉันจะลากพวกเธอเข้าห้องปกครอง" อาจารย์ออกปากไล่พวกนักเรียนหญิง แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะพวกผู้หญิงเอาแต่ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดหรือไม่ก็ส่งสายตายั่วยวนพวกผม "ตามใจพวกเธอ ถ้าอยากจะร้องก็เชิญ แต่ฉันไม่รับรองว่าพวกเธอจะได้เรียนจบจากที่นี่...เข้าใจไหม!!"

เท่านั้นแหละ ยัยพวกที่ผมคิดว่าโครตมหาแรดก็ต่างพากันหุบปากเงียบไปในทันที ^^" สงสัยจะกลัวเรียนไม่จบอย่างที่อาจารย์เขาว่าจริงๆ หึหึ หลังจากที่พวกนั้นโดนขู่เสร็จ ก็พากันเข้าห้องของตัวเองอย่างเงียบๆ ^O^ ซึ่งมันก็เงียบจริงๆของมัน แบบว่าเดินจงกลมกลับห้องเรียนของตัวเองด้วยท่าทีที่สงบเสงี่ยมเจียมตัว เสร็จจากนั้นอาจารย์ก็เร่งฝีเท้าให้พวกผมตามไปที่ห้องเรียน

หลังจากนั้นพวกผมก็ได้มายืนอยู่ที่หน้าห้องเรียน อาจารย์ก็เปิดประตูออก สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปจากเดิมคือ โมโห ใช่เขาโมโห โมโหที่นักเรียนในห้องทำเสียงดัง ทันทีที่พวกนักเรียนได้เห็นอาจารย์ ก็พากันนั่งประจำที่ของตนอย่างเร็ว

"เอ้า! จะยืนอยู่ตรงนั้นไปถึงเมื่อไหร่กัน รีบๆเข้ามาสิ ฉันจะได้รีบสอนๆซะที"

"ครับ"

ตอบเสร็จก็ก้าวเท้าเดินเข้าไปในห้อง ก็พบทุกคนต่างจ้องมองพวกผมอย่างไม่วางตา พร้อมกับเสียงกระซิบนินทารูปลักษณ์เด็กใหม่อย่างพวกผม "ดูคนนั้นสิ หล่อชะมัดยาก"

"อือม์ แต่ฉันว่าหล่อหมดทุกคนเลยนะ โดยเฉพาะคนนั้น...กรี๊ด! ดูสุภาพบุรุษจังเลย"

แน่ละ ยัยนั่นคงจะหมายถึงเฟร์ย่าแหงๆ เพราะเจ้าหมอนี่มันสุภาพบุรุษตัวจริง แต่เสียตรงที่บ้าอ่านหนังสืออย่างเดียว "หยุดวิจารณ์ซะทีจะได้ไหมพวกเธอ" อาจารย์ประจำชั้นที่นิ่งเงียบมานานพูดขึ้นบ้าง พร้อมกับหันหน้ามาทางพวกผม "แนะนำตัวให้เพื่อนๆในห้องได้รู้จักสิ"

"ครับ ผมคารุซะ โมอิ ยินดีที่ได้รู้จักกับทุกคนครับ" เจ้าหมอนี่พูดขึ้นก่อนใครคนแรกเลย ตามมาด้วยเสียงกรี๊ดของนักเรียนหญิงที่ได้ฟังเสียงของโมอิ เสร็จจากนั้นก็เป็นตาคิลที่ยืนอยู่ข้างโมอิบ้าง "ผมเดมัส คิล ยินดีที่ได้รู้จักครับ" เสียงกรี๊ดของพวกนักเรียนหญิงดังไม่ยอมหยุดจนกระทั่งถึงตาของเฟร์ย่า

"ผมชิโนะ เฟรย์ ยินดีที่ได้รู้จักครับ" พูดแนะนำจบไปแล้วก็มีเสียงกรีดร้องของพวกผู้หญิงอีกเช่นตามเคย ไม่รู้จะร้องอะไรกันนักกันหนานะ รำคาญชะมัด "ผมมาคาซะ รูนซ์ ยินดีที่ได้รู้จักกับทุกคนครับ" คราวนี้เป็นรูนซ์บ้าง แม้ว่าหมอนี่ไม่ค่อยจะหล่อเท่าเฟร์ย่าเท่าไหร่ แต่ก็ยังพอมีเสียงกรี๊ดอยู่บ้างเป็นบางครั้ง และผม ซึ่งเป็นคนสุดท้ายที่จะได้แนะนำตัวเองบ้าง เพราะยืนรอนานมันก็เมื่อยเหมือนกันแฮะ

"ผมนานาโอะ เรนยะ ยินดีที่ได้..."

ผมพูดแนะนำยังไม่ทันครบประโยค ก็เหลือบไปเห็นใครบางคนเข้า ...คนที่ผมเจอเมื่อวานนี้นี่! O_o แถมยัยนั่นก็กำลังมองมาทางผมด้วยอีกต่างหาก "นี่นายคนเมื่อวานนี้!!"

หญิงสาวคนนั้นตะโกนชี้นิ้วมาทางผมแถมลุกขึ้นพรวดพราดจากเก้าอี้จนทุกคนในที่นั้นหันไปมองเธออย่างตกอกตกใจ "อะไรกัน! มิวะอิ มินะ จะหาเรื่องแต่เช้าหรือยังไงกัน นั่งลงเดี๋ยวนี้!"

"คะอาจารย์"

หญิงสาวที่ชื่อมินะก็นั่งลงตามคำสั่งอย่างว่าง่าย "เอาละพวกเธอทั้ง 5 คน ไปนั่งที่ว่างหลังสุดนั่นไป" อาจารย์หันมาพูดกับพวกผม ซึ่งผมก็คิดอยู่พอดีว่า ได้นั่งเสียที เมื่อยจะตายอยู่แล้ว เสร็จจากนั้นพวกผมก็เดินเข้าไปนั่งประจำที่ของตนเอง โดยที่เฟร์ย่านั่งคู่กับรูนซ์ โมอินั่งคู่กับคิล ส่วนผมนะเหรอ เหลืออยู่คนเดียวที่ไม่มีคู่นั่งด้วย จึงจำยอมต้องไปนั่งคู่กับมินะ ซึ่งเจ้าตัวไม่มีทีท่าอยากจะให้ผมนั่งอยู่ข้างๆเลย

"ไง"

สั้น ง่ายกระทัดรัด นี่แหละคำทักทายของผม ผมเป็นคนไม่เรื่องมากอะไรนักที่จะทักทายพวกผู้หญิงโดยเฉพาะพวกมนุษย์ ผมเกลียดที่สุด พวกมนุษย์นั้นบ้าสงครามกระหายเลือดฆ่ากันเองจนเป็นที่เดือดร้อนพวกผมที่ต้องมาจัดการกับวิญญาณเร่ร่อน ซึ่งล่องลอยอยู่เต็มบนโลกมนุษย์ไปเสียหมด หลังจากที่ผมทักทายเสร็จแล้ว แทนที่หล่อนจะทักทายผมกลับเชิดหน้าหนีอีกต่างหาก ^^" ฮึ่ม! ยัยนี่เล่นตัวชะมัด ไอ้เรื่องที่จะขอโทษที่เคยคิดไว้ ไม่เอาดีกว่า เพราะดูท่าเจ้าตัวไม่ยอมเล่นกับผมด้วย รู้งี้ไม่น่าเก็บไปให้คิดมากจนปวดกบาลตัวเองเลย

ในระหว่างที่ผมเรียนหนังสืออยู่นั้น ผมก็เหลือบไปเห็นวิญญาณที่ล่องลอยผ่านหน้าต่างไปมา สักประมาณสองสามดวงจะได้กระมัง ซึ่งผมไม่ได้เห็นแค่คนเดียวเท่านั้น ทั้งเฟร์ย่า รูนซ์ โมอิ และคิลต่างเห็นเหมือนกันหมด แต่ก็ไม่ได้ลุกขึ้นไปจัดการกับพวกวิญญาณ รอจนกระทั่งหมดคาบ ผมจึงขออาสาแทนเพื่อนๆไปจัดการเหล่าวิญญาณนั่นแทนเอง

"จะไปไหนเหรอเรนยะ ไม่อยู่ทักทายเพื่อนๆในห้องก่อนเหรอ"

เพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งเข้ามาถามพวกผม ใบหน้าค่าตาก็งั้นๆแหละ ถ้าไปเปรียบกับโมอิละก็...ยังน้อยไปด้วยซ้ำ เพราะโมอิมันเท่กว่าอยู่แล้ว แถมสูงกว่าอีกด้วย "ว่าจะให้อยู่ทักทายเหมือนกัน แต่พอดีเรนยะมีธุระที่จะต้องไปทำนะ" เฟร์ย่าตอบแทนผม และหันมามองให้ผมได้รู้ตัวว่ารีบๆไปจัดการวิญญาณพวกนั่นซะ เดี๋ยวทางนี้จะจัดการให้เอง ไม่ต้องเป็นห่วง

"จริงเหรอเรนยะ งั้นไปเถอะ แล้วรีบๆกลับมาเรียนวิชาเคมีในคาบต่อไปนะ"

"อือม์"

ผมเองก็รำคาญพวกนี้เหมือนกัน ดีแล้วที่เฟร์ย่าช่วยผม ไม่งั้นผมคงไม่ได้ไปจัดการเรื่องนั่นซะที เสร็จจากนั้นผมก็เดินขึ้นไปบนดาดฟ้าของโรงเรียนอย่างเร็ว - -" ไอ้พวกวิญญาณเอ๊ย! ทำไมพวกแกชอบไปอยู่ข้างบนกันฟ่ะ แต่ก็ดีแล้วที่ไม่อยู่ข้างล่าง ไม่งั้นพวกมนุษย์ได้เห็นผมทำอะไรแปลกๆคนเดียวแน่ ทันทีที่ผมก้าวเท้าออกจากประตูดาดฟ้า ก็พบวิญญาณสักสองสามดวงลอยรอผมอยู่ แหม! ดูมันทำหน้าสิ อย่างกับจะฆ่าผมให้ตายไปงั้นเลย เออ แกมันแน่ ที่บังอาจมาท้ายมฑูตอย่างผม มันคงโง่มากที่คิดว่าสู้กับผมได้กระมัง

"เฮ้ย! เจ้ายมฑูตหน้าละอ่อน ทำไมเพื่อนของแกถึงไม่มาด้วยฟะ"

"ไม่รู้สิ" ผมตอบสั้นๆ พลางสวมถุงมือสีดำที่เพิ่งล้วงออกมาจากกระเป๋ากางเกงนักเรียน "ตอบดีๆสิไอ้ยมฑูตอ่อนหัด! ...เดี๋ยวพ่อเจี๊ยนให้ตายเหมือนยมฑูตตัวอื่นเลย" อ่ะนะ! จะฆ่าผมได้แน่เหรอ หึหึ ผมไม่เห็นจะกลัวเลย ^O^ ดีล่ะ คราวนี้จะจัดการให้พวกนี้รู้จักเข็ดหลาบจำไปเสียบ้าง ว่ายมฑูตไม่ได้อ่อนแอทุกตัว

"อ๋อ!เหรอ งั้นเข้ามาเลยสิ...ฉันขี้เกียจรอนาน"

"ได้ แล้วแกจะได้รู้ถึงฤทธิ์ของพวกฉัน ตายซะ!!"

วิญญาณสามดวงพูดจบก็พุ่งตัวลอยมาทางผมอย่างเร็ว พอผมเห็นแล้วก็รีบตั้งท่าวาดมือข้างขวาออกไปด้านหน้า ย่อตัวเล็กน้อยรอจนพวกนั่นมาถึงตัวของผม

"ปึ่ก!!..ปั่ก!!...ปั่ก!!..พลั่ก!!...โอ๊ย!!"

ทั้งเตะ ต่อย ตี ศอก นั้นล้วนเป็นการกระทำของผมทั้งสิ้น แน่ล่ะ! ก็ศิลปการต่อสู้นี่ ผมได้มาจากพ่อทั้งนั้น พ่อเป็นคนสอนผมมาตั้งแต่เล็กแล้ว มีหรือที่ผมจะพลาด เพราะดูจากบาดแผลที่ผมทำมัน ก็ดูน่าสมเพชแล้ว เละตุ้มเป๊ะทั้งนั้น ^O^ โฮะๆ เสร็จผมละคราวนี้ ไอ้พวกวิญญาณอ่อนๆทั้งหลาย ผมไม่รอช้าหลังจากที่พวกนั้นนอนฟุบไปกับพื้น จัดการเก็บวิญญาณพวกนั้นใส่ขวดอย่างเร็ว ^^ ทีแรกผมคิดว่าเสร็จต่อจากนี้จะได้กลับเข้าห้องเรียนต่อ พอหันหลังกลับไปก็ต้องตกใจแทบสิ้นสติกับสิ่งๆหนึ่งที่ไม่คาดฝันก็คือ.... O_O ร่างของมินะที่ยืนมองผมอยู่อย่างไม่วางตา

............................

ฉันไม่นึกเลยว่า เรนยะคนที่เคยจูบฉันเมื่อวานจะมายืนทำบ้าอะไรคนเดียวในที่แห่งนี้ ^^" ว่าแล้วฉันก็ยืนมองหน้าซีดๆของหมอนี่อยู่พักใหญ่ จนหมอนั่นพูดขึ้นมาว่า

"เธอ...เห็น...ฉันทำอะไรหรือเปล่านะ"

"เห็น" ฉันตอบทันทีที่หมอนั่นถามจบ และแล้วใบหน้าของหมอนั่นก็ซีดยิ่งไปกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด "เห็นยืนเตะต่อยตี แล้วก็พูดอยู่คนเดียว ...ถามจริงๆเถอะ นายเป็นบ้าที่เพิ่งหลุดออกจากโรงพยาบาลบ้าหรือเปล่านะ" ฉันจ้องหน้าเขาอย่างไม่วางตา และดูท่าทีว่าเขาจะตอบอะไรกลับมาว่าอย่างไรบ้าง แต่หมอนั่นกลับนิ่งเฉยไม่ยอมตอบคำถามของฉัน

"ดีละ ในเมื่อนายไม่ตอบ ฉันก็จะโทรศัพท์ให้โรงพยาบาลบ้ามารับนายแล้วกัน" ว่าแล้วฉันก็ล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋ากระโปรงทันที แต่ก็ต้องหยุดชะงัก เพราะหมอนั่นจ้องตาฉันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

"หยุดนะ ห้ามโทรเด็ดขาด"

"จะโทร ใครจะทำไม นายเป็นคนบ้าสมควรที่จะกลับไปอยู่โรงพยาบาลบ้านี่"

"ขืนโทรละก็ เดี๋ยวฉันจะทำเธอเหมือนเมื่อวานนี้เลยหรอก" ฉันแทบสะดุ้งทันทีที่ได้ยิน อะไรนะ! จะทำฉันเหมือนอย่างเมื่อวานนี้งั้นเหรอ O_O ไม่นะ! ไม่เอาเด็ดขาด

"กะ...ก็ได้! ไม่โทรก็ไม่โทร!!"

"ดีมาก ...งั้นจงลืมเรื่องนี้ซะ ลืมว่าฉันเคยทำอะไรลงไป ไม่งั้นเธอจะได้เจอดีแน่" พูดจบ หมอนั่นก็เดินกระแทกไหล่ของฉันเข้าไปในประตู อ๋อย! ทำไมวันนี้ถึงเป็นวันที่ฉันดวงซวยอะไรขนาดนี้ T_T พ่อจ๋าแม่จ๋า! ช่วยหนูไม่ให้หมอนั่นมาทำมิดีมิร้ายหนูด้วยนะคะ

...............................

จบ บทที่ 4 วันแรกที่เข้าเรียน

แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 48 14:42:25