แม้จะล่วงเข้าวันใหม่มากว่า 2ชั่วโมงแล้วแต่อรอาภาก็ยังคงอยู่ในห้องทำงาน หลังจากที่หญิงสาวเอาบัญชีของทางโรงแรมมาตรวจสอบ ก็พบความจริงที่น่าตกใจ หลังจากที่พี่สาวหล่อนเข้ามาบริหาร พัชรนิดากู้เงินจากภัทรดลหลายงวด ครั้งละมากๆ เพื่อเอาไปซื้อกิจการอื่นๆ ที่กำลังจะล้มละลาย แต่สุดท้ายก็ทำให้กิจการพวกนั้นฟื้นไม่ได้ เงินจำนวนมากจึงต้องจมลงไป นอกจากนี้ยังจะเอาไปซื้อหุ้นไว้เป็นจำนวนมาก ยิ่งพอเกิดภาวะเศรษฐกิจ ใบหุ้นพวกนั้นก็มีค่า ไม่ต่างอะไรจากเศษกระดาษ ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะทำอะไรต่อไป ก็ได้ยินเสียงรถของพี่สาวที่แล่นเข้ามาในตัวบ้าน อรอาภาจึงเดินออกไปข้างนอก

" อ้าว แพม เธอยังไม่นอนอีกเหรอ"

"ยังค่ะ แพม อ่านเรื่องหนี้ของบริษัทอยู่ ไว้ถ้าพี่พิมว่างช่วยอธิบายให้พายฟังหน่อยได้มั๊ยคะ เรื่องพวกนี้พายไม่ค่อยถนัด"

"ถ้าไม่ถนัด ก็ปล่อยให้คุณดลเขาทำไปสิ แล้วแกจะไปยุ่งทำไม"

"พี่พิม ทำไมพูดแบบนี้คะ นั่นมันโรงแรมของเรานะคะ นี่ก็บ้านของเราจะปล่อยให้เขาเอาไปได้ยังไง"อรอาภาพูดขึ้นอย่างเหลืออด ทำไมพี่สาวของเธอถึงดูไม่ทุกข์ร้อนเลยนะ

"นี่ยัยแพมฉันว่าแก ไปนอนเถอะไป ฉันเบื่อเสียงแม่แก่อย่างแกเต็มทนแล้ว อีกหน่อยพอฉันกับคุณดลแต่งงานกัน ของๆเขา ก็เหมือนกับของฉัน แล้วโรงแรมของเรา ก็ต้องเป็นของเขาด้วย แล้วมันจะเป็นอะไรไป!"

"แล้วพี่พิมเชื่อเหรอคะ ว่าเขารัก และจะแต่งงงานกับพี่พิมจริงๆ คนรักกันเขาทำกับครอบครัวของอีกฝ่ายแบบนี้เหรอคะ แม้ว่าพายจะเพิ่งมา แต่พายเห็นนะคะ สายตาของคนๆนั้นน่ะ แทบอยากจะให้เราดับแดดิ้นไปต่อหน้าต่อตา ถ้าฆ่าคนแล้วไม่ผิดกฏหมายพายว่าเขาทำไปแล้วล่ะค่ะ..."

"หยุดนะ ! แกหยุดพูดได้แล้วยัยพาย จะไปไหนก็ไปแต่อย่ามาพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้กับฉันอีก!" พัชรนิดาก็เดินแกมวิ่งขึ้นห้องไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งอรอาภาที่ยืนงงอย่างไม่เข้าใจว่าเหตุใด พี่สาวถึงมีสีหน้าซีดเผือดแบบนั้น

พัชรนิดาทรุดตัวลงนั่งตรงหัวเตียง ทำไมหล่อนจะมองไม่ออกว่าบางครั้งยามเผลอตัวภัทรดลมีสีหน้าเย็นชาแค่ไหน หล่อนรู้จักกับภัทรดลเมื่อ 2ปีที่แล้ว เมื่อยามที่หล่อนเป็นคนรักกับภูษา น้องชายของเขา วันหนึ่งภูษาบอกว่า พี่เขากำลังจะกลับมาจากต่างประเทศ และเธอก็เป็นหนึ่งที่ไปรอรับเขา เวลากว่า3เดือน ที่ภัทรดลอยู่เมืองไทยพัชรนิดาก็หลงเสน่ห์ จนแทบถอนตัวไม่ขึ้น และภัทรดลก็มีไมตรีกับเธอเป็นอย่างดี โดยที่เธอไม่เคยรู้ความจริงเลยว่าเขาดีกับเธอเพราะเห็นว่าเธอเป็นคนรักของน้องชาย เป็นคนที่น้องชายตัวเองอยากสร้างครอบครัวด้วย เมื่อไม่รู้วันหนึ่ง เธอจึงไปบอกเลิกกับภูษา

"ภูคะ พิมมีเรื่องจะบอกค่ะ" พัชรนิดาเอ่ยกับภูษาขณะที่กำลังทานข้าวด้วยกัน

"จริงเหรอ ผมไม่รู้ว่าจะเป็นเรื่องเดียวกันหรือเปล่า แต่ก็หวังว่านะ" ภูษาบอกหญิงคนรักด้วยแววตาเป็นประกาย แต่น่าเสียดายที่อีกฝ่ายไม่เคยมองเห็น

"เหรอคะ งั้นพิมบอกก่อนแล้วกันค่ะ ไม่อยากจะเสียเวลา เราเลิกกันเถอะค่ะ พิมไม่ได้รักคุณแล้ว" หญิงสาวบอกเสียงเรียบโดยที่ไม่สนใจความรู้สึกของอีกฝ่าย

"พิ..พิมว่าไงนะ"

"คุณก็ได้ยินชัดแล้วนี่คะ เราเลิกกัน"

"คุณมีคนอื่น" ภูษาถามด้วยเสียงแหบแห้ง

"อืม จะว่าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ"

"พี่ดลใช่มั๊ย?"

"คุณรู้..รู้ได้ยังไงคะ"

"พิม ผมรู้จักคุณดีนะ ทำไมผมจะไม่เห็นสายตา เวลาที่คุณมองพี่ดล คุณทำอย่างนี้ได้ยังไงกัน พี่ดลไม่ได้มองคุณแบบนั้นนะ" ภูษาพยายามเตือนด้วยความหวังดี

"ภูคะ ถึงยังไงพิมก็ไม่ได้รักคุณแล้ว ทีนี้พิมจะทำอะไรมันก็เรื่องของพิม ลาก่อนค่ะ สำหรับความสัมพันธ์ของเรา"เธอลุกขึ้นเดินออกไป โดยไม่ได้หันมามองภูษาอีกเลย ชายหนุ่มค่อยๆหยิบของที่เตรียมไว้ออกมา แหวนเพชรส่องประกายแวววาว แต่ยามนี้มันช่างไร้ค่า

วันนั้นเป็นวันสุดท้ายที่เธอได้พบกับภูษา เพราะในคืนนั้นชายหนุ่มเมาจนไม่ได้สติขับรถประสานงากับสิบล้อตายคาที่...แล้วภัทรดลก็บินกลับไปเมืองนอกก่อนจะกลับมาเมื่อปีที่แล้ว

พัชรนิดาค่อยๆเอื้อมมือไปที่ลิ้นชัก หยิบรูป ชายหนุ่มคนหนึ่งออกมา...ภูษา..

"ชั้นไม่ได้ฆ่าคุณนะคะภูษา ใช่มั๊ยคะ ตั้งแต่คุณดลกลับมาก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้อีก เขายังดีต่อชั้นนี่คะ แล้วเรื่องอะไรที่ยัยแพมจะมาบอกว่า สายตาของคุณดลเป็นแบบนั้น ใช่มั๊ยคะ...ใช่มั๊ย"

พัชรนิดาไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองนั้นรู้สึกผิดอยู่ตลอดเวลาถึงได้หวั่นไหวไปกับคำพูดของอรอาภา หวาดหวั่นว่าอะไรๆจะไม่เป็นอย่างที่เธอคิด น่าแปลกใจที่ทำไมเวลาที่เธอดูรูปของภูษามันถึงหนาวเหน็บไปจนถึงข้างใน

.......................................................................................

วันรุ่งขึ้นอรอาภาไปที่ดรงแรมแต่เช้าและพบว่าคนที่มาเช้ากว่าคือ ภัทรดลนั่นเอง

"คุณมาทำไมไม่ทราบ" อรอาภาเปิดฉากขึ้นก่อน

"โรงแรมของผม ผมก็ต้องมาดูแล"

"นี่คุณ!"

"ทำไม สาวน้อย ไม่ใช่แค่โรงแรมนี้เท่านั้น บ้านที่พวกคุณซุกหัวนอนอยู่ด้วย ผมว่าผมเคยบอกคุณแล้วนะ"

"แล้วคุณจะเอายังไง"

"อืม..ถ้าเฉดหัวพวกคุณไปนอนใต้สะพานลอย ตัวน้อยๆอย่างคุณคงทนไม่ค่อยไหว ส่วนพี่สาวคุณ ก็คงแทบจะตายไปเลย เอ คุณช่วยผมคิดหน่อยสิ"

"คุณ! ฉันจะบอกไว้อย่างว่าอย่าได้ทำอะไรพี่ฉันเชียว"

"คุณจะฆ่า ผมหรือไง เอาตัวเองให้รอดก่อนที่จะอวดดีก็แล้วกัน อ้อ พรุ่งนี้พ่อคุณจะเซ็นสัญญายกโรงแรมให้ผมแล้ว หวังว่าคุณจะมาร่วมยินดีด้วย ส่วนบ้านของคุณผมตั้งใจว่าจะให้พวกคุณอาศัยอยู่ไปก่อน ถ้าคุณทำตามข้อเสนอของผม"

"ข้อเสนออะไรของคุณ!"

"ก็มาทำงานที่นี่ ในฐานะลูกจ้าง ตำแหน่งเลขาส่วนตัวผม ไม่อย่างนั้นก็เชิญไปหาที่อยู่ใหม่ได้เลย เพราะตอนนี้บ้านนั่นเป็นชื่อของผมแล้ว คิดดูให้ที่นะสาวน้อย" ภัทรดลเดินจากไปโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร แต่คงไม่ต้องรอ หรอกเพราะแม่สาวน้อยตรงหน้ายังตื่นตะลึงไม่หาย หึ! เขารุ้ว่ายัยนั่นต้องยอม

............................................................................................

สวัสดีค่า

มาลงให้แล้วนะค้า ห้ามบ่นด้วย...ช่อค่ะ

ปล.ต่อไปช่อขอใช้ชื่อว่า หนี้หัวใจแทนนะคะ จะได้ไม่ซ้ำกับอีกเรื่องนึงค่ะ