ความคิดเห็นที่ 1 เข้ามาเปิดอาศรมเพื่อให้เพื่อน ๆ  มีที่เขียน  โคลง   กลอน หรือปรึกษาพูดคุย แทนกระทู้ที่ ๑๔๑ ...อุ่นไอรัก...โดยคุณกรวี ซึ่งเกินหลักร้อยไปแล้วหลายวัน ท่านที่ต้องการให้ชาวอาศรมช่วยตรวจฉันทลักษณ์  บทโคลง  กลอน ที่เป็นพื้น ฐานเบื้องต้น  กรุณาระบุให้ชัดเจนด้วยครับ   ส่วนท่านที่ประสงค์จะเขียนมาร่วมกระทู้ตามปกติ ถ้ามีความน่าสนใจพอพูดคุย กันได้ก็จะนำไปคุยกันที่ห้องรับแขก แม้จะเปิดกระทู้ว่า  “ชวนกันเขียนกลอน”  เป็นการผ่อนคลายจากกการงานมา เขียนกลอนกันบ้าง  ก็ยังควรจะเขียนโคลงมาลงสลับกันไว้ ตามที่เคยเขียนกันมา หวังว่าจะได้อ่าน โคลง  กลอน  บทความ  ข้อวิจารณ์  ความเห็น  ฯลฯ จากเพื่อน เหมือนเช่นเคย   ยิ่งมาช่วยกันเฝ้าอาศรมได้ก็จะขอบคุณมากครับ อาศรมชาวโคลง  ๑๔๑  ..อุ่นไอรัก... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3639600/W3639600.html แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 48 10:45:14 จากคุณ : คัมภีร์โบราณ - [ 21 ส.ค. 48 10:41:59 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฟ้ายังฟายสายฟ้าระย้าระยับ ฝนสลับแดดสลายด้วยสายฝน ดินสีดำฉ่ำแผ่นดินสิ้นร้อนรน ไฟปลุกคนคึกคนองฟ่องไฟกาม / สวัสดีครับคุณคัมภีร์ฯ  และเพื่อนๆชาวอาศรมฯทุกท่าน ผมห่างหายไปนานมาก ได้อ่านคำคนนินทาก็ไม่ได้มาตอบ อิอิ ไม่ได้เขียนอะไรมานานมันล้าไปหมด กลอนบทเดียวครึ่งชั่วโมงก็เขียนไม่เสร็จ ฝากให้ช่วยวิจารณ์ด้วยครับ แหะๆ จากคุณ : เฒ่าสามเอ็กซ์ผู้เซ็กเสื่อม (xxx(เฒ่า)) - [ 21 ส.ค. 48 12:13:03 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ...๏ครืนครืนเสียงหวีดร้องดังก้องกึก มวลเมฆคึกแผ่พยับทาทับแถน พ่างนิลเผยขุ่นเคืองจากเมืองแมน ฤๅเคียดแค้นแดนมนุษย์สุดคาดเดา ...๏คลุ้มคลั่งโครมโถมถาสายฟ้าฟาด ไพรพฤกษ์ขาดแยกยับไหม้อับเฉา โหมเปลวสุมรุมขย้ำเฉกชำเรา หมายทิวเขาท่วมไฟบรรลัยกัลป์ฯ สวัสดีทุกๆท่านครับ แหะๆขาจรผ่านมาเจอ เลยขออนุญาต แจมด้วยนะครับ ผิดถูกประการใด รบกวนชี้แนะด้วยนะครับ จากคุณ : จอมอสูร - [ 21 ส.ค. 48 22:01:05 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ห้องรับแขก 1 / 142 เฒ่าสามเอ็กซ์ผู้เซ็กเสื่อม (xxx(เฒ่า))  2 / 142 ฟ้ายังฟายสายฟ้าระย้าระยับ ฝนสลับแดดสลายด้วยสายฝน ดินสีดำฉ่ำแผ่นดินสิ้นร้อนรน ไฟปลุกคนคึกคะนองฟ่องไฟกาม / คุณ xxx(เฒ่า) คงแวะเวียนเข้าอาศรมบ้างเป็นครั้งคราวแต่ไม่ปรากฏตัว กระทู้นี้ถือว่าเป็นเกียรติที่ปรากฏชื่อเป็นท่านแรก    ออกจะคิดถึงมากอยู่ เพราะไม่ได้เจอกันพักใหญ่   วางกลอน “ฟ้า ฝน ดิน ไฟ”   ไว้หนึ่งบท    นับว่ากระทู้นี้น่าจะช่วยเคาะ สนิมฝีมือกลอนของหลายท่าน  นาน ๆ  กลับมาเขียนกลอนแบบที่เราเริ่ม ฝึกหัดก็ไม่คล่องมือเช่นกันครับ  อยากจะชวนกันเขียนกลอน ๖ กลอน ๗ กลอน ๘  ทั้งแบบโบราณและแบบร่วมสมัยเพื่อฟื้นความเก่งสมัยก่อนของ ทุกท่าน  ลองเขียนลองคุยมาดูครับ ไม่บังอาจวิจารณ์ครับ  แค่อยากให้เข้ามาวางกลอนบ่อย ๆ  เป็นตัวอย่างให้ ชาวอาศรมทั้งเก่า – ใหม่  ได้อ่านเป็นการเพิ่มแนวกลอนอีกแนวหนึ่ง เพราะ ลีลากลอนจะมากจะน้อยก็จะแตกต่างกันไปตามแต่ว่าใครจะเป็นผู้เขียน ................................................................................................................ จอมอสูร  3 / 142 ...๏ครืนครืนเสียงหวีดร้องดังก้องกึก มวลเมฆคึกแผ่พยับทาทับแถน พ่างนิลเผยขุ่นเคืองจากเมืองแมน ฤๅเคียดแค้นแดนมนุษย์สุดคาดเดา ...๏คลุ้มคลั่งโครมโถมถาสายฟ้าฟาด ไพรพฤกษ์ขาดแยกยับไหม้อับเฉา โหมเปลวสุมรุมขย้ำเฉกชำเรา หมายทิวเขาท่วมไฟบรรลัยกัลป์ฯ น่าจะเป็นครั้งแรกของผมที่เห็นชื่อคุณจอมอสูร  แต่รสกลอนและลีลาการเขียน บอกฝีมือได้ชัดเจน  การใช้สัมผัสในที่ชำนาญ  วางเสียงจัตวาที่วรรค รับ    คือ “แถน”  “เฉา”   วางเสียงสามัญที่วรรค ส่ง  คือ  “เดา”   “กัลป์”  เป็นต้น เขียนกลอนเก่งอย่างนี้นึกถึงคุณ สดายุ  คุณ ราม ลิขิต ฯลฯ ยินดีที่ได้พบคนมีฝีมืออีกท่านหนึ่งครับ   และขอเชิญเขียนกลอน  คำวิจารณ์ ความ เห็นต่าง ๆ มาลงบ่อย ๆ  ครับ .............................................................................................................. Leel  104 / 141 ๏ หนึ่งคุณแต่รู้ร่ำ             คําความ รู้อ่านรู้เกล็ดงาม              กาพย์ร้อย ตําราวิชชาหาม                ทุกข์ท่อง ไป่เลิศเทียมบาทย้อย       หยดดั้นคําโคลง คุณแต่รู้จับแต้ม              อักษรา รู้ขีดถ้อยโสภา                เลือกเค้น ก่อรสจดมายา                เป็นรูป แช่กลักอักษรเส้น           ไป่สิ้นบูดสลาย๛ คุณ Leel เขียนโคลงไว้ในกระทู้ที่แล้ว และขอให้ช่วยแก้ไขด้วย  พอดีกระทู้ใกล้ จะปิดและไม่มีใครตอบ  ขอเอามาตอบกระทู้นี้ ฉันทลักษณ์ดีหมดทุกตำแหน่งแล้ว  คนเริ่มเขียนโคลงใหม่ ๆ มักจะเผลอพลาดเรื่อง นี้เพราะเขียนในใจ  ถ้าอ่านทำนองเสนาะออกเสียงดัง ๆ ได้ก็ควรทำมาก เพราะจะ ทำให้เสียงโคลงดีขึ้นโดยเร็ว  การควบคุมเสียงและจังหวะก็จะดีตามกันไป   ลองอ่านโคลง ๒ บทนี้ดัง ๆ แล้วสังเกตว่าตรงไหนเสียงขัด ๆ  แล้วลองแก้ให้เสียง สูงต่ำเป็นจังหวะโดยใช้หูจัดระเบียบ  เสร็จแล้วใช้ตาตรวจฉันทลักษณ์อีกครั้ง เขียนมาก อ่านมาก  ซึมซับบทโคลงดี ๆ ไว้ให้ขึ้นใจแล้วสังเกตดูว่า ลักษณะการใช้ เสียงของโคลงบทนั้นตำแหน่งไหนเสียงสูง ตำแหน่งไหนเสียงต่ำ แล้วลองเลียน ระดับเสียงดู ลองเขียนมาเรื่อย ๆ ครับ  เขียนได้ดีขึ้นเป็นลำดับ จากคุณ : คัมภีร์โบราณ - [ 21 ส.ค. 48 22:59:18 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มีสุราร้อยจอกไร้เพื่อนจิบ ฤๅจักลิ้มรสทิพย์น้ำใจสหาย หมื่นราตรีโดดเดี่ยวแสนเปลี่ยวดาย มิงมงายแม้ครึ่ง หนึ่งทิวา ขอร่วมจิบหนึ่งจอกมิจืดเจื่อน จิบความรักผองเพื่อนทรงคุณค่า แม้มิอาจร่วมวงก๊งสุรา แต่จักมาร่วมรสบทกวี ..... ๒๑ สิงหาคม ๒๕๔๘..... ร่วมกระทู้ ...ก็แค่คืนเศร้าเพื่อดื่มกิน...  โดยคุณ  นายทิวา http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3675338/W3675338.html           ............................................................................... ๏ มาบ้านกร่ำครูกลอนสุนทรถวิล เคยชื่นรสอักษราสุมาลิน ดังดื่มกินมธุรสพจนา ๏  สิ้นเพลงปี่เหมือนสิ้นกวินปราชญ์ ใครจักอาจเทียมถ้อยสร้อยภาษา ที่เกลื่อนกล่นกลอนกร่อยถอยราคา แค่เสภาเพลงเถื่อนอยู่เลื่อนลอย ๏  อันตัวลูกผูกรักอักษรสวรรค์ มีเพื่อนฝันขับคลอไม่ถ้อถอย เขียนบทกลอนสักวามานิดน้อย แค่เรียงร้อยเพลงขับยามอับจน ๏  ประนมไหว้ครูกลอนวิงวอนทราบ วังเวงวาบเวทนาน้ำตาหล่น เคยผูกจิตพิศถานบันดาลดล ยังสับสนโศกศัลย์หวั่นระแวง ๏  มาฟ้องศาลบ้านกร่ำวันช้ำชอก ที่กลิ้งกลอกกลับใจใคร่แถลง รักของลูกวนเวียนหลงเปลี่ยนแปลง เพราะสาวแกลงเมืองระยองเธอสองใจ  ฯ ........... ๒๑ สิงหาคม ๒๕๔๘......... ร่วมกระทู้  ...อุดรจรดล...  โดยคุณราม ลิขิต http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3680000/W3680000.html จากคุณ : คัมภีร์โบราณ - [ 21 ส.ค. 48 23:07:26 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ภาษาไทย ดูเลิศล้ำ น้ำคำสวย แถมร่ำรวย มากอักษรา พาวาดฝัน แต่งแต้มเติม เสริมบทกวี ดีสารพัน ร้อยเรียงฉันท์ อีกกาพย์โคลง โยงกลอนกานต์ สำนวนส่อ ก่อเกิดคำ จำนรรเสียง ยินสำเนียง เพียงขับเล่น เด่นคำหวาน เชื่อมสัมพันธ์ กระชับมิตร ชิดเชยนาน วันผ่านกาล งานอักษร ร้อยกลอนไทย แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 48 01:39:00 จากคุณ : รสา รสา - [ 22 ส.ค. 48 01:36:52 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ฟ้ามืดครึ้มทั่วนครแต่ตอนเช้า สายฝนพราวทุกถนนผู้คนผวา น้ำไม่ไหลท่อตันอั้นอุรา ทั้งรถราติดแถวยาวร้าวระทม ฝนที่ตกทางเหนือช่างเหลือล้น ไหลท่วมท้นเชียงใหม่ให้ขื่นขม ทั้งบ้านช่องวัดวาพาอกตรม เมืองเคยสวยน่านิยมจมน้ำไป ดินอิสานเคยแห้งแล้งร้าวอยู่ น้ำในโขงไหลจู่ถึงไหนไหน แต่ระยองกลับขาดน้ำทำอย่างไร โอ้คนไทยพบเคราะห์กรรมต้องช้ำทรวง ไฟแผ่นดินยังไม่สิ้นทางถิ่นใต้ ดินแดนคล้ายแยกกันอยู่ดูน่าห่วง ฝนไม่ตกร้อนลุกลามไปตามดวง ฟ้าเฝ้าวอนชนทั้งปวงสามัคดี.......... จากคุณ : เจียวต้าย - [ 22 ส.ค. 48 07:32:55 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ฟ้าอืมครึม ครึ้มฝน ปนลมพัด ลมแรงจัด พัดกระจาย ใจสยิว ฝนร่วงหล่น ปนเสียงฟ้า ละอองปลิว รีบเดินริ่ว หลบน้ำฝน ผจญความเย็น ไม่ถนัด เขียนโคลงกลอน ป้อนคำสวย แวะมาช่วย แต่งเติม เพิ่มความเห็น แวะเข้ามา เขียนชื่อ มีลายเซ็นต์ ลงความเห็น เป็นอักษร กลอนนี้เอย.. ** เห็นหนุ่มน้อยคนนี้ นั่งอยู่ดูท่าทางเหงาๆ แต่ดวงตาแฝงไว้ด้วยความเป็นมิตรที่เต็มปรี่ เลยเดินรี่เข้าไปหา ตีสนิทและพูดคุยด้วยอยู่พักหนึ่ง.. เก็บรูปมาฝากครับ.. จากคุณ : นินจา - [ 22 ส.ค. 48 09:41:09 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ค่ำนี้ แสงจันทร์ ยังกระจ่าง ดาวยัง พร่างพราว สกาวใส หมู่เมฆ ล่องลอย อ้อยอิ่งไป หรีดหริ่ง เรไร ยังระงม แหงนหน้า มองฟ้า นภาเพ็ญ ชีวิต ยังเข็ญ ยังขม คิดถึง คนไกล ยิ่งให้ตรม ฝนพรม บนหน้า น้ำตานอง ในอก ลึกลึก นึกเหงา มันซึม มันเซา เศร้าหมอง ไม่รู้ ที่สุด แห่งครรลอง ณ ห้อง หนึ่งจิต ที่ปิดตาย จากคุณ : ซอมพอแดง - [ 22 ส.ค. 48 09:51:04 A:unknown X:202.129.0.33 TicketID:062433 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สวัสดีค่ะเฮียคัมฯ ดีใจที่เห็นเฮียมาชวนเขียนกลอน  ศาลาไทยจะได้ถือโอกาสเคาะสนิมกลอนด้วย งานหนักยังไม่เรียบร้อยดี แต่พอจะขยับตัวทำโน่นนี่ได้บ้าง คิดถึงเพื่อน ๆ คิดถึงอาศรมชาวโคลงค่ะ        . เขียนโคลงมาร่วมกระทู้ก่อนหนึ่งบทตามธรรมเนียม ๏ ฟ้ารวมเมฆกลั่นน้ำ     นับนาน ฝนฉ่ำสายสู่ธาร              ทั่วพื้น ดินชุ่มชุบชีพตระการ      ก่อนเหือด  แห้งแฮ           ไฟลุกดับเพื่อฟื้น             กลับฟ้าเวียนคืน ๚ แหะ ๆ สองคำสุดท้ายโคลงออกอาการ "แป๊ก" เสียอย่างนั้นเอง  เฮียว่างดูให้ด้วย นะ ๆ ทำงานเสร็จแล้วจะมาเขียนกลอนร่วมกระทู้นะคะ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 22 ส.ค. 48 13:20:07 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เคยคึกคัก ------------------- ทำเป็นคึก เป็นคักอยู่พักใหญ่ แข็งแรงโถมใส่ อย่างไหลหลง มาวันนี้ คล้ายคล้ายใจยอมปลง เซ็กซ์ไม่ทรง เสื่อมซุกลงทุกวัน. ๑๓๔๕๐๘๒๒๒๕๔๘ *เขียนด้วยความเข้าใจอาเอ็กซ์ที่เคารพ-ฮา จากคุณ : Ar@p - [ 22 ส.ค. 48 13:46:49 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ๏ ฟ้าฟ่องท้อง     เมฆหนาว คืนดับดาว       หลบหน้า เสียงคร่ำคราว  ฝนสาด แลบฟ้าจ้า       โหดทะมึน ฝนซัดคลุ้ม      ครืนเครง คีตระเรง         กบร้อง เป็นบทเพลง    วัสสานส่ง สะท้อนก้อง     ทุ่งนา ดินชุ่มน้ำ         ชื่นชู ฉ่ำพบู             ชาติไม้ โลกย่อมดู       สง่าสด แลใกล้ใกล้      สงบงาม ไฟป่าร้าย        ยังเย็น ไฟหากเข็ญ     ละโมบบ้า เกิดลำเค็ญ      ทุกถิ่น ขอผู้กล้า         ดับไฟ๚ แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 48 14:40:42 จากคุณ : โกฏิดารา - [ 22 ส.ค. 48 14:39:39 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เบรกกาแฟแต่ศาลาไทยแอบมาเขียนกลอนในอาศรมฯ พักนี้สมาธิไม่ค่อยดี  เขียนงานไม่ค่อยได้เรื่อง (รู้ตัว) แต่ห้ามเฮียคัมฯ ดุศาลาไทย  เพราะจะพยายามตั้งใจเขียนในอาศรมฯ บ่อย ๆ จะได้กลับมาเสียที          ๏ ฟ้า...ฝน...ดิน...ไฟ ๏          ฟ้า...          กำหนดชะตาเป็นตายชายหญิงหรือ          ใช่ชั่วดีที่ผลกรรมทำกับมือ          เช่นนั้นคือชีวิตลิขิตเอง          ฝน...          นางฟ้าท้นทุกข์ถมใครข่มเหง          หยาดน้ำตาพร่างพราวราวหวาดเกรง          เป็นบทเพลงใจช้ำฉ่ำใจชน          ดิน...          ได้เก็บกินกอรปการสานสืบผล          บนแผ่นพื้นยืนท้าคุณค่าคน          ก่อนเวียนวนแตกดับเป็นอย่างเดิม          ไฟ...          สัมผัสไออุ่นเอื้อเมื่อรักเริ่ม          วันนี้เราร้อนรุ่มสุมทรวงเติม          เหมือนต่างเพิ่มเชื้อไฟเผาไหม้กัน          สรรพสิ่ง...          เป็นความจริงความงามและความฝัน          นั่นโน่นนี่ต่างใครใจยืนยัน          ทั้งหมดนั้นสุดท้ายที่ไม่มีใด... - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -             . จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 22 ส.ค. 48 15:21:06 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สวัสดีครับคุณคัมภีร์โบราณ นึกไม่ออกว่าจะเขียนอะไรดีครับ เลยลากตำรามานั่งอ่าน จับผลัดจับผลู ร่างเพลงยาวสั้น ๆ มาได้นิด ขอเอามาสมทบ ขอรับ ๐เที่ยวอาศรมชมกลอนอักษรศรี เคยแอบย่องมองโคลงเขาโยงดี มาคราวนี้หมุนเวียนเปลี่ยนประพันธ์ ท่านกล่าวแจ้งแทงใจเอาไว้ว่า ทุกลีลาเชิญสำราญสมานฉันท์ ประสาคนสนกลอนนอนดื่มจันทร์ ปากเริ่มคันหากไม่เข้าเกาคะเยอ แต่ขยาดอยู่ว่าถ้าขยับ ความขยุยยุ่ยกลับขยับเผยอ ครั้นลองดึงหนังหน้าหนาพะเรอ ขอเสนอความหนามาลำลอง ตำราแจกแตกกลอนทอนประเภท ตามสาเหตุการใช้ไปเป็นสอง หนึ่ง ‘กลอนอ่าน’ หวานคำถูกทำนอง หนึ่ง ‘กลอนร้อง’ ขับเล่นเน้นลีลา กลอนอ่านยังแยกอีกฉีกเป็นอัฏฐ์ เขาแจงจัดหมวดหมู่ดูแน่นหนา สี่,หก,เจ็ด,แปด,เก้า, เต้ากันมา นิราศหน้า,นิทานหลัง,ทั้งเพลงยาว กลอนร้องท่านจำแนกแจกเป็นห้า กลอนดอกสร้อย,สักวาว่ากันฉาว, บทละคร, กลอนเสภากรับกร่ากราว, กลอนเพลงชาวบ้านยุติเป็นสุดนัย คนมักเล่นเห็นร่อนด้วยกลอนแปด จนออดแอดกลอนอื่นไม่ลื่นไหล จึงเป็นหลักปักลงเหมือนธงชัย ดุจดาบไวคมวับในทัพกลอน เมื่อใคร่ครวญหวนตรองครรลองชอบ ใช่คือตอบเช่นว่าอุทาหรณ์ ด้วยโครงสร้างถ่างได้ตั้งหลายตอน หาใช่คอนแปดคำอยู่ร่ำไร พินิจกลอนนั้นมีอยู่สี่วรรค จึงขอจักแจกแจงแถลงไข มีสดับ,รับ,รอง,ส่งเวียนวงไป ขึ้นบทใหม่รับสัมผัสตามอัตรา ข้อตำหนินิดหน่อยมักบ่อยเกิด ท้าย 'รับ' เชิดชู 'ตรี' นี่แหละหนา สูงอีกหน่อยเสียงถัด 'จัตวา' ด้วยว้าหวาว๊ายหวายมันคล้ายกัน ให้แม่นยำสำเนียงและเสียงเถิด กลอนจะเกิดกำยำและล่ำสัน สำคัญยิ่งอีกอย่างอย่าช่างมัน สาระพันเนื้อหาอย่าโยเย สวยแต่รูปจูบไม่หอมเขาย่อมห่าง หางคือหางหางคือไหคนไขว้เขว ขายขี้หน้าอาขยานอยู่นานเน จบลิเกเรื่องกลอนง่อนแง่นเอย/. แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 48 13:32:28 แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 48 19:34:27 จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 22 ส.ค. 48 15:51:35 ]

ความคิดเห็นที่ 15 การเผชิญหน้าระหว่างไฟกับสายฝน 1. สว่างทรนงองอาจ ปรามาสค่ำคืนดื่นดึก เรืองไรอยู่ในไพรพฤกษ์ ผนึกลำแสงแรงร้อน ลามเลียเรื่อยไปไม่หยุด ไม่เคยสะดุดแข็ง-อ่อน ทำลายหมดสิ้นทั้งดินดอน ด้วยความร้อนแรงแห่งไฟ ทั้งป่าพินาศย่อยยับ แตกดับมิอาจอยู่ได้ สัตว์ใหญ่สัตว์น้อยคอยไว้อาลัย ซึ่งชาติภพใหม่ของกันและกัน แรงไฟเริงฟ้อนร่อนฟ้า สิ่งใดขวางหน้าต้องอาสัญ มิอาจทนได้กับไฟ-ควัน สั่งลาเสียงลั่น  ณ  วันวาย 2. ณ  เบื่องบนฟ้าคล้ำดำมืด ดาวจืดดวงจางห่างหาย เดือนเร้นดวงลับอับอาย เมฆดำกำจายรายฟ้า หยดน้ำหยดน้อยค่อยหยด ปรากฎเป็นฝนหล่นห่า ดิ่งแน่วตกในพนา ดังจะทายท้าแรงไฟ ซ่าซ่าไฟบ้าฝนคลั่ง ต่อสู้สุดกำลังอันยิ่งใหญ่ สายฝนไม่ยอมซึ่งเปลวไฟ ไฟก็ไม่จำนนกับฝนนอง ต่างต่อต่างสู้จนสุดฤทธิ์ ต่างหวังจะพิชิตไม่เป็นสอง สุดท้ายไฟพ่ายแก่ฝนฟอง     แสงเพลิงจึงหมองและดับลับ 3. เบื้องหน้าม่านควันอ้อยอิ่ง ซึ่งไฟได้ทิ้งให้ประดับ ป่าชื่นคืนชีพไม่ย่อยยับ อ้ารับน้ำฝนจนล้นดิน เอาของเก่าที่เคยแต่งไว้มาร่วมแจมครับ สวัสดีสวีดัดทุกท่านครับ   แว้บ จากคุณ : ปะหล่อง - [ 22 ส.ค. 48 17:34:35 ]

ความคิดเห็นที่ 16 โผล่ชื่อมาทักทายพี่ๆ ชาวอาศรมเจ้าค่ะ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 22 ส.ค. 48 17:45:27 ]

ความคิดเห็นที่ 17 สวัสดีค่ะ ท่านคัมภีร์โบราณ  และเพื่อนๆทุกท่าน ขอฝากกลอนไว้ด้วยคนค่ะ ช่วยแนะนำติชมด้วยนะคะ ขอบคุณนะคะ .........................................................................      ฟ้า...ฝน...ดิน...ไฟ ๏ สายตาแห่งความหวังส่องแรงไหว ฝากฟ้าไว้คือฝันที่ใฝ่หา ฟ้าผืนเดียวรับล้นล้านเจตนา ฟ้าสีฟ้าฝันสีรุ้งปรุงชีวิต จึงสาดสายเยียบเย็นจากเบื้องบน แตกจากเมฆสีหม่นมวลมืดมิด กระหน่ำลงผิวพื้นแห่งผลผลิต ต่อชีวิต-เพื่อชีวิตหายแห้งแล้ง ก่อกำเนิดตำนานการต่อสู้ ชะตาผู้เดินทางเสาะแสวง ทุกตารางพื้นดินรินเรี่ยวแรง พลังแฝงแผงชีวิตผูกติดไว้ อาจเย็นชื้นชื่นฉ่ำด้วยพรำฝน แหละร้อนรนหม่นหมองเหมือนของไหม้ บ้างเคยโทษดินฟ้าเป็นฟืนไฟ ล้วนดับไปในที่สุดสมมุติมวล ๚ .......................................................................... อิอิ มาแก้ไขข้อความอีกแล้ว.... แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 48 08:56:08 แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 48 19:57:02 แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 48 19:08:12 แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 48 18:29:21 แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 48 18:27:43 จากคุณ : มัชฌิมา - [ 22 ส.ค. 48 18:24:23 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ๏ รักเธอ...สัญญา .ผู้หญิงคนนี้.... ถึงแม้ไม่มีดีอะไร แต่ขอรักเธอได้ไหม ตลอดไปขอในใจมีเธอ ผู้หญิงคนนี้.... อาจไม่มีดีอยู่เสมอ แต่ในใจก็รักเพียงแต่เธอ ไม่เคยพลั้งเผลอไม่มีใจให้  ใครเลย ผู้หญิงคนนี้.... บางครั้งอาจมีชาเฉย แต่ขอบอกเธอเลย ว่าไม่เคยละเลยใจกัน ผู้หญิงคนนี้... บางทีอาจแค่สายลมที่ผ่านผัน บางทีอาจไม่มีไออุ่นให้แก่กัน แต่พร้อมจะโอมกอดกันทุกวันเมื่อเธอนั้นเหนื่อยใจ ผู้หญิงคนนี้.... พร้อมดูแลเธอจะให้โอกาสไหม รัก  เข้าใจเธอตลอดไป แม้นานแค่ไหนหัวใจจะคงพร้อมให้อย่างเดิม ผู้หญิงคนนี้.... อาจไม่มีคุณค่าใดเสริม ไม่มีลิปติกไม่แต่งเติม แต่นี้ใช้จุดเริ่มความเฉยชา ผู้หญิงคนนี้... ถึงวั้นนี้ขอสัญญา จะมั่นคง  ยืนยง  ทุกทุกครา ด้วยหัวใจผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง.... ***ขอผู้หญิงธรรมดาๆคนนี้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตคุณได้ไหม?*** ***งานนี้ต้องโดนอาเฮียสับเละแน่  แฮ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ*** แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 48 16:01:22 แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 48 21:54:06 แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 48 19:51:25 แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 48 19:42:37 จากคุณ : กรวี - [ 22 ส.ค. 48 19:36:16 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ฟ้า ฝน ดิน ไฟ ไร้ความหมาย หากข้างกายไร้เธอเผลอหม่นหมอง เกือบรู้แล้วชีวิตที่จิตปอง แต่ก็ต้องแคล้วคลาดจากกันไกล ฟ้า ฝน ดิน ไฟ ไยยังห่าง โลกแสนกว้างทางเดินเกินสดใส ด้วยมืดมนจนล้าน่าเห็นใจ ทำอย่างไรใครช่วยทีชี้ทางนำ ฟ้า ฝน ดิน ไฟ ไปแล้วหนอ อยู่อย่างรอสู้มิอยู่ให้ขบขำ ขอจากจรจากจนเจือระกำ ที่แสนช้ำซ้ำมาอย่างเวียนวน ฟ้า ฝน ดิน ไฟ ให้ได้รู้ ยามถอยกายมองดูอยู่ห่างห่าง จะพบเห็นความจริงสิ่งปล่อยวาง ละทิ้งอย่างรู้ว่างและเข้าใจ จากคุณ : pee_lee - [ 22 ส.ค. 48 20:19:50 A:219.167.219.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 ขอบคุณคุณคัมภีร์โบราณนะครับ ผมเพิ่งมารู้เอาบ่ายวันนี้เองว่าเขาย้ายอาศรมกันแล้ว เลยไปแปะไว้ที่อาศรมของ คุณ กรกวี เดี๋ยวจะเขียนโคลงและกลอนเอามาร่วมให้ติติงอีกนะครับ ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาอ่านสิ่งที่ผมเขียนด้วยนะครับ จากคุณ : leel - [ 22 ส.ค. 48 20:44:08 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ทบทวนเกี่ยวกับบทกลอนเท่าที่จำเป็น ประเภทของบทกลอนนั้นมีมากมายหลายประเภท        หาอ่านได้จากตำราต่าง ๆ ผมเคยเข้าห้องเรียนกลอนกับครูหนอนสุราอย่างเป็นทางการแค่ครั้งเดียว จำได้ว่า เล่นกลบท  นอกนั้นก็ตามอ่านเอาจากที่บันทึกไว้ในหลายแห่ง โดยสรุปท่านแบ่งกลอนออกเป็น ๒ ประเภทใหญ่ ๆ  คือ (๑) กลอนร้อง   (๒) กลอนเขียน  หรือกลอนอ่าน   กลอนร้อง เช่นเพลงพื้นบ้านต่าง ๆ   ถือว่าเกิดก่อน  มักเป็นกลอนปฏิภาณ โต้กัน สด ๆ  ฟังด้วยหู  สัมผัสบางตัว เช่น  จำ – งาม,    ไหน  -  กลาย,   เห็น  -   เจน, เมื่อฟังด้วยหูก็ถือว่าใช้ได้ กลอนเขียน  ท่านว่าพัฒนามาจากกลอนร้อง  เช่นกลอนสุภาพชนิดต่าง เคร่งสัมผัส กว่า  ซึ่งเป็นที่ทราบกันอยู่แล้ว ในเบื้องต้นเพื่อไม่ให้หลงเสียงกลอน  ขอเอาเรื่องเสียงกลอนที่ครูเคยบรรยายไว้มา ทบทวนเสียงที่สำคัญที่สุด  คือเสียงคำท้ายวรรค    ดังนี้ (๑)   วรรค  “สดับ”    ใช้ได้ทั้ง ๕  เสียง - สามัญ  เอก  โท  ตรี   จัตวา (๒)   วรรค  “รับ”    ใช้ได้ ๓ เสียง - เอก  โท  จัตวา  (ห้าม ๒ เสียง สามัญ   ตรี ) (๓)   วรรค  “รอง’”    ใช้ได้  ๒  เสียง - สามัญ    ตรี   (๔)   วรรค  “ ส่ง ’”    ใช้ได้  ๒  เสียง - สามัญ    ตรี   (เหมือนวรรครอง) ลองอ่านกลอนของท่านทบทวนดูสิครับ  ว่าใช้เสียงได้ถูกต้องหรือไม่ คนเขียน อาจเพี้ยนได้   แต่เสียงกลอนมิควรเพี้ยน   ฮิฮิ ..................................................................... จากคุณ : คัมภีร์โบราณ - [ 23 ส.ค. 48 00:16:39 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ห้องรับแขก 2  / 142 รสา รสา  6 ภาษาไทย ดูเลิศล้ำ น้ำคำสวย แถมร่ำรวย มากอักษรา พาวาดฝัน แต่งแต้มเติม เสริมบทกวี ดีสารพัน ร้อยเรียงฉันท์ อีกกาพย์โคลง โยงกลอนกานต์ สำนวนส่อ ก่อเกิดคำ จำนรรเสียง ยินสำเนียง เพียงขับเล่น เด่นคำหวาน เชื่อมสัมพันธ์ กระชับมิตร ชิดเชยนาน วันผ่านกาล งานอักษร ร้อยกลอนไทย เขียนกลอนเก้า   รูปแบบ คือ   ๓ – ๓ – ๓   ไม่รู้ว่าเขียนเพลินไปหรือเปล่า ตัวส่งสัมผัส  “กานต์”    กับ   “กาล ”    น่าจะเลี่ยงไปใช้คำอื่น นอกจากนี้ ยังมี  “ผ่าน”  มาขโมยซีน  “กาล”  ไปหน้าตาเฉย   แฮ่   ดูท่าจะชอบใช้สัมผัสชิด เช่น  ล้ำ – น้ำ,  กวี – ดี,  โคลง – โยง  เป็นต้น ฝีมือแบบนี้ครูท่านว่าให้เขียนมาอีกหลายบทครับ  เชื่อมือ รสา รสา อยู่แล้ว ........................................................................................................ เจียวต้าย  7 ฟ้ามืดครึ้มทั่วนครแต่ตอนเช้า สายฝนพราวทุกถนนผู้คนผวา น้ำไม่ไหลท่อตันอั้นอุรา ทั้งรถราติดแถวยาวร้าวระทม ฝนที่ตกทางเหนือช่างเหลือล้น ไหลท่วมท้นเชียงใหม่ให้ขื่นขม ทั้งบ้านช่องวัดวาพาอกตรม เมืองเคยสวยน่านิยมจมน้ำไป ดินอีสานเคยแห้งแล้งร้าวอยู่ น้ำในโขงไหลจู่ถึงไหนไหน แต่ระยองกลับขาดน้ำทำอย่างไร โอ้คนไทยพบเคราะห์กรรมต้องช้ำทรวง ไฟแผ่นดินยังไม่สิ้นทางถิ่นใต้ ดินแดนคล้ายแยกกันอยู่ดูน่าห่วง ฝนไม่ตกร้อนลุกลามไปตามดวง ฟ้าเฝ้าวอนชนทั้งปวงสามัคคี.......... คุณเจียวต้ายเขียนโคลง เล่าเรื่องได้ดีอยู่แล้ว  เขียนกลอนเล่าเรื่องก็ดีเช่นกัน ผมมีข้อสังเกตเรื่องสัมผัสเสนอคุณเจียวต้าย  ตามที่ขีดเส้นใต้ว่า  เขียนกลอน ด้วยหูนั้นจะทำให้กลอนเสียงเพราะดีก็จริง  แต่เวลาตรวจแก้ไขต้องใช้สายตา เขียนด้วยหู   ตรวจดูด้วยตา....  ครูสอนไว้อย่างนี้จริง ๆ ............................................ นินจา   8 ฟ้าอึมครึม ครึ้มฝน ปนลมพัด ลมแรงจัด พัดกระจาย ใจสยิว ฝนร่วงหล่น ปนเสียงฟ้า ละอองปลิว รีบเดินลิ่ว หลบน้ำฝน ผจญความเย็น ไม่ถนัด เขียนโคลงกลอน ป้อนคำสวย แวะมาช่วย แต่งเติม เพิ่มความเห็น แวะเข้ามา เขียนชื่อ มีลายเซ็น ลงความเห็น เป็นอักษร กลอนนี้เอย.. คุณนินจาถ่ายรูปได้ดีกว่าผมมากเลย  ถ่ายภาพบุคคลอย่างภาพเด็กได้ความรู้สึก มีเสาด้านขวามือของเด็กเป็นกรอบ ทำให้ตัวแบบเด่นขึ้น       ฉากหลังก็นุ่มดี เหมือนจะเป็นภาพธรรมดา  แต่อารมณ์  ใบหน้า ของเด็ก  บอกเรื่องราวได้มาก ไม่รู้ว่าเป็นคุณนินจาคนเดียวกับที่เคยเขียนกลอนร่วมกระทู้กับผมหรือไม่ นานแล้วนะครับ ........................................................... ซอมพอแดง   9 ค่ำนี้ แสงจันทร์ ยังกระจ่าง ดาวยัง พร่างพราว สกาวใส หมู่เมฆ ล่องลอย อ้อยอิ่งไป หรีดหริ่ง เรไร ยังระงม แหงนหน้า มองฟ้า นภาเพ็ญ ชีวิต ยังเข็ญ ยังขม คิดถึง คนไกล ยิ่งให้ตรม ฝนพรม บนหน้า น้ำตานอง ในอก ลึกลึก นึกเหงา มันซึม มันเซา เศร้าหมอง ไม่รู้ ที่สุด แห่งครรลอง ณ ห้อง หนึ่งจิต ที่ปิดตาย หนูซอมฯ  เป็นผู้ที่ช่างคิดช่างเขียน   กลอนหกผสมกลอนเจ็ดบทนี้เล่นเอา ข้าพเจ้าวุ่นวายพอสมควรในการอ่านบทกลอนที่ไม่อาจคาดเดาได้  ฮิฮิ ถือว่าเป็นกลอนลูกผสมก็แล้วกัน มีข้อสังเกตเรื่องการสร้างบรรยากาศ การโน้มน้าวอารมณ์ผู้อ่าน  บทแรกเหมือน จะเขียนเรื่องใส ๆ   แล้วกลับใจมาเขียนเรื่องเศร้าในบทที่สองที่สาม  ถ้าเขียนเรื่อง เศร้า พระจันทร์ควรเป็นข้างแรม  ดาวควรมีแสงริบหรี่ น่าจะเขียนถึงเจ้าตัวน้อยที่นอนในเปลบ้างนะ   คิดว่าจะเขียนได้ดีสุด ๆ ..................................................................................... ศาลาไทย  10 ๏ ฟ้ารวมเมฆกลั่นน้ำ     นับนาน ฝนฉ่ำสายสู่ธาร              ทั่วพื้น ดินชุ่มชุบชีพตระการ      ก่อนเหือด  แห้งแฮ           ไฟลุกดับเพื่อฟื้น             กลับฟ้าเวียนคืน ๚ อ่านโคลงของเธอทีไรชอบคันมือ อยากแก้ อยากเพิ่มเติมเสียเรื่อย  คราวนี้เธอ เชิญให้พิจารณาแค่สองคำสุดท้าย   คำว่า  “คืน” เป็นคำสำคัญคือคำจบ เสียงโทนเดียวกับคำสำคัญอีกคำคือ คำโท   “ฟื้น”      น่าจะทำให้เสียงเฝือไป          ฉุดให้โคลงทั้งบทเสียงด้อยไปหน่อย   “ฟื้น”  “ฟ้า”   เสียงตรี  เพราะอยู่แล้ว  ถ้าต้องการให้คำจบสียงจัตวา ไฟผ่าวไอน้ำฟื้น             กลับฟ้าเป็นฝน  ๚ .......................................................... แห  แหะ   ชักง่วง  ตอบกระทู้ไม่ทันแล้ว  ยังมีสัมมนาเชิงปฏิบัติการอีกสองวัน จากคุณ : คัมภีร์โบราณ - [ 23 ส.ค. 48 00:22:25 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ตอนแรกแต่งไว้แล้วแบบนี้ค่ะ เมื่ออาทิตย์ก่อนโน้น สำนวนส่อ ก่อเกิดคำ จำนรรเสียง ยินสำเนียง เพียงขับเล่น เด่นคำหวาน เชื่อมสัมพันธ์ กระชับมิตร ชิดเชยนาน ติดต่องาน ใช้อักษร วาดกลอนไทย แต่พอเอามาแปะในนี้ ทำไมเปลี่ยนเป็นแบบนั้นก็ไม่ทราบค่ะ ขอบคุณที่ถือไม้เรียวนะคะ ป๋าคัมฯ ได้ฟังข่าว คราวทางบ้าน น่านน้ำท่วม ยินแล้วร่วม เศร้าโศกา อาดูรสันต์ แถมเพื่อนพ้อง น้องพี่ ย่านเดียวกัน น้ำปิงนั้น ไหลหลาก พรากกันไกล ที่นี่มี ฝนบ้าง เป็นบางครั้ง ข้าวนาปลัง คงออกรวง พวงไสว คิดถึงข้าว คิดถึงดิน ถิ่นแดนไทย งามวิไล แผ่นดินข้าฯ มาตุภูมิ แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 48 03:19:59 แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 48 03:18:52 จากคุณ : รสา รสา - [ 23 ส.ค. 48 03:17:10 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ติดตามมาไม่นาน แต่เกิดข้อสงสัย ?? ที่นี่ไม่แต่งกาพย์กันเลยหรือไง ?  หรือเพราะการแต่งกาพย์ง่ายเกินไป ไม่พอมือชาวอาศรม เชื่อว่าอีกสักครู่คงมีคนมาตอบ ขอบคุณ จากคุณ : ส.มโนมัย - [ 23 ส.ค. 48 07:53:27 ]

ความคิดเห็นที่ 25 คุณ ส.มโนมัย "ผ่านมาเห็น" ตอนเช้า ๆ ศาลาไทยเลยกลายเป็น "คนมาตอบ" ขอบคุณ ส.มโนมัย http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2263728/W2263728.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2316816/W2316816.html link ที่ยกมาทั้งสอง เป็นช่วงที่เขียนกาพย์กันค่ะ คุณ ส.มโนมัย ว่ากันตามจริงในอาศรมฯ ชวนกันเขียนแทบทุกอย่างที่เป็นร้อยกรอง ที่เห็นจะไม่ได้เขียนก็เป็น "ร่าย" และ "ฉันท์" ที่ว่ายากเท่านั้นที่ไม่ได้เขียนกัน แต่โชคดีมี "ลานฉันท์" ของพี่สดายุเปิดกระทู้ให้ได้เขียนได้หัดกัน นี่ก็คิดถึงอยู่  สงสัยว่าพี่สดายุเธอจะยุ่ง ๆ เลยไม่เห็นเธอมาเปิดอีก ยินดีและดีใจที่ คุณ ส.มโนมัย สอบถามนะคะ  แบบนี้สิน่าถึงเรียกว่าใส่ใจกันจริง ๆ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - เฮียคัมฯ (จ๊ะจ๋า) "อ่านโคลงของเธอทีไรชอบคันมือ อยากแก้"  อะจึ๋ย...  เด็กหญิงศาลาไทยสะดุ้งโหยง อ๋อ... แก้โคลง ฮิ ๆ ศาลาไทยชอบมากเวลาเฮียคัมฯ แก้โคลงให้  เห็นด้วยบ้าง  เห็นแย้งบ้าง  แต่ก็ยังชอบ ขอบคุณโคลงบทที่แก้ให้ล่าสุดนี้ด้วยค่ะ  ทีแรกเจ้าสองคำหลังนั่น  ศาลาไทยตั้งใจจะใช้ "กลับฟ้าคืนฝน"  แต่ส่วนตัวแล้วจริง ๆ อยากให้เป็นคำอื่นที่ไม่ใช่ฝน (เรื่องมากแต่มือไม่ถึง) แต่คิดไปคิดมา  ก็ตั้งใจให้มัน "วน" กลับ  เพราะงั้น  "ฝน" ก็วนกลับไปต้นบทก็น่าจะเข้าท่าดี อิ ๆ เป็นอันว่าโคลงหนึ่งบทตามธรรมเนียมจบเสร็จ  จะได้ไปเคาะสนิมกลอนต่อ เฮียคัมฯ ชวนเขียนกลอนเนี่ย  จริง ๆ ก็แอบยิ้มเล็ก ๆ เพราะวันเฉลิมฯ คราวนี้ ศาลาไทยก็เขียนกลอนให้หน้าบ้าน  เพียงแต่กลอนไม่ค่อยใหม่เท่าไหร่ แหะ ๆ ว่าแล้วก็ต้องรีบไปทำงาน  กลอนเขียนเสร็จจะเอามาส่งให้ตรวจนะเจ้าคะ  เฮียคัมฯ จ๊ะจ๋า                    . จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 23 ส.ค. 48 08:15:43 ]

ความคิดเห็นที่ 26 สวัสดีครับคุณคัมภีร์โบราณ และทุกท่าน มีชื่อนี้มาเฝ้ากระทู้...ผมก็ต้อง แวะเวียนมาชมล่ะครับ ๐ ฟ้า...ฝน...ดิน...ไฟ ๐ ๐ ฟ้า...สูงส่งต่างชั้นเกินฝันถึง ทุกคำนึงก็ตระหนักอยู่หนักหนา เมื่อฟ้าต้องหมองหม่นด้วยฝนทา จึงประดาแดนดินย่อมยินดี ๐ ฝน...หลั่งสายหมายปลงสูงลงต่ำ เป็นม่านน้ำโลมรุกไปทุกที่ อำรุงความปรารถนาบรรดามี ได้เปรมปรีดิ์กับฐานะภาวะเดียว ๐ ดิน...ย่อมซับชื่นฉ่ำแห่งน้ำฟ้า ที่หล่นหล้าเนืองนองให้ข้องเกี่ยว แผ่เย็นเยียบฝากหมายผ่านสายเกลียว เพื่อน้อมเหนี่ยวบริบทให้จดกัน ๐ ไฟ...ดวงเดียวลอยตนรอฝนผ่าน เพื่อขับเคลื่อนขอบกาลพ้นม่านฝัน ช่วยต่ำ-สูงตอกย้ำความสัมพันธ์ ผ่านไอควันจากดินขึ้นถิ่นบน ๐ โลก...ลอยเลื่อนเคลื่อนวงอย่างคงที่ เพื่อ-เป็น-มี-ตวงเต็มอย่างเข้มข้น เพียงเปลี่ยนแปลงครอบครองต่างผองคน ต่างฤๅการเวียนวน..ดิน..ฝน..ฟ้า..? แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 48 11:14:36 แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 48 07:53:38 แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 48 10:16:56 จากคุณ : สดายุ... - [ 23 ส.ค. 48 08:27:42 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ขอแสดงความนับถือคุณคัมภีร์ไว้เสมอครูนะครับ เพราะวิจารณ์แล้วก็ให้หลักที่ถูกต้องไว้แก้ไขด้วย ผมขำตนเองว่า อุตริเขียนกลอนโดยไม่ร่างบนกระดาษ แล้วก็กันแก้บนจอนั้นเอง อ่านทวนไปมาสักสามสี่เที่ยว ก็ไม่พบข้อบกพร่อง สุดท้ายก็อ่านซ้ำก่อนที่จะอ่านมาถึงความเห็นของคุณ ก็ยังไม่พบ อย่างนี้จะถูกหักคะแนนถึงตกไหมครับ ? จากคุณ : เจียวต้าย - [ 23 ส.ค. 48 08:40:32 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เอ่อ... พี่ยุเจ้าขา เพิ่งบ่นถึงหยก ๆ เลยค่ะ  เฮ้อ... คนเรา  รู้งี้บ่นทุกวัน  จะได้มาบ่อย ๆ ฮิ ๆ                          . กลอนเพราะจัง  ชอบ... จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 23 ส.ค. 48 08:42:01 ]

ความคิดเห็นที่ 29 จ๊ะเอ๋..หนู ศ. และสวัสดีทุกๆท่านนะคะ วันนี้เข้ามาแก้ไขข้อความอีกแล้ว ( คห.ที่ 17 ) ...เป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่กล้านับแล้วหละ   พิมพ์ผิดบ้าง  ไปอ่านใหม่มีคำไม่ถูกใจบ้าง ตอนนี้ก็ยังมีอีกหลายคำหลายเสียงที่คงไม่ถูกตามหลักเท่าไหร่ แก้จนเหนื่อยเลยเนี่ย  เอิ๊กๆ จากคุณ : มัชฌิมา - [ 23 ส.ค. 48 09:02:15 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ดวงตะวัน จะลา ขอบฟ้าแล้ว เห็นเป็นแนว แสงทอง ส่องอร่าม อีกประเดี๋ยว คงไร้ ความงดงาม อีกทั้งฟ้า สีคราม ก็ลาไป ความมืดมิด ปิดฟ้า มาแทนที่ นภาคง เปลี่ยนสี ไร้สดใส แสงสีทอง จากฟ้า ไปแสนไกล คงจะกลับ มาใหม่ ในอีกวัน. !! ** คุณ คัมภีร์โบราณ ครับ ผมก็คือ นินจา คนเดียว ที่เมื่อก่อน หลายปีก่อน เคยเขียนกลอน ที่ถนนนักเขียนนี่แหละครับ.. ขอบคุณสำหรับคำติชม รูปภาพ นะครับ  เด็กในภาพ ได้พูดคุยแล้ว น้องเขาเป็นเด็กที่น่ารัก ขี้อาย ถึงเนื้อตัวจะมอมแมม แต่น่ารักดีเลยล่ะ ดูดวงตาบอกอะไรได้หลายๆอย่างและมีความเป็นมิตรอยู่เต็มเปี่ยม.. ผมชอบถ่ายภาพ และผมก็ชอบเล่นกล้อง ใน PANTIP ผมอยู่ ห้องกล้อง ตอบ-อ่านกระทู้ที่ห้องกล้อง มานาน พอๆ กับที่ไม่เคย เขียนหรือตอบอะไรในถนนนักเขียนล่ะครับ อีกห้องที่ผมอยู่หาความรู้ก็คือ Tech - Exchange น่ะครับ.. ภาพนี้ ผมมองไปเห็นพอดี แต่ไม่มีมุมที่จะถ่ายแล้วครับ หามุมก็คงไม่ทันที่จะเห็นแสงพระอาทิตย์สวยๆ ก็เลยต้องรีบกดชัตเตอร์   . ที่มีหัวเรือ โผล่มาเกือบครึ่งภาพด้วยครับ.. แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 48 09:50:41 แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 48 09:49:27 จากคุณ : นินจา - [ 23 ส.ค. 48 09:46:33 ]

ความคิดเห็นที่ 31 สวัสดีครับคุณคัมภีร์โบราณ เขียนตอบคุณคัมภีร์ฯไว้ที่กระทู้ 'อุดรจรดล' http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3680000/W3680000.html เช่นกันครับ ขอนำมาเชื่อมกับความคิดเห็นที่ ๕ ในกระทู้นี้ หอมเพลงปี่ฝีปากพระฝากฝัน เหมือนเจิมจุณกระแจะจันทน์เจริญศรี กลิ่นจรุงฟุ้งร่ำด่ำฤดี 'ร้อยมาลีรสไม่ถึงหนึ่งอนงค์' ความปรากฏสดอยู่ในรู้สึก หวามทรวงลึกลีลาพญาหงส์ รสสุนทรกลอนภู่ท่านตรูตรง เพราะยังคงมีคนทุรนใจ เห็นรูปนั่งตั้งป้อมของจอมปี่ ก็หวนหอมจอมกวีอยู่ไหวไหว 'ถึงเมาเหล้าเช้าสายก็หายไป' แต่บางใครเมากร่ำทุกค่ำเช้า 'แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์' 'มันแสนสุดลึกล้ำ..' ถ้อยคำเขา โอ้คำครูรู้แจ้งแทงใจเรา ด้วยทุกเค้าเงื่อนกลไม่พ้นเลย/. แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 48 10:06:55 แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 48 10:05:31 จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 23 ส.ค. 48 10:04:51 ]

ความคิดเห็นที่ 32 สวัสดีครับน้องศาลาไทย ไม่ได้คุยกันนาน สบายดีนะครับ สวัสดีครับคุณราม... สาวซอมพอแดง... คุณรสา... คุณทิวา(ล่วงหน้า)... จอมอสูร(มาไกลนิ).... คุณAr@p จากคุณ : สดายุ... - [ 23 ส.ค. 48 10:43:13 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ชวน มาอย่าอู้ผู้รักกานต์ กัน (กรร)ไกรไม่ลับนานธารก็ทื่อ เขียน แล้วเขียนเขียนแล้วปรับลับฝีมือ กลอน ใส ซื่อ ฯลฯ ทั้งหมด ล้วนงดงาม ฯ ธาร แปลว่า คม ขอรับ (ยิ้ม) แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 48 11:05:13 จากคุณ : พิราบเงิน (พิราบเงิน) - [ 23 ส.ค. 48 11:04:15 ]

ความคิดเห็นที่ 34 สวัสดีครับคุณคัมภีร์โบราณ ขอเอามาวางไว้อีกสำนวนนะครับ พยายามเชื่อมโยง เนื้อหา แต่ชักปวดหัว เชื่อมแล้วไม่โยงกัน แช่งไปที่น้อง ซอมพอแดงได้เลยครับ ฮิ ๆ ไฟแห่งฝันวันนี้ยังมีอยู่ เมื่อตาดูเห็นเดือนคงเคลื่อนไหว เป็นมนุษย์หยุดย่างได้อย่างไร ต้องล้อไปสุดป่านกาลเวลา ดินอุดมสำแดงด้วยแรงจอบ ถึงจะบอบบึนบึกได้พฤกษา แม้เหงื่อหยดรดร่างไม่สร่างซา ย่อมคืนค่ามั่นคงที่ลงไป ฟ้าไม่ต่ำฉ่ำตาช่างฟ้าเถิด จะหลงเทิดเทพธิดาจากฟ้าไหน ต้องน้ำค้างพร่างพรมที่ถมไพร อย่าหลงไพล่คิดว่าเขาปรานี น้ำใจคนข้นใสใครพิสุทธิ์ ก็เมื่อทรุดสิ้นท่าเขาบ่าหนี ขณะใครก้มหน้ารินวารี ขณะนั้นใครที่ทวีใคร ไฟแห่งฝันวันนี้คงมีอยู่ ดินได้รู้รักดินถวิลไหว ฟ้าย่อมสูงยูงหงส์ผจงใจ น้ำหนักไม่เหลือแลแม้นิดเดียว/. .............................................. เสียมารยาทมาตั้งนาน :) หวัดดีครับคุณสดายุและเพื่อน ๆ อาศรมชาวโคลงทุกท่าน แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 48 18:02:55 แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 48 15:49:56 จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 23 ส.ค. 48 12:52:51 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ท่านพี่คัมภีร์คะ กลอนลูกผสมของซอมฯ ทำให้พี่ท่านมิอาจคาดเดาได้ ทีเดียวเชียวหรือ ฮิ ๆ ขอสารภาพว่าเขียนไปอย่างใจคิด เขียนไปเรื่อย ๆ บางครั้ง บ่อยทีเดียว ก็ปล่อยไปตามสบาย ยึดความหมาย ที่ต้องการจะสื่อเป็นสำคัญ (ซึ่งก็ยังไม่เก่งพอจะสื่อได้ อย่างชัดเจน) จนไม่ได้คิดถึงหลักอะไรมากมาย บางวรรค อาจจะ ๕-๖ คำ บางวรรค อาจเลยไปเป็น ๘-๙-๑๐ คำ อันนี้รู้ตัวว่าคงจะไม่ถูกต้องนัก กลอนของซอมฯ จึงดูไม่เข้ารูปเข้ารอยฉะนี้แล ไม่รู้จะแก้หายได้หรือไม่ //ว่าแล้วก็คว้ายาธาตุสี่ตรากิเลนมากิน ^_^ อยากเขียนบทกล่อมน้อง แบบอาขยาน เวลาอุ้มเจ้าหนู เดินเล่นจะได้ฟังเพลินน่ะค่ะ ถ้าเขียนคงได้เป็นแบบนี้ แมงมุมขยุ้มหัวใจ หอมเจ้าแก้มใส หัวใจแม่เอย.... แม่เอ๋ยแม่งู กกไข่ในรู อยู่ดีดีนะเออ... นกเอ๋ยนกกา บินมาหาทิว มาจับปลาซิว ให้ดูหน่อยเอย.. แหะ ๆ อายจัง !! ********** สวัสดีพี่สดายุค่ะ คิดถึงเสมอ ไม่ตั้งกระทู้อีก กลัวน้องถาม อะไรบ้า ๆ อีกเหรอคะ คำถามยังมีอยู่เยอะ เอาไว้รอ ถาม เช่น หนูจะเป็นแม่ผัวใจร้ายมั้ยคะ ฮี่ๆ... ลุงราม ....หาเรื่องนะ สงสัยกินแหนมไม่อิ่ม ไว้ว่าง ๆ จะส่งไปให้เป็นพวง ๆ แถมยกนิ้วให้ด้วย ดีมั้ยจ๊ะ สวัสดีทุกท่านด้วยค่ะ จากคุณ : ซอมพอแดง - [ 23 ส.ค. 48 14:42:41 A:unknown X:202.129.0.33 TicketID:062433 ]

ความคิดเห็นที่ 36 คำให้การของกวีคนสุดท้าย ถึงผู้อ่านที่รัก ก่อนที่ชีพข้าจักตักษัย ยังคงมีความในใจ ใคร่ไขเฉลยความ ในเปลวแดดที่แผดร้อน ดุจดังไฟฟอนรุ่มร่าม หนึ่งธุลีของความดีงาม ยังแวววาววามอยู่ภายใน ท่ามกลางสายลมที่แผ่วพลิ้ว ขณะใบไม้ปลิว ไหว กรุ่นกลิ่นลอองไอ- ละมุนแห่งดอกไม้นานาพันธุ์ ในเสียงคลื่นซัดสาด มีความเขลาขลาดหวาดหวั่น และในที่เดียวกันนั้น ความฝันกำลังรอการค้นพบ ทุกเทือกแห่งภูเขา ที่แนบเนาว์นิ่งสงบ ลมหายใจนับร้อยล่องลอยกระทบ แล้วทวีดังกลบทุกเสียงชีวิต บนเรียวกลีบบอบบางของดอกไม้ ปรากฏลวดลายอันวิจิตร ซึ่งธรรมชาติได้เนรมิต ให้เพ่งพิศยามจิตรวดร้าว ท่านผู้อ่านที่รัก แหละนี่คือคำอยากบอกกล่าว ทุกสรรพสิ่งจนถึงดวงดาว พรายพราวไปด้วยแง่งาม แต่ทว่าข้า .. อับจนปัญญากับคำถาม จากคนหนึ่งผู้นิรนาม ว่า “จงให้นิยามของคำกวี” ข้าดั้นเดินเหินหาวสู่ราวฟ้า แล้วดำดิ่งพสุธาไปทุกที่ แหวกว่ายห้วงน้ำทุกท้องนที เพื่อเสาะหาว่า “กวีคืออะไร” แต่แล้วข้าก็ไม่พบ ไม่รู้กวีหลบไปอยู่ไหน เจ้าของคำถามตามทวงคำตอบทุกลมหายใจ แล้วสำทับ “ถ้าตอบไม่ได้ไปตายให้พ้น” ท่านนักอ่านที่รัก ข้าเหนื่อยนักเกินกว่าจะบ่น จิตใกล้ตายใจใกล้ดับสุดอับจน แต่สุดท้ายยังค้นไม่พบกวี ข้าอับอาย .. ไม่อาจบ่ายหน้าไปทุกที่ จึงขออำลาชีวิตกวี เพราะตอบไม่ได้ว่ากวีคืออะไร มีคนขอให้เอางานเก่ามาแปะ   ก็เลยฉลองศรัทธาหน่อย   อิอิ จากคุณ : ปะหล่อง - [ 23 ส.ค. 48 14:56:52 ]

ความคิดเห็นที่ 37 สวัสดีครับคุณคัมภีร์โบราณ ขอเย้าน้องซอมพอแดงหน่อยนะครับ..แหนมป้าย่นตอนกิน ทีแรกยังไม่ค่อยเปรี้ยวเท่าไร แต่ต่อมาข่าวว่าน้ำย้อยเลย ฮิ ๆ แต่ชอบกินแหนมแบบนี้แหละ อร่อยดี ขอแต่ว่าอย่าให้ มีตัวจี๊ดแล้วกัน (มี อย. ดีที่สุด) คิดถึงแหนมแนมใจใครคนหนึ่ง ยังติดตรึงรสตราอุราเหลือ ท่อนเบ้อเริ่มเคลิ้มเคี้ยวมีเปรี้ยวเจือ แต่หวานเยื่อใยมากที่ฝากมา เห็นน้ำใจใสสว่างตอนย่างค่ำ เมื่อส้มตำวางกลิ่นถวิลหา เผ็ดก็เพียงผ่านลิ้นที่ลินลา แต่ร้อนฉ่าไหวฉับเข้าจับทรวง หอมปลาร้ากลิ่นแรงเหมือนแป้งร่ำ สีออกดำแต่ดุจดาวสกาวสรวง มะละกอเกาะก่ายทุกสายยวง ล้วนเกาะห้วงหฤทัยเมื่อไกลกัน ฉีกห่อแหนมใจหนาวถึงสาวไหน ข้าวแต๋นใครกันหนอฝากช่อฝัน ได้ขบเคี้ยวหอมฟุ้งจรุงฟัน ด้วยต่างฟั่นเกลียวมิตรสนิทมาน/. .......................................... :) บอกอีตาคุณชายอย่าขว้างเท้ามาล่ะ แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 48 18:10:46 แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 48 18:05:27 จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 23 ส.ค. 48 18:00:55 ]

ความคิดเห็นที่ 38 มาแจมอีกแล้วครับ บางทีผมคิดว่า การเกลากลอนซ้ำแล้วซ้ำอีก เสียงอาจจะไพเราะขึ้นก็จริง แต่อารมณ์แว้บแรกที่แต่งขึ้นมามันเสียรสไปมากเลยครับ กลอนหรือโคลงบางบท ผมเขียนแล้วโพสต์ลงเลย ไม่ได้แก้อีก มาอ่านแล้ว พอใจไม่พอใจ ติชมประการใด ก็เขียนเก็บไปแก้ไขเป็นประสบการณ์ครับ ขอบคุณทุกท่านมา ณ โอกาสนี้ อิอิ ๏ สายฝนหลั่งลงมาจากฟ้าครึ้ม ดูทึบทึมทะมึนไปให้หม่นหมอง เห็นฝนสาดเป็นสายปรายละออง เสียงฟ้าร้องก้องลั่นกระชั้นครวญ สายฝนโปรยประพรมห่มเมฆเหงา เตือนใจเศร้าเฝ้ามองท้องฟ้าหวน สายฝนพร่ำรำพันฉันเซซวน ใจปั่นป่วนมองโลกโศกอาดูร สายฝนสาดไม้โอนโยนระลอก กลับกระฉอกฉัดไหวใกล้ดับสูญ แต่หมู่ไม้ไม่หวั่นหวาดอาจอากูล ผลิใบพูนเพิ่มก้านตระการตา สายฝนพลิ้วปลิวใบไสวสด แม้นลมกรดพัดแรงยังแกร่งกล้า ด้วยอ่อนตามลมไว้ไม่ขืนคา รู้ลู่ลมภิรมยากว่าฝืนทาน สายฝนพรำนำใจให้มัวหม่น หากดูฝนแล้วแลโลกไม่โศกศานต์ สายฝนธรรมนำใจใสชื่นบาน ให้กล้าหาญดังไม้ได้อดทน สายฝนชุ่มชะอุ่มชื้นชื่นสรรพพฤกษ์ หากสายใจชะอุ่มลึกกว่าสายฝน สายน้ำใจไหลเปี่ยมเทียมสายชล ขอทุกคนล้นน้ำใสใจวารี๚ แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 48 21:10:17 จากคุณ : โกฏิดารา - [ 23 ส.ค. 48 21:07:35 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ห้องรับแขก 3  / 142 Ar@p  11 เคยคึกคัก ------------------- ทำเป็นคึก เป็นคักอยู่พักใหญ่ แข็งแรงโถมใส่ อย่างไหลหลง มาวันนี้ คล้ายคล้ายใจยอมปลง เซ็กซ์ไม่ทรง เสื่อมซุกลงทุกวัน. ทำเป็นคึกเป็นคักอยู่พักใหญ่ แข็งแรงโถมใส่อย่างไหลหลง มาวันนี้คล้ายคล้ายใจยอมปลง เซ็กซ์ไม่ทรงเสื่อมซุกลงทุกวัน. ๑๓๔๕๐๘๒๒๒๕๔๘ อาร์พี กับ อาเอ็กซ์  เขาคุยเรื่องอะไรกันสองคน  เขียนเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับกลอน มาลงบ้างก็ไม่มีใครเขาว่าอะไรหรอก   หรือจะเขียนกลอนที่เกี่ยวกับอะไร ๆ แบบ ที่เขียนอยู่ข้างบนก็เชิญตามสบาย   อยากจะเปิดกระทู้เพลงปฏิพากย์ เช่น เพลงเรือ เพลงฉ่อย ก็หาพ่อเพลงใจถึงไม่ได้ แต่พวกแม่เพลงเธอมีเป็นทีมใหญ่   เราก็หงอย .................................................. โกฏิดารา  12 ๏ ฟ้าฟ่องท้อง     เมฆหนาว คืนดับดาว       หลบหน้า เสียงคร่ำคราว  ฝนสาด แลบฟ้าจ้า       โหดทะมึน ฝนซัดคลุ้ม      ครืนเครง คีตระเรง         กบร้อง เป็นบทเพลง    วัสสานส่ง สะท้อนก้อง     ทุ่งนา ดินชุ่มน้ำ         ชื่นชู ฉ่ำพบู             ชาติไม้ โลกย่อมดู       สง่าสด แลใกล้ใกล้      สงบงาม ไฟป่าร้าย        ยังเย็น ไฟหากเข็ญ     ละโมบบ้า เกิดลำเค็ญ      ทุกถิ่น ขอผู้กล้า         ดับไฟ๚ คุณโกฏิดาราเขียนโคลงห้าพัฒนา ซึ่งได้อ่านพบจากหนังสือว่า คุณจิตร  ภูมิศักดิ์ พัฒนามาจากโคลงห้าดั้นที่มีสัมผัสระหว่างบท โคลงห้าพัฒนามีบังคับ  เอกสี่  โทสี่  การส่งสัมผัสดูจะเหมือนโคลงสี่สุภาพ เบื่อโคลงสี่ ก็น่าจะลองเขียนโคลงห้าดูบ้าง ลองเขียนผังโดยแกะเอาจากบทโคลง ที่เห็น ถ้าคลาดเคลื่อนก็ช่วยแก้ไขด้วยครับ ก  ก่  ก้               ก  ก ก  ก  ก               ก่  ก้ ก  ก  ก               ก  ก่ ก  ก้  ก้               ก่  ก ................................................................ ศาลาไทย   ๏ ฟ้า...ฝน...ดิน...ไฟ ๏         ฟ้า...         กำหนดชะตาเป็นตายชายหญิงหรือ         ใช่ชั่วดีที่ผลกรรมทำกับมือ         เช่นนั้นคือชีวิตลิขิตเอง         ฝน...         นางฟ้าท้นทุกข์ถมใครข่มเหง         หยาดน้ำตาพร่างพราวราวหวาดเกรง         เป็นบทเพลงใจช้ำฉ่ำใจชน         ดิน...         ได้เก็บกินกอรปการสานสืบผล         บนแผ่นพื้นยืนท้าคุณค่าคน         ก่อนเวียนวนแตกดับเป็นอย่างเดิม         ไฟ...         สัมผัสไออุ่นเอื้อเมื่อรักเริ่ม         วันนี้เราร้อนรุ่มสุมทรวงเติม         เหมือนต่างเพิ่มเชื้อไฟเผาไหม้กัน         สรรพสิ่ง...         เป็นความจริงความงามและความฝัน         นั่นโน่นนี่ต่างใครใจยืนยัน         ทั้งหมดนั้นสุดท้ายที่ไม่มีใด... เธอเป็นมือกลอนมีระดับ  ในวันสำคัญต่าง ๆ จะได้อ่านบทกลอนที่เธอเขียน เฉลิมฉลองให้กับสื่อทางอินเตอร์เนตอยู่เป็นประจำ   ข้าพเจ้าอ่านบทกลอนที่เธอเขียนแล้ว จึงนึกขึ้นได้ว่าในบทกลอนทั้ง ๔ วรรค “สดับ – รับ – รอง – ส่ง”  เธอเขียนแค่ ๓ วรรค     หรือเอาแบบอย่างมาจาก กลอนนิราศ  เพลงยาว   หรือเป็นรูปแบบของบทกลอนร่วมสมัย  ไม่ต้องใช้วรรคสดับ   เอ๊ะ......จะบ่นไปทำไม  ถ้าเขียนไม่ได้อย่างเธอก็เงียบ ๆ ไปจะดีกว่า .................................................................. คุณราม  ลิขิต  14 ๐เที่ยวอาศรมชมกลอนอักษรศรี เคยแอบย่องมองโคลงเขาโยงดี มาคราวนี้หมุนเวียนเปลี่ยนประพันธ์ ท่านกล่าวแจ้งแทงใจเอาไว้ว่า ทุกลีลาเชิญสำราญสมานฉันท์ ประสาคนสนกลอนนอนดื่มจันทร์ ปากเริ่มคันหากไม่เข้าเกาคะเยอ แต่ขยาดอยู่ว่าถ้าขยับ ความขยุยยุ่ยกลับขยับเผยอ ครั้นลองดึงหนังหน้าหนาพะเรอ ขอเสนอความหนามาลำลอง ตำราแจกแตกกลอนทอนประเภท ตามสาเหตุการใช้ไปเป็นสอง หนึ่ง ‘กลอนอ่าน’ หวานคำถูกทำนอง หนึ่ง ‘กลอนร้อง’ ขับเล่นเน้นลีลา กลอนอ่านยังแยกอีกฉีกเป็นอัฏฐ์ เขาแจงจัดหมวดหมู่ดูแน่นหนา สี่,หก,เจ็ด,แปด,เก้า, เต้ากันมา นิราศหน้า,นิทานหลัง,ทั้งเพลงยาว กลอนร้องท่านจำแนกแจกเป็นห้า กลอนดอกสร้อย,สักวาว่ากันฉาว, บทละคร, กลอนเสภากรับกร่ากราว, กลอนเพลงชาวบ้านยุติเป็นสุดนัย คนมักเล่นเห็นร่อนด้วยกลอนแปด จนออดแอดกลอนอื่นไม่ลื่นไหล จึงเป็นหลักปักลงเหมือนธงชัย ดุจดาบไวคมวับในทัพกลอน เมื่อใคร่ครวญหวนตรองครรลองชอบ ใช่คือตอบเช่นว่าอุทาหรณ์ ด้วยโครงสร้างถ่างได้ตั้งหลายตอน หาใช่คอนแปดคำอยู่ร่ำไร พินิจกลอนนั้นมีอยู่สี่วรรค จึงขอจักแจกแจงแถลงไข มีสดับ,รับ,รอง,ส่งเวียนวงไป ขึ้นบทใหม่รับสัมผัสตามอัตรา ข้อตำหนินิดหน่อยมักบ่อยเกิด ท้าย 'รับ' เชิดชู 'ตรี' นี่แหละหนา สูงอีกหน่อยเสียงถัด 'จัตวา' ด้วยว้าหวาว๊ายหวายมันคล้ายกัน ให้แม่นยำสำเนียงและเสียงเถิด กลอนจะเกิดกำยำและล่ำสัน สำคัญยิ่งอีกอย่างอย่าช่างมัน สาระพันเนื้อหาอย่าโยเย สวยแต่รูปจูบไม่หอมเขาย่อมห่าง หางคือหางหางคือไหคนไขว้เขว ขายขี้หน้าอาขยานอยู่นานเน จบลิเกเรื่องกลอนง่อนแง่นเอย/. ผมชอบไปเยี่ยมหาอ่านบทกลอน โคลง ฉันท์  ที่กระทู้คุณราม  ลิขิต   คุณสดายุ เสมอ  ถ้ามีเวลาก็จะไม่พลาดเขียนร่วมกระทู้กัน  ถือว่าโชคดีที่มีบทกลอนบทนี้ โดยคุณราม ลิขิต  และขอขอบคุณล่วงหน้าถ้าจะมีอีกหลาย ๆ บทครับ ดีใจที่มีแขกพิเศษมาเยี่ยมอาศรม  เขียนกลอน  ๑  บท อ่านแล้วชอบขอบคุณอบอุ่นจิต รามลิขิตครูกานท์ท่านขานขับ ยกน้ำชาร้อนร้อนมาต้อนรับ หวังสดับกลอนอร่อยบ่อยบ่อยเอย ฯ ..................................................................................... ปะหล่อง   15 1. สว่างทรนงองอาจ ปรามาสค่ำคืนดื่นดึก เรืองไรอยู่ในไพรพฤกษ์ ผนึกลำแสงแรงร้อน ลามเลียเรื่อยไปไม่หยุด ไม่เคยสะดุดแข็ง-อ่อน ทำลายหมดสิ้นทั้งดินดอน ด้วยความร้อนแรงแห่งไฟ ทั้งป่าพินาศย่อยยับ แตกดับมิอาจอยู่ได้ สัตว์ใหญ่สัตว์น้อยคอยไว้อาลัย ซึ่งชาติภพใหม่ของกันและกัน แรงไฟเริงฟ้อนร่อนฟ้า สิ่งใดขวางหน้าต้องอาสัญ มิอาจทนได้กับไฟ-ควัน สั่งลาเสียงลั่น  ณ  วันวาย 2. ณ  เบื่องบนฟ้าคล้ำดำมืด ดาวจืดดวงจางห่างหาย เดือนเร้นดวงลับอับอาย เมฆดำกำจายรายฟ้า หยดน้ำหยดน้อยค่อยหยด ปรากฎเป็นฝนหล่นห่า ดิ่งแน่วตกในพนา ดังจะทายท้าแรงไฟ ซ่าซ่าไฟบ้าฝนคลั่ง ต่อสู้สุดกำลังอันยิ่งใหญ่ สายฝนไม่ยอมซึ่งเปลวไฟ ไฟก็ไม่จำนนกับฝนนอง ต่างต่อต่างสู้จนสุดฤทธิ์ ต่างหวังจะพิชิตไม่เป็นสอง สุดท้ายไฟพ่ายแก่ฝนฟอง     แสงเพลิงจึงหมองและดับลับ 3. เบื้องหน้าม่านควันอ้อยอิ่ง ซึ่งไฟได้ทิ้งให้ประดับ ป่าชื่นคืนชีพไม่ย่อยยับ อ้ารับน้ำฝนจนล้นดิน สวัสดีครับคุณปะหล่อง    ขอบคุณมากที่แวะเข้ามาและมีบทกลอนมาร่วมกระทู้ ถ้าอยู่ต่างจังหวัดก็น่าจะมีประสบการณ์ตรงเรื่องไฟป่ามากหน่อย  อยู่กรุงเทพฯ ก็มีไฟป่าคอนกรีต น่ากลัวเหมือนกัน เขียนกลอนได้ยาวอ่านเพลินไปเลย  ถ้ามีบทโคลงหรืออื่นใดที่เขียนเก็บไว้ก็ขอ เชิญนำมาลงให้ชาวอาศรมได้อ่านกัน   ยินดีที่แวะมาเยี่ยมครับ .................................................................... แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 48 22:29:05 จากคุณ : คัมภีร์โบราณ - [ 23 ส.ค. 48 22:23:06 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ห้องรับแขก 4  / 142 รวยระรินกลิ่นชา  16 “โผล่ชื่อมาทักทายพี่ๆ ชาวอาศรมเจ้าค่ะ” รวยระรินกลิ่นชาไยชาชืด มาจางจืดใจเจื่อนไม่เหมือนก่อน หวังชาเย็นกลับมาเป็นชาร้อน จักเยี่ยมเยือนย้ำย้อนด้วยกลอนโคลง .............................................................................. มัชฌิมา    17 สวัสดีค่ะ ท่านคัมภีร์โบราณ  และเพื่อนๆทุกท่าน ขอฝากกลอนไว้ด้วยคนค่ะ ช่วยแนะนำติชมด้วยนะคะ ฟ้า...ฝน...ดิน...ไฟ ๏ สายตาแห่งความหวังส่องแรงไหว ฝากฟ้าไว้คือฝันที่ใฝ่หา ฟ้าผืนเดียวรับล้นล้านเจตนา ฟ้าสีฟ้าฝันสีรุ้งปรุงชีวิต  (มุ่งอุทิศ) - แก้สัมผัส จึงสาดสายเยียบเย็นจากเบื้องบน แตกจากเมฆสีหม่นมวลมืดมิด (ใต้ฟ้าปิด) - แก้เสียง กระหน่ำลงผิวพื้นแห่งผลผลิต (พื้นดินทุกถิ่นทิศ)- แก้เสียง ต่อชีวิต-เพื่อชีวิตหายแห้งแล้ง  (คงไว้ไม่ต้องแก้) ก่อกำเนิดตำนานการต่อสู้ ชะตาผู้เดินทางเสาะแสวง ทุกตารางพื้นดินรินเรี่ยวแรง พลังแฝงแผงชีวิตผูกติดไว้ อาจเย็นชื้นชื่นฉ่ำด้วยพรำฝน แหละร้อนรนหม่นหมองเหมือนของไหม้ (กลอนพาไป...ไกลเลย) (และร้อนรนหม่นโศกเหมือนโลกไหม้) บ้างเคยโทษดินฟ้าเป็นฟืนไฟ ล้วนดับไปในที่สุดสมมุติมวล ๚ คุณมัชฌิมาระบุไว้ว่าช่วยแนะนำติชม  ขอเขียนถึงดังนี้ ความจริงคุณมัชฌิมาเป็นคนเขียนกลอนดีทีเดียว  การใช้คำมีพลังดี  เช่น “ฟ้าผืนเดียวรับล้นล้านเจตนา”   มีอาการหลงเสียงกลอน มีสัมผัสซ้ำกัน  (ตามที่แก้)  ซึ่งน่าจะเกิดจากการ ที่ไม่ค่อยได้เขียนบ่อย  อาการเช่นนี้แก้ได้โดยการเขียนเรื่อย ๆ เสร็จแล้ว นำมาอ่านออกเสียงดัง ๆ  จะสังเกตได้ง่ายว่าตรงไหนเสียงเพี้ยน   ข้อแนะนำ  -  ลองเขียนกลอนบทเดียวให้ได้ใจความที่ดีจนชำนาญก่อน เมื่อเขียนเรื่องเดียวหนึ่งบทชำนาญแล้วค่อยขยายเป็นสองบทและค่อย เพิ่มไปตามลำดับ จะรู้สึกว่าไม่ยาก ทำเดี๋ยวนี้  -  เขียนกลอนเรื่องเดียว  บทเดียว  แล้วส่งมาลงที่อาศรมฯ ..................................................................... กรวี  18 ***ขอผู้หญิงธรรมดาๆคนนี้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตคุณได้ไหม?*** ***งานนี้ต้องโดนอาเฮียสับเละแน่  แฮ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ*** ๏ รักเธอ...สัญญา .ผู้หญิงคนนี้.... ถึงแม้ไม่มีดีอะไร แต่ขอรักเธอได้ไหม ตลอดไปขอในใจมีเธอ ผู้หญิงคนนี้.... อาจไม่มีดีอยู่เสมอ แต่ในใจก็รักเพียงแต่เธอ ไม่เคยพลั้งเผลอไม่มีใจให้  ใครเลย ผู้หญิงคนนี้.... บางครั้งอาจมีชาเฉย แต่ขอบอกเธอเลย ว่าไม่เคยละเลยใจกัน ผู้หญิงคนนี้... บางทีอาจแค่สายลมที่ผ่านผัน บางทีอาจไม่มีไออุ่นให้แก่กัน แต่พร้อมจะโอมกอดกันทุกวันเมื่อเธอนั้นเหนื่อยใจ ผู้หญิงคนนี้.... พร้อมดูแลเธอจะให้โอกาสไหม รัก  เข้าใจเธอตลอดไป แม้นานแค่ไหนหัวใจจะคงพร้อมให้อย่างเดิม ผู้หญิงคนนี้.... อาจไม่มีคุณค่าใดเสริม ไม่มีลิปติกไม่แต่งเติม  (ลิปสติก) แต่นี้ใช้จุดเริ่มความเฉยชา ผู้หญิงคนนี้... ถึงวั้นนี้ขอสัญญา  (วัน) จะมั่นคง  ยืนยง  ทุกทุกครา ด้วยหัวใจผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง.... นี่คงเป็นบทกลอนแบบใหม่ที่เรายังไม่ไม่เคยเห็นมาก่อนเป็นแน่ สิ่งที่ดี  โดดเด่น  คืออารมณ์ความรู้สึก  ถ่ายทอดได้ดี   สิ่งที่ควรแก้ ตรวจคำผิดให้ละเอียดขึ้น   เขียนผิดมาก  คนอ่านจะไม่โรแมนติค แม้สิ่งที่เราเขียนจะทำได้ดี  ภาษาดีจะมีความสง่างาม สงสัยว่ากรวีจะคิดเอาดีเรื่องแต่งเพลง .............................................................. pee_lee   19 ฟ้า ฝน ดิน ไฟ ไร้ความหมาย หากข้างกายไร้เธอเผลอหม่นหมอง เกือบรู้แล้วชีวิตที่จิตปอง แต่ก็ต้องแคล้วคลาดจากกันไกล ฟ้า ฝน ดิน ไฟ ไยยังห่าง โลกแสนกว้างทางเดินเกินสดใส ด้วยมืดมนจนล้าน่าเห็นใจ ทำอย่างไรใครช่วยทีชี้ทางนำ ฟ้า ฝน ดิน ไฟ ไปแล้วหนอ อยู่อย่างรอสู้มิอยู่ให้ขบขำ ขอจากจรจากจนเจือระกำ ที่แสนช้ำซ้ำมาอย่างเวียนวน  (ส่งสัมผัสผิด   วน  -  ห่าง) ฟ้า ฝน ดิน ไฟ ให้ได้รู้ ยามถอยกายมองดูอยู่ห่างห่าง จะพบเห็นความจริงสิ่งปล่อยวาง ละทิ้งอย่างรู้ว่างและเข้าใจ เข้าใจว่าคงเผลอสัมผัสตรงที่เส้นใต้  เคยอ่านที่ pee_lee   เขียนบ่อย ๆ   เป็นคนเขียนกลอนเก่งอยู่แล้ว    (จำไม่ได้ว่าเขียนโคลงด้วยหรือไม่ ?) คิดรูปแบบบทกลอนได้ เท่....ขึ้นต้นด้วย    ฟ้า ฝน ดิน ไฟ     ทุกบท สัมผัส (เผลอผิดที่เดียว) เสียงดี   ชอบตรงนี้   ......หากข้างกายไร้เธอเผลอหม่นหมอง............ ................................................................................. คุณ  leel  20   “ผมเพิ่งมารู้เอาบ่ายวันนี้เองว่าเขาย้ายอาศรมกันแล้ว เลยไปแปะไว้ที่อาศรม ของ คุณ กรกวี เดี๋ยวจะเขียนโคลงและกลอนเอามาร่วมให้ติติงอีกนะครับ ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาอ่านสิ่งที่ผมเขียนด้วยนะครับ” ยินดีครับ  เขียนโคลงได้ดีขึ้นตามลำดับแล้ว  ถ้าไม่ถอย  อีกไม่นานก็จะแซง ผมไปไกลเลยละครับ จากคุณ : คัมภีร์โบราณ - [ 23 ส.ค. 48 22:26:29 ]

ความคิดเห็นที่ 41 เฮียคัมฯ ศาลาไทยเริ่มเศร้าอีกแล้ว เอากลอนหกที่ฝากแปะกระทู้พี่ชายนายทิวามาแก้ใหม่ แล้วให้เฮียช่วยตรวจนะคะ  ตอนนี้ถ้านับว่าเป็นระดับแล้วละก็  สนิมร่วงกราว ศาลาไทยคงเป็นระดับนับหนึ่งกันใหม่  กลอนนี้ชุดนี้ชำแหละได้ค่ะ นะ ๆ         เคว้งคว้างห่างเหเหว่ว้า         พริบพรายน้ำตาร่วงหล่น         เดียวดายท่ามกลางผู้คน         ซุกซ่อนตัวตนหม่นมัว         อิ่มอาบปลาบปลื้มดื่มกิน         เคยชินลองลิ้มยิ้มหัว         เสแสร้งแกล้งเก็บเจ็บกลัว         เย้ายั่วยอกย้อนซ่อนใจ         หดหู่อยู่ท่ามความเศร้า         ทบเท่านับวันหวั่นไหว         ชีวิต...เรื่องราวยาวไกล         ต่างใครคิดต่างทางคน         คืนมืดหม่นมัวหัวใจ         ทักถามเหนื่อยไหมในหน         เติมเต็มอยู่ในตัวตน         สับสนภาพฝันวันวาน         เคว้งคว้างห่างเหเหว่ว้า         กับแกล้มน้ำตาสุราหวาน         คืนเศร้ายิ่งเศร้ายาวนาน         คนเหงาร้าวราน...เดียวดาย - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -             . จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 23 ส.ค. 48 23:16:35 ]

ความคิดเห็นที่ 42 อีกนิดฝากถึง "พี่สดายุ" ที่ทักทายกัน  ศาลาไทยสบายดีค่ะ  พักนี้มีเศร้าเล็กน้อย เอิ้ก ๆ มีโอกาสคงได้คุยกัน  แต่อ่านกลอนคราวนี้ของพี่ยุจริง ๆ นะ  คิดถึงพี่ตะวันจับใจ ถ้ารู้ว่าเขียนกลอนกันคงแวะมา กับฝากสวัสดี "คุณกลาง - มัชฌิมา" ด้วยนะคะ ศาลาไทยแวะไปกระทู้ "ฝากข้อความ" แล้วนะคะ  ฮิ ๆ ไวดีไหม http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3689020/W3689020.html เมื่อไหร่จะได้เจอกันหนอ  คิดถึงคุณกลางนะคะ  คิดถึงปลาทู  คิดถึงคนแกะปลาทู...   - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -             . จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 23 ส.ค. 48 23:21:25 ]

ความคิดเห็นที่ 43 กวีคนสุดท้ายตายนานแล้ว ไร้วี่แววไปเกิดใหม่ในภพหน้า เหลือแต่คนเขียนกลอนซ่อนวิชา กับคำกล่าวมิอาจกล้าเป็นกวี บทกวีบทสุดท้ายตายไปแล้ว วิจิตรแก้วภาษาถูกทาสี ว่าเขียนเล่นส่งไปไม่เอาดี แต่งพอเป็นพิธีเหมือนแต่งงาน ความจริงคือคำ "กวี" มีไว้เล่า เหมือนของเก่าเก็บไว้ให้ลูกหลาน ถอดรหัสถ้อยคำจากตำนาน เรียนรู้โลกโบราณก่อนหน้าเรา ช่วยกันรักษ์อย่าให้ใครล้มล้าง เคียงไว้ข้างรังไข่ไดโนเสาร์ ตัวจริงเป็นอย่างไรมีไว้เดา ก็นึกเอาอยากเห็นเป็นรูปใด ปัจจุบันความหวังยังไม่รู้ จะหาครูสอนกวีจากที่ไหน นอนก็เปล่ากลอนก็เปล่าน่าเศร้าใจ ฝันอยู่ได้..เป็นกวี..ไม่มีทาง จากคุณ : KAVINT - [ 23 ส.ค. 48 23:30:08 ]

ความคิดเห็นที่ 44 (มาแจมเขียนกลอนค่ะ) ๏ ฟ้า  ฝน  ดิน  ไฟ  ๏ ๏  ฟ้าเพียงลองมองดูหมู่มนุษย์ เข้ายื้อยุดฉุดแย่งและแข่งขัน จึงสะท้อนทอดถอนใจในฉับพลัน ด้วยรู้ทันมันเพียงภาพอาบเงาลวง ๏  ฝนจึงตกต่างน้ำตานภาร้อง ด้วยพิศมองแล้วหมองหม่นจนนึกห่วง หลากชีวิตใต้ฟ้าเดียวหลายใจดวง ต่างตักตวงทวงสิทธิ์ตน...จนน้ำใจ ๏  ดินรองรับซับซึมธารแห่งความทุกข์ จึงไร้สุขทุกทุกคราฟ้าร่ำไห้ แต่หนึ่งแรงใช่แกร่งพอจะขอใคร ให้เปลี่ยนไปให้ปล่อยวางอย่างที่ควร ๏ ไฟเปลวร้อนจึงลุกลามตามปลอบฟ้า โหมสูงคราแผ่นดินสอนให้ย้อนหวน แผดผลาญเผาจนมอดหายคลายเย้ายวน เป็นธรรมชวนทวนตรึกไว้ในอุรา จากคุณ : ไร้นาม - [ 23 ส.ค. 48 23:35:08 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ฟ้าเมื่อยามสายัณห์ตะวันรอน ฝนกลับย้อนคราค่ำเหมือนร่ำไห้ ดินเย็นชื้นช่วยระงับดับร้อนใจ รอจนกว่าดวงไฟโผล่ขอบฟ้า. ลองอีกครั้งในกลอนบทเดียวให้รู้เรื่อง ตามคำสั่งที่ให้กับคุณมัชฌิมาครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 24 ส.ค. 48 05:57:05 ]

ความคิดเห็นที่ 46 อาเฮีย  ขอบคุณค่ะสำหรับคำติเตียน  แบบว่ามือไว(ใจเร็วด้วยเปล่ามะรู้)  กรวีมิได้คิดจะเอาดีด้านแต่งเพลงนะเจ้าค่ะ  แหะๆๆๆๆๆๆ  คือว่ากรวีชอบเขียนเพื่อความสบายใจมากกว่า  เขียนหรือทำอะไรก้อได้ที่จะสบายใจและไม่เดือดร้อนใคร  งานเขียนเลยไม่ค่อยคำนึงอะไรมาก  ขอบคุณที่อาเฮียและมิตรในอาศรมฯช่วยกันติติงนะเจ้าค่ะ  วันนี้กรวีต้องเฝ้าร้านแทนเด็กที่ทำงาน  แถมทำงานแทนอีก  เหอๆๆๆ  เงินเดือนได้เด็ก  แต่กล้ามได้เราก้อดีไปอีกแบบนา  5555  .... จากคุณ : กรวี - [ 24 ส.ค. 48 08:28:11 ]

ความคิดเห็นที่ 47 +++ อุทกภัย +++ ๏ ทะมึนมัวสลัวคล้ายสยายผ้า ผืนหม่นคาค้างโพยมกระโจมฝน ตะคุ่มคลุ้มคลุมพร่าธราดล ทลายป่นเปื่อยล้มใต้ตมธาร ชะล้างหล้าวหาแห่กระแสซัด ชลสะบัดสะบั้นฝั่งสุดยั้งผลาญ คระโครมโครมกระโหมถั่งกระทั่งลาญ ทะลักซ่านสายนรกอุทกภัย อุปมาจารีตประณีตเนื้อ ถูกถากเถือทำบิพ้นนิสัย โลกวิวัฒน์วิบัติแบบแย้งแยบไทย ย่ำยีให้เหือดหาคร่ำคร่าคลอง ทะมึนมัวสลัวหนวิกลกรอบ สยายครอบคลุมคนกมลหมอง เห็นฟุ้งเฟ้อเฟะฟะฟ่ามคะนอง ว่าน่าปองนั่นเป็นหมายเช่นทาง กระแสบ่าบ้าสินสิ้นศีลสัตย์ กระแสพัดพาชอบระบอบขวาง กระแสธรรมนำจิตจึงปลิดวาง กระแสกว้างก่อนรกอุทกกรรม ๚ะ ๒๔ สิงหาคม ๒๕๔๘ ===================================== สวัสดีครับสหาย ไม่ได้เขียนกลอนมานาน ขยับที สนิมร่วงกราวทีเลยครับ ปล. กลับเข้ามาแก้กลอน ... หลงทำสัมผัสเลือน แหะ ๆๆ แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 48 08:28:00 จากคุณ : วฤก - [ 24 ส.ค. 48 09:45:52 ]

ความคิดเห็นที่ 48 มาส่งการบ้านค่ะ ท่านคัมภีร์โบราณ รอฟังคำแนะนำอีกครั้งค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ ๏ คือสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่ง ฉะนั้นจึงมองเห็นแหละรู้สึก หลากเรื่องราวเรียงรายในระลึก ตกผลึกทุกผิดถูกผูกพันใจ ๚ ------------------------------------------------------ ถึง หนู ศ. ค่ะ // หนู ศ. จ๊ะ - อยากให้ร้านเสร็จเร็วๆ เหมือนกันค่ะ อยากกินปลาทู ทุกวันเลยช่วงนี้ อิอิ ทำเองก็ไม่อร่อยเหมือนที่ร้านเล้ย จากคุณ : มัชฌิมา - [ 24 ส.ค. 48 09:46:32 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ฉีดกล้วย ------------------------------------ รอมอตอฉีดกล้วย              กามกระอัก อยากใหญ่สะถุละลักษณ์     ซ่อนซื้อ เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายสำลัก      กามเกลือก ข่าวเด่นกรอกหูอื้อ             กิจผู้แทนสยาม. 095608232548 *พวกนรกนี่ มันคงมีเวลาว่างมาก ถึงฟุ้งซ่านวิปริตแบบนี้. มันคงไม่มีอะไรทำ  จึงค่ำเข้าหอล่อกามา.   อีกหน่อยประเทศของเราคงวัดคุณสมบัติรอมอตอกันที่ "ขนาด" แล้วล่ะ กรรม! แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 48 10:18:30 จากคุณ : Ar@p - [ 24 ส.ค. 48 10:04:36 ]

ความคิดเห็นที่ 50 สวัสดีครับคุณคัมภีร์โบราณ เขียนเล่นไว้แต่เมื่อคืนครับ เดินออกมาข้างนอกเห็นพระ จันทร์มันแหว่ง..อดไม่ได้ ฮิ ๆ แต่เช้านี้ที่นี่เหมือนลมหนาว จะลงมาหน่อย ๆ  ดูชอบกลอยู่, ขอแปะไว้อีกสักชิ้นนะครับ เดือนแหว่งแหว่งแต่งฟ้ามาเหลืองเหลือง เห็นเรืองเรืองหรุบหรู่ดูเหงาเหงา เมฆหม่นหม่นด้นหมอกออกเทาเทา ลมเศร้าเศร้าพัดเสี่ยงเสียงซึมซึม รัตติกาลลานกลอนอาทรแต่ง ดูเดือนแหว่งวางเงายอดเขาขรึม สายตาเหม่อเพ้อพร่ำปากงำงึม ให้ทึบทึมทารุณหัวหมุนคำ เกลียดใจตัวมัวเมาแต่เงาฝัน เห็นดวงจันทร์แจงสีฤดีหวำ เห็นดาวรายกรายลาดอยากนาฏรำ คงเป็นกรรมคนกลอนที่ร้อนกรอง มิได้คิดได้เขียนใจเจียนขาด พอได้พาทได้พร่ำก็คว่ำหมอง ถึงตัวเตี้ยตัวต่ำไม่ย้ำตรอง แค่ได้ร้องได้ร่ำทำกวี ก็พออยู่พอยังชีวังแล้ว ไม่หวังแก้วหวังทองให้หมองศรี ไม่หวังไขว่หวังคว้าบารมี หรือหวังดีหวังเด่นประเด็นใด ไม่เรียกตัวชี้ตนว่าคนเก่ง หากบานเบ่งขอระบาดเพียงวาดไข จนเดือนแหว่งแฝงลงกับพงไพร ก็ฟุบไปน้ำท่าไม่อาทร/. .................................................. ขอเข้ามาแทรก ล้อตามคุณ Ar@p  สักนิดนะครับ ข่าวเขาว่าประดาท่านนั้นมันเล็ก ฟังจีนเจ๊กกล่าวแจ้งแถลงฮ๋ำ ผมหัวร่องอหายกับคายคำ ด้วยมันขำเรื่องนกเขานกเราดี พ่อให้มาเท่าไรก็ไม่อิ่ม เอาไปทิ่มกลองเพลหรือเถนพี่ ตำราเขาเล่ากามงามวิธี ด้วยมากมีเพลงกลหลายหนทาง แม้อยากเป็นคิงใคร่เรื่องใส่สอด ต้องรู้พรอดรู้พร่ำก่อนจ้ำผาง ไม่รู้เรื่องอะไรเลยแม้เชยคาง ฝันคงค้างอยู่ที่ซิลิโคน ข่าวสะพัดรัฐทะหม่นตีนหล่นใส่ แพร่ออกไปปูดรั่วหัวแทบโกร๋น ขายขี้หน้าประชาเขาเรื่องเป้าโปน ชักอยากโยนหน้าแข้งแบ่งให้กิน/. แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 48 11:44:21 แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 48 11:41:52 จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 24 ส.ค. 48 10:14:13 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ห้องรับแขก  5 /142  รสา รสา  23 ได้ฟังข่าว คราวทางบ้าน น่านน้ำท่วม ยินแล้วร่วม เศร้าโศกา อาดูรสันต์ แถมเพื่อนพ้อง น้องพี่ ย่านเดียวกัน น้ำปิงนั้น ไหลหลาก พรากกันไกล ที่นี่มี ฝนบ้าง เป็นบางครั้ง ข้าวนาปลัง คงออกรวง พวงไสว  (นาปรัง ?) คิดถึงข้าว คิดถึงดิน ถิ่นแดนไทย งามวิไล แผ่นดินข้าฯ มาตุภูมิ ชอบบรรทัดนี้ครับ ....ได้ฟังข่าวทางบ้าน น่านน้ำท่วม....(ตัดออกคำหนึ่ง) เสียงดี ความดี   รสา รสา  ถึงอยู่ไกลคงสบายดีมีธรรมะ   อยู่ต่างประเทศน่าจะมีโอกาสถ่าย ภาพสวย ๆ มาฝากอาศรมบ้าง  (ต้องมีล็อกอิน) ฮิ ฮิ  คนเฝ้าอาศรมก็ต้องถือไม้เรียวเป็นธรรมดา  แต่ไม่ใช่ครู  ขอบคุณครับ ที่ไม่ถือสาไม้เรียวตีมั่วอันนี้ ......................................................... ส. มโนมัย  24 “ติดตามมาไม่นาน แต่เกิดข้อสงสัย ?? ที่นี่ไม่แต่งกาพย์กันเลยหรือไง ?  หรือเพราะการแต่งกาพย์ง่ายเกินไป ไม่พอมือชาวอาศรม    เชื่อว่าอีกสักครู่คงมีคนมาตอบ ขอบคุณ” ศาลาไทยตอบให้แล้วนะครับ   ขอเชิญคุณ ส. มโนมัย  เขียนกาพย์มามาร่วม เสวนากันได้เลย   ยินดีต้อนรับครับ ................................................... ศาลาไทย  25   ขอบคุณมากที่ช่วยตอบกระทู้  ... อ้อ..  โคลงบางบทที่เขียนอย่าให้เรียบมากไป ลองปรับคำให้คมชัดขึ้นอีกนิดหน่อย    ดีไม่ดีก็น่าจะลอง.... .......................................................... คุณสดายุ  26 ๐ ฟ้า...ฝน...ดิน...ไฟ ๐ ๐ ฟ้า...สูงส่งต่างกันเกินฝันถึง ทุกคำนึงก็ตระหนักอยู่หนักหนา เมื่อฟ้าต้องหมองหม่นด้วยฝนทา จึงประดาแดนดินย่อมยินดี ๐ ฝน...หลั่งสายหมายปลงสูงลงต่ำ เป็นม่านน้ำโลมรุกไปทุกที่ อำรุงความปรารถนาบรรดามี ได้เปรมปรีดิ์กับฐานะภาวะเดียว ๐ ดิน...ย่อมซับชื่นฉ่ำแห่งน้ำฟ้า ที่หล่นหล้าเนืองนองให้ข้องเกี่ยว แผ่เย็นเยียบฝากหมายผ่านสายเกลียว เพื่อน้อมเหนี่ยวบริบทให้จดกัน ๐ ไฟ...ดวงเดียวลอยตนรอฝนผ่าน เพื่อขับเคลื่อนขอบกาลพ้นม่านฝัน ช่วยต่ำ-สูงตอกย้ำความสัมพันธ์ ผ่านไอควันจากดินขึ้นถิ่นบน ๐ โลก...ลอยเลื่อนเคลื่อนวงอย่างคงที่ เพื่อ-เป็น-มี-ตวงเต็มอย่างเข้มข้น เพียงเปลี่ยนแปลงครอบครองต่างผองคน ต่างฤๅการเวียนวน..ดิน..ฝน..ฟ้า..? คุณสดายุเข้ามาเยี่ยมตั้งแต่เมือวาน  ผมเปิดห้องรับแขกช้าไปหน่อย  ขออภัยครับ ขอคัดลอกคำนิยมของศาลาไทย (28) มาเป็นเครื่องยืนยัน  ดังนี้แล “เอ่อ... พี่ยุเจ้าขา เพิ่งบ่นถึงหยก ๆ เลยค่ะ  เฮ้อ... คนเรา  รู้งี้บ่นทุกวัน  จะได้มาบ่อย ๆ ฮิ ๆ                          . กลอนเพราะจัง  ชอบ...” ยืนยันตามบรรทัดสุดท้าย   ฟ้ามีฝนดินมีไฟใจมีฝัน เธอมีฉันเป็นคู่อยู่บ้างไหม หากเลือกคู่เป็นฉันจะมั่นใจ ให้สอดใส่เท้าสองทดลองเดิน... แหะ แหะ   .............. .................................................................................. คุณเจียวต้าย   27 “ขอแสดงความนับถือคุณคัมภีร์ไว้เสมอครูนะครับ เพราะวิจารณ์แล้วก็ให้หลักที่ถูกต้องไว้แก้ไขด้วย....” คุณเจียวต้ายครับ  เป็นมิตรสหายกันดีกว่า ศึกษาโคลงกลอนร่วมกัน เขียนแล้ว มาผลัดกันอ่าน  ฝึกดู ฝึกวิจารณ์  ความจริงมีตำราเป็นเล่มมากมาย  ที่จะอ่านหา ความรู้  แต่ความชำนาญหาเอาจากที่นี่ครับ   เสมอเพื่อนนะครับ มิใช่เสมอครู ........................................................................... มัชฌิมา  29 คุณมัชฌิมาจ๊ะเอ๋หนูศอ.   ผมมาร่วมจ๊ะเอ๋ด้วย ที่ผมเข้าไปเกะกะที่บทกลอน (17) นั้นเป็นเพียงแนวทางตามฉันทลักษณ์เท่านั้น ที่พอยอมตามได้  แต่อย่ายอมเสียความคิดดั้งเดิม     หรือจินตนาการของตัวเอง เคยอ่านข้อเขียนของคุณ  สวยงาม  และชอบ ป.ล.  ถ้าไม่เรียกผมว่า  “ท่าน”  จะขอบคุณมาก  หรือถ้าอยากเรียกก็ใช้  “ทั่น”         ก็ได้  แบบที่เราชอบล้อกันเล่น ............................................................................... นินจา   30 อยากจะทิ้งอาศรมไปอยู่กับนินจาที่ห้องกล้อง (แอบไปบ่อย ๆ)  แต่ไม่มีเวลาไปอยู่ นาน ๆ  ชอบพกกล้องถ่ายรูปดิจิตอลตัวเล็กออกต่างจังหวัดใกล้ไกลตามภาระงาน ส่วนมากกว่าจะเสร็จงานก็มืด  ต้องเข้าที่พัก  หาเวลาถ่ายรูปไม่ได้ กำลังเปรียบเทียบ “หนอน”  350 D  กับ  “นิกร” D  70  ดูอยู่ว่าจะใช้ตัวไหน แหะ แหะ  รอไปรอมา  มีรุ่นใหม่ออกมา   ก็ต้องวิเคราะห์บ้ากันไปอีก รูปสวยครับ  เรือครึ่งลำก็ไม่เสียหาย  ได้พระอาทิตย์ที่หัวเรือ ตรงจุดเด่นพอดี มีส่วนของช่องว่างด้านหน้าเรือมากหน่อย  ก็ไม่อึดอัด    ท่านว่าแสดงถึงการเดิน ทางไกล.... ผมถ่ายรูปไว้บ้างแต่เก็บลงแผ่นหมด ยังไม่ค่อยมีเวลาใส่กรอบ .................................................. จากคุณ : คัมภีร์โบราณ - [ 24 ส.ค. 48 14:00:59 ]

ความคิดเห็นที่ 52 กวียังไม่ตาย ------------------------------------ กวียังไม่ตายสหายเอ๋ย เขาเปิดเผยคำเรียงส่งเสียงอยู่ ในยามสุข เขาสำราญเราหันดู ในยามทุกข์เขาหดหู่เกินใจจำ ในยามเมาได้ที่เขามีเสียง รักเหล้ารินเรียงทะลักร่ำ กอดขวดจุมพิตสถิตคำ ดื่มดิ่งยิ่งย่ำกรำชีพลอง เขาบอกเล่า "คอเขาเกินทองแดง ยิ่งดื่มยิ่งแกร่งกว่าเหล็กผอง" ดื่มมากคอพับเขาจับจอง บาทวิถียึดครองประกาศชัย ยามรัก เขารักอย่างหนักลึก หมกหมุ่นใจคึกคำปราศรัย ค่ำยันเช้าโทรศัพท์แสดงนัย มาราธอนหทัย ใครไม่เป็น ? เมื่อรักดิ่งเต็มที่มีเรื่องเล่า ตั้งแต่เสื้อกางเกงเก่าเท่าที่เห็น สะอาดหูสะอาดตาไปตามเทรนด์ ที่สกปรกหมกเหม็นก็เปลี่ยนแปลง ฯลฯ กวียังไม่ตายสหายเอ๋ย เขายังเอ่ยคำได้มีนัยแฝง อยากรู้จักเขา ไม่ต้องแจง เขาอยู่ในกระจกแจ้งรอคอยคุณ. 161708242548 *เขียนเพราะเชื่อว่า ไม่ว่าเราจะนิยามอย่างไร กวีก็ยังคือกวีที่เป็น "ธาตุบริสุทธิ์" วนเวียนอยู่ใน สายเลือดของมนุษย์ทุกเผ่าพันธุ์. แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 48 17:07:06 จากคุณ : Ar@p - [ 24 ส.ค. 48 16:22:53 ]

ความคิดเห็นที่ 53 คุณคัมภีร์ฯ #39 ครับ ผมลองเขียนโคลงห้าพัฒนาดู เพราะอ่านแล้วรู้สึกว่า ใช้คำได้ตรงๆลงไปเลย ไม่ต้องยืดยาวเยิ่นเย้อ ให้ความรู้สึกเหมือนแคนโต้ ดี ถ้าวัยรุ่นสมัยนี้ชอบแคนโต้เปล่าๆว่างๆแบบที่ยาขอบท่านเคยพูดว่า "กลอนเปล่านี้มันเปล่าจริงๆ" น่าจะลองมาดูโคลงสอง โคลงสาม หรือโคลงห้ากัน แต่งง่ายนะครับ ง่ายกว่าโคลงสี่เยอะ ยิ่งโคลงห้าพัฒนาของจิตร ภูมิศักดิ์นี่ ผมว่างามดีกว่าโคลงห้าดั้นดั้งเดิมอีก สัมผัสแบบโคลงสี่ คณะแบบโคลงห้าดั้น บังคับเอกโทที่คุณคัมภีร์วางมาก็ถูกแล้วล่ะครับ แต่ขอเพิ่มเอกที่คำที่สอง บาทที่สองวรรคแรกอีกตัว คนที่เขียนโคลงห้าได้เพราะอีกคนในปัจจุบัน ก็เห็นคุณคมทวน คันธนูกวีซีไรท์จาก"นาฏกรรมบนลานกว้าง"อีกคน แต่ไม่ได้เจองานออกมานานแล้ว เสียดายจัง #43 KAVINT ๏ คำกวีสืบสายซึ่งลายสือ ยังเลื่องลือทั่วหล้าอย่าทับถม "เมื่อกวีก้าวสู่สมาคม นักเขียนก้มคารวะ ณ เบื้องกวี"* เราอ่อนน้อมถ่อมวาจาไม่กล้าอ้าง แต่เพียรสร้างคำกลอนอักษรศรี วรรณศิลป์ถิ่นไทยในธานี ไม่น้อยหน้ากว่ากวีที่อื่นใด จะหาครูสอนกวีไม่มีหรอก จะขอบอกครูกวีมีที่ไหน ล้วนศึกษาสัมฤทธิ์พินิจจัย ครูที่ใช่"ประสบการณ์"อ่านเอาเอง หมั่นฝึกปรือคือเจียระไนเพชร แก้วก่องเก็จปัญญาให้กล้าเก่ง สะสมภูมิพจนัยไปตามเพลง แล้วบรรเลงรื่นรสบทวาที เปิดใจรับลักษณ์ใหม่ - ใช่ยุคหิน อย่าติฉินลักษณ์เก่าเฝ้าหลีกหนี ยังไม่ตายหรอกหนาค่ากวี ตราบวันที่สิ้นมนุษย์หยุดพูดจา๚ *ดัดแปลงจากคำกล่าวของผู้เขียน มาดามโบวารี จากคุณ : โกฏิดารา - [ 24 ส.ค. 48 17:08:58 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ห้องรับแขก  6 /142 คุณปะหล่อง  36 คำให้การของกวีคนสุดท้าย ถึงผู้อ่านที่รัก ก่อนที่ชีพข้าจักตักษัย ยังคงมีความในใจ ใคร่ไขเฉลยความ ในเปลวแดดที่แผดร้อน ดุจดังไฟฟอนรุ่มร่าม หนึ่งธุลีของความดีงาม ยังแวววาววามอยู่ภายใน ท่ามกลางสายลมที่แผ่วพลิ้ว ขณะใบไม้ปลิว ไหว กรุ่นกลิ่นลอองไอ- ละมุนแห่งดอกไม้นานาพันธุ์ ในเสียงคลื่นซัดสาด มีความเขลาขลาดหวาดหวั่น และในที่เดียวกันนั้น ความฝันกำลังรอการค้นพบ ทุกเทือกแห่งภูเขา ที่แนบเนาว์นิ่งสงบ ลมหายใจนับร้อยล่องลอยกระทบ แล้วทวีดังกลบทุกเสียงชีวิต บนเรียวกลีบบอบบางของดอกไม้ ปรากฏลวดลายอันวิจิตร ซึ่งธรรมชาติได้เนรมิต ให้เพ่งพิศยามจิตรวดร้าว ท่านผู้อ่านที่รัก แหละนี่คือคำอยากบอกกล่าว ทุกสรรพสิ่งจนถึงดวงดาว พรายพราวไปด้วยแง่งาม แต่ทว่าข้า .. อับจนปัญญากับคำถาม จากคนหนึ่งผู้นิรนาม ว่า “จงให้นิยามของคำกวี” ข้าดั้นเดินเหินหาวสู่ราวฟ้า แล้วดำดิ่งพสุธาไปทุกที่ แหวกว่ายห้วงน้ำทุกท้องนที เพื่อเสาะหาว่า “กวีคืออะไร” แต่แล้วข้าก็ไม่พบ ไม่รู้กวีหลบไปอยู่ไหน เจ้าของคำถามตามทวงคำตอบทุกลมหายใจ แล้วสำทับ “ถ้าตอบไม่ได้ไปตายให้พ้น” ท่านนักอ่านที่รัก ข้าเหนื่อยนักเกินกว่าจะบ่น จิตใกล้ตายใจใกล้ดับสุดอับจน แต่สุดท้ายยังค้นไม่พบกวี ข้าอับอาย .. ไม่อาจบ่ายหน้าไปทุกที่ จึงขออำลาชีวิตกวี เพราะตอบไม่ได้ว่ากวีคืออะไร มีคนขอให้เอางานเก่ามาแปะ   ก็เลยฉลองศรัทธาหน่อย   อิอิ .............................................................. คุณ  KAVINT  43 กวีคนสุดท้ายตายนานแล้ว ไร้วี่แววไปเกิดใหม่ในภพหน้า เหลือแต่คนเขียนกลอนซ่อนวิชา กับคำกล่าวมิอาจกล้าเป็นกวี บทกวีบทสุดท้ายตายไปแล้ว วิจิตรแก้วภาษาถูกทาสี ว่าเขียนเล่นส่งไปไม่เอาดี แต่งพอเป็นพิธีเหมือนแต่งงาน ความจริงคือคำ "กวี" มีไว้เล่า เหมือนของเก่าเก็บไว้ให้ลูกหลาน ถอดรหัสถ้อยคำจากตำนาน เรียนรู้โลกโบราณก่อนหน้าเรา ช่วยกันรักษ์อย่าให้ใครล้มล้าง เคียงไว้ข้างรังไข่ไดโนเสาร์ ตัวจริงเป็นอย่างไรมีไว้เดา ก็นึกเอาอยากเห็นเป็นรูปใด ปัจจุบันความหวังยังไม่รู้ จะหาครูสอนกวีจากที่ไหน นอนก็เปล่ากลอนก็เปล่าน่าเศร้าใจ ฝันอยู่ได้..เป็นกวี..ไม่มีทาง “คำให้การของกวีคนสุดท้าย”  โดยคุณปะหล่อง (36)  เป็นงานเขียนเก่าที่ให้เกียรติ นำมาวางกระทู้นี้อีกครั้ง  อ่านแล้วนึกถึงครูหนอนสุรากับครูเล็ก  อิศรา คุยกันที่ไหน ก็จำไม่ได้แล้ว  ทำนองว่า การเขียนโคลงกลอนแรก ๆ    ก็จะต้องจำฉันทลักษณ์ให้ แม่นยำ แต่เวลาจะเขียนจริงไม่ต้องแบกฉันทลักษณ์เอาไว้อีก  อารมณ์ความรู้สึกจะ เป็นตัวนำ  เหมือนดนตรีแจ๊ส  ที่เป่าอย่างอิสระจากตัวโน้ต  ..ในความไม่ยึดติดกฎ เกณฑ์ยังมีความไม่ละเมิดกฎเกณฑ์....อ่านแล้วคิดหนักเลยครับ “กวีคนสุดท้ายตายนานแล้ว”   โดยคุณ  KAVINT  (43)  เขียนไปในแนวเดียว กับคุณปะหล่อง  ได้อ่านโคลงกลอนของคุณ  KAVINT      มาบ้างแล้วเป็นครั้ง คราว   ฝีมือเฉียบคมมาก  อ่านแล้วต้องน้อมคารวะว่านับถือยิ่งนัก  เขียนเก่งแบบนี้ ให้นึกถึงคุณ จัสท์มี  เซียนกลอนอีกท่านที่เงียบไปนานเหลือเกิน  คิดถึงมาก ขอบคุณมากครับ  คุณปะหล่อง  และคุณ  KAVINT   สำหรับบทกลอนที่เด็ดขาด รสชาติเหลือร้ายจนทำให้ปีศาจโคลงกลอนจอมขี้เกียจที่สิงอยู่ในใจของใครบางคน สะดุ้งตื่นได้  ด้วยกลอนอีกสองชุดต่อไปนี้ อาร์พี  Ar@p  52 กวียังไม่ตาย ------------------------------------ กวียังไม่ตายสหายเอ๋ย ยังเปิดเผยคำเรียงส่งเสียงอยู่ ในยามสุข เขาสำราญเราหันดู ในยามทุกข์เขาชูประเด็นทำ ในยามเมาได้ที่เขามีเสียง รักเหล้ารินเรียงทะลักร่ำ กอดขวดจุมพิตสถิตคำ ดื่มดิ่งยิ่งย่ำกรำชีพลอง เขาบอกเล่า "คอเขาเกินทองแดง ยิ่งดื่มยิ่งแกร่งกว่าเหล็กผอง" ดื่มมากคอพับเขาจับจอง บาทวิถียึดครองประกาศชัย ยามรัก เขารักอย่างดิ่งลึก หมกหมุ่นใจคึกคำปราศรัย ค่ำยันเช้าโทรศัพท์แสดงนัย มาราธอนหทัย ใครไม่เป็น ? ด้วยรักที่ดิ่งยิ่งเรื่องยาว ตั้งแต่เสื้อกางเกงเก่าเท่าที่เห็น สะอาดหูสะอาดตาไปตามเทรนด์ ที่สกปรกหมกเหม็นก็เปลี่ยนแปลง ฯลฯ กวียังไม่ตายสหายเอ๋ย เขายังเอ่ยคำได้มีนัยแฝง อยากรู้จักเขา ไม่ต้องแจง เขาอยู่ในกระจกแจ้งรอคอยคุณ. 161708242548 *เขียนเพราะเชื่อว่า ไม่ว่าเราจะนิยามอย่างไร กวีก็ยังคือกวีที่เป็น "ธาตุบริสุทธิ์" วนเวียนอยู่ใน สายเลือดของมนุษย์ทุกเผ่าพันธุ์. “กวียังไม่ตายสหายเอ๋ย เขายังเอ่ยคำได้มีนัยแฝง อยากรู้จักเขา ไม่ต้องแจง เขาอยู่ในกระจกแจ้งรอคอยคุณ.” *เขียนเพราะเชื่อว่า ไม่ว่าเราจะนิยามอย่างไร กวีก็ยังคือกวีที่เป็น "ธาตุบริสุทธิ์" วนเวียนอยู่ใน สายเลือดของมนุษย์ทุกเผ่าพันธุ์. อ่านแล้วปลื้มใจมากมายจริง  ๆ ไม่ได้เกี่ยวกับกวีหรือไม่กวีอะไรนั่นหรอก แต่นี่คือ อาร์พี ที่ผมรู้จัก   กลับมาเขียนแบบอาร์พีออริจินัล  ได้ถึงอกถึงใจ .................................................. โกฏิดารา  53 ๏ คำกวีสืบสายซึ่งลายสือ ยังเลื่องลือทั่วหล้าอย่าทับถม "เมื่อกวีก้าวสู่สมาคม นักเขียนก้มคารวะ ณ เบื้องกวี"* เราอ่อนน้อมถ่อมวาจาไม่กล้าอ้าง แต่เพียรสร้างคำกลอนอักษรศรี วรรณศิลป์ถิ่นไทยในธานี ไม่น้อยหน้ากว่ากวีที่อื่นใด จะหาครูสอนกวีไม่มีหรอก จะขอบอกครูกวีมีที่ไหน ล้วนศึกษาสัมฤทธิ์พินิจจัย ครูที่ใช่"ประสบการณ์"อ่านเอาเอง หมั่นฝึกปรือคือเจียระไนเพชร แก้วก่องเก็จปัญญาให้กล้าเก่ง สะสมภูมิพจนัยไปตามเพลง แล้วบรรเลงรื่นรสบทวาที เปิดใจรับลักษณ์ใหม่ - ใช่ยุคหิน อย่าติฉินลักษณ์เก่าเฝ้าหลีกหนี ยังไม่ตายหรอกหนาค่ากวี ตราบวันที่สิ้นมนุษย์หยุดพูดจา๚ *ดัดแปลงจากคำกล่าวของผู้เขียน มาดามโบวารี ผมอ่านโคลงกลอนของคุณโกฏิดารามาไม่นาน     อ่านแล้วเหมือนมีนัยที่บอก ไม่ถูกปนกันอยู่  แต่วันนี้ชัดเจนแล้วครับ บทกลอนบอกฝีมือโดยไม่ต้องสงสัย อะไรอีก   ใช่เลย   เขียนกลอนได้สุด ๆ อีกท่านหนึ่ง  โกฏิดารา คิดถึงมือกลอนประจำอาศรมที่เงียบ ๆ ไป  น้ำมันแพงมีผลกับท่านมากหรือ เห็นคุณหมอวฤกมาแล้วเช่นกัน   พ่อมดมือมีดคุณหมอโมโนคงยุ่งมากจริง ๆ จอมมารหมีเซอะก็งานยุ่ง   เมื่อไหร่จะตกงานกันบ้างหนอ   ฮิ ฮิ จากคุณ : คัมภีร์โบราณ - [ 24 ส.ค. 48 18:30:42 ]

ความคิดเห็นที่ 55 อ่านบทกลอนของทั้งสี่ท่านแล้วขอเขียนร่วมวงด้วยหนึ่งสำนวน  ถือว่าเป็นการ น้อมคารวะทั้งสี่ท่าน คุณปะหล่อง  คุณ KAVINT  อาร์พี และคุณโกฏิดารา กลอนชุดนี้เกิดจากวรรคที่กินใจ         “กวีคนสุดท้ายตายนานแล้ว”   โดยคุณ KAVINT  ขอขอบคุณอีกครั้งและหวังว่าจะมีโคลงกลอนดี ๆ มา ให้อ่านอีก  ยินดีต้อนรับสู่อาศรมชาวโคลงครับ ๏  ฤากวีใดใดไม่เคยเกิด ได้โปรดเถิดเปิดใจอันใหญ่กว้าง ใครอยากเป็นไม่ขัดไม่งัดง้าง ไม่เป็นก้างขวางคอก่อเรื่องราว ๏  ฤากวีบทใดไม่เคยอ่าน เห็นสีดำฟุ้งซ่านเป็นสีขาว เห็นดวงแก้วดังกรวดอวดแวววาว เห็นเดือนดาวเด่นหนไม่ยลยิน ๏  คำ  “กวี”  มีไว้ทำไมเล่า มีแล้วเศร้าหดหู่ไม่รู้สิ้น โอ้กวีวอดวายเพราะปลายลิ้น คับปากปลิ้นแปลบแปลบแลบไปมา ๏  กวีคนสุดท้ายหากตายแล้ว ใช่สิ้นแก้วบทกวีอันมีค่า ตราบเรายังมีแสงแห่งปัญญา ฤๅจักสิ้นดวงตาตรัสรู้ ๏  บทกวีบทสุดท้ายหรือตายดับ นั่นใครขับเพลงไพร่แว่วไหวอยู่ เขียนกาพย์กลอนโคลงฉันท์อันตราตรู แล้วไหว้ครูสักครั้งก็ยังดี       ๚ะ๛ ...........๒๔ สิงหาคม ๒๕๔๘.......... จากคุณ : คัมภีร์โบราณ - [ 24 ส.ค. 48 18:59:44 ]

ความคิดเห็นที่ 56 สวัสดีครับคุณคัมภีร์นิรนาม ขณะเขียนอยู่นี้ ผมมีแอลกอฮอล์อยู่ในกระแสเลือดพอ สมควรครับ มีอยู่ครั้งหนึ่ง 'ชาติ กอบจิตติ' มาจันทบุรี เป็นความกรุณา ของ 'พี่ช่าติ' ที่มีต่อคนตัวเล็ก ๆ ที่ชื่อ 'เทพย์ สิทธานี' เพื่อนผมเอง ท่านมาช่วยงานเปิดตัวหนังสือรวมบทกวี 'ทำ มือ' ของเพื่อนผม ผมได้เห็น 'สูงสุดคืนสู่สามัญ' ของ 'ชาติ กอบจิตติ' ในวันนั้น เมื่อผมได้มีโอกาสสนทนา ผม ได้ยินคำพูด เช่นที่คุณโกฏิดาราได้เขียนเป็นกลอนไว้ ซึ่ง ประทับใจมาก เมื่อได้ยินอีกครั้งก็อดที่จะตื้นตันไม่ได้ "..เมื่อกวีก้าวสู่สมาคม นักเขียนก้มคารวะ ณ เบื้องกวี.." (ผู้เขียนมาดามโบวารี-กุสตาฟ โฟลแบรต์) 'กวี' ตามความรู้สึกแบบไทยไทย ผมเห็นด้วยกับคุณ Ar@p, คุณโกฏิดาราเป็นอย่างยิ่ง แต่ไม่ได้หมายความว่า คัดค้านคุณ KAVINT ซึ่งผมคิดว่าเราจำเป็นต้องสุขุม ทว่า หากคุณ KAVINT  เห็นจริงตามที่เขียน ไม่ใช่การประชด ประชันตามประสาคนอามรมณ์ศิลป์ ผมขอไม่เห็น ด้วย 'เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์' ท่านว่าตัวท่านเป็นเพียง 'นัก กลอน' แต่คนทั้งประเทศเห็นว่าท่านคือ 'กวี' สุดท้ายฝากความนิยมมาถึงคุณคัมภีร์ฯด้วยครับ เพราะ.. 'ถึงบางพูดพูดดีเป็นศรีศักดิ์ มีคนรักรสถ้อยอร่อยจิต..' ขอไปถองเบียร์ตอนะครับ จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 24 ส.ค. 48 19:03:50 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ขอบพระคุณมากค่ะ คุณคัมภีร์ฯ วรรคนั้นเผลอจริง ๆ ค่ะ ส่งไปแล้วมาตรวจถึงรู้ว่าผิด ร้างไปนานค่ะสำหรับการเขียนกลอนเพิ่งมาปัดฝุ่นใหม่ค่ะ ส่วนโคลงเมื่อก่อนเขียนได้ เดี๋ยวนี้เริ่มแย่ค่ะ ฝากสวัสดีเพื่อน ๆ น้อง ๆ พี่ ๆ ชาวอาศรม ทุกคนค่ะ โดยเฉพาะแม่หนูศาลาไทย...รักษาสุขภาพด้วยนะ เป็นห่วง ที่นี่วันพรุ่งนี้จะมีใต้ฝุ่นเข้าด้วยค่ะ น่ากลัวจัง แต่ก็ต้องลองดูค่ะ แฮะๆๆ กะว่าจะไปงาน Expro ด้วยค่ะ เสาร์นี้ แล้วจะเอารูปสวย ๆ มาฝากนะคะ จากคุณ : pee_lee - [ 24 ส.ค. 48 22:25:22 A:219.167.219.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 58 สวัสดีครับทุกท่าน (ตอบคุณราม ลิขิตและทุกท่านที่อ่านแล้วงง ) สงสัยจะต้องอธิบายความคิดและความตั้งใจสำหรับกลอนในคห. 43 ประกอบบ้างแล้วล่ะครับ 1.กวีคนสุดท้ายตายนานแล้ว  แปลว่า คนปัจจุบันไม่มีใครอยากเป็นกวีกันอีกแล้ว ดูในบอร์ดนี้ก็ได้ครับ มีคนแต่งกลอนแต่งโคลงเก่งมากมายแต่ไม่อยากเป็นกวี ไม่คิดอยากเป็นกวี ไม่อยากให้ใครมาเรียกว่ากวี คือถ้าตัวคุณเองไม่ต้องการเป็น  ก็คงไม่มีอะไรจะมาบังคับคุณได้หรอก เรียกอีกอย่างว่า "มีทัศนคติที่ไม่ดีต่อคำ ๆนี้ตั้งแต่แรกเริ่ม"  ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลว่า ไม่กล้า ไม่เก่ง หรือรังเกียจคำว่ากวีก็ตาม สรุปได้ว่า กวีคนสุดท้ายตายไปนานแล้วอยู่ดีครับ 2.บทกวีบทสุดท้ายก็ตายไปตามกวี คนเก่งในปัจจุบันที่แต่งโคลงกลอนเก่งๆ อ่านแล้วประทับใจจากข้อ 1 เขาให้ความเห็นกับอะไรๆที่เขาแต่งว่าไงครับ ไม่ดีพอ ยังขาดๆเกินๆ ยังไม่มีสาระอะไร ไม่มีคุณค่าเพียงพอ แต่งเล่นไปงั้นๆ ฟังแล้วเศร้ามั้ยครับ ถ้าคุณไม่รู้สึกว่าสิ่งที่คุณแต่งสมควรเรียกว่า "บทกวี" เพราะมันไม่ดีพอ หรือเพราะรังเกียจคำๆนี้ ก็มีผลอย่างเดียวกันคือ บทกวีบทสุดท้ายก็ตายไปแล้วเหมือนกัน   ภาษามีสมัยของมันครับ อีกร้อยสองร้อยปีโคลงกลอนปัจจุบันก็อาจจะอ่านไม่รู้เรื่องแล้ว คงต้องถูกถอดรหัสกันอีก ความหมายของคำๆหนึ่ง ณ สมัยหนึ่ง พอพิมพ์พจนานุกรมใหม่บางคำก็เพี้ยนจากความหมายเดิม บางคำก็หาย บางคำก็มาใหม่ 3.แล้วเราจะเหลือความหมายอะไรให้กับคำว่ากวีได้อีก กลอนและนักกลอนที่สูงส่งเกินจับต้องงั้นเหรอ ถ้ามีใครเคยอ่านความเห็นของผมก่อนหน้านี้น่าจะเข้าใจว่า จริงๆแล้วผมไม่ได้คิดดูถูกเหยียดหยามกวี เพียงแต่ไม่อยากให้ กวี ถูกจับไปขึ้นหิ้งบูชา ไม่มีใครเข้าใจ และตายอยู่แค่นั้น  เหมือนวัตถุโบราณที่ทรงคุณค่า แต่ไม่เคยรู้ว่าค่าจริงๆที่ว่านั้นคืออะไรกันแน่ กลับมามองปัจจุบัน เกิดอะไรกับคนที่อยากเป็นกวีสมัยนี้บ้างครับ พูดออกมาแค่ "ฉันคือกวี " เท่านั้นแหละ ก็ได้รับการดูถูกเหยียดหยาม หมั่นไส้ ว่าโอ้อวด จองหอง บังอาจ ฯลฯ ????  ไม่ว่าคนนั้นจะเก่งกาจสามารถขนาดไหนก็ตาม หรือเปล่า ที่น่าเสียใจคือ ความใจแคบของคนปัจจุบันมากกว่า  เราจะมีคำว่ากวีไว้ทำไม ก็เอาไว้เรียกคนที่ตายไปแล้ว ภาษาที่ตายไปแล้วหรือกำลังจะตาย แล้วก็ต้องงมหาความหมายกันไม่รู้จบหรือ  ว่ากวีคืออะไรกันแน่ 4.(อันนี้ตอบคุณโกฏิดาราครับ) ครูสำคัญหรือไม่ อ่านเอาเองอย่างเดียวกับมีครูสอนด้วย ต่างกันอย่างไร ไม่น่าจะต้องมาถกเถียงกันเลย นอกจากคำว่ากวีแล้ว อย่าเอาคำว่า "ครู" ไปขึ้นหิ้งกันอีกคำเลยนะครับ ผิดเป็นครู ถูกเป็นครู คนสวนจบป.4 สอนตอนกิ่งไม้ก็เป็นครู อะไรๆก็เป็นครูได้ ส่วนจะเป็นครูที่ดีหรือไม่ดีนั่นก็อีกเรื่อง เคารพเท่าที่จำเป็นแต่ไม่ต้องถึงกับแตะต้องไม่ได้เลยครับ ครูที่ดีก็ต้องเริ่มจากมีความตั้งใจดีด้วยครับ อย่าหลอกนักเรียน มีครูสอนโคลงคนหนึ่ง เห็นนักเรียนแต่งโคลงสี่สุภาพไม่ถูกฉันทลักษณ์ของโคลงฯ แล้วทนไม่ได้ นักเรียนเองก็เห็นผังอยู่ทนโท่ แต่ไม่ยอมเขียน พูดดีๆไม่เชื่อ ในที่สุดก็เถียงกันสนั่น  ในที่สุดนักเรียนคนนั้นก็ยอม จนปัจจุบันนักเรียนคนนั้นเป็นคนเก่งคนหนึ่ง ผมนับถือน้ำใจและความตั้งใจของครูคนนั้น ที่ไม่ยอมแพ้ ไม่โกหกว่า อีกหน่อยก็จะเขียนโคลงเก่งได้เองจากพื้นฐานที่ไม่ถูกต้อง ปัจจุบันคงหายากแล้ว คนที่อยากเป็นครู อยากเห็นศิษย์เก่งกว่า และมีวิญญาณของความเป็นครูแท้ๆ รักและให้อภัย ..... ตอบคุณคัมภีร์โบราณ ยินดีมากครับที่กลอนแค่ห้าบทให้มุมมองและความเข้าใจได้หลายแบบหลายเรื่อง ขอบคุณครับที่ให้กำลังใจ  กลอนบทหลังๆที่ผมเขียนนี่จะมีความตั้งใจ และละเอียดมากกว่าเดิม ถ้ามีใครเห็นอะไรที่ยังไม่ค่อยเข้าท่าเข้าทางหรืออ่านแล้วไม่รู้เรื่องก็ตักเตือนได้นะครับ ความจริงผมชื่นชมโคลงกลอนของหลายๆท่านในอาศรมฯอยู่ และกำลังฝึกตามอย่าง แล้วจะเข้ามาบ่อยๆครับ จากคุณ : KAVINT - [ 25 ส.ค. 48 00:05:23 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ห้องรับแขก 7 / 142 “เห็นด้วยไม่เห็นด้วยไม่เป็นไร   ขอเพียงเปิดใจให้ได้เห็น” คุณราม  ลิขิต 56,   คุณ KAVINT  58 ขอบคุณครับ   คุณ KAVINT  ที่เข้ามาเสวนากันเรื่องนี้        ตามที่ได้ยกเอาคำครู “เห็นด้วยไม่เห็นด้วยไม่เป็นไร   ขอเพียงเปิดใจให้ได้เห็น”     มาย้ำไว้อีก เพื่อบอกแนวทางของครูหนอนสุรา พี่(ครู)เล็ก และบรรดานักเรียนโค่งทั้งหลายตั้งแต่ ยุคก่อนเปิดอาศรมว่า  ความเห็นแตกแตกต่างไม่เป็นไร เพราะเราใจเดียวกัน รักการ เขียนร้อยกรองเหมือนกัน   การเขียน โคลงกลอนนั้นเราเขียนโดยยึดฉันทลักษณ์เดียวกัน แต่อารมณ์ แนวความคิด   ก็ยังจะต้องแตกต่างกันอีกต่อไป  ท่านว่าเพื่อการพัฒนาแตกยอดความคิดไปอีก คุยกันบ่อย ๆ ก็น่าจะดีนะครับ คุณราม คุณโกฏิฯ (ย่อชื่อซะเลย) คุณ KAVINT ผม อ่านแล้วได้ประโยชน์จัง ๆ เช่น "..เมื่อกวีก้าวสู่สมาคม นักเขียนก้มคารวะ ณ เบื้องกวี.." (ผู้เขียนมาดามโบวารี-กุสตาฟ โฟลแบรต์)” แหะ แหะ ผมเองก็เพิ่งจะได้อ่านคราวนี้เอง.......หรือ “..เพียงแต่ไม่อยากให้ กวี ถูกจับไปขึ้นหิ้งบูชา ไม่มีใครเข้าใจ และตายอยู่แค่นั้น   เหมือนวัตถุโบราณที่ทรงคุณค่า แต่ไม่เคยรู้ว่าค่าจริงๆที่ว่านั้นคืออะไรกันแน่..” ขอบคุณครับ  ต่อไปก็เชิญเขียนกลอนใหม่ล่าสุดมาลงกันอีกคนละชุดสองชุด แล้วถ้าจะมารับเป็นติวเตอร์พิเศษถือไม้เรียวเฝ้าอาศรมบ้างก็จะขอบคุณเหลือ หลาย  จะได้อุบอิบรวบรัดมาเป็นสมาชิกกิตติมศักดิ์ประจำอาศรมไปเสียเลย .................................................................. คุณราม  ลิขิต  31, 34, 37 “หอมเพลงปี่ฝีปากพระฝากฝัน เหมือนเจิมจุณกระแจะจันทน์เจริญศรี กลิ่นจรุงฟุ้งร่ำด่ำฤดี 'ร้อยมาลีรสไม่ถึงหนึ่งอนงค์'......”  (ราม  ลิขิต) ถึงบ้านกร่ำเมืองแกลงกันแสงโศก เหมือนสู่โลกสุราลัยร่ำใหลหลง โอ้ครูกลอนบ้านไกลถึงในดง ยังดำรง รจนาภาษาไทย เห็นอนุสาวรีย์มีครูนั่ง ณ  เวียงวังเนินหญ้าโหยหาไห้ กลัวพ่อเคนนี่จีปี่แดนไกล รังแกปี่พระอภัยฯไร้คนฟัง.... (คัมภีร์) คุณรามฯ ครับ  อ่านชุด 37 แล้วขำกลิ้งไปเลย “หอมปลาร้ากลิ่นแรงเหมือนแป้งร่ำ” แต่บทนี้อ่านแล้วทำให้ผมคิดมาก อ่านแล้วฟุ้งซ่านจัง “ฉีกห่อแหนมใจหนาวถึงสาวไหน” อ่านแล้วน้ำลายไม่ไหล  แต่น้ำตาจะไหล  อิจฉาคนได้ฉีกห่อแหนม..... ............................................................................ คุณสดายุ  32 แหะ แหะ  นึกว่าจะมีฉันท์มันมันมาฝาก   ถึงเขียนไม่ค่อยได้ก็ยังพออ่านรู้เรื่องอยู่นะครับ ................................................................. พิราบเงิน  33 ชวน มาอย่าอู้ผู้รักกานต์ กัน (กรร)ไกรไม่ลับนานธารก็ทื่อ เขียน แล้วเขียนเขียนแล้วปรับลับฝีมือ กลอน ใส ซื่อ ฯลฯ ทั้งหมด ล้วนงดงาม ฯ ธาร แปลว่า คม ขอรับ (ยิ้ม) พิราบเงินไปขุดศัพท์  “ธาร”  มาจากไหนนี่   ยังดีที่มีสับไตเติ้ลให้ด้วย ไม่คิดจะเขียนกลอนหลายบทบ้างหรือครับ ................................................................ ซอมพอแดง  35 “อยากเขียนบทกล่อมน้อง แบบอาขยาน เวลาอุ้มเจ้าหนู เดินเล่นจะได้ฟังเพลินน่ะค่ะ ถ้าเขียนคงได้เป็นแบบนี้ แมงมุมขยุ้มหัวใจ หอมเจ้าแก้มใส หัวใจแม่เอย.... แม่เอ๋ยแม่งู กกไข่ในรู อยู่ดีดีนะเออ... นกเอ๋ยนกกา บินมาหาทิว มาจับปลาซิว ให้ดูหน่อยเอย..” อ่านแล้วชอบจังครับ  ภาษาที่มาจากใจแม่  เขียนบรรยายภาพลูกนอนก้นโด่ง ใส่สมุดเก็บไว้ให้ลูกอ่าน ตั้งใจจะไปหาซื้อแผ่นเพลงกล่อมลูกไว้เปิดฟังเวลานอนไม่หลับ  ตอนนี้มีแต่ แผ่น “สปา” เอาไว้กล่อมคนใกล้ตัว   พูดถึงแผ่นเพลงแล้วคิดถึงพี่เล็ก  นี่ก็ยุ่ง อีกคน แต่คงไม่ต้องกล่อมลูกอีกแล้ว  กล่อมแต่หลาน  ฮิ ฮิ ................................................. โกฏิดารา  38 “บางทีผมคิดว่า การเกลากลอนซ้ำแล้วซ้ำอีก เสียงอาจจะไพเราะขึ้นก็จริง แต่อารมณ์แว้บแรกที่แต่งขึ้นมามันเสียรสไปมากเลยครับ...” สงสัยคุณโกฏิดาราจะเสียดายอารมณ์บริสุทธิ์แวบแรก        ท่านว่าโลกนี้มีภาชนะ บรรจุน้ำหลายรูปแบบ หลายขนาด  แก้ว  ขวด  โอ่ง  แม่น้ำ ฯลฯ      น้ำจะปรับตัว เข้ากับภาชนะอยู่ในรูปของแก้ว ขวด..ในขณะเดียวกันก็จะยังคงสภาวะของความ เป็นน้ำไว้ได้ดังเดิม บทกลอนที่ปรับอารมณ์ให้เข้ากับฉันทลักษณ์  และบทกลอนที่ปรับฉันทลักษณ์ ให้เข้ากับอารมณ์ก็มีอยู่ในอาศรมนี้ ทีนี้ก็มาเลือกเอาเองครับว่าจะเขียนกลอนแปด  กลอนเปล่า  หรือ กลอนเปื่อย  ? .................................................. ศาลาไทย  41, 42 “......กลอนนี้ชุดนี้ชำแหละได้ค่ะ นะ ๆ....”  ( ฮะ ฮะ  เสร็จเรา ๆ )           เคว้งคว้างห่างเหเหว่ว้า        พริบพรายน้ำตาร่วงหล่น        เดียวดายท่ามกลางผู้คน        ซุกซ่อนตัวตนหม่นมัว           (เดียวดายแล้วทำไมต้องซุกซ่อนตัวตนอีก ..ซุกซ่อนใจตน ๆ )        อิ่มอาบปลาบปลื้มดื่มกิน (อ้าว..เพิ่งเศร้ามาหยก ๆ )        เคยชินลองลิ้มยิ้มหัว (ต้องเป็นแม่ช้อยนางรำแน่แล้ว)        เสแสร้งแกล้งเก็บเจ็บกลัว        เย้ายั่วยอกย้อนซ่อนใจ  (ยั่วทำไม  กำลังเศร้า)        หดหู่อยู่ท่ามความเศร้า        ทบเท่านับวันหวั่นไหว        ชีวิต...เรื่องราวยาวไกล        ต่างใครคิดต่างทางคน        คืนมืดหม่นมัวหัวใจ        ทักถามเหนื่อยไหมในหน        เติมเต็มอยู่ในตัวตน        สับสนภาพฝันวันวาน        เคว้งคว้างห่างเหเหว่ว้า        กับแกล้มน้ำตาสุราหวาน  (คงติดมาจากนายทิวา)        คืนเศร้ายิ่งเศร้ายาวนาน        คนเหงาร้าวราน...เดียวดาย ฮิ ฮิ   ล้อเล่น  เขียนเรื่องอื่นบ้างจะดีไหม  ตั้งสติ  ปรับอารมณ์ใหม่   เขียน เรื่องดอกไม้ใบหญ้า  ธรรมชาติแบบบริสุทธิ์  ไม่ผสมเศร้า กลอนหกบทนี้เป็นตัวอย่างที่ดี  สูตรก็  ๒ – ๒ – ๒  คนเขียนต้องมือถึงครับ ไม่งั้นเละ  จัดระเบียบคำได้แจ๋ว  สัมผัสเจ๋ง  แพรวพราว ควบคุมจังหวะได้ดี ทุกวรรค  เพราะเธอชื่อศาลาไทย แหะ แหะ  ดีแต่ล้อคนอื่น  ตัวเองยังไม่เคยเขียนได้สักหน อาศรมต่อไปใครเฝ้าก็น่าจะเริ่มกำหนดตั้งแต่กลอนหกไปจนถึงกลอนเก้า จะได้เขียนอย่างอื่นนอกจากกลอนแปดบ้าง ........................................... แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 48 08:19:49 แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 48 08:12:56 จากคุณ : คัมภีร์โบราณ - [ 25 ส.ค. 48 08:09:00 ]

ความคิดเห็นที่ 60 คุณคัมภีร์ฯ ย่อชื่อซะเลย...ยาวนัก ใครว่าไม่มีฉันท์...ผมน่ะเอาชื่อกระทู้ไป เขียนมาได้บทหนึ่ง ยังไม่ค่อยได้เรื่องได้ราวเท่าไร อ่านพอเพลินๆ...แล้วกัน ๐ ฟ้า - ฝน - ดิน - ไฟ ๐ วสันตดิลกฉันท์ ๑๔ ๐ ฟ้า - หม่นระคนวตะสะพัด ปะทุชัชวาลโชน วาบแจ้งเพราะแรงวชิระโผน ระอุโกญจนาทการณ์ ๐ ฝน - โหมชโลมคละปถวี อุตุนี้จะยังนาน เอื้อพฤกษ์ผนึกคุณะผสาน จะตระการตระกลเห็น ๐ ดิน - ล่างระหว่างฤตุอุดม ชละพรมก็เพียบเพ็ญ ผลโภชน์ประโยชนะประเด็น สรรคะ"เป็น"อำรุง"ปลาย" ๐ ไฟ - สรวงยะยวงรุจะประภาพ ระดะทาบและทักทาย ส่องแจ้งแสดงทิศะจะหมาย ชิวะหลายก็คล้ายรอ ๐ โลก - ผ่านประการะอภิวัฒน์ ดละอัตะเพียบพอ หาก"เป็น"บ่เร้นศักยะหนอ ตละต่อสิเจียนตาย. จากคุณ : สดายุ... - [ 25 ส.ค. 48 08:36:32 ]

ความคิดเห็นที่ 61 อรุณสวัสดิ์ค่ะเฮียคัมฯ  เช้า ๆ เปิดเข้ามาเจอพอดี  "ฉลองศรัทธา" เสียหน่อย ไม่ได้เขียนกลอนหน้าจอมานานพอควร  ขออนุญาตไม่เกลาเลยแล้วกัน  มันดี เอิ้ก ๆ ฟ้าสีครามงามเห็นยังเช่นนั้น แม้บางวันเมฆหม่นฝนสาดสาย พอฝนซาฟ้าสางจึงพร่างพราย เห็นรุ้งรายหยอกยิ้มอยู่ริมฟ้า ฝนหยาดเย็นเช่นกันเหมือนวันก่อน ดับร้าวร้อนต่อใครในแหล่งหล้า แม้บางคราวฝนหนักจักเยือนมา หลังบอกลารอยยังย้ำฉ่ำหัวใจ ดินก็ยังทอดตัวทั่วแผ่นพื้น แม้อาจขื่นแล้งหนักยังหักไห้ คอยรองรับสรรพสิ่งนิ่งภายใน รอฟ้าใหม่แผ่นดินทองของชาวชน ไฟใจร้ายทำลายหมดลดโทษเถิด แค่ให้เกิดสมดุลหนุนนำผล หลังไฟล้างชีวิตใหม่ได้เติบตน เพื่อยินยลโลกหล้าฟ้าฝนดิน... มองชีวิตเห็นงามตามเป็นอยู่ พร้อมรับรู้สุขโศกโลกไม่สิ้น คนหนึ่งคนคำหนึ่งคำน้ำตาริน เพื่อคุ้นชินอยู่อย่างสุขบนทุกข์นั้น ! แฮ่... ว่าจะจบไม่เศร้าแล้วนะเฮีย  ไหงมันออกแบบนี้อีกล่ะเนี่ย  ไม่เป็นไร  ว่าง ๆ เขียนใหม่ นะ ๆ                   . จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 25 ส.ค. 48 08:54:32 ]

ความคิดเห็นที่ 62 “ฉีกห่อแหนมใจหนาวถึงสาวไหน” ฉีกห่อแหนมครั้งต่อไป โปรดนึกถึงสาวน้อยนาม "ป้าย่น" ฮิ ๆ ขอแปลงร่างเป็นผู้ชายจีบสาวหน่อย ^_^ ไอร้อนผ่าวอ้าวผิว ใบไม้ปลิวมาต้องร่าง หอมดอกแล้งลอยจางจาง เห็นร่างบางกลางสายลม ร้อนแดดเปลวแผดเผา เม็ดเหงื่อพราวแซมไรผม พร่างพรายช่างน่าชม แตะปอยผมก้มสูดดอม เพลงรักแผ่วแว่วหวาน กอดนงรามอย่างถนอม จูบเนื้อเจ้านวลพยอม ได้กลิ่นหอมแทบยอมตาย เขียนได้แค่นี้อะ จะมีสาวไหนมาให้กอดมั่งไหมหว่า..^^ จากคุณ : ซอมพอแดง - [ 25 ส.ค. 48 09:49:40 A:unknown X:202.129.0.33 TicketID:062433 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ฟ้าทึบทึมโดยเพลงเห่ทะเลเมฆ แว่ววิเวกลมแรงแห่งวสันต์ เมฆละลิ่วลอยเลื่อนเคลื่อนต่ำพลัน ก่อนจะกลั่นเป็นสายน้ำฉ่ำโปรยปราย ฝนเบาบางพร่างพรูก่อนกรูโหม ถะถั่งโถมก่อนจะเลยระเหยหาย ความแห้งแล้งที่เคยหนักถูกทักทาย ด้วยแพรวพรายน้ำล้านหยดที่รดริน ดินก็เลยชุ่มน้ำจนฉ่ำชื่น ที่เคยหลับกลับตื่น...รื่นถวิล สรรพสิ่งแห่งโลกโบกโบยบิน ยังได้ยินเสียงขับขานการเดินทาง ไฟก็ก่อทอประกายพรายแพรวแสง เติมแต้มแต่งสีสันฝันสล้าง ความอบอุ่นแห่งไฟไม่เจือจาง รอยก้าวย่างแห่งมนุษย์มิหยุดลง โลกจึงเคลื่อนตามที่เห็นที่เป็นอยู่ ได้รับรู้เป็นตามความประสงค์ ชีพหนึ่งนั้นเล็กน้อยค่อยผ่อนปลง ละลุ่มหลงในอัตตาพาสุขเอย จากคุณ : คุณหนูนา - [ 25 ส.ค. 48 10:03:17 ]

ความคิดเห็นที่ 64 โห!ไม่เข้า ห้องสมุด มาตั้งนาน เห็นตำนาน โคลงกาพย์ ในอาศรม ล่วงไปถึง 142 ช่างน่าชม ช่วยกันบ่ม สืบสาน การด้นกลอน... เร็วจังจะครับ... อาศรมฯที่ 142 แล้วเหรอครับเนี่ย... สุดยอด... จากคุณ : namit - [ 25 ส.ค. 48 11:28:54 ]

ความคิดเห็นที่ 65 ปิดถนน ------------------------------------------- "ปิดถนน ให้เด็กซิ่ง" จริงตามข่าว ไอเดียเด็ดท่านท้าว "รอหม้อต่อ" พูดเป็นฉากเป็นชั้นท่านโก่งคอ ภูมิใจในหัวข้อสนทนา สมองคิด หรืออับจนใช้ก้นคิด ไอเดียถึงวิปริตผิดภาษา สอสอเราทำไมไร้ราคา แต่ละอย่างคิดมาให้น่าอาย ดูมีเกียรติ แต่ทำไม ไม่สง่า เป็นบางนัยชี้ค่าถึงความหมาย ว่านักการเมืองของเราเหมือนวัวควาย มีสมอง แต่ไม่ใช้สมองเลย. 114825482508 *ท่านควรหาทางให้เด็กได้ทำกิจกรรมสร้างสรรค์อื่นๆ ดีกว่า จากคุณ : Ar@p - [ 25 ส.ค. 48 11:55:53 ]

ความคิดเห็นที่ 66 สวัสดี ครับ.... ฟ้า...ฝน...ดิน...ไฟ...(ในใจ) ฟ้าฟากหนึ่ง ตะวันหมอง เดือนร้องไห้ ฟากฟ้าหนึ่ง ตะวันใส จันทร์เฉิดฉันท์ ขอบฟ้ากว้าง สุข-โศก โลกเดียวกัน ม่านใจกั้น ขวางไว้ เปิดไม่พอ ฝนปรายโปรย โรยมา พาสดชื่น พรรณไม้ตื่น ได้เสบียง เลี้ยงน้ำหล่อ เหมือนน้ำใจ แบ่งปัน ไม่รั้งรอ แตกต้นกอ หน่อขยาย สายไมตรี ดินอุดม  สมบูรณ์  เกื้อกูลเพื่อน เปรี้ยวเค็มเจื่อน ปรับไป ไม่หน่ายหนี ปุ๋ยน้ำคำ  ราดน้ำใจ  เอื้ออารี ไม่กี่ปี ผลิดอก ออกผลงาม ไฟขยัน หมั่นศึกษา น่าส่งเสริม เรียมรู้เพิ่ม เติมใส่  ใช่แบกหาม ไฟกิเลส ตัณหา ไฟบ้ากาม ปล่อยลุกลาม ผลาญเผา ตัวเราเอง ทั้งฟ้า..ฝน  ดิน..ไฟ ใจกำหนด สวรรค์หด นรกกล้ำ กรรมข่มเหง   เป่าดีดสี ตีเกราะ เคาะบรรเลง จังหวะเพลง ดนตรี นี้ต่างกัน *ช่วยแนะนำด้วยครับ จากคุณ : ลำน้ำ C - [ 25 ส.ค. 48 12:29:54 ]

ความคิดเห็นที่ 67 สวัสดีครับคุณคัมภีร์โบราณ หายเมาแล้วกั๊บป๋ม เขียนยานีแบบ 'หัวมังกุท้ายมังกร' มา แปะไว้อีกสักชิ้น จะเขียนฉันท์ก็กลัวคุณสดายุแกจะขำเอา .................. คุณ KAVINT ครับ เราเปล่าทะเลาะกันนา ฮิ ๆ ผมคิดว่า ระหว่าง 'อหังการแห่งกวี' กับ 'การอ่อนน้อมถ่อมตนแบบ ไทย ๆ' มันตีกันยุ่งเหยิงอยู่ในหัว ผมสังเกตเพื่อนผมหลาย คน..เรียกมันว่ากวี เป็นต้องปฏิเสธเสียงแข็ง แต่ครั้นดูไปที่ สีหน้าท่าทางกลับไม่ปฏิเสธ เขาซ่อนความภาคภูมิใจเอา ไว้ ก็แปลกดีเหมือนกัน ตั้งแต่นั้นมาผมก็ไม่เคยเรียกใคร อีกเลย แต่เก็บความนิยมไว้ในใจ :) .................. น้องซอมพอแดง..สงสัยว่าพี่โดนป้าย่นเอาแหนมอุดปาก วันนี้แน่ ๆ เลย คิดถึงแหนมแนมหน้าของ 'ป้าย่น' พี่เคยยลอยู่บ้างข้างห่อของ ฝีมือแหนมป้านั้นขั้นลำยอง แต่รูปมองพี่ผินกินลำใย มิใช่ว่าป้าเขาไม่เพราพักตร์ แต่ 'ชื่อ' ชักกระตุกพี่หนีไหวไหว ไม่อยากย่นไม่อยากยานเลยย่านใจ ขอแนมใครคนเก่าก็แล้วกัน/. .................. ฟ้าใสเห็นไฟสรวง ประภาช่วงแสงดวงชอน เมฆไหลไปรอนรอน ผ่านลำฝายเห็นกายฝน ดินใดที่ต้องแดด ก็แยกแปดจากน้ำปน ไอเหสู่เวหน แทรกลมเห่จากเวหา ใกล้หนาวปกธานี บางฤดีก็ปรีดา บางคิดก็ติดคา คำนึงห่วงเรื่องคนหาย หนาวพรมต้องห่มผ้า หนาวชีวาชีวิตวาย หนาวใครกำไรขาย หนาวจะเหน็บจากเงินหนอน ฟ้าใสคงไม่สวย หากดินซวยเพราะศพซอน ฝนจางแค่ทางจร ไฟโลภจ้วงน่ะของจริง/. จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 25 ส.ค. 48 13:53:41 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ฉันไม่ใช่กวี ๏  ฉันไม่ใช่เป็นกวีอย่างที่คิด เขียนถูกผิดฉันทลักษณ์จนหมดหวัง ได้พี่น้องในอาศรมฯช่วยกัน*ดัง(ดัง  ภาษาถิ่นใต้  แปลว่า  ติ,ดุ) สิ่งที่พลั้งจนได้แก้แลงามตา แต่ก็ยังเผลอยังไผลกระไรหนอ ขอผู้อ่านมากพออย่าถือสา ด้วยเด็กน้อยคนนี้ไร้มารยา อาจนำพาความซื่อตรงจงใจทำ ด้วยไม่รู้อ่านเขียนเรียนถาษา กลอนออกมาดูตลกออกน่าขำ เพี้ยนเพี้ยนผิดพลาดพลั้งเป็นประจำ ขอเฮียยำ,ติได้ตามใจเลย ได้รู้จักอาศรมฯนานนักหนา มีคนคอยนำมาเพื่อจะเผย ให้เห็นโคลงที่พี่เขียนเวียนเฮดเอย สุดเปรียบเปรยหวานไหวซะไม่มี๚ ............................ ***ได้แค่นี้แหละอาเฮีย...คิดมะออกแร้ววววววววววววว จากคุณ : กรวี - [ 25 ส.ค. 48 14:13:00 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ห้องรับแขก 8 / 142 ไร้นาม  44 ๏ ฟ้า ฝน ดิน ไฟ ๏ ๏ ฟ้าเพียงลองมองดูหมู่มนุษย์ เข้ายื้อยุดฉุดแย่งและแข่งขัน จึงสะท้อนทอดถอนใจในฉับพลัน ด้วยรู้ทันมันเพียงภาพอาบเงาลวง ๏ ฝนจึงตกต่างน้ำตานภาร้อง ด้วยพิศมองแล้วหมองหม่นจนนึกห่วง หลากชีวิตใต้ฟ้าเดียวหลายใจดวง ต่างตักตวงทวงสิทธิ์ตน...จนน้ำใจ ๏ ดินรองรับซับซึมธารแห่งความทุกข์ จึงไร้สุขทุกทุกคราฟ้าร่ำไห้ แต่หนึ่งแรงใช่แกร่งพอจะขอใคร ให้เปลี่ยนไปให้ปล่อยวางอย่างที่ควร ๏ ไฟเปลวร้อนจึงลุกลามตามปลอบฟ้า โหมสูงคราแผ่นดินสอนให้ย้อนหวน แผดผลาญเผาจนมอดหายคลายเย้ายวน เป็นธรรมชวนทวนตรึกไว้ในอุรา สวัสดีครับ ไร้นาม  นาน ๆ จะได้คุยกันสักทีคงต้องคุยกันเรื่องกลอนชุดที่ไร้นาม เขียนมาร่วมกระทู้  อ่านแล้วก็มีความเห็นนิดหน่อยว่าน่าจะเขียนเป็นกลอนเก้า ให้สมบูรณ์ทั้ง 4 บทไปเลย  สูตรกลอนเก้า  ก็   ๓ - ๓ - ๓   เท่าที่อ่านเห็นบทแรกบทเดียวที่มีกลอนแปดผสม ๏ ฟ้าเพียงลอง / มองดู / หมู่มนุษย์   ๘ เข้ายื้อยุด / ฉุดแย่ง / และแข่งขัน   ๘ จึงสะท้อน / ทอดถอนใจ / ในฉับพลัน   ๙ ด้วยรู้ทัน / มันเพียงภาพ / อาบเงาลวง  ๙ ส่วนอีกสามบทก็  ๓ - ๓ - ๓  ทั้งหมด   ก็แล้วแต่ชอบครับถ้าจะเขียนกลอนสุภาพ ก็ปรับเป็น ๙ คำทั้งหมด    แต่ถ้าจะคงไว้ตามเดิมก็เป็นกลอนเช่นกัน  ผมก็ชอบ เขียนกลอนแปดแต่แอบซ่อนบรรทัดละ ๙ คำไว้เสมอ   ท่านจะเรียกว่าเป็นกลอนตลาดก็ช่างท่าน  แต่ผมจะเรียกกลอนที่ผมเขียนว่า เป็นกลอนซุเปอร์มาเก็ต  มีทุกอย่างตั้งแต่ ๑ คำ ไปจนถึง ๖ - ๗ - ๘   คำ ฟ้า      ( ๑ คำ) ใครกล้าถุยถ่มข่มเหง  ( ๖ คำ) น้ำลายเน่าเน่าของเราเอง  ( ๗ คำ) กลับละเลงเปื้อนหน้าตาของเรา .( ๘ คำ) คุณเจียวต้าย  45 ฟ้าเมื่อยามสายัณห์ตะวันรอน ฝนกลับย้อนคราค่ำเหมือนร่ำไห้ ดินเย็นชื้นช่วยระงับดับร้อนใจ รอจนกว่าดวงไฟโผล่ขอบฟ้า. ฮิ ฮิ คุณเจียวต้ายครับ  ลองจับคู่เขียนทีละบาทโดยพยายมผูกเนื้อความ ให้สนิทอย่างที่ลองจับคู่ให้ข้างบน  โดยลองเขียนเรื่อง “ฟ้า เรื่องเดียวดู เช่นเมื่อขึ้นต้นว่า  “ฟ้าเมื่อยามสายัณห์ตะวันรอน”  วรรคต่อไปก็น่าจะ ต่อด้วยคำขยายลักษณะของสายัณห์ตะวันรอนมากกว่า     เรื่องฝนยัง ไม่ต้องรีบตกครับ ที่เขียนส่งมาก็ถือว่าดีในเรื่องฉันทลักษณ์   แต่เรื่องความจะขาดหายไม่ สมบูรณ์  เช่น  “ฟ้าเมื่อยามสายัณห์ตะวันรอน .”  เหมือนเริ่มต้นแล้วไม่มี การสรุปจบ  แล้วมาขึ้นเรื่องใหม่  เป็น  “ฝนกลับย้อนคราค่ำเหมือนร่ำไห้” แหะ แหะ  เบื่อหรือยัง  ถ้ายังลองอ่านบทเรียนที่ผมเคยผ่านมาแล้วดู ครูหนอนสุรา เคยบรรยาย  “เคล็ดการผูกเนื้อความ”  เอาไว้นานแล้วว่า “ปัญหาประการแรกคือกลอนพาไป ให้ลองใช้เคล็ดการผูกเนื้อความ ๒ วิธี  คือ ๑.  คิดเนื้อความทีละบาท  หรือ ๒ วรรค ลองดูตัวอย่างของการผูกเนื้อความทีละบาท   ( ครั้งละ ๒ วรรค) เคยสำเนียงเสียงนางสุรางค์เห่ มาฟังเรไรแซ่ต่างแตรสังข์ มีวิสูตรรูดกั้นบนบัลลังก์ มากำบังร่มไม้ในไพรวัน   (สุนทรภู่-นิราศอิเหนา) จะเห็นว่า  “เคยสำเนียงเสียงนางสุรางค์เห่ .มาฟังเรไรแซ่ต่างแตรสังข์” เป็นเรื่องเดียวกัน ส่วนบาทที่ ๒ หรือ ๒ วรรคหลังก็จะเป็นเรื่องเดียวกัน “มีวิสูตรรูดกั้นบนบัลลังก์ .มากำบังร่มไม้ในไพรวัน” คือการจับคู่เขียนทีละบาท  ถ้าจับคู่ผิดก็อ่านไม่รู้เรื่องครับ  เช่น “มาฟังเรไรแซ่ต่างแตรสังข์ .มีวิสูตรรูดกั้นบนบัลลังก์” เป็นกลอนไม่มีต้นไม่มีปลาย ถ้าไม่เคยผ่านบทเต็ม ๆ มาก่อนก็จะตีความไม่ ชัดเจน  ดังนั้นลองจับคู่เขียนที่ละบาท (๒ วรรค) ตามโบราณดู วิธีที่ ๒ ครูหนอนสุราพัฒนามาจากสูตรญี่ปุ่นให้เข้ากับจำนวนวรรคของกลอน คือ  “เปิด – ปู – เปลี่ยน –ปิด”  ตัวอย่างจากนิราศภูเขาทอง(สุนทรภู่) เคยหมอบใกล้ได้กลิ่นสุคนธ์ตลบ    ( เปิด)  รสคำดี ทำให้น่าอ่าน ละอองอบรสรื่นชื่นนาสา                (ปู)    เพื่อขยายความ สิ้นแผ่นดินสิ้นรสสุคนธา                (เปลี่ยน)   ไปสู่เนื้อความใหม่ วาสนาเราก็สิ้นเหมือนกลิ่นสุคนธ์    (ปิด)    สรุปจบทั้งหมดได้อย่างประทับใจ คุณเจียวต้าย  ความจริงเขียนกลอนเก่งมากแล้ว  ลองจัดระเบียบการเขียนแบบ หนอนสุราแล้วส่งมาลงใหม่  เขียนทีละบท  ส่งมาครั้งละสองสามบทก็ได้ครับ . กรวี  46 รอวันที่กรวีส่งกลอนมาลงแล้วไม่มีรอยไม้เรียว  คาถาบทเดิม เขียนเสร็จแล้วตรวจทาน  อดใจไว้ 15 นาทีแล้วกลับมาตรวจ ทานแบบเอาจริง เรียบร้อยแล้วค่อยส่ง เห็นด้วยที่บอกว่าเขียนเพื่อความสบายใจ  แต่อย่าทำร้าย ภาษาไทยโดยไม่เจตนา  ไม่งั้นจะโดนไม้เรียวไปเรื่อย ๆ .. วฤก  47 +++ อุทกภัย +++ ๏ ทะมึนมัวสลัวคล้ายสยายผ้า ผืนหม่นคาค้างโพยมกระโจมฝน ตะคุ่มคลุ้มคลุมพร่าธราดล ทลายป่นเปื่อยล้มใต้ตมธาร ชะล้างหล้าวหาแห่กระแสซัด ชลสะบัดสะบั้นฝั่งสุดยั้งผลาญ คระโครมโครมกระโหมถั่งกระทั่งลาญ ทะลักซ่านสายนรกอุทกภัย อุปมาจารีตประณีตเนื้อ ถูกถากเถือทำบิพ้นนิสัย โลกวิวัฒน์วิบัติแบบแย้งแยบไทย ย่ำยีให้เหือดหาคร่ำคร่าคลอง ทะมึนมัวสลัวหนวิกลกรอบ สยายครอบคลุมคนกมลหมอง เห็นฟุ้งเฟ้อเฟะฟะฟ่ามคะนอง ว่าน่าปองนั่นเป็นหมายเช่นทาง กระแสบ่าบ้าสินสิ้นศีลสัตย์ กระแสพัดพาชอบระบอบขวาง กระแสธรรมนำจิตจึงปลิดวาง กระแสกว้างก่อนรกอุทกกรรม ๚ะ ๒๔ สิงหาคม ๒๕๔๘ ===================================== สวัสดีครับสหาย ไม่ได้เขียนกลอนมานาน ขยับที สนิมร่วงกราวทีเลยครับ สวัสดีเช่นกันครับ  คุณหมอวฤก  แหม่ ไอ้กระผมก็ก้มมองหาสนิมกลอน ที่ว่าหล่น ๆ ก็ไม่เจอเลย อ่านบทกลอนของคุณหมอวฤกทีไรก็มักจะเพลินด้วยสัมผัสคุมจังหวะไป จนบท  บางทีเผลอเคลิ้มไปต้องย้อนกลับไปอ่านทวนใหม่เพื่อจับความ ทำให้นึกถึงกลเม็ดเคล็ดกลอนที่ครูบรรยายไว้เรื่อง  “ระลอกทับระลอกฉลอง” ข้อบังคับอยู่ที่คำท้ายวรรค ๒, ๓ และ ๔  ของแต่ละบทต้องใช้คำตายตลอด วรรค ๒ ใช้ได้ ๒ เสียยง  เอก   กับ  โท (ควรใช้เอกเพราะรับกับตรีดีกว่า) วรรค ๓  และ ๔  ต้องลงด้วยเสียงตรีเท่านั้น ยังหาตัวอย่างไม่เจอ    ใครจะลองเขียนมาดูไว้เป็นตัวอย่างก็น่าจะดี  ไว้อ้างอิง ประจำอาศรม มัชฌิมา  48 รอฟังคำแนะนำอีกครั้งค่ะ ๏ คือสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่ง ฉะนั้นจึงมองเห็นแหละรู้สึก หลากเรื่องราวเรียงรายในระลึก ตกผลึกทุกผิดถูกผูกพันใจ ๚ อ่านแล้วพยายามตีความอย่างเอาจริงเอาจัง จับคู่ตีความทีละ ๒ วรรค โดยใช้แนวทางครูหนอนฯ  แหะ  แหะ  งงไปเลย ๏ คือสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่ง             ( เปิด- ได้น่าสนใจ ทำให้อยากรู้ว่าสิ่งมีชีวิตที่ว่าคืออะไร) ฉะนั้นจึงมองเห็นแหละรู้สึก     (ปู- ความอ่อนไปนิด  ลองใช้คำให้แรงขึ้น   เช่น  ฉะนั้นจึง / เจ็บจำ / งำรู้สึก) หลากเรื่องราวเรียงรายในระลึก ( เปลี่ยน – คำว่า เรียงราย  ดูเหมือนไม่เข้าพวก  อาจใช้เป็น  หลากเรื่องราว / อยู่ใน / ใจล้ำลึก..หรือ  ..หลากเรื่องราว / มากมาย / หน่ายสำนึก   ฯลฯ  ) ตกผลึกทุกผิดถูกผูกพันใจ ๚ (ปิด -  อ่านยาก ลองแยกคำ  ตกผลึก / ทุกผิดถูก / ผูกพันใจ ๚ หรือ ปิดให้แรงขึ้นอีกนิด เช่น  ตกผลึก / รักและชัง / จำฝังใจ  ) ลองเปรียบเทียบกันดูว่าพอมองเห็นอะไรบ้าง ๏ คือสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่ง ฉะนั้นจึงมองเห็นแหละรู้สึก หลากเรื่องราวเรียงรายในระลึก ตกผลึกทุกผิดถูกผูกพันใจ ๚ ๏ คือสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่ง ฉะนั้นจึงเจ็บจำงำรู้สึก หลากเรื่องราวมากมายหน่ายสำนึก ตกผลึกรักและชังจำฝังใจ ต้องย้อนไปอ่านที่ผมตอบคุณเจียวต้ายไว้ข้างบนด้วยครับ จากคุณ : คัมภีร์โบราณ - [ 25 ส.ค. 48 17:52:20 ]

ความคิดเห็นที่ 70 ขอบคุณ คุณคัมภีร์โบราณ เป็นอย่างยิ่ง ที่ให้ความรู้จากหลักการที่แท้จริง เอาเก็บไว้เป็นครูกลอน ในงานต่อ ๆ ไปครับ สำหรับคราวนี้ขอสารภาพว่า ตั้งใจจะเขียนกลอนที่เป็นเรื่องเดียวจบในสี่บรรทัด ตามที่คุณสั่ง และเอากระทู้เก่าด้วย เลยเป๋ไปเป๋มาแบบนั้น คราวนี้ได้ศูนย์ครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 25 ส.ค. 48 18:53:28 ]

ความคิดเห็นที่ 71 เย้ ๆ ในที่สุดก็ได้อ่านฉันท์ของพี่ยุ (๖๐) แล้ว ฮิ ๆ ขอบคุณค่ะ เมื่อเช้าแปะกลอนรีบ ๆ เลยไม่ได้ทักทายกัน  ก็แวะทักกันตอนเย็นนี่แหละ  แฮ่... - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - เฮียคัมฯ เมื่อคืนศาลาไทยนั่งฟังเพลงที่มีเสียงเด็ก ๆ ร้อง  ทำให้นึกถึงตัวเองสมัยเป็นเด็ก ๆ ไล่จับแมลงปอ แค่หลับตานึกถึงก็มีความสุขชะมัด  จนอยากกลับไปเป็นเด็ก นอนหนุนตักคุณพ่อนับเมฆเล่น เอิ้ก ๆ เพลงที่ฟังเมื่อคืน  ศาลาไทยร้องเป็นอยู่เพลงเดียว  ร้องว่า... "เช้าแจ่มใสวันหนึ่งซึ่งเป็นวันน้ำนอง ลูกหมูก็อยากจะลอง ก็อยากจะลองเล่นโคลน..." โทษฐานที่ร้องเพลงนี้ได้เลยถูกแซวจากคนข้าง ๆ ว่า  ร้องแล้วต้องเต้นท่าลูกหมูประกอบ ... นั่นเลย !!! เขียนเล่า + บ่น แก้เบื่อค่ะ  (แต่อย่าเพิ่งเบื่อนะ)  ศาลาไทยกำลังจะเขียนกลอนมาส่งเดี๋ยวนี้แล้ว ฟ้าจ๋าฟ้าสีฟ้ามาจากไหน หรือว่าใครแอบเติมคอยเพิ่มสี แต้มปุยขาวแตะลงตรงนั้นที ให้คนดีเอกเขนกนับเมฆลอย ฝนจ๋าฝนเม็ดฝนหล่นบนหัว ไม่เห็นกลัววิ่งเล่นเต้นหยอยหยอย ผ่านอีกคืนตื่นมานั่งตาปรอย เจ้าตัวจ้อยตากฝนจนหวัดงอม ดินจ๋าดินใจดีมีของเล่น ดินเหนียวเค้นปั้นวัวควายตัวป้อม ใครมาทำเขาทู่หนูไม่ยอม ยังจำหอมไอดินถิ่นจากมา ไฟจ๋าไฟร้อนจังชังใครหรือ แค่แหย่มือลุกไหม้เหมือนไฟบ้า อยากเป็นน้ำดับไฟในพริบตา ถอยดีกว่า...แหย่ผิดเดี๋ยวติดไฟ... แฮ่... ล้อเล่น  จบแล้ว - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -                       . จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 25 ส.ค. 48 19:06:27 ]

ความคิดเห็นที่ 72 คุณคัมภีร์ฯ #54 ขอบคุณที่ชมครับ ผมก็กำลังฝึกฝนตัวเองเรื่อยๆ ได้เข้ามาพบพานผู้รู้ และร่วมเสวนาเชิงกลอนกวีด้วยกัน มีความสุขจริงๆครับ เหมือนที่โกวเล้งว่าไว้ว่า "พบเพื่อนรู้ใจ ร้อยจอกมิมีเมา" ผมก็ต้องว่า "พบเพื่อนนักกลอนรู้ใจ ร้อยบทมิมีเบื่อ" เหมือนกัน คุณ KAVINT - (กวินท์) #58 ครูกลอนมีครับ แต่ครูสอนให้เป็น "กวี" หามีไม่ การเปลี่ยนจาก "นักกลอน" ให้เป็น "นักเลงกลอน"หรือ"กวี" ย่อมต้องใช้ปัญญาญาณของตนเองทั้งนั้นทุกคน คงไม่มีผู้ใดเป็นกวีขึ้นมาได้จากการจับมือเขียนตามคำบอกของผู้อื่น นอกจากคนดังที่ชอบใช้ "โกสต์ ไรเตอร์" มาเขียนแทนเท่านั้น (ฮา) ผมเคารพครูทุกท่านที่สอนภาษาและการเขียนบทกลอนให้ผมเป็นที่สุด รวมทั้งหนังสือตำราทุกเล่มที่ผมใช้สะสมประสบการณ์การเขียนกลอนมาเป็นลำดับ จนมาถึงทุกวันนี้ ผมอาจกล้าเรียกตัวเองว่า "กวี" ขึ้นมาได้สักหน่อยแล้วกระมัง หวังว่าทุกท่านคงไม่หาว่าผมอาจเอื้อมหรอกนะ อิอิ ๏ กวีซ่อนเชื้อ     อหังการ เพราะเชี่ยวชาญ  จัดถ้อย คิดประสาน         เสริมส่ง เจิดจ้าร้อย          รสคำ   ถึงถ่อมน้อม     ตัวตน หาถ่อมจน          ค่าสิ้น ประกาศผล         งานเด่น   ใช่เชื้อริ้น            เหลือบยุง๚ คุณคัมภีร์ฯ(อีกครั้ง) #59 ถ้ากลอนเปื่อยคงต้องเรียกช่างกุญแจมาซ่อมแล้วมั้งครับ หรือไม่ก็ต้องเอาไปคืนร้านวัสดุก่อสร้าง(ฮา) คุณศาลาไทย #71 คิดถึงเพลงที่ร้องเล่นสมัยยังเด็กเลยครับสนุกสนาน ขำๆดี อิอิ เดี๋ยวนี้เด็กๆเค้าไม่ร้องกันแล้ว จ้องหน้าจอทีวีกับจอคอมฯลูกเดียว คิดแล้วก็เศร้า.................... หมุนไปตามเวลาล่ะน้อ ปิดท้าย ชาติกวีมีปากกาเป็นอาวุธ ประเสริฐสุดสู้ใส่ไม่เคยหัก พิษน้ำหมึกน้ำคำล้ำยิ่งนัก ให้คนรักคนชังดังชอบใจ แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 48 23:05:36 จากคุณ : โกฏิดารา - [ 25 ส.ค. 48 21:53:10 ]

ความคิดเห็นที่ 73 แวะมารับการบ้านคืนค่ะ... แดงมาเชียว คารวะศิษย์พี่ช่วยสั่งสอนค่ะ  m( _  _ )m ได้วิชาแล้วก็แก้มาเป็นแบบสั้นๆ มั่ง ๏ ฟ้า ฝน ดิน ไฟ ๏ ๏ ฟ้าอาบแสงแดงเพลิงระเริงรู้ ฝนจะพรูพร่างพรมหลังชมเห็น ดินจะปริ่มอิ่มน้ำฉ่ำชื่นเย็น ไฟจะดับกลับเป็นเช่นก่อนกาล จากคุณ : ไร้นาม - [ 26 ส.ค. 48 00:14:21 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ครูครับ ผมเห็นคุณไร้นามเขียนได้ ผมก็เลยเกิดความมานะพยายามขึ้นมาอีกครับ ฟ้าสวยงามตื่นตาเมื่อสายัณห์ ฝนก็ดันตกลงมาพาใจเหี่ยว ดินเฉอะแฉะไปไหนไม่ได้เชียว ไฟก็ดับชวนให้เสียวเลยเข้านอน. พรุ่งนี้จะมาดูคะแนนครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 26 ส.ค. 48 05:59:12 ]

ความคิดเห็นที่ 75 ห้องรับแขก 9 / 142 ไร้นาม    73 ๏ ฟ้า ฝน ดิน ไฟ ๏ ๏ ฟ้าอาบแสงแดงเพลิงระเริงรู้ ฝนจะพรูพร่างพรมหลังชมเห็น ดินจะปริ่มอิ่มน้ำฉ่ำชื่นเย็น ไฟจะดับกลับเป็นเช่นก่อนกาล อ่านแล้วก็ยิ้มให้กับบทกลอนบทนี้ เพราะไร้นามคนที่ผมเคยอ่านก็เป็นเช่นนี้ บทกลอนที่กระชับปราดเปรียว  ไม่รุงรัง  โดยส่วนตัวเห็นว่าทำได้เยี่ยมสมชื่อ ไร้นามจริง ๆ   ในฐานะคนอ่าน  มีข้อที่อยากเสนอว่ากลอนบทนี้เหมือนว่าเขียนไว้หลายบท แต่ดึงเอามาเพียงบทเดียว หรือถ้าเป็นกลอนบรรยายภาพก็จะยิ่งสมบูรณ์มากขึ้น แหะ แหะ  ชุดที่  44  ผมไม่ได้ตรวจการบ้านให้นะครับ ตั้งใจจะคุยกันและเสนอ ความเห็นซึ่ง  “จะเห็นด้วยไม่เห็นด้วยไม่เป็นไรฯ....” นี่สงสัยจะสมคบคิดกับคุณเจียวต้ายมาหรือไร เจียวต้าย  74 ฟ้าสวยงามตื่นตาเมื่อสายัณห์   ฝนก็ดันตกลงมาพาใจเหี่ยว ดินเฉอะแฉะไปไหนไม่ได้เชียว ไฟก็ดับชวนให้เสียวเลยเข้านอน. พรุ่งนี้จะมาดูคะแนนครับ. แหะ แหะ คุณเจียวต้ายขอรับ ในอาศรมนี่มีครูอยู่ ๒ ท่าน คือครูหนอนสุรา  และ (ครู) พี่เล็ก  อิศรา  กระผม ด.ช.โข่งคัมภีร์ นักเรียนจอมหนีเที่ยวในอดีตเพียงแต่ เป็นผู้ถ่ายทอดรอยไม้เรียวเท่านั้น   เพื่อนกันเน้อ  คุณเจียวต้าย อ่านแล้วดีใจและนับถือในความเป็นนักสู้ของคุณเจียวต้าย     ดีมากแล้วครับ กลอนบทนี้เขียนแบบโปร่งสบาย ไม่เกร็งเครียด  เหมือนบทสองบทที่ผ่านมา ดูว่าจะรวบรวมสมาธิได้ดีเวลาเขียน   มีข้อเสนอให้พิจารณาในวรรคแรก   ถ้าจะเปิดให้เข้ากับอีกสามวรรคได้สนิท ก็น่าจะเริ่มด้วยต้นเหตุ แล้วจึงพาคนอ่านไปสู่ผลซึ่งเขียนได้ดีแล้วในสามวรรค ต่อมา  เช่น ฟ้าเริ่มงามตื่นตาเมื่อสายัณห์   ฝนก็ดันตกลงมาพาใจเหี่ยว ดินเฉอะแฉะไปไหนไม่ได้เชียว ไฟก็ดับชวนให้เสียวเลยเข้านอน. แต่ถ้ายอมไม่เอา “ฟ้า” ขึ้นต้นให้เป็นหัวข้อกระทู้เป็น “หมายชื่นชมฟ้างามยามสายัณห์” ก็จะเป็นเหตุเป็นผลกันมากยิ่งขึ้นครับ   อาร์พี  49 ฉีดกล้วย ------------------------------------ รอมอตอฉีดกล้วย              กามกระอัก อยากใหญ่สะถุละลักษณ์     ซ่อนซื้อ เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายสำลัก      กามเกลือก ข่าวเด่นกรอกหูอื้อ             กิจผู้แทนสยาม. 095608232548 รอมอตอ กระจิดกล้วย        กระอึกกระอัก เงินใหญ่สะถุละรัก               เด็กซื้อ เสี่ยงฉีดอยากเป็นยักษ์         ยาวโย่ง มิโด่มิเด่ดื้อ                        เหี่ยวดุ้นเดียวสยอง .............เฒ่าคลำผี ๒๖ สิงห์ ๔๘ ............ แฮ่..... ............................................................... pee_lee  57 “.......ร้างไปนานค่ะสำหรับการเขียนกลอนเพิ่งมาปัดฝุ่นใหม่ค่ะ ส่วนโคลงเมื่อก่อนเขียนได้ เดี๋ยวนี้เริ่มแย่ค่ะ.......” อาศรมชาวโคลงยินดีที่คุณ pee_lee  เข้ามาเยี่ยม  ส่วนเรื่องโคลงกลอน ถึงไม่ได้เขียนก็เข้ามาคุยกันได้ครับ ถ้ามีรูปจะส่งให้ชาวอาศรมได้ชมหรือบรรยายภาพเป็นโคลงกลอนก็ดีครับ ขอบคุณล่วงหน้าไว้เลย ............................................................. สดายุ  60   บทประพันธ์ประเภทฉันท์มีความสง่างามอลังการ ควรได้รับความยำเกรง ผู้ประพันธ์ฉันท์ยิ่งสมควรได้รับมากไปกว่า บทประพันธ์ประเภทฉันท์ ผู้อ่านน้อยลง ผู้เขียนยิ่งน้อยกว่า   แต่ผู้ประพันธ์ฉันท์ ต้องเข้มแข็งมากขึ้น สวนกระแสแรงขึ้น   เงียบเหงามากขึ้น ขอบคุณครับ   ....................................................... ศาลาไทย  61, 71 กลอนชุด 61 รูปแบบฉันทลักษณ์สมบูรณ์   อารมณ์ชืดชา  เป็นบทกลอนที่ดีระดับหนึ่ง แต่ไม่ดีระดับศาลาไทย กลอนชุด   71 ฟ้าจ๋าฟ้าสีฟ้ามาจากไหน หรือว่าใครแอบเติมคอยเพิ่มสี แต้มปุยขาวแตะลงตรงนั้นที ให้คนดีเอกเขนกนับเมฆลอย ฝนจ๋าฝนเม็ดฝนหล่นบนหัว ไม่เห็นกลัววิ่งเล่นเต้นหยอยหยอย ผ่านอีกคืนตื่นมานั่งตาปรอย เจ้าตัวจ้อยตากฝนจนหวัดงอม ดินจ๋าดินใจดีมีของเล่น ดินเหนียวเค้นปั้นวัวควายตัวป้อม ใครมาทำเขาทู่หนูไม่ยอม ยังจำหอมไอดินถิ่นจากมา ไฟจ๋าไฟร้อนจังชังใครหรือ แค่แหย่มือลุกไหม้เหมือนไฟบ้า อยากเป็นน้ำดับไฟในพริบตา ถอยดีกว่า...แหย่ผิดเดี๋ยวติดไฟ... ไม่ได้คุกเข่าโขกศีรษะคารวะเธอมานาน  อ่านกลอนชุดนี้แล้วค่อยโล่งอก ชอบมากมายแต่ไม่ที่สุด  โขกศีรษะคารวะ  ๖  ครั้งซ้อน แต่ไม่ถึง ๙ ครั้ง ขอเก็บไว้ก่อน ๓ ครั้ง ๒  ครั้ง  เพราะวรรคจบสองวรรคนี้  “ยังจำหอมไอดินถิ่นจากมา”  และ “ถอยดีกว่า...แหย่ผิดเดี๋ยวติดไฟ”   อีก ๑ ครั้งเพราะอิจฉาตาร้อนที่เขียนไม่ได้เหมือนเธอ ........................................................................ จากคุณ : คัมภีร์โบราณ - [ 26 ส.ค. 48 08:21:35 ]

ความคิดเห็นที่ 76 สวัสดีครับคุณคัมภีร์ฯ มาตามอ่านที่แนะนำ...อยู่ในหลาย บทกลอนแล้ว นับว่าเป็นประโยชน์มากทีเดียว ต้องขอชื่นชมอีกครั้ง .................. สวัสดีครับคุณราม ฯ ชอบที่เอากาพย์มาลง ทำให้ผมชักมีอารมณ์ร่วมด้วย เดี๋ยวจะเอามาร่วมด้วยครับ แฮ่ ............ น้องศาลาไทย สวัสดีตอนเช้าอีกวัน คงมีโอกาสต่อกลอนกันอีกในกาลข้างหน้า ฮิๆๆ ................. สาวซอมพอแดง หวังว่าระหว่างไกวเปล...น้องชายคนเล็ก คงนึกกลอนได้คล่องขึ้นนะ...อย่าลืมเอามาลงล่ะ ฮี่ๆๆ ............. เอางานเก่าๆมาร่วมความครึกครื้น อีกสักบท ๐ บุหลันลอยเลื่อน ๐ ๐ หลังแสงสูรย์ลับรอย..จึงคล้อยเคลื่อน เป็นบุหลันลอยเลื่อนขึ้นเยือนสรวง ด้วยผกายภาคเพ็ญอันเด่นดวง จึงเหนี่ยวหน่วงผองพิศให้ติดตาม ๐ เมื่องดงามสูงส่งเห็นตรงหน้า ย่อมต่อตั้งปรารถนาหวังฝ่าข้าม เชื่อมอาวรณ์อ่อนไหวที่ไหลลาม แปรเป็นงามเยื่อใยและไมตรี ๐ น้ำค้างหยาดไม้พันธุ์ท่ามจันทร์แสง ขณะแหล่งน้ำใจเริ่มไหลรี่ ระอุอุ่นกรุ่นไออยู่ในที ก่อนจะหลามล้นปรี่...โหมลีลา ๐ สะท้อนผืน...แผ่นน้ำในค่ำนี้ เป็นฤดีโชนช่วง..ความห่วงหา ดังจะกลบสีสันแห่งจันทรา เพื่อจะพาเงื่อนนัยลอยไหลย้อน ๐ กระทบผิว..น้ำผืนในคืนค่ำ สู่ลึกล้ำเสน่หาไม่ราผ่อน ขณะวงน้ำวาดเริ่มขาดตอน แต่..อาวรณ์ห้วงสวาดิยากขาดตาม ๐ คืออัคคีโหมแรงกลางแหล่งโลก ให้กล้ำโกรกรอยสาปรสวาบหวาม ที่โลมรุมลุกไล้ดั่งไฟลาม ไฟอันคอยคุกคามทุกยามคืน ๐ อุบัติความรู้สึกอันลึกล้ำ ให้ตรากตรำหลุมขวากอันยากฝืน แต่งเป็นชาติเป็นภพสุดกลบกลืน โหมเป็นคลื่นรติฤทธิ์เกินปลิดปลง ๐ สะท้อนความรู้สึกอันลึกล้ำ แฝงผิวน้ำแขผ่องช่วยส่องส่ง ความอาลัยอาวรณ์ให้ย้อนลง จนมั่นคง..ข้างใจ..ของใครนั้น แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 48 21:43:00 จากคุณ : สดายุ... - [ 26 ส.ค. 48 08:59:47 ]

ความคิดเห็นที่ 77 อยู่เมืองกรุง วุ่นวาย ไปไหนยาก แสนลำบาก รถรา พาเวียนหัว อยากเดินทาง เมื่อใด ไม่คล่องตัว รถติดทั่ว สารทิศ อีกพิษควัน.. จากคุณ : นินจา - [ 26 ส.ค. 48 09:05:24 ]

ความคิดเห็นที่ 78 รอมอตอ"บือ -------------------------------------------- รอมอตอมีชื่อหรือวัวควาย เราแยกแยะไม่ได้ เพราะไม่ต่าง แต่ละเรื่องวิสัยทัศน์ที่จัดวาง วิปริตผิดทางมนุษยชน คิดจะแก้ปัญหาพวกขาซิ่ง ฝันเฟื่องจริงทุระจิตปิดถนน ให้เด็กซิ่งเข้าไปได้ทุกคน เป็นโซนซ่า "ฮ่าปน" ประดับเมือง ที่พินาศขาดผู้มาดูแล กี่ศพแม่(-)เดือดร้อนนอนคางเหลือง ตำรวจตายใช้โลงไปจนเปลือง เพราะเด็กเปรตมันเฟื่องแต่คะนอง เคยแหกตาดูความจริงขาซิ่งไหม พวกมันทำอะไร คิดให้ถ่อง กิจอุบาทว์ผีผี ที่ทดลอง เป็นจุดหมองเกลื่อนไปในสังคม วิสัยทัศน์แบบนี้อับปรีมาก ขอส่งย้ำคำฝากมาผสม คิดอะไรตรองสักนิดอย่าผิดปม เรื่องของชาติ อย่าคารมแค่สะใจ เด็กของเราชั่วช้าจนน่าคิด ล้วนผู้ใหญ่วิปริตคิดเหลวไหล เรามอมเมาเยาวชนมาเท่าใด จนสังคมเหมือนอยู่ในอเวจี ขอท่านคิดทบทวนให้ถ้วนทั่ว อย่าคิดแบบมั่วมั่ว  มันผิดที่ เรื่องคอขาดบาดตายคิดให้ดี อย่าเพียงมีสมองไว้ น่าอายวัวฯลฯ. 254800330825 จากคุณ : Ar@p - [ 26 ส.ค. 48 09:26:02 ]

ความคิดเห็นที่ 79 เรียน คุณ คัมภีร์...ฯลฯ..... หลังจากอ่านบทกวีตรงนี้มาแล้วหลายสำนวน ก็เลยขอสักหน่อยหนึ่งเถิดนะ ขอรับ (ลิเกเก่า...ได้ยินเสียงปี่พาทย์ราดตะโพน มันก็อดไม่ได้ ที่จักกรายกรฟ้อนรำ ดอกนะขอรับ) ฝน  ละลาย ความทุกข์ ได้ทุกสิ่ง ซา  ซ่านทิ้ง เหตุเศร้า เราขัดข้อง ฟ้า  ก็ยังเปนฟ้า เงยหน้ามอง ใส  สวยผ่อง ราวความฝัน ที่มั่นใจ. จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ (พจนารถ๓๒๒) - [ 26 ส.ค. 48 13:23:02 ]

ความคิดเห็นที่ 80 สวัสดีครับคุณคัมภีร์โบราณ เขียนเรื่องไข่ไว้ที่กระทู้คุณเบญญาภาทีแล้ว ขอเล่าชีวิตไข่ ของผมให้ฟังอีกรอบนะครับ ฮิ ๆ เบื่อไข่ที่สุดในโลกเล้ย จากความคิดเห็นที่ ๖๙ เรื่อง 'ละลอกทับ ละลอกฉลอง' ผมขอลองเพื่อความสนุกสนานนะครับ ส่วนใหญ่ผมเอง ชอบติ๊งต๊อง และเอาอารมณ์แน่นอนไม่ค่อยจะได้ คราวนี้ก็ ติ๊งต๊องอีกเช่นกัน ง่า- ดูแล้วก็ไม่ยากแต่ก็ไม่ง่ายที่จะเขียน ส่วนดีไม่ดีคงอีกเรื่อง เงินเดือนออกกลอกตาใบหน้าซีด ถูกเหล้ารีดเป็นลมจนผมร่วง ซบน้องรักนักร้องหาช่องล้วง กระเป๋ากลวงได้กำดันของเก๊ ดูรายจ่ายหลายจุดหงุดหงิดจับ เงินเป็นตับหลุดต้องอยากฮ่องเต้ ก้มดูตีนจีนเตี๊ยะคงเจี๊ยะเต๊ ปากโว้เว้วายวอดจอดแล้วโว๊ย นึกถึงไข่ไข้ขึ้นกลืนไม่เข้า เรียงเต็มเบ้าอยากบ้าส่ายหน้าโบ้ย ขย้อนออกปากอ้วนไข่กวนโอ๊ย ครั้นเห็นโพยเงินพร่องร้องเหมือนแพะ ไข่ก็ไข่ไข้ขึ้นฝืนคงเข้า เรื่องนี้เก๋าต้มการชำนาญแกะ ตั้งหม้อข้าวหย่อนไข่สุกไล่แคะ เอาช้อนแงะหงอยหงอยต่อยเปลือกงัด คิดถึงเหล้านักร้องเคยคล้องไหล่ แต่พอไข่วาบเข้าเลยเบาขัด ยกมือไหว้ร้องว่าอยากหาวัด เอาใจทัดกรรมฐานให้ผ่านทุกข์/. ........................................... อ้าว! ลืมบอกว่าจะรออ่านกาพย์ของคุณสดายุอย่าง ใจจดจ่อ (กินไข่มากก็งี้แหละ ไขมันจับทั่วตัวแล้ว) และหวัดดีทุก ๆ ท่านครับ แก้ไขเมื่อ 26 ส.ค. 48 14:56:46 แก้ไขเมื่อ 26 ส.ค. 48 14:54:05 จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 26 ส.ค. 48 14:45:16 ]

ความคิดเห็นที่ 81 สวัสดีค่ะคุณคัมภีร์ และทุกๆท่าน วันนี้ขอมานั่งอ่าน เพลินๆ อย่างเดียวนะคะ จากคุณ : มัชฌิมา - [ 26 ส.ค. 48 14:47:54 ]

ความคิดเห็นที่ 82 ถึงท่านพี่ KAVINT กวีคนสุดท้ายตายไปรึยังไม่รู้ รู้แต่ว่ายังเหลือกวีอยู่ที่ หาดใหญ่โน่นอีกคน เห็นแกกำลังลวกหมี่อย่างเคร่งเครียด แล้วก็ดูเว็บโป๊อย่างเคร่งครัดอะ.. ถ้าเจอจะไปล้วงออกมาจากหม้อ... หม้อบะหมี่นะคะ เออ..เป็นกวีนี่ ได้เงินเดือนป่าว? อิอิ (เอ่อ อย่าโกรธหนูนะ หนูชอบพูดเล่น) จากคุณ : ซอมพอแดง - [ 26 ส.ค. 48 15:40:41 A:unknown X:202.129.0.33 TicketID:062433 ]

ความคิดเห็นที่ 83 ห้องรับแขก 10 / 142 ซอมพอแดง  62 “ขอแปลงร่างเป็นผู้ชายจีบสาวหน่อย ^_^ ไอร้อนผ่าวอ้าวผิว ใบไม้ปลิวมาต้อง ร่าง หอมดอกแล้งลอยจางจาง เห็น ร่างบางกลางสายลม ร้อนแดดเปลวแผด เผา เม็ดเหงื่อ พราวแซมไร ผม        (เผา – พราว) พร่างพรายช่างน่าชม แตะปอย ผมก้มสูดดอม  (ผม – ผม) เพลงรักแผ่วแว่ว หวาน กอดนง รามอย่างถนอม   ( (หวาน – ราม  : นงคราญ  ?) จูบเนื้อเจ้านวลพยอม ได้กลิ่นหอมแทบยอมตาย เขียนได้แค่นี้อะ จะมีสาวไหนมาให้กอดมั่งไหมหว่า..^^ “ หนูซอม . ถึงจะมีสาวมาให้กอด  ก็ขอแถมไม้เรียวสักหลายรอยมาด้วย ตามเส้นใต้ .. คุณหนูนา   63 ฟ้าทึบทึมโดยเพลงเห่ทะเลเมฆ แว่ววิเวกลมแรงแห่งวสันต์ เมฆละลิ่วลอยเลื่อนเคลื่อนต่ำพลัน ก่อนจะกลั่นเป็นสายน้ำฉ่ำโปรยปราย ฝนเบาบางพร่างพรูก่อนกรูโหม ถะถั่งโถมก่อนจะเลยระเหยหาย ความแห้งแล้งที่เคยหนักถูกทักทาย ด้วยแพรวพรายน้ำล้านหยดที่รดริน ดินก็เลยชุ่มน้ำจนฉ่ำชื่น ที่เคยหลับกลับตื่น...รื่นถวิล สรรพสิ่งแห่งโลกโบกโบยบิน ยังได้ยินเสียงขับขานการเดินทาง ไฟก็ก่อทอประกายพรายแพรวแสง เติมแต้มแต่งสีสันฝันสล้าง ความอบอุ่นแห่งไฟไม่เจือจาง รอยก้าวย่างแห่งมนุษย์มิหยุดลง โลกจึงเคลื่อนตามที่เห็นที่เป็นอยู่ ได้รับรู้เป็นตามความประสงค์ ชีพหนึ่งนั้นเล็กน้อยค่อยผ่อนปลง ละลุ่มหลงในอัตตาพาสุขเอย สวัสดีครับ  คุณหนูนา เขียนกลอนได้ตั้งหลายบท  ฮิ ฮิ  ความจริงกระทู้นี้ชื่อ   “ชวนกันเขียนกลอน” บทกลอนเปิดกระทู้ชื่อ  “ ฟ้า  ฝน  ดิน  ไฟ”  ครับ   ตอนนั้นรีบเขียนเพื่อจะใช้ เป็นบทกลอนเปิดกระทู้     และเขียนโดยวางคำสุดท้ายของวรรคแรกเป็นคำ ที่มีเสียงสามัญทั้งหมด  เนื่องจากคำสุดท้ายของวรรคแรกแม้จะใช้ได้ทุกเสียง แต่ก็มีข้อสังเกตว่า  เสียงสามัญใช้แล้วไม่ค่อยเพราะ  เมื่อลองใช้ดูก็ดูเหมือน จะเฉื่อย ๆ ไปหน่อย   สองวรรคสุดท้ายนี่ทำท่าจะชวนกันไปนิพพานเลยนะครับ ? ชีพหนึ่งนั้นเล็กน้อยค่อยผ่อนปลง ละลุ่มหลงในอัตตาพาสุขเอย ไม่ทราบว่าได้เขียนกลอนบ่อยหรือไม่  เพราะสังเกตดูไม่เห็นมีสนิมเกาะ หรือเคาะไม่ออก  ?   ล้อเล่น  ๆ   . Namit    64 โห!ไม่เข้า ห้องสมุด มาตั้งนาน เห็นตำนาน โคลงกาพย์ ในอาศรม ล่วงไปถึง 142 ช่างน่าชม ช่วยกันบ่ม สืบสาน การด้นกลอน... เร็วจังจะครับ... อาศรมฯที่ 142 แล้วเหรอครับเนี่ย... คำทักทายจากเพื่อนเยือนอาศรม ดั่งพรูพรมน้ำทิพย์ลอยลิบหล้า อาจขอบคุณเงียบงำธรรมดา แต่น้ำตาแอบไหลซึ้งใจนาน ..   อาร์พี   65 ปิดถนน ------------------------------------------- "ปิดถนน ให้เด็กซิ่ง" จริงตามข่าว ไอเดียเด็ดท่านท้าว "รอหม้อต่อ" พูดเป็นฉากเป็นชั้นท่านโก่งคอ ภูมิใจในหัวข้อสนทนา สมองคิด หรืออับจนใช้ก้นคิด ไอเดียถึงวิปริตผิดภาษา สอสอเราทำไมไร้ราคา แต่ละอย่างคิดมาให้น่าอาย ดูมีเกียรติ แต่ทำไม ไม่สง่า เป็นบางนัยชี้ค่าถึงความหมาย ว่านักการเมืองของเราเหมือนวัวควาย มีสมอง แต่ไม่ใช้สมองเลย. 114825482508 ถนนเปิดไยจึงดื้อถืออภิสิทธิ์ ไนท์คลับปิดไยจึงต้านท่านทักษิณ หนองงูเห่าเห่าโหยไม่โบยบิน โอ้เนวินยิ้มน้อยน้อยห้อยทั้งปี ลำน้ำ C   66 ฟ้า...ฝน...ดิน...ไฟ...(ในใจ) ฟ้าฟากหนึ่ง ตะวันหมอง เดือนร้องไห้ ฟากฟ้าหนึ่ง ตะวันใส จันทร์เฉิดฉันท์ ขอบฟ้ากว้าง สุข-โศก โลกเดียวกัน ม่านใจกั้น ขวางไว้ เปิดไม่พอ ฝนปรายโปรย โรยมา พาสดชื่น พรรณไม้ตื่น ได้เสบียง เลี้ยงน้ำหล่อ เหมือนน้ำใจ แบ่งปัน ไม่รั้งรอ แตกต้นกอ หน่อขยาย สายไมตรี ดินอุดม สมบูรณ์ เกื้อกูลเพื่อน เปรี้ยวเค็มเจื่อน ปรับไป ไม่หน่ายหนี ปุ๋ยน้ำคำ ราดน้ำใจ เอื้ออารี ไม่กี่ปี ผลิดอก ออกผลงาม ไฟขยัน หมั่นศึกษา น่าส่งเสริม เรียมรู้เพิ่ม เติมใส่ ใช่แบกหาม ไฟกิเลส ตัณหา ไฟบ้ากาม ปล่อยลุกลาม ผลาญเผา ตัวเราเอง ทั้งฟ้า..ฝน ดิน..ไฟ ใจกำหนด สวรรค์หด นรกกล้ำ กรรมข่มเหง เป่าดีดสี ตีเกราะ เคาะบรรเลง จังหวะเพลง ดนตรี นี้ต่างกัน *ช่วยแนะนำด้วยครับ บทกลอนโดยคุณลำน้ำ  C   ทำได้ดีในเรื่องสัมผัสแม่นยำ ควบคุมเสียงได้ดี ถือว่าชำนาญและผ่านระดับสามัญเตรียมขึ้นชั้นที่สูงขึ้นไปอีก มีข้อเสนอในฐานะคนอ่าน ว่า   การจะผูกเนื้อความให้แต่งกลอนได้ดี ควรเขียน เรื่องที่เรารู้จริงรู้ลึก และมีความประทับใจ วิธีการเขียนเขียนโคลงกลอนไม่ให้เนื้อความออกนอกกรอบหรือนอกเรื่องที่ท่าน วางเป็นหลักให้ชาวอาศรมไว้นานมาแล้วคือให้เริ่มเขียนเป็นร้อยแก้วก่อน  ถ้า จะเขียนกลอนแปดก็ให้เขียนบรรทัดละ ๘ - ๙ คำ   ๔  แถว  (ถ้าเป็นกลอนบท เดียว) แล้วค่อยมาแต่งเป็นกลอนเหมือนกับได้ขัดเกลาทีหลัง บางคำที่ใช้ยังมีอาการกลอนพาไปอยู่บ้าง  คือเอาคำที่มีรูปเสียงสัมผัสเข้า กันได้มาใช้  แต่ความหมายไม่ค่อยจะเกี่ยวกับเรื่องที่เรากำลังเขียน  จะทำ เกิดอาการรกรุงรังขึ้นในบทกลอน  เช่น ดินอุดม สมบูรณ์ เกื้อกูลเพื่อน เปรี้ยวเค็มเจื่อน ปรับไป ไม่หน่ายหนี ทั้งฟ้า..ฝน ดิน..ไฟ ใจกำหนด สวรรค์หด  นรกกล้ำ กรรมข่มเหง เป่าดีดสี ตีเกราะ เคาะบรรเลง จังหวะเพลง ดนตรี นี้ต่างกัน บทที่เขียนได้ดี  ชอบบทนี้  รับส่งกันดี  เนื้อความดี ไฟขยัน หมั่นศึกษา น่าส่งเสริม เรียนรู้เพิ่ม เติมใส่ ใช่แบกหาม ไฟกิเลส ตัณหา ไฟบ้ากาม ปล่อยลุกลาม ผลาญเผา ตัวเราเอง สรุปว่า  รูปกลอน  เสียงกลอนดีแล้ว  ควรฝึกเรื่องรสกลอนโดยการเขียน อธิบายความให้คม ชัด ลึก  พิสดาร (มุมมองที่แปลกใหม่)  เขียนสั้น ๆ ไปก่อนครับ จะได้มีสมาธิ ไม่กังวล  และตีความเรื่องที่เราเขียนได้ดี .. ราม  ลิขิต   67 ฟ้าใสเห็นไฟสรวง ประภาช่วงแสงดวงชอน เมฆไหลไปรอนรอน ผ่านลำฝายเห็นกายฝน ดินใดที่ต้องแดด ก็แยกแปดจากน้ำปน ไอเหสู่เวหน แทรกลมเห่จากเวหา ใกล้หนาวปกธานี บางฤดีก็ปรีดา บางคิดก็ติดคา คำนึงห่วงเรื่องคนหาย หนาวพรมต้องห่มผ้า หนาวชีวาชีวิตวาย หนาวใครกำไรขาย หนาวจะเหน็บจากเงินหนอน ฟ้าใสคงไม่สวย หากดินซวยเพราะศพซอน ฝนจางแค่ทางจร ไฟโลภจ้วงน่ะของจริง/. ป้าย่นผู้งามยิ่ง ขายไข่ปิ้งนั่งตาปรอย น้ารามผู้เลื่อนลอย นั่งแกะหอยกินแก้หิว พี่โกฏิฯเกาขี้กลาก เสียงแควกควากเป็นตะคริว หนูซอมนั่งบีบสิว จนหน้าใสใกล้เสื่อมเสีย ..??? แหะ แหะ  ซ้อมมือเล่นนิดหน่อย   ไว้เขียนจริงจะได้จับจังหวะได้ .. กรวี  68 ฉันไม่ใช่กวี ๏ ฉันไม่ใช่เป็นกวีอย่างที่คิด เขียนถูกผิดฉันทลักษณ์จนหมดหวัง ได้พี่น้องในอาศรมฯช่วยกัน*ดัง   (ดัง ภาษาถิ่นใต้ แปลว่า ติ,ดุ) สิ่งที่พลั้งจนได้แก้แลงามตา แต่ก็ยังเผลอยังไผลกระไรหนอ ขอผู้อ่านมากพออย่าถือสา ด้วยเด็กน้อยคนนี้ไร้มารยา อาจนำพาความซื่อตรงจงใจทำ ด้วยไม่รู้อ่านเขียนเรียนถาษา กลอนออกมาดูตลกออกน่าขำ เพี้ยนเพี้ยนผิดพลาดพลั้งเป็นประจำ ขอเฮียยำ,ติได้ตามใจเลย ได้รู้จักอาศรมฯนานนักหนา มีคนคอยนำมาเพื่อจะเผย ให้เห็นโคลงที่พี่เขียนเวียนเฮดเอย สุดเปรียบเปรยหวานไหวซะไม่มี๚ กรวี      เขียนคุมสัมผัสระหว่างบทได้ดีแล้ว  ไม่เห็นที่ผิด  ส่วนสัมผัสในนั้น ลองเขียนหาจังหวะดูเรื่อย ๆ ชอบแบบไหนก็แบบนั้น  ถือว่าเป็นเรื่องชอบ ส่วนตัว ขอให้กำลังใจ  เขียนต่อไป  เวลามีใครช่วยบอกให้แก้คำผิด ให้ถือว่าโชคดี คุมเรื่องที่ขาด  ๆ เกินได้แล้ว  ก็จะเก่งขึ้นอีกระดับหนึ่งเลยครับ .. จากคุณ : คัมภีร์โบราณ - [ 26 ส.ค. 48 17:31:47 ]

ความคิดเห็นที่ 84 +++ น้ำค้าง +++ ๏ พรายก่องผ่องแก้วแวววับ ระยับรวงย้อยสร้อยศรี สวมศอกอหญ้าวารี มณีน้ำค้างกลางไพร ครั้นกูณฑ์สูรย์แกล้งแรงแผด เพลิงแดดดับแก้วแววใส ระเหยเผยเนื้อเจือไคล เคลือบใบบอบช้ำคล้ำตฤณ คราบชลบนปรางนางเปื้อน สะเทือนอุระถวิล น้อยฤๅฤดีพี่ภินท์ เศร้าจินต์จะเศร้าเท่ากัน เพราะวายพรายเพชรเก็จรุ้ง ในทุ่งน้ำค้างสร้างสรรค์ สิ้นแสงแรงละคละควัน มืดพลันพี่หม่นมนมัว เจ้าแย้มแช่มชื่นฟื้นสุข สร่างทุกข์ทุระสลัว เรียมใคร่ไขว่ไว้ใกล้ตัว ด้วยหัวใจรักภักดี ๚ะ ๒๖ สิงหาคม ๒๕๔๘ ===================================== สวัสดีครับสหายอาศรมฯ วฤกกลับเข้ามาแวะอ่านกลอนของชาวโคลง ทั้งสมาชิกใหม่ และเก่า .... เต็มอิ่มเลยครับ โดยเฉพาะ กลอนของ Ar@p ศรีอาศรม .... ทั่นคัมภีร์ ขยันขันแข็งต้อนรับ/ตรวจการบ้าน ... แสดงว่าได้ซ่อมคอมพิวเตอร์ที่เสียไป เรียบร้อยแล้วสิครับ เห็นหนูศ. เขียนกลอนหก เลยลองเขียนดูบ้าง เล่นเอาหืดขึ้นคอเลยครับ ... หาคำคุมความได้ยากเหลือเกิน ปล. วฤกคงต้องหายไปสักพัก เสาร์อาทิตย์นี้ต้องลงมาบางใหญ่ ช่างจะมาติดตั้งเฟอร์นิเจอร์ที่บ้าน ต้องมาดูสักหน่อยครับ แก้ไขเมื่อ 26 ส.ค. 48 20:45:20 จากคุณ : วฤก - [ 26 ส.ค. 48 20:36:34 ]

ความคิดเห็นที่ 85 สวัสดีครับ...ท่านพี่ราม ลิขิต (ขออนุญาตเจ้าบ้านทักทาย...คนกันเองหน่อยครับ) กาพย์ยานีผมไม่ค่อยได้เขียน เอาของเก่ามาขัดตาทัพ ไปก่อนนะขอรับ อ่านให้เป็นยานีละกัน แล้วยังไงก็....อย่าเพิ่งยี้ล่ะ...ประเดี๋ยวหมดแรงเขียน อินทรยานี ๑๑ ๒๓๑๐.. ๐ พล่านเพลิงพะพวยพลุ่ง ขณะรุ่งระรำไร ควันม้วนและป่วนไป ระดะไหวเพราะลมบน ๐ ปลายดาบวะวาบแวว สะบัดแล้วมลายชนม์ ร่วงร่างระหว่างหน และร่วงป่นก็ศักดิ์ไท ๐ เสียงกรีดวะหวีดก้อง ปะทุพ้องกะบรรลัย อึงอวลกำสรวลไห้ กละไว้จะให้ยิน ๐ ฟ้าส่องประกายเศร้า ชละเล่าบ่ไหลริน ฝูงนกบ่ผกบิน ดุจะสิ้นสมัยกาล ๐ ครืนครืนสิคลื่นแค้น ระอุแน่นให้ทนทาน ศักดิ์สิ้นกะดินดาน ทรมานและอดสู ๐ สิ้นแล้วบัลลังรัตน์ เพราะประหัตะศัตรู สิ้นราชะอาชญ์หรู บ่อาจชูให้ชื่นชม ๐ สิ้นปรัชญาการ อวสานและล่มจม สิ้นยุคะสุขสม สละห่มอยู่บนแดน ๐ สรรพธรรมระส่ำโทษ บ่อุโฆษแต่คลอนแคลน สัตว์ส่ำระกำแสน ทุกข์แม้นจะม้วยลง ๐ ทวยแกล้วสิแผ่วพล อริป่นก็ปลิดปลง ทวยไทก็ไว้วงศ์ บ่ประสงค์จะร่วมใจ ๐ จบสิ้นวิญญาณครวญ รุจะหวนระรำไร เปิดฟ้านภาไกล บทะใหม่จำรัสรอง. จากคุณ : สดายุ... - [ 27 ส.ค. 48 07:48:48 ]

ความคิดเห็นที่ 86 บทคัดย่ออารมณ์..ฉัน คือ  กวี ----------------------------------- ฉันคือสัตวกวี..ศรีอาศรม ชอบวนว่ายในอารมณ์ประสมประสาน ล่องคำแสวงหามาแสนนาน วัฏจักรศักดิ์ศันดานเป็นกวี ไม่มีชื่อ ไม่มีนาม ตามนิตยสาร ไม่เคย "ร่านส์" รวมเล่มอย่างเต็มที่ เพียงหนังสือรวมรุ่นช่วงปอตรี ที่เผลอเพื่อน "อัปปรีย์" เอาไปลง บทกวีของฉันมันคือ...จิต เกิด-ดับขับชีวิตให้ลุ่มหลง ในสิ่งชั่ว-สิ่งดี ไม่มีปลง ล่องใจเวียนวง - เซ่นชีพจร เมื่อรักมันรินอารมณ์รื่น เมื่อโกรธเหมือนฟืนไฟโกรกกร่อน เมื่อหลงมันคลั่งไคล้ไม่ยอมนอน เมื่อสงบมันอ้อนหานิพพาน มันคือจิต คือบทกวีที่เป็นฉัน คือธาตุทิพย์อเนกอนันต์แผ่ไพศาล เป็นอยู่คงอยู่มานับนาน ก่อนอุบัติจักรวาลสร้างกลไก มันมิใช่ "ของฉัน"  มันมีอยู่ ปราชญ์แท้ท่านรู้ ท่านบอกได้ "มี" - "เป็น" อยู่เช่นนั้นมาแต่ไร มิได้เป็น "ของใคร" ใช้สิทธิ์ครอง ใครรู้  ใครเห็น  เป็นอมตะ ใจดิ่งสุนทริยะ งามผุดผ่อง สรรค์สร้างปวงอักขระเรืองรอง ฉันทลักษณ์คล้องจอง - แล้วแต่ใจ ก่อนนั้น ก่อนนั้น จะว่า "มี" ก็ไม่ถูกเต็มที่เพราะไม่ใช่ ว่า "ไม่มี" ก็เกินจะเป็นไป เพราะมัน "มี" เห็นได้ใน "ไม่มี " มันคือฉัน คือบทกวีที่ยาวนาน ก่อนดวงดาวล้านล้านประจำที่ ก่อนโลกเรารวมธาตุจนพอดี บังเกิดสิ่งสุนทรีย์อีกมากมาย มีคน มีต้นไม้ มีสัตว์ป่า มีภูเขาหินผา ฝนโปรยสาย มีทะเลกว้างไกลแนบแนวทราย มีตะวันส่องฉายอย่างพรายแพรว ฉันเป็นกวีตามธรรมชาติ รู้เขียน รู้วาด ตามเสียงแว่ว บันทึกเรื่อง จากเรื่อง ไม่มีแนว ทั้งหมดฉันบอกแล้ว..ฉันคือใคร. 202208262548 *สัตวกวี  ต้องการให้หมายถึง กวีผู้กระเสือกกระสนแสวงหา "อะไร สักอย่าง" *เขียนจากอารมณ์กระเพื่อมกระทบจากบทกวีเจ้าน้องรัก (ปะหล่อง) และบทสนทนาของคุณราม และคุณกวินฯ จากคุณ : Ar@p - [ 27 ส.ค. 48 08:43:06 ]

ความคิดเห็นที่ 87 สวัสดีวันเสาร์ครับ พี่ๆทุกคนในอาศรม เมื่อวานไปแข่งประชันกลอนสดรายการคุณพระช่วยมา แพ้ครับ ฮ่าๆ พอมือจับไมค์ ไฟส่องหน้า วาจาคำกลอนที่เคยคมมันก็บิ่นไปก่อนซะครึ่งแล้ว ลนลานเลยแพ้มาอย่างน่าตลกตัวเอง กริ๊กๆ แต่ก็ยอมฝีมือแชมป์เค้าครับ คิดได้ดีจริงๆ สงสัยผมคงได้แต่ประจำในเน็ตล่ะมั้งเนี่ย ถึงจะพอใช้งานใช้การได้บ้าง กรรมเวร -*- ต้องฝึกอีกนานเลย จากคุณ : โกฏิดารา - [ 27 ส.ค. 48 11:58:19 ]

ความคิดเห็นที่ 88 ไม่อยากให้คุณโกฎิดารา ต้องไปซีเครียดกับการแข่งขันใด ๆ ครับ ขอให้เพ่งพินิจ "กวีภาวะ"ในตนเอง ทำความรู้จัก   ทำความเข้าใจ และอยู่กับมันอย่างเป็นสุขให้ได้ก็พอ กวีภาวะ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับ "กรอบลวง" ใด ๆ ไม่มีกรอบ  ไม่มีกฏเกณฑ์ในการนำเสนอ มันเป็นปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นเองอย่างอิสระ มันอาจจะเป็นรูปภาพ  คำพูด  ตัวหนังสือ เสียงสวด คำสาปแช่ง  รอยยิ้ม ฯลฯ รางวัล และการประกวดอาจประกาศให้โลกได้ทราบว่า ชุมชนนั้นๆ มีวัฒนธรรม มีภาษาใช้ แต่ไม่อาจบอกได้ว่า "กวีอยู่ที่นั่น" "กวีอุบัติที่นั่น" ฯลฯ นักแสแสร้งอาจ "บีบเค้น" ตนเองเพื่อสร้าง "ข้อความ" สักชิ้นหนึ่ง ที่อลังการไปด้วยศัพท์แสงวิจิตบรรจง พริ้งพรายด้วยฉันทลักษณ์ แล้วเรียกว่า "บทกวี" และก็อาจได้รับการประกันด้วยรางวัลได้ แต่มันไม่ใช่ "บทกวี" ที่อุบัติมาจากทิพยธาตุ อันเป็นธาตุดั้งเดิมที่ให้กำเนิดสรรพสิ่งมิใช่หรือ. 123708272548 จากคุณ : Ar@p - [ 27 ส.ค. 48 12:38:23 ]

ความคิดเห็นที่ 89 คุณคัมภีร์โบราณ ๑๔ ๐ บรรสารผสานสุขุมะพจน์ มธุรสะวาที ยาวไกลพิสัยพฤติพิถี นยะมีกวีหมาย ๐ ดาลคำเพราะคัมภิระประดิษฐ์ ตริ-ลิขิตะแยบคาย กว้างขวางพยางคะอภิปราย คุณะผายประไพเพ็ญ ๐ บรรเลงเชลงสิริวิภาษ ภวะปราชญะเปรียบเป็น แน่นหนักประจักษ์นัยนะเห็น ทุษฐ์เว้นประโลมหวัง ๐ นัยรสะรจนะประการ ลุอุฬาระกำลัง นัยความก็งามทรรศนะฝัง บ่จะหลั่งอหังการ ๐ เรียงร้อยประดอยวรรณะขบวร ตละล้วนเพราะสำราญ มอบคำลุคัมภิระบุราณ ประลุผ่านประโลมใจ ๐ ร่ายฉันท์เพราะมั่นจะอนุรักษ์ สุภะอักษราไทย แม้นเข็ญก็เข็นพิริยะไป ถิระไว้ ณ ในวัน. แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 48 21:16:33 แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 48 21:05:55 จากคุณ : สดายุ... - [ 27 ส.ค. 48 12:58:02 ]

ความคิดเห็นที่ 90 คุณคัมภีร์โบราณ ฟ้าอ่อนแสงระโหยโดยเมฆดำ ฝนตกย้ำน้ำท่วมให้อ่วมหนัก ดินอุ้มน้ำเท่าที่อุ้มชุ่มฉ่ำนัก ไฟป่าทักล้างโลกให้โศกแล้ง ..................... เขียนกลอนเล่นตอนว่างจากสร้างฝัน สนิมนั้นเคาะเท่าไหร่ไม่หมดสิ้น ฟาร์มลูกน้ำกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงชีวิน ได้หากินด้วยขายฝันทุกวันมา พอได้ยินเสียงกลอนก็อ่อนไหว เขียนด้วยใจส่งอาศรมชมรมภาษา อาจอ่อนด้อยถ้อยคำนำวาจา ใจนั้นหนาเหนืออื่นใด...ได้มาเยือน เวทีนี้มากมายหลากหลายนัก ยามแวะพักผ่อนสมองดูน้อง...เพื่อน นึกสนุกต่อปากคำย้ำใจเตือน ผ่านปีเดือนร้อยร่ำดุจตำนาน เขียนกลอนในนิยายขายกินแอบแฝงไปแยะนัก คนอ่านนิยายจำต้องอ่านกลอนที่เขียนลงไปด้วยเสมอ และเขียนกลอนทุกเวลาที่เจอกลอนนำทางให้อยากเขียน เรียกว่าพอเห็นประกายไฟแวบๆตรงไหน  ก็โดดใส่ร่ำไป เขียนได้  เขียนสดๆไม่ค่อยได้เกลาได้เก็บ เอาอารมณ์แรกที่วาบประกายเสมอ เพราะคิดนานหรือมัวแต่เกลา ก็จะไม่ได้ดังใจ เว้นแต่นานๆทิ้งให้ผ่านไป ถึงกลับมาเห็นที่คันแล้วถึงเกา แล้วก็ เกลา จากคุณ : คุณหนูนา - [ 27 ส.ค. 48 14:40:33 ]

ความคิดเห็นที่ 91 ...............ฯลฯ............... "เลิกความคิดขันแข่งปรุงแต่งจิต เลิกชีวิตวุ่นวาย ในทุกที่ เลิกเดือดร้อนดิ้นรนคนใยดี ไม่ต้องมี ปรารถนา ในอารมณ์ ฟังต้นไม้สายน้ำย้ำให้หยุด หยุดเสียทีเถิดมนุษย์หยุดสะสม หยุดปรุงแต่งแสร้งตามความนิยม สร้างสังคมโสโครกโลกจึงร้อน" ..............ฯลฯ................             โดย  เนาวรัตน์  พงษ์ไพบูลย์ อ่านแล้วชอบใจจึงคัดลอกบางส่วนมาฝาก ครับ แวะผ่านเข้ามาเห็นข้อแนะนำเรื่องการเขียนกลอนของ"ครูหนอน" ที่คุณคัมภีร์ฯ นำมาบอกกล่าว   ลองกลับไปเปิดดูกระทู้เก่าที่ save ไว้ ในครั้งกระโน้น  เห็นกลอนของตัวเองที่ส่งให้ครูหนอนตรวจให้   ก็ยังรู้ว่า ตัวเองไม่ก้าวหน้าไปไหนเลย...เพราะความขี้เกียจ  ฤๅไม้แก่ดัดยากก็ไม่รู้...แหะ ๆ ไหน ๆ มาแล้วขอเขียนมาวาง 2 บท กรุณาช่วยตรวจให้ด้วย ครับผม ยุคประชันขันแข่งแย่งอำนาจ ยุคเงินแสดงบทบาททุกถิ่นที่ ยุคสมัยศีลธรรมถูกย่ำยี ยุคความดีเก็บไว้ในตำรา อนาคตเมืองไทยใจนึกหวั่น ใครรู้ทันมองเห็นเป็นปัญหา สื่อใคร่รู้ลึกนักจักปิดตา ถามเข้าท่า ตอบพลัน"สร้างสรรค์"ดี แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 48 16:51:27 จากคุณ : Augustman (Augustman) - [ 27 ส.ค. 48 16:48:11 ]

ความคิดเห็นที่ 92 #88 คุณar@p แหม ปุถุชนนี่ครับ จะไม่ให้คิดก็ไม่ได้ อิอิ อันนี้แต่งตอนก่อนแข่งครับ แต่พอแข่งแล้วไม่ได้อย่างเคย แถมลืมหมดเลยว่าตัวเองเขียนอะไรไป กรั๊กๆ ๏ จะร่วมสืบสายสายซึ่งลายสือ ให้โลกลือระบือนานชั่วกาลสมัย จะร้อยถักรักถ้อยในรอยไทย จะชิงชัยจึงประชันในวันนี้๚ แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 48 17:03:20 จากคุณ : โกฏิดารา - [ 27 ส.ค. 48 16:59:56 ]

ความคิดเห็นที่ 93 ห้องรับแขก 11 / 142 โกฏิดารา  72,  87, 92 ๏ กวีซ่อนเชื้อ     อหังการ เพราะเชี่ยวชาญ  จัดถ้อย คิดประสาน         เสริมส่ง เจิดจ้าร้อย          รสคำ  ถึงถ่อมน้อม     ตัวตน หาถ่อมจน          ค่าสิ้น ประกาศผล         งานเด่น   ใช่เชื้อริ้น            เหลือบยุง ๚ ขอสนับสนุนคุณโกฏิดาราเขียนโคลงห้าพัฒนาเป็นประจำ           พร้อมกับศึกษา หาความรู้และความชำนาญเพิ่มขึ้นจนเป็นที่พึ่งพาอาศัยกันได้       เมื่อมีคนสนใจ อยากเขียนโคลงห้าพัฒนา  คนที่มีความรู้ความชำนาญที่เกิดจากการได้ปฏิบัติจริง เท่านั้น   ที่จะแนะแนว  แนะนำผู้อื่นได้ และถ้าเชี่ยวชาญมาก  อาจจะเขียนหนังสือเรื่อง  “การประพันธ์โคลงห้าพัฒนา” เป็นอนุสรณ์ของชีวิตไว้สักเล่ม ผมแน่ใจว่า  ถ้าคุณจะเข้าแข่งขันประชันกลอนสดทางทีวีครั้งต่อไป  คุณจะทำได้ดี กว่าครั้งที่แล้ว      จะว่าไปประสบการณ์การเขียนกลอนสดบนเวทีหรือหน้ากล้อง   ก็ถือว่าเป็นเรื่องพิเศษของชีวิตอยู่แล้ว  ผู้มีประสบการณ์การแข่งขันทาง ที.วี และ ชนะเลิศรายการ แฟนพันธุ์แท้มาแล้วก็ คุณศาลาไทย  และคุณหมอโมโนซึ่งเป็น คู่ชิง  น่าจะคุยเรื่องนี้ได้ตรงประเด็น   ................................................................. คุณสดายุ  76, 85,  89 ๐ บุหลันลอยเลื่อน ๐ ....................................... ๐ สะท้อนความรู้สึกอันลึกล้ำ แฝงผิวน้ำแขผ่องช่วยส่องส่ง ความอาลัยอาวรณ์ให้ย้อนลง จนมั่นคง..ข้างใจ..ของใครนั้น........... ถึงหัวของใจฉันเธอพลันฉีก ออกเป็นซีกเลือดสาดมิหวาดหวั่น เพียงแต่ใจของเธออย่าเผลอปัน ออกจัดสรรแบ่งให้ใครอีกเลย..........(คัมภีร์) อินทรยานี “๐ พล่านเพลิงพะพวยพลุ่ง         ขณะรุ่งระรำไร                         ควันม้วนและป่วนไป ระดะไหวเพราะลมบน.....” พันสายผสานพร่ำ ติณะร่ำระริกตน ชูยอดระเริงชล ดุจดลทะเลดาว พันแสงพิศาลส่อง มณิก่องผกายพราว เหือดหายระเหยคราว ระวิฉาว ณ  เช้าเยือน    (คัมภีร์) “๐ ร่ายฉันท์เพราะมั่นจะอนุรักษ์ สุภะอักษราไทย แม้นเข็ญก็เข็นพิริยะไป ถิระไว้ ณ ในวัน.” สุดยอดเลยครับ  ตรง ...    “แม้นเข็ญก็เข็นพิริยะไป” ................................................... อาร์พี  78, 86, 88 รอมอตอมีชื่อหรือวัวควาย เราแยกแยะไม่ได้ เพราะไม่ต่าง แต่ละเรื่องวิสัยทัศน์ที่จัดวาง วิปริตผิดทางมนุษยชน  (อาร์พี) รอมอตอ ซื่อสัตย์ใช่สัตว์ซื่อ อาจด้านดื้อถือขนาดขาดเหตุผล โอ้อาวุธประจำกายวิการกล สัปดนเสริมสวยแสนงวยงง.....(คัมภีร์) ถึงเวลาที่ศรีอาศรมจะเปิดกระทู้ได้แล้ว   เชิญเลยครับอาร์พี .................................................. คุณหนูนา  90 “เขียนกลอนเล่นตอนว่างจากสร้างฝัน สนิมนั้นเคาะเท่าไหร่ไม่หมดสิ้น ฟาร์มลูกน้ำกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงชีวิน ได้หากินด้วยขายฝันทุกวันมา พอได้ยินเสียงกลอนก็อ่อนไหว เขียนด้วยใจส่งอาศรมชมรมภาษา อาจอ่อนด้อยถ้อยคำนำวาจา ใจนั้นหนาเหนืออื่นใด...ได้มาเยือน เวทีนี้มากมายหลากหลายนัก ยามแวะพักผ่อนสมองดูน้อง...เพื่อน นึกสนุกต่อปากคำย้ำใจเตือน ผ่านปีเดือนร้อยร่ำดุจตำนาน” เพียงคำมิตรพิศวงพะวงหวัง ได้ประทังชีพช้ำให้ฉ่ำหวาน แม้เจือพิษฤทธิ์ร้ายถึงวายปราณ ก็จะพาลเผลอพลาดจนขาดใจ .....(คัมภีร์) .............................................. Augustma  91 “ไหน ๆ มาแล้วขอเขียนมาวาง 2 บท กรุณาช่วยตรวจให้ด้วย ครับผม ยุคประชันขันแข่งแย่งอำนาจ ยุคเงินแสดงบทบาททุกถิ่นที่ ยุคสมัยศีลธรรมถูกย่ำยี ยุคความดีเก็บไว้ในตำรา อนาคตเมืองไทยใจนึกหวั่น ใครรู้ทันมองเห็นเป็นปัญหา สื่อใคร่รู้ลึกนักจักปิดตา ถามเข้าท่า ตอบพลัน"สร้างสรรค์"ดี” นอกจากคำที่เผลอพลาดสะกดผิดแล้ว  ถือว่าบทกลอนจากผู้ใหญ่เช่นพี่เล็ก คุณชายสิงหาฯ    ลุงเวทย์     และแขกพิเศษ เช่น   คุณราม   คุณสดายุ  ฯลฯ เป็นขวัญและกำลังใจครับ  อ่านด้วยความชื่นชมเสมอ  มิบังอาจครับ... ............................................ นินจา   77   ตอบด้วยภาพครับ ถ่ายในกรุงเทพฯ เช่นกัน  หลังเลิกงาน  รถติดในซอย แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 48 21:18:10 จากคุณ : คัมภีร์โบราณ - [ 27 ส.ค. 48 21:13:33 ]