ความคิดเห็นที่ 1 . (47) ฝันของสองคน          พอดูหนังเรื่อง 'ยังแฟรงเกนสไตน์' จบ ไมเคิลกับจอนก็ออกจากโรงภาพยนตร์เกียราเดลลิ แล้วเดินลงไปตามสะพานท่าเรือของอะควอติกพาร์คที่ยื่นออกไปเหนือน้ำ          ท่าเรือมืดตื๋อ  ชาวประมงคนจีนหลายกลุ่มส่งเสียงหัวเราะเคล้าไปกับเสียงวิทยุทรานซิสเตอร์ที่ฟังดูออกจะกระป๋องกระแป๋งฝ่าความเงียบมา  เฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งทำเสียง 'วุบ-วุบ' อยู่บนท้องฟ้าเหนือฟอร์ตเมซั่น          ชายหนุ่มทั้งสองหย่อนตัวลงบนม้านั่งคอนกรีตใหญ่ยักษ์ที่สุดปลายสะพานท่าเรือ          "มันเป็นเครื่องหมายคำถาม"  ไมเคิลว่า          "อะไรนะ"          "สะพานเนี่ย  มันเป็นรูปเครื่องหมายคำถามยักษ์"          จอนมองข้ามเวิ้งน้ำสีดำมืดที่โอบล้อมไปด้วยแนวคดโค้งของท่าเรือ  "ไม่นี่  มันโค้งไปอีกด้านนึง เป็นรูปเครื่องหมายคำถามกลับหลังตะหาก"          "คนเป็นหมอนี่พูดจาตามตัวหนังสือเป๊ะเลยเนอะ"          "โทษครับ"          "ผมยังไม่เคยเล่าเรื่องเจ้าจ๋อของผมให้ฟังใช่แมะ"          "ที่เป็นลิงอะเหรอ"          "อือฮึ  อยากฟังเปล่า"          "แน่อยู่แล้ว"          "เรื่องก็มีอยู่ว่า... ตั้งแต่ตอนเด็กๆ แล้ว ผมอยากจะมีลิงชิมแปนซีซักตัว  ตอนนั้นผมนึกอยากจะฝึกเจ้าจ๋อให้กระโจนเข้าไปในห้องเรียน แล้วเอาลูกโป่งใส่น้ำเขวี้ยงหน้ามิสวัตสันครูประจำชั้นตอน ป.5 น่ะ"  เขาหัวเราะ  "คิดดูแล้ว สงสัยครูแกต้องเป็นทอมแน่เลย  ผมน่าจะทำตัวดีๆ กับแกหน่อยนะตอนนั้นน่ะ...  กลับมาต่อนะ ถึงจะโตขึ้นมาผมก็ ไม่เคย เลิกเพ้อซะที... ที่จะมีเจ้าจ๋อน่ะ... แล้วเมื่อปีที่แล้ว บังเอิญผมเล่าให้แฟนเก่าฟัง... หมายถึงว่าแฟนเก่าตอนนี้น่ะ... ตอนนั้นยังเป็นแฟนกันอยู่"          "ไหนจะเล่าเรื่องเจ้าจ๋อไม่ใช่เหรอ"          "เอ้อใช่...  ที่มันบังเอิญ เอามากๆ ก็คือ คริสโตเฟอร์ก็มีความฝัน อันเดียวกันเป๊ะ เลยตั้งแต่ตอน เขา ยังเด็กเหมือนกัน  เพราะงั้น... เราก็เลยคุยเรื่องนี้กันอยู่พักนึง แล้วก็ตัดสินใจว่าเราเป็นผู้ใหญ่มีความรับผิดชอบกันแล้วทั้งคู่ ไม่เห็นว่าใครน่าจะมีปัญหาอะไรถ้าเราจะหาลิงมาเลี้ยงซักตัว  ทีนี้คริสโตเฟอร์ก็ติดต่อเพื่อนที่ทำงานอยู่ 'มารีนเวิลด์' เพราะเขารู้ระเบียบขั้นตอนข้อบังคับพวกเนี้ย แล้วสุดท้าย... เราสองคนก็กลายเป็นผู้ปกครองเจ้าจ๋อวัยสะรุ่นชื่อว่า แอนดรูว์"          จอนยิ้ม  "แอนดรูว์ ไมเคิล กับคริสโตเฟอร์  เข้ากันดีนะ"          "เราก็ว่างั้น  แล้วเรื่องก็ไปได้ สวย เชียวแหละ หลังจากปลุกปล้ำกับการฝึกเรื่องห้องน้ำอะไรพวกนี้อยู่ซักพักอะนะ  เราพาเจ้าเปี๊ยกนี่ไป ทุกที่ เลย  แม่เจ้าโว้ย เจ้าเปี๊ยกแอนดรูว์ ปลื้ม สวนสัตว์เป็นบ้า!  แล้ววันนึงเพื่อนคนที่อยู่มารีนเวิลด์เขาก็ถามว่าสนใจจะจับคู่เจ้าเปี๊ยกกับจ๋อสาวของเพื่อนเขารึเปล่า  เราก็ตื่นเต้นดีใจเป็นบ้าเป็นหลังแน่อยู่แล้ว เพราะคราวนี้เราก็จะได้กลายเป็นปู่เลยเชียว"          "อื้อ จริงด้วย"          "แล้วพอถึงวันสำคัญ...  ตาแอนดรูว์ก็เกิดไม่ยอมขึ้นมา"          "อ้าว"          "ยิ่งกว่านั้นนะ  แกไม่ยอมเข้าไปอยู่ร่วม ห้อง กับเจ้าหล่อนซะด้วยซ้ำ"          "เอาล่ะ ให้ผมทายนะ"          ไมเคิลพยักหน้าขรึมๆ  "อื้อ  แกม่วงซะยังกะแบ๊งค์สามดอลล่าร์เลยเชียวแหละ"          "เฮ้ย  เดี๋ยวนะ"          "ผมทำใจได้นะ  ยังไงผมก็ รัก แอนดรูว์ซะขนาดนั้น  แต่คริสโตเฟอร์สิผิดหวังกับตัวเองเอามากๆ  เขา มั่นใจ ว่าถ้าเขาให้เวลาเล่นบอลกับแอนดรูว์มากขึ้นอีกหน่อย..."          จอนเริ่มหัวเราะ  "คุณนี่เหลือเกินจริงๆ"          "แต่มัน แย่มาก เลยนะ  ขอบอก  คริสโตเฟอร์หาว่าผมประคบประหงมแอนดรูว์จนเกินเหตุ แล้วก็พาแกไปดูหนังของบัสบี้ เบิร์คลี่มากเกินไป แล้วก็... ปล่อยให้แกเห็นหน้ากางเกงในผู้ชายของแค็ตตะล็อกห้างเซียรส์"          "พอได้แล้ว!"          ในที่สุดไมเคิลก็ฉีกยิ้ม ยุติบทบาทการแสดงลง  "คุณชอบอันนี้ใช่ม้า"          "นี่คุณเมคเรื่องขึ้นมาแบบนี้ประจำรึเปล่าเนี่ย"          "ประจำเลยแหละ"          "ทำไมล่ะ"          ไมเคิลยักไหล่  " 'ฉันต้องการล่อลวงเขาแค่พอที่จะทำให้เขาต้องการฉันเท่านั้นเอง' "          "จากไหนอีกเนี่ย"          "แบลนช์ ดูบัวส์  เรื่อง 'รถรางสายนี้ชื่อปรารถนา' น่ะ"          จอนเหวี่ยงแขนข้างหนึ่งขึ้นโอบคอไมเคิล  "มานี่เลย แบลนช์"  พวกเขาจูบกันอยู่นาน เบียดบดอยู่บนพื้นคอนกรีตที่เยียบเย็น          พอแยกออกจากกัน ไมเคิลก็ว่า  "มันจะฟังดูดีกว่ามั้ย ถ้าผมให้แฟนชื่อแอนดรูว์ แล้วก็ลิงชื่อคริสโตเฟอร์อ้ะ"          "นี่คุณเมคแฟนเก่าขึ้นมาด้วยเหรอ"          "อ้าว... นั่นแหละ ตัวสำคัญ" . จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 23 ส.ค. 48 10:55:21 ]

ความคิดเห็นที่ 2 . (48) ผู้มาเยือนยามวิกาล          ลมเริ่มพัดแรงขึ้นบนชายหาด แอนนาเลยขยับผ้าห่มที่พวกเขาใช้บังลมอยู่  "นี่ค่ะ เอ็ดการ์... คลุมไว้หน่อย  เดี๋ยวใครผ่านมาจะเห็นเสื้อผ้าจากบรู๊คส์บราเธ่อรส์ครบชุดของคุณเข้า"          "เดี๋ยวเถอะ"          "จะว่าไป...  ถุงเท้าคู่นี้ก็น่ารักน่าชังดีนะคะ...  ขอโทษทีเถอะ แต่ฉันนึกว่า ทุกคน ที่ 'เซนต์มอริตซ์' จะใส่ถุงเท้ายาวหุ้มน่องสีดำสนิทซะอีกเดี๋ยวนี้"          "จั๊กกะจี้นะแอนนา  อย่าเล่นสิ"          "บ้าจี้เหรอคะ  คนอย่างเอ็ดการ์ ฮัลเซียนเนี่ยนะ?  ร้อยไม่เชื่อ พันไม่เชื่อจริงๆ ค่ะ"          "แอนนา  ผมเตือนคุณแล้วนะ..."          "พูดจาห้าวหาญไปหน่อยสำหรับหนุ่มชาวกรุงนะคะ"  เธอกระโดดลุกขึ้นทันใด กระชากเน็คไทที่เขาปลดไว้หลวม แล้วกระโจนผึงแล่นลงไปตามชายหาด  เอ็ดการ์วิ่งกวดจนพากันกลับขึ้นมาที่เนินทราย แล้วร้องตะโกนแบบซามูไรพร้อมกับรวบตัวเธอไว้          พวกเขากลิ้งโคล่อยู่ด้วยกัน หัวเราะพลาง หอบพลาง          "มาค่ะ"  แอนนาคว้ามือทั้งสองข้างของเขา  "ไปเดินหาสมบัติเรือแตกที่ถูกคลื่นซัดมาเกยตื้นกันดีกว่า"          "รอเดี๋ยว แอนนา"          "เป็นอะไรรึเปล่าคะ"          "เปล่าหรอก ผม..."          "แน่ใจนะคะ"          "อื้อ ไม่เป็นไรหรอก"          "ฉันลืมไปซะเรื่อยเลย ว่าคุณน่ะเป็นตาเฒ่าหัวรั้น"          "ผมแก่กว่าคุณแค่สองปีเองนะ"          "นั่นแหละค่ะ ตาเฒ่าหัวรั้น"          ฟ้าเริ่มโปร่งตอนสี่โมง  เขาและเธอเดินเท้าเปล่าขึ้นมาจากหาดทราย          "นี่มันทำให้ผมนึกอะไรขึ้นมาได้นะนี่"          "โฆษณาเหล้าเบอร์เบิ้นเหรอคะ"          เขายิ้มและบีบมือเธอ  "ตอนอายุสิบเก้า พ่อแม่ส่งผมไปอังกฤษช่วงฤดูร้อน  ผมพักอยู่กับญาติๆ ในหมู่บ้านที่ชื่อว่า 'เคลย์เน็กซท์เดอะซี'  ตอนนั้นผมชอบเดินตามชายหาดมองหาคาร์เนเลี่ยน"          "หินเหรอคะ"          "หินสีแดงสวยมาก  แดงออกส้มซักหน่อย  วันนึงผมเจอกับสุภาพสตรีแก่ๆ คนนึงบนหาด  หรืออย่างน้อยผมก็ รู้สึก ว่าแกแก่น่ะตอนนั้น  ลูกสาวก็อยู่กับแกด้วย อายุซักสิบแปดและก็สวยทีเดียว  พวกเขาชวนผมเดินไปด้วย เขาก็หาคาร์เนเลี่ยนกันอยู่เหมือนกัน"          "แล้วคุณไปมั้ยคะ"          "คุณว่าไงล่ะ"          "ฉันว่าเอ็ดการ์คงจะมัวแต่ยุ่งๆ... หรือไม่ก็มัวแต่อาย"          เอ็ดการ์หยุดเดินแล้วหมุนกลับมาหาเธอ  เขาดูคล้ายกับราชสีห์ที่มีหนามแหลมฝังลึกอยู่ในอุ้งเท้า  "นี่มันสายเกินไปแล้วใช่มั้ย แอนนา"          เธอทิ้งรองเท้าลงบนผืนทรายแล้วยกแขนขึ้นโอบรอบคอของเขา  "สายเกินไปสำหรับสาวน้อยคนนั้นค่ะ เอ็ดการ์  แต่สาวแก่คนนี้น่ะ ของตาย"          พวกเขากลับมาอยู่ใต้ผ้าห่มอีกครั้ง          "ถึงเวลากลับแล้วล่ะแอนนา"          "ฉันรู้ค่ะ"          "ผมบอกแฟรนนี่ว่าผมจะ..."          "ไม่เป็นไรค่ะ"          "นี่เรากำลังทำอะไรผิดพลาดอยู่รึเปล่าเนี่ย"          "โอ... ฉันก็หวังว่างั้นแหละค่ะ"          "คุณยังไม่รู้เรื่องผมเท่าไหร่เลยนะแอนนา"          "นั่นสิคะ"          "ผมกำลังจะตาย แอนนา"          "อ้อ... ฉันก็นึกอยู่เหมือนกันค่ะ"          "นี่คุณรู้มาตลอดเหรอว่า..."          แอนนายักไหล่  "ถ้าไม่งั้นผู้ชายชื่อเอ็ดการ์ ฮัลเซียนจะมาทำอะไรแบบนี้ทำไมล่ะคะ"          "พระเจ้าช่วย"          เธอเขี่ยปอยผมสีขาวตรงท้ายทอยของเขาเล่น  "เรามีเวลาเหลืออยู่แค่ไหนคะ"          พอกลับมาถึงบ้านที่ซอยบาร์บารี่เลน แอนนาลงแช่ในอ่างน้ำอุ่น  เธอกำลังฮัมเพลงที่แสนจะเก่าอยู่พอดี ตอนที่ออดประตูหน้าข้างล่างดังขึ้น          เธอลุกขึ้นมาเช็ดตัว ใส่กิโมโน กดปุ่มปลดล็อคให้แขกเข้ามาในตึก          "ใครจ๊ะ"  เธอตะโกนข้ามโถงทางเดินไป          "เพื่อนของแมรี่แอนซิงเกิลตันค่ะ"  เสียงตอบกลับมาเป็นเสียงของหญิงสาว          "แกออกไปข้างนอกจ้ะหนู  อยู่ที่สำนักงานสายด่วนฯ น่ะจ้ะ"          "ถ้าอย่างนั้นฉันขอรออยู่ที่นี่จะเป็นไรมั้ยคะ  หมายถึงที่นั่งข้างหน้านี่แหละค่ะ  คือเรื่องมันสำคัญอยู่สักหน่อย"          แอนนาโผล่เข้าไปในโถงทางเดิน  หญิงสาวคนนั้นผมสีบลอนด์และดูอวบ สีหน้าเหมือนกับเด็กหลงทาง  เธอสะพายกระเป๋าผ้าของกุชชิ่อยู่ด้วย          "นั่งก่อนสิจ๊ะหนู"  เจ้าของบ้านสตรีเอ่ย  "อีกซักพักแมรี่แอนก็คงกลับมาแหละจ้ะ"          กลับไปแช่อ่าง แอนนาครุ่นคำนึงถึงแขกผู้มาเยือน  ช่างคุ้นตาอยู่ไม่น้อย  ไม่ว่าจะเป็นตาคู่นั้น แถมยังรูปหน้าตรงโค้งขากรรไกรอีก          แล้วเธอก็นึกออก          สาวคนนั้นดูเหมือนเอ็ดการ์ . จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 23 ส.ค. 48 10:56:53 ]

ความคิดเห็นที่ 3 . (49) ถ้างั้นบีชชั่มอยู่ไหน          ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นหลุบอยู่ในเงามืด น้ำหนักตัวของเธอเพิ่มขึ้นมากเสียจนแมรี่แอนจำไม่ได้ในตอนแรก          "แมรี่แอน?"          "อ้าว..."          "ฉันดีดีไง ภรรยาของบีชชั่ม  เจ้าของบ้านเปิดประตูให้ฉันเข้ามาน่ะ"          "อ้อ ค่ะ  มิสซิสแมดริกัล"          "แกน่ารักดีนะ  หวังว่าเธอคงไม่โกรธนะที่ฉันนั่งรอ  ฉันกลัวจะคลาดกับเธอ"          "ไม่หรอก... ไม่เป็นไรค่ะ  ขึ้นมาดื่มอะไรหน่อยมั้ยคะ"          "เธอไม่ได้... รอใครอยู่เหรอ"          "เปล่าค่ะ"  แมรี่แอนตอบ ปฏิเสธคำกล่าวหาอยู่ในที          ดีดีนั่งบนเก้าอี้พับทำด้วยไวนิลสีเหลือง มือประสานซ้อนทับอยู่บนผิวกระเป๋าผ้า          "แคร็มเดอม็องต์ซักหน่อยมั้ยคะ"  แมรี่แอนถาม          "ขอบใจจ้ะ  มีขาวมั้ย"          "ขาวอะไรคะ"          "แคร็มเดอม็องต์ไง"          "อ้อ... ไม่อะค่ะ... มีแต่อย่างอื่น"          "อ้อ... งั้นฉันขอผ่านดีกว่า"          "แท็บหรือเฟรสก้ามั้ยคะ"          "ไม่เป็นไรจริงๆ"          แมรี่แอนทิ้งตัวลงบนขอบโซฟา  "แต่คุณดู ไม่เหมือน ไม่เป็นไรเลยนะ"  เธอยิ้มแห้งๆ          ดีดีก้มลองมองมือทั้งสองข้าง  "ฉันก็ว่าอย่างนั้น  แมรี่แอน... ฉันไม่ได้ตั้งใจมาหาเรื่องนะ"          แมรี่แอนกลืนน้ำลาย รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา          "ฉันอยากจะเอานี่มาให้"  ดีดีมะงุมมะงาหราอยู่ในกระเป๋าผ้า แล้วหยิบเอาผ้าพันคอลายจุดสีน้ำตาลบนพื้นขาวของแมรี่แอนออกมา  "ฉันเจออยู่ในรถของบีชชั่ม"          แมรี่แอนจ้องผ้าพันคออึ้งงัน  "เมื่อไหร่คะ"          "วันจันทร์หลังจากที่เธอไปเมนโดชิโนกับเขา"          "โอ"          "เขาบอกฉันเรื่องนั้น"          "อ้อ"          "ของเธอใช่มั้ย"          "ค่ะ"          "ฉันไม่แคร์หรอก  หมายถึงว่า... ฉัน แคร์ แต่ฉันเลิก... ทรมานตัวเองเรื่องนี้แล้ว  ฉันทำใจได้แล้ว  ฉันคิดว่าพอจะเข้าใจด้วยซ้ำ ว่าเขา... ดึงเธอเข้ามาเกี่ยวได้ยังไง"          "ดีดี ฉัน...  งั้นคุณมาหาฉันทำไม"          "เพราะว่า... ฉันหวังว่าเธอจะบอกความจริงฉันน่ะสิ"          แมรี่แอนทำมือทำไม้อย่างไม่มีความหมาย  "ฉันว่าฉันเพิ่งจะบอกไป"          "เธออยู่กับเขาเมื่อสุดสัปดาห์ที่แล้วรึเปล่า แมรี่แอน"          "เปล่าค่ะ! ฉันอยู่..."          "แล้ววันอังคารเมื่ออาทิตย์ก่อนหน้านั้นล่ะ"          แมรี่แอนอ้าปากค้าง  "ดีดี... ฉันสาบานกับพระเจ้า...  ฉันไปกับบีชชั่มครั้งเดียว และก็แค่ครั้งเดียวเท่านั้น  เขาขอให้ฉันไปเมนโดชิโนกับเขาเพราะ..."  เธอหยุดพูดกลางคัน          "เพราะอะไรล่ะ"          "ฟังดูโง่ชะมัด  เขา... บอกว่าเขาอยากมีใครคุยด้วย  ฉันรู้สึกเห็นใจเขา  แต่หลังจากนั้นฉันก็แทบไม่ได้พูดกับเขาอีกเลย"          "เธออยู่กับเขาทุกวัน"          "ในตึกเดียวกัน ก็แค่นั้นเอง"          "เธอ นอน กับเขาที่เมนโดชิโนใช่มั้ย"          "ฉัน... ก็ใช่"          ดีดีลุกขึ้นยืน  "เอาล่ะ... ขอโทษที่รบกวนนะ  ฉันว่าละครน้ำเน่าแค่นี้ก็พอแล้วล่ะสำหรับเราทั้งคู่"  เธอหมุนตัวเดินกลับไปที่ประตู          "ดีดี"          "หือ"          "บีชชั่ม บอก คุณเหรอ ว่าฉันอยู่กับเขาเมื่อสุดสัปดาห์ที่แล้ว และก็... วันไหนซักวันที่ว่านั่นน่ะ"          "ก็ไม่ได้พูดออกมาขนาดนั้นหรอก"          "เขาบอกเป็นนัยเหรอ"          "อื้อ"          "ฉันเปล่า ดีดี  ฉันอยากให้เธอเชื่อฉัน"          ดีดียิ้มขมๆ  "ฉันเชื่อเธอ  บ้าดี มั้ยล่ะ"          พอกลับมาถึงบ้านที่ถนนมอนต์โกเมอรี่ ดีดีฉีกกระชากเปิดบรรดาซองจดหมายที่เธอทอดทิ้งไปทั้งวัน          มีบิลเก็บเงินใหม่มาจากร้านวิลกส์แอนแอ็บเบอะครอมบี้ส์ นิตยสารอาร์คิเทกเจอรัลไดเจสต์ฉบับล่าสุด แผ่นปลิวขอรับบริจาคเงินจากสมาคมศิษย์เก่าเบนนิงตัน แล้วก็จดหมายจากบิงกี้ กรูเอน          เธอคว้าจดหมายของบิงกี้ติดมือเข้าไปในครัว เทซีเรียลของแฟมิเลียกับนมใส่ถ้วย แล้วเอามีดตัดเนยเปิดซอง          กระดาษเขียนจดหมายเป็นยี่ห้อโกลเด้นดอร์                    ดีดีที่รัก                              เอาล่ะ ยัยบิ๊งก์เจ้าเก่ากลับมาอีกแล้ว เกลือกกลิ้งอยู่ในความระทมทุกข์                    อันวิลิศมาหราที่ฟาร์มคนอ้วนที่อลังการที่สุดในอเมริกา  พวกเราตื่นตั้งแต่ก่อน                    ไก่โห่ออกไปจ๊อกกิ้งอยู่ตามท้องทุ่ง ใส่เสื้อกีฬาผ้าขนหนูสีชมพูหวานแหววที่ใคร                    ดันตั้งชื่อให้ว่า "พิ้งกี้"  (อย่าเชียวนะแก ขอร้อง  ห้ามพูดเด็ดขาด ไอ้คำว่า 'บิงกี้                    ใส่พิ้งกี้' เนี่ย)  ตอนนี้ฉันลดได้หกปอนด์แล้วนะ  แต่นแตนแต๊นนน  แกเอ๊ย หัน                    ไปทางไหนก็มีแต่ดาราหนังทั้งนั้นเลย  นี่ถ้าตอนเข้าห้องอบฉันไม่ใส่แว่น                    ฟอสเตอร์แกรนต์นะแก ฉันจะรู้สึกต้อยต่ำมากเลยแหละ  ลองดูสิ รับรองแก                    ต้องเกลียดมันน่าดู                                                                                          รักจ้า จุ๊บๆ                                                                                                    บิงกี้          บีชชั่มเดินเข้ามาในครัว  "คืนนี้คุณออกไปไหนมา"          "จูเนียร์ลีก"          เขามองชามซีเรียลของเธอ  "เขาไม่เลี้ยงอะไรเลยเหรอ"          "ฉันกินไปแค่ นิดเดียว บีชชั่ม!"          "ตามใจ  มันสายเกินไปแล้วที่จะรักษาหุ่นให้ทันงานเปิดโอเปร่าอยู่ดี"  เขายิ้มแบบจงใจยั่วโทสะ แล้วเดินออกจากห้องไป          ดีดีจ้องตามหลังตาลุกวาวจนเขาออกไปพ้นสายตา  เธอหยิบจดหมายของบิงกี้ขึ้นมาอ่านอีกรอบ . จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 23 ส.ค. 48 10:57:55 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แง่ม ทำไมตอนนี้ข้อมูลมันน้อยๆ ล่ะเนี่ย แถมไม่มีรูปให้ดูเลย  สงสัยคนแปลจะเริ่มขี้เกียจแน่ๆ ฮ่าๆๆ (นี่แน่ะ ขี้เกียจเหรอคุณพีท  ทุบซะ  ) โรงหนังเกียราเดลลิ Ghirardelli อันนี้ไม่มีอารายหรอกครับ แต่จำได้ว่าตอนที่แมรี่แอนไปกินข้าวกับบีชชั่มมื้อแรก ที่คุยกันเรื่องการออกเสียง ผมอธิบายไว้ว่า มันเป็นชื่อช็อกกาแล็ตตตต ไหงตอนนี้มันกลายเป็นโรงหนังไปได้ล่ะเนี่ย เฮ้อ... เวงของกรำจริงๆ Streetcar named Desire ผมแปลไว้ในเรื่องว่า  "รถรางสายนี้ชื่อปรารถนา" ในต้นฉบับเขียนไว้แค่ว่า "Streetcar" ครับ แต่คนอ่านรู้เอาเอง ว่ามันคือเรื่องนี้ เพราะมันดังงงง มาก แล้วชื่อตัวละครก็เป็นที่รู้จัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในหมู่เกย์ (ที่พูดภาษาอังกฤษ และสนใจวรรณกรรมนิดนึง) อาจจะเทียบได้ประมาณ "คู่กรรม" สำหรับคนไทยมั้งครับ คือ เคยอ่านไม่เคยอ่าน อย่างน้อยก็เคยได้ยิน พอรู้เรื่องหลักๆ แล้วเรื่อง "รถรางฯ" นี่ก็ ช่างโศกสลดรันทดยิ่งนัก สะใจดีแท้ ที่ผมแปลชื่อเป็นภาษาไทย เพราะจำได้ว่ามีคนเคยแปลเรื่องนี้เป็นภาษาไทยแล้วครับ ใช้ชื่อนี้ รู้สึกว่ามีการดัดแปลงทำเป็นละครด้วย แต่ใช้ฉากและตัวละครไทย แต่มันนานนนน มาแล้วง่ะ บรรดาเครื่องดื่มในตอนนี้ เคยเล่าถึง เคยให้ดูรูปแล้วนะครับ  ขี้เกียจลงซ้ำง่ะ ฮ่าๆๆ แง่ม หมดแค่นี้แล้วอ้ะครับ เอิ๊ก จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 23 ส.ค. 48 11:22:03 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สาวคนที่เพ้อถึงวันนั้นรึเปล่าหว่า ?? สองคนนี้ไม่ได้รักกันหรอกรึ -___-?? 55+ ยังคงเป็นปริศนา ..จะรออ่านตอนต่อไปค่า V >.< จากคุณ : มิรันตี - [ 23 ส.ค. 48 16:26:34 A:61.91.177.149 X: TicketID:104283 ]

ความคิดเห็นที่ 6 วันนี้มาแบบสั้น สงสัยฝนคงตกหนัก เอิ๊กๆๆ จากคุณ : หมูหยองทอด - [ 23 ส.ค. 48 17:21:33 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอติดไว้ก่อนนะคุณพีท ช่วงนี้สมองเมจิกฯ ปั่นป่วน โดนพี่ๆ ที่ทำงานอัดส่งท้ายซะเต็มรัก แล้วจะแวะมาใหม่ค่ะ จากคุณ : Magic of Azure - [ 23 ส.ค. 48 17:51:12 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ชี้เกียจอ่านอ่ะ เฮ้อ ... ไม่มีรูปของกินมั่งเลยเหรอ หิวง่ะ จากคุณ : i_tua_yung - [ 23 ส.ค. 48 19:17:55 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เข้ามาบอกว่าคุณพีทไม่ขี้เกียจหรอกค่ะ  ขยันกว่าหนอนแว่นตั้งเยอะแยะ   ปล  มาเก็บค่า จากคุณ : หนอนแว่นตาโต - [ 23 ส.ค. 48 23:31:31 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนที่ 47 น่ารัก จากคุณ : scottie - [ 24 ส.ค. 48 00:56:29 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เข้ามาอ่านขอรับ หงับๆ...หมู่นี่ไม่มีรูปของกินเลยแฮะ (หิวง่ะ) จากคุณ : มาดาม เค - [ 24 ส.ค. 48 09:27:32 ]

ความคิดเห็นที่ 12  ขออ่านด้วยคนนะคับ เดี๋ยวไปตามอ่านตอนอื่น ๆ ก่อน จากคุณ : an_an_ant - [ 24 ส.ค. 48 13:05:13 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อะนะ ตอนนี้ กลิ้งโคล่ น่าจะ กลิ้งโคโร่ หรือไม่ก็ใช้ กลิ้งเกลือกไปเลยจะเข้ากว่า คราวนี้เชิงอรรถกระจึ๋งเดียว แถมรูปประกอบก็ไม่มี ชิ จากคุณ : ณัฐกร - [ 24 ส.ค. 48 16:46:42 ]

ความคิดเห็นที่ 14 วาวววว...วันนี้เชิงอรรถสั้นจัง ง่า... ผมมัวแต่ไปเมาอยู่ในสถานบริการ...หัวทิ่มบ่อ เลยตกรถตกรา...อยู่ต่างจังหวัด .... น่าอายจังที่ไม่ได้ตอบคำถามคุณพีท .... ผมติดค้างเรื่อง...อะไรอยู่ในถุงหนังของเดวิด .... เดวิดเป็นเด็กเลี้ยงแกะ แกมีความสามารถพิเศษคือ..... ไล่สุนัขป่าที่มาวอแวฝูงแกะ อาวุธที่ใช้คือก้อนหิน แต่วิธีการน่าสนใจครับ แกเอาหินมาใส่ในหนังแผ่นยาวๆหน่อย ปลายข้างหนึ่งของแผ่นหนังยึดไว้กับข้อมือ ปลายอีกข้างของหนังกำไว้ ผมมีภาพมาให้ดู ..... แล้วเหวี่ยงหินด้วยหนังเป็นวงเหนือหัว จนได้ความเร็วพอควร แกก็จะปล่อยให้หินลอยออกไปกระทบเป้า โดยแผ่นหนังข้างหนึ่งจะหลุดจากมือ จากนั้นก็บรรจุหินได้ใหม่ .... นี่คืออาวุธที่เดวิดตัวเล็กๆ เอาชนะยักษ์ โกไลแอด จนมีชื่อเสียงมาถึงทุกวันนี้ครับ .... จบการเสนอข่าว เอ้ย ตอบคำถาม .... จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 24 ส.ค. 48 17:24:41 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตอนนี้สั้นจัง ทั้งเรื่อง ทั้งเชิงอรรถ แต่เรื่องก็ยังน่ารักอยู่เหมือนเดิน^^ จากคุณ : sushii (Sushii) - [ 24 ส.ค. 48 18:29:05 ]

ความคิดเห็นที่ 16 หวัดดีคร้าบบบ... เมื่อวานมัวแต่ประกอบภารกิจให้ครอบครัว (ของคนใกล้ตัว) วันนี้กลับมาตอบกระทู้แล้วคร้าบ คุณมิรันตี โห คุณมิรันตี ความจำเป็นเยี่ยม ยังจำสาวที่ตาบีชชั่มละเมอหาบนเตียงได้อีกนะเนี่ย เก่งจริงๆ ขอบอก (คนแปลยังลืมไปแล้วเลย เอิ๊ก) "สองคนนี้ไม่ได้รักกันหรอกรึ"  อืม... ไม่รู้สิครับ  ชวนงงจริงๆ เนอะ อุๆๆ คุณหมูหยองทอด แม้ๆๆๆ ตกลงฝนตกหนักมั้ยล่ะครับ แง่มๆๆ (มาแบบยาวบ่อยๆ แล้ว ขอแบบสั้นมั่งฮี่ คนเราก็มีขี้เกียจกันมั่งนิ  เอิ๊ก) คุณเมจิก ได้ครับ ติดไว้ก่อนนะ เอากาวรึก๊อตเทปดีล่ะ เหอๆๆ เวลามาเอาคืนจาได้แกะง่ายๆ ขอให้สมองปั่นป่วนแต่พองามครับ อย่าปั่นมากไป เดี๋ยวจะกระเทือนไปถึงหนูเรย่า สตารี่นะ เอิ๊ก คุณเตย ไอ้ตัวยุ่ง อะจ๊าก  รอบนี้อย่าว่าแต่รูปของกินเลยครับ รูปหนุ่มๆ ยังไม่มีเลย เอิ๊ก คุณหนอนแว่นตาโต คุณหนอนแว่นเอ๋ย... ไม่รู้จักคุณพีทตัวจริงซะแร้ว "หลังยาว"  "ตัวเป็นขน(ม)" เนี่ย เป็นลักษณะประจำตัวเลยครับ เหอๆๆ ไม่มีใครขยันน้อยกว่าผมแล้วล่ะครับ (ไม่เชื่อมานับชั่วโมงการนอนแข่งกันก็ได้ แง่ม) คุณก๊อตตี้ เนอะครับ  ตอนตาหนูไมเคิลกับตาจอน น่าร้าาาาากกก สาธุ อยากให้เป็นอย่างนี้ไปนานๆ (จะรอดมั้ยเนี่ย คู่นี้) คุณมาดามเค แว้ก นี่ก็มาแบบหิวๆ อีกคน เหมือนคุณเตยเรย เห็นกระทู้ผมเป็นตลาดโต้รุ่งไปได้ โฮ่ๆๆ ช่วงนี้สงสัยคนเขียนแกจะอยู่ระหว่างไดเอ็ตเหมือนหนูบิงกี้มั้งครับ เมื่อไหร่จะมีกินอีกก็ไม่รู้ คุณ แอ่นแอนแอ๊น (อ่านชื่อถูกเปล่าเนี่ย) ยินดีอย่างยิ่งคร้าบ ไม่ต้องขออ่านเลย ผมกลับต้องขอบคุณซะอีก มีคนเข้ามาอ่าน เจ้าของกระทู้ชอบอยู่แล้ว อุๆๆ (ว่าแต่ตามอ่านตอนอื่นๆ แล้ว หวังว่าคงไม่สลบไปซะก่อนนะครับ แง่ม) นายณัฐกร ขอบคุณจ้า  ไอ้คำว่า "กลิ้งโคล่" นี่มันดั๊นติดปากมา ตอนเขียนก็เนื้อเปื่อย เอ๊ย เรื่อยเปื่อยไปจริงๆ ไม่ได้เปิดพจนานุกรมตรวจเลย พอเปิดดู แหง่ว ไม่มีแม้แต่ "โคโร่" หรือคำอะไรที่ใกล้เคียง แล้วตูไปเอาคำนี้มาจากไหนฟะ งงตัวเองจริงๆ  เอิ๊ก รับรองว่าจะแก้จ้า (คำนะ ไม่ใช่อย่างอื่น เช่น... ผ้า เอิ๊ก) ขอเวลาสรรหาคำที่ได้ใจอีกพักนะ  เฮ้อ... แง่ม ตอนนี้ตูขี้เกียจเฟ้ย ทุบกลับ คุณวรุณนฤมล อ้าว ตกลงแอบไปเมาทิ่มอยู่ในสถานบริการต่างจังหวัดนี่เอง มิน่า ว่าหมู่นี้ไม่ค่อยเห็นครับ เลยรู้สึกกลิ่นแอลกอฮอล์บนถนนมันจางๆ ไปหลายดีกรี เอิ๊ก ขอบคุณสำหรับถุงหนังของเดวิดครับ ไม่รู้มาก่อนเลยนะเนี่ย เรื่องของตาเดวิดเนี่ย ช่างเป็นเด็กเลี้ยงแกะที่หล่อล่ำซะนี่กระไร (หวังว่าจะไม่ใช่พระเอกในนิทานอีสปเรื่อง "เด็กเลี้ยงแกะ" หรอกนะ ออกจะมีความสามารถในการประทุษร้ายหมาป่าด้วยตัวเอง เอิ๊ก) คุณซูชิ แว้ก... ผมอ่านอะไรผิดไปเปล่าเนี่ย คุณซูชิบอกว่าเรื่องนี้ "ก็ยังน่ารักอยู่เหมือนเดิม" เหรอครับ  เอิ๊ก (อุตส่าห์ขึ้นคำเตือนห้ามเด็กเข้ามาอ่านแย้วนะ แง่ม) ตอนนี้คุณพีทเกิดอาการ "ขนลุก" อย่างแรงครับ (ขี้เกียจตัวเป็นขนน่ะ เข้าจายม้าย) เลยมายาวได้แค่นี้เอง  เอิ๊ก จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 25 ส.ค. 48 11:04:02 ]

ความคิดเห็นที่ 17 แวะมาทักทายเฉย ๆ ค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 26 ส.ค. 48 01:10:31 ]

ความคิดเห็นที่ 18 หนูรสา ขอบคุณที่แวะมาทักจ้า จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 26 ส.ค. 48 14:30:51 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ว่าไปนั่น ... ที่ว่าน่ารัก ไม่ได้หมายถึงมันออกแนวน่ารักหวานแหววนา แต่หมายถึงน่ารักเพราะความสัมพันธ์ และอะไรหลาย ๆอย่างที่ทำให้รู้สึกชอบตัวละคร และคิดว่ามันน่ารักดีแฮะ (สงสัยเราจะเป็นคนชอบของแปลก) เอาเป็นว่าตอนหน้าเปลี่ยนเป็นคำอื่นแทนละกัน^^ จะได้เหมาะกับนิยายให้ผู้ใหญ่อ่าน อุ อุ อุ (ล้อเล่นค่ะ) ปล. สงสัยที่ขนลุกเนี่ย เพราะโซดาไอซ์ตอนใหม่หรือเปล่า อิ อิ อิ ยังไม่ลืม กำลังตามอ่านอยู่ (ติดใจเคคุง กะเก๊กคุง)^^ จากคุณ : sushii (Sushii) - [ 26 ส.ค. 48 20:15:07 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อ่านจบนานแล้วค่ะ  แต่พึ่งได้แวะมาเยี่ยมอีกรอบ รักษาสุขภาพนะ จากคุณ : Magic of Azure - [ 28 ส.ค. 48 16:48:57 ]

ความคิดเห็นที่ 21 คุณซูชิจ๋า แซวเล่นนาคร้าบ เห็นด้วยครับ ว่าความสัมพันธ์ของคนในเรื่องนี้ มันน่ารักดีจริงๆ นะ (เป็นเหตุผลนึงที่ทำให้อยากแปลเรื่องนี้ครับ แบบว่า แรกๆ อ่านเอาฮา  อ่านไปอ่านมา ชักซึ้ง แหะๆๆ) ที่ขนลุก... สงสัยจะใช่อย่างที่คุณซูชิว่าจริงด้วยครับ ว่าแต่... ติดใจเก๊กคุงด้วยเหรอ เหอๆๆ ชักมาแรงแล้วแฮะ นายพระเอกเกาหลีนี่ เอิ๊ก คุณเมจิก ขอบคุณคร้าบ ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยม แล้วก็จะรักษาสุขภาพให้ดีๆ เลยครับ เหอๆๆ แล้วก็ขออนุญาตแจ้งข่าวเล็กน้อย ที่จริงวันนี้วันอังคาร ได้เวลามาแปะตอนใหม่แล้ว แต่ยังไม่เสร็จเลยอะครับ แหะๆๆ แถมวันนี้ไฟดับทั้งวัน (เขาซ่อมเสาไฟฟ้า) กว่าจะแปลเสร็จก็ค่ำแล้ว หลายที่ก็ยังไม่ได้ดังใจ ไม่มีเวลาเขียนข้อมูลในเชิงอรรถอีกต่างหาก เลยจะมาแปะพรุ่งนี้ วันพุธแทนนะคร้าบ (ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยคร้าบ) จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 30 ส.ค. 48 18:59:11 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ตอนต่อไปมาแร้วคร้าบ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3705795/W3705795.html รูปเพียบ ขอบอก อิๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 31 ส.ค. 48 14:36:20 ]