ร่างบางพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงหนานุ่มด้วยเริ่มรับรู้ถึงสรรพสิ่งรอบตัว เสียงคลื่นกระทบฝั่งที่ได้ยินปลุกเธอ
ให้ตื่นจากนิทรารม เปลือกตาขยับเล็กน้อยก่อนค่อยๆเปิดออกช้าๆ แสงอาทิตย์ยามเย็นสาดส่องผ่านม่าน
บางๆเข้ามาภายในห้อง แพรวากวาดสายตามองไปรอบๆอย่างงุนงงเล็กน้อย เจ้าตัวพยายามรื้อฟื้นความจำ
อันรางเลือน เธอก้มลงมองเสื้อผ้าตัวเองเมื่อพบว่าไม่ใช่ชุดเดิมที่ใส่เมื่อวาน ความทรงจำทั้งหมดก็ค่อยๆ
กระจ่างชัด ทั้งในความคิดและหัวใจดวงน้อยๆ ร่างบางสั่นสะท้านน้อยๆ ความรู้สึกโกรธแค้น
สับสนประดังประเดเข้ามาจนตั้งตัวไม่ทัน ดวงตากลมโตวูบไหวไปมาอย่างร้าวรานใจ ไพล่นึกไปถึงคนที่
รังแกเธอเมื่อคืนอย่างเดือดดาล พร้อมกับที่หยดน้ำตาใสๆค่อยๆไหลลงมาเป็นทางตามร่องแก้ม

แพรวาค่อยๆยันตัวลุกขึ้นอย่างช้าๆ ร่างทั้งร่างร้าวระบบ ศีรษะหนักอึ้งเพราะพิษไข้ เรี่ยวแรงทั้งหมดดูลด
น้อยถอยลงจนหมดสิ้น ...คงเป็นเพราะเมื่อคืนเธอป่วยหนัก ถึงได้ไม่มีแรงสู้เขา!... หญิงสาวสูดน้ำมูกแล้ว
ยกมือน้อยๆป้ายน้ำตาที่เปรอะเปื้อนตรงแก้มอย่างแรงราวกับเป็นการลบเลือนร่องรอยทั้งหมดของธนพัทธ์ที่
ยังคงหลงเหลือจากเมื่อคืน

.....ดูเถอะ! เธอป่วยขนาดนี้เขายังทำเธอได้ลง..... ริมฝีปากบางเม้มแน่นอย่างขุ่นเคืองและคับแค้น

....คอยดู! เธอไม่มีวันอภัยให้เขาเด็ดขาด!.... หญิงสาวมาดหมายไว้ในใจอย่างหนักแน่น

ร่างบางพยายามก้าวลงจากเตียงแต่พบว่าไม่มีแรงมากพอที่จะยืนด้วยซ้ำ! หญิงสาวเหลือบมองไปยังโต๊ะไม้
ตัวเล็กๆข้างเตียงที่มีแก้วน้ำวางอยู่อย่างกระหาย มือเรียวยาวพยายามเอื้อมไปให้ถึงโต๊ะนั้น แต่ไม่ว่าจะเอื้อม
จนสุดมือไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ยังไม่สามารถหยิบแก้วน้ำใบนั้นได้ เธอทอดถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ พลาง
พยายามอีกครั้งแต่เสียงเปิดประตูห้องเบาๆทำให้หญิงสาวชะงักและหันไปมองทางประตู ร่างของผู้ชายที่เธอ
ไม่อยากพบมากที่สุดในตอนนี้ก้าวฉับๆเข้ามาภายในห้อง แล้วหยุดมองเธอนิ่งๆ มือเรียวยาวข้างที่ชะงักค้างไว้
ค่อยๆหดกลับมาวางไว้ที่ตักพลางสะบัดหน้าไปทางอื่นอย่างไม่อยากจะมองให้เสียสายตา

ธนพัทธ์เดินเข้าไปหยิบแก้วน้ำแถมยังใจดีรินน้ำเย็นๆให้จนเต็มแก้ว ก่อนลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงแล้วยื่นแก้วน้ำ
ใบนั้นให้ผู้ที่นั่งหน้าเชิดคอตรงเสียจนเขาคิดว่า

...ขืนนั่งอย่างนี้บ่อยๆ มีหวัง คอเคล็ดเข้าสักวัน!....

มือใหญ่ยังคงยื่นแก้วน้ำค้างไว้ แต่เมื่อเห็นหญิงสาวยังนิ่งเฉยเขาจึงใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่คว้ามือเล็กๆขึ้นมาแล้ว
บังคับให้ถือแก้วน้ำใบนั้นไว้

“กินซะสิคุณ หิวน้ำไม่ใช่หรือไง!” คำถามนั้นแม้จะไม่อ่อนโยนแต่ก็ไม่แข็งจนทำให้เธอต่อต้านขัดขืน มือเล็กจึง
ค่อยๆยกแก้วน้ำจรดริมฝีปากแล้วดื่มน้ำเย็นๆอย่างหิวกระหายจนหมดแก้ว ธนพัทธ์รับแก้วน้ำว่างเปล่าจากร่างบาง
แล้วนำไปวางไว้บนโต๊ะเล็กเช่นเดิม ก่อนเริ่มหัวข้อการสนทนาอย่างเป็นงานเป็นการ

“ตอนนี้รู้สึกเป็นยังไงบ้าง”

....เงียบ...

“ไม่ตอบ....แสดงว่าหายดีแล้ว?”

...เงียบ....

“นี่คุณ! ไม่คิดจะพูดกับผมสักคำเลยหรือไง หรือว่าต้องให้พี่โตของคุณถามคุณถึงจะเปิดปากพูดได้!”
เขารู้สึกขุ่นเคืองจนพาลไปถึงภูมิรพีที่เขาคิดว่าเป็นคนรักคนใหม่ของหญิงสาว

“ใช่...ตอนนี้ฉันอยากพบเขามากที่สุด!” แพรวาเอ่ยอย่างประชดประชัน

“แต่คุณคงไม่ได้พบเขาอย่างที่อยากพบหรอกนะ...” ชายหนุ่มเว้นระยะไว้ช่วงหนึ่ง ก่อนเอ่ยต่อว่า

“เมื่อเช้าผมเห็นเขานั่งเรือข้ามไปฝั่งนู้นแล้ว สงสัยคงมีงานด่วน” ทันทีที่จบประโยคใบหน้าซีดเซียวของ
หญิงสาวดูจืดเจื่อนลงอย่างกังวลว่าจะไม่มีคนช่วยให้เธอหลุดรอดพ้นจากเงื้อมมือของคนตรงหน้า
แต่ธนพัทธ์กลับคิดไปว่าเธอเสียใจที่ไม่ได้พบหนุ่มนักการเมืองคนนั้น จึงเอ่ยประชดประชันออกไปว่า

“ไม่ต้องทำหน้าเสียใจขนาดนั้นหรอก ถ้าอยากพบเขานัก ผมนั่งเรือไปตามเขามาพบคุณก็ได้นะ”

“ได้อย่างนั้นก็ดีสิคะ” คำตอบนั้นกลับทำให้เขารู้สึกโมโหจนพาลเห็นอะไรขวางหูขวางตาไปหมด
เมื่อไม่รู้จะระบายอารมณ์ที่ไหน เขาจึงหันมาเอาเรื่องเธอแทน

“คุณรู้ไหมนายธันมันหนีเตลิดเปิดเปิงไปแล้ว ไม่น่าเชื่อนะว่าผู้หญิงอย่างคุณจะทำให้หนุ่มเจ้าชู้
อกหักได้ขนากนี้! คุณไม่นึกห่วงแฟนเก่าคุณบ้างเลยหรือไง”

“ทำไมต้องห่วงด้วยล่ะ เขาจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของเขา ไม่เกี่ยวกับฉันอยู่แล้วนี่!” แพรวาตอบอย่าง
ไม่สนใจไยดี ส่งให้คนที่โมโหอยู่แล้วยิ่งเดือดดาลในใจหนักขึ้นจนคว้าร่างบางให้ลุกขึ้นอย่างแรง
จนเซเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดเขาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

“อย่ามาแตะต้องตัวฉันอีกนะ คุณธนพัทธ์!” หญิงสาวทำทีเป็นขู่ทั้งที่ใจเต้นตึกตักอย่างนึกกลัว

“ทำไม! ทำไมผมจะแตะต้องตัวคุณไม่ได้ในเมื่อคุณเป็นของผมแล้วตั้งแต่เมื่อคืนจำไม่ได้หรือไง”

“คุณมันใจร้าย รังแกได้แม้กระทั่งผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้!” เธอตะโกนใส่หน้าเขาอย่างคับแค้นที่ถูกย้ำเตือน
ให้นึกถึงเรื่องเมื่อคืน น้ำใสๆเอ่อท้นขึ้นมาอีกครั้งแต่เจ้าตัวพยายามฝืนมันไว้ไม่ให้ไหลออกมา

เธอไม่อยากให้เขาเห็นว่าเธออ่อนแอ!

“ใช่! ผมใจร้าย ใครจะเหมือนพี่โตของคุณล่ะ” อ้อมกอดแข็งแรงกระชับร่างบางแน่นขึ้น

“พี่โตไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ กรุณาอย่าเอาเขาเข้ามาเกี่ยวข้อง! พี่โตของฉันเป็นสุภาพบุรุษไม่เหมือนคุณหรอก!”

“เข้าข้างกันเหลือเกินนะ..แล้วคุณจะได้รู้ว่าคนที่ไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษอย่างผมน่ะเวลาโกรธจะเป็นยังไง!”
ทันทีที่พูดจบริมฝีปากหนาก็ทาบทับลงมาอย่างจาบจ้วงรุนแรงจนเสียงร้องของหญิงสาวไม่ทันได้เล็ดลอด
ออกมา นานเท่าไหร่ก็สุดรู้ที่กลีบปากนุ่มถูกชายหนุ่มแทะเล็มไปทั่วจนเมื่อเขาถอนริมฝีปากออก
เธอจึงถึงกับหอบเหนื่อยด้วยหายใจไม่ทัน ริมฝีปากบางมีรอยบวมแดง ดวงตากลมโตวาววับยามจ้อง
หน้าคนตรงหน้าที่ยังคงกุมต้นแขนเธอไว้อย่างหลวมๆ แพรวาอยากตะโกนด่าผู้ชายตรงหน้านักแต่เพราะ
ยังไม่หายป่วยดีจึงทำให้ร่างบางทรุดฮวบลงกับพื้นพร้อมกับเสียงที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบางเบาราวสายลม

เมื่อเห็นแพรวาทรุดฮวบลงไปกับพื้น ธนพัทธ์ก็ใจอ่อนยวบอย่างสงสาร ...นี่เราทำรุนแรงกับเธอเกินไปหรือ?
ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาบางเบา ...ก็เธอยั่วให้เขาโมโหทำไมล่ะ.... เขามองหญิงสาวที่นั่งนิ่งๆบนพื้นอย่าง
เป็นห่วงจึงรีบเข้าไปช่วยพยุงให้ลุกขึ้น แต่กลับถูกปัดออกอย่างแรง แต่ชายหนุ่มทำทีเป็นไม่สนใจอากัปกิริยานั้น
มือแข็งแรงอุ้มร่างบางขึ้นมาอย่างง่ายดายก่อนบรรจงวางลงบนเตียงอย่างเบามือ

“คุณยังไม่หายดี ผมว่านอนพักอีกสักหน่อยดีกว่า” น้าเสียงที่ดุดันกราดเกรี้ยวกลับอ่อนโยนลงจนคนที่นั่งอยู่
บนเตียงนึกแปลกใจ

“คุณน่ะนอนซมมาตั้งแต่เช้า เลยทำให้ผมต้องอยู่เฝ้าคุณที่นี่ทั้งที่ความจริงผมควรกลับไปพร้อมกับพนักงานแล้ว”

“คุณกลับไปเถอะค่ะ ! ไม่ต้องมาสนใจฉันหรอกค่ะ ฉันรู้คุณเกลียดฉันไม่อยากเห็นหน้าฉัน เพราะฉะนั้น...”
แพรวาหันหน้ามาสบตาสีดำสนิทของชายหนุ่ม

“คุณจะไปไหนก็ไปเถอะ อย่ามายุ่งกับฉันเลย”

เธอเหนื่อยที่จะต้องมาทะเลาะกับเขาแบบนี้ การแก้แค้นสิ้นสุดลงแล้วสมควรที่เธอต้องเลิกยุ่งกับธันวาและธนพัทธ์
ได้เสียที ตอนนี้แม้จะแก้แค้นให้น้องสาวได้แต่เธอกลับไม่ได้รู้สึกเป็นสุขเลยสักนิด แต่ทุกอย่างกลับเลวร้ายลงโดย
เฉพาะตัวเธอเองที่ต้องตกเป็น..... หญิงสาวทอดถอนหายใจอย่างปลงๆ เธอเข้าใจแล้วที่เขาบอกว่าเวรย่อมระงับ
ด้วยการไม่จองเวรนั้นเป็นสิ่งที่ควรทำตามที่สุด ดวงตากลมโตสบตรงแน่วนิ่งกับดวงตาสีดำสนิทนิ่งนาน....
เธอหวาดหวั่นเหลือเกินว่าผู้ชายที่ยืนทำหน้าถ^_^ทึงอยู่นี้คงไม่มีทางปล่อยเธอไปง่ายๆเป็นแน่

“คุณธนพัทธ์คะ ปล่อยฉันไปเถอะ อย่ามายุ่งกับฉันเลยค่ะ ฉันสัญญาว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับธันวาอีก ของทุกอย่าง
และเงินทุกบาททุกสตางค์ที่น้องของคุณให้ฉัน ฉันจะคืนให้ ขอเพียงแต่ปล่อยฉันไปอย่ามายุ่งกับฉันอีกเลย..นะคะ...”

“ผมว่าคุณต้องอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วล่ะแพรวา ชุดนี้มันชื้นแย่แล้ว”

......นั่นปะไร! เธอว่าแล้วว่าเขาไม่มีวันปล่อยเธอง่ายๆ .... หญิงสาวคิดอย่างไม่สบอารมณ์ คำพูดที่เอ่ยตอบจึง
แข็งกระด้างอย่างเคย

“ไม่จำเป็น! คุณเกลียดฉันนักไม่ใช่หรือคะ ไม่จำเป็นต้องทำท่าสนใจฉันหรอกค่ะ ฉันจะเป็นจะตายยังไง
คุณก็ไม่สนใจไม่ใช่หรือ”

“เมื่อก่อนผมไม่สนใจคุณก็คงไม่เป็นอะไร แต่เดี๋ยวนี้มันไม่ใช่!” ชายหนุ่มก้าวเข้ามาใกล้ๆพลางโน้มศีรษะลงมาจนชิด
แก้มบาง พร้อมกับกระซิบเบาๆว่า

“ตอนนี้คุณเป็นเมียผมแล้วนะ แพรวา! จะไม่ให้ผมสนใจเมียตัวเองมันก็เกินไปหน่อยล่ะมั้ง”
คำพูดประโยคนั้นทำให้ร่างบางตวัดสายตามามองอย่างขุ่นเคือง แต่ก่อนที่เธอจะได้พูดโต้ตอบอะไรออกไป
ก็ถูกขัดขึ้นมาด้วยเสียงเข้มๆ

“จะอาบน้ำแต่งตัวเอง หรือ จะให้ผมอาบให้!” เท่านั้นแหละ...ร่างบางก็กระวีกระวาดลุกขึ้นทั้งที่ยังยืนได้
ไม่มั่นคงนัก ก่อนตอบอย่างร้อนรนว่า

“ไม่ต้อง! ฉันอาบเองได้” แพรวาพยายามเดินไปยังห้องน้ำแต่ดูเหมือนจะทรุดลงบนพื้นอีกครั้ง เขาจึง
คว้าร่างเธอไว้พลางบอกว่า

“สงสัยจะอาบน้ำไม่ไหวแล้วมั้ง ให้ผม...”

“ไม่ต้อง! ฉันยังไหว” เสียงใสๆขัดขึ้นมาทันควัน ...ก็จะให้เขาอาบให้ได้อย่างไรเล่า ถึงแม้เมื่อคืน...
หญิงสาวหน้าร้อนขึ้นมาทันที ....ก็เธอไม่เต็มใจที่จะเป็นของเขานี่นา....

แพรวาสาวเท้าไปยังห้องน้ำช้าๆโดยมีธนพัทธ์ช่วยพยุงไปช้าๆ เมื่อถึงหน้าห้องน้ำชายหนุ่มยังไม่วายถามด้วยความเป็นห่วง

“ไหวแน่นะคุณ” แพรวาพยักหน้ายืนยันอย่างจริงจังจนเขาอดต้องลอบยิ้มน้อยๆ

“งั้นก็ตามใจ ถ้ามีอะไรก็ร้องดังๆแล้วกันนะคุณ ผมจะได้เข้าไปช่วย” เขากำชับอีกครั้งก่อนพยุงร่างบางเข้าไปใน
ห้องน้ำจนปิดประตูเรียบร้อยจึงเดินกลับไปโทรศัพท์สั่งข้าวต้มมาให้แพรวา แล้วทรุดนั่งลงที่เดิม

รอเพียงแค่สิบนาที แพรวาก็เปิดประตูห้องน้ำออกมาในชุดใหม่ ใบหน้านวลที่ซีดเซียวเมื่อครู่ดูสดใสขึ้นจนเขาต้อง
มองนิ่งๆอย่างเพลินตา

“มองอะไรล่ะคุณ”

“เปล่านี่” ร่างใหญ่เดินเข้าไปพยุงหญิงสาวมานั่งที่เตียงอีกครั้ง

“ผมสั่งข้าวต้มให้คุณแล้วนะ พอทานข้าวแล้วก็ต้องทานยา ”

“ฉันไม่ชอบทานยา” เสียงใสๆเอ่ยประท้วงเบาๆ

“ถึงไม่ชอบก็ต้องทาน ถ้าไม่ทานแล้วจะหายได้ยังไงล่ะ”

“แต่....”

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น! คุณก็รู้ว่าผมต้องบังคับให้คุณทานจนได้” สิ้นเสียงนั้นแพรวาก็ตวัดสายตามองอย่างขุ่นเคือง
พร้อมทั้งบ่นพึมพำเบาๆอย่างไม่อยากให้เขาได้ยิน

“คนเผด็จการ!”

“คุณว่าอะไรนะ?”

“เปล่านี่คะ” หญิงสาวสั่นศีรษะจนผมกระจาย จากนั้นจึงบอกเขาเบาๆว่า

“ขอนอนก่อนนะคะ ฉันเหนื่อย”

“ได้สิคุณ เดี๋ยวผมนั่งเฝ้าตรงนี้แล้วกัน” คำพูดนั้นทำให้แพรวาหันมามองด้วยสีหน้าฉงน

“คุณไม่ต้องเฝ้าฉันก็ได้ คุณกลับไปห้องคุณเถอะค่ะ” ธนพัทธ์จ้องหน้าหญิงสาวนิ่งๆก่อนบอกหน้าตาเฉยว่า

“ผมย้ายมาอยู่ห้องนี้แล้วล่ะ”

“ได้ไงคะ นี่มันห้องฉัน” เสียงเล็กๆตะโกนโวยวายอย่างร้อนใจ

“อือ...ก็ห้องคุณ แต่คุณเป็นเมียผมแล้ว มันก็เหมือนเป็นห้องผมเหมือนกันล่ะน่า” จบประโยคนั้นแพรวาก็ทำตาโต
อ้าปากค้าง แล้วเอ่ยย้อนว่า

“ฉันไม่ใช่เมียคุณนะ” เมื่อเห็นเขาอ้าปากจะพูด หญิงสาวจึงรีบขัด

“เรื่องเมื่อคืนฉันไม่ยอมรับ เพราะฉันไม่ได้เต็มใจ” ใบหน้านวลเริ่มปรากฏสีระเรื่อพลางหลบสายตาชายหนุ่ม
เสมองไปทางอื่นเสีย

“เมื่อคืนคุณไม่เต็มใจ แต่ต่อไปคุณอาจเต็มใจก็ได้นะแพรวา!”

“จะบ้าหรือคุณ! พูดอะไรบ้าๆ” แพรวาค้อนเขาเสียหนึ่งทีก่อนล้มตัวลงนอนหันหลังให้เขาด้วยไม่อยากให้เขา
เห็นใบหน้าที่แดงยิ่งกว่าเดิมของเธอ


.....ไม่มีทาง! ชาตินี้เธอไม่มีวันยอมเป็นของเขาง่ายๆหรอก!.... เป็นอีกครั้งที่เธอคาดหมายเอาไว้ในใจอย่างหนักแน่น