 |
W o l2 t H l e S S
เรื่องราวต่อไปนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น ไม่มีเจตนาจะพาดพิงผู้ใด
--------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะ ฉันชื่อตัวเล็ก คนรักฉันเป็นคนตั้งชื่อนี้ให้ เขาว่าฉันตัวเล็ก น่ารัด เอ๊ย น่ารักดี
(ฉันชอบชื่อนี้มากๆค่ะ)
ฉันชอบเวลาที่เขาเรียกฉันเข้าไปใกล้. . .แล้วเอาจมูกมาถูกับจมูกฉัน
. . .อบอุ่นเป็นที่สุดเวลาที่เขากอด. . .อบอุ่นเป็นที่สุดเพียงแค่นั่งเงียบๆด้วยกัน
มองตากัน. . .ยิ้มให้กัน. . .แน่นอนค่ะเขาเป็นคนที่รักและดูแลฉันเป็นอย่างดี
. . .ฉันก็รักเขาไม่น้อยไปกว่าที่เขารักฉันค่ะ. . .
ดูเหมือนว่า . . . ความรัก ความห่วงใยที่เรามีให้ต่อกันมันจะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
ก็ตอนที่ แพรว จากไป
แพรวเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ฉันยอมให้อยู่กับเขาแบบสองต่อสอง เพราะ
เขารักแพรว ดังนั้นฉันจึงต้องรักแพรวด้วย
. . .ความรักของฉันอยู่เหนือ กฎเกณฑ์ และไม่มีข้อแม้ค่ะ . . .
ตอน แพรว จากไปเพราะ. . .อะไรนั้นฉันก็ไม่ทราบได้ รู้แต่เพียงว่า เขาเสียใจมากๆ
เสียใจอยู่แค่ 2 วันค่ะ แล้วเขาก็ลืมแพรว หันมาสนใจฉันมากขึ้น รักฉันมากขึ้น
ฉันดีใจกับการจากไปของ แพรว จัง โลกนี้มีแต่ฉันกับเขาเท่านั้น
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ฉันเป็นห่วงเขาทุกครั้งที่เขาออกไปเมานอกบ้าน กลัวจะไปถูกตำรวจจับ เมาแล้วขับ
กลัวจะไปรถเฉี่ยวรถชน
กลัวจะไปเมาหาเรื่อง หรือ ถูกใครหาเรื่อง ตีรันฟันแทง กับใคร เลือดตกยางออกว่ากันไป
แต่ความกระวนกระวายใจนั้น เบาบางลงทุกครั้ง
เพราะถึงแม้ว่าเขาจะเมามากแค่ไหนเขาก็กลับบ้านถูกทุกครั้ง
.
.
.
.
.
เวลาที่เขาอ๊วก. . .ฉันจะไปยืนให้กำลังใจอยู่ข้างๆ เผื่อว่าเขาจะอ๊วกได้เงียบลงบ้าง
(ฉันเกลียดเสียงอ๊วก)
ครั้งหนึ่งเขาล้มฟุบในห้องน้ำเพราะเมามาก หน้าเลอะเศษซากประสบการณ์
ทำให้รู้ว่าเขาทานอะไรมาบ้างเมื่อเย็น
ฉันไม่รู้จะทำยังไงดีเพราะเขาตัวใหญ่เกินกว่ากำลังของฉันจะแบกเขาไปที่ ที่นอน
ฉันทำได้ดีที่สุดก็เพียง เช็ดเศษอ๊วกออกจากหน้าให้เขา ด้วยลิ้น ใช่ค่ะ ด้วยลิ้นของฉัน
((อร่อยดีนะ อ๊วกของคนรัก))
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
2 ปีกว่าๆ ที่ แพรว จากไป ฉันกับเขารักกันมากกกกก
. . . ดูเหมือนเขาจะลืม (ทำเป็นลืม) แพรว ไปแล้ว เพราะ เขามีความสุขอยู่กับฉันดี
ฉันว่าช่วงหลังๆ ดูเหมือนเขาจะพยายามเปลี่ยนชื่อให้ฉัน
เขากอดฉันและละเมอเรียกชื่อใครไม่รู้ ไม่เคยซ้ำชื่อสักคืน . . .
ตกลงเขายังจะยังเรียกฉันว่า ตัวเล็ก ต่อไป ใช่ไหม ชักไม่แน่ใจ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
วันที่ 2 เดือนกันยายน ปีที่แล้ว ฉันอึ้งพูดไม่ออก เมื่อเขาพาผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้มาที่บ้าน
. . . เขาและเธอ ทะเลาะกันเรื่องฉัน เสียงเธอแว่วมา ว่า . . .
ถ้าตัวเองอยากให้เค้าอยู่ด้วยที่นี่ เค้าก็จะอยู่. . .แต่ ไม่มีตัวเล็กได้ไหมเค้าเกลียดตัวเล็ก"
((ห๊า....!!!! ว่าไงนะเธอเกลียดฉันงั้นหรอ ))
ฉันส่งเสียงโวยวายบอกเขาว่า
"ฉันจะไม่ยอมไปไหนทั้งสิ้น ฉันยอมให้เธออยู่ แต่ฉันก็จะอยู่ด้วย ใครจะทำไม"
นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันก้าวร้าวกับเขา เขาโมโห มากๆ
ตบตีฉัน และเตะฉันกระเด็นออกมานอกบ้าน คืนนั้นฉันนอนตากน้ำค้าง และ ยุงกัดทั่วตัว
ฉันได้แต่คิดว่า ไม่เป็นไร เดี๋ยวเขาอารมณ์ดีก็กอด ฉันอย่างเคยเองล่ะ
นี่เขาเพิ่งรุนแรงใช้กำลังกับฉันเป็นครั้งแรก ฉันอภัยให้เขาได้ ฉันนอนรอให้เช้าวันใหม่มาถึง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
แดดแรง และ เสียงจอแจของเครื่องยนต์ ปลุกฉันตื่น . . . ง่า . . .ที่นี่ที่ไหน. . .
. . . ทำไมรถเยอะจัง คนก็แยะ . . .
ฉันมองป้าย 7-11 อ๋อ ร้านโชว์ห่วยติดแอร์นี่เอง
แต่ทำไมฉันมานอนอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ เมื่อคืน ฉันยังอยู่หน้าประตูบ้านอยู่เลย
ที่รักค่ะ!!!
ที่รัก. . .!!
ที่รัก. . . .!
. . . ฉันร้องเรียกหาเขา แต่ไม่มีแม้แต่เงาของเขา . . .
แดดร้อนและแสงแรงๆ นั้นช่างมืดมน
ฉันวิ่งอยู่แถวนั้นและร้องหาแต่เขา
ผู้คนรถรา มองมาที่ฉันด้วยดวงตาที่ เวทนา สงสัย สงสาร หรือ ช่างมัน หรือ ฯลฯ
แต่ไม่มีสายตาไหนเลยที่บอกว่า ให้ช่วยอะไรไหม ไม่มีเลย
ฉันวิ่งไปวิ่งมาอย่างนี้อยู่ 4-5 วัน ข้าวปลาไม่มีกิน (เพราะฉันไม่มีเงิน) แม้น้ำก็ไม่ตกถึงท้อง
ถึงจะผ่ายผอมลงไป
แต่ฉันก็ยังมีแรง (ใจ) ที่จะสู้เดินตามหาเขา
และภาพนี้คือภาพสุดท้ายบนถนนสายนั้น ก่อนที่ฉันจะเลิกคิดถึงเขา พร้อม เสียงหายใจรวยริน
จากคุณ :
WhaT iT'S W๐l2tH  
- [
27 ส.ค. 48 19:39:08
]
|
|
|
|
|
|
