ความคิดเห็นที่ 1 ต่อ "นิด!.." เสียงทุ้มที่เรียกมาจากด้านหลังไม่เบานัก หลายคนจึงหันไปทางต้นเสียงทั้งๆ ที่ไม่ใช้เจ้าของชื่อ แต่เมื่อเห็นแล้วว่าเป็นใคร ต่างก็พยายามทำเป็นไม่ใส่ใจ หันกลับไปทำงานของตนเอง ปล่อยให้เจ้าของชื่อที่แท้จริงเท่านั้นที่เป็นผู้เผชิญหน้ากับคนต้นเสียงเอง "เมื่อคืนไปนอนบ้านแม่ทำไมไม่โทรมาบอกพี่ พี่กลับบ้านไปไม่เจอ โทรเข้ามือถือนิดก็ไม่เปิดเครื่อง รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงแค่ไหน ..จะโทรไปที่บ้าน ก็เห็นว่าดึกแล้ว ไม่อยากรบกวนแม่กับคุณวัช พี่เลยโทรไปเมื่อตอนเช้าถึงได้รู้ว่านิดนอนค้างกับลูกและก็ออกมาทำงานตั้งแต่เช้าแล้ว" ทันทีที่นิทราเดินเลี่ยงจากเพื่อนพยาบาลออกมาคุยกับเขาทั้งๆ ที่กำลังจะไปทานข้าวกลางวันด้วยกันได้ ณัฐวุฒิจึงเอ่ยต่อว่าอีกฝ่ายกลายๆ ".. แล้วนี่ก็ไม่ได้เอามือถือมาด้วยใช่ไหม พี่โทรก่อนจะมาหานี่ ..สักตอนสิบโมงได้มั้ง ..คุณวัชเป็นคนรับสาย ถึงรู้ว่ามือถือไม่อยู่กับนิด พี่รอจนพักเที่ยงถึงได้ว่างมาหา แล้วนี่นิดจะไปทานข้าวใช่ไหม.. ทำไมไม่รอพี่ล่ะ หรือว่าหิวแล้ว งั้นไปทานที่ร้าน.. นะ" บอกชื่อร้านอาหารที่มักพาผู้เป็นภรรยาไปทานด้วยกันเสมอ พลางหันหลังก้าวออกไปยังที่จอดรถของตัวเองโดยคาดว่าอีกฝ่ายจะเดินตามเหมือนทุกครั้ง ก่อนจะรู้ถึงความผิดปกติเมื่อนิทรายังยืนอยู่กับที่ ไม่มีทีท่าจะก้าวตามแต่อย่างใด "ทำไมล่ะนิด.. โกรธพี่เรื่องอะไรหรือเปล่า" ณัฐวุฒิเดินกลับมาเผชิญหน้ากับหญิงสาว "งอนเรื่องที่พี่ไม่ไปรับเมื่อวานเหรอ ก็พี่บอกแล้วว่าอยู่กับเพื่อน.." "เพื่อนคนไหนล่ะคะ!.. ทำไมพี่ณัฐไม่ยอมบอกนิดว่าเพื่อนที่ว่าคือคุณสินีนารถ .. ถ้าไม่มีคนมาบอกนิดก็คงไม่รู้ คิดว่าเป็นเพื่อนหมอที่เรียนมาด้วยกัน .. แล้วกลางวันนี้ไม่ต้องไปทานข้าวกับเพื่อนหรือค่ะ ถึงมาหานิดได้" ในที่สุดนิทราก็ทนไม่อยู่ โพลงสิ่งที่ทราบก่อนหน้าเพียงไม่กี่นาทีที่พี่ชายจะมารับกลับบ้านเมื่อคืนจากเพื่อนพยาบาลคนหนึ่งที่จะมาเปลี่ยนเวรกะดึกออกมา ..กนกวรรณเล่าให้ฟังว่าเห็นนายแพทย์ณัฐวุฒิกำลังขับรถไปยังย่านโรงแรมที่พักอาศัยซึ่งตรงกันข้ามกับบ้านของพวกเขาเอง มีผู้หญิงนั่งคู่ไปด้วย ที่แรกเพื่อนสาวนึกว่าเป็นนิทรา แต่พอดีอีกฝ่ายเปิดกระจกรถออกมาจึงเห็นว่าไม่ใช่ จำได้ว่าเป็นคนเดียวกับที่ชายหนุ่มเคยพามาที่โรงพยาบาลตอนที่เขาย้ายมาใหม่ๆ และก็มามีเรื่องกับหญิงสาวจนกระทั่งหมอณัฐเกิดอุบัติเหตุ นึกสงสัยจึงได้มาเล่าให้เธอฟัง "พี่ณัฐว่านิดไม่อยู่บ้าน แล้วเมื่อคืนพี่ณัฐกลับถึงบ้านตอนไหนล่ะคะ ห้าทุ่ม!.. เที่ยงคืน!.. หรือว่าดึกกว่านั้น ..นิดไม่ได้อยากจับผิด แต่พี่ณัฐจงใจจะปิดบัง นิดก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเชื่อพี่ณัฐได้แค่ไหนกัน.. ขอโทษ..ที่นิดเผลอขึ้นเสียง" หญิงสาวรู้สึกตัวว่าเสียงตนเองเริ่มจะดังขึ้น พยายามระงับอารมณ์เมื่อพบว่าทั้งคู่เกือบกลายเป็นจุดสนใจ ณัฐวุฒิเห็นดังนั้นจึงจับข้อมือเธอพาจูงไปยังที่ที่ลับตากว่าบริเวณเดิม โดยเลือกเอาห้องพักแพทย์ของตนเอง "พี่ว่าเราควรจะคุยกันให้เข้าใจ ..พี่ยอมรับว่าเมื่อวานคุณสิมาหาพี่จริง แต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่นิดเข้าใจนะ พอดีมีเหตุจำเป็นนิดหน่อย พี่แค่พาเขาไปส่งให้ที่พัก กำลังจะกลับก็พอดี.." ชายหนุ่มเริ่มอธิบาย แต่ยังไม่ทันจบอีกฝ่ายก็ขัดขึ้นก่อน "นิดไม่พร้อมจะฟังอะไรตอนนี้ ..นิดขอตัวก่อน จะได้เวลาเข้างานบ่ายแล้ว" ปลดข้อมือตนเองให้หลุดจากอีกฝ่ายโดยไม่สนใจสีหน้าแสดงความตกใจกับอารมณ์เธอของเขา ทำทีจะหันกลับเดินไปยังประตูทางออกทั้งที่เพิ่งจะเข้ามาไม่ทันห้านาทีดี "โอเค..  พี่จะรอให้นิดใจเย็นลงกว่านี้ก่อน เย็นนี้ค่อยกลับไปคุยกันที่บ้านก็แล้วกัน" ณัฐวุฒิยอมปล่อยภรรยาเขาโดยดี หญิงสาวเดินไปจับลูกบิดแล้วแต่ก็หันกลับมาอีกครั้งจนนึกว่าเธอจะยอมฟังเขาแล้ว ชายหนุ่มเกือบจะยิ้มออกมาอย่างยินดีแต่ต้องผิดหวังเมื่อได้ยินคำพูดต่อมาของผู้เป็นภรรยา "เย็นนี้นิดจะยังไม่กลับบ้าน .. จะไปนอนกับลูกที่บ้านแม่ พี่ณัฐไม่ต้องไปตามนะ นิดไม่อยากทะเลาะกันให้ลูกเห็น" แล้วก็เดินออกจากห้องไปทันที ..หลังจากวันที่บอกเขาว่าจะไม่กลับบ้าน วันนี้เป็นที่วันสี่แล้วที่นิทราพาเด็กหญิงนัทธมลกลับไปอยู่บ้านมารดา ก่อนหน้านี้ณัฐวุฒิก็พยายามตามง้อ แต่หญิงสาวไม่ยอมหายโกรธ แสดงอารมณ์หงุดหงิดใส่เขาโดยไม่ทราบสาเหตุ ชายหนุ่มไม่อยากทะเลาะกับภรรยาให้ลูกสาวเห็นจึงกลับไปตั้งหลักที่บ้านแล้วใช้วิธีโทรศัพท์แทน แต่นิทราก็ไม่ยอมรับ หนักเข้าเขาก็โกรธเพราะรู้สึกถึงการทำตัวไม่มีเหตุผลของผู้เป็นภรรยา สุดท้ายก็เลิกง้อเลิกตาม กลับไปทำงานตนเองไม่สนใจหญิงสาวอีก และถึงแม้ว่านิทราจะรู้ว่าตนเองก็ทำตัวไร้เหตุผลเกินไป แต่ด้วยอารมณ์ที่ปรวนแปรในระยะหลังนี้จึงทำตัวราวกับเด็กเอาแต่ใจทั้งที่ไม่ใช่นิสัยปกติ ขนาดบุตรสาวบ่นอยากกลับไปอยู่กับผู้เป็นบิดา เธอก็ยังไม่เลิกงอน พอรู้ตัวณัฐวุฒิก็กลายเป็นฝ่ายโกรธขึงเสียเอง หญิงสาวก็ได้แต่เสียใจก่อนจะเปลี่ยนเป็นความน้อยใจ ทำเป็นไม่ใส่ใจเขาบ้าง หาทางระงับอารมณ์ฟุ้งซ่านด้วยการโหมทำงาน แลกเวรกับพยาบาลที่ติดธุระด่วนโดยไม่คำนึงถึงภาวะร่างกายตนเอง จนเพื่อนพยาบาลที่พอจะรู้ถึงความมึนตึงของสองสามีภรรยาอดจะพูดเตือนออกมาในที่สุด "ยังไม่หายโกรธหมอณัฐอีกเหรอนิด.. เราไม่คิดว่าหมอณัฐจะนอกใจนิดหรอกนะ คงเป็นการเข้าใจผิดกันมากกว่า งอนกันไปงอนกันมาแล้วก็ประชดด้วยการทำงานหนักเกินตัวอย่างนี้ นิดจะไม่ไหวเอานะ .. ได้ส่องกระจกดูหน้าตัวเองบ้างหรือเปล่า หน้านิดซีดมาก อย่างกลับอดนอนมาเป็นอาทิตย์ เดี๋ยวก็ไม่สบายเอาหรอก" กนกวรรณซึ่งผู้เป็นคนนำเรื่องที่หมอหนุ่มปิดบังการพบปะผู้หญิงอื่นกับภรรยามาบอกนิทรา อดจะเสียใจเล็กๆ ไม่ได้ รู้สึกราวกับตัวเองเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด "เราไม่น่าเอาเรื่องวันนั้นมาเล่าให้นิดฟังเลย กลายเป็นว่าทำให้นิดกับหมอณัฐมีเรื่องผิดใจกัน เราขอโทษนะ" "ไม่ใช่ความผิดของวรรณหรอกนะ ถ้า.. ไม่เป็นความจริงเขาก็ควรต้องพยายามแก้ตัวสิ.. แต่นี่ไม่.." นิทราอดพูดด้วยความรู้สึกน้อยใจลึกๆ ไม่ได้ ลืมไปว่าตนเองเป็นคนไม่ยอมฟังคำแก้ตัวของหมอหนุ่มเอง "ช่างมันเถอะ.. วรรณไม่ต้องเป็นห่วงนิดหรอกนะ นิดไม่เป็นอะไร.. กลับไปทำงานต่อเถอะ เดี๋ยวหัวหน้าจะหาว่าเราสองคนอู้" กล่าวตัดบทก่อนจะเลี่ยงไปดูคนไข้ ทั้งๆ ที่รู้ว่าจะเห็นเพียงภาพการนอนหลับของคนไข้เด็กแล้วแทบจะทุกคนเพราะตอนนี้ก็ดึกพอสมควร กนกวรรณไม่สามารถพูดอะไรต่อได้อีก จึงเลี่ยงไปทำหน้าที่ตนเองเช่นเดียวกัน ปล่อยให้อีกฝ่ายอยู่กับความคิดของตัวเอง ..ทำไมไม่คิดจะง้อนิดมากกว่านี้ล่ะพี่ณัฐ ..ทำไมไม่รู้ว่านิดแค่แกล้งโกรธ ..ไหนบอกว่ารักนิดไง ..ไหนเคยพูดว่าจะบอกรักนิดทุกๆ วันไง รู้ไหมว่าพี่ณัฐทำให้นิดกลายเป็นคนโลภ.. โลภ.. ต้องการความรักจากพี่ณัฐอย่างไม่มีวันพอ ..โลภอยากได้มันมากขึ้นทุกวัน "นิด!.." เสียงที่ได้ยินเข้ามาในโสตประสาทเหมือนจะเบาหวิวราวกับอยู่ไกลในความรู้สึกของนิทราแต่เป็นสิ่งสุดท้ายที่จำได้ก่อนสติจะหลุดลอยไป "นิด.. นิด.." เสียงเรียกเบาๆ ปลุกให้หญิงสาวรู้สึกตัวมากขึ้น "ตื่นแล้วหรือ.. เป็นอย่างไงบ้าง หิวน้ำไหม ..หรืออยากไปห้องน้ำ .." ณัฐวุฒิรีบกุลีกุจร ประคองหญิงสาวให้ลุกขึ้นนั่งพิงศีรษะกับหมอนหนุน ก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นจ่อริมฝีปากที่ยังเซียวอยู่ของผู้เป็นภรรยา "ขอบคุณค่ะ" นิทรายอมจิบน้ำอย่างว่าง่าย เงยหน้าสบตาเขาอย่างสำนึกผิดกับความดื้อดึงของตัวเอง "พักอีกซะหน่อยนะ ตอนนี้ร่างกายนิดอ่อนแอมาก คงต้องให้นอนที่โรงพยาบาลสักคืนสองคืน พี่ให้ยาบำรุงไปแล้ว พรุ่งนี้ก็น่าจะดีขึ้น.." เขาหยุดพูดนิดหนึ่งก่อนจะกล่าวต่อ "นิดรู้ตัวตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหมว่าตัวเองกำลังท้อง แล้วยังฝืนทำอะไรเกินตัวแบบนี้.. ไม่ระวังตัวเองบ้าง ดีที่ลูกไม่เป็นอะไรตอนที่นิดล้มลงไป" เสียงชายหนุ่มเครือลง "..พี่แทบเป็นบ้า เป็นห่วงกลัวว่านิดกับลูกจะเป็นอะไรไป.. พี่รักนิดนะ ไม่อยากสูญเสียนิดไปอีก.. สัญญากับพี่ได้ไหมว่าไม่ทำอย่างนี้อีก .. พี่คงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีนิด" หญิงสาวมีน้ำตาซึมตั้งแต่เขาพูดถึงลูกแล้ว ยิ่งสะอื้นไห้หนักขึ้นตอนที่ณัฐวุฒิโอบกอดเธอเต็มอ้อมแขน รำพึงความรู้สึกทั้งหมดของเขา "นิดขอโทษ นิดไม่ได้ตั้งใจ นิดแค่อยากประชดพี่ณัฐโดยลืมนึกถึงลูกไป.. นิดน้อยใจที่พี่ณัฐทำเหมือนไม่สนใจนิด ..น้อยใจที่พี่ณัฐปิดบังเรื่องคุณสิ แต่นิดเชื่อใจพี่ณัฐนะคะ นิดไม่คิดว่าพี่ณัฐจะปันใจไปให้คนอื่น.. นิดขอโทษที่ทำเหมือนไม่ไว้ใจ นิดขอโทษ ..ขอโทษ .." ว่าพลางหยดน้ำใสๆ ยิ่งพาลจะไหลมากขึ้น จนอีกฝ่ายต้องรีบปลอบโยน "ไม่เอาจ้ะนิด อย่าร้องนะ อย่าเครียด อย่ากังวล .. ความเครียดจะส่งผลต่อลูกในท้องนะจ๊ะ นิดต้องทำใจให้สบายๆ ลูกจะได้เป็นเด็กอารมณ์ดีนะครับ ..ไม่ร้องแล้วนะคนดี" ลูบหลังเบาๆ ปลอบจนหญิงสาวเงียบเสียงลงแล้วนั่นแหละ ชายหนุ่มจึงกล่าวต่อ "พี่เองก็ต้องขอโทษนิดเหมือนกันที่ทำให้นิดกังวล ถ้าพี่เล่าทุกอย่างให้นิดฟังตั้งแต่ต้น นิดคงไม่เก็บไปคิดมากอย่างนี้หรอก ..คุณสิมาหาพี่ก็จริง แต่มาเพื่อจะบอกเรื่องที่เธอกำลังจะแต่งงานต้นปีหน้า  แล้วก็ไม่ได้มาคนเดียว แฟนเขาก็มาด้วย พี่พาพวกเขาไปเลี้ยงให้ก่อนวันแต่งจริง แต่พอดีแฟนคุณสิติดงาน พี่เลยอาสาไปส่งเธอที่โรงแรม ..โชคร้ายที่รถเกิดเสียขึ้นมา และมันก็ดึกมากแล้วจะหาช่างก็ไม่ได้ พี่เลยต้องทิ้งรถไว้ที่นั่น รอแฟนคุณสิมาส่งเพราะแม้จะเรียกรถก็ไม่มี แฟนคุณสิเขาช่วยดูเรื่องรถที่เสียให้ แถมจัดช่างมาส่งให้ถึงโรงพยาบาลในวันต่อมาทันทีอีก พี่ก็เลยได้รถเร็ว จึงไม่ทันเล่าให้นิดฟัง.." ณัฐวุฒิเล่าเรื่องทุกอย่างจนกระจ่าง เป็นผลให้อีกฝ่ายรู้สึกผิดมากกว่าเดิม พนมมือไหว้ขอโทษกับอกหนาที่อิงแอบอยู่ "นิดขอโทษค่ะ นิดยอมรับว่าคราวนี้นิดผิดอย่างมากที่ไม่ยอมฟังพี่ณัฐเลย ต่อไปนิดจะใจเย็นกว่านี้นะคะ" "พี่ไม่โกรธนิดสักนิดเดียว จริงๆ พี่น่าจะรู้ น่าจะเอะใจกับอารมณ์ของนิดมากกว่านี้ด้วยซ้ำ ..พี่น่าจะคิดได้ว่านิดกำลังท้อง ..เคยพูดเองแท้ๆ ว่าคนท้องอารมณ์อ่อนไหวง่าย ..เอาเถอะนะ อย่าพูดถึงมันอีกเลย ถ้าพรุ่งนี้ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว พี่ไม่ยอมให้นิดหนีไปนอนบ้านแม่อีกแล้วนะ ใครต่อใครเที่ยวพูดว่าเมียพี่งอนพี่จนหนีกลับบ้านเดิม แถมยังว่าพี่ไม่มีปัญญาง้ออีก ..เสียฟอร์มหมอใหญ่หมด เฮ้อ.." ประโยคสุดท้าย เขาแกล้งบ่น หญิงสาวจึงอดหัวเราะกับทีท่านั้นเบาๆ ไม่ได้ ทำเพียงซุกใบหน้ากับอ้อมอกนั้นแน่นขึ้นมากกว่าเดิม แทนการขอลุแก่โทษ ยังมีต่อ จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) - [ 28 ส.ค. 48 20:12:43 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ต่อ กำลังปิดประตูห้องนอนภายหลังจากกลับออกจากห้องนอนบุตรสาวเมื่อเห็นว่าแกหลับสนิทแล้ว ยังไม่ทันที่นิทราจะหันหลังกลับก็มีอ้อมแขนอุ่นโอบเข้ามาที่ด้านหลัง หญิงสาวจึงได้แต่ยิ้มพยายามเอี้ยวตัวหันมาเผชิญหน้ากับสามี "..มีอะไรค่ะ" "คิดถึง.. นิดหายไปขลุกอยู่ห้องลูกตั้งนาน" ณัฐวุฒิว่า พลางก้มจูบขมับหญิงสาวแรงๆ "อะไรกันคะ ..นิดกล่อมให้ลูกหลับไม่ถึงชั่วโมงเลย แกล้งพูดให้นิดดีใจเล่นหรือไงคะ" อดหัวเราะเบาๆ ไม่ได้ "พี่พูดเรื่องจริง พี่ไม่เคยหยุดคิดถึงนิดได้แม้เสี้ยวนาที ต่อให้นิดอยู่ในอ้อมแขนพี่ พี่ก็ยังคิดถึงนิดอยู่ตลอดเวลา" ชายหนุ่มหยอดคำหวาน "มานี่มะ ขอนอนกอดให้หายคิดถึงหน่อย รู้ไหมว่าพี่เหงาแค่ไหนที่ต้องนอนคนเดียวเสียตั้งหลายคืน พี่เคยตัวที่ต้องมีนิดนอนอยู่ข้างกายแล้ว ไม่งั้นมันนอนหลับไม่สบายเอาเสียเลย.." ว่าพลางจูงอีกฝ่ายไปยังเตียงนอน ให้หญิงสาวเข้าไปนอนยังที่ของเธอก่อนจะตามไปนอนเคียงข้างเช่นทุกคืนภายใต้ผ้าห่มอุ่น กระชับร่างบางกอดไว้หลวมๆ ลูบศีรษะอีกฝ่ายเบาๆ อย่างแสนรัก "พี่ณัฐค่ะ" หลังจากซุกกายตัวเองกับอกกว้างของเขา สักพักนิทราจึงเงยหน้าขึ้นเรียกชายหนุ่มเบาๆ "ครับ" "พี่ณัฐไม่โกรธจริงๆ หรือค่ะ ที่นิดทำตัวเหลวไหลอย่างนั้น" ถามออกไปทั้งที่ก็กลัวว่าจริงๆ แล้วเขาคงโกรธแต่พอรู้เรื่องที่เธอกำลังตั้งครรภ์เลยไม่ยอมต่อว่า สีหน้าจึงเป็นกังวลนิดๆ ให้อีกฝ่ายจับได้ ณัฐวุฒิเลยก้มจุมพิตแก้มนวลนั้นก่อนจะไขความกระจ่างให้หญิงสาวรับรู้ "ตอนแรกก็โกรธที่เมียพี่ทำตัวไร้เหตุผล แต่มานึกๆ พี่เองก็ผิดเหมือนกัน แทนที่จะบอกนิดไปตามตรงแต่แรก กลับปิดบัง.. ตอนนั้นพี่กลัวไปเอง กลัวว่าถ้านิดรู้ว่าคุณสิมาหาพี่ นิดอาจจะโกรธ อาจจะคิดมาก ว่าเขาจะมายุ่งกับพวกเราอย่างเมื่อก่อนอีก เพราะที่แรกพี่ก็คิดแบบนั้น แต่พอเขาบอกข่าวเรื่องจะแต่งงาน พี่ก็เลิกกังวล ว่าจะกลับมาเล่าให้นิดฟังที่หลัง ก็เกิดเรื่องเข้าใจผิดขึ้นเสียก่อน.. ยิ่งรู้ว่านิดกำลังท้อง พี่เองยิ่งต้องเข้าใจนิดให้มากกว่านี้ ..รู้ไหมว่าพี่ดีใจมากแค่ไหนที่รู้ว่านิดกำลังจะมีน้องให้น้องนัท" ชายหนุ่มกระเถิบตัวออก เบี่ยงกายเอาหูแนบท้องภรรยา "ไงครับลูกพ่อ.. พ่อดีใจที่รู้ว่าคุณแม่มีหนูอยู่ในนี่นะ หนูต้องเป็นเด็กดีนะครับ อย่ากวนคุณแม่มากนะลูก เดี๋ยวคุณแม่จะไม่สบายเอา" แล้วก็ก้มจูบหน้าท้องที่ตอนนี้ยังแบนราบอยู่อย่างแผ่วเบา นิทราอดจะน้ำตารื้นขึ้นที่หัวตาไม่ได้ รับรู้ถึงความอ่อนโยนเอาใจใส่ของสามีผู้เป็นที่รักอย่างดี "ร้องไห้อีกล่ะ เมียพี่นี่ขี้แยแก้ไม่หายเลยนะ" ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น จูบซับหยดน้ำตาระเรื่อยไปตามวงหน้าเรียว แล้วหยุดนิ่งที่ริมฝีปากอวบอิ่ม "พี่จะคอยจดจ่อเฝ้าดูเขาเติบใหญ่อยู่ในครรภ์นิด จะไม่ปล่อยให้นิดต้องอุ้มท้องลูกอย่างเดียวดายเช่นเดียวกับตอนท้องน้องนัทอีก พี่จะนับวันรอวันที่นิดคลอดแกออกมานะ" เขาสัญญา "แล้วนี่นิดแพ้ท้องบ้างหรือเปล่า แต่สองเดือนที่ผ่านมาพี่ยังไม่เคยเห็นนิดมีอาการเหมือนคนแพ้ท้องสักครั้ง ..เลยยิ่งดูไม่ออกใหญ่ว่าเมียตัวเองกำลังท้อง" ณัฐวุฒิตั้งข้อสังเกต "ไม่นี่ค่ะ จะมีบ้างสองสามวันก่อนที่รู้สึกเพลียๆ แต่ก่อนหน้านั้นก็ปกติ แถมไม่ได้รู้สึกอยากกินอะไร หรือไม่อยากอะไรเป็นพิเศษด้วย ..ลูกคงไม่อยากให้นิดลำบากมั้งคะ แกเลยไม่เคยกวนนิด" "ดีแล้วล่ะจ้ะ งั้นนอนเถอะนะ ดูตานิดสิ ปรือลงจนจะปิดอยู่แล้ว และถ้ายังรู้สึกเพลียอยู่ พรุ่งนี้ก็ลาอีกสักวันเถอะนะ พี่จะบอกหัวหน้าวอร์ดนิดให้" ณัฐวุฒิรั้งให้หญิงสาวเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดอีกครั้ง จากนั้นก็พากันหลับใหลไปตลอดยามราตรีกาล บรรยากาศภายนอกเงียบงันราวกับไร้ซึ่งสรรพสิ่งใดๆ ยกเว้นแต่เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของสองสามีภรรยาที่เป็นจังหวะให้รู้ว่าอยู่ในห้วงความฝันแล้วทั้งคู่ เหตุการณ์ที่ผ่านมาครั้งนี้อาจจะไม่ร้ายแรงเทียบได้กับสิ่งที่พวกเขาทั้งคู่ได้พบเจอกันมา แต่ก็เหมือนจะช่วยย้ำเตือนให้รู้ว่าชีวิตคู่ไม่ได้ราบเรียบไปตลอด อาจมีบ้างที่พบสิ่งกีดขวางจนทำให้สะดุด แต่เมื่อช่วยกันประคอง ตั้งหลักแล้วพากันก้าวต่อ ชีวิตก็ยังดำเนินต่อไปได้ ..เช่นเดียวกัน ถ้าหมอณัฐไม่เข้าใจ ว่าการกระทำของภรรยาเป็นไปด้วยแค่อารมณ์ในช่วงภาวะหนึ่งเท่านั้น หาได้เกิดจากนิสัยจริงๆ ไม่หรือนิทราเอง ถ้าไม่เปิดใจรับฟัง มัวแต่หวาดระแวงจนเข้าใจผิดสามีต่อไป ต่างก็คงไม่ได้ปรับความเข้าใจซึ่งกันและกัน เรื่องก็อาจไม่จบลงด้วยความสุขเช่นทุกครั้งไปก็เป็นได้ ..ทั้งคู่ต่างก็ได้เรียนรู้แล้วว่า ใจเราต่างหากที่บางทีก็คิดไปเอง เราปล่อยอารมณ์ให้มามีอำนาจเหนือกว่าเหตุผลกันมากเกิน จนอาจบดบังมองข้ามความจริงไป ดังนั้นถ้าเราลองปล่อยวางซะ ตั้งสติคิดให้รอบคอบ ไตร่ตรองสิ่งที่ผ่านมา เราก็จะได้พบเองว่ามันอาจเป็นความเข้าใจผิดไปก็ได้ ชีวิตคู่ก็เช่นเดียวกัน ขอแค่มีความเข้าใจอยู่ในความรัก ทุกสิ่งก็ย่อมผ่านพ้นไปได้ด้วยดีเช่นเดียวกับทั้งสองที่ต่างก็เข้าใจซึ่งกันและกันในที่สุด ส่งท้าย.. เสียงโอ้กอ้ากดังขึ้นจากภายในห้องน้ำตามด้วยเสียงน้ำที่เจ้าตัวคนอาเจียนคงเปิดก็อกเพื่อล้างคราบเศษอาหารที่ขย้อนออกมา ทั้งล้างปากล้างหน้าก่อนจะสะโหลสะเหลเดินมาพิงประตู ฝ่ายที่รออยู่หน้าห้องจึงรี่เข้าไปช่วยประคองพามายังเตียงนอนให้เจ้าตัวเอนหลังกับหมอนหนุนก่อนจะรีบไปรินน้ำมาส่งให้ทั้งแก้ว "เป็นไงบ้างคะพี่ณัฐ ..ค่อยยังชั่วหรือยัง" นิทราถาม รับแก้วน้ำไปวางบนโต๊ะหัวเตียงก่อนจะทรุดนั่งข้างๆ ชายหนุ่ม อดเป็นห่วงกับอาการเหมือนคนแพ้ท้องของเขาไม่ได้ หลายวันก่อนที่ณัฐวุฒิถามเธอถึงอาการแพ้ท้องที่หญิงสาวไม่เป็น มาตอนเช้าวันนี้จู่ๆ เขาก็บ่นพะอืดพะอมแล้วก็พรวดพราดเข้าห้องน้ำอาเจียนเสียงดัง ในขณะที่เจ้าตัวคนท้องเองกลับไม่มีอาการดังกล่าวให้เห็นเลย "ไม่เป็นไรจ้ะ พี่ดีขึ้นแล้ว แต่รู้สึกเปรี้ยวปาก อยากกินอะไรเปรี้ยวๆ ที่บ้านพอจะมีมะม่วงหรือมะกอกดองบ้างหรือเปล่านิด" "จะไปมีได้ยังไงคะ นิดไม่ได้ซื้อติดไว้สักหน่อย ..เอาไว้ขากลับจะซื้อมาแช่ตู้เย็นไว้แล้วกัน" หญิงสาวว่า ก่อนจะหลุดเสียงหัวเราะออกมา "ขำอะไรล่ะนิด" "ขำพี่ณัฐน่ะสิคะ ท่าจะแพ้ท้องแทนนิดซะแล้ว" นิทรายังไม่หยุดยิ้มพราย "สงสัยท้องนี้ นิดคงไม่แพ้ตลอดแน่เพราะมีคนทำหน้าที่แทนแล้ว" "หือ.. พี่เนี่ยนะแพ้ท้องแทนนิด ..สงสัยคงจะจริงเพราะปกติพี่ไม่เคยพิศวาสไอ้พวกผลไม้ดองๆ เสียหน่อย แต่วันนี้กลับนึกอยากกินขึ้นมา" เขาพยักหน้าหงึกหงัก ยอมรับโดยดุษฎี "ยังรู้สึกแย่อยู่อีกหรือเปล่าค่ะ แล้ววันนี้พี่ณัฐจะไปทำงานไหวไหม" น้ำเสียงเป็นห่วงยังไม่จางลงไป นิทรากลัวเขาจะแพ้มากจนไม่สามารถทำงานตามปกติได้ "กลายเป็นว่าพี่ณัฐต้องลำบากแทนนิดไป ..หรืออยากได้ยาหอมยาดมอะไรไหมคะ นิดจะได้ไปเอามาให้" "ไม่ต้องหรอกนิด พี่ดีขึ้นแล้วจริงๆ .. นิดไม่ต้องกังวลไปหรอกนะว่าพี่จะลำบากแพ้ท้องแทนอะไร ดีซะอีก นิดเป็นคนท้อง พี่เป็นคนแพ้ แบ่งหน้าที่กันดี คนอื่นจะได้รู้ว่าพี่รักเมียมากจนยอมแพ้ท้องแทน" หมอหนุ่มพูดติดตลก "เอาเถอะ พักสักครู่ พี่ก็ไปทำงานได้ตามปกติแล้วล่ะ ตอนนี้นิดยังลางานไม่ได้ อาจจะลำบากซะหน่อย แต่หลายคนก็รู้แล้วว่านิดท้อง คงไม่มีใครใช้ให้นิดทำงานอะไรที่หนักๆ หรอกนะ แต่ยังไงนิดก็ต้องระวังด้วยแล้วกัน ถ้าทำอะไรไม่ไหว ก็อย่าฝืน บอกเพื่อนหรือใครที่อยู่ใกล้ทันที ..หรือยังไงก็โทรมาหาพี่ได้ตลอดเวลานะ" เขายังเป็นห่วงในตัวภรรยามากกว่า "เจ้าค่ะ งั้นนิดไปดูน้องนัทก่อน อาบน้ำแต่งตัวแล้วตามลงไปนะคะ นิดจะเตรียมข้าวต้มร้อนๆ ให้ เผื่อกินอะไรเสียหน่อยพี่ณัฐจะได้ดีขึ้น" แล้วก็ผละออกจากห้องไปยังห้องบุตรสาวทันที ณัฐวุฒิมองตาม อมยิ้มน้อยๆ ให้กับชีวิตที่แสนสุขของเขา สิ่งที่บอกภรรยาไปทุกคำออกมาจากใจจริงๆ ชายหนุ่มไม่คิดว่าลำบากเลยถ้าการที่เขาจะแบ่งเบารับมาจากหญิงสาว แค่อาการแพ้ท้องนิดหน่อย ทำไมเขาจะทนไม่ได้ นิทราเสียอีกที่ต้องเป็นฝ่ายลำบากมากกว่าเพราะต้องคอยอุ้มท้องลูกของเขาต่อไปอีกเกือบเจ็ดเดือน แถมยังให้นึกไปถึงตอนที่ต้องอุ้มท้องน้องนัทตามลำพัง ตอนนั้นนิทราคงลำบากกว่านี้เป็นแน่ หรือคิดอีกอย่าง.. น่าจะเป็นเรื่องดีมากกว่าเพราะมันทำให้เขารู้สึกว่าตนเองได้ร่วมทั้งสุขร่วมทั้งทุกข์ ทำให้เขารักครอบครัวของเขามากขึ้นทุกวันๆ ไม่มีใครรู้ว่ารักจะจบลงเมื่อใร ไม่มีใครรู้ว่ารักจะจืดจางเมื่อใด แต่ที่รู้ก็คือ วันนี้รักเธอ อยากจะทำเวลาที่มีให้งดงาม ไม่มีใครรู้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นเช่นไร ไม่มีใครรู้ว่ารักจะเปลี่ยนไปเมื่อใด อาจจะต้องเจ็บปวด หรือรักมากมาย ก็อยู่ที่ใจสองใจจะเติมใจให้กัน ต่อไป 28/08/05 makokchor ... ส่วนภาคพิเศษตอนเก่าก็นี่เลย http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3652852/W3652852.html และก็เรื่อง Love stories ค่ะ Love Stories เรื่องรักของพวกเรา บทนำ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3619967/W3619967.html Love Stories ..เรื่องรักซี่รีย์แรก ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3624917/W3624917.html Love Stories ..เรื่องรักซี่รีย์แรก ตอนที่ 2/1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3636718/W3636718.html Love Stories ..เรื่องรักซี่รีย์แรก ตอนที่ 2 อีกจิดนึงที่เหลือ + ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3642399/W3642399.html Love Stories ..เรื่องรักซีรี่ย์แรก ตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3654956/W3654956.html Love Stories ..เรื่องรักซีรี่ย์แรก ตอนที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3673636/W3673636.html .. สำหรับเรื่องยาวก็ขอพักสักครู่นะคะ หมดช่วงเคลียร์โปรเจคกับสอบไฟนอลแล้วจะมาต่อค่ะ จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) - [ 28 ส.ค. 48 20:17:12 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เพิ่งอ่านงานเขียนของคุณมะกอกช่อเป็นครั้งแรกค่ะ เป็นแนวรักที่น่าอ่านมากค่ะ จะติดตามอ่านต่อไปนะคะ จากคุณ : pee_lee (จิตเดิม) - [ 28 ส.ค. 48 20:56:41 ]

ความคิดเห็นที่ 4 กำลังงงๆค่ะ คือเราเข้ามาอ่านโดยที่ไม่ได้จำชื่อเรื่อง จำแต่ชื่อคนเขียน แต่คงเพราะคุณมะกอกช่อเขียนหลายเรื่องรึเปล่านะ จำได้ว่าอ่านเรื่องเดิมค้างอยู่ที่ไม่ใช่เรื่องนี้อะ ยังไงรออ่านอยู่น้า ขอให้คนเขียนโชคดีในการสอบด้วยจ้า จากคุณ : I aM nOt PerFecT (อุรัสยา) - [ 28 ส.ค. 48 21:47:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 น่ารักเชียว จากคุณ : mrs_ricken - [ 28 ส.ค. 48 22:49:32 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มีตอนพิเศษน่ารักอีกแล้ว จากคุณ : nongwin - [ 28 ส.ค. 48 23:24:03 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เป็นตอนพิเศษที่น่ารักมาเลยค่ะ จากคุณ : รียา - [ 29 ส.ค. 48 01:10:18 A:203.172.104.145 X: TicketID:103817 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ในที่สุดคุณหมอก็ได้แพ้ท้องแทนเมียซะทีนะคะ อิอิ จากคุณ : Bralee - [ 29 ส.ค. 48 06:34:12 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ว่าแล้ว หงุดหงิดง่ายเนี่ย ท้องแน่เลย จากคุณ : scottie - [ 29 ส.ค. 48 19:10:10 ]

ความคิดเห็นที่ 10 น่ารักจริงคู่นี้ จากคุณ : totoekhung - [ 29 ส.ค. 48 20:59:13 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ฮ่าฮ่า มีแพ้ท้องแทนเมียด้วยอ่ะ  อะไรจะรักเมียขนาดนั้น ^___^ จากคุณ : Bangkokian - [ 30 ส.ค. 48 00:54:25 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แพ้ท้องแทนได้มะเป็นไร อย่าคลอดแทนละกัน ฮาๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 30 ส.ค. 48 13:23:32 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แวะมาตอบกระทู้จ้า ขอบคุณค่ะ คุณ pee_lee ยินดีมากๆ ที่จะมีเพื่อนเข้ามาอ่านเรื่องที่เราแต่งเพิ่มอีกคน คล้ายๆ กันเลยคุณอุรัสยา บางทีเราก็อ่านเรื่องจากที่เห็นชื่อคนแต่งเหมือนกันเพราะกระทู้เยอะมากๆ ตามอ่านไม่ค่อยจะทัน ยังไงก็ขอบคุณนะคะสำหรับแวะเข้ามาอ่าน(ถึงจะแบบงงๆ ก็เถอะ..อาจจะเป็นเพราะคุณอุรัสยายังไม่เคยอ่านเรื่องนี้ในภาคปกติก็เป็นได้ค่ะ) ขอบคุณสำหรับคำอวยพรด้วยนะคะ ถ้าผ่านพ้นช่วงสอบกับโปรเจคไปได้ก็คงหลุดพ้นวิกฤตกลับมาเริ่มต้นแต่งนิยายได้ต่อค่ะ ที่ว่าน่ารักนี่ใครค่ะคุณ mrs_ricken ..คนแต่งใช่ไหมเอ่ย (แบบหลงตัวเองอะ) แต่คิดว่าคุณ mrs_ricken ชมคงเป็นหมอณัฐ ..ใช่ค่ะ หมอณัฐน่ารักค่ะ เรายังอยากได้แบบนี้สักคน (จะหาได้ไหมเนี่ย) ขอบคุณค่ะ nongwin คุณ nongwin ก็น่ารักเช่นกัน เข้ามาอ่านเรื่องเราทุกครั้งเลย จำได้ว่าคุณรียาก็อ่านภาคปกติ ..พอดีตอนนี้อยากแต่งภาคพิเศษสั้นๆ ออกมา ก็เลยได้อย่างที่เห็นค่ะ ไม่รู้ว่าคนอ่านจะรู้สึกเอียนๆ บ้างหรือเปล่า ..แต่ที่แน่ๆ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ก็คุณหมออยากถามเมียนี่คะว่าแพ้ท้องหรือเปล่า เราก็เลยให้แพ้ท้องแทนซะเลย ไม่รู้สมใจคุณ Bralee หรือเปล่าเอ่ย ใช่แล้วล่ะ คุณ scottie อาการหงุดหงิดง่ายนี่เป็น sign หนึ่งของภาวะตั้งครรภ์เลยล่ะ คู่คนเขียนกับคนอ่านก็น่ารักค่ะ คุณ totoekhung ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ที่ถามนี่คุณ Bangkokian สงสัยหรืออิจฉาค่ะ การแพ้ท้องแทนนี่จริงๆ แล้วก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ว่าเป็นไปได้หรือเปล่า แต่เท่าที่รู้ส่วนใหญ่อาการเปรี้ยวปากอยากกินของเปรี้ยวๆ ในผู้ชายที่ภรรยากำลังตั้งครรภ์บางทีอาจจะเกิดเพราะ เห็นฝ่ายหญิงทานก็เลยอยากบ้างมากกว่าค่ะ ส่วนในเรื่องนี้เราอยากให้ดูว่าหมอณัฐรักเมียมากๆ (จนดูเว่อร์ไปเปล่าก็ไม่รู้) ก็เลยให้ดูเหมือนว่าผูกผันกันมากจนสามารถแพ้ท้องแทนได้ค่ะ (คนแต่งเองยังอิจฉา อยากได้ผู้ชายแบบนี้มาเป็นของตัวเองบ้างเลย.. ไม่รู้จะมีแต่ในความฝันหรือเปล่า) หมอณัฐฝากมาบอกค่ะ คุณลูนาติก ..ถ้าถึงขนาดคลอดแทน สงสัยจะไม่ไหว ..งานนั้นให้นิดเขาก็แล้วกัน แบ่งๆ หน้าที่ไง .. ^_^ ขอบคุณทุกๆ คนมากนะคะ แก้ไขเมื่อ 31 ส.ค. 48 00:50:17 จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) - [ 30 ส.ค. 48 20:39:33 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ปล. มาฝาก Blog ทิ้งท้ายค่ะ http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=makokchor&group=6 จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) - [ 31 ส.ค. 48 01:20:23 ]