ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อค่ะ) ๓ . ภาพตรงหน้าเป็นภาพความอบอุ่นของครอบครัว ภาพแห่งความสุข...ภาพแห่งความรัก ฉันเดินถอยหลังโดยไม่รู้ตัว เมื่อความรู้สึกจากเบื้องลึกมันสั่งการหัวใจว่า ทนมองดูไม่ได้อีกต่อไปแล้ว หัวใจของฉันมันร้าวรวดเจ็บปวดเสียเหลือเกิน อาการเขม็งเกลียวที่ค่อยๆ แผ่ซ่าน จากจุดศูนย์กลางของหัวใจไปสู่ร่างกายทุกส่วน ลมหายใจติดขัดเป็นห้วงๆ และน้ำตาปริ่มอยู่ตรงขอบตาร้อนผะผ่าว ฉันหันหลังวิ่งหนี วิ่งโดยไม่คิดว่าจะหันกลับไปมองภาพที่เห็นอีก วิ่งโดยไม่คิดว่าจุดหมายปลายทางของตัวเองอยู่ที่ใด ฉันรู้แต่ว่า ฉันต้องวิ่ง...วิ่ง... วิ่งไปให้ไกลที่สุด วิ่งไปจากภาพที่เห็น แต่สุดท้าย...แม้ฉันจะวิ่งไปไกลแสนไกล ภาพเหล่านั้นมันก็ยังคงตามมาหลอกหลอน วนเวียนอยู่ในความนึกคิดอ ย่างยากที่จะขจัดทิ้งไปได้ ฉันทรุดตัวลงนั่ง เรี่ยวแรงหมดไปเสียแล้ว พร้อมกันนั้นน้ำตามากมายพรั่งพรู ฉันไม่สนใจสายตาใครต่อใครอีกต่อไปแล้ว เวลานี้...ถ้าฉันไม่ปลดปล่อยความรู้สึก ที่สะสมข้างในออกมา ฉันคงแทบบ้า ใช่ ! ฉันมันบ้า...บ้า บ้าเพราะรัก ! มือที่ยกขึ้นกุมหน้าร้องไห้เลื่อนมาลูบที่ท้องเบาๆ ...แล้วฉันจะทำอย่างไร...ฉันจะทำอย่างไรดี... ๔. คำพูดหวานหูราวจะปลอบประโลมดวงใจ ที่ระส่ำระสายให้สงบลง ความเจ็บปวดที่เสียดแทงอยู่ด้านใน ยังคงไม่เลือนหาย แต่หัวใจอันอ่อนไหวก็ยินยอมรับเอาคำหวาน ที่พร่ำพรอดออกจากปากมายึดมาเหนี่ยว ดั่งหลักเพื่อนำพา น้ำตาที่รินไหลแห้งเหือดแล้ว ริมฝีปากเริ่มคลี่ยิ้มได้อีกหน ถึงบางเสี้ยวของหัวใจจะยังร่ำร้องอย่างน้อยใจ แต่การรับเอาความรู้สึกดีมาครอบครอง คงดีกว่าจมจ่อมในความทุกข์ ฉันลืมง่ายใช่ไหม? เมื่อวานปวดร้าวอย่างแสนสาหัส ทว่าเมื่อเขามาพร่ำคำรักหวานหู ฉันกลับปล่อยมือจากความเจ็บช้ำ แล้วไขว่คว้าคำรักของเขาไว้เต็มอ้อมกอด ฉันลืมง่ายเกินไปจริง...จริง หากวินาทีนี้ฉันขอลืม คำพูดประโยคนั้นของเขา ทำให้ฉันลืมแทบทุกอย่างในทันที “แต่งงานกันนะ” ๕ . แรกลืมตาความรู้สึกมึนงงสับสนวิ่งจู่โจม แสงสว่างของหลอดไฟฟลูออเรสเซนส์พร่าเลือน แล้วจึงค่อยชัดขึ้นเป็นลำดับ ภาพห้องสีขาวอันไม่เคยคุ้น และกลิ่นบางอย่างฉุนจัดจนจัดจนแทบหายใจไม่ออก กลิ่นหวานเอียนที่รมอยู่ตรงจมูกเพื่อปลุกเร้าให้ฟื้นตื่น เมื่อความรู้สึกและสติเริ่มกลับมา อาการปวดบริเวณท้องทำให้หัวใจฉันไหวโยนอย่างรุนแรง สังหรณ์บางอย่างแวบเข้าสู่การรับรู้ มืออันไร้เรี่ยวแรงของฉันยกขึ้นลูบท้อง ด้วยสองความรู้สึก ...เจ็บปวด...และค้นหา สัญชาตญาณบอกฉันว่า สิ่งที่หวั่นใจและหวาดกลัว...เป็นจริง ! อาการบีบคั้นของหัวใจเกิดขึ้นอีกครั้ง มือเล็กซีดขาวกำเกร็งแน่นนาน น้ำตาที่แห้งเหือดไหลย้อนกลับสู้ด้านใน หยาดลงรินรดหัวใจและเผาจนไหม้เกรียมเป็นเถ้าถ่าน หัวใจฉันสลายนับแต่วันนั้น ! ร่างที่มีลมหายใจแต่ไร้ซึ่งวิญญาณของฉัน ตะเกียกตะกายกลับบ้านอย่างยากเย็น และนั่นเป็นจุดเริ่มต้นของความเคียดแค้นชิงชัง ฉันหล่อเลี้ยงวิญญาณที่เหลืออยู่ด้วยความจงเกลียด และนับวันรอ... รอวันที่ฉันจะได้คืนสิ่งที่เขาได้ทำไว้กลับไป ๖ . ประตูเปิดออกอย่างแผ่วเบาราวเกรงว่า เสียงดังแม้เพียงเล็กน้อย จะทำให้คนที่นั่งจมจ่อมในห้องเงียบๆ  ตกใจ “หิวหรือยัง ผมซื้อข้าวมาฝาก ทานเสียหน่อยเถอะ” ดวงหน้าที่เอนซบขอบหน้าต่างเหม่อออกไปเบื้องนอก เบนมามอง รอยยิ้มแห้งแล้งตรงมุมปาก ทำให้ผมรู้สึกเจ็บแปลบ ความรักที่มอบให้ ไม่อาจเยียวยาหัวใจดวงนั้นของเธอได้ ทำไมนะ...ทำไม หรือว่าผมยังรักเธอไม่มากพอ ทั้งที่ผมทำทุกอย่างก็เพื่อเธอ เพื่อที่วันหนึ่งข้างหน้าทั้งผมและเธอจะได้ใช้ชีวิตร่วมกัน แต่แล้ว...เมื่อผู้ชายคนนั้นเข้ามา ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป สายตาที่เคยมองดูผมอย่างชื่นชม กลับแปรเปลี่ยนเป็นหมางเมิน รอยยิ้มที่เคยยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน กลับกลายเป็นเฉยชา แม้ว่าผมจะยังคงแสดงให้เห็นว่า ยังรักเธอไม่เคยเปลี่ยน แต่กลับไม่มีประโยชน์ เธอเห็นค่าในความรักของผู้ชายอีกคนหนึ่งมากกว่า แม้ผมจะได้เพียรพยายามบอกเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ว่าผู้ชายคนนั้นมีพันธะ ! เธอไม่เชื่อ...ซ้ำยังหาว่าผมกีดกันความรักของเธอเสียอีก แล้วสุดท้ายเป็นอย่างไร ไม่ใช่ผมหรอกหรือ...ที่อยู่เคียงข้างเธอ ผมเดินเข้าไปหาเธอด้วยฝีเท้าเงียบเชียบ จานข้าวในมือวางลงบนโต๊ะเล็กๆ มุมห้อง ผมร้องเรียกเธออีกครั้ง “มาทานข้าวเถอะ อย่าทรมานตัวเองอีกเลย รู้มั้ยว่าผมเป็นห่วง” นั่นล่ะเธอจึงหันมามองผมเต็มตา ดวงตาที่แห้งผากรื้นด้วยน้ำตา ริมฝีผากที่เผยอออกผิดรูป ปลดปล่อยเสียงแห่งความทุกข์ทน “ฉันไม่หิว ไม่อยากกินอะไรเลย ฉันอยากตาย” คำพูดสุดท้ายแหบโหยกลืนหายไปกับอากาศ แต่น่าแปลกที่มันกลับชัดเจนอยู่ในโสตประสาทของผม ผมปรี่เข้าไปบีบหัวไหล่บอบบางนั้นไว้อย่างลืมตัว เขย่าร่างบางนั้นจนไหวโยนไปมา เสียงเข้มที่ดังลอดไรฟันทำให้ร่างบางผวามองอย่างตกใจ “ไม่...ไม่...คุณตายไม่ได้ ได้ยินมั้ยว่าคุณตายไม่ได้ ผมไม่ยอมให้คุณตาย คุณจะทิ้งผมไปได้ยังไง ผมรักคุณ ผมรักคุณ ได้ยินมั้ย...เลิกคิดถึงมันสักที มันไม่เคยนึกถึงคุณเลยสักนิด ทำไม...ทำไม... ทั้งที่ผมอยู่ตรงนี้กับคุณแล้ว ทำไม...” เสียงเคียดขึ้งค่อยแปรเปลี่ยนเป็นร่ำไห้ อาการบีบเค้นตรงหัวไหล่เหลือเพียงเกาะกุม คำพูดที่เล็ดลอดมาเพียงเบาๆ ทว่ากลับเหมือนไม้ขีดก้านเล็กๆ ที่มีพลังกำเนิดไฟอันสว่างเรืองรอง “มันต่างหาก...มันต่างหากต้องตาย” ๗ . เสียงเรียกทำให้เขาละมือจากการไขกุญแจรถหันไปมอง ร่างบางของหล่อนยืนอยู่ใต้ร่มไม้ ใบหน้าซีดเซียวดวงตาโศกศัลย์ทำให้เขาแปลกใจ หลายวันแล้วที่เขาเพียรพยายามตามหาหล่อนจนทั่ว ทว่ากลับไม่พานพบ แต่วันนี้หล่อนกลับมาหาเขาเอง เขายิ้มดีใจ จะเดินไปหา ทว่าอาการชะงักถอยหลังกรูดของหล่อน ทำให้เขาต้องหยุด เขาเห็นหล่อนล้วงอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า วัตถุสีดำมะเมื่อมที่อยู่ในมือของหล่อนทำให้สะดุดใจ ปืน ! เขาถอยหลังไปก้าวหนึ่ง เมื่อเห็นว่าหล่อนเบนปากกระบอกปืนมาที่เขา หล่อนเล็งแน่วแน่ เขายกมือขึ้นห้าม กระนั้นหูก็ยังแว่วเสียงก้องกัมปนาท ของกระสุนที่แล่นผ่านกระบอกปืน ปัง ! ปัง ! ปัง ! เขาไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดแต่อย่างใด (มีต่อค่ะ) แก้ไขเมื่อ 29 ส.ค. 48 15:05:50 จากคุณ : คีตาญชลี - [ 28 ส.ค. 48 22:19:34 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อค่ะ) ๘ . เสียงปืนที่ดังสามนัดซ้อน นำความแตกตื่นมาสู่ผู้คนบริเวณนั้น ต่างก็วิ่งหลบกันชุลมุน จนแน่ใจว่าปลอดภัยดีแล้วนั่นแหละ จึงได้ชะเง้อชะแง้มองหาต้นตอของเสียง ณ ลานจอดรถกลางแจ้งหน้าอาคาร ร่างของผู้หญิงคนหนึ่งยืนตัวสั่นเทา ในมือยังคงถือปืนสีดำกระบอกหนึ่งเอาไว้ เขม่าสีดำยังคงลอยกรุ่นจากปากกระบอกปืน เห็นเป็นสายบางๆ เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจของใครบางคนดังขึ้น เมื่อแลไปเห็นว่าตรงพื้นคอนกรีตเบื้องหน้า มีร่างของชายคนหนึ่งนอนจนกองเลือดอยู่ มือที่ชูขึ้นคล้ายพยายามไขว่คว้าอะไรบางอย่าง ทำให้รู้ว่าเขายังไม่ตาย ร่างบางที่ยืนตัวสั่นมิได้มีทีท่าว่าจะหนีไปแต่อย่างใด ตรงกันข้ามร่างนั้นกลับทรุดพับลงมานั่ง คล้ายเจ้าตัวหมดแรงหมดกำลังเพียงแค่นั้น ดวงตาเลื่อนลอยจับอยู่ที่ร่าง ซึ่งนอนหายใจรวยรินท่ามกลางกองเลือดสีแดงฉาน น่าแปลกเหลือเกินในยามที่ความตายกำลังจะมาเยือน ร่างที่กำลังจะหมดลมกลับจับความรู้สึก ที่ถ่ายทอดมาจากดวงตาโศกคู่นั่นได้เป็นอย่างดี กระนั้นความสับสน มึนงงก็ยังคงเกาะกุมหัวใจ เขาทำอะไรผิด เขาทำอะไรให้หล่อนเคืองโกรธ แล้ว...เขาทำอะไรให้หล่อนเสียใจกันหนอ แววตาของหล่อนฟ้องว่าหล่อนเสียใจอย่างที่สุด แววตาของคนที่หัวใจแหลกลาญ หล่อนเสียใจด้วยเรื่องใดกัน ความเยียบเย็นค่อยๆ คืบคลานอย่างช้าๆ จากปลายเท้าไล่เรื่อยมาจนถึงช่วงขา และจากปลายนิ้วไต่ขึ้นสู่ช่วงแขน ทุกๆ ช่วงที่ความเย็นเยียบคืบเข้ามาทีละนิด มันพาเอาความรู้สึกของเขาดับหายไปทีละน้อยเช่นกัน กระนั้นใบหน้าโศกศัลย์และแววตาอาดูรของหล่อน กลับแจ่มชัดคล้ายจะพิมพ์ลงไปบนหัวใจ และคงจะสถิตอยู่ตรงนั้นจวบจนวินาทีสุดท้ายแห่งชีวิต เขาหายใจเข้าอย่างยากลำบาก เลือดข้นๆ ทะลักออกมาจากบาดแผลทุกครั้ง ที่เขาพยายามหายใจจนเป็นฟองฟอด ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังรวบรวมความพยายามเป็นครั้งสุดท้าย คำพูดที่ดังเพียงเสียงกระซิบหลุดรอดมาจากริมฝีปาก ที่เพียงเผยอขึ้นนิดเดียว “ทำ...ไม...” คำถามที่เขาไม่มีวันได้รับคำตอบ เขากระอักลิ่มเลือดสดๆ ออกมาพร้อมกับลมหายใจเฮือกสุดท้าย ดวงตายังคงเบิกโพลงค้างอยู่อย่างนั้น เสียงร่ำไห้เหมือนหัวใจเจียนสลายดังขึ้น จากร่างเล็กบางที่นั่งอยู่ไม่ไกล จากร่างอันไร้วิญญาณเบื้องหน้า เนื้อตัวหล่อนไหวโยนด้วยแรงสะอึกสะอื้น แล้วจึงโผเข้าตระกองกอดร่างที่หยุดหายใจ พลางเขย่าเหมือนจะให้รู้สึกตัว ทว่าร่างหนักอึ้งในอ้อมกอดกลับไม่ไหวติง มีเพียงดวงตาที่จ้องมองเหมือนค้นหา ดวงตาเลื่อนลอยที่ไร้แววแห่งชีวิต เสียงหวีดร้องโหยหวนดังยาวนาน เมื่อสติรับรู้ว่าร่างในอ้อมกอดจากไกล นัยน์ตาตื่นตระหนกเลื่อนไปจับปืนที่ยังถือคาอยู่ในมือ ก่อนจะเหวี่ยงทิ้ง เหมือนเป็นอะไรสักอย่างที่น่าเกลียดน่ากลัว “ไม่....ไม่...” หล่อนกรีดร้องก่อนที่สติจะดับวูบ ทุกอย่างมืดลงในบัดดล ๙ . ท่ามกลางฝูงชนที่มุงดูเหตุการณ์ มุมหนึ่งห่างไกลออกมา ผมยืนเฝ้ามองอยู่เงียบๆ ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ไม่ว่าจะตกใจ หวาดกลัว หรือขวัญผวา ผมจับตามองเหมือนกำลังมองดูหนังอะไรสักเรื่อง ที่ดำเนินมาจนถึงบทอวสาน หัวใจผมยิ้มรับ รู้สึกสงบอย่างประหลาด แม้มันจะไม่หายเจ็บ แต่มันก็ไม่ทำให้ผมทุกข์ทรมานเท่าที่ผ่านมา ทั้งที่ผมพยายามทุกวิถีทางที่จะดึงเธอกลับคืน ผม...ผู้ชายที่ทำเพื่อเธอเสมอ ยืนเคียงข้างเธอมาตลอด บ่มเพาะความรักกันมาหลายต่อหลายปี แต่เธอกลับทิ้งไป มิใยที่ผมจะพร่ำบอกเธอว่า ผู้ชายคนนั้นไม่มีวันทิ้งครอบครัวมาหาเธอ แต่เธอกลับไม่สนใจ เธอยังคงรักเขา ภาพวันนั้นที่เธอไปเห็นทำให้หูตาเธอสว่างขึ้นมาบ้าง หากก็เพียงชั่วครู่ เมื่อเขามาพร่ำรำพันคำรักเธอก็โอนอ่อนผ่อนตาม ซ้ำร้ายเธอกำลังท้อง...ลูกของมัน ! ไม่ยากเลยที่ผมจะแอบหยอดยานอนหลับ ลงไปในน้ำดื่มให้ทั้งสองคน ร้านอาหารที่พลุกพล่าน ดูแลอย่างหละหลวม ทำให้ผมที่คอยจับตาดูทั้งสองคน มาตั้งแต่ต้นลงมือได้อย่างง่ายดาย เมื่อเธอลุกเข้าห้องน้ำด้วยอาการคล้ายคนมึนงง ผมก็ตามเธอไปติดๆ ผมรับร่างเธอไว้ได้ทันท่วงที เมื่อเธอหมดสติล้มพับก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ จากนั้นเรื่องก็ยิ่งง่ายเข้า ผมประคองเธอกลับมาขึ้นรถ ไม่มีใครสนใจ ที่ถูกคงต้องบอกว่า...ไม่มีใครใส่ใจ ผมไปส่งเธอที่คลินิกเล็กๆ ที่มาติดต่อไว้ล่วงหน้า แล้วก็ขับรถกลับบ้าน ปล่อยเธอไว้ที่นั่นเพียงลำพัง ละครความห่วงใยเล่นไม่ยากเลยสักนิด ผมเพียงแต่มองเธอด้วยความเห็นใจ ปลอบประโลมนิดๆ หน่อยๆ เธอก็เชื่อสนิท ความเศร้าเสียใจจากการสูญเสีย ทำให้เธอไม่สนใจสิ่งใดทั้งนั้น ความสูญเสีย...ของเธอ ความสะใจ...ของผม เด็กคนนั้น...มารหัวขนนั่น ไม่สมควรเกิดมาหรอก เธอต้องให้กำเนิดลูกของผม... ลูกของผมคนเดียวเท่านั้น ! ๑๐ . ทุกย่างที่ผมก้าวออกมาจากโรงพยาบาล คือการทิ้งอดีตและความเจ็บปวดไว้เบื้องหลัง จากนี้ไปผมจะลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นเสียให้หมด ในหัวใจของผมจะมีเพียงภาพหญิงสาวร่างเล็ก บอบบางน่าทะนุถนอม ที่มีรอยยิ้มสดใสและดวงตาสุกสว่าง เป็นภาพพิมพ์อยู่ในใจ เธอจะดำรงอยู่ในหัวใจผมไม่มีวันจาง เธอจะเป็นของผมเพียงคนเดียว เธอจะไม่มีวันหนีไปกับใครอื่นได้อีก หนี้รักของผมจะได้รับการชำระ รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมปรากฏขึ้นบนริมฝีปาก ผมหันไปมองอาคารสีขาวสะอาดตาเบื้องหลังอีกคำรบ ก่อนที่จะก้าวเดินดุมต่อไป ๑๑ . ร่างบางโยกไหวช้าๆ คล้ายจะเห่กล่อมตัวเอง ดวงตาเลื่อนลอยมองเหม่อไร้จุดหมาย รอยยิ้มบางเบาแตะแต้มตรงปากแห้งผากแตกเป็นขุย น้ำตาหยาดรินเป็นสาย หัวใจเจ็บปวดราวถูกทิ่มแทงด้วยเหล็กแหลมคม เสียงกระสุนปืนนัดแล้วนัดเล่า ยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาท ดังซ้ำไปซ้ำมาละม้ายเทปที่หมุนซ้ำ ตอกย้ำผิดบาปในจิตใจ รัก...น่าแปลกนัก สิ่งที่มีอานุภาพที่สุด แต่ทำไมหนอ...ทำไมมันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน หัวใจบีบคั้น ว่างโหวง ราวไร้ตัวตน แต่เปล่า...เปล่าเลย ฉันยังมีชีวิตอยู่ แม้ปรารถนาความตายยิ่งกว่าสิ่งใด - - - - - - จ - บ - บ - ริ - บู - ร -ณ์ - - - - - - แก้ไขเมื่อ 29 ส.ค. 48 15:09:41 จากคุณ : คีตาญชลี - [ 28 ส.ค. 48 22:20:51 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาคนแรกเลย แต่ไงขอเก็บไปไว้อ่านก่อนนะครับ จากคุณ : an_an_ant - [ 28 ส.ค. 48 22:28:33 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ๐ an_an_ant >> ค่า...ไม่เป็นไรค่ะ อ่านแล้วรู้สึกอย่างไรก็มาคุยกันมั่งนะคะ แหะๆ...แก้หลายครั้ง อย่าเพิ่งงงค่ะ กำลังทดสอบอะไรนิดหน่อยน่ะค่ะ ^^ แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 48 22:52:20 แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 48 22:51:12 แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 48 22:50:27 จากคุณ : คีตาญชลี - [ 28 ส.ค. 48 22:50:09 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เพิ่งได้มาอ่านผลงานของพี่คีตาญชลีเป็นครั้งแรกค่ะ สมแล้วที่เขียนมานาน เพราะสำนวนการเขียนดีจริงๆ เพียงแต่ว่าลักษณะของการบรรยายทำให้อ่านแล้วงงๆเป็นบางช่วงค่ะ คงต้องลองตั้งสมาธิอ่านดูอีกรอบ (อาจเพราะจิตใจตอนนี้ไม่สงบเท่าไร มีหลายอย่างที่ต้องทำ) จากคุณ : I aM nOt PerFecT (อุรัสยา) - [ 28 ส.ค. 48 23:02:05 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อือ อ่านจบแต่ งงนิดหน่อย ชาย สอง หญิง หนึ่ง ชายหนึ่งที่เธอรักตาย....เพราะเธอ เธอทำไปด้วยเหตุผลอะไร เพราะรักและไม่ได้ดั่งใจรัก งั้นหรือ เธอเจ็บ และอยากตาย แล้วชายอีกคนได้อะไร เพียงเพราะต้องการเป็นเจ้าของเธอ แต่เป็นเธอที่ไร้วิญญาณ จะสุขเหรอ เหอๆ โศกนาฏกรรมชัดๆอ่ะ พี่คีฯ อารมณ์รัก รุนแรง คิดแก่งแย่ง บ่อเกิดแห่ง เหตุร้าย ขยายผล สุขหรือที่ ได้มา เพียงตัวตน อย่าอับจน หนทาง เพราะรักเลย แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 48 23:20:25 จากคุณ : วรานนท์ - [ 28 ส.ค. 48 23:05:23 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ๐ I aM nOt PerFecT (อุรัสยา) >> ^_^ ชื่อมันยาวนัก เรียกสั้นๆ ว่าพี่คีฯ ก็ได้ค่ะ เรื่องนี้คงต้องตั้งใจอ่านมากๆ ค่ะ เพราะตั้งใจที่จะไม่ตั้งชื่อตัวละครในเรื่อง เนื่องจากว่าเป็นเรื่องสั้น ความยาวจริงๆ มีเพียง 7 หน้า กระดาษเอสี่ กับอีกไม่กี่บรรทัด อ่านแล้วจบเลยค่ะ สำนวนอย่างนี้ มาเป็นบางอารมณ์ค่ะ เรื่องนี้เริ่มเขียนด้วยความรู้สึกเศร้าลึกๆ ประโยคแรกๆ ที่เริ่ม มันจากความรู้สึก แหะๆ ไม่ได้อกหักหรอกนะคะ เพียงแค่เกิดความรู้สึกเศร้าๆ เลยอยากระบาย เมื่อเขียนประโยคแรก ประโยคต่อๆ มาก็ตามมาค่ะ เรื่องนี้ไมมีพล็อต เริ่มแล้วก็เขียนไปเรื่อยๆ อาจจะมีบางตอนที่ทำให้งง พี่เองก็ยังไม่ได้ปรับแก้อะไร อยากฟังความเห็นที่ได้อ่านจากความคิดแรกเริ่มก่อนน่ะค่ะ ๐ วรานนท์ >> งงตรงไหนจ้ะ ^_^ ขนาดงงก็เห็นว่ายังสามารถเก็บเนื้อความได้นี่นา แหะๆ ตอนแรกว่าจะอธิบาย แต่ไม่เอาดีกว่า อิอิ จากคุณ : คีตาญชลี - [ 28 ส.ค. 48 23:54:30 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โอววว ช่างทำได้ ช่างโหดร้าย ช่างเลือดเย็น จากคุณ : travelovers (travelovers) - [ 29 ส.ค. 48 00:08:23 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ความแค้นจากรักที่ไม่สมหวัง น่ากลัวจังเลยค่ะ จากคุณ : nongwin - [ 29 ส.ค. 48 01:51:18 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ๐ travelovers (travelovers) >> แหะๆ ตอนแรกอ่าน คงคิดว่าตัวเอกฝ่ายหญิงเลือดเย็นโหดร้าย ต้องถึงกับฆ่าแกงกันใช่มั้ยคะ แต่ที่จริงแล้ว...คนที่โหดร้าย และเลือดเย็นกว่าก็ยังมี แค่อยากจะบอกว่าสิ่งที่เราเห็น กับสิ่งที่เป็นจริง อาจไม่เหมือนกัน ^^ ๐ nongwin >> ความแค้นจากรักที่ไม่สมหวัง คงไม่เกิดกับทุกคนที่ผิดหวังหรอกนะคะ เพียงแต่อยากจะสะท้อนให้เห็นด้านมืดของจิตใจคน และก็สังคมของเราทุกวันนี้เท่านั้นค่ะ จากคุณ : คีตาญชลี - [ 29 ส.ค. 48 09:05:18 ]

ความคิดเห็นที่ 11 กลายเป็นโศกนาฏกรรมความรักไปซะแล้ว เศร้าจัง T_T จากคุณ : pumpkin (ap560) - [ 29 ส.ค. 48 10:16:11 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอเก็บไปอ่านก่อน จากคุณ : มณีมรกต - [ 29 ส.ค. 48 14:00:04 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เรื่องที่ดี   ผมชอบจัง แต่ว่า  งงนิดๆตอน   สรรพนาม ..................... ฉัน...ใน บทที่3  ต้องเดาไปพักนึง .... กว่าจะรู้ว่าใคร .................... และ ผม...ในบทที่9 เป็นสรรพนามที่1   นั้นใช่ เขา... ซึ่งเป็นสรรพนามที่3 ในบทที่1   หรือไม่ ................... อันนี้ผมทำให้งงเล่น  หรือว่าผมงงจริงๆ  ก็ไม่รู้ ................... แฮ่  แฮ่ ไอ คิว ผม65เอง เลยก่งก๊ง นิดนึง ปกติ   ผมอ่านแต่ พลนิกรกิมหงวน ถึงอย่างไร   เรื่องนี้ดีมากเลย ..................... อ่านจบแล้ว ผมว่าผมเข้าใจถูกนะ  แบบว่า ชายคนหนึ่งวางแผนทำร้ายครอบครัวหนึ่งอย่างแยบยล  ช่ายหมาย ...................... แต่ตรงสรรพนาม ที่ว่าข้างบน  ผมงง   ช่วยขยายความที เพื่อเข้าถึงอรรถรส .................... แก้ไขเมื่อ 29 ส.ค. 48 14:50:18 จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 29 ส.ค. 48 14:35:38 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ๐ pumpkin (ap560) >> ค่ะ เป็นโศกนาฏกรรมค่ะ เรื่องนี้ เขียนตอนเศร้า มันเลยออกมาอย่างนี้น่ะค่ะ ^^ ๐ มณีมรกต >> เชิญค่ะ แล้วอย่าลืมมาคุยกันนะคะ ๐ วรุณนฤมล >> อธิบายง่ายๆ อย่างนี้นะคะว่า เรื่องนี้มีตัวละครเอกทั้งหมดสามตัวค่ะ ตัวแรก คือ ตัวละครฝ่ายหญิง ซึ่งก็คือ 'ฉัน'ทั้งหมดในเรื่องนี้นะคะ ตัวที่สอง คือ ตัวละครฝ่ายชายตัวแรก ซึ่งเป็นแฟนเก่าของ'ฉัน' และเป็นคนอยู่เบื้องหลังเรื่องราวทั้งหมด จะว่าไปก็เป็นผู้ร้ายตัวจริงของเรื่องค่ะ ตัวที่สาม คือ ตัวละครฝ่ายชายตัวที่สอง ซึ่งเป็นแฟนคนปัจจุบัน เป็นชายที่มีพันธะแล้ว เป็นพ่อของลูกในท้อง'ฉัน' และเป็นเหยื่อความแค้นของตัวละครที่สอง ดังนั้น 'ฉัน' ก็คือ ตัวละครหญิงเพียงคนเดียวในเรื่องนะคะ ผม ในบทที่ 9 จะเป็น เขา ซึ่งเป็นสรรพนามในบทที่ 1 หรือไม่ อันนี้ก็แล้วแต่คนอ่านค่ะ จะให้เป็น ตัวละครชายตัวแรกหรือตัวที่สองก็ได้ แต่ส่วนตัวคนเขียน หมายถึงตัวละครชายตัวที่สอง ซึ่งเป็นแฟนใหม่และเป็นพ่อของลูกค่ะ เพราะว่า ฉัน ในเรื่อง เป็นเหมือนหมาก ที่ ตัวละครชายตัวแรก จับให้เดิน 'ฉัน' เข้าใจผิด ว่าผู้ชายที่เธอรัก และเป็นพ่อของลูก ทำร้ายเธอ ทำร้ายลูกค่ะ เธอจึงยังคงเคียดแค้นชิงชัง และคิดว่าเขายังคงเป็นหนี้หัวใจเธอ เพราะถึงแม้เธอจะโกรธเกลียด หากลึกๆ ในใจยังมีความรักหลงเหลือ ปล. คีฯ แก้สรรพนามให้ใหม่หมดแล้วนะคะ จะได้อ่านง่ายเข้าใจได้ง่ายกว่าเดิม เพราะฉะนั้น... 'ผม'คือ ตัวละครชายตัวแรก ที่เป็นคนวางแผนทั้งหมด 'เขา'คือ ตัวละครชายตัวที่สอง ที่เป็นแฟนคนปัจจุบัน และ 'ฉัน' ซึ่งเป็นตัวละครหญิงคนเดียวในเรื่องค่ะ อ่อ...อีกนิดค่ะ จะว่า 'ผม'ทำร้ายครอบครัวอื่นก็ไม่เชิงนะคะ (แม้ว่า'ผม'จะวางแผนให้ 'ฉัน'ฆ่า 'เขา' และทำให้ครอบครัวของ 'เขา'ต้องสูญเสีย) เพราะ 'ฉัน'เป็นแฟนกับ 'ผม' มาก่อนค่ะ 'ผม'ถูก'เขา'แย่งคนรัก ทั้งที่'เขา'แต่งงานแล้ว มีครอบครัวแล้วน่ะค่ะ แหะๆ ยิ่งอธิบายยิ่งงงค่ะ เอาแค่นี้แล้วกัน ว่าแต่...ตอนแรกนึกว่า คุณ วรุณนฤมล เป็นผู้หญิงซะอีก แหะๆ จากคุณ : คีตาญชลี - [ 29 ส.ค. 48 15:28:02 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ชอบแนวการเขียนแบบนี้จังเลยค่ะ แล้วจะติดตามอ่านงานต่อไปนะคะ จากคุณ : pee_lee (จิตเดิม) - [ 29 ส.ค. 48 17:21:00 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อ่านแล้วก็งงนิดๆ  นะแต่คิดว่าพอเข้าใจ แต่เอ๊ะ  พออ่านคำอธิบาย  ตอนท้ายๆ ทำมายมันงงกว่าเดิมน้อ (อิอิ) จากคุณ : burin piggypink - [ 29 ส.ค. 48 19:32:49 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เฮ้อ .. (แล้วให้ผมลอยนวลอย่างนี้น่ะนะ ..) จากคุณ : scottie - [ 29 ส.ค. 48 19:40:31 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ตอนแรกอ่านแล้วไม่งง แต่พอมาอ่านคำอธิบายของคุณคีฯแล้วงงอ่ะ แต่ตอนนี้กระจ่างแล้วค่ะ... อิอิ เฮ้อ ความรักในโลกนี้มันจะสมหวังซักเท่าไหร่กันน้า.. จากคุณ : Bangkokian - [ 30 ส.ค. 48 00:45:44 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านแล้ว ชอบจัง เรื่องสั้นคั่นเวลาหรือนี่ โอว เหอเหอเหอ หนี้รัก เป็นหนี้ไม่รู้จบ เป็นหนี้กันไปเป็นทอดๆ แหละเนาะ เอิ้กก จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 30 ส.ค. 48 05:44:42 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ๐ pee_lee (จิตเดิม)>> ดีใจจังค่ะที่ชอบ แต่แนวแบบนี้มันไม่ได้ออกมาบ่อยๆ นักนะคะ อย่างที่บอกค่ะ ว่าเป็นเรื่องสั้นคั่นเวลา เพราะว่าเรื่องที่เขียนจบไปมันหวานใส ก็เลยเขียนอะไรที่แตกต่างไปน่ะค่ะ จริงๆ ใจอยากเขียนเรื่องลึกลับตื่นเต้นหักมุมนะคะ ค่อยๆ หัดไปจากเรื่องสั้นก็แล้วกันเนอะ ส่วนเรื่องใหม่ที่จะมาลงเป็นเรื่องยาว ก็หวานเหมือนเดิมอีกนั่นแหละค่ะ แหะๆๆ ๐ burin piggypink >> แหะๆ นั่นซิคะ เขียนคำอธิบายไป ก็งงเองเหมือนกันค่ะ ตกลงนี่เราอธิบายให้เข้าใจมากขึ้น หรือยิ่งทำให้งงหนักก็ไม่รู้ ^^ ๐ scottie >> คับ ผมลอยนวลไม่ต้องรับโทษ ไม่ต้องติดคุก แต่ผมจะมีความสุขหรือเปล่า อันนี้ก็ไม่แน่ใจนะคะ ๐ Bangkokian >> เอ...คีฯ ลบดีมั้ยเนี่ย เจ้าคำอธิบายเนี่ยอ่ะค่ะ เพราะดูเหมือนยิ่งอ่านจะยิ่งงงนะคะ อิอิ ใช่แล้วค่ะ ความรักในโลกนี้ มีทั้งสมหวัง ผิดหวัง ต้องเข้มแข็งค่ะ ไม่มีใครเคยสมหวังในทุกอย่างหรอก ๐ โอเลี้ยงแก่ๆ >> ขอบคุณคับ คุณโอเลี้ยงแก่ๆ (อืมม ถ้าใส่นมไปด้วยจะอร่อยมั่กๆ) คั่นเวลาค่ะ คั่นเวลาก่อนเรื่องยาวเรื่องแรกในชีวิตจะจบ และก่อนที่จะโพสต์เรื่องใหม่ ที่ทั้งสองเรื่องออกแนวหวานค่ะ เลยต้องคั่นเวลาด้วยเรื่องแนวๆ นี้ ไม่งั้นคนเขียนอาจเป็นเบาหวานได้ค่ะ ^^ จากคุณ : คีตาญชลี - [ 30 ส.ค. 48 09:03:10 ]

ความคิดเห็นที่ 21 โห แฟนเก่าหึงได้น่ากลัวมาก เล่นแอบวางยานอนหลับ แล้วพาไปทำแท้งให้ฝ่ายหญิงคิดว่า แฟนใหม่เป็นคนทำ เลยแค้นถึงกับเอาปืนมายิงแฟนใหม่ แล้วฝ่ายหญิงก็กลายเป็นบ้าเสียสติไป สุดท้ายแฟนเก่าก็ไม่ได้อะไรนอกจากโศกนาฎกรรมที่เกิดขึ้น จากคุณ : ลูนาติก - [ 30 ส.ค. 48 13:01:09 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ขอติงเรื่องระยะเวลา นิดหนึ่ง ว่า เอาผุ้หญิงไปที่คลีนิก ทำแท้งนี่ต้องใช้เวลา สักระยะ แล้วที่มายิงนั้น อีกวันหนึ่งหรือว่า เป็นช่วงเวลาต่อเนื่องกันคะ แต่โดยรวม อ่านแล้ว ก็ ทำให้คิดสับสนว่า ที่จริงแล้วผู้ชายคนที่ตาย มีครอบครัวแล้วจริงหรือ หรือว่าผุ้ชาย อีกคนสร้างบรรยากาศให้เกิดขึ้น คิดแล้วสยองดีจัง  ประมาณหนังฆาตกรรมอำพราง เลยนะคะ จากคุณ : เอ็นจัง - [ 30 ส.ค. 48 13:27:54 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ๐ ลูนาติก >> ค่ะ ไม่ได้อะไรเลยจริงๆ ก็เหมือนคนที่ทำอะไรด้วยอารมณ์ชั่ววูบส่วนมากนั่นแหละค่ะ สุดท้ายก็ไม่ได้อะไร บางคนถูกจับติดคุกด้วยซ้ำ ถามว่ามีความสุขมั้ยที่ทำ? คงจะไม่มีหรอกค่ะ สะใจแล้วก็จบกัน ท้ายที่สุดแล้วก็คงจบลงด้วยโศกนาฏรรมอย่างที่หมอลูบอกนั่นแหละค่ะ ๐ เอ็นจัง >> เวลาไม่ต่อเนื่องกันแน่นอนค่ะ เพราะตอนที่ฝ่ายหญิงถูกมอมยาพาไปคลินิกนั้น หลังจากนั้นจะมีฉากที่เอ่ยตอนที่เธออยู่บ้าน แล้วแฟนเก่าซื้อข้าวมาให้ เมื่อเธอไม่กิน เค้าก็แสดงอารมณ์กับเธอ และพูดคำพูดในทำนองชักนำ ซึ่งคนอ่อนไหวอ่อนแออย่างเธอคล้อยตาม โดยการยิงแฟนคนใหม่ตาย ตั้งใจที่จะไม่บอกอะไรมากค่ะ เพราะก็คิดอย่างที่คุณเอ็นจังคิดเหมือนกัน ว่าถ้าคิดอีกแง่ ตัวแฟนเก่าอาจจะสร้างเรื่องมาทั้งหมดก็ได้ ขึ้นอยู่กับคนอ่านค่ะ ให้คิดเอาเองตามสบายดีกว่าค่ะ ส่วนคำในวงเล็บนี้คือความคิดของคนเขียนในขณะเขียนเรื่องค่ะ (แต่จริงๆ แล้วทางฝ่ายนั้นแต่งงานแล้วค่ะ เพียงแต่การแต่งงานนั้นกำลังใจถึงจุดสิ้นสุด คำพูดที่ขอแต่งงานนั้น เป็นการขอแต่งงานจริงๆ ส่วนภาพที่ผู้หญิงไปเห็นนั้น เธอคิดและเข้าใจผิดไปเอง เพราะส่วนหนึ่งมาจากคำพูดในเชิงหวังดีของแฟนเก่า เพียงแต่ไม่ได้ใส่รายละเอียดอะไรเข้าไปมากน่ะค่ะ) จากคุณ : คีตาญชลี - [ 30 ส.ค. 48 14:06:33 ]

ความคิดเห็นที่ 24 แล้วบทสรุปของเรื่องนี้ใครกันที่เป็นคนผิด จากคุณ : วรรณภาศิริ - [ 30 ส.ค. 48 18:58:59 A:212.95.83.11 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 ฮู้ๆๆๆน่าสงสารจังค่ะ จากคุณ : รียา - [ 2 ก.ย. 48 20:22:14 A:203.172.104.242 X: TicketID:103817 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ชอบนะคะ งานที่เหมือนจะงง แต่ถ้าอ่านให้ดีจะไม่งง ทำได้ไงอ่ะ เก่งจังพี่คีฯ ขอฝากตัวเป็นลูกศิษย์ จากคุณ : อันติกา - [ 14 ต.ค. 48 15:35:21 ]