PANTIP.COM : W3701481 ,,,,,,,,,, มุ่งฝัน ,,,,,,,,,,,, ( เรื่องสั้นของนักเขียนใหม่ ) [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 1

ผมขยำแผ่นใบสมัครงานจนยับยู่ก่อนจะอันตรธานมันลงสู่ถังขยะ จะไม่มีใบสมัครงาน เอกสาร หรือจดหมายสมัครงานใดๆ อีก หลังจาก 2 อาทิตย์ที่ผ่านมา 6 บริษัทที่ผมร่อนเอกสารไปสมัครยังคงเงียบ ไม่มีการติดต่อใดๆ กลับมา เช่นเดียวกับอีก 3 แห่งที่ไปสัมภาษณ์ แต่เวลานี้มันไม่มีความสำคัญอีกแล้ว เพราะผมกำลังจะเปลี่ยนวิถีชีวิต ผมจะไม่กลับไปสู่วงจรแห่งงานออฟฟิสอีก ผมจะเลือกชีวิตที่ผมชอบ ที่ผมรัก ผมจะเขียนหนังสือ ดำรงชีวิตอยู่กับหนังสือ แม้ว่ามันจะยากสำหรับการเริ่มต้นจนไปสู่ฝั่งฝัน แต่อย่างน้อยผมก็จำเป็นต้องก้าว มิฉะนั้นจะไม่มีทางเลย ไม่มีทางไปถึงเป้าหมายที่คิดไว้ได้

ถ้าทัพของพระเจ้าตากเลือกทุบหม้อข้าวตัวเองก่อนเข้าตีจันทบุรี ผมก็จะเลือกก้าวออกจากที่ทำงานเก่า และไม่แยแสกับการสมัครใหม่อีก มันคงเป็นสิ่งเดียวที่พอจะกระตุ้นให้ผมต้องเดินไปข้างหน้าโดยไม่หยุดยั้งได้ เพราะหากว่าผมหยุด เท่ากับผมปล่อยเข็มนาฬิกาแห่งความตายเดินงวดเข้ามาใกล้มากขึ้นๆ เช่นเดียวกับทัพพระเจ้าตาก หากตีไม่สำเร็จ จุดสิ้นสุดก็คือความตาย

แม้เพื่อนๆ หลายคนเคยเตือนว่า

“เฮ้ย...แน่ใจหรือวะ เอ็งน่าจะหางานประจำไว้ก่อน มาเขียนหนังสืออย่างเดียว เดี๋ยวก็ไส้แห้งกันพอดี”

ผมคงรับคำเตือนนั้นไว้ด้วยใจ ผมว่าการเป็นนักเขียนคืออาชีพ อาชีพที่ต้องทุ่มเททั้งกำลังกายและกำลังใจอย่างเต็มที่จนไม่อาจเหลือพอจะเจียดไปให้กับงานออฟฟิสอันแสนน่าเบื่อและจำเจ

ผมตัดสินใจออกจากงานออฟฟิตที่ดึงผมให้จมลงบ่อโคลนแห่งความเฉื่อยชา มันดึงรั้งไม่ให้ผมคิดเริ่มต้นกับการจดจารอักษรบนกระดาษทั้งๆ ที่ทุกสิ่งซึ่งผมปรารถนาจะเขียนนั้นมันมีอยู่เต็มปรี่ในสมอง แน่นอนผมพยายามปล่อยงานที่อยู่ตรงหน้า ไม่สนใจมัน เพื่อเร่งกำลังใจให้ตัวเองหยิบดินสอ และขับดันพลังความคิดลงสู่แผ่นกระดาษ แต่มันไม่ใช่เรื่องง่าย งานตรงหน้ามักเอาชนะได้ทุกครั้ง ผมจำเป็นต้องพักความคิด และความฝันของผมเพื่อกลับสู่โลกความจริงที่กำลังเผชิญเพื่อหาเงินซื้อข้าวกินไปวันๆ

ดังนั้นผมจึงเลือกก้าวเดินออกมาจากบ่อโคลนอันเหนียวหนึบ ทิ้งมันไปโดยไม่พยายามใยดี แม้ว่าจริงๆแล้ว เจ้าของบริษัทที่ผมเคยทำงานให้ จะเห็นว่าผมควรทำอย่างนั้นมานานแล้ว โดยไม่ต้องรอให้เขาบอกก็ตาม
.
แน่นอนว่าสิ่งที่เพื่อนๆ เตือนนั้นยังวนเวียนอยู่ในหัวผมเป็นบางคราว โดยเฉพาะช่วงแรกที่ออกมา เวลานั้นคำเตือนมันผลักดันให้ผมยังพยายามหางานแบบเดิมๆ อยู่พักหนึ่ง และก็อย่างที่บอกไว้ ยังมีแต่ความเงียบกลับมาหาผม เมื่อเป็นเช่นนั้น ไม่... ผมไม่จำเป็นต้องง้อใคร เพราะผมมีจุดหมายที่หวังอยู่แล้ว จุดหมายที่วันหนึ่งผมจะเดินไปถึง

เสื้อผ้าและสิ่งของทุกอย่างอันอาจมีไอระเหยให้ระลึกถึงงานเก่าๆ อันแสนทรมานนั้น ผมเก็บมันไว้อย่างมิดชิด มิให้สายตายามเหม่อลอยได้สอดส่ายไปพบมันอีก วันนี้ผมจะเริ่มต้นทำความฝัน ก้าวแรกในการเดินทางอันยาวไกลสู่จุดหมายดูจะเป็นสิ่งที่หอมหวานและน่าปรารถนาเสียเหลือเกิน ผมได้กลิ่นและรับรสของมันได้อย่างชัดเจน ชัดเจนที่สุดหลังจากที่มันเคยถูกเก็บซ่อนเอาไว้นานใต้ร่างกายที่เคยต้องเที่ยวง่วนกับงานเพื่อหาเงินมาเลี้ยงปากท้องไปวันๆ ดังที่ใครๆ เขาเรียกว่ามนุษย์เงินเดือน

โครงเรื่อง พล็อต เนื้อหา หรืออะไรก็แล้วแต่ที่พอจะเอามาใช้ประโยชน์ในการเขียนหนังสือได้นั้น มันแออัดยัดเยียนอยู่ในหัวผม มันต่างแย่งกันเบียดตัวออกมา โดยหวังว่าจะรับการนำไปรังสรรค์เป็นผลงานชิ้นโบว์แดง พวกมันเดินทางออกมาตั้งแต่ส่วนของสมองเรื่อยมาตามเส้นเอ็น เส้นประสาท กล้ามเนื้อ จากหัวผ่านคอ แขนลงสู่มือ จนเหลือเพียงรอเวลาที่ผมจะจับดินสอและขีดเขียนตัวมันลงสู่กระดาษเท่านั้น นั่นคือสิ่งที่พวกมันปรารถนา

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องรีบ ทุกเรื่องจะได้รับการจดจารลงเป็นผลงานของฉันแน่”เป็นคำที่ผมปลอบใจพวกมันก่อนการเริ่มต้นก้าวแรก

ผมดับเทียนแห่งมนุษย์เงินเดือนที่เคยสว่างลง แล้วเริ่มต้นเปิดสวิตท์ไฟนีออนแห่งนักเขียนให้เจิดจ้าขึ้นแทนที่ แสงนั้นรอคอยด้วยรอยยิ้มให้ผมใช้ประโยชน์ในการเดินทางตามหาฝันตั้งแต่จุดสตาร์ทสู่การเป็นนักเขียนที่ยิ่งใหญ่ จะไม่มีอะไรมาทำให้ความมุ่งหมาย และความตั้งใจของผมต้องสั่นคลอน... ไม่มี

แผ่นกระดาษที่วางนิ่งอยู่บนโต๊ะโดยมีดินสอเหลาแหลมเปี้ยววางทับอยู่ด้านบนนอนรอคอยผมอยู่แล้ว ผมก้าวเดินอย่างมั่นใจก่อนทรุดตัวลงนั่งที่โต๊ะทำงานตัวนั้น มือขวาค่อยๆ หยิบดินสอแท่งโปรดแท่งนั้นแล้วจับให้มั่น มันช่างดูเหมือนอาวุธคู่ใจของผมไม่ต่างกับอัศวินมีดาบเล่มงามไว้คู่กาย ผมบรรจงวางหัวอาวุธชิ้นนั้นลงบนผิวกระดาษแผ่นขาวนวลสะอาดตา ก่อนค่อยๆ ลากมันให้เป็นตัวหนังสือ แต่...

แต่ก่อนที่จะเป็นคำใดๆ เสียงหญิงสาวที่ผมรู้จักดี หยุดยั้งการจดจารครั้งนี้ไว้

“วินทร์ วินทร์ ลูก โทรศัพท์”

ผมวางอาวุธปลายแหลมไว้ชั่วคราว แล้วเปิดประตูห้องออกไปอย่างอารมณ์เสีย คล้ายๆ คนถูกขัดจังหวะเวลาอยู่กับแฟนสองต่อสอง

“อะไรครับแม่...ใครโทรเหรอ”

“บริษัทที่ลูกไปสัมภาษณ์เอาไว้น่ะ เขาโทรมา คงเรียกตัวให้ไปทำงานมั้ง”

ได้ยินดังนั้น ผมเลยรีบวิ่งไปรับด้วยความตื่นเต้นและดีใจ ทิ้งอาวุธชิ้นงามลงสู่พื้นจนหักสะบั้น กลายเป็นเพียงดินสอทู่ๆ แท่งหนึ่ง

จากคุณ : มณีมรกต - [ 29 ส.ค. 48 14:07:48 ]