ความคิดเห็นที่ 1 “ฉันเกือบถูกระเบิดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแล้ว!” ยวีเป่าเจิ้งเดินคุยโทรศัพท์กับจูถิงเคิงบนถนน “เธอไม่เป็นไรนะ?” “ถ้าฉันถูกระเบิดเหลือแค่ครึ่งตัว เธอยังจะรักฉันไหม?” “โดนระเบิดเหลือแค่ครึ่งตัวไม่ตายก็แปลกแล้ว” “ฉันหมายถึงถ้าฉันโดนระเบิดจนพิการหรือเสียโฉม เธอยังจะรักฉันหรือเปล่าล่ะ?” “ไม่เคยคิดอะไรอย่างนั้นสักที” “เธอรู้ไหมตอนที่ฉันเจอระเบิดฉันคิดอะไร? ฉันคิดว่า ฉันยังไม่ได้เป็นนักเขียนการ์ตูนอย่างที่ฝันไว้เลย ฉันไม่ยอมตายอย่างนี้แน่” ยวีเป่าเจิ้งเดินพ้นหัวโค้งถนนมาเห็นแผงขายภาพสีน้ำมัน เป็นภาพฝีมือของจิตรกรที่กำลังขายภาพคนหนึ่ง ภาพสีน้ำมันนั้นเป็นรูปผู้หญิงที่อ้วนมากคนหนึ่ง “เดี๋ยวค่อยคุยกันนะ” เธอกดวางสายโทรศัพท์ แล้วหยุดมองรูปบนริมถนนนั้น กลางภาพเป็นรูปหญิงอ้วนกำลังนอนเอนชมจันทร์ หล่อนน่าจะหนักสักร้อยกิโล ผมหยิกยังกับโดนระเบิด ทั้งไหล่และลำแขนอวบใหญ่เป็นคลื่น ขาก็ใหญ่รูปทรงเหมือนแครอทอันโต สะโพกกลมดิกใหญ่เหมือนพระจันทร์ แต่หญิงอ้วนคนนี้มีจมูกโด่งแหลมบนใบหน้ากลมๆยิ้มแย้ม จิตรกรริมถนนคนนี้รูปร่างผอมมาก เขาสวมเสื้อไหมพรมแขนยาวสีน้ำตาล กางเกงยีนส์กับรองเท้าผ้าใบสีขาว ผมของเขายาวถึงกลางหลังมัดเป็นหางม้า ท่าทางคล้ายๆชายที่เธอพบที่สำนักพิมพ์วันนี้ แต่ชายคนนั้นมีรอยยิ้มที่ออกจะลึกลับ ในขณะที่จิตรกรคนนี้ยิ้มออกจะเปิดเผยกว่า “ทำไมผู้หญิงในรูปคุณถึงได้อ้วนขนาดนี้ล่ะ?” ยวีเป่าเจิ้งถาม “ผมรู้สึกว่าผู้หญิงอ้วนน่ารักดีน่ะ” “สมัยนี้ไม่มีใครเขานิยมแบบนี้กันแล้ว แต่รูปของคุณสวยมาก ฉันขอซื้อรูปหนึ่งสิ” เธอเลือกภาพหญิงอ้วนชมจันทร์รูปนั้น ภาพชื่อ << Clair de Lune>> มีลายเซ็นของจิตรกรชื่อ <<Zoe>> “นี่เป็นชื่อของผู้หญิงหรือคะ?” ยวีเป่าเจิ้งถาม “เป็นชื่อที่แม่ผมตั้งให้น่ะ” “ฉันเป็นคนฮ่องกงหรือคะ?” “ผมเกิดที่ฝรั่งเศสฮะ” “ภาพนี้ราคาเท่าไหร่คะ?” “อืม...สามร้อยเหรียญล่ะกัน” “สามร้อย? สองร้อยก็แล้วกัน” “กดราคาภาพของจิตรกรจนๆไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือครับ?” เขาพูดยิ้มๆ “เขาเรียกว่าให้ราคาสมเหตุสมผลต่างหาก ว่าไงจะขายไม่ขาย?” “โอเคๆ” “ฉันชอบทรงผมเหมือนโดนระเบิดนี่จัง วันนี้ฉันก็เกือบจะเป็นแบบนี้แล้วเหมือนกัน” “จริงเหรอ? คุณไปทำผมมาหรือไง?” “เล่าแล้วเรื่องมันยาว” เธอนั่งลงบนม้านั่งตัวเล็ก แล้วเล่าเรื่องที่พบระเบิดให้เขาฟัง จิตรกรหนุ่มฟังด้วยท่าทางสนอกสนใจมาก ฟ้ามืดแล้ว เธอไม่รู้ว่าทำถึงคุยกับคนแปลกหน้าได้นานถึงขนาดนี้ แถมยังไม่อยากแยกไปเสียด้วย หญิงสาวยกมือขึ้นลูบผม ท่าทางราวกับสาวน้อยที่เพิ่งมีนัดครั้งแรก รับฟังเรื่องราวการเดินทางของเขาในช่วงไม่กี่ปีมานี้ เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นปลุกเธอจากภวังค์ เป็นจูถิงเคิงที่โทรมา “เธอยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ?” “อือ...ฉันแวะซื้อของน่ะ จะกลับไปเดี๋ยวนี้ล่ะ” เธอหันไปพูดกับพ่อจิตรกรหนุ่มว่า “ฉันต้องไปแล้ว” “ผมก็ต้องเก็บแผงแล้วเหมือนกัน” หญิงสาวมองภาพวาดในมือแล้วพูดว่า “ต่อไปคุณต้องดังแน่ ไม่แน่ว่าถึงตอนนั้นภาพนี้อาจจะช่วยให้ฉันเป็นเศรษฐีก็ได้นะ” เขาเพียงแต่ยิ้มขณะที่เก็บภาพสีน้ำมันที่ตั้งอยู่บนพื้นไปพลาง หลังจากแยกมาจากแผงภาพนั้น ยวีเป่าเจิ้งเดินมาเรียกรถเมล์ที่ถนนใหญ่ บนรถค่อนข้างว่าง ไม่รู้ว่ารถวิ่งผ่านมากี่ป้ายแล้ว จู่ๆเธอก็ลุกขึ้นแล้วพรวดพราดลงจากรถ กอดกระเป๋าเอกสารกับภาพวาดสีน้ำมันวิ่งอย่างสุดชีวิตกลับไปที่แผงภาพนั้นอีกครั้ง จากคุณ : ปรวัน - [ 29 ส.ค. 48 15:54:12 A:211.158.37.150 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ภายใต้แสงไฟจากเสาที่ตั้งเรียงรายอยู่บนริมถนน เธอมองเห็นจิตรกรคนนั้นหิ้วกระเป๋าบรรจุภาพยืนอยู่ที่เดิม “คุณยังไม่ไปใช่ไหม?” เธอถามเขาหอบๆ เขายักไหล่ยิ้มๆ “แล้วพรุ่งนี้คุณจะมาอีกไหม?” เธอถาม เขาพยักหน้า “แล้วมะรืนล่ะ?” เขาพยักหน้าอีก “อย่างนั้นก็ดี รอให้ฉันมีเงินแล้วฉันจะมาซื้อภาพของคุณอีก คุณต้องรอฉันนะ” ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อขึ้นมาทันที เมื่อแยกจากโค้งถนนนั้นมาอีกครั้ง ยวีเป่าเจิ้งรู้สึกร่างเริงราวกับตนเองเป็นหญิงอ้วนสะโพกกลมดิกในภาพ ตัวเบาราวกับจะลอยขึ้นไปบนฟ้าและเต้นรำไปกับแสงจันทร์สีเงินยวง ทำไมตอนที่อยู่กับจูถิงเคิงถึงไม่เคยเกิดความรู้สึกเบิกบานอย่างนี้นะ ขณะที่เดินผ่านร้านเสื้อผ้า เธอมองเงาตัวเองที่ใบหน้าแดงก่ำปรากฏอยู่บนกระจก ยังกับถูกย่างสุกมายังไงยังงั้นแหล่ะ เรื่องระเบิดวันนี้ยังคงติดใจเธออยู่ ราวกับหัวใจของเธอเต้นเป็นเสียงติ๊กต๊อกๆไปด้วย วันที่สอง ยวีเป่าเจิ้งนั่งอ่านข่าวหนังสือพิมพ์เกี่ยวกับเรื่องระเบิดอยู่ในสำนักงาน ตำรวจจับผู้ต้องสงสัยได้เมื่อคืนนี้ เห็นภาพที่ผู้ต้องสงสัยถูกใส่กุญแจมือพาขึ้นรถตำรวจไปแล้วยวีเป่าเจิ้งก็จำได้ แม้ว่าศีรษะของเขาจะมีถุงผ้าสีดำครอบปกปิดใบหน้าอยู่ แต่เธอก็จำเสื้อผ้าที่เขาใส่ได้ แล้วยังรองเท้าผ้าใบสีสันแสบตายี่ห้อ Converse นั่นอีกล่ะ เขาต้องเป็นผู้ชายที่ชนกับเธอที่หน้าสำนักพิมพ์แน่ ที่แท้เขาเป็นมือวางระเบิด ในตอนนั้นท่าทางเขาใจเย็นมาก ดูไม่มีพิรุธอะไรเลย เขาเพิ่งเลิกกับแฟนสาวเมื่อเร็วๆนี้ แล้วแฟนของเขาก็หันไปคบกับเจ้าของสำนักพิมพ์ ผู้ต้องสงสัยรายนี้ จึงได้ศึกษาวิธีทำระเบิดมือจากอินเตอร์เน็ตแล้วจัดการทำระเบิดส่งไปให้เจ้าของสำนักพิมพ์ โดยมีจุดประสงค์จะฆ่าอีกฝ่าย เธอเอาหนังสือพิมพ์ที่ลงข่าวฉบับนั้นไปหาจูถิงเคิงแล้วถามเขาว่า “ถ้าฉันเกิดไปชอบคนอื่น เธอจะส่งระเบิดมาฆ่าฉันไหม?” จูถิงเคิงตอบว่า “ฉันทำระเบิดไม่เป็นนะ” “แต่ก็ยังมีวิธีอื่นๆอีกนี่นา” “ฉันไม่กล้าฆ่าใครหรอก” หญิงสาวลูบผมเขาแล้วถอนหายใจ “แต่ผู้หญิงก็หวังว่าจะมีผู้ชายสักคนที่รักเขาอย่างนี้นะ” จูถิงเคิงกระซิบกับเธอที่ริมหูว่า “ฉันจองห้องที่โรงแรมที่เราจะไปสุดสัปดาห์นี้แล้วนะ” “อือ” ยวีเป่าเจิ้งตอบรับไปแกนๆ เรื่องที่พักผ่อนที่โรงแรมนั้น ตอนนี้ไม่อยู่ในสมองเธออีกแล้ว หลังเลิกงาน เธอกอดกระเป๋าเอกสารตรงไปหาจิตรกรริมถนนคนนั้น “อาซู วันนี้ฉันเอาภาพที่ตัวเองวาดมาด้วย เธอมาดูให้หน่อยสิว่าใช้ได้ไหม?” หญิงสาวหยิบเอากระดาษฝึกสเก็ตภาพในกระเป๋าเอกสารออกมายื่นส่งให้ รูปพวกนี้เป็นรูปที่เธอวาดเป็นงานอดิเรก ฉันฝันอยากจะเป็นนักวาดการ์ตูนมาตั้งแต่เด็กแล้ว คะแนนวิชาศิลปะของเธอดีมาก แต่หลังเรียนจบชั้นมัธยม เธอกลับต้องไปเข้าทำงานเป็นพนักงานธนาคาร ทุกวี่ทุกวันต้องจมอยู่กับงานออฟฟิสเช้าชามเย็นชาม “คุณเคยเรียนวาดภาพหรือเปล่า?” อาซูถาม “แค่เรียนสเก็ตภาพตอนมัธยมเท่านั้น” “แล้วทำไมไม่เรียนต่อล่ะ?” “ตอนแรกฉันก็คิดจะเข้าโรงเรียนศิลปะ แต่เกรดตอนชั้นมัธยมไม่ค่อยดีน่ะ” “คุณเป็นคนมีพรสวรรค์นะ” “จริงหรือเปล่า? คุณไม่ได้หลอกฉันนะ?” “ดูเหมือนคุณจะชอบวาดภาพกระเป๋าเดินทางนะ เด็กผู้ชายผู้หญิงในรูปของคุณลากกระเป๋าไม่ซ้ำแบบกันเลย แม้แต่หมาแมวก็ยังมีกระเป๋าอีกแน่ะ” “อือ...ฉันชอบกระเป๋าเดินทางสวยๆน่ะ” “แม้แต่จระเข้ยังมีกระเป๋าหรูๆนี่ ไม่คิดว่ามันแปลกๆเหรอ?” ยวีเป่าเจิ้งยิ้มอายๆ การ์ตูนพวกนี้เธอไม่เคยเอาไปให้ใครดูเลยแม้แต่จูถิงเคิง เธอชอบวาดภาพกระเป๋าเดินทางจนกลายเป็นความเคยชิน ที่แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่รู้ แต่อาซูสังเกตเห็น “อาจเป็นเพราะจริงๆแล้วฉันอยากออกไปท่องเที่ยวบ้างล่ะมั้ง” เธอว่า “คุณใช้นามปากกว่าว่าปลาน้อยเหรอ?” อาซูมองลายเซ็นต์ในรูปวาดของเธอทุกรูป “ใช่ ฉันแซ่ยวี ถ้าแปลเป็นภาษาอังกฤษก็แปลว่าปลา ก็เลยเรียกว่าปลาน้อย” “นึกว่าคุณชอบอาบน้ำแบบบับเบิ้ลบาธแล้วก็ชอบกินปลาเสียอีก” “ฉันชอบทั้งสองอย่างแหล่ะ ฉันชอบกินปลา,ไก่,เนื้อ,....อะไรที่กินได้ฉันชอบหมดล่ะ” “จริงหรือเปล่า?” “อือ” อาซูหันไปหยิบกล่องปิดผนึกหลังกล่องกระเป๋าเก็บภาพ เป็นเนื้อวัวชิ้นหนึ่ง ปลาตัวหนึ่งและน่องไก่อีกสองสามอัน “ทำไมคุณถึงมีของพวกนี้ได้ล่ะ?” “อาหารเย็นวันนี้น่ะ ผมจะกลับไปทำกินที่บ้าน คุณจะมาไหมล่ะ?” อาซูยืนขึ้นแล้วเริ่มเก็บภาพสีน้ำมัน “เอาสิ ไม่ยักรู้นะว่าคุณทำอาหารเป็นด้วย” “ผมเคยเรียนทำอาหารตอนที่อยู่อิตาลีน่ะ ไปกันเถอะ” “รู้แล้วน่า” ยวีเป่าเจิ้งเก็บเอากระดาษวาดภาพการ์ตูนของเธอตามหลังเขาไป ที่พักของอาซูค่อนข้างเก่าโทรม เจ้าของเป็นคู่สามีภรรยาที่เป็นแฟนของเอ่อหลานเซียง วันนี้พวกเขาไม่อยู่ออกไปดูหนังกันข้างนอก อาซูทำกับข้าวห้าอย่าง....มีสลัดผัก ปลาราดซอส เนื้อย่าง สปาเกตตี้มีทซอส น่องไก่อบราดซอสเห็ด “ทำอาหารเยอะขนาดนี้เราแค่สองคนจะกินกันไหวเหรอ?” หยีเป่าเจิ้งครวญ “คุณผอมไปแล้วนะ” “ใครว่าล่ะ! ฉันสูงร้อยหกสิบ หนักห้าสิบสี่กิโล ต้องลดความอ้วนแล้วต่างหาก” “คุณไม่เห็นอ้วนเลยสักนิด การได้กินอาหารดีๆเป็นความสุขอย่างหนึ่งนะ” “ถ้าฉันอ้วนแบบผู้หญิงในรูปของคุณต้องทุกข์ถนัดแน่” ยวีเป่าเจิ้งกัดน่องไก่ไปคำหนึ่งแล้วร้องชมว่า “อร่อยจังเลย!” “งั้นก็กินเยอะๆนะ วันนี้ผมขายภาพได้ตั้งห้าภาพแน่ะ” “สมมติวันหนึ่งคุณดังแล้วนะ ฉันจะเลี้ยงฉลองให้คุณอย่างหรูเลย” จากคุณ : ปรวัน - [ 29 ส.ค. 48 15:56:29 A:211.158.37.150 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 “วาดภาพไม่จำเป็นต้องดังก็ได้” “คุณไม่อยากดังเหรอ?” “สำหรับผมนั่นไม่ใช่ปัญหา ผมแค่รักการวาดรูป สำหรับผมการวาดภาพก็คือการให้และการรับ เหมือนกับที่ผมชอบทำอาหารและชอบกินนั่นแหล่ะ” “คุณนี่คิดอะไรง่ายจังนะ” “คิดง่ายแล้วไม่ดีตรงไหนล่ะ?” อาซูเกาศีรษะถาม เธอมองเขาแล้วถามกลับ “คุณอายุเท่าไหร่แล้ว?” “23” “เท่ากับฉัน” แล้วเธอก็ถามต่อ “แฟนคุณอ้วนมากไหม?” “ก็ไม่มากขนาดนั้นหรอก” ทั้งสองหัวเราะออกมาพร้อมกัน หญิงสาวมองเขา ชั่วขณะที่เธอรู้สึกว่าเรื่องบางอย่างที่ดูแล้วยุ่งยากวุ่นวายจริงๆแล้วมันก็ง่ายนิดเดียว ผู้ชายตรงหน้าเธอแม้จะมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่เขากลับมีชีวิตที่อิสระและมีเสรีภาพ เหมือนกับภาพผู้หญิงอ้วนที่เขาวาดนั่นแหล่ะ...มีความสุขและเป็นตัวของตัวเอง โลกของจูถิงเคิงเสียอีกที่แคบไป เธอมองอาหารบนโต๊ะที่เวลานี้เหลือแค่จานเปล่าๆ อาหารทั้งหมดถูกพวกเขาสองคนจัดการเสียเรียบวุธ หญิงสาวร้องโอดเลยทีเดียว “ตายแน่เลยฉัน! ที่จริงแล้วฉันต้องลดน้ำหนักนะ” “ยังมีของหวานอีกนะ” “ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ” เธอส่ายหัวเดี๊ยะ “ลองชิมสักคำเถอะน่า เป็นเค้กเยอรมันที่ผมทำเองเลยนะ” “คนเยอรมันชอบไส้กรอกกันไม่ใช่เหรอ?” “พวกเขาชอบกินเค้กมากเหมือนกัน” “ทำไมคุณถึงทำเค้กเยอรมันเป็นล่ะ?” “ผมเคยไปอยู่ที่เยอรมันอยู่พักหนึ่ง เลยได้เรียนวิธีทำเค้กมาด้วย” อาซูยกเค้กอันหนึ่งออกมาจากในครัว ด้านบนแต่งด้วยครีมหนาที่มีลูกแพร์ที่ฝานเป็นแผ่นบางๆกับเกาลัดประดับอยู่ด้านบน “เค้กนี่ทำเมื่อวาน กินร้อนๆก็ไม่เลว แต่ถ้าทิ้งไว้คืนหนึ่ง รอให้ครีมสดแข็งตัวจะได้รสชาติอีกแบบหนึ่ง” อาซูตัดแบ่งเค้กชิ้นหนึ่งใส่จานวางตรงหน้ายวีเป่าเจิ้ง “อืม...หอมกลิ่นเกาลัดกับลูกแพร์จังเลย” ยวีเป่าเจิ้งตักเค้กเข้าปากไปแล้วคำหนึ่ง “เป็นไงบ้าง?” “ไม่หวานมาก อร่อยมากเลย” “เค้กเยอรมันรสชาติไม่หวานจัดอย่างนี้ล่ะ” “ช่วงฤดูใบไม้ร่วงลูกแพร์จะมีเยอะมาก พวกแม่บ้านเยอรมันชอบทำเค้กอย่างนี้ เพราะงั้นมันถึงเป็นเค้กของเยอรมันไง” “คุณอยู่ที่นึงนานแค่ไหน?” เธอถาม “ก็ไม่แน่ไม่นอนหรอก” “แต่คุณต้องไปแน่ๆใช่ไหม?” หญิงสาวอดรู้สึกเจ็บแปลบในใจไม่ได้ “ถึงจะไปแล้วแต่ก็ยังกลับมาได้นี่นา ไม่แน่ว่าวันนึงเราอาจจะพบกันที่ไหนสักแห่งอีกก็ได้” “อาจจะ” เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงหน้าแจ่มใสของเขาเป็นเหมือนระเบิดที่อยู่ในใจเธอ รอวันที่ระเบิดออกมา “เอาเค้กอีกชิ้นไหม?” เขาถาม “ไม่ล่ะ ฉันจะกลับแล้ว” เธอหยิบกระเป๋าเอกสารแล้วยืนขึ้น เธอกอดกระเป๋าไว้แนบอกแล้ววิ่งออกมาจากบ้านเขา แต่เธอไม่ไดกลับบ้าน กลับตรงไปยังห้องกระจายเสียงในสถานีวิทยุแทน “จู่ๆทำไมมานี่ได้ล่ะ?” เซี่ยซินจวีถาม “พี่ ฉันว่าฉันกำลังมีความรักแล้วล่ะ” เธอพูดไปหอบไป “ไม่เลวนี่ กับจูถิงเคิงใช่ไหมล่ะ” “ไม่ใช่ กับจิตรกรข้างถนนคนหนึ่ง” “จิตรกร” “ครั้งแรกที่เจอเขา ฉันก็ไม่คิดถึงจูถิงเคิงเลย พอพบกันครั้งที่สอง ในสมองฉันก็มีแต่เรื่องของเขา ฉันเพิ่งเคยมีความรู้สึกแบบนี้เป็นครั้งแรก” “แล้วเธอพบกับเขากี่ครั้งแล้ว?” “เย็นวันนี้เป็นครั้งที่สาม ฉันเพิ่งไปกินข้าวที่บ้านเขามา” “แล้วเธอวิ่งมาทำอะไรที่นี่?” “ถ้าไม่มาฉันบ้าแน่...ฉันคิดว่าถ้าจะบ้าจริงๆก็ควรจะคอยจนกว่าจะพบกันเป็นครั้งที่สามก่อนถึงจะดูสมเหตุสมผลหน่อย พี่วางใจเถอะ เจอกันครั้งที่สามนี่ ฉันได้ตักตวงจนพอเลยล่ะ” เซี่ยซินจวีหัวเราะ “นี่อ่ะนะ...สมเหตุสมสม?” วันต่อมา ยวีเป่าเจิ้งวางแผนจะหาอาซูแต่พอตื่นขึ้นในตอนเช้าเธอก็รู้สึกปวดศีรษะมาก ไม่รู้ว่าเพราะเป็นไข้หวัดหรือหรือเพราะตื่นเต้นกับเรื่องเมื่อวานมากไปจนลุกไม่ขึ้น หญิงสาวต้องนอนพักอยู่ถึงสามวัน พอเริ่มรู้สึกดีขึ้นบ้างเธอก็รีบลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อนไปพบอาซู ทว่า...เมื่อไปถึงที่ที่เขาตั้งแผงประจำกลับไม่มีแม้แต่เงาของชายหนุ่ม เธอไปที่ที่พักของเขา เจ้าของบ้านก็บอกว่าอาซูเพิ่งย้ายออกไปเมื่อวานนี้ หญิงสาวร่ำไห้ เขาจะไปทำไมถึงไม่บอกเธอสักคำ? เขาเป็นเหมือนภาพฝันที่ฉับพลันก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอแล้วก็จากไป แท้จริงแล้วเป็นคนยังไงกันแน่? ปลายสัปดาห์ ภายในห้องพักโรงแรมไห่อันที่เป็นที่พักร้อน หญิงสาวตัดสินใจพูดกับจูถิงเคิงว่า “เราเลิกกันเถอะ” ชายหนุ่มนิ่งอั้น “ทำไม?” “ฉันก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี แต่ฉันรู้สึกว่าเรื่องของเรามันคงเป็นไปไม่ได้” จูถิงเคิงเสียงเครือเมื่อถามเธอว่า “เธอมีคนอื่นใช่ไหม?” “เขาไปแล้วล่ะ” “มันเป็นใคร?” “บางที...เรื่องทั้งหมดนี้อาจเป็นเพราะฉันมากกว่า” ที่ร้านอาหารอิตาเลี่ยน ยวีเป่าเจิงทานน่องไก่ราดซอสเห็ดอย่างมีความสุข “วันนี้ทำไมกินเยอะจัง！ไหนว่าจะลดความอ้วนไงจ้ะ?” เซี่ยซินจวีท้วง “ไม่ลดแล้วค่ะ ผู้หญิงต้องท้วมหน่อยถึงจะดูดีนะ อาหารดีๆเป็นความสุขอย่างหนึ่งนะคะ” “พ่อจิตรกรคนนั้นเป็นคนพูดใช่ไหม?” ยวีเป่าเจิงยิ้มน้อยๆพลางพูด “ฉันเข้าเรียนวิชาศิลปะหลักสูตรสองปีแล้วนะ” “แล้วงานธนาคารล่ะ?” “ฉันลาออกแล้วค่ะ ตอนนี้ก็ไปทำงานเป็นผู้ช่วยนักเขียนการ์ตูนที่สำนักพิมพ์ที่โดนวางระเบิดนั่นไง อาจเป็นเพราะฉันเคยช่วยพวกเขาไว้ ถึงจะไม่มีประสบการณ์ แต่พวกเขาก็ให้โอกาสฉันลองทำดู” “แล้วเงินเดือนพอใช้เหรอ?” “ไม่หรอกค่ะ แต่ฉันพอมีเงินเก็บอยู่” เธอตอบด้วยท่าทางร่างเริงดูมีความสุข “ยอดไปเลย! มีไม่กี่คนหรอกนะที่จะยอมละทิ้งอนาคตที่ตัวเองมีอยู่เพื่อทำตามความฝันน่ะ” “พี่คะ พี่เคยทานเค้กเยอรมันไหมคะ?” เซี่ยซินจวีส่ายหน้าแล้วถามว่า “มันเป็นยังไงล่ะ?อร่อยไหม?” ยวีเป่าเจิ้งกัดช้อนในมือยิ้มๆ ก่อนพูดว่า “นั่นมันก็ต้องแล้วแต่ว่าใครเป็นคนทำนะคะ” เย็นวันแรกของการเข้าเรียนในคณะวิชาศิลปะ ยวีเป่าเจิ้งไปซื้อกาแฟ expresso ที่ร้าน Starbucks เธอได้กลับไปเป็นนักเรียนอีกครั้ง พี่เซี่ยซินจวีพูดผิดที่ว่าเธอต้องละทิ้งอนาคตของตัวเอง เพราะแท้จริงแล้วเธอไม่มีอะไรเลยแม้แต่น้อย แต่นับจากนี้ไปเธอจะเป็นคนสร้างมันขึ้นมาเอง ตอนนี้เธอน้ำหนัก 55 กิโลกรัม รูปร่างสูงโปร่งกลมกลึง สักวันหนึ่ง เมื่อเธอได้พบกับอาซูอีกครั้งไม่ว่าที่ไหนก็ตาม เธอจะไม่ยอมปล่อยให้เขาจากเธอไปอีกเป็นอันขาด จากคุณ : ปรวัน - [ 29 ส.ค. 48 15:58:00 A:211.158.37.150 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 “ฉันเป็นคนฮ่องกงหรือคะ?”  <<< น่าจะเป็น "คุณเป็นคนฮ่องกงหรือคะ?”   ให้แนวคิดดีจัง แปลก็ดี จะรอตอนต่อไปนะ จากคุณ : river (ริเวอร์) - [ 30 ส.ค. 48 10:21:19 ]

ความคิดเห็นที่ 5 งงที่เดียวกัน อยากกินเค้กเยอรมัน (ไม่หวานแน่นะ) จากคุณ : scottie - [ 30 ส.ค. 48 18:18:23 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 31 ส.ค. 48 20:18:57 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แปลได้ดีครับ จากภาษาจีนหรือ ในฐานะคนแปลจากภาษาจีนคนหนึ่ง ขอบอกว่าแปลได้ดีครับ ยกเว้นพวกชื่อจีนตอนต้น ๆ ทำงงดีแท้ ชอบ "หลุบตาลง" อ่ะ นึกไม่ออกว่าภาษาจีนพูดว่าไง จากคุณ : beer87 - [ 5 ก.ย. 48 19:48:25 ]