การรอคอย
ตอน2

หัวใจของเขาเต้นตูมตามไม่หยุด ในขณะที่ลำคอช่างแห้งผากเหมือนขาดน้ำมาหลายวัน
หญิงแปลกหน้าที่เขาคาดว่าจะเป็นลูกค้าคนแรกของวันนี้ มองอายุด้วยหางตา
ก่อนจะให้ความสนใจในช็อกโกแลตที่หยิบขึ้นมา

แค่ปลายตาที่เธอมอง...หัวใจเขาก็แทบจะกระเด็นออกมาเต้นข้างนอกแล้ว

เขาคิด...

"ยืนเหม่ออะไรอยู่คุณอายุ?"

เสียงคุ้นหูจากผู้จัดการหัวล้านตวาดใส่เขา
จนอายุจำต้องตื่นจากภวังค์อย่างไม่เต็มใจนัก วิษณุก้าวเข้ามาในร้านและเริ่มรู้ตัวว่าเขาทำให้ลูกค้าตกใจจึงหันเหมาเอาใจลูกค้าสาวแทน

"โชโกลา ยินดีต้อนรับครับ รับอะไรดีครับ สอบถามได้นะครับ"

หัวงูโผล่ออกมาแล้ว... อายุแอบบ่นในใจพลางเดินไปที่หลังเคาน์เตอร์แคชเชียร์

"ที่นี่มีไวท์ ช็อกโกแลตของ merci ไหมคะ?"

"แหม..ก็ต้องมีสิครับ อะไรก็ตามที่ขึ้นชื่อว่า... ช็อกโกแลต...เรามีอยู่แล้วละครับ เดี๋ยวผมพาคุณไปนะครับ"

วิษณุพาลูกค้าสาวไปยังอีกมุมร้าน แน่นอน...สายตาของอายุย่อมต้องสะกดตามรอยเท้าเธออยู่แล้ว

อายุสังเกตเส้นผมที่ดำขลับไม่มีแตกปลาย ผิวขาวอมชมพูน่าสัมผัส สองขาเรียวยาวเห็นได้ชัดเพราะสวมกางเกงยีนส์รัดรูป

ไม่พลาด...ที่เขาจะแอบสังเกตจุดสงวนของหญิงสาวคนนั้น

เนินอกที่มีปอยผมปิดบังแต่ไม่อาจพลางความงดงามของมันได้ สะโพกผาย และ....

เขาหยุดความคิดไว้แค่นั้น...ไม่ให้เลยเถิดไปมากกว่านี้

อายุก้มหน้าลงมองสติ๊กเกอร์โฆษณาโปรโมชั่นของร้านที่แปะอยู่บนเคาน์เตอร์ แต่ในใจเขายังตามติดหญิงแปลกหน้าคนนั้นไม่ลดละ

ได้ยินเสียงพูดคุยของวิษณุและลูกค้าชัดขึ้น เมื่อเงยหน้าขึ้นเขาก็สบตากับหญิงสาวพอดี

ชายหนุ่มสังเกตเห็นใบหน้าของเธอปราศจากรอยยิ้ม เขาก้มหน้าลงไม่กล้าสบตากับเธออีกเพราะกลัวความรู้สึกบางอย่างจะถ่ายทอดออกมาทางแววตาโดยไม่รู้ตัว

เธอยื่นกล่องช็อกโกแลตให้เขา อายุทำได้แค่มองก่อนรับมันแล้วยิงบาร์โค้ดสินค้า กดที่แป้นคีย์บอร์ด

"250 บาทครับ"

หญิงสาวยื่นธนบัตรใบละ500บาท เขารับโดยไม่มองหน้าเธอเช่นเคย

"รับมา500บาทนะครับ....เงินทอน 250 บาทครับ"

เธอรับเงินทอนก่อนเดินเฉิดฉายออกไปโดยไม่สนใจคำขอบคุณของชายหนุ่ม

"ขอบคุณนะครับที่มาอุดหนุน

"ขอบคุณ....ที่มาอุดหนุน..."

ปลายเสียงของอายุเริ่มเอื่อย เขารู้สึกผิดหวังลึก ๆ ที่เธอคนนั้นไม่สนใจเขา ไม่แม้แต่ยิ้มให้เขา...

"นี่...เป็นอะไร ขอบคุณลูกค้าหางเสียงไม่มี คุณทำงานอย่างนี้ได้ไง...ใช้ไม่ได้"

อายุไม่สนใจคำต่อว่าของวิษณุ เช่นเดียวกับที่อีกฝ่ายไม่สนใจการแสดงออกของเขา เพราะตอนนี้ถึงเวลาพักของผู้จัดการจอมเจ้าเล่ห์แล้ว...

"เดี๋ยวผมพาคุณย่าไปพบแพทย์ก่อนนะ อย่าทำเรื่องอะไรล่ะ"

พูดเสร็จก็เดินออกไป สายลมพัดปอยผมที่แปะส่วนล้านของศรีษะจนปลิวเห็นเนื้อใน เขาเห็นแล้วอดขำไม่ได้

ขำทั้งปอยผมของวิษณุและคำอ้างของเขาที่ฟังแล้วเหมือนไม่ได้ฟัง

เขาพาคุณย่าไปพบแพทย์แล้วนับครั้งไม่ถ้วน
ยังไม่นับรวมกับคุณยาย คุณตา คุณปู่ คุณพ่อ...และอื่น ๆ อีกมาย แม้กระทั่ง...เดซี่...สุนัขพันธ์คอลลี่ที่วิษณุมักพูดถึงบ่อย ๆ เขาก็ยังเคยอ้างว่า

"เดี๋ยวผมพาเดซี่ไปตัดขนก่อนนะ"

ภายในร้านกลับคืนสู่ความสงบไร้เสียงแสบแก้วหูอีกครั้ง ความคิดเก่า ๆ จึงเริ่มกลับมาหาเขาเช่นกัน

ผู้หญิงคนนั้น...

อายุรู้สึกสับสนในตัวเอง...เขาไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร? ไม่รู้ว่ารู้สึกอย่างไรกับเขา?

เขาอยากรู้จักเธอ...อยากพูดกับเธอ แต่เขาไม่กล้า

ลำพังจะสบตาเขายังไม่คิดเลย

อายุถอนหายใจ... หรือว่าเขาไม่มีสิทธิ....

เขาคิด....และได้แต่หวังว่า เธอจะกลับมาที่นี่อีกครั้ง ได้พบเธออีกครั้ง

แม้จะพบแต่ความเย็นชาก็ตาม...เขายินดี

***************************

Fri 06/08/2004 8.47 PM

เสียงเพลงประจำร้านเล่นซ้ำไปซ้ำมา...ซ้ำซากและน่าเบื่อเหลือเกิน

สายฝนเหวี่ยงตัวเองสู่พื้นอย่างรุนแรง...งานนี้คงเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำแน่ ๆ เซ็งจริง ๆ

ความรู้สึกหดหู่ทำให้เขาไม่มีจิตใจในการทำงาน แต่เขาต้องทำเพราะไม่อยากทนฟังเสียงแมลงหวี่หัวงูที่ชอบบินโฉบไปโฉบมาข้างหู

น่ารำคาญสิ้นดี....

วันนี้ลูกค้า...ไม่สิ ต้องเป็นคนเข้ามาในร้าน มีจำนวนแทบนับคนได้

เขารู้สึกเหงาและหงุดหงิดนับแต่เมื่อคืนแล้ว

เมื่อคืนเขานอนไม่หลับ กระสับกระส่ายพลิกตัวไปมา สมองมีแต่เรื่องหญิงแปลกหน้าวนไปวนมา

ตาสว่างจนถึงเช้า...ตาเลยคล้ำเป็นหมีแพนด้า

เขาหลับตาลง ความอ่อนเพลียเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างผิดเวลา

อดทนหน่อย...ใกล้ปิดร้านแล้ว อีก 13 นาทีเอง

เฮ้อ...เขาถอนหายใจ ในจำนวนลูกค้าและคนเข้าร้านวันนี้ ไม่มีผู้หญิงคนนั้ติดโผเลย

เขาคงไม่ได้พบกับเธออีก...ต่อไปก็ได้

เธออาจเป็นแค่ใครสักคนที่เดินสวนกับเขาบนถนนที่คนพลุกพล่าน พอเขาหันมอง เธอก็ลับตาไปเสียแล้ว...

ตาเริ่มหลี่ลง ความคิดเรื่องหญิงแปลกหน้าเริ่มจางไปเรื่อย ๆ

เขานั่งลงกับพื้น ซุกตัวอยู่หลังเคาน์เตอร์แคชเชียร์ ถ้ามีลูกค้าอีก ระฆังประตูคงปลุกเขาเองแหละ...

วิษณุก็คงไม่โผล่มาตอนนี้หรอก...หลับดีกว่า

และทันทีเขาหลับตาลงอย่างจริง ๆ จัง เจ้าระฆังขนาดย่อมที่แขวนอยู่ตรงประตูก็ส่งเสียง

เขาลืมตาอย่างงัวเงีย เห็นเงาใครบางคนปรากฏอยู่ ...แน่นอน ต้องไม่ใช่วิษณุแน่ แค่ดูรูปเงาก็เดาออก...

อายุลุกขึ้นพลางขยี้ตา ปากก็พูดตามที่เคยฝึกไว้เมื่อตอนอบรมพนักงานว่า

"โชโกลา ยินดีต้อนรับครับ รับอะไรดีครับ สอบถามได้ครับ"

ดวงตาปรับโฟกัสอย่างเหมาะสม ทำให้เห็นภาพผู้มาเยือนชัดเจนขึ้น หญิงสาวในชุดแซกอัดพลีทสีขาวเปียกชุ่มเพราะสายฝนเดินผ่านเขาไปยังมุมชั้นวางช็อกโกแลตที่อยู่ในสุด

เขาจดจำความงดงามของเส้นผมสีดำตรงนั้นได้ดี อีกทั้งเรียวขานั้นซึ่งเพิ่งสังเกตได้ว่าไร้จุดด้านและเส้นเลือดขอด

หญิงแปลกหน้า...คนนั้น...กลับมาอีกครั้ง

เขาเหมือนถูกมนต์ปริศนาสะกดให้หยุดนิ่ง จ้องมองเธออย่างไม่กลัวการเผชิญหน้า

และดูเหมือนเธอคนนั้นจะรู้สึกได้ หญิงสาวหันมามองด้วยหางตาก่อนหยิบกล่องช็อกโกแลตยี่ห้อเดิมกับเมื่อวันนั้น เดินตรงมายังแคชเชียร์ เธอสบตาเขาอย่างเชยเมยเช่นเคย

และนั่นก็ทำให้เขาเริ่มรู้ตัว อายุหลบตา รับกล่องช็อกโกแลตมาแล้วยิงบาร์โค้ด คีย์ที่แป้นคีย์บอร์ดเหมือนปกติ

ทั้งที่หัวใจของเขา...ดีดดิ้นไปมา เลือดสูบฉีดทั่วร่างกาย ฮอร์โมนบางอย่างพลุ่งพล่านยากเกินควบคุม อายุบอกราคาสินค้าด้วยน้ำเสียงสั่นว่า

"ทั้ง...หมด...250 บาท...ครับ"

เขาก้มมองพื้นเคาน์เตอร์ เหลือบเห็นมือหญิงสาวยื่นมา ซึ่งคาดว่าคงเป็นเงิน อายุเอื้อมมือไปรับเงินแต่กลับถูกลูกค้าสาวพราวเสน่ห์ลูบไล้มือ...

หัวใจหยุดเต้น...และหล่นสู่เบื้องล่าง มือของเธอช่างนุ่มนิ่มน่าสัมผัสมากกว่าที่เขาคิด

หญิงสาวจับมือเขาแน่นพร้อมกับวางบางสิ่งบางอย่างบนมือเขา...เขาเบิกตาโพลงอย่างไม่คาดฝัน และตื่นตระหนก

ห่อพลาสติกสีม่วงใสห่อหุ้มถุงยางอนามัย...นั่นคือของขวัญที่เธอมอบให้เขา

อายุเหลือบมองหญิงสาว...ไล่ไปตั้งแต่หน้าท้อง... หน้าอก ซึ่งเห็นชั้นในได้อย่างชัดเจนเพราะฤทธิ์น้ำฝน... ลำคอ และใบหน้าเรียวนั้น

และนั่นก็ทำให้เขาเห็นรอยยิ้มที่แสนงดงาม...เป็นครั้งแรก

"ช่วยฉันหน่อยนะ...อายุ"

หญิงสาวเหลือบมองป้ายชื่อที่ติดอยู่บนหน้าอกของเขา พร้อมกับโปรยยิ้มอีกครั้ง

อายุรู้สึกเหมือนตัวเองลอยอยู่บนปุยเมฆที่แสนเบา หัวใจที่เหมือนหยุดเต้นเริ่มทำหน้าที่อีกครั้งและรุนแรงทวีคูณ

เขามองตามไหล่ของเธอซึ่งหยุดที่หน้าประตู เธอพลิกป้ายหน้าร้าน จากOpen เป็น Close อายุงุนงงกับการกระทำของเธอเหลือเกิน

เขาไม่รู้ว่าเธอคิดอะไร...ไม่รู้แม้แต่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา

"ตามฉันมาสิ...อายุ"

เขามองหญิงสาวพร้อมกับกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ เธอเองก็มองเขาเช่นกันพร้อมกับถอดชุดแซคสีขาวกองกับพื้น

ชั้นวางสินค้าบังส่วนของร่างกายหญิงสาวที่ชายทั้งหลายปรารถนาจะเห็น แต่เพียงแค่ปลายไหล่ของเธอกลับทำให้ใบหน้าของเขาแดงกล่ำ

ด้วยอารมณ์ปรารถนาที่คุกรุ่น..ซึ่งเกิดขึ้นนับตั้งแต่พบเธออีกครั้ง...ในคืนวันศุกร์ที่แสนหนาวเย็น จึงทำให้เขาทำตามสัญชาตญาณและความรู้สึก

โดยมีช็อกโกแลตทุกกล่องในร้านที่เป็นพยานรู้เห็นการกระทำของเขา...

เขาเดินไปปิดสวิทซ์ไฟเหลือไว้เพียงบางตัว ก่อนก้าวเดินไปตามทางเดินระหว่างชั้นวางและชั้นวาง แผ่นหลังขาวนวลและบั้นท้ายซึ่งถูกปิดบังด้วยชั้นในสีขาวคือสิ่งที่เขาเห็นในแวบแรก

เธอหันมามองเขา...ทั้งสองสบตากัน

มันได้เกิดขึ้นแล้ว...และยากที่จะยับยั้ง...ชั่งใจ

*********************