คืนวันศุกร์...หฤหรรษ์

ตอน 3

ฟ้าร้องโครมครามพร้อมเสียงเรียกร้องจากอารมณ์ความเป็นชาย หญิงสาวเดินเข้ามาหาเขาทำให้อายุเห็นรูปร่างของเธอได้ชัดขึ้น เขาสำลักน้ำลายตัวเองแต่ไม่มีแรงไอ

"ฉันชื่อโคโค่"

เขาก้มหน้า รู้สึกเขินอายแทนหญิงสาว

"ช่วยพาฉันไปให้ไกลที่สุดจะได้ไหม?"

ชายหนุ่มไม่เข้าใจคำพูดประโยคนั้น เขาอยากถามเธอแต่บัดนี้เขาไม่มีเสียงจะเอ่ยเสียแล้ว เพราะความตื่นเต้นมันล้นเอ่อทางความรู้สึกไปหมด

ความสวยงามของร่างกายเธอไม่อาจซ่อนเร้นภายใต้ความมืด ณ. ที่แห่งนี้ได้
เธอหันหลังให้เขาเหมือนเปิดโอกาสให้ชายหนุ่มเปิดเกมส์ก่อน อายุมองตะขอยกทรงเธออย่างไม่แน่ใจนัก ทั้งที่ใจของเขาแทบอยากจะกระชากชั้นในตัวจิ๋วให้หลุดโดยเร็วที่สุด

"เอาเลย...อายุ"

เสียงหวานนั้นทำให้เกิดแรงฮึดสู้อย่างปริศนา เขาเอื้อมมือไปปลดตะขอเบา ๆ ไม่วายที่มือทั้งสองข้างจะสั่นเทา โดยมีโคโค่ช่วยดึงออก

เธอทรุดกายลงนอนกับพื้นกระเบื้องสีขาว เขามองแต้มสีชมพูบนเนินเขาที่แสนสูงชันนั้นพร้อมกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ โคโค่ก็ถึงกับหลุดหัวเราะเบา ๆ

"หยิบช็อกโกแลตกล่องนั้นมาให้หน่อยสิ"

เธอสั่งพลางชี้ไปที่ Guylian ช็อกโกแลตรูปสัตว์ทะเลที่วางอยู่บนชั้นใกล้ ๆ อายุ เขาทำตามแต่โดยดี

"แกะออกมาแล้วหยิบมาลูบตัวฉันสิ"

อายุงุนงงกับคำสั่งนั้น เขาหยิบช็อกโกแลตรูปเปลือกหอยที่มีลายริ้วระหว่างช็อกโกแลตนมและช็อกโกแลตดำผสมกันอย่างลงตัว ก่อนจะวางลงบนหน้าท้องของโคโค่เบา ๆ

โคโค่กุมมืออายุ ลากมือเขาไปตามส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย รวมไปถึงเนินอกที่สวยงามนั้น และหยุดที่ต้นคอ

"อยากรู้จังว่า... ถ้าเอาช็อกโกแลตลูบไปตามตัว รสชาติมันจะยังหวานอยู่หรือเปล่า? คุณลองชิมหน่อยสิ"

หญิงสาวหยัดกายขึ้นนั่ง อายุมองเธอด้วยท่าทางข้องใจเช่นเคย เขาทำตามคำสั่งของ "ฝ่ายรับ" ที่ออกคำสั่งเหมือน "ฝ่ายรุก"โดยง่าย

เขาเลียที่เนินอกของโคโค่ รสชาติช็อกโกแลตที่ติดลิ้นเขาช่างหวานหอมเสียเหลือเกิน และเขาก็เพิ่งรู้สึกชอบมันก็ในคืนนี้ ทั้ง ๆ ที่ชีวิตของเขามีแต่กล่องช็อกโกแลตรอบล้อมกายมานานแล้วก็ตาม

"อร่อยไหม?"

อายุพยักหน้าหงึก ๆ เธอหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหยิบช็อกโกแลตรูปกุ้งจากกล่องเดียวกัน แล้วคาบไว้ในปาก

"เรามากินช็อกโกแลตด้วยกันเถอะ"

ชายหนุ่มไม่รีรอที่จะทำตาม ปากของเขาประกบเข้ากับปากหญิงสาว... ก่อนทั้งคู่จะล้มตัวลงนอนพร้อมกัน

ในคืนวันศุกร์...คืนที่เปลี่ยนชีวิตของเขาให้เปลี่ยนไปจากเดิม

*********************

Sat 07/08/2004 9.12 AM

เช้าวันใหม่...

เสียงน้ำจากก๊อกไหลลงสู่โอ่งประสานกับเสียงฮัมเพลงของอายุช่างเป็นบทเพลงที่อัศจรรย์ในความคิดของเขาเหลือเกิน
เขาหยิบสบู่จากที่รองมาถูตามกายจนร่างของเขาถูกระบายสีด้วยฟองสีขาว เขาสูดดมกลิ่นของสบู่อย่างสดชื่นก่อนจะตักน้ำสาดใส่ตัวเอง

สิ้นบทเพลง "ระหว่างอาบน้ำ" เขาก็ออกมาจากห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนูสีขาวห่อหุ้มร่างกายท่อนล่าง ก่อนจะเดินตรงไปหน้ากระจก หยิบหวีที่ดำจนไม่หลงเหลือเค้าสีดั้งเดิมมาสางผมอย่างไม่ยี่หระพร้อมกับฮัมเพลงไม่เป็นเพลงอย่างอารมณ์ดี

ช่างมีความสุขเสียจริงนะ...อายุ

เขาพูดกับตัวเองที่ยืนยิ้มร่าในกระจก ก็เขามีความสุขจริง ๆ นี่นา... แล้วเขาก็หยุดมันไม่ได้เสียด้วย

เขาหยิบเสื้อยืดสีขาวสะอาดมาสวม จากนั้นจึงหยิบกางเกงยีนส์ขาด ๆ มาใส่...แน่นอน ต้องฮัมเพลงด้วย

อายุมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนเพดานพลางนึกถึงคำพูดของโคโค่...ที่บอกกับเขาเมื่อคืนหลังจากมีความสุขกันว่า

"พรุ่งนี้คุณมารอฉันหน้าร้าน แล้วฉันจะมาหาคุณ...พรุ่งนี้ร้านคุณปิดใช่ใหมล่ะ?"

นั่นเป็นการนัดเดทครั้งแรกในชีวิตเขา... เขาไม่ได้เป็นฝ่ายนัด แต่เป็นตัวโคโค่เอง

แล้วเขาก็ค่อนข้างให้ความหวังกับเดทครั้งนี้มาก เพราะมันหมายถึงเดทครั้งต่อ ๆ ไปด้วย

ชายหนุ่มสะพายย่ามคู่ใจตรงดิ่งสู่ภายนอกห้องพัก ลงบันได ขึ้นรถเมล์ และหยุดรอคู่เดทหน้าที่ทำงานของตน

ระหว่างนั้นเขาก็ฮัมเพลงไปด้วย...เช่นเคย

ผู้คนเดินสวนผ่านกับเขา ต่างคนต่างมีจุดมุ่งหมายของตน เวลายังคงเดินหน้าไม่หยุด พร้อม ๆ กับการรอคอยที่แสนเนิ่นนานและทุกข์ทรมาน...

เวลาล่วงเข้าสู่ เลข 12 และคงไม่หยุดเพียงแค่นั้น...

ในขณะที่เขายังยืนอยู่จุดเดิม รอใครบางคนอยู่ตรงนั้นอย่างฉุนเฉียว

บัดนี้ไม่มีเสียงฮัมเพลงไม่เป็นศัพท์ให้ใครรำคาญอีกแล้ว

ทำไมโคโค่ยังไม่มา? เขาถามตัวเองไป... หน้าเครียดไป

หรือว่าเธาลืม? ...ไม่... โคโค่เป็นคนนัดเขาเอง เธอจะลืมได้อย่างไร?

นั่นสิ...ใช่ เขาต้องรอต่อไป รอนิดรอหน่อยไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวโคโค่ก็มา ... เขาปลอบตัวเองเรื่อยเปื่อยเพื่อให้ตนมีกำลังใจรอต่อไป

รอผู้หญิงคนหนึ่ง...ที่เคยเป็นคนแปลกหน้า... และแปรเปลี่ยนเป็นแค่รู้จักกันผิวเผิน... เพียงแค่ข้ามคืนเท่านั้น

**********************