ความคิดเห็นที่ 1 ถังจี้เหอเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนศิลปะของหลี่ชวนฟาง ช่วงเดือนแรกๆของการเปิดภาคเรียนพวกเขายังมีเพื่อนอีกสองคนคือยวีเป่าเจิ้งกับหวังยื่อหนิงที่คุยกันค่อนข้างบ่อย ถังจี้เหอปฏิบัติกับเธอไม่เหมือนกับคนอื่นๆ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยชวนเธอออกไปเที่ยวเลยสักครั้ง แต่คำพูดของเขามักแสดงถึงความสนิทสนมเป็นพิเศษ เมื่อปีที่แล้ว หลี่ชวนฟางเพิ่งเลิกกับหยางจื้อเผิง วันนั้นพวกเขาก็ขึ้นรถประจำทางด้วยกันเหมือนวันนี้ “เธอคิดจะทำอะไรกับชีวิตบ้าง?” หญิงสาวถาม “ฉันยังไม่เคยคิดสักที” หยางจื้อเผิงตอบ เขาหันมาโอบบ่าเธอแล้วพูดต่อว่า “อาจจะอยู่กับเธอแบบนี้ตลอดไปเลยก็ได้” ชั่ววินาทีนั้น เธอคิดถึงการใช้ชีวิตต่อไปอีกหลายสิบปีอยู่กับหยางจื้อเผิงผู้ชอบดูรายการแข่งขันฟุตบอลที่เธอไม่เคยนึกชอบ เวลาไปเที่ยวก็ต้องลากเธอไปดูพวกซีดีเพลง และต้องทนอยู่กับคนที่ไม่เคยมีความฝันหรือการวางแผนอะไรในอนาคตเลยอย่างเขา ไม่...เธอไม่ต้องการชีวิตแบบนั้น “สมมติฉันฆ่าคนตาย เธอจะทำยังไง?” เธอหันไปถามหยางจื้อเผิง “เธอจะฆ่าคนได้ยังไง?” “ฉันถึงว่าสมมติไง” “ฉันก็จะให้เธอมอบตัว” “ทำไมถึงอยากให้ฉันมอบตัวล่ะ?” “ก็ถ้าเธอมอบตัวโทษหนักจะได้เป็นเบาไง” หยางจื้อเผิงตอบ เธอไม่ต้องการผู้ชายแบบนี้...ผู้ชายแบบที่เธอต้องการคือคนที่ถ้าเธอฆ่าคนตายแล้ว เขาจะช่วยเธอแล้วไม่ปล่อยให้เธอถูกจับไป เขาจะยอมถูกจับแทนเธอแล้วยอมรับโทษแทนเธอ “คนที่รักเธอจริงๆเขาจะขอให้เธอมอบตัวกับตำรวจนะ” หยางจื้อเผิงว่า “ไม่” เธอปฏิเสธ คนที่ยอมถูกจับแทนเธอ...รับโทษแทนเธอ...หรือพาเธอหนีไปให้ไกลแสนไกลต่างหากที่รักเธอจริง “ถึงแล้ว ลงกันเถอะไ” หยางจื้อเผิงว่า หลี่ชวนฟางมองหน้าเขาแล้วพูดว่า “ใช่ ลงรถกันเถอะ...พวกเราแยกกันตรงนี้เถอะนะ” “อะไรนะ? แค่ฉันบอกให้เธอมอบตัวเนี่ยนะ?” ที่จริงแล้วนั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ....เมื่อคุณหมดรักใครสักคน คุณจะมีเหตุผลมากมายเพื่อบอกเลิกกับเขาต่างหาก หลังจากแยกทางกับหยางจื้อเผิงแล้ว หลี่ชวนฟางก็มาเข้าเรียนวิชาศิลปะ ในใจของเธอยังคงปรารถนาที่จะพบใครสักคนที่เธอต้องการ ก่อนเข้าเรียนวันนี้ ถังจี้เหอหอบเอาชะลอมใบใหญ่มาวางตรงหน้าเธอ “ให้เธอ” เขาพูดสั้นๆ “อะไรเหรอ?” หลี่ชวนฟางเปิดออกดู...เป็นผลเลมอนจำนวนหนึ่ง “เอาเลมอนมาให้ฉันทำไม?” “ตอนแรกก็ว่าจะให้เป็นดอกไม้ แต่ให้เป็นดอกไม้มันก็ไม่มีอะไรพิเศษ” “แต่นี่ก็ไม่ใช่เลมอนนโปลีนี่นา” “เอาไว้ต่อไปฉันจะหามาให้ล่ะกัน” “เลมอนเยอะแยะขนาดนี้ คนเดียวจะกินยังไงไหวล่ะเนี่ย?” “ใครว่าให้กินล่ะ” “อ้าว หรือจะให้ใช้พอกหน้าล่ะยะ” “เธอสวยอยู่แล้ว ไม่ต้องพอกหน้าหรอก เอาไอ้เจ้าเลมอนพวกนี้ไปจัดใส่ชามแก้ววางแต่งบ้านก็ได้ ดูดีกว่า แถมยังถูกกว่าดอกไม้เสียอีก กินก็ได้ ไม่มีเหี่ยวไม่มีเฉา” “นายนี่คิดไปไกลถึงโน่นเชียวนะ” หลี่ชวนฟางหัวเราะ ยวีเป่าเจิ้งเดินเข้ามาแล้วก็ว่า “ทำไมให้หลี่ชวนฟางคนเดียวล่ะ ของพวกเราล่ะไม่มีเหรอ?” ถังจี้เหอยิ้มๆแต่ไม่ตอบ แล้วก็เดินออกไป “เธอว่าถังจี้เหอเขาชอบฉันหรือเปล่า?” หลี่ชวนฟางถามยวีเป่าเจิ้งขณะที่ดื่มกาแฟด้วยกันที่ร้าน Starbucks ยวีเป่าเจิ้งยิ้มแล้วตอบว่า “ใครๆเขาก็ดูออกกันทั้งนั้นแหล่ะจ้ะ” “แต่เขาไม่เคยจีบฉันเลยนะ เวลาคุยกันก็เหมือนปกติธรรมดา แล้วอย่างนี้มันจะหมายความว่ายังไงล่ะ?” “บางทีเขาอาจจะอยากดูท่าทีเธอก่อนล่ะมั้ง ว่าแต่เธอเถอะสนใจเขาบ้างหรือเปล่า?” “ฉันไม่เคยคิดอะไรกับเขาเลยนะ” หญิงสาวร้องเสียงแหลม “แล้วจะไม่ลองมองเขาหน่อยล่ะ” “ไม่ไหวหรอก” กลับถึงบ้าน หลี่ชวนฟางก็ขนเอาเลมอนทั้งถุงยัดไว้ในตู้เย็น พอวันต่อมา ที่โรงเรียน ถังจี้เหอก็เข้ามาถามเธอว่า “เลมอนดูดีไหมล่ะ?” “ดูดี? เธอต้องถามว่าอร่อยหรือเปล่า แม่ฉันเขาเอาไปทำไก่มะนาวน่ะ” หญิงสาวปด ถังจี้เหอท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย บนรถประทาง มีแต่ความเงียบจนราวกับมีกำแพงบางๆมาขวางกั้นพวกเขาเอาไว้ “ฉันไปก่อนนะ” หลี่ชวนฟางลุกขึ้นยืน “อืม พรุ่งนี้เจอกัน” ถังจี้เหอตอบด้วยท่าทีเฉยเมย ครั้งนี้เขาไม่ได้ตามลงรถมากับเธอด้วย ระหว่างที่เดินกลับหญิงสาวรู้สึกแปลกๆ ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้ถนนสายนี้ถึงได้รู้สึกเงียบเหงาอ้างว้างกว่าเคย....ถังจี้เหอโกรธเธอหรือเปล่านะ? เขาคงจะโกรธเธอแน่ๆถึงได้มีท่าทีไม่ใส่ใจเธอเลยแบบนี้ วันถัดมาที่โรงเรียน ที่นั่งของถังจี้เหอว่างเปล่า...เขาไปไหนนะ? “เขาโทรมาบอกฉันว่าเขาไม่สบายน่ะ” ยวีเป่าเจิ้งบอก นี่เขาโกรธมากจนไข้ขึ้นเลยเหรอ? ว่าทำไมเขาถึงโทรบอกยวีเป่าเจิ้ง...ทำไมไม่โทรบอกเธอล่ะ? ขณะที่เรียน หลายครั้งที่หลี่ชวนฟางลอบมองไปที่ที่นั่งว่างเปล่านั้นด้วยความรู้สึกผิด...รู้สึกผิด? เธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าไอ้ความรู้สึกผิดแบบนี้มันมาจากไหน? หลังเลิกเรียน หลี่ชวนฟางเดินไปขึ้นรถประจำทางคนเดียว ตอนนั้นเองที่เธอเห็นถังจี้เหอยืนอยู่แต่ไกล เมื่อเธอเดินเข้าไปใกล้เขาก็เห็นว่าเขาสวมเสื้อคลุม จมูกเป็นสีแดงจัด หน้าตาออกจะซีดเซียว ดูท่าเขาจะไม่สบายจริงๆด้วยสิ “ทำไมเธอถึงมาอยู่นี่ได้ล่ะ?” หญิงสาวถาม “ความจริงก็ว่าจะไปเข้าเรียนอยู่เหมือนกัน แต่มาไม่ทัน ก็เลยมารอกลับบ้านพร้อมเธอไง” “เธอไม่สบายอยู่ไม่ใช่เหรอ?” “ก็เลยจะเอาติดมาเธอไง” เขาพูดด้วยหน้าตายิ้มแย้มออกทะเล้นๆ “คนอะไรใจร้ายแบบนี้ก็มีด้วย” “แล้วเธอชอบคนใจร้ายหรือเปล่าล่ะ?” “ฉันชอบคนที่เอาจริงเอาจังมากกว่า” “ฉันก็เอาจริงนะ” “งั้นแฟนเธอก็โชคดีมาก” “ฉันมีแฟนเสียที่ไหน?” “งั้นก็แปลก เธอออกจะกะล่อนปากหวานซะขนาดนี้” “เฉพาะกับคนที่ชอบเท่านั้นหรอก” ถังจี้เหอพูดด้วยท่าทางจริงจัง “โอ๋...จริงอ่ะ?” เธอยังไม่วายทำเป็นเล่น “น้ำหอมเธอหอมดีนะ” ชายหนุ่มว่า “เธอได้กลิ่นด้วยเหรอ?” “ถึงฉันจะเป็นหวัดแต่ก็ได้กลิ่นนะ น้ำหอมอะไรน่ะ?” “เรื่องอะไรจะบอก” “ทำไมเธอใช้แต่น้ำหอมกลิ่นเดิมๆทุกวัน ไม่เปลี่ยนดูบ้างเหรอ?” “ของบางอย่างก็เปลี่ยนกันไม่ได้หรอกนะ” หลี่ชวนฟางตอบ “เพราะอะไรล่ะ?” หญิงสาวก้มหน้าลงก่อนจะเงยหน้าขึ้น แต่ไม่ยอมตอบคำถามนั้น “จริงสิ เธอได้ยินข่าวลือล่าสุดในโรงเรียนบ้างไหม?” ถังจี้เหอถามขึ้น “ข่าวลืออะไรเหรอ?” “ข่าวลือที่ว่าเราเป็นแฟนกัน” คราวนี้หลี่ชวนฟางถึงกับหน้าแดงเลยทีเดียว นี่เขาจะดูท่าทีของเธอจริงๆสิใช่ไหม... “ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องจริงนี่นา” เธอว่า “เธอจะไม่พิจารณาฉันหน่อยหรือ?” ถังจี้เหอเอี้ยวตัวหันมาถามเธอด้วยท่าทีจริงจัง “เธออยากรู้คำตอบจริงๆเหรอ?” ในตอนนั้นเอง ถังจี้เหอก็ชี้มือไปที่รถประจำทางที่เพิ่งมาถึง “รถมาแล้วล่ะ” จากคุณ : ปรวัน - [ 29 ส.ค. 48 16:59:41 A:211.158.37.150 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 นึกว่าแต่ละตอนคนละครคนะละชุดอีก คราวหน้าเอาไว้ในกระทู้เดียวกันก็ได้นะคะ :) จากคุณ : scottie - [ 30 ส.ค. 48 18:20:47 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่แล้วน่ารักดีครับ ตอนนี้ยัง งงๆ ง่ะ แหะๆๆ Espresso จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 31 ส.ค. 48 20:33:11 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สับสนกับตัวละครอย่างแรง จำชื่อไม่ได้ซักทีอะค่ะ >< ขนาดชื่อไทยแท้ๆยังจำไม่ค่อยได้เลย TT จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 1 ก.ย. 48 11:19:03 ]