ความคิดเห็นที่ 1 ChapterIV มันช่างเป็นการเริ่มต้นที่แสนจะเร้าใจ(ตรงไหน?) เพราะตั้งแต่เธอนั่งรถเขามาตลอดทาง วิชชุดาก็ เอาแต่นั่งเงียบและเบือนหน้าหนีไปทางด้านหน้าต่างจนคนขับเห็นแล้วทำได้เพียงส่ายหน้าและ หัวเราะออกมาเบาๆ “มีอะไรน่าขำนักเหรอ?” เธอตวัดเสียงขุ่นใส่เขาโดยที่ไม่ได้หันหน้ามามองเขา เจษฎาปรายตามองเธอก่อนที่จะเงยขึ้นมองกระจกมองหลังเพื่อจะตีไฟเลี้ยวเพื่อเลี้ยวซ้ายไปยัง ถนนสายหลักที่คอนโดพวกเขาตั้งอยู่ “ก็ไม่มีอะไร เพียงแต่ผมกำลังคิดว่าคุณจะนั่งหันหน้าไปทางโน้นให้เมื่อยคออย่างนั้นอีก นานเท่าไหร่” ได้ผล...คนที่นั่งคอแข็งอยู่หันขวับมาทำตาขวางใส่เขาทันที “แล้วมันไปหนักส่วนไหนของคุณ” เจษฎาส่ายหน้าแทนคำตอบตามความเข้าใจของวิชชุดา หากแต่ที่จริงแล้วเขากำลังระอากับฝีปาก ที่จัดจ้านชนิดตำแยเรียกพี่ของเธอต่างหาก “ผมก็แค่อยากคุยกับคนที่นั่งมาด้วยกันก็เท่านั้นเอง เพราะถ้าคุณไม่พูดออกมาแล้วล่ะก็ ผมคง จะนึกไปว่าอาจจะทิ้งคุณไว้ที่ผับนั้นก็ได้” หญิงสาวเชิดหน้า “ถึงไม่มีคุณฉันก็กลับได้ แท็กซี่มีเยอะแยะไป...อย่าคิดว่าฉันจะสิ้นไร้หนทาง จนถึงกับออดอ้อนให้คุณมาส่งเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ หรอกนะ” แล้วเธอก็เหยียดริมฝีปาก ยิ้มหยัน “แล้วอีกอย่าง...ที่ฉันขึ้นรถคุณมาเนี่ย เพราะสถานการณ์บังคับหรอก อย่าหลงตัวเองไปหน่อย เลย” “คร๊าบ...ผมไม่หลงลืมไปหรอกว่าคุณแพ้พนันผม และกำลังอยู่ในช่วงการเริ่มต้นสำหรับการพิสูจน์ ความจริงว่า ผู้ชายอย่างผมดีกว่าที่คุณคิดไว้เยอะ” เขาย้อนหน้าตาย นี่ถ้าหากกรี๊ดให้เสียจริตได้ วิชชุดาคงจะกรี๊ดไปแล้ว หากแต่สามัญสำนึกของความเป็นนางเอก ยังคงค้ำคออยู่ (ใครจะให้หล่อนเป็นนางเอกยะ?: คนเขียน) (ยุ่งน่า...ถ้าแกไม่ให้ฉันเป็นนางเอก แล้วแกจะเอาแมวที่ไหนมาเป็นนางเอกยะ! เดี๋ยวแม่ปั๊ด...: วิชชุดา) จึงทำได้แค่เพียง กระฟัดกระเฟียดพองามตามฉบับนางเอกแก่นแก้วแสนซน (แน่ใจว่าเป็นแบบนั้น?) ก่อนจะเอ่ย บอกเขาห้วนๆ “แวะเซเว่นหน่อย” และด้วยนิสัยสุภาพบุรุษที่ดี เจษฎาก็หักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าจอดเทียบหน้าร้านสะดวกซื้อทันที โดยไม่ลืมที่จะถามถึงเหตุผลของเธอ “จะไปซื้ออะไร?” “ซื้อยาแก้เมาค้าง” เขาหัวเราะ “ถ้ารู้ว่าจะเมาค้างแล้วทำไมถึงตะบี้ตะบันกินอย่างนั้นล่ะ เฮ้อ...คนเรานี่มันชอบหา ความทุกข์ให้กับตัวเองจริงๆ นะ” และสิ่งที่โต้ตอบเขามาก็เป็นกิริยากระแทกปิดประตูรถใส่หน้า เขาอย่างแรง พร้อมกับร่างโปร่งบางที่เดินสะบัดหน้าเข้าไปในร้าน ...หวังว่าพนักงานขายจะถามเธอหลังจากคิดเงินว่า ‘รับตุ๊กตาวูดูเพิ่มสักตัวไหมครับ?’ นะ เพราะถ้าหากมันมี เธอจะเหมามาให้หมดร้านเลย คอยดู! ************************ มันเป็นปกติที่นกจะออกหากินยามเช้า ค้างคาวออกหากินตอนกลางคืน แล้วจะนับประสาอะไร กับวิชชุดาที่จะมีอาการเมาค้างหลังจากตื่นขึ้นมาเรียบร้อยแล้ว... ร่างโปร่งบางขยับลุกลงจากเตียงและยืนโงนเงนด้วยอาการวิงเวียนศีรษะก่อนจะเดินไป ‘คายของ เก่า’ ในห้องน้ำด้วยความเคยชินพร้อมกับอาบน้ำอาบท่า และหลังจากเสร็จภารกิจในห้องน้ำในชุด ใหม่แล้ว วิชชุดาก็เดินรี่ไปที่ตู้เย็นทั้งที่ยังมีผ้าเช็ดหน้าคล้องคออยู่ก่อนจะหยิบยาแก้เมาค้างมา กรอกใส่ปากแล้วทำหน้าเหยเกกับรสชาติเฝื่อนคล้ายกับ ‘ของเก่า’ ที่เธอเพิ่งอัปเปหิมันออกจาก กระเพาะไม่มีผิดเพี้ยน “ไม่ไหว...เห็นทีต้องเพลาๆ ลงบ้างซะแล้วแฮะเรา” วิชชุดาพูดกับตัวเองเหมือนกับทุกครั้งที่ต้อง กรอกเจ้ายานรกนี่เข้าปาก ...แต่เธอก็ทำไม่ได้อย่างที่พูดหรอก เพราะทุกครั้งที่มีใครเอ่ยปากชวน ไปก๊งกัน วิชชุดาจะเป็นคนแรกที่ยกมือไป จนวรวิทย์ยังแอบจิกกัดเธอเป็นบางครั้งว่า “แกน่ะไปบริจาคเลือดไม่ได้หรอก เพราะเวลาเขาตรวจเลือดแกแล้วน่ะนะ เขาจะบอกกับแกว่า ‘เลือดในเส้นแอลกอฮอล์ของคุณมากไปค่ะ’ แน่ๆ” ใช่ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงขี้เมาหรอกนะ แต่ถ้าหากมีโอกาสเมื่อไหร่เธอก็อยากจะไปปลดปล่อย ความเครียดหลังเลิกงานบ้างก็เท่านั้นเอง (แต่ออกจะถี่ไปหน่อยนะเจ๊: คนเขียน) (เงียบเหอะน่า!: วิชชุดา) และในวันอาทิตย์ซึ่งเป็นวันหยุดแบบนี้ เธอก็อยากจะพักผ่อนอย่างสงบด้วยการดูเคเบิล ทีวีรายการโปรด ตามที่เธอเอาปากกามาร์คเกอร์มาวงรายการสำคัญๆ ที่จะฉายวนรอบมาใน วันหยุดของเธอพอดีในสมุดแจ้งรายการที่จะฉาย นอกจากรายการทีวีแล้ว เธอก็ยังมีเกมแข่งรถสุด ฮิตที่ยังไม่ได้เคลียร์รออยู่ในคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คคู่ใจของเธออีกต่างหาก ...ฮ้า! เห็นมั้ยว่าไม่ออก จากคอนโดไปไหนก็สามารถหาความสุขแบบเงียบๆ คนเดียวก็ได้... ...แต่ก่อนอื่น ขอดูทีวีก่อนดีกว่า... ว่าแล้ววิชชุดาก็หยิบรีโมทคอนโทรลมากดปุ่มเปิดทีวีแล้วทรุด ตัวนั่งลงบนโซฟาที่หุ้มด้วยหนังสีน้ำตาลเข้มตัวใหญ่ที่เธอกัดฟันซื้อด้วยราคาเฉียดเก้าพัน แต่เจ้า โซฟาตัวนี้มันก็นุ่มสบายสมราคามันจริงๆ นั่นแหละ หญิงสาวคิดกับตัวเองก่อนจะปล่อยจิตใจ เพลิดเพลินกับรายการโทรทัศน์ โดยลืมเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไปเสียสนิทใจ... ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูห้องดึงจิตใจของหญิงสาวให้หลุดมาจากสารคดีที่นำเสนอเกี่ยวกับเรื่องนิติ วิทยาศาสตร์ออกมาได้ แต่นั่นก็ทำให้คนที่นั่งดูทีวีอยู่ขมวดคิ้วมุ่น ...ใครกันนะที่บังอาจมาขัดขวาง วันหยุดอันแสนสุขของวิชชุดาได้... “ค่าๆ มาแล้ว” เธอตะโกนบอกให้คนที่อยู่หลังประตูรู้ก่อนจะบิดลูกบิดเพื่อเปิดออก และเมื่อเห็นว่า ใครเป็นคนเคาะประตู ระดับความหงุดหงิดของเธอก็พุ่งขึ้นสูงเป็นสองเท่า “มาทำไม” ไม่บอกก็รู้ว่าเจ้าของห้องดูจะไม่ต้อนรับผู้มาเยือนสักเท่าไหร่นัก เจษฎาส่งยิ้มแฉ่งให้กับเธอก่อนจะชูถุงพลาสติกใสในมือให้ดู “ผมเดาว่าคุณคงเมาค้าง พอดีออกไปวิ่งมาก็เลยแวะซื้อเกาเหลามาฝาก” “ใครขอไม่ทราบ” แล้วเธอก็จะปิดประตูใส่หน้าเขาถ้าหากว่าเขาไม่ดันประตูเอาไว้เสียก่อน “เดี๋ยวก่อนสิคุณ... ใจร้อนไปได้” “ฉันไม่ได้ใจร้อน แต่ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณตอนนี้” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว “อะไรกัน...ผมแค่เอาเกาเหลามาฝากแค่นี้ถึงกับเหม็นเบื่อหน้าผมเชียวเหรอ” “ต่อให้คุณเอาแหวนโคตรเพชรอันเท่าลูกมะม่วงมาฉันก็ไม่สนหรอกย่ะ แล้วคุณก็ไปได้แล้ว ฉันอยากจะพักผ่อนอยู่กับห้องเฉยๆ ไม่อยากจะมาฟาดฟันกับคุณตอนนี้หรอกนะ” เธอตอบเขารัว เร็วพลางออกแรงดันประตูให้ปิดลงโดยไม่ค่อยจะสำเร็จเท่าไหร่นัก “ไอ้ฟาดน่ะผมก็ไม่ค่อยชอบหรอกนะ แต่ถ้าแค่ ‘ฟัน’ ล่ะก็โอเค” “ตาบ้า!” หญิงสาวตวาดแหวใส่เขาที่โผล่หน้ามายิ้มกวนๆ ให้ “ลามก!!!” “อ้าว คุณเป็นคนพูดก่อนนะ” ในที่สุดวิชชุดาก็ขี้คร้านจะต่อปากต่อคำกับเขา เธอเลิกดันประตูและปล่อยให้เขาเปิดประตูและยืน ยิ้มอยู่อย่างนั้น “ตกลงจะเอายังไง” “อะไร เอาคุณน่ะเหรอ?” เขายังแกล้งรวนต่อ วิชชุดารู้สึกเหมือนกับว่ามิเตอร์ความอดทนของเธอตีเข็มไปจนทะลุมาตรวัดไปเสียแล้วล่ะมั้ง นี่ถ้า หากมีปืนผาหน้าไม้อยู่ใกล้มือ มีหวังว่าผู้ชายตรงหน้าเธอคนนี้คงจะกลายเป็นศพภายในสิบวินาที นี้แน่ “ทุเรศ ใครเขาจะไปคิดอะไรบ้าๆ แบบคุณ ฉันหมายถึงว่าตกลงคุณจะเอาเกาเหลามาให้ฉันแค่นั้น ใช่ไหม” เจษฎาพยักหน้า “ก็ใช่ ผมแค่เอาเกาเหลามาฝากคุณ ส่วนเรื่องการต่อปากต่อคำและเห็นหน้าคุณ เวลาไม่แต่งหน้านี่ก็ดูเหมือนจะเป็นผลพลอยได้” “ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณ” วิชชุดายื่นมือไปรับถุงเกาเหลาจากเขาไปวางบนโต๊ะ และถึงแม้ว่า หญิงสาวจะเปิดประตูอ้าทิ้งไว้ แต่เจษฎาก็ไม่ได้เดินเข้ามาในห้องของเธอแต่อย่างใด เขายังคง ยืนส่งรังสีความกวนให้กับเธออย่างสม่ำเสมอ จนกระทั่งวิชชุดาเดินกลับมาที่ประตู “ปกติคุณไปทำงานกี่โมง” หญิงสาวขมวดคิ้ว “ถามทำไม” “ก็แค่อยากรู้ ผมไม่เอาไปแทงหวยก็แล้วกันน่า” วิชชุดามองหน้าเขาแล้วถอนใจออกมาหนักๆ โดยเจตนาให้เขาได้ยิน และยอมตัดใจที่จะไม่ต่อ ปากต่อคำกับเขาอีกต่อไป เพราะถ้าหากเป็นอย่างนั้น ต่อให้มีเวลาอีกสามชั่วโมงก็คงจะไม่จบไม่ สิ้นเสียที “ออฟฟิศเปิดเก้าโมง แต่ฉันออกจากที่นี่ราวๆ แปดโมงครึ่ง” “เหรอ” แล้วเขาก็ก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือ “ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้แปดโมงยี่สิบห้าผมจะมารอคุณที่ หน้าห้อง” “เฮ้ย!!” หญิงสาวทำท่าตกใจ “มารับทำไม?” “อ้าว ผมก็ต้องทำหน้าที่พิสูจน์ให้คุณเห็นตามข้อตกลงน่ะสิ อย่าแกล้งลืมสิครับ” “กำลังพยายามจะลืมอยู่” เธอว่าหน้าตาย และนั่นทำให้เจษฎาหัวเราะ “เอาเป็นว่าพรุ่งนี้แปดโมงยี่สิบห้าผมจะมารอคุณนะ อย่าเบี้ยวล่ะ ไม่อย่างนั้นผมตามคุณไปถึงที่ ทำงานแน่ คอยดู...” แม้น้ำเสียงของเขาฟังดูเหมือนพูดเล่น แต่ดวงตาที่จ้องมองมานั้นบอกให้ วิชชุดารับรู้ได้ว่า ถ้าหากเธอ ‘เบี้ยว’ ล่ะก็ เขาทำจริงตามที่พูดแน่ๆ ************************ วิชชุดาเดินมานั่งดูโทรทัศน์ต่อที่โซฟา แต่ดูเหมือนว่าสมาธิในการดูของเธอจะไม่ค่อยมั่นคง สักเท่าไหร่ เพราะบ่อยครั้งเหลือเกินที่ดวงตายาวรีของเธอจะตวัดมองไปยังเจ้าถุงเกาเหลาที่ เธอปล่อยให้มันตั้งเด่นเป็นสง่ากลางโต๊ะกินข้าวอย่างนั้นโดยไม่ได้แตะต้องอะไรมันเลย ‘ความเอาใจใส่?’ วิชชุดาสลัดศีรษะกับคำที่ผุดขึ้นมาในสมอง ไม่หรอก...สร้างภาพมากกว่า ผู้ชายที่จะต้องจีบ ผู้หญิงใหม่ๆ ก็มักจะเป็นแบบนี้ ไม่ว่าอะไรก็ตามที่ทำให้ผู้หญิงประทับใจได้ ต้องสร้างภาพ... เพื่อให้เชื่อว่าเป็นคนดี และปล่อยให้สิ่งเหล่านั้นหลอกล่อจนหลงกล และเมื่อได้มาสมอยาก ความเอาใจใส่เหล่านั้นก็หดหายไปเรื่อยๆ จนไม่เหลือแม้แต่เซ็นต์เดียว จนในที่สุด...มันก็เหมือน ของเล่นที่เบื่อแล้ว สิ่งดีๆ เหล่านั้นก็ถูกทิ้งอย่างไร้ค่าราวกับขยะ จนกระทั่งความสัมพันธ์ระหว่าง กันจบลง หญิงสาวยิ้มหยันกับตัวเอง ...ลูกไม้ตื้นๆ แบบนี้ใช่ว่าเธอไม่เคยเจอ และตัวเธอเองนั่นแหละที่หลง โง่ไปกับลูกไม้แบบนั้นจนทำให้เจ็บปวดหัวใจจนปางตาย แต่ก็ต้องขอบคุณมันที่ทำให้เธอได้เรียนรู้ ถึงแม้ว่าจะเป็นบทเรียนราคาแพงที่แลกมาด้วยหัวใจอันขาดวิ่นๆ ของเธอก็ตาม ...ใช่ เธอจะไม่ยอมให้ลูกไม้ตื้นๆ แค่นี้หลอกล่อให้เธอจะต้องพบกับความเจ็บปวดอีกเป็น ครั้งที่สองหรอก และนายนั่นก็จะต้องรู้ว่าเสียเวลาเปล่าแค่ไหนที่จะพยายามเอาชนะเธอแบบนี้! ************************ (มีต่อค่ะ) จากคุณ : ตัว(Z) - [ 30 ส.ค. 48 09:54:34 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วรวิทย์อ้าปากค้างทำตาโตเมื่อเห็นวิชชุดาเดินกระฟัดกระเฟียดลงจากรถบีเอ็มดับบลิวสีน้ำเงิน เข้มที่เข้ามาจอดเทียบหน้าบริษัทของพวกเขา “เฮ้ย!! วันนี้หิมะจะตกที่กรุงเทพเสียแล้วล่ะมั้งวะเนี่ย” วิชชุดาแยกเขี้ยวใส่เพื่อนซี้ก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในตัวอาคาร ปล่อยให้วรวิทย์มองตามรถคันหรู นั้นหายไปจนลับสายตา “เฮ้ย เอ็งเห็นเหมือนที่ข้าเห็นมั้ยวะ ไอ้นุ ไอ้ป๋อง” วรวิทย์หันมาถามนุกับป๋องที่กำลังมองเหตุการณ์ ตรงหน้าแล้วอ้าปากค้างเช่นเดียวกับเขา “เห็นพี่ วันนี้เจ๊มีผู้ชายมาส่ง...” นุเอ่ยเหมือนกับคนละเมอ “แล้วผู้ชายคนนั้นก็เป็นคนเดียวกับที่ถ่ายแฟชั่นวันก่อนด้วยพี่” ป๋องเอ่ยเสริมด้วยอาการเดียวกับนุ แต่แล้ว ลิ่วล้อทั้งสองก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าเพื่อนของ ‘เจ๊’ พวกเขากำลังจดอะไรยิกๆ “จดอะไรอ่ะพี่วิทย์” นุเอ่ยถามพลางชะโงกหน้าดู และเมื่อเห็นว่ามีตัวเลขสี่ตัวอยู่บนกระดาษก็ต้อง งงยิ่งกว่าเดิม “ตัวเลขอะไรอ่ะพี่” “เลขทะเบียนรถคนนั้นไงวะ พวกเอ็งก็ถามอะไรโง่ๆ อีกแล้ว” “ก็รู้ว่ามันเป็นเลขทะเบียนรถ แล้วพี่จะเอาไปทำอะไร” ป๋องถามบ้าง วรวิทย์หัวเราะหึๆ ก่อนจะเชิดหน้าตอบ “ข้าจะเอาไปแทงหวยโว้ย” ********************* วิชชุดากระแทกตัวกับเก้าอี้ประจำโต๊ะทำงานของตัวเองอย่างหงุดหงิด ก็ตอนแรกเธอทำท่าจะ เบี้ยวนายนั่นด้วยการออกมาทำงานแต่เช้ากว่าปกติ แต่ดูเหมือนเขาจะรู้ทัน เพราะเมื่อเปิดประตู ห้องออกมา วิชชุดาก็เจอเขายืนพิงผนังไขว้เท้าเอามือล้วงกระเป๋าด้วยท่าทางสบายๆ พร้อมกับส่ง รอยยิ้มแบบรู้ทันให้กับเธอ ‘ดีนะเนี่ยที่ผมเดาถูกว่าคุณจะเบี้ยว เลยมารอคุณแต่เช้า’ หญิงสาวแทบกรี๊ดออกมาดังๆ ด้วยความขัดใจ และยิ่งขัดใจมากยิ่งขึ้นเมื่อตอนที่เขามาส่งเธอถึง หน้าที่ทำงานแล้วบอกว่าเย็นนี้จะมารับเธอ และถ้าไม่อยู่รอเขาจะตามเข้าไปหาถึงในออฟฟิศ ทีเดียว “เป็นอะไรไปยัยดา มาถึงก็หน้ามุ่ยเชียว” พี่เอี๋ยวที่เพิ่งมาถึงเหมือนกันกล่าวทักเมื่อเห็นสีหน้าของ หญิงสาว วิชชุดาตวัดตามองพี่เอี๋ยวอย่างอาฆาต จนคนโดนมองรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ ขึ้นมาแต่เช้า “ใส่ใจด้วยเหรอว่าดาจะเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง” ไม่วายที่เธอจะแกล้งประชด เพราะจะว่าไปแล้ว พี่เอี๋ยวก็เป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้เธอต้องตกอยู่ในสถานการณ์บ้าๆ นี้ พอได้ยินที่หญิงสาวประชดพี่เอี๋ยวก็ถึงบางอ้อทันที “โถ...แม่คุณ ก็พี่มีดาเป็นน้องสุดที่รักนี่นา แล้วทำไมพี่จะไม่ห่วงเราล่ะ” “หึ...แต่คงจะน้อยกว่าอีตาบ้านั่นล่ะมั้ง เห็นเข้าข้างกันนักนี่” พี่เอี๋ยวมองอาการงอนของวิชชุดาแล้วอดขำไม่ได้ “โอ๋ๆๆ นี่ถึงขั้นงอนเชียวเหรอเราน่ะ” “ก็มันไม่น่างอนหรือไง ดูสิ...หมอนั่นเป็นใครก็ไม่รู้ พี่เอี๋ยวดันไปเข้าข้างเขาเสียฉิบ” “พี่ก็ว่าไปตามเนื้อผ้า เพราะเราเองดันไปบ้าพนันกับเขาทำไมล่ะ ถ้าหากดาไม่รับคำท้าของ คุณเจษเขามันก็หมดเรื่องหมดราวแล้ว ดาว่าพี่พูดถูกมั้ย?” ลงพี่เอี๋ยวพูดออกมาถึงขนาดนี้หญิงสาวจะทำอะไรได้... นอกจากการพยักหน้า “ก็นั่นแหละ ถือซะว่ามันเป็นโชคชะตาเล่นตลกกับเราก็แล้วกัน อีกอย่างหนึ่ง...มันก็ดีนะที่ดาจะได้ เริ่มต้นใหม่กับคุณเจษบ้าง เพราะดาเองก็ไม่มีใครมานานมากแล้วนี่ ตั้งแต่...” พี่เอี๋ยวละคำ สุดท้ายเอาไว้เมื่อเห็นรอยโศกที่ฉายออกมาผ่านแววตาของวิชชุดา แม้ว่ามันจะเป็นเพียงแว่บเดียว ก็ตาม วิชชุดาหัวเราะออกมาขื่นๆ ก่อนจะเหยียดริมฝีปากยิ้มหยัน “ไม่มีใครมานานมาก... ใช่พี่ ดาไม่มีใคร ไม่คิดมี และไม่อยากมีด้วย!” *********************** ถึงแม้ว่าเจษฎาจะบอกเธอไว้ว่าจะมารับในตอนเลิกงานแล้วก็ตาม แต่ไอ้การที่เธอจะต้องมานั่ง รีทัชรูปที่เขาถ่ายเมื่อวันก่อนนั้นก็ทำให้ระดับความหงุดหงิดของวิชชุดายังคงอยู่ในระดับคงที่ตั้งแต่ เมื่อเช้า ก็มันน่าสนุกตรงไหนที่จะต้องมาคอยจ้องมองหน้าผู้ชายที่น่าหมั่นไส้และกวนประสาทเธอเป็น ที่สุดในตอนนี้ หมอนี่มีดีตรงไหนนะ...ก็แค่โครงหน้าคมสัน จมูกโด่งได้รูป ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนยาว รีอย่างกะลูกหลานคนจีนทั่วๆ ไปที่นังพวกเล็กๆ น้อยๆ ช่างแต่งหน้าทั้งหลายเพ้อหา ไม่ว่าเธอจะดู กี่ทีก็...งั้นๆ และก็มีบางรูปที่วิชชุดาสังเกตได้ว่าแววตาของหมอนี่เป็นประกายวิบวับราวกับจะ ล้อเลียนเธออยู่ตลอดเวลา แถมไอ้ริมฝีบางเฉียบที่ยัยกุ๊กไก่ฝ่ายคอสตูมเพ้อว่าน่าจูบนี่อีก...มอง ยังไงก็เหมือนหมอนี่ยิ้มเยาะเธออยู่ชัดๆ! ตั้งแต่เกิดมา วิชชุดาไม่เคยนั่งรีทัชภาพของใครด้วยความรู้สึกเต็มเปี่ยมอคติเท่ากับงานครั้งนี้เลย ...รูปนั่งไขว่ห้างบนชุดเก้าอี้โซฟาบุนวมแบบหลุยส์ เขาเอียงคอพร้อมกับเผยอริมฝีปากยิ้ม คิ้วเลิก ขึ้นข้างหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะมีแว่นกันแดดบังอยู่แต่เธอก็รู้สึกได้ว่าเขากำลังท้าทาย... กรอด...(เสียงกัดฟัน) คลิกๆๆๆ (เสียงคลิกเม้าส์) ...รูปที่เขายืนอยู่โดยหันข้างให้กับกล้อง ส่วนตัวเอี้ยวมาหลิ่วตาข้างหนึ่งพร้อมกับกัดริมฝีปากล่าง ไม่ว่าจะมองยังไงก็รู้ว่าเขากำลังล้อเลียนเธออยู่... กรอดดดดด...(เสียงกัดฟันหนักกว่าเดิม) คลิก!ๆๆๆๆ (เสียงกดเม้าส์หนักๆ) ...รูปนี้เขายืนไขว้ขามือข้างหนึ่งยันพนักเก้าอี้เอาไว้ ส่วนอีกข้างถือแก้วกาแฟควันกรุ่นเอาไว้และ ส่งยิ้มให้กับกล้อง หนอย...เยาะเย้ยฉันอยู่เหรอยะ! “โว้ยยยยยยย ไม่ทำแม่งมันแล้วเฟ้ยยยย” หญิงสาวตะโกนออกมาอย่างเหลืออดพร้อมกับเตะ กวาดถังขยะเปล่าที่อยู่ใกล้ๆ จนกระเด็นไปโดนนุที่กำลังเดินผ่านโต๊ะของเธอพอดี “โอ๊ย! เป็นอะไรไปอ่ะเจ๊ ตกมันเหรอ?” แล้วนุก็นึกเสียใจขึ้นมาในบัดดล เพราะเขาเพิ่งสังเกตเห็น ว่าเจ๊ของเขาทำตาขวางและถลันเข้ามาล็อคคอเขา “อยากตายมากเลยใช่มั้ยไอ้นุ หา!!” หญิงสาวเข่นเขี้ยวพูดพร้อมกับออกแรงรัดคอลูกน้อง โดยที่นุ ดิ้นพราดๆ มือไขว่คว้าหาเชือกริมสนามเพื่อจะได้ใช้สิทธิ์ ‘Rope Break’ (มันมีที่ไหนเล่า ออฟฟิศ นะยะ ไม่ใช่สนามมวยปล้ำ -“- : คนเขียน) ส่วนปากก็ร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ “ช่วยด้วยคร๊าบ...เจ๊ดารหัสแดงแล้วววว” ไอ้รหัสแดงที่นุว่านั้นเป็นโค้ดลับของคนในออฟฟิศของ พวกเขารู้กันดีว่า ถ้าหากรหัสแดงเมื่อไหร่ หมายถึงว่าวิชชุดาพร้อมที่จะอาละวาดแล้ว ซึ่งทุกคนใน ที่นั่นต่างก็พร้อมใจกันช่วยอย่างพร้อมเพรียงด้วยการมายืนมุงล้อมรอบหญิงสาวเป็นวงกลม ดุจดั่งมีคนร้ายเมายาบ้ากำลังจี้ตัวประกันอยู่ (ความจริงก็ทำกันไปสนุกๆ อย่างนั้นแหละ เพราะทุกคนอยากจะรู้ว่าพวกปากมอมอย่างนี้จะโดนอะไรบ้าง : คนเขียน) (โหดร้ายง่ะ T-T : นุ) “พี่วิ๊ททททย์ ช่วยพ้มด้วยยยย” นุร้องหันไปพูดกับวรวิทย์ที่ยืนมองอยู่ห่างๆ ซึ่งคู่หูของ ‘คนร้าย’ กลับส่ายหน้าและถอยห่างออกไปอีก “ซอรี่ว่ะนุ ลำพังตัวข้ายังเอาตัวไม่รอดเลย ข้าคงไม่เอาชีวิตเข้าไปเสี่ยงเพื่อเอ็งหรอก” แล้ววรวิทย์ก็ เอ่ยกับหญิงสาวบ้าง “เฮ้ย กลับใจตอนนี้ยังทันนะเว้ยดา สังคมยังให้อภัยแกอยู่นะ” (อ่ะนะ...ยิ่งพูดก็เหมือนโยนน้ำมัน ลงบนไฟเลยนะแก : คนเขียน) “ถ้าไม่อยากเป็นรายต่อไปก็หุบปากไปเลยไอ้วิทย์!!” หญิงสาวตวาดเพื่อนซี้ก่อนจะหันมาทาง ผู้เคราะห์ร้าย “ว่าไงไอ้นุ...แกไม่อยากจะมีชีวิตอยู่รอดไปจนมีเมียมากใช่มั้ย หา!!!” ว่าแล้วเธอก็ออกแรงวงแขน ให้แน่นขึ้นอีกนิดหน่อย แต่ไอ้คนโดนก็ร้องอย่างกับหนักหนาซะงั้น.. “เจ๊...พ้มขอโทษษษษษ พ้มผิดไปแล้ววววว เจ๊จะให้ไอ้นุทำอะไร ไอ้นุคนนี้ยอมทุกอย่างเลย ยกเว้น ...” “ยกเว้นอะไร?” หญิงสาวเลิกคิ้ว “ยกเว้น...เป็นผัวเจ๊ไง ผมกลัวเหากินกบาล” (เอ่อ...เคยเห็นคนเอาเชือกพันคอตัวเองแล้วกระตุก แรงๆ มั้ยคะ? นายนุกำลังจะแสดงเป็นตัวอย่างค่ะ: คนเขียน) ดูเหมือนนุควรจะขอบคุณความปากมอมของตัวเอง เมื่อวิชชุดาฉีกยิ้มกว้างให้กับเขา หากแต่รอย เหี้ยมโหดในแววตาของหญิงสาวทำให้นุเริ่มหวั่นๆ และ... ปั๊ก!!! มันรวดเร็วปานสายฟ้าแล่บ เพราะกว่าจะรู้ตัวอีกที นุก็ลงไปนอนกองกับพื้นด้วยความจุกเสียแล้ว จนคนที่มุงอยู่ต่างก็ถามกันใหญ่ว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น “ก็ท่าตีเข่ามหากาฬของยัยดาไงพี่ ไม่อย่างนั้นไอ้นุมันจะลงไปดิ้นปั๊ดๆ อย่างนี้เหรอ” เสียงหนึ่งใน คนที่มุงดูซึ่งตาไวกว่าเพื่อนเฉลย “อ๋อ...” พอถึงบางอ้อ เหล่าออฟฟิศมุงทั้งหลายก็สลายตัวไปทำงานกันต่อ เพราะรู้ว่าหลังจากนี้คง จะไม่มีอะไรสนุกๆ ให้ดูแล้ว ส่วนต้นเหตุทั้งคู่ก็ยังคงอยู่ที่เดิม “โหดร้าย...เจ๊โหดร้ายยย” นุโอดครวญกับเจ๊ของเขาพลางค่อยๆ ลุกขึ้น เรื่องที่โดนวิชชุดาเล่นงาน แบบนี้ทั้งเขาและป๋องโดนจนชิน เพราะฉะนั้นเลยไม่ได้ถือโทษโกรธเคืองเธอแต่อย่างใด ความจริง แล้ววิชชุดาไม่ได้ออกแรงมากมายนัก เพียงแค่หยอกหนักๆ พอเจ็บบ้างเท่านั้นเอง ส่วนพวกเขาน่ะ โอเวอร์แอ็คชั่นเอามันไปงั้นแหละ “ไงล่ะ ปากวอนหาเรื่องดีนัก แกโดนฉันแค่นี้ยังน้อยไปนะยะ” ว่าแล้วหญิงสาวก็บิดหูสมุนเอกให้ เดินมาที่โต๊ะทำงานของเธอ “อู๊ย...เบาๆ เจ๊” นุคลำหูตัวเองป้อยๆ “เอ้า ว่างนักก็ทำนี่ซะ” หญิงสาวโยนงานรีทัชภาพที่ทำค้างอยู่ให้นุ “อ้าว แล้วเจ๊จะไปไหนอ่ะ?” วิชชุดาเก็บข้าวของใส่กระเป๋าก่อนจะหันมาบอก “ไปที่ไหนก็ได้ที่ใครหาไม่เจอ พี่เอี๋ยว...บอกบอส ทีนะว่าดาลาครึ่งวัน” จากนั้นหญิงสาวก็ก้าวฉับๆ เดินออกมาจากออฟฟิศโดยไม่ได้รู้เลยว่า หลังจากที่เธอหันมาบอกพี่เอี๋ยวก็กรอกเสียงลงในโทรศัพท์มือถือที่ซ่อนเธอไว้ “ยัยดาออกมาแล้วล่ะค่ะ...ค่ะ...ถึงหน้าออฟฟิศแล้วใช่มั้ยคะ? ค่ะ...ค่ะ” แล้วพี่เอี๋ยวก็กดปุ่มวาง สายพร้อมกับยกมือประนมเงยหน้าขึ้นมองฟ้า “พระพุทธ พระเจ้า พระอัลลาห์ เจ้าแม่กวนอิม เง็กเซียนฮ่องเต้ อภัยให้ลูกช้างด้วย ลูกช้างแค่ อยากจะให้น้องสาวมีความรักกับเขาอีกสักทีก็เท่านั้นเอง” ********************* แต่ดูเหมือนคำอิษฐานของพี่เอี๋ยวจะไม่เป็นผลนัก เพราะอีกครึ่งชั่วโมงให้หลัง วิชชุดาก็กำลังนั่งทำ หน้างออยู่ในรถเก๋งคนเดียวกับที่มาส่งเธอเมื่อเช้าด้วยความไม่สบอารมณ์ “มัวแต่ทำหน้าบึ้งอย่างนี้ระวังแก่เร็วนะ” เจษฎาเอ่ยอย่างอารมณ์ดีขณะพาเธอไปยังโรงภาพยนตร์ ที่อยู่ย่านรัชโยธิน “เรื่องของฉัน” วิชชุดาตวัดเสียงห้วนๆ ใส่เขา แล้วก็ทำคอแข็งมองทางข้างหน้าต่อไปอย่างไม่ วอกแวก จนกระทั่งมาถึงที่หมาย หญิงสาวก็เดินลิ่วๆ เข้าไปในช่องซื้อตัวโดยโปรแกรมหนังที่เธอ เลือกนั้นเป็นหนังแอ็คชั่นบู๊ล้างผลาญเรื่องหนึ่งของเกาหลี “เรื่องนี้สนุกเหรอ?” เจษฎาทำหน้าฉงนหลังจากที่แย่งตั๋วหนังในมือของเธอมาถือไว้พร้อมกับ จ่ายเงินเสร็จสรรพ “รวยนักหรือไง” หญิงสาวมองเขาตาเขียว ส่วนคนโดนมองก็ยักไหล่พร้อมกับยิ้ม “มันเป็นนิสัยน่ะครับ แล้วก็เป็นหน้าที่ของสุภาพบุรุษด้วย” วิชชุดายิ้มหยัน “สร้างภาพมากกว่าล่ะมั้งคุณ ฉันไม่หลงกลลูกไม้ง่ายๆ แบบนี้หรอกนะ” “ใครบอกว่าผมสร้างภาพ รู้ไว้นะดาว่าผมน่ะเป็นคนเสมอต้นเสมอปลาย ไม่ใช่พวกฉาบฉวยอย่าง ที่คุณคิดหรอก” เขาหันมาเอ่ยกับเธอด้วยสีหน้าจริงจัง “ขอให้มันจริงเถอะ แต่ฉันเชื่อเลยว่าคุณเป็นผู้ชายประเภทนั้นจริงๆ” วิชชุดาโต้ตอบเขาก่อนที่จะ เดินปลีกตัวไปซื้อของว่างที่ขายอยู่ในโรงภาพยนตร์เพื่อฆ่าเวลาระหว่างรอหนังฉาย เจษฎามองร่างโปร่งบางที่เดินจากไปด้วยสายตาครุ่นคิด ตอนนี้...เขาเริ่มหนักใจแล้วว่าจะงัด กลยุทธ์ไหนมาทลายกำแพงอคติของเธอที่ก่อตัวสูงเสียยิ่งกว่ากำแพงเมืองจีนเสียอีก และสิ่งสำคัญที่เขาต้องการจะรู้เป็นอย่างยิ่งก็คือ... เพราะสาเหตุใดถึงทำให้แม่สาวปากจัดคนนี้ถึง ได้มองผู้ชายที่จะเดินเข้ามาในชีวิตของเธอในแง่ติดลบเสียขนาดนั้น ...มันต้องมีอะไรสักอย่างเกิดขึ้นกับเธอสิน่า...ไม่อย่างนั้นเธอจะเป็นคนแบบนี้ได้ยังไง เจษฎาคิด แล้วคนที่จะให้คำตอบเขาได้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจาก...พี่เอี๋ยว... ((โปรดติดตามตอนต่อไป...)) ================================================= สรุปสกอร์ของยกแรก... ฝ่ายแดงกับฝ่ายน้ำเงินเสมอกันหนึ่งต่อหนึ่งค่ะ อิๆ ไม่รีบไปไหน แวะทักทายกันก่อนนะคะ คนอ่านค่ะ แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 48 09:56:23 จากคุณ : ตัว(Z) - [ 30 ส.ค. 48 09:55:47 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาเกาะขอบจอค่ะ จากคุณ : หนูเก๋ (หนูเก๋) - [ 30 ส.ค. 48 10:33:35 ]

ความคิดเห็นที่ 4 นางเอกเราเคยเจออะไรมาน้า ถึงไม่ไว้ใจหนุ่มๆถึงขนาดนี้ ขำอีตาพระเอก ยอกย้อนได้ดีจริงๆ เข้าเนื้อหนูดาทุกครั้งเลย จะว่ามีความพยายามก็ดีอยู่ แต่ดูๆไปขี้ตื๊อเหมือนกันเนอะ 555 แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 48 23:13:17 จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 30 ส.ค. 48 11:01:57 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สงสัยดาคงจะผิดหวังกับความรักครั้งเก่ามากนะครับ... แล้วอย่างนี้พระเอกของเราจะต้องทำอย่างไงดีล่ะถึงจะพิชิตใจนางเอกได้... จากคุณ : goalclub - [ 30 ส.ค. 48 11:09:26 ]

ความคิดเห็นที่ 6 พระเจ้า ไม่ โอ้ว!!! ทำไมเดี๋ยวนี้มีแต่นางเอกซาดิสต์ จากคุณ : ชมสิจ๊ะ - [ 30 ส.ค. 48 11:32:11 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สงสัยงานนี้พระเอกเราต้องใช้มุขพระกระโดดกำแพงเสียแล้วละมั้ง สงสัยแผลเก่าของหนูดานี่ท่าจะหนัก เลยเข็ดมาจนถึงทุกวันนี้... แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 48 12:36:40 จากคุณ : waidhaya - [ 30 ส.ค. 48 11:38:39 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาเช็คชื่อเ่ช่นเคยครับ จากคุณ : an_an_ant - [ 30 ส.ค. 48 12:48:03 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ช่ายๆ นางเอกช่วงนี้มีแต่ซาดิสต์ทั้งนั้นเลยอ่ะ แต่ก็นะ หนุกหนานๆ สะใจดี อิอิ จากคุณ : Bangkokian - [ 30 ส.ค. 48 13:00:46 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ฮ่าฮ่าฮ่า... ยิ่งอ่านยิ่งฮา เจ๊ดานี่แกได้ใจจริงๆ ..กร๊ากกกกกก ส่วนคุณเจษอ่ะ ตัวZ อย่าเผลอเชียวนา อาจเจอ"แฮ๊บ"ได้ ชอบค้าบบบบบบ..ชอบมั่กมากกกกกก เดี๋ยวเอาให้เพื่อนอ่านด้วยได้ป่ะคับ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 30 ส.ค. 48 13:20:48 ]

ความคิดเห็นที่ 11 :D จากคุณ : xyz (xyzjung) - [ 30 ส.ค. 48 15:01:42 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เขาจะบอกกับแกว่า "เลือดในเส้นแอลกฮอลล์มากไปค่ะ" มันน่าจะเป็น "แอลกฮอลล์ในเส้นเลือดมากไปค่ะ" มากกว่านะค่ะ จากคุณ : bubu - [ 30 ส.ค. 48 15:18:12 A:219.66.116.64 X: TicketID:103661 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านจบแล้วเลยแวะมาเม้นต์อีกรอบ มาเป็นกำลังใจให้เจษค่ะ อิอิ จากคุณ : หนูเก๋ (หนูเก๋) - [ 30 ส.ค. 48 15:54:15 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ใครนะมาทำหนูดาเจ็บช้ำน้ำใจจนมีอคติกับผู้ชายอย่างนี้ จากคุณ : nongwin - [ 30 ส.ค. 48 16:11:13 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตรงนี้ผิดหรือปล่าว เอี๋ยวก็กรอกเสียงลงในโทรศัพท์มือถือที่ซ่อนเธอไว้ (ที่เธอซ่อนไว้) แล้วเกาเหลาถุงนั้นเป็นหม้ายอ๊ะปล่าว เจษมีตัวช่วยแจ๋วหยั่งงี้ หนูดาเสร็จแน่งานนี้ จากคุณ : ลูนาติก - [ 30 ส.ค. 48 17:53:20 ]

ความคิดเห็นที่ 16 แล้วถ้าเจษทำไปสนุกๆล่ะ หนูดาก็เจ็บซ้ำสองน่ะสิ จากคุณ : หนูจ๋า - [ 30 ส.ค. 48 17:55:26 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อ๊ะ หนูเจษไม่กินเส้นกะหนูดา อิอิ เอาเกาเหลามาฝากนี่น่า ^ ^ ของฝากค่ะ: "แต่ไอ้การที่เธอจะต้องมานั่ง รีทัชรูปที่เขาถ่ายเมื่อวันก่อนนั้น" รูปที่เขาถ่าย น่าจะเป็น รูปที่ถ่ายเขา ไหมเอ่ย ปล. ช่วงนี้เลือดในเส้นกาแฟพี่สูงหล่ะตัวZ นัดกินกาแฟกันไหมคะ อิอิ แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 48 18:47:24 จากคุณ : จริง - [ 30 ส.ค. 48 18:45:57 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ชอบมุกรับตุ๊กตาวูดูเพิ่มมั้ยคะจังเลย อิอิ จากคุณ : scottie - [ 30 ส.ค. 48 19:11:50 ]

ความคิดเห็นที่ 19 55555555นางเอกเอาคืนได้แล้ว อย่างนี้ต้องฉลองหน่อย จากคุณ : รียา - [ 30 ส.ค. 48 23:30:35 A:203.172.104.199 X: TicketID:103817 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ยกมือ ว่ามาฮะ อีกคน จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 31 ส.ค. 48 01:06:39 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อ่านทีเดียวสี่ตอนรวด สนุกดีค่ะ ท่าทางดาเคยเจอผู้ชายไม่ดีมาก่อนเลยเเค้นฝังหุ่นขนาดนี้ จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 31 ส.ค. 48 02:09:58 ]

ความคิดเห็นที่ 22 นางเอกน่ากลัวมั่กๆ อย่างที่คุณ1981ถามไว้ ไปเจอไรมาหนอ จากคุณ : I aM nOt PerFecT (อุรัสยา) - [ 31 ส.ค. 48 06:07:10 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เหอๆๆๆยกหน้าจะเป็นยังไงน๊า จากคุณ : namtanzay - [ 31 ส.ค. 48 13:57:46 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ดาดุจัง... ยกหน้า แอนตาซิลจะได้แจกสองพันไหมนี่ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 31 ส.ค. 48 15:21:31 ]

ความคิดเห็นที่ 25 นางเอกจะชนะได้งัยเนี่ย เพื่อนๆที่งานก็เป็นสปายหมด สนุกมากคะ จากคุณ : pooh - [ 31 ส.ค. 48 15:47:10 A:58.84.69.116 X: TicketID:104335 ]

ความคิดเห็นที่ 26 มาแล้ว...มาเช็คชื่อจ๋า คิดถึงพี่ปืนกับไมเคิลจังเลย จากคุณ : nainoinoy - [ 1 ก.ย. 48 11:19:03 ]

ความคิดเห็นที่ 27 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 1 ก.ย. 48 15:24:32 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ตามมาอ่านทีหลัง(ก่อนออกไปกินเหล้า...คืนนี้มรึงอด) ยังดีกว่าไม่มา Keep on good work จากคุณ : Mr.Boss(gonya) (real_one) - [ 8 ต.ค. 48 20:24:05 ]