ผ่านมา...และเดินจากไป
ตอน 4
ท้องฟ้าสีหม่นที่ระบายด้วยกลุ่มก้อนเมฆสีดำ...นั่นเป็นสัญญาณเตือนว่า ฝนจะลงมาทักทายทุกคน...ให้เตรียมตัวให้ดี
แต่มีเพียงอายุ...ที่ไม่อยากเตรียมตัว เพราะเขาไม่มีอารมณ์จะใส่ใจกับสิ่งรอบตัว ในเมื่อหญิงในฝันของเขายังไม่ปรากฏตัวเสียที
แม้เวลาจะเดินทางเข้าสู่ยามใกล้ค่ำเช่นนี้ก็ตาม เขายังคงยืนรออยู่หน้าร้านโชโกลาเช่นเดิม
เขาไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น ? ทำไมโคโค่ถึงยังไม่มา ? หรือว่าเธอเกิดอุบัติเหตุ ? แล้วเขาจะไปหาเธอได้ที่ไหน? จะติดต่อกับเธอได้อย่างไร ?
ในเมื่อเขาไม่มีแม้แต่ที่อยู่หรือเบอร์โทรศัพท์ ซึ่งเป็นข้อมูลพื้นฐานที่คนคบกันควรรู้
เขารู้สึกเป็นห่วงเธอ... แต่เขากลับทำอะไรไม่ได้
เขาทรุดตัวลงนั่งบนขั้นบันไดหน้าร้าน ลูบท้องตัวเองเบา ๆ เพื่อปลอบโยนระบบย่อยอาหารให้หยุดงอแงเสียที... ไม่เป็นผล ในเมื่อตั้งแต่เช้าเขายังไม่ได้กินอะไรเลย
ครั้นจะหนีไปหาอะไรใส่ท้อง...ก็กลัวจะคลาดกับโคโค่ เขาจึงเลือกที่จะทนหิวแล้วรอเธออยู่อย่างนี้
แต่แล้ว... มันก็ว่างเปล่า... โคโค่ยังไม่มาตามนัดอีก
แล้วนี่...ฝนยังจะตกลงมาอีก
ความอดทนถึงขีดสุด เขาไม่มีทางเลือกอีกแล้ว อายุเม้มปากแน่นก่อนเดินจากไปในที่สุด...ทั้ง ๆ ที่ในใจยังห่วงพะวงถึงคนผิดนัดอีก
************************
Sun 08/08/2004 10.30 AM
วันนี้เป็นวันที่สองแล้วที่เขามายืนรออย่างไร้จุดหมายหน้าร้านโชโกลา ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีอะไรทำ...แต่เป็นเพราะเขาอดเป็นห่วงโคโค่ไม่ได้
ไม่แน่เธออาจจำวันผิด คิดว่าเธอนัดเขาวันนี้ก็ได้...
คราวนี้อายุเตรียมเสบียงมาพร้อม ขนมปังลูกเกด...และนมกล่องรสจืดซึ่งพอจะประทังความหิวไปได้มื้อหนึ่ง
เช่นเคย เวลาก็ยังก้าวไปข้างหน้าช้า ๆ แต่บีบหัวใจคนเฝ้ารออย่างเจ็บปวด
ตอนนี้ หกโมงเย็นแล้ว แต่ยังมีแสงแดดอยู่เป็นเพื่อนให้พออุ่นใจอยู่บ้าง เขามองกลุ่มเด็กสาวในชุดมัธยมปลายที่เดินผ่านไปเรื่อยเปื่อย มองรอยยิ้มที่แสนสุขของพวกเธอด้วยความอิจฉา
เมื่อไร? จะถึงเวลาที่เขาจะยิ้มออกเสียที... หรือต้องรอต่อไปเช่นนี้
เขามองตามกลุ่มเด็กสาวนั้นไป สายลมเย็นพัดพวงผมของพวกเธอจนปลิวไสว ระหว่างนั้นก็เกิดความคิดบางอย่าง
หรือว่า... เธอต้องการเพียงแค่ผ่านเข้ามา...แล้วเดินจากไปอย่างไม่มีวันกลับ เหมือนกับสายลมที่พัดมาปะทะหน้าเขาในเวลานี้
อายุก้มหน้าลง... ก่อนจะถอนหายใจอย่างหดหู่ เขาเหม่อมองรองเท้าผ้าใบเก่า ๆ ที่ใส่อยู่ ในระหว่างนั้นก็มีเสียงผู้หญิงเรียกเขาเบา ๆ
"คุณค่ะ ขอโทษนะคะ"
อายุเงยหน้ามองต้นเสียง เป็นหญิงสาววัยไล่เลี่ยกับเขา แต่ด้วยทรงผมและการแต่งตัวจึงทำให้เธอดูแก่กว่าเขาหลายปี
"มีอะไรครับ?"
"เอ่อ...ไม่ทราบว่า ตอนนี้กี่โมงแล้วคะ?"
เขาก้มหน้ามองนาฬิกาข้อมือราคาถูกที่ใส่อยู่ก่อนบอกเธอ ระหว่างนั้นเขาสังเกตเห็นว่ามีเด็กชายตัวป้อมสวมชุดหมีพูห์ยืนหลบอยู่ข้างหลังเธออยู่
"หกโมงเย็นเศษ ๆ ครับ"
"เอ๊ะ... นี่ก็ยังไม่ถึงเวลานี่ ทำไมร้านปิดเร็วจัง"
เธอนิ่วหน้าสายตามองไปยังร้านโชโกลาที่เขายืน "เฝ้า" อยู่ อายุจึงเริ่มเข้าใจ
"ไม่ใช่ว่าปิดเร็วหรอกครับ แต่ว่าร้านของเราปิดวันเสาร์และอาทิตย์ครับ"
หญิงสาวทำหน้างงก่อนจะพยักหน้า
"อ๋อ...อย่างนี้นี่เอง แหม...มาผิดวันนี่เอง ฉันอ่านจากนิตยสารว่าแถวนี้มีร้านขายช็อกโกแลต เลยจะแวะซื้อ แต่ก็มาผิดวันเสียอีก เอ๊ะ...นี่คุณเป็นเจ้าของร้านนี้หรือคะ?"
เขาส่ายหน้าก่อนเกาหัวตัวเองเบา ๆ
"เปล่าครับ ผมเป็นแค่พนักงานเองครับ"
"อ้อ...ขอบคุณมากนะคะ ไปลูก" เธอหันไปพูดกับลูก "กลับบ้านเถอะ วันนี้ร้านเขาปิด ไว้เดี๋ยวเรามาใหม่นะลูก"
เด็กชายร่างกลมพยักหน้า ก่อนสองแม่ลูกจะเดินจูงมากันไป อายุมองตามพวกเขา... ก่อนจะนึกถึงเรื่องตัวเองด้วยความรู้สึกหดหู่ใจ
ตกลง... เขาจะไม่ได้พบโคโค่อีก ใช่ไหม?
จากคุณ :
Miriam
- [
30 ส.ค. 48 13:24:54
A:202.57.185.15 X:
]
)( Chocolate On Friday หวานสุดท้าย หากหัวใจถามหา ตอนที่ 4-5 )(
มาอ่านครับ