ความคิดเห็นที่ 1 บทที่2 มิตรภาพจริงๆ เหรอ . บริษัท ฯ ที่ปอม และจุ้นทำงานเป็น บริษัทฯ เกี่ยวกับการโฆษณา และผลิตสิ่งพิมพ์  ถือได้ว่าเป็น บริษัทฯ ที่มีทีมบริหารเป็นหนุ่มสาวไฟแรง และทำชื่อเสียงเร็วมากแห่งหนึ่งก็ว่าได้ เพราะเพิ่งเริ่มก่อตั้งกิจการมาได้ปีกว่า โฆษณา หรือ นิตยสาร ที่ออกจากบริษัท ฯ ก็ได้รับรางวัลการันตีถึงความสามารถ  จนเป็นที่รู้จักของผู้ที่คว่ำหวอดอยู่ในวงการ ทีมบริหารหนุ่มสาวไฟแรง ประกอบไปด้วย 1. ไทด์ -  ผู้อำนวยการบริหาร/ ครีเอทีฟ 2. วัฒน์ - ผู้ช่วยผู้อำนวยการบริหาร/ ผู้จัดการฝ่ายสตูดิโอ 3. จันทร์  - ผู้จัดการฝ่ายบัญชีและการเงิน 4. เคน - ผู้จัดการฝ่ายการผลิต 5. ตูน - ผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์ 6. อ๊อด - ผู้จัดการฝ่ายแฟชั่น 7. ปอม - ผู้จัดการฝ่ายศิลป์ 8. จุ้น - บรรณาธิการบริหาร 9. นา - ผู้ช่วยบรรณาธิการบริหาร 10. แนง - ผู้ช่วยครีเอทีฟ/ผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์ เนื่องจากการทำงานของที่นี่เป็นแบบครอบครัว ให้ความเป็นกันเองกับลูกค้า จึงไม่น่าแปลกใจที่ลูกค้าจะเข้าบริษัท ฯ เยอะมาก ซึ่งวันนี้ก็เช่นกัน...... "ครับ...ได้ครับ....เดี๋ยวซักบ่าย2 โมงผมให้มันไปเลยครับ..."  เสียงครีเอทีพ หนุ่มนามว่าไทด์ ตกปากรับคำลูกค้าผ่านโทรศัพท์ "ครับ..หวัดดีครับ" สิ้นเสียงการวางหู "จุ้น..จุ้น...จุ้น..จุ้นโว้ย.." ชายหนุ่มตะโกนเรียกจากในห้อง "ได้ยินแล้ว ไม่ต้องตะโกน..โทรศัพท์มี ทำไมไม่ใช้เดี๋ยวหยักไย่ก็ขึ้นหรอก..ทำเป็นพวกมนุษย์ถ้ำเหมือนไอ้ปอมไปได้" หญิงสาวบ่น..พร้อมกับเดินเข้ามาในห้อง "มีอะไร..." หน้าตาไม่รับแขก "ก็ไอ้มนุษย์ถ้ำของแกมันมายัง...นี่อีก 20 นาทีจะเริ่มแล้วยังไม่เห็นหัว" ชายหนุ่มบ่นไปด้วย พร้อมกับหาของบนโต๊ะไปด้วย "ของใคร พูดให้ดีหน่อย...ไอ้ที่มันมาสาย ก็ไม่ใช่เพราะพี่เหรอชวนกันไปแตร๊ด..แตร็ด..แตร่..ข้างนอกน่ะ ..นี่ถ้าไม่โทรไปปลุกป่านนี้คงยังนอนตูดชี้ฟ้าหน้าจิ้มดินอยู่มั้ง....กำลังมาเดี๋ยวก็คงจะถึง" จุ้นร่ายยาว..พร้อมกับมองกริยาอาการของไทด์ไปด้วย "เออ..ตอบแต่แรกก็จบแล้ว..ไม่รู้ว่าผีเจาะปากให้มาพูดหรือปล่าว  หรือว่าตอนเด็กแม่เอากบตบปาก โตขึ้นมาถึงได้พูดน้ำไหลไฟดับ..ไม่รู้ไอ้ปอมมันทนเสียงแกได้ไง มาตั้ง 5-6 ปี" พูดไปหาของไปด้วย "อะไรวะ ก็เอาวางไว้ตรงนี้นี่หว่า หายไปไหนวะ" "หาอะไรน่ะ ซีเรียสเชียว" "ปากกา..ของดีเชียวนะแกสาวซื้อให้ อยู่ไหนวะ" ค้นใหญ่ "ที่หู..น่ะ" จุ้นพะยักพะเยิก "อะไร?.." ชายหนุ่มหน้านิ่ว "บอกว่าอยู่ที่หู เอาเสียบคาไว้น่ะ." ขมวดคิ้ว ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา "เออ..ลืมไปได้ยังงัยเนี่ย..สงสัยจะมึนแฮะ!...จุ้น! วานแกหน่อยเถอะ รินกาแฟให้พี่แก้วซิเพียว ๆเลยนะปวดหัวน่ะ" "สมน้ำหน้า!..ผู้ช่วยมีทำไมไม่ใช้" เบะปากส่งให้ "เออ! ก็ถ้าไอ้แนงมันอยู่ให้ใช้ฉันไม่วานแกให้เมื่อยตุ้มหรอก นี่มันออกไปเตรียมสถานที่ถ่ายปกนิตยสารข้างนอกกับ พี่วัฒน์" ไทด์เถียงกลับทันที "จ้าาาา...คุณพี่..งั้นรอก่อนแล้วกันเดี๋ยวไปเอามาให้..นี่เห็นเป็นพี่เป็นเชื้อนะ." บ่นไปพร้อม กับก้าวเดินกำลังจะถึงประตู ก็มีเสียงรอดเข้ามา "เถียงอะไรกันพี่น้อง พนักงานข้างนอกหัวเราะใหญ่แล้ว เข้าไปได้หรือเปล่าคร๊าบ..." ประตูก็ถูกเปิดมาเบาๆ ปรากฏหน้าชายหนุ่มที่เป็นตัวต้นเรื่อง นายปอมนั่นเองหน้าตาผ่องใส ผมเหมือนเพิ่งสระมาใหม่ๆยังไม่แห้งดี หล่นมาปกหน้าปอยนึง หน้าตาคมเข้มมีไฝใต้ตาซ้าย 1 เม็ด เล็กๆ ปอมจัดว่าเป็นหนุ่มหน้าตาดีคนนึง ยิ่งเวลายิ้มแล้วน่าหยิกแก้ม สาวๆ เห็นก็จะอดเอ็นดูไม่ได้ ออกแนวหล่อเข้มผสมน่ารัก กลิ่นประจำตัวโชยมาแต่ไกล (กลิ่นสบู่นกแก้ว สีเขียวรุ่นโบราณ+กลิ่นตัว) ไม่ต้องมีน้ำหอมเหมือนคนอื่นเค้า จนมีน้องๆ หลายคนในบริษัท ฯ แซวว่า [พี่ปอมของแท้ต้องนกแก้ว หอมชื่นใจ] ดูเหมือนจะรู้ว่าตัวเองผิด เลยเดินยิ้มล้าเข้ามาในห้อง เหลือบเห็นหญิงสาวยืนอยู่ข้างประตู ก็ถลาเข้ามาหา พร้อมอ้าแขนกว้าง หน้าตากะหลิ้มกะเหลี่ย.. "จุ้นนน!..จุ้นจ๋า...มาให้ปอมกอดหน่อยเร๊ว..ปอมคิดถึ้งคิดถึง..ไม่ได้กอดเจ้ากินข้าวไม่ลง" "เอิ๊ก!" เสียงอุทานออกจากปากของปอม โดนฝ่ามือของสาวเจ้าดันคางไว้ ไทด์เห็นภาพนั้นแล้วหัวเราะก๊าก "ไอ้ปอม แกไปห่างๆ เลย อย่ามาทำทุเร..กับฉัน...พี่ไทด์ก็อีกคนเห็นผู้ชายลวนลามน้องสาวแล้วชอบใจเหรอ" หันไปค้อนใส่พี่ชาย แต่มือก็ยังดันคางปอมไว้ "เปล๊า...แล้วก็ผู้ชายห่างไกลที่ไหน ก็ไอ้ปอม" พูดไปด้วยยิ้มไปด้วยเพราะชาชิน กับนิสัยของทั้งคู่แล้วแกล้งและกัดกันตลอด โดยเฉพาะเจ้าปอมชอบเริ่มก่อน "ไอ้นี่ แหละตัวดี เจ้าชู้ไก่แจ้" บ่น พร้อมกับเสยคางปอมขึ้นไปอีก "จุ้นนน!..จุ้นจ๋า..ปล่อยคางปอม..ปอมเจ็บ" อ้อนนน นั่นแหละสาวเจ้าถึงปล่อยแล้วค้อนประหลับประเหลือก ไทด์หมั่นไส้ "อ๊วก! จะแตกว่ะไอ้ปอม ...ไอ้จุ้นแล้วเมื่อไหร่พี่จะได้กินกาแฟวะเนี่ย! มัวแต่เล่นกันเป็นเด็กไปได้" "รอก่อน! เดี๋ยวไปเอาหั๊ย" ก่อนจะออกก็ค้อนใส่ปอมอีกหนึ่งวง "เฮ้ย! จุ้นขอแก้วดิ" "ฉันไม่ใช่คนรับใช้แก..ฉันเป็นบรรณาธิการบริหาร..เข้าใจ๋" ทำหน้าผยอง "ไม่เอาขมนะ" ปอมไม่สะทกสะท้าน "เออ! ...หวาน มันใช๊มั๊ย" เป็นคนปากไวพูดออกไปแล้วก็ต้องเม้มปาก ปอมยิ้ม ไทด์ได้ยินถึงกับหัวเหราะเสียงดังลั่น จุ้นรีบเดินออกจากห้อง "เอ็งก็ชอบแกล้งมันอยู่เรื่อย" "มันน่ารักดีพี่ แกล้งแล้วมันมีการตอบโต้ทันควัน สนุก" พูดไปด้วยยิ้มไปด้วย "เออ! แล้วเอ็งจะรู้สึกไอ้ปอม 5555" หัวเราะด้วยความสะใจ เหมือนผ่านโลกมาเยอะ "รู้สึกอะไร... แล้วหัวเราะทำไมพี่?" ถามแบบ งง งง "เปล๊า...มา! เรามาสรุปเรื่องที่จะประชุมกันอีกทีคร่าวๆ ก่อน" แล้วสองหนุ่มก็นั่ง ก้มหัวจุ้มปุ๊กคุยกันเกี่ยวกับแผนงาน ซักแป๊บจุ้นก็เดินถือถาดกาแฟเข้ามาให้ และรีบเดินออกไปไม่อยากรบกวนสมาธิของ2 หนุ่ม เพราะรู้นิสัยว่าเล่นเป็นเล่น งานเป็นงาน ยิ่งปอมยิ่งแล้วใหญ่ถ้าเกี่ยวกับการทำงานเป็นคนที่จริงจังมากถ้าเวลาที่มีสมาธิแววตาจะเปลี่ยนไปเป็นอีกคน เพราะฉะนั้นลูกน้องที่อยู่ในความรับผิดชอบของปอมจะรู้นิสัยกันดี ซักครู่เสียงโทรศัพท์ก็เรียกเข้ามาบอกว่าลูกค้ามาถึงแล้ว และทุกคนก็เข้าไปรออยู่ที่ประชุมครบหมดแล้ว การติดต่อหาลูกค้าไม่ได้อยู่ในความรับผิดชอบของไทด์โดยตรง ลูกค้าจะติดต่อประสานงานกับทีมของตูน จนถึงขั้นตอนสุดท้ายขั้นตอนการเซ็นต์ สัญญา ไทด์ถึงจะได้พบกับลูกค้าที่จะทำสัญญาด้วย ซึ่งพอไทด์เห็นหน้าถึงกับอึ้ง.กิม.กี่ "อ้อ..พี่ไทด์กับปอมมาพอดี" เสียง ตูนประชาสัมพันธ์สาวสวยพูด "คุณแน๊ทคะ..นี่พี่ไทด์ค่ะ ผู้อำนวยการบริหารและก็ครีเอทีฟของเราค่ะ" ตูนแนะนำ "สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" แน๊ทยกมือไหว้ พร้อมกับยิ้มให้..ไทด์ยังอึ้งอยู่จนปอมต้องสะกิดถึงจะขยับตัวได้ "ยินดี เช่นกันครับ" ไทด์รับไหว้ ตูนแนะนำปอมให้แน๊ทได้รู้จัก และก็เริ่มเกริ่นเรื่องคร่าวๆที่จะทำร่วมกัน ตลอดเวลาที่มีการประชุมสายตาของไทด์จะเหลือบมองแน๊ทตลอด ซึ่งก็ไม่ได้รอดพ้นตาเหยี่ยวของสาวจุ้นไปได้ จนตูนสรุปเกี่ยวกับเรื่องเซ็นต์สัญญาการว่าจ้าง และมีการเซ็นต์สัญญาทั้งสองฝ่าย "ปากกา สวยนะคะ" แน๊ทพูดชวนคุย สายตายิ้มๆ "ครับ มีคนเค้าให้มา" ไท๊ดตอบกลับ และยิ้มกลับด้วย หลังจากเซ็นต์สัญญาแน๊ทและทีมงานที่มาด้วยกันก็ขอตัวกลับก่อนไทด์เสนอตัวเดินไปส่ง แต่ยังไม่วายหันมาบอกปอมให้ไปรออยู่ที่ห้องก่อนมีเรื่องจะคุยด้วย ระหว่างเดินออกจากห้องประชุมไทด์กับแน๊ทเดินรั้งท้าย "กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่" ไทด์หันหน้ามาถาม "2 ปีแล้ว" "ทำไม..ไม่ส่งข่าว" "อยากรู้จริง ๆเหรอ" ถามกลับเหมือนตัดพ้อ ขณะนั้นเองก็เดินมาเกือบถึงหน้าลิฟท์ "โทรไปคุยด้วย ได้ไหม" "ไม่รู้!.....อยากโทรก็ลองดู" แน๊ทตอบบ่ายเบี่ยงไทด์เริ่มยิ้มออก แน๊ทกำลังจะเดินตามพนักงานเข้าลิฟท์ ก็ได้ยินเสียงไทด์ตามหลังมาเบาๆ ว่า "แล้วเจอกันแน่..Kitty"   "บ้า" เสียงหญิงสาวงึมงำอยู่ในลำคอ และประตูลิฟท์ก็ปิด "เจออะไร Kitty" ตูนซึ่งยืนส่งอยู่หน้าลิฟท์ด้วยก็ถามออกมาแบบ งง งง "เปล๊า!" "นั่นแน่..ต้องมีอะไรปกปิดแหงม ๆ เดี๋ยวตูนจะไปบอกจุ้น.. เพราะเมื่อกี้มันฝากให้ตูนคอยสังเกตพี่ว่ามีอะไรผิดปกติหรือปล่าว กริยาอาการเปลี่ยนไป หลังจากเจอคุณแน๊ท" ตูนพูดไปยิ้มไป "เออ แล้วแต่แก..จะทำอะไรก็เชิญ มันไม่ได้เป็นแม่พี่ มันเป็นแค่น้อง..พี่ไม่หงอให้มันเหมือนไอ้ปอมหรอก..เชอะ..แล้วนี่บ่ายโมงเนี่ยแกว่างหรือปล่าว" พูดไปด้วยเดินไปด้วย (ต่อ) แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 48 23:54:21 จากคุณ : Korn-kanok - [ 1 ก.ย. 48 20:14:02 ]

ความคิดเห็นที่ 2 "ทำไม" "พี่จะให้แกไปหาพี่วัฒน์ ที่สตูดิโอที่สีลม เอาของไปส่งแล้วไปช่วยงานเค้าหน่อย" "โห! พนักงานส่งของไม่มีเหรอพี่ ตูนผู้จัดการฝ่ายนะปรับตำแหน่งให้เป็นพนักงานส่งของแล้วเหรอ" น้ำเสียงโอดครวญ "ทำไม ผู้จัดการส่งของไม่เป็นหรืองัย..ทีฉันผู้อำนวยการนะโว้ยยังต้องลงไปซื้อก๊วยเตี๋ยวมาให้พวกแกกินกันเลย" ไทด์อารมณ์เสีย "แหม ขี้ใจน้อยไปได้ ม๊ะ..จะให้เอาอะไรไปส่งก็เอามา" "เดี๋ยว! ไปเอาในห้อง แล้วก็ไอ้อ๊อด กับ แนง ก็อยู่ที่นั่นแล้วด้วยไปช่วยๆ กันเตรียมงานไว้เดี๋ยวไอ้ปอมไปถึงจะได้ถ่ายกันเลย มันจะได้เสร็จไว ๆหนังสือปักษ์แรกของปีด้วย ไม่รู้ใครคิดวะว่าต้องเป็นเด็กๆถ่ายขึ้นปกแล้วมันจะเสร็จตอนกี่โมงวะเนี่ย" บ่นเป็นตาแก่เลย "เอ้า..แล้วทำไม..ไม่ให้ปอมมันไปกับตูนเลยล่ะ?" "เดี๋ยวมันต้องออกไปหาลูกค้าตอนบ่ายสองไม่รู้มันจะไปหรือปล่าว และเฉพาะเจาะจงต้องเป็นมันด้วยนะคนอื่นก็ไม่ได้" บ่น!พร้อมกับเดินเข้าห้อง มองหาปอมไม่เห็น "อ้าว! บอกให้รออยู่ในห้อง ไปไหนซะล่ะ" มือก็หยิบของในลิ้นชักยื่นส่งให้ตูน "มันจะไปไหนได้ล่ะพี่ ก็เลาะๆ อยู่ตามห้องจุ้นนั่นแหละ ห้องตัวเองเคยเข้าที่ไหน หยักไย่เต็มห้องแล้วมั้ง" พูดพร้อมกับรับของจากมือไทด์ "เออ!ลืมถาม...พี่เคนไปไหนน่ะพี่ไม่เห็นหน้ามาสองวันแล้ว." "ไปดูสถานที่ถ่ายโฆษณาที่ภูเก็ต ไปกับนา และก็พี่จันทร์" "เออใช่ไม่เห็นหน้านา กับพี่จันทร์ด้วยเหมือนกัน..งั้นตูนไปก่อนล่ะพี่  จะแวะกินข้าวก่อน เที่ยงครึ่งแล้วยังไม่ได้กินข้าวเลยหิว" ตูนเดินออกจากห้อง "เออ ฝากบอกพี่วัฒน์ด้วยว่าเย็น ๆจะเข้าไป ขอเคลีย์งานก่อน" ปากพูดพร้อมกับกดโทรศัพท์ไปที่ห้องของจุ้น "จุ้น..ปอมอยู่ที่ห้องเราหรือปล่าว?" "อยู่..โทรมาก็ดีแล้วช่วยมาลากมันไปทีเถอะมันมากวนจุ้นอยู่เนี่ย..ไม่ได้ทำงานเลย..อุ๊ย!..ไอ้ปออม..ไอ้นี่..[แกรก]" เสียงโทรศัพท์หล่นบนโต๊ะ ไทด์ได้ยินแต่เสียง แต่ถ้าตัดไปที่ห้องของจุ้นจะเห็นปอมยื่นมือมาหยิกแก้มจุ้นทั้งสองข้างเบาๆ จุ้นปล่อยโทรศัพท์ใช้มือทั้งสองจับข้อมือปอมข้างหนึ่งพร้อมกับบิดไปข้างๆตามหลักวิชายิวยิดซู ที่เคยร่ำเรียนมา "โอ๊ย! ไอ้จุ้นเจ็บนะ มันผู้หญิงหรือผู้ชายวะเนี่ยะ ปล่อย! เจ็บ!" ปอมโอดครวญ "ทีหลังจะทำอีกไหม..ฮึมห์..ไอ้ปอม.."จุ้นหมั่นเขี้ยว บิดใหญ่ "ไม่ทำแล้วจ๊ะ..จุ้นจ๋า..ปอมไม่ทำแล้ว" ปอมอ้อน นั่นแหละจุ้นถึงปล่อยและเพิ่งนึกได้ว่าไทด์อยู่ในสายรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมา "ทำอะไรกันวะไอ้คู่นี้..บอกให้ไอ้ปอมมาที่ห้องพี่หน่อยเร็ว!" ไทด์วางสาย "ไอ้ปอม พี่ไทด์เรียกไปที่ห้อง..ไปซะทีซิเกะกะขวางหูขวางตา จะทำงานก็ทำไม่ได้" จุ้นตะคอก ปอมรูปข้อมือป้อยป้อย เดินออกมาจากห้องจุ้น พร้อมร้องเพลงดัง ดัง เพื่อให้คนที่อยู่ในห้องได้ยิน ##วันใด ขาดฉันแล้วเธอจะรู้สึก วันไหนสำนึกแล้วเธอจะเสียใจ## เสียงพนักงานข้างนอกหัวเราะและก็แซวว่า "พี่ปอมเป็นอะไร ร้องเพลงโอดครวญเชียว 5555" "สาว เค้าไม่ต้องการเราแล้วเค้าก็ขับไล่ไสส่ง" ปอมแกล้งป้องปากพูดดัง ๆ เพื่อให้คนในห้องได้ยิน ซักพักก็มีเสียงคนในห้องพูดออกมาว่า "ไอ้ปอม..พี่ไทด์รออยู่แกจะลีลาอีกนานไหม" น้ำเสียงหงุดหงิด นั่นแหละปอม ถึงจะกระเตื้องเดินจากมาแต่ไม่วาย "จ้า..ไปแล้วจ๊ะที่รักจ๋า ดุจริงวุ้ย..ใครจะเอาไปทำเมียวะ" ปอมบ่น พนักงานที่อยู่ข้างนอกพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า "พี่ปอมไง 5555" พนักงานหัวเหราะกันเกรียว ปอมหน้าเหวอ... คนในห้องหน้าแดง "เออ จริงเนอะ..อย่างไอ้จุ้นไม่มีใครเอาอยู่..ต้องเป็นพี่เท่านั้นถึงจะเท่าเทียมกัน อึมห์..น่าคิดแหะน่าคิด" เสียงขยับเก้าอี้ในห้องทำให้ ปอมรีบเดินจ้ำอ้าวออกมาพนักงานหัวเราะกันใหญ่ ปอมเดินเข้ามาในห้องไทด์ "แกล้งอะไรมันอีกล่ะ เสียงลั่นเชียว" "ตามเรื่องตามราวไปพี่หนุก หนุก..มีอะไรพี่ รีบๆบอกมาเดี๋ยวผมจะได้ออกไปที่สตูดิโอซะที" เร่ง ยิก ยิก "พี่จะให้แกไปรับงานที่บริษัทฯ ของคุณมณหน่อยนัดไว้บ่าย2โมง เค้าจะบลี๊ฟให้ฟังคร่าวๆก่อน เกี่ยวกับโปรเจ๊คโฆษณาในแบบที่เค้าต้องการเดี๋ยวเค้าจะฝากเอกสารมาให้พี่ด้วย"ไทด์บอก ปอถึงกับเบ้ปาก "ทำไมพี่ไม่ไปเองล่ะ ไหนๆเค้าก็จะมีเอกสารให้พี่แล้วก็คุยกันไปเลยจะได้จบ ๆผมจะได้ไม่ต้องมาเล่าให้พี่ฟังอีกเสียเวลา" "อ้าว! ไอ้นี่ถ้าฉันไปได้ ฉันจะให้แกไปทำห่...อะไรล่ะ ฉันไม่ว่าง และคุณมณก็เฉพาะเจาะจงมาเลยว่าต้องเป็นแก คนอื่นคุยไม่เข้าใจ ไปทำอะไรให้เค้าติดใจล่ะเค้าถึงได้ขอตัวมาแบบเนี้ย" พูดไปด้วยก็เก็บของบนโต๊ะไปด้วย "ก็ไม่ได้ทำอะไรหรอกพี่ คนมันมีเสน่ห์น่ะ555" หัวเราะชอบใจ "แล้วพี่จะให้ผมไปกับใคร...ไปคนเดียวไม่ไปนะบอกไว้ซะก่อน " "แกจะไปกับใคร เค้าออกไปที่สตูดิโอกันหมดหรือแกจะเอาเด็กข้างนอกซัก2 คน ไปเป็นเพื่อนแก พอแกคุยเสร็จก็ให้มันกลับมา" "พอเลยพี่ ถ้าอย่างงั้นผมไปเองคนเดียวไม่ดีกว่าเหรอ ผมหมายถึงเอาคนที่มันพอจะคุยกับเค้ารู้เรื่องไม่ใช่ไปนั่งเงียบเป็นเพื่อนผม และวันนี้ผมก็ไม่ได้เอารถมาด้วยเอาเข้าอู่อยู่  นั่งแท๊กซี่มา" ปอมบ่นงึมงำ "งั้นเอางี้" ไทด์ยกหูโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกด "จุ้น..ช่วงบ่ายไปนี่แกว่างหรือปล่าว....ปักษ์ไหน....อ้อเอาไว้ก่อนได้พรุ่งนี้ค่อยมาทำ....จะให้ไปเป็นเพื่อนปอมที่บริษัทฯ คุณมณ......เปล่ามันไม่มีคนจริงๆ และมันก็จะไม่ไปด้วยถ้าไม่มีคนไปเป็นเพื่อน.....เอ๊ะก็ฉันไม่ว่าง.คุณมณก็เจาะจงตัวมันด้วย...อย่าเรื่องมากน่าเสียเวลา.มาที่ห้องนี่เอากุญแจมาด้วยไอ้ปอมไม่ได้เอารถมา" ไทด์วางสายพร้อมกับส่ายหัว "ให้ผมไปกับจุ้นเหรอ!" ถามไปด้วยยิ้มไปด้วย ทำท่าปั้นไม้ปั้นมือ ไทด์เห็นแล้วหมั่นไส้ "เออ!..แกอย่าไปยั่วประสาทมันมากนักเลยวะไอ้ปอม แค่นี้ฉันก็โดนหางเลขมาตั้งเยอะแล้ว"ไทด์บ่น ซักแป๊บจุ้นก็เดินหน้างอเข้ามาในห้อง "ไปหรือยัง!" หันมาค้อนวงใหญ่ให้ปอม โทษฐานที่เป็นชนวนทำให้พี่ชายหาว่าตนเรื่องมาก ปอมลุกขึ้น "ไปล่ะพี่  เออแล้วพี่จะเข้าสตูดิโอหรือปล่าว" ไทด์พยักหน้า "ไปตอนเย็น" แล้วก็หันมาหาจุ้น "ขับรถดีดีล่ะ" จุ้นพยักหน้า ปากก็เอ่ยออกมา "พี่ไทด์ฉันบอกจุ๋มให้เตรียมอาหารไว้ให้ที่ห้อง Canteen แล้วอย่าลืมไปกินล่ะจะบ่ายแล้วเดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะ" "แล้วฉันล่ะจุ้นข้าวเช้า ก็ยังไม่ตกถึงท้องข้าวกลางวันก็ไม่มีวี่แววว่าจะได้เห็น ไม่กลัวฉันจะเป็นโรคกระเพาะเหรอ"ปอมออดอ้อน จุ้นค้อน "กระเพาะแกน่ะมันหนังหนาจะอดยังไงก็ไม่ทะลุได้หรอก....เดี๋ยวแกค่อยไปกินกับฉันข้างนอกฉันก็ยังไม่ได้กินเหมือนกัน" จุ้นตะคอกใส่ ปอมทำหน้าทะเล้น "พี่ไทด์ ไอ้จุ้นมันขอฉันออกเดทด้วย..โอ๊ย!..ไอ้จุ้นเจ็บ!" ปอมโดนจุ้นตีทีแขน ไทด์หัวเหราะแล้วก็ส่ายหัว "สมน้ำหน้าแกไอ้ปอมอยู่ดีดีไม่ชอบ ชอบหาเรื่องเจ็บตัว....ไปกันไป๊ ฉันจะได้ทำงานซะที" แล้วทั้งสองก็เดินออกจากห้องทิ้งความสงบเงียบไว้ในห้องไทด์อีกครั้งหนึ่ง                ******************************************* แก้ไขเมื่อ 02 ก.ย. 48 00:05:19 จากคุณ : Korn-kanok - [ 1 ก.ย. 48 20:17:04 ]

ความคิดเห็นที่ 3 (มองซ้ายมองขวา) หมดแล้วใช่ไหมคะ ง่า พระเอกน่ารักจัง จากคุณ : mrs_ricken - [ 1 ก.ย. 48 21:14:49 ]

ความคิดเห็นที่ 4 กิ๊บ กิ๊ว กิ๊บ กิ๊ว...มีเข้ามาอ่านด้วยอ่ะ ดีใจจัง นึกว่าจะไม่มีซะเลี้ยว ขอบคุณ คุณ Ricken นะคะ... เดี๋ยวจะค่อยๆทยอยเอาลงให้ค่ะ ูู จากคุณ : Korn-kanok (Korn-kanok) - [ 1 ก.ย. 48 22:23:08 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อะนะ ปอม ดูๆเหมือนไม่ได้ชอบแต่หยอดจุ้น จังเลย แบบนี้เข้าใจผิดได้เลยนะเนี้ย เพื่อนเท่านั้น แค่เพื่อนเท่านั้น เพิ่งรู้จริงๆ เธอคิดยังไง เอิ้กกก จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 2 ก.ย. 48 05:55:54 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ปอมทำแบบนี้ จุ้นจะเสียใจนะ จากคุณ : scottie - [ 2 ก.ย. 48 19:57:38 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่านกัน บทที่3-4 มาแล้วนะคะ ^^ลิงค์ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3711781/W3711781.html จากคุณ : Korn-kanok - [ 3 ก.ย. 48 00:38:57 ]