ความคิดเห็นที่ 1 ตลอดสองสัปดาห์นั้นก็ไม่ต้องเป็นอันกินอันนอน ทำงานก็เบลอ ๆ ผิด ๆ ถูก ๆ นับถอยหลังอยู่นั่นแหละตอนนั้นก็นึกว่าไปเคาท์ดาวน์อยู่ไทม์แสคว์ซะอีก เล่นเอาคนรอบข้างประสาทตามไปด้วยเหมือนกัน นอกจากนี้ช่วงนั้นก็ต้องเพลา ๆ เรื่องกินลงหน่อยเพราะไม่อย่างนั้นหากต้องใส่สูทขณะที่พุงปลิ้นก็คงดูไม่งามสักเท่าไหร่นักเพราะปกติสูทพวกนี้จะทำให้ดูตัวใหญ่อยู่แล้วด้วย สำหรับคนที่ไม่รู้จะไปหาซื้อสูทที่ไหนก็แนะนำให้ไปแถวสยามอีก ลองดูแถวโรงหนังสกาล่าเขาจะมีสูทดี ๆ ราคาถูกแต่ทรงทันสมัยสุดยอดให้เลือกเรียกว่าใส่แล้วมั่นใจเต็มเปี่ยมเลย ในที่สุดหลังเริ่มนับจากหลักพันก็มาถึงศูนย์เสียที วันสัมภาษณ์ที่รอคอยมาถึงจำได้ว่าตื่นมาตอนตี 5 เพราะต้องเดินไปแต่งหน้าทำผมให้เสร็จก่อน 7 โมงเช้าเนื่องจากต้องสัมภาษณ์รอบ 10 โมง ก็กลัวว่ารถจะติดเพราะเป็นวันธรรมดาและที่สัมภาษณ์ตอนนั้นก็อยู่ที่โรงแรมดิเอมเมอรัล รัชฎาจุดที่รถติดมหาโหดเหมือนกันยิ่งต้องไปจากที่พักของเราแถวปิ่นเกล้าแล้วก็ต้องเผื่อเวลากันเยอะหน่อย พอแต่งหน้าทำผมเสร็จก็ต้องรีบกลับมาแต่งตัวแล้วบึ่งไปที่สัมภาษณ์เลยอาหารเช้าก็ซื้ออะไรง่าย ๆ ไปกินบนรถแต่เอาเข้าจริง ๆ ก็กินอะไรไม่ค่อยลงซึ่งทุกคนคงรู้ว่าเพราะอะไร พอไปถึงตอนนั้นเป็นเวลาก่อนนัดหมายครึ่งชั่วโมงเองเราต้องไปรอเรียกชื่อตามคิวนัดซึ่งในระหว่างนั้นก็ทำเหมือนเดิมคือหาคนข้าง ๆ คุยเพื่อลดความเครียด เลยเวลานัดไปเล็กน้อยก็มาถึงคิวของเราซึ่งเขาก็เรียกเข้าไปในห้องสัมภาษณ์พร้อมกับผู้สมัครคนอื่นอีก 4 คนเนื่องจากรอบแรกจะเป็นการสัมภาษณ์แบบอภิปรายกลุ่ม (Group Discussion) โดยแต่ละกลุ่มก็จะมีอยู่ 5 คน นั่งเป็นครึ่งวงกลมอยู่หน้ากรรมการ 3 ท่านโดย 2 ใน 3 จะเป็นคนญี่ปุ่น ซึ่งกรรมการจะนั่งรอเชือดเราอยู่แล้ว เริ่มต้นกรรมการจะให้ทุกคนแนะนำตัวสั้น ๆ เป็นภาษาอังกฤษถ้าจะให้ดีควรอยู่ระหว่าง 30-45 วินาที ก็กะสัก 5 ประโยคแล้วกันเอาแบบเด็ด ๆ ที่เขาจะสนใจเราเลยนะแบบที่รำมวยนาน ๆ ไม่ต้องเลย พอแนะนำกันครบทุกคนกรรมการเขาจะถามคำถามขึ้นมา 1 ข้อจะเรียกว่าหัวข้ออภิปรายก็ได้โดยทุกคนจะร่วมกันแสดงความคิดเห็น ส่วนตัวเราพยายามแสดงความเห็นให้ตรงประเด็นที่สุดและพยายามใช้ศัพท์ง่าย ๆ ฟังไม่ยาก และพูดช้า ๆ ชัด ๆ อย่างที่เตรียมตัวมา ที่สำคัญต้องกระชับได้ใจความเพราะเขาจะกำหนดเวลาในแต่ละหัวข้อเอาไว้ซึ่งผู้สัมภาษณ์ทุกคนต้องใช้เวลานั้นร่วมกันไม่ใช่ของเราคนเดียว ข้อแนะนำในขั้นตอนนี้ก็คือถ้าเราแสดงความคิดอยู่คนเดียวไม่เปิดโอกาสให้คนอื่นพูดบ้าง แบบโชว์พราวด์จะพรีเซนท์ตัวเองสุด ๆ (กลุ่มเราก็บังเอิญมีคนหนึ่ง) กรรมการคงจะมองว่าเราเห็นแก่ตัวไม่ยอมเปิดโอกาสให้คนอื่นบ้างและไม่ใช่ผู้ฟังที่ดี ที่สำคัญเรื่องการทำงานเป็นทีมคงลืมไปได้เลยหากเราเป็นคนแบบนี้ แต่คนที่พูดน้อยจัดก็ต้องระวังเพราะกรรมการอาจไม่สนใจหรือคิดว่าเราไม่มีความสามารถได้ เราก็สังเกตว่าคนที่พูดมากที่สุดกับคนที่พูดน้อยที่สุดมักจะตกรอบ (เราจดเลขรหัสเขาไปดูผลและถามเพื่อนในกลุ่มอื่นด้วย) ก็แนะนำให้พูดกลาง ๆ ยิ่งเฉลี่ยแล้วเท่ากันหรือใกล้เคียงกันก็เพิ่มโอกาสให้กับทุกคน อีกนิดตอนคนอื่นพูดก็ตั้งใจฟังด้วยบางคนพอพูดจบหรือยังไม่ถึงคิวก็เอาแต่นั่งนึกที่จะตอบคำถามต่อไปแบบไม่ใยดีคนอื่นเลยแบบนี้ก็สังเกตเห็นเหมือนกันว่าตามสองคนนั้นไปติด ๆ ปกติการอภิปรายกลุ่มจะให้เวลาราว 5 นาทีแล้วกรรมการจะเลือกถามคำถามเป็นรายบุคคลในรายที่เขาสนใจ โดยกลุ่มเราก็มีเราและเพื่อนอีกสองคนที่กรรมการเขาถามเรื่องส่วนตัวโดยไม่ใส่ใจอีกสองคนเลย(ไม่ต้องบอกนะว่าสองคนไหน) พอคุยไปสักพักก็ดูเหมือนเขาจะมุ่งเป้ามาที่เราและเพื่อนอีกคนหนึ่งที่พูดภาษาญี่ปุ่นได้ บอกตามตรงตอนนั้นไม่ได้ดีใจเลยเพราะคิดว่าแห้วอีกแน่ ๆ เพราะเราพูดภาษาญี่ปุ่นไม่ได้เลยขนาดจะเลียนคำพูดจากโฆษณาหนอนชาเขียวยังเพี้ยนแทบตาย พอหมดเวลาสัมภาษณ์ก็เดินออกจากห้องด้วยความโล่งใจถึงจะเป็นแบบปีที่แล้วก็ไม่เป็ไรเพราะครั้งนี้รู้สึกดีที่เราเตรียมตัวมาเต็มที่และทุ่มเทชนิดที่เทียบกับครั้งแรกไม่ได้เลย ดังนั้นถ้าจะพลาดก็เป็นเพราะเราคุณสมบัติไม่ถึงไม่ใช่ปิดตาตีหมอแบบครั้งที่ผ่านมา จากคุณ : piglet - [ 1 ก.ย. 48 22:02:50 A:203.118.109.5 X: TicketID:107059 ]

ความคิดเห็นที่ 2 กลับไปถึงบ้านก็ต้องตั้งหน้าตั้งตารอผลอีก 2 สัปดาห์ เพิ่งจะเข้าใจว่าการรอคอยเป็นสิ่งทรมานที่สุดก็คราวนี้เอง วันที่ประกาศผลนั้นก็เหมือนเดิมเลยเราไปทำงานตามปกติ เพื่อนคนเดิมยังรับหน้าที่เป็นพลส่งสารและข้อตกลงเดิมจะกลับไปบอกที่ห้อง แต่ก็เป็นไปตามนิสัยของเขาโทรศัพท์ของเราดังขึ้นพอโชว์ชื่อเขาก็แทบกรี๊ดสนั่นเพราะรู้แล้วว่าเขาโทรมาทำไมยิ่งพอคุยจบการงานแทบไม่เป็นอันทำต่อ ตั้งแต่ 10 โมงจึงถึงบ่ายสองนั่งวาดภาพตัวเองสวมยูนิฟอร์มกำลังเดินลากกระเป๋าขึ้นเครื่องแล้ว แต่พอคิดไปสักพักก็เตือนตัวเอง นี่รอบแรกเองนะเธอยังเหลืออีกหลายขั้นตอน ตื่นเสียที! ทีนี้เริ่มกลัวใหม่ล่ะซิว่าถ้าไปตกรอบต่อ ๆ ไปมันจะช้ำใจยิ่งกว่าอีกเพราะดันได้ลิ้มรสความสุขมาก่อนแล้วต้องมาพบความทุกข์ทีหลังแบบนี้มีหวังตายแน่ ๆ ว่าแล้วก็เตรียมตัวสัมภาษณ์รอบสองดีกว่าเหมือนเดิมมีเวลาเกือบสองสัปดาห์ให้เตรียมคำถามคำตอบ แน่นอนว่ารอบนี้คำถามจะต้องเกี่ยวข้องกับตัวเราเป็นหลักเพราะเป็นการสัมภาษณ์เดี่ยวแล้วดังนั้นคำถามแบบกว้าง ๆ พอจะข้ามไปได้ก็เลยสามารถตีวงคำถามได้แคบลงอีกหน่อย ส่วนการแต่งกายก็ไม่ต่างกันนักแต่ว่ารอบนี้สูทขอให้เป็นแขนสั้นซึ่งบริษัทเขากำหนดมา(แต่เห็นบางคนใส่แขนยาวไปก็มีบ้าง) เราเองหาซื้อสูทแขนสั้นไม่ทันเพราะหายากพอดูไอ้ที่เจอก็คล้ายครูสอนสังคมยังไงไม่รู้ขืนใส่ไปพวกได้ยกมือไหว้เป็นศาลพระภูมิกันหมดแน่ สุดท้ายคืนก่อนสัมภาษณ์ยังหาไม่ได้เลยตัดสินใจหั่นแขนสูท 1 ใน 2 ตัวที่มีอยู่แล้วก็พับรอยตัดเข้าด้านในจากนั้นเอาน้ำยารีดผ้าเรียบอัดกลีบให้แน่นแล้วรีดทับหลายครั้งพอที่ชายจะไม่หลุดลุ่ยต่อหน้ากรรมการ ปรากฏว่าออกมาก็ดูโอเคและดูไม่ออก เคล็ดลับนี้ใครจะเอาไปใช้ก็ได้เลยนะไม่หวงห้ามแต่ต้องมือแม่น ๆ หน่อยไม่งั้นจะกลายเป็นบาร์เทนเดอร์ไปได้ วันรุ่งขึ้นก็ตื่นเวลาเดิมอีกครั้งเพราะต้องไปหาช่างผมคนเดิมและเข้าสู่ขั้นตอนเดิม ๆ พอไปถึงโรงแรมใจก็แทบจะวิ่งออกมาเต้นข้างหน้าใครที่คิดว่าจะควบคุมอารมณ์ได้ขอบอกว่าคงยากหน่อย ไหนจะตื่นเต้น กลัว ประหม่า กังวล โอ๊ย! สารพัด พอถึงห้องก็เข้าไปนั่งรอแต่คราวนี้รอแป๊บเดียวพี่แอร์เขาก็มาเรียกเข้าไปสัมภาษณ์เลยก็เดินตามเขาไปแบบลอย ๆ อ่ะนะ มารู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ในห้องสัมภาษณ์ต่อหน้ากรรมการเสียแล้ว กรรมการก็เหมือนเดิม 2 ใน 3 เป็นคนญี่ปุ่นเริ่มต้นเขาก็ให้เราแนะนำตัวอีกครั้งหลังจากนั้นก็อ่านบทความภาษาอังกฤษที่เขาเตรียมมาให้ไปเรื่อย ๆ จนกว่าเขาจะพอใจและบอกให้หยุด เราก็พยายามอ่านช้า ๆ ชัด ๆ และไม่ดัดสำเนียงเป็นอิงริชชน เรื่องเว้นวรรคและโทนเสียงก็สำคัญเช่นกันนะนอกจากนี้ตอนอ่านก็ต้องจับใจความด้วยเพราะพออ่านจบเขาจะถามว่าเกี่ยวกับอะไรประเภทนกแก้วนกขุนทองระวังให้ดี เราอ่านไปประมาน 4-5 บรรทัด กรรมการก็บอกให้หยุดแล้วแต่ละคนก็ยิงคำถามมาเป็นชุดส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับเรื่องของตัวเรา เช่น ทำอะไรอยู่ ทำไมถึงอยากเป็นแอร์ เคยไปเที่ยวเมืองนอกไหม คิดจะเรียนภาษญี่ปุ่นไหม ฝึกหนักนะจะทนไหวไหม เป็นต้น หลังสัมภาษณ์ไป 5 นาทีเขาก็ให้ออกจากห้องมานั่งรอสัมภาษณ์กับผู้บริหารชาวญี่ปุ่น 2 ท่าน ซึ่งถือเป็นสัมภาษณ์รอบสามมั้งแต่ทุกคนที่ผ่านมารอบสองมาก็ได้สัมภาษณ์รอบนี้หมดนะ ขอเล่าความเปิ่นของเราตอนสัมภาษณ์รอบสองหน่อยคือพออ่านจบกรรมการเขาถามเรื่องโน้นเรื่องนี้สักพักเขาก็ถามว่าพูดภาษาญี่ปุ่นได้บ้างไหมเราก็ตอบว่าไม่ได้เลย เขาก็ย้ำว่าสักคำก็ไม่ได้เลยหรือ ตอนนั้นในหัวดันคิดออกแค่สองคำคือ อิมเม่จื่อไต๋ กับ ซาโยนาระ ตอนนั้นไม่รู้คิดอะไรก็ตอบว่าได้คำเดียวคือ ซาโยนาระ เท่านั้นแหละกรรมการทุกคนหัวเราะกันสนั่นจอเลยประมานว่าเราเป็นโน๊ต เชิญยิ้มมั้งแต่เราก็งงว่าขำอะไรกัน เขาก็ไขปริศนาว่าเพิ่งเจอกันจะรีบไปไหนอยู่สัมภาษณ์ให้จบก่อนซิ ตอนหลังออกมานั่งรอสัมภาษณ์รอบสามเล่าให้คนที่นั่งรอสัมภาษณ์ด้วยกันฟังเขาก็ฮาแตกเหมือนกัน ขนาดเล่าให้เพื่อนที่มารอรับกลับบ้านฟังเขาก็ขำหลุดโลกขณะขับรถด้วยแล้วบอกว่าเราอารมณ์ขันดี แต่จะว่าไปถึงตอนนี้เราก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเราพูดแค่นี้มันขำอะไรนักหนา จากคุณ : piglet - [ 1 ก.ย. 48 22:05:18 A:203.118.109.5 X: TicketID:107059 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เอาล่ะกลับมาเรื่องสัมภาษณ์กับนายญี่ปุ่นดีกว่า ถ้าใครเคยทักทายหรือมีเพื่อนเป็นคนญี่ปุ่นก็จะทราบว่าภาษาอังกฤษของคนญี่ปุ่นฟังยากมากกกก เพราะโดยธรรมชาติภาษาของเขาจะมีแต่เสียงสั้นทำให้ลิ้นคนญี่ปุ่นค่อนข้างแข็งไม่เหมาะสมกับการออกเสียงแบบฝรั่งเลย เพราะเหตุนี้เราจึงฟังภาษาอังกฤษแบบของนายญี่ปุ่นไม่ค่อยรู้เรื่อง อาศัยการอ่านปากเอาเป็นหลัก แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ถามอะไรมากเขาจะสนใจกับการสังเกตรูปลักษณ์ภายนอกของเรามากกว่ารู้สึกเหมือนถูกดูตัวยังไงไม่รู้ ไม่นานเขาก็เชิญออกจากห้องสัมภาษณ์เป็นอันเสร็จพิธี หลังจากเสร็จการสัมภาษณ์พี่ ๆ แอร์ก็จะแจ้งวันประกาศผลอีกที คราวนี้ก็ต้องมาลุ้นกันต่ออีกรอบ หลังจากนั้นประมานสองอาทิตย์วันประกาศผลรอบสองก็มาถึงเรายังทำเหมือนเคยคือส่งพลนำสารไปตรวจสอบข่าวกรองขณะที่เราก็กลายเป็นหนูติดจั่นอยู่ที่บ้านในต่างจังหวัดเพราะลาพักร้อนกลับไปพักใจที่บ้าน ตอนที่รู้ผลว่าผ่านรอบนี้ไปได้ดีใจมาก ๆ แทบจะกระโดดไปทั่วบ้านเลยนับจากที่เพื่อนเราเขาโทรมาบอก แต่การผ่านรอบนี้ได้จำเป็นต้องมารายงานตัวภายในหนึ่งสัปดาห์ทำให้แผนการพักผ่อนจบลงทันทีต้องรีบมารายงานตัวตามกฎ เมื่อมาถึงก็ลองตรวจดูชื่อที่บอร์ดหน้าบริษัทอีกครั้งเพื่อขอให้แน่ใจอีกรอบว่ามีชื่อของเราปรากฏอยู่จริง ๆ พอเห็นชื่อโชว์หราอยู่โดยบอกวันเวลาที่ต้องไปตรวจร่างกายและสถานที่แล้วก็เลยเข้าไปรายงานตัวในบริษัทเลยเขาก็แจกแจงรายละเอียดเรื่องการตรวจร่างกายให้อีกครั้ง โดยสถานที่ที่ต้องไปตรวจก็คือโรงพยาบาลกรุงเทพที่ซอยศูนย์วิจัยโดยพี่แอร์เขาก็จัดการส่งมอบกระป๋องใส่อุจจาระสำหรับไปให้หมอตรวจหาพยาธิมาในวันนั้นเลยโดยบอกว่าเมื่อเก็บอุนจิของเราแล้วให้เอาไปในวันตรวจร่างกายเลยทีเดียว ก่อนไปตรวจร่างกายก็ไปหาข้อมูลใน thaicabincrew อีกครั้งเพื่อหารายละเอียดเกี่ยวกับการตรวจร่างกายโดยส่วนใหญ่เพื่อน ๆ ที่เข้ามาเดินใน web ตอนนั้นก็ลดจำนวนลงไปเยอะพอสมควรจะแนะนำกันว่าให้ถ่ายพยาธิก่อน 3 วัน แม้เราจะไม่ใช่คนทานอะไรดิบ ๆ แต่เพื่อความชัวร์ก็ทำเหมือนกันนะแบบไม่อยากพลาดด้วยเรื่องแบบนี้น่ะ อีก เรื่องที่ทุกคนดูจะเป็นกังวลก็คือกระดูกสันหลังเพราะมีข่าวบอกว่าถ้ากระดูกสันหลังคดเกิน 10% เขาจะไม่รับเลย เราก็เลยตัดสินใจไปตรวจก่อนโดยหมอก็บอกว่าคดนิดหน่อยคงไม่เป็นไรน่าจะผ่านแต่เราก็ไม่แน่ใจขึ้นมาแล้วซิ สุดท้ายเลยไปปรึกษานักกายภาพบำบัดเขาก็เลยใช้วิธีดัดกระดูกสันหลังให้ก่อนไปตรวจ 1 วัน เขาบอกว่ามันจะอยู่ในสภาพที่เขาจัดให้ได้สัก 2-3 วัน ก็ไม่รู้ว่าวิธีนี้จะได้ผลกับทุกคนไหมแต่ใครที่ปัญหาเรื่องนี้อยู่จะลองวิธีนี้ก็ได้แต่ต้องหานักกายภาพบำบัดเก่ง ๆ หน่อยนะเพราะเราว่ามันเสี่ยงอยู่เหมือนกัน วันที่จะไปตรวจร่างกายนั้นเขาจะห้ามกินและดื่มอะไรตั้งแต่เที่ยงคืนเพราะต้องเจาะเลือดเพื่อไปตรวจหาอะไรหลายอย่าง เราก็ไปถึงโรงพยาบาลประมาน 7 โมงครึ่งคนเข้าคิวกันยาวเหยียดอยู่แล้วเลยต้องไปต่อท้ายเขา รออยู่นานเหมือนกันกว่าจะได้วัดส่วนสูงชั่งน้ำหนักหลังจากนั้นก็พาไปวัดสายตาแล้วก็พาเราไปยังห้องเจาะเลือด นั่งรอคิวอยู่สักพักก็เห็นพยาบาลช่วยกันหิ้วปีกเพื่อนที่มาตรวจด้วยกันออกมาเลยตกใจกันยกใหญ่ว่ามันตรวจกันโหดอย่างนี้เลยหรือ ปรากฏว่าพี่พยาบาลเขาเห็นทุกคนมองกันเหรอหราก็รีบบอกว่าคนนี้เขากลัวเลือดไม่มีอะไรจ้ะที่สำคัญเขาอดอาหารมานานเลยหิวจนตาลายด้วยทุกคนเลยใจชื้นขึ้นมา พอเสร็จปุ๊บก็เสียเลือดไปหลอดใหญ่แล้วเขาก็พาไปวัดความดันและตรวจการได้ยินพร้อมทั้งตรวจปัสสาวะด้วย จากนั้นเป็นการตรวจคลื่นหัวใจโดยการตรวจนี้ต้องถอดเสื้อออกหมดรวมทั้งเสื้อชั้นในด้วยพอเตรียมตัวเรียบร้อยพยาบาลจะเอาเจลสีฟ้า ๆ มาทาหน้าอกแล้วก็มีเครื่องอะไรไม่รู้มาตรวจ ตอนแรกก็เขิน ๆ นะเพราะอยู่ดี ๆ ต้องมาถอดเสื้อโชว์ใครก็ไม่รู้ถึงจะเป็นผู้หญิงด้วยกันก็เถอะแต่พอเห็นเขาทำหน้าเฉย ๆ แบบว่าคงเห็นมาจนชินก็เลยรู้สึกดีขึ้น จากคุณ : piglet - [ 1 ก.ย. 48 22:07:42 A:203.118.109.5 X: TicketID:107059 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หลังจากนั้นก็เดินขึ้นไปเอกซเรย์โดยใส่ชุดของโรงพยาบาลซึ่งคล้ายกับชุดนอนมากและดูจะแอบเซ็กซี่กันเล็ก ๆ โดยขั้นตอนตรวจร่างกายนี้เขาจะห้ามญาติมาอยู่ดูเลยเพราะบางทีแต่งตัวแบบนี้เกิดมีญาติผู้ชายของคนตรวจมารอก็จะพาอายกันไปหมด ส่วนการเอกซเรย์ก็มีทั้งการตรวจปอดและกระดูกสันหลังอย่างที่บอกไปแล้ว พอเสร็จขั้นตอนนี้ก็กลับขึ้นไปพบแพทย์ให้ตรวจหามะเร็งเต้านมโดยหมอจะคลำหน้าอกของเรา บอกตามตรงอันนี้ยิ่งเขินไปอีกแต่ก็ยังดีที่เป็นหมอผู้หญิงตรวจนะเพราะเพื่อนเราเคยไปตรวจเองที่บาง โรงพยาบาลเจอหมอผู้ชายตรวจด้วย แต่แล้วความเขินอายที่ผ่านมาทั้งหมดก็กลายเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อยไปเลยเมื่อต้องไปกับพยาบาลเพื่อเข้าไปในห้องตรวจที่ปิดมิดชิด พอพี่พยาบาลเดินมาถึงก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงบอกให้เราถอดกางเกงในแล้วก็ให้ก้มเพื่อที่เขาจะได้ตรวจพยาธิที่ทวารหนักขอบอกเลยนะว่าทั้งเจ็บทั้งอายจนพูดไม่ออก แต่พอผ่านขั้นตอนนี้ก็เป็นอันว่าเสร็จเรื่องซึ่งก็ปาเข้าไปบ่ายสองใช้เวลาตั้ง 5 ชั่วโมง สำหรับคนที่จะพาใครไปรอควรบอกให้เขาทำใจเลยเพราะเพื่อนเราเขาไม่รู้ต้องรอแบบไร้จุดหมายตั้ง 5 ชั่วโมงเล่นเอาเซ็งไปเหมือนกัน ส่วนใครที่ไม่แข็งแรงแนะนำให้ทานข้าวเย็นตุนไว้เยอะ ๆ หน่อยเพราะแม้ระหว่างตรวจเขาจะพอมีของว่างให้รองท้องแต่ก็ไม่พอทำให้หายหิวสักเท่าไหร่ รอไปหนึ่งอาทิตย์ก็ได้เวลาไปตรวจดูผลการตรวจร่างกายที่หน้าบริษัท คราวนี้ไปดูผลเองบ้างตอนที่ไล่นิ้วไปตามชื่อที่เรียงแถวยาว ๆ นั้นก็สั่นเล็กน้อยแบบว่าถ้ามาตกรอบตอนนี้ล่ะก็คงทำใจลำบากแย่เลย แต่แล้วสวรรค์ก็ทรงโปรดเห็นชื่อตัวเองอยู่บนบอร์ดดีใจจนเนื้อเต้นเลยรีบวิ่งเข้าไปรายงานตัวเลยเหมือนกลัวเขาจะเปลี่ยนใจน่ะ พอรายงานตัวเสร็จเขาก็จะแจ้งรายละเอียดว่าจะต้องไปเตรียมเรียนภาษาญี่ปุ่นมาด้วยโดยมีอาจารย์คนไทยของแจลเวยส์มาชี้แจงรายละเอียดที่เราต้องเรียนมาก่อนและแนะนำว่าควรไปเรียนที่ไหนดีบ้าง พร้อมกันนั้นก็แจกการบ้าน 3 ชุดโดยแบ่งส่งเป็นช่วง ๆ พร้อมกับย้ำว่าควรไปเรียนภาษาญี่ปุ่นไว้ให้มากที่สุดจะเป็นประโยชน์ต่อตนเองซึ่งก็ถือเป็นอีกหนึ่งด่านอรหันต์ แต่ก็นั่นแหละฟันฝ่าจนมาจุดนี้แล้วจะมีบันไดอีกกี่ขั้นก็ต้องไปให้ถึง การเรียนภาษาญี่ปุ่นนั้นก็ไม่ง่ายเลยแต่เราก็ยังดีที่เป็นคนชอบการเรียนภาษาเป็นทุนเดิมเลยช่วยได้บ้างแต่ถ้าใครที่ตรงข้ามกับเราก็ขอบอกว่าต้องทำใจหน่อยเพราะสายการบินนี้ภาษาญี่ปุ่นสำคัญกว่าภาษาอังกฤษเลยแหละ แม้คนที่ผ่านการสมัครในรอบเดียวกันก็ไม่ใช่จะได้เรียกทำงานพร้อมกันนะเพราะเขาเแบ่งเป็นหลายรุ่น รุ่งหนึ่งก็ราว 30 คน ซึ่งใครโชคดีได้รุ่นแรกของรอบก็จะได้รับการแจ้งให้ทราบในวันที่รายงานตัวเลยพร้อมทั้งนัดไปเซ็นสัญญาทันที ส่วนที่เหลือก็ต้องไปรอคอยอยู่ที่บ้านซึ่งใครโชคร้ายอาจต้องรอถึง 5 –6เดือนก็มี แต่เราโชคดีหน่อยคือได้รุ่นสองของรอบนั้นพอกลับไปบ้านได้วันเดียวก็ได้รับโทรศัพท์แจ้งกำหนดวันเซ็นสัญญาเลยเรียกว่าทันใจดีเหมือนกัน(ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมไม่บอกซะตอนรายงานตัวไปเลย) วันที่เซ็นสัญญาก็ห่างจากวันที่ประกาศผลราวสองเดือนมั้งเราก็จัดแจงลาออกจากที่ทำงานเก่าและก็ถือโอกาสที่มีเวลาว่างไปเที่ยวพักผ่อนนิดหน่อยเพื่อรับการผจญภัยต่อไป ในวันเซ็นสัญญาก็ตื่นเต้นนิดหน่อยเพราะจะได้เจอและทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ที่ต้องมาอยู่ร่วมกันอีกหลายเดือนราว 30 คนได้ วันนั้นก็ต้องเซ็นเอกสารอะไรก็ไม่รู้มากมายจนจำไม่ได้ไหนจะเป็นใบเปิดบัญชีธนาคารที่โตเกียวและฮาวาย ไหนจะเป็นสัญญาประกันชีวิต เริ่มจรดปากกาตั้งแต่ 8 โมงเช้าลากไปเสร็จเกือบบ่ายสองอีกครั้ง แต่ก็เอาเหอะนี่ดูจะเป็นขั้นตอนที่เบาที่สุดแล้วล่ะมั้ง ต้องยอมรับเลยนะว่าขั้นตอนสมัครราวสองเดือนกว่า ๆ เป็นช่วงที่หินมากของชีวิตทั้งเหนื่อย ทั้งกลัว ต้องเตรียมตัวเตรียมใจเพื่อทำให้ได้เต็มที่พร้อมทั้งต้องเผื่อใจยอมรับหากไม่เป็นอย่างที่คิด แต่แล้วความพยายามที่ลงทุนลงแรงไปก็พาให้เรือแห่งความฝันของเรามาจนถึงฝั่งได้อย่างปลอดภัย แต่เพื่อนเราเขาก็เตือนว่านี่ไม่ใช่จุดสุดท้ายของความสำเร็จเพราะนี่คือจุดเริ่มต้นของการเป็นแอร์โฮสเตสเท่านั้นเอง เรียกได้ว่าอยู่ที่นี่มีลุ้นทุกขั้นตอนเลยเพราะบางคนที่เซ็นสัญญาแล้วสุดท้ายไม่มีโอกาสที่จะได้บินเลยแม้แต่ไฟล์ทเดียวก็มี สัญญานั้นจึงไม่ใช่การรับประกันว่าความฝันนี้จะสำเร็จเสมอไป สิ่งที่รับประกันความสำเร็จของเราจึงมีเพียงความพยายามของตัวเราเท่านั้นเหมือนกับที่เพื่อนคนหนึ่งใน thaicabincrew เคยบอกไว้ว่า “แม้เราจะไม่ได้ born to be แต่ก็ต้อง try to be ให้ได้” จากคุณ : piglet - [ 1 ก.ย. 48 22:10:38 A:203.118.109.5 X: TicketID:107059 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอโทษเพื่อน ๆ ด้วยเพราะเป็นครั้งแรกที่ลง เลยขอลงซะ 3 บท แต่หลังจากนี้จะลงอาทิตย์ละบทเท่านั้น ไม่นานก็จบขอโทษที่กินที่นะคะ ลิงค์ บทที่ 1 ดักแด้ฝัน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3709469/W3709469.html บทที่ 2 ความพยามยามครั้งที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3709504/W3709504.html จากคุณ : piglet - [ 1 ก.ย. 48 22:21:02 A:203.118.109.32 X: TicketID:107059 ]

ความคิดเห็นที่ 6 บทที่ 1 ดักแด้ฝัน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3709469/W3709469.html บทที่ 2 ความพยามยามครั้งที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3709504/W3709504.html ลงหลายตอนก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เพียงแต่อยากให้รวมไว้กระทู้เดียวกัน เวลาลงหลายตอนพร้อมกันน่ะ จากคุณ : scottie - [ 2 ก.ย. 48 20:25:58 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หาเจอจนได้ ระเอียดดีจัง รออ่านต่อนะคะ จากคุณ : Milkyway - [ 21 ต.ค. 48 01:11:14 A:67.51.57.144 X: ]