ความคิดเห็นที่ 1 ~3~ Bellini หลี่ชวนฟางไม่ได้มาร้านกิ๊ฟชอปแบบนี้มานานแล้ว  ภายในร้านมีพวกเครื่องเงินแบบพื้นเมืองลวดลายสวยงามหลากหลายรูปแบบ  ส่วนใหญ่เป็นสินค้าที่เจ้าของร้านนำเข้ามาจากแต่ละท้องถิ่นเลยทีเดียว  หน้าร้านมีสุภาพสตรีผิวพรรณคมขำ  ร่างเล็ก  แต่งกายอย่างนักทำนายยิปซี  มีหนังสือคู่มือทำนายจักรราศีวางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าอย่างที่เห็นเป็นปรกติ ตอนที่หลี่ชวนฟางเข้าไปในร้าน  ลูกค้ายังไม่มากนัก  สุภาพสตรีที่แต่งกายอย่างนักทำนายยังคงแต่งกายเหมือนเดิมกับต่างหูวงกลมคู่ใหญ่ “หนูราศีมีนใช่ไหมจ้ะ?” สุภาพสตรีนักทำนายถามด้วยรอยยิ้ม หลี่ชวนฟางมีสีหน้าแปลกใจยามถามกลับไปว่า “คุณรู้ได้ยังไงคะ?” “หนังสือทำนายว่าวันนี้ฉันจะพบคนราศีมีนหลายคนน่ะสิ” เธอหยุดพูดเล็กน้อย  ก่อนเอ่ยต่อว่า “คนราศีมีนวันนี้ใจสปอร์ตเป็นพิเศษจังเลยนะจ้ะ” หลี่ชวนฟางยิ้มๆ  หยิบกำไลเงินลวดลายเถาไม้อ่อนช้อยขึ้นมาดูก่อนจะมองผ่านตู้กระจกของร้านออกไปข้างนอก  ตรงกันข้ามของร้านนี้เป็นร้านอาหารอิตาเลียนที่เพิ่งมีคนเดินออกมา  เขาเป็นชายหนุ่มสวมผ้ากันเปื้อนสีขาว  กำลังยืนบิดขี้เกียจอยู่ที่ริมถนน เธอวางกำไลเงินลง  ชายคนนั้นมองมาทางเธอเช่นกัน  ใบหน้าของเขาแสดงความแปลกใจชัดเจน “เดี๋ยวมานะคะ” หลี่ชวนฟางพูดกับนักทำนาย สุภาพสตรีนักทำนายยงคงร้องไล่หลัง “หนูๆ คนราศีมีนจะไม่อุดหนุนกันหน่อยหรือจ้ะ” หลี่ชวนฟางวิ่งออกจากร้านกิ๊ฟชอปตรงไปหาชายที่ยืนอยู่ฟากฝั่งถนนพร้อมรอยยิ้มแย้มแจ่มใส “อาจารย์！” หญิงสาวเรียก ชายคนนั้นยิ้มอย่างเขินๆก่อนพูดว่า “ไม่เจอกันนานนะ” “อาจารย์มาอยู่นี่ได้ไงคะ?” เธอถาม “กินอะไรมาหรือยัง?” หลี่ชวนฟางส่ายหน้า “งั้นเข้ามากินอะไรก่อนสิ” ชายหนุ่มว่า หลี่ชวนฟางตามเขาเข้าไปในร้านอาหารที่ตกแต่งไว้อย่างอบอุ่น “ดื่มอะไรดี?” เขาถาม “อะไรก็ได้ค่ะ” “งั้น Bellini ดีไหม?” “อะไรคือ Bellini คะ?” “เป็นเครื่องดื่มของเวนิซน่ะ  ทำจากน้ำลูกพีชผสมกับเหล้านิดหน่อย” “โอเคค่ะ” หลี่ชวนฟางพยักหน้ารับ เมื่อชายหนุ่มนำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ  ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินออกมาจากครัวด้วยเช่นกัน  เธอถอดผ้ากันเปื้อนที่สวมอยู่ออกแล้วพูดกับเขาว่า “ฉันไปก่อนนะ” เธอหันมาทางหลี่ชวนฟางแล้วหันไปถามเขาว่า “ยังมีลูกค้าอีกเหรอ?” “ลูกศิษย์เก่าน่ะ” ชายหนุ่มตอบ หญิงสาวหันมาผงกศีรษะให้หลี่ชวนฟางเล็กน้อยก่อนจะหันกายเดินออกไป ชายหนุ่มวางแก้วเครื่องดื่ม Bellini ลงตรงหน้าเธอ  บอกว่า “ลองดูสิ” “ขอบคุณค่ะ คนนั้นแฟนอาจารย์หรือคะ?” “นั่นน้องสาวครูเอง” “อ๋อ” หลี่ชวนฟางยิ้มนิดๆ “วันนี้มีปลาแซลมอนสดๆ  ลองสปาเก็ตตี้ปลาแซลมอนหน่อยไหม?” “แซลมอนนี่เขาเอาไว้ทำอาหารญี่ปุ่นไม่ใช่เหรอคะ?” “คนอิตาเลี่ยนก็กินเหมือนกัน  เราเอาไปย่างรมควัน  รสชาติไม่เลวเหมือนกันนะ” “หนูอยากลองค่ะ!” หลี่ชวนฟางคว้ามีดกับส้อมมาถือทำท่าเตรียมพร้อม ชายหนุ่มยกสปาเก็ตตี้ปลาแซลมอนสองจานออกมาจากครัว พูดว่า “พอดีเลย  นี่เป็นมื้อกลางวันของครูเหมือนกัน” “นี่เป็นร้านของอาจารย์หรือคะ?” เขาพยักหน้า “อาจารย์ไม่ได้ทำงานที่บริษัทโฆษณาแล้วหรือคะ?” “ครูลาออกแล้วเมื่อสองปีก่อน  ครูกับน้องสาวชอบทำอาหารมาตั้งแต่เด็กแล้ว  น้องสาวครูเขาทำอาหารเก่งนะ  เขาก็เพิ่งลาออกจากงานที่ทำเหมือนกัน  พวกเราเลยมาเปิดร้านอาหารกันน่ะ” “กิจการเป็นยังไงบ้างคะ?” “ดีมากเลยล่ะ” “คงยุ่งมากสินะคะ?” “ถึงจะเหนื่อยแต่ก็เป็นงานที่เรารักนี่นา...รสชาติเป็นยังไงบ้าง? อร่อยไหม?” หลี่ชวนฟางยกผ้าเช็ดปากขึ้นซับปากก่อนตอบว่า “อร่อยมากๆเลยค่ะ!” “เส้นสปาเก็ตตี้นี่ร้านเราทำเองนะ  นี่เราเพิ่งไปซื้อของที่ร้านกิ๊ฟชอปมาเหรอ?” “ค่ะ  แต่ก็แค่ดูน่ะ  พอดีมีเพื่อนเขาซื้อกำไลเงินมาจากร้านนี้  สวยมากเลย” “แล้วเจอที่ตัวเองถูกใจบ้างหรือยังล่ะ?” หลี่ชวนฟางส่ายหน้าเล็กน้อย “หนูแต่งของพวกนี้ไม่ค่อยขึ้นเท่าไหร่” ชายหนุ่มยิ้ม  ถามว่า “ตอนนี้เราเรียนมหาวิทยาลัยแล้วสิ?” “หนูไม่ได้เข้ามหาวิทยาลัยหรอกค่ะ  ตอนนี้หนูเรียนอยู่วิทยาลัยศิลปะ  พวกงานออกแบบน่ะค่ะ  เกรดหนูไม่ค่อยดีเท่าไหร่” “เรียนออกแบบก็ไม่เลวนี่” “อาจารย์....” “หือ?” “อาจารย์ยังไม่แต่งงานเหรอคะ?” ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆพลางยก Bellini ขึ้นจิบเล็กน้อย เธอมองเขาด้วยสายตาที่เป็นคำถาม  ไม่ได้เจอกันสามปี  เขายังคงมีแววตาที่มุ่งมั่น...ราวกับลืมเลือนเรื่องในอดีตไปหมดแล้ว จากคุณ : ปรวัน (ปรวัน) - [ 2 ก.ย. 48 19:32:52 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ในตอนนั้น  เธอเรียนอยู่ ม.๔ อาจารย์วิชาคณิตศาสตร์เกิดลาออกไปและเย็นวันนั้นอาจารย์ใหม่ก็เข้ามาสอนแทน  หลี่ชวนฟางกับเพื่อนๆนั่งรออยู่ในห้องเรียน  เธอไม่ค่อยใส่ใจกับวิชานี้นัก  เพราะตัวเองออกจะไม่ค่อยถูกโรคกับคณิตศาสตร์สักเท่าไหร่  เกรดไม่เคยได้ดีเลยสักที  เลยไม่เป็นที่ชอบใจของอาจารย์วิชานี้ด้วย แต่เมื่อ “ตู๋อี้เว่ย” เข้ามาทุกอย่างก็เปลี่ยนไป  ทันทีที่เขาก้าวเข้ามาในห้อง  เธอก็รู้สึกหัวใจเต้นแรง...เขายังหนุ่มมาก  ราวกับเป็นนักศึกษาที่เพิ่งจบ  ริมฝีปากแย้มยิ้มมีเสน่ห์ชวนจุมพิต  นัยน์แจ่มใสมีประกายมุ่งมั่น  รวมเป็นบุคลิกที่ดึงดูดผู้คนให้อยากชิดใกล้ หญิงสาวเท้าคางมองเขาแล้วแอบถอนใจ โรงเรียนของเธออยู่ใกล้กับภูเขา  ยามพระอาทิตย์ตกดินจึงเป็นช่วงเวลาที่ค่อนข้างจะยาวนานเป็นพิเศษ  ราวกับจะทิ้งรอยอาลัยแห่งแสงสุดท้ายของดวงสุริยา “พระอาทิตย์ตกวันนี้สวยจังเลยนะ” ตู๋อี้เว่ยพูด นักเรียนในชั้นว่า “น่าเสียดายที่พระอาทิตย์แป๊บเดียวก็หายลับไปแล้ว” “พวกเรามาทำพระอาทิตย์ตกกันเองก็ได้นี่นา” ชายหนุ่มว่า หลังจากนั้นเขาก็ถามว่า “มีใครรู้บ้างไหมว่าพระอาทิตย์ตกทำอย่างไร?” นักเรียนทั้งชั้นส่ายหน้า “พวกเธอลองเอากลับไปคิดเป็นการบ้านดู  แล้วพรุ่งนี้ครูจะเฉลยคำตอบให้ฟังกัน” ตู๋อี้เว่ยตอบแบบอมภูมิ ทำพระอาทิตย์ตกเองหรือ? หลี่ชวนฟางคิดจนหัวแทบระเบิดแล้วแต่ก็ยังคิดไม่ออก  คืนนั้นเธอวาดภาพพระอาทิตย์ตกดินแล้วก็ยิ้มกับตัวเอง...อะไรมันจะง่ายขนาดนี้? ในชั้นเรียนวันต่อมา   ตู๋อี้เว่ยถาม “คิดออกกันหรือยัง?” ทั้งห้องเงียบสนิท ตู๋อี้เว่ยเดินมาที่กลางห้อง  หยิบเอาไฟฉาย  ถ่าน  แก้วน้ำ  น้ำขวดและนมออกมาจากกระเป๋าที่ถือมา เขาใส่ถ่านเข้าไปในไฟฉายแล้วเปิดไฟสว่าง  เทน้ำลงในแก้วและผสมนมลงไปด้วยอีกเล็กน้อย พวกนักเรียนออกันอยู่ข้างหลังเขา  ตู๋อี้เว่ยมองแสงไฟจากไฟฉายผ่านแก้วน้ำ  แสงที่ผ่านแก้วน้ำออกเป็นสีส้มคล้ายกับสีท้องฟ้ายามอัสดง  พวกนักเรียนข้างกายเขาพากันฮือฮาและแย่งกันเข้ามาดูพระอาทิตย์ในถ้วยน้ำ หลี่ชวนฟางเองก็เช่นกัน  เธอมองพระอาทิตย์ตกในถ้วยแก้วแล้วก็แอบลอบมอง “เขา” จินตนาการว่ามันจะวิเศษแค่ไหนหากได้อยู่เคียงข้างเขา...ได้ดูพระอาทิตย์ตกดินด้วยกัน เพราะมีเขาอยู่  นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาช่วงเวลาที่พระอาทิตย์ตกจึงเป็นช่วงเวลาที่มีความหมายมากสำหรับเธอ  หลังพระอาทิตย์ตกดินจึงเป็นเหมือนการเริ่มต้นวันใหม่  เธอจะอยู่ดูพระอาทิตย์ตกดินกับเขาในห้องเรียน...เป็นช่วงเวลาสั้นๆที่แสนสุข เพื่อยืดช่วงเวลานี้ให้ยาวนานออกไป  หลี่ชวนฟางมักจะหาข้ออ้างอยู่ถามการบ้านเขาอยู่ที่ห้องเรียน  ทั้งสองใช้เวลาอยู่ด้วยกันอย่างใกล้ชิด  ทำให้เธอเริ่มใส่ใจที่จะเพิ่มเสน่ห์ให้ตัวเองโดยการหากลิ่นหอมที่เป็นของตัวเอง...กลิ่นหอมที่จะชักนำความรักมาสู่เธอ หญิงสาวที่แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยสนใจเรื่องน้ำหอมอะไรเลย  วันนั้น  เธอตรงไปห้างสรรพสินค้าและเลือกซื้อL’Air du Temps ของ Nina Ricci มาขวดหนึ่ง  กลิ่นกุหลาบผสานกับกลิ่นดอกพลับพลึงหอมอ่อนๆ  ประกอบกับขวดแก้วใสรูปแบบสวยงาม  ปากขวดมีลักษณะคล้ายปีกนกที่กางออกราวกับจะโผบิน  ดูเป็นงานศิลปะมากกว่าจะเป็นแค่ขวดน้ำหอมขวดหนึ่ง เย็นนั้น  หญิงสาวจัดแจงพรมน้ำหอมลงบนร่างกาย  กลิ่นหอมนั้นกลมกลืนดีกับกลิ่นกายของเธอและหอมติดทนนาน  เป็นครั้งแรกที่เธอมีความรู้สึกว่าตัวเองเติบโตเป็นสาวเต็มตัวและมีกลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว ภายในห้องเรียนที่มีเพียงเธอกับตู๋อี้เว่ย  ทั้งคู่นั่งอยู่ติดกัน  หากชายหนุ่มกลับดูไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกถึงกลิ่นหอมจากกายเธอเลย  หญิงสาวแกล้งใช้กระดาษทดพัดโบกลมให้กับตัวเองเพื่อให้กลิ่นหอมกระจายไปเข้าจมูกเขาจนตัวเองรู้สึกมึนนิดๆ  แต่เขาก็ยังทำท่าไม่รู้ไม่ชี้สอนการบ้านเธออย่างอ่อนโยนอย่างเดิม “อาจารย์กลางวันทำงานอะไรคะ?” เธอถาม “ครูทำงานที่บริษัทโฆษณา” “แล้วทำไมมาสอนหนังสือภาคค่ำล่ะคะ?” “ก็แค่อยากหาประสบการณ์น่ะ  แล้วเธอล่ะ?  กลางวันทำงานที่ไหน?” “ไม่ได้ทำค่ะ...หนูขอนามบัตรอาจารย์ได้ไหมคะ? เผื่อกลางวันจะไปหา  จะได้ไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน” “ครูว่าเธอน่าจะทบทวนบทเรียนมากๆดีกว่านะ” เขาเน้นว่าทบทวนบทเรียนเสียงหนัก  แล้วก็พูดไปเรื่องอื่นๆตามปรกติ หญิงสาวนั่งเท้าคางด้วยความรู้สึกผิดหวัง  แลดูสันจมูกโด่งตรงของคนตรงหน้าแล้วนึกอยากจะลองหยิกจมูกเขาดูสักที  อยากรู้นักจะแข็งสักแค่ไหนเชียว “อาจารย์คะ  พระอาทิตย์ตกดินวันนั้น  อาจารย์ทำได้ยังไงคะ?” เธอถาม “เรื่องบางอย่างบอกไปก็ไม่สนุกน่ะสิ” ตู๋อี้เว่ยว่า “อาจารย์มีแฟนแล้วหรือยังคะ?” จู่ๆเธอก็ถามโพล่งขึ้น เขายิ้มแต่ไม่ตอบ หญิงสาวหน้าแดง  ไม่คิดว่าตัวเองจะกล้าถามออกไปตรงๆอย่างนี้  ต้องเป็นเพราะน้ำหอมแน่ๆที่ทำให้เธอกระหายที่จะแสดงความรู้สึกของตัวเองออกมาอย่างโจ่งแจ้งขนาดนี้ วันหนึ่ง  หลังเลิกเรียน  หลี่ชวนฟางออกมานอกโรงเรียนแล้วเห็นเงาหลังของตู๋อี้เว่ยไวๆ  หญิงสาวเดินตามไปหวังจะร้องเรียกเขา  ฉับพลันก็ได้ยินเสียงกรุ๋งกริ๋ง...หญิงสาวผมยาวคนหนึ่งยืนอยู่อีกฟากถนนกำลังโบกไม้โบกมือให้กับอาจารย์หนุ่มของเธอ  เสียงกรุ๋งกริ๋งนั้นมาจากกำไลเงินของเธอที่กระทบกัน  เจ้าหล่อนใส่เครื่องประดับเต็มเพียบ  ทั้งสร้อยคอ  ต่างหูและแหวนอีกหลายวง....ตู๋อี้เว่ยวิ่งตรงไปหาหล่อนแล้วหญิงสาวคนนั้นก็คล้องแขนเขาอย่างสนิทสนม หลี่ชวนฟางแอบเดินตามหลังพวกเขาไป  ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะเสียงใสผสานกับเสียงกระทบกันกรุ๋งกริ๋งของเครื่องประดับบนร่าง  ทำให้เธอได้ยินบทสนทนาของคนทั้งคู่ไม่ถนัด เธอตามพวกเขามาถึงร้านเครื่องประดับเล็กๆในตรอกเล็กๆแห่งหนึ่ง  หญิงสาวยืนอยู่อีกฟากถนนมองผ่านกระจกใสเห็นผู้หญิงคนนั้นเลือกหยิบต่างหูคู่แล้วคู่เล่ามาลอง  ตู๋อี้เว่ยยืนยิ้มอยู่ข้างๆและดูเหมือนเขาจะช่วยวิจารณ์ด้วย  ชายหนุ่มบรรจงหยิบต่างหูขึ้นลองเทียบให้หล่อน  เป็นภาพคู่รักที่หวานกันจนน่าอิจฉา หลี่ชวนฟางเดินออกจากตรอกนั้นมาเงียบๆ  คืนนั้น เธอเอาแบบฝึกหัดที่ตู๋อี้เว่ยสอนทั้งหมดยัดลงในตะกร้าขยะ  กระดาษแบบฝึกหัดพวกนั้นยังมีกลิ่นของเขาติดอยู่...กลิ่นของคนที่สอนให้เธอรู้ซึ้งถึงความรู้สึกปวดใจคนนั้น  ผู้หญิงคนนั้นมีอะไรดี? ใส่เครื่องประดับเยอะแยะยังกะตู้โชว์เคลื่อนที่  ดูไม่มีรสนิยมเลยสักนิด  เธอเกลียด...เกลียดตู๋อี้เว่ย นับตั้งแต่นั้น  หญิงสาวไม่เคยอยู่ถามการบ้านเขาอีก  ทันทีที่เลิกเรียนเธอจะเป็นคนแรกที่เดินออกไปก่อนเสมอ วันหนึ่ง  ที่ระเบียงในโรงเรียน  ตู๋อี้เว่ยเป็นฝ่ายเดินเข้ามาถามเธอว่า “เป็นอะไรหรือเปล่า?” เธอแสร้งยิ้มให้เขาทั้งที่ในใจอยากจะร้องไห้ออกมาเต็มแก่...เธอไม่คิดว่าเขาจะยังใส่ใจเธออีก เย็นวันหนึ่ง  ตู๋อี้เว่ยมาเข้าสอนช้า  เมื่อเขามาถึงใบหน้าหล่อเหลาซีดเซียวไร้สีสัน หลังเลิกเรียน  หลี่ชวนฟางเดินเข้าไปหาเขาทางด้านหลัง “อาจารย์คะ...” “มีอะไรหรือ?” เขาหันกลับมาถาม  นัยน์ตาดูเบลอๆเหมือนคนที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว “กลับด้วยกันนะคะ” หญิงสาวเดินเงียบๆไปข้างกายเขา พวกเขาเดินผ่านสวนหย่อมเล็กๆ  เสียงจิ้งหรีดเรไรร้องขับขาน  หญิงสาวสัมผัสได้ถึงความรู้สึกถึงความทุกข์โศกของชายหนุ่มข้างกาย “วันนี้แฟนอาจารย์ไม่มารอเหรอคะ?” เธอถาม ก่อนพูดต่อว่า “หนก่อนหนูเห็นเขามารออาจารย์ที่หน้าโรงเรียน” “เขาไปแล้วล่ะ” กระแสเสียงสั่นเจือความเจ็บปวด “ทำไมคะ?” เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ  แต่ไม่ตอบ “อาจารย์ไม่คิดจะไปตามเขากลับมาหรือคะ?” “เขาไปที่ๆไกลมาก” “ความเป็นไปได้ที่เขาจะกลับมามีกี่เปอร์เซนต์คะ?” ตู๋อี้เว่ยเค้นยิ้มออกมา “นี่ไม่ใช่หลักการคำนวณนะ” “แต่อาจารย์เป็นอาจารย์คณิตศาสตร์นี่นา” “ถ้าผลเปอร์เซ็นต์ติดลบได้  ความเป็นไปได้คงจะติดลบกระมัง” เขาพูดอย่างเจ็บปวด “ไว้เธอโตแล้ว  ช่วยมาบอกครูด้วยแล้วกันว่าผู้หญิงจริงๆแล้วเขาคิดยังไงกันแน่” หญิงสาวพูดอย่างไม่ชอบใจว่า “หนูโตแล้วนะคะ  ไม่ได้เป็นเด็กอย่างที่อาจารย์คิดสักหน่อย” “งั้นเหรอ? งั้นก็ต้องขอโทษด้วย” เขาว่าพลางกัดริมฝีปากกลั้นหัวเราะ เธอเขย่งตัวขึ้นแนบริมฝีปากอ่อนนุ่มของตนเข้ากับกลีบปากทั้งคู่ของเขา อาจารย์หนุ่มตะลึงมองเธอนิ่งอึ้ง “หนูชอบอาจารย์” เสียงนั้นหนักแน่นแม้จะสั่นสะท้าน ชายหนุ่มน้ำตารินไหลลงมาเป็นทาง  ขณะที่สวมกอดเธอไว้แน่น  หญิงสาวหลับตาและสูดกลิ่นของเขาอย่างที่อยากทำมานาน จากคุณ : ปรวัน (ปรวัน) - [ 2 ก.ย. 48 19:33:55 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตู๋อี้เว่ยเริ่มปล่อยเนื้อปล่อยตัว...ชายหนุ่มไม่โกนหนวด  ไม่หวีผม  นัยน์ตาที่มีแววมุ่งมั่นนั้นแห้งผาก  เธอเคยคิดว่าความรักของเธอจะช่วยฟื้นฟูความรู้สึกของเขาได้  แต่เขากลับเหมือนเดิม...ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย เย็นวันนั้น  หญิงสาวนัดเขาออกมาพบกันที่ริมถนน  เธอแต่งเครื่องประดับเต็มที่ทั้งต่างหู  สร้อยคอ  กำไล  แหวน  แถมยังมีกำไลข้อเท้าด้วย เธอเดินเข้ามาทางด้านหลังของเขาแล้วตบบ่าเขาเบาๆ  ชายหนุ่มหันกลับมามองเธอด้วยสายตาประหลาด เธอยืนอยู่ตรงนั้น  ยิ้มให้เขาอย่างซุกซน “ทำไมแต่งตัวแบบนี้?” เขาถามอย่างโกรธๆ เธอไม่คิดว่าจะได้รับปฏิกิริยาแบบนี้  ได้แต่ถามกลับอย่างงงๆว่า “ไม่สวยหรือคะ?” “ใครบอกให้เธอใส่เครื่องประดับมากมายขนาดนี้?” เสียงของเขาเหมือนว่าเธอทำผิดร้ายแรงก็ไม่ปาน “หนู....หนู....” หญิงสาวได้แต่ตะกุกตะกัก  พูดอะไรแทบไม่ออก “ดูไม่ได้เลย!” เขาพูดอย่างไร้เยื่อสิ้นใย หญิงสาวทั้งเจ็บปวดทั้งเสียใจ  นัยน์ตาคู่งามแดงก่ำ ตู๋อิ้เว่ยหันหลังเดินจากไป  เธอวิ่งตามหลังเขาปากก็ถาม “อาจารย์จะไปไหนคะ?” “เธอกลับบ้านไปเถอะ” เขาว่า “อาจารย์ไม่ชอบให้แต่งตัวแบบนี้เหรอ?” หญิงสาวสะอื้นถาม เขาเดินขึ้นบันไดที่ทอดตัวยาวเหยียด  เธอพยายามตามเขาไปอย่างสุดชีวิต  เครื่องประดับบนตัวกระทบกันส่งเสียงกรุ๋งกริ๋ง   “ผู้หญิงคนนั้นเขาไม่รักอาจารย์แล้ว  ทำไมอาจารย์ถึงยังไม่ยอมลืมเขาอีก?” เธอร้องไห้ถามเขา ชายหนุ่มหยุดยืนหันมองมา  เค้นเสียงพูดออกมาว่า “การรักใครสักคนไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกนะ” “หนูรู้” น้ำตาของเธอหยาดลงมาราวมุกหลุดจากสาย “เธอกลับไปเถอะ” เขาว่า หญิงสาวแตะต่างหูที่สวมอยู่ข้างหนึ่ง  ถามเขาด้วยน้ำเสียงปวดร้าวว่า “อาจารย์คิดว่าหนูน่าเกลียดจริงหรือคะ?” ชายหนุ่มส่ายหน้า “เธอควรเป็นตัวของตัวเองมากกว่า” เธอได้แต่นิ่งอั้น   พูดอะไรไม่ออก เขาถอนหายใจก่อนพูดต่อว่า “ความเป็นไปได้ของเราเป็นเปอร์เซ็นต์ติดลบนะ” เธอได้แต่ยืนมองแผ่นหลังของเขาที่เดินหายไปในถนนที่มืดสนิทอยู่บนบันได...ไร้เรี่ยวแรงที่จะตามเขาไปอีก นับจากวันนั้น  เธอไม่เคยใส่เครื่องประดับอะไรอีกเลย ที่เธอมาร้านกิ๊ฟชอปวันนี้  ราวกับมีบางสิ่งเรียกร้องเธอ  ไม่ใช่เพราะเธออยากซื้อเครื่องประดับอะไร  แต่เพราะเธออยากกลับมาตามหาตัวเองในอดีต  แต่ไม่คิดเลยว่า  เธอจะได้กลับมาพบกับรักแรกในวัยแรกดรุณของเธอด้วย หญิงสาวยก Bellini ขึ้นจิบ  ถามตู๋อี้เว่ยว่า “เธอคนนั้นรู้หรือเปล่าคะว่าอาจารย์คอยเขา?” “ตอนที่เขาจากไป  ครูไม่ได้บอกเขาหรอก” “อาจารย์ไม่บอก แล้วเขาจะรู้ได้ยังไงคะ?” “เรื่องบางอย่าง  พูดออกไปแล้วก็ไม่มีความหมาย...อาจจะมีสักวันที่เขาจะเป็นเหมือนเธอ  จู่ๆก็เดินเข้ามาก็ได้” หลี่ชวนฟางเพิ่งเข้าใจแจ่มแจ้งตอนนี้เอง... “เพราะงั้นอาจารย์เลยมาเปิดร้านตรงข้ามกับร้านกิ๊ฟชอปหรือคะ?” “เจ้าของร้านกิ๊ฟชอปมีถามเธอหรือเปล่าว่าเธอราศีมีนใช่ไหม?” เขาถาม “ทำไมอาจารย์รู้?” “ลูกค้าทุกคนที่เข้าไปร้านนั้น  เขาจะถามว่าเป็นคนราศีมีนใช่ไหม?  เป็นอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว” “แต่หนูก็ราศีมีนจริงๆนะคะ” ตู๋อี้เว่ยยิ้ม “ในลูกค้าสิบสองคนที่เขาถาม  ความเป็นไปได้ที่จะทายถูกก็ต้องมีหนหนึ่งอยู่แล้ว” “แล้วทำไมเขาไม่ทายว่าเป็นราศีอื่นบ้างล่ะคะ?” “นั่นอาจะเป็นเพราะเขากำลังรอคนที่เป็นราศีมีนล่ะมั้ง  ไม่แน่ว่าคนรักเก่าเขาอาจจะเป็นคนราศีมีนก็ได้” หลังจากนั้น  เขาก็ถามเธอว่า “ก่อนนี้ร้านนี้เคยเป็นร้านเครื่องเขียน  มีขายพวกแมลงสตาฟด้วยนะ” “จริงหรือคะ? ดูไม่ออกเลย” “ตอนครูเด็กๆก็ชอบสะสมเหมือนกัน” ตู๋อี้เว่ยพูด เวลานี้เธอนึกอยากถามเขาว่าเขาทำพระอาทิตย์ตกได้อย่างไร?  แต่ชายหนุ่มก็เคยพูดแล้วว่าเรื่องบางอย่างบอกออกไปแล้วก็ไม่มีความหมาย...พระอาทิตย์ตกในวันนั้นดูยังไงก็ไม่เหมือนกับการเล่นกล  ซึ่งเธอก็ไม่รู้จริงๆว่าเขาทำได้อย่างไร? หลังจากออกจากร้านอาหาร  หลี่ชวนฟางก็ฉุกคิดได้ถึงเรื่องเมื่อสามปีก่อน  วันที่เธอซื้อเครื่องประดับกองใหญ่  สนุกสนานกับการเลียนแบบคนอื่น  คิดว่าการทำอย่างนั้นจะนำมาซึ่งความรักที่เธอปรารถนา  ในตอนนั้นเธอเดินบนถนน  ถุงที่ใส่ของเกิดตกลงบนพื้น  เธอรีบก้มลงเก็บข้าวของ  ชั่วแวบหนึ่งที่เธอมองเห็นร้านจำหน่ายเครื่องเขียนที่อยู่ริมทางจัดแสดงพวกแมลงสตาฟไว้ที่ตู้กระจกหน้าร้าน สามปีต่อมา  หลายสิ่งเปลี่ยนแปลงไป  แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนก็คือวันนี้เธอยังคงใช้  L’Air du Temps ของ Nina Ricci และเธอคิดว่าตัวเองคงใช้น้ำหอมกลิ่นนี้ไปตลอด  เพื่อที่ว่าต่อไปมันจะเป็นกลิ่นประจำตัวเธอ แสงสุดท้ายแห่งดวงสุริยาทิ้งทอดลง  หญิงสาวเดินอยู่เพียงลำพังบนถนนสายยาว  วันเวลาที่ผ่านมา  หยดน้ำตาในอดีตได้เปลี่ยนแปลงเป็นความทรงจำอันมีค่าของเด็กสาววัยแรกรุ่น  ที่จะยังติดตรึงอยู่ในลมหายใจและแสงแห่งความฝันยามอาทิตย์อัสดง จากคุณ : ปรวัน (ปรวัน) - [ 2 ก.ย. 48 19:34:31 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ชอบตอนนี้ :) จากคุณ : scottie - [ 3 ก.ย. 48 01:09:06 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เร่ก็บ้าเครื่องประดับเหมือนกันนะนี่ แต่ไม่ได้ใส่เยอะ (หรือเยอะหว่า??) จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 5 ก.ย. 48 15:18:15 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แล้วพระอาทิตย์ตก ทำไงอ่ะ จากคุณ : beer87 - [ 5 ก.ย. 48 20:03:11 ]