ความคิดเห็นที่ 1 เสียงเฮที่ดังกระหึ่มอยู่รอบเวทีตามจังหวะศิลปะการต่อสู้ ลีลาแม่ไม้มวยไทยบนเวทีนั้นดังกว่ามวยทุกคู่ที่ผ่านมา  เพราะมันเป็นมวยเด็กน้ำหนักยังไม่ถึงร้อยปอนด์ด้วยซ้ำ ‘ยอดไอ้แอ๊ด’ คือฉายาที่เซียนมวยต่างขนาดนามนักชกรุ่นจิ๋ว ไม่มีมารยา ไม่มีการอู้มวย เหมือนพวกมืออาชีพที่เขาทำกัน ยิ่งมากยกดูเหมือน  ‘ความมันส์’ ตามที่บรรดาเซียนมวยต่างเรียกขานยิ่งเพิ่มขึ้นตามตัว  แน่นอนว่าเสียงร้องโอดโอยนั้นดังมาจากบรรดาเซียนมวยทั้งขาจรและขาประจำ  ทั้งที่ไม่ได้เจ็บปวดอะไรเลยแม้แต่น้อยนิด ผิดกับนักมวยบนเวทีทั้งสอง ถึงแม้จะโดนอาวุธของคู่ต่อสู้สักเพียงใด  แต่พวกเขาไม่สามารถแสดงว่าเจ็บปวดได้เลยแม้แต่น้อย  ไม่ว่าจะเป็นการแสดงออกทั้งสีหน้าหรืออาการ จำต้องเก็บอาการไว้ เพื่อชัยชนะที่ต่างก็มุ่งหวังด้วยกันทั้งสองฝ่าย สิ้นเสียงระฆังดังหมดยก  เสียงเฮนั้นหยุดลงชั่วคราว ที่ตามมาหลังจากนั้นเป็นเสียงต่อรองราคากันดังเซ็งแซ่ ไม้แพ้ตอนเชียร์มวย  การพนันมีอยู่ทุกหย่อมหญ้า ฉะนั้นการที่รัฐบาลจะปราบปรามการพนันให้หมดไปจากเมืองไทยนั้นเป็นเรื่องที่ยากยิ่ง  ยิ่งเมื่อก่อนของที่อยู่ใต้ดินดันโผล่มาอยู่บนดินเสียนี่ ยิ่งมองไม่เห็นทาง เสียงต่อรองราคาหยุดลงชั่วคราวเมื่อเสียงระฆังดังบอกยกต่อไป  นักมวยทั้งสองพร้อมที่จะห้ำหั่นกันอีกครั้งภายใต้กติกา การต่อสู้ดำเนินมาถึงยกที่สามแล้ว ดูเหมือนนักมวยฝ่ายแดงราคาจะเป็นรองอยู่หลายขุม  ด้วยรูปร่างที่เล็กกว่าแต่ฝีมือนั้นหาตัวจับยาก การชกแต่ละครั้งเลยจำต้องแบกน้ำหนักคู่ต่อสู้เพราะถ้าไม่ทำอย่างนี้ก็ไม่มีคู่ชกด้วย  ยิ่งมากยกเรี่ยวแรงยิ่งถดถอย บรรดาขาพนันทั้งหลายจึงเอนเอียงน้ำหนักชี้ไปทางน้ำเงิน พวกเขาเชื่อว่าน้ำหนักตัวที่มากกว่ากับร่างกายที่ได้เปรียบน่าจะเอาชนะได้ไม่ยาก “แสน อย่าลืม!” เสียงพี่เลี้ยงของแสนฝ่ายแดงป้องปาก ตะโกนบอกอยู่ข้างเวทีเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนแสน  ศ.พรทิพย์ จะเดินออกจากมุม แสนหันไปมอง แล้วพยักหน้าเหมือนจะบอกว่า ไม่ลืมสิ่งที่ครูสอนตอนพักยกแน่นอน  ถึงครูไม่บอกย้ำแสนเองก็ตั้งใจทุกครั้งยามอยู่บนเวที ชัยชนะคือสิ่งที่คนอย่างแสนต้องการ เพราะนั่นคือรายได้ทางเดียวที่แสนหาได้นั่นเอง!!... ยกสามเริ่มขึ้นแสงยังคุมเชิงอยู่วงนอก ไม่เข้าวงในเด็ดขาดนอกจากจำเป็น ทางฝ่ายน้ำเงินก็เช่นกันถึงแม้จะมีรูปร่างที่ได้เปรียบแสน  แต่ใช่ว่าจะเดินบุ่มบ่ามเข้าหา เพราะรู้กิตติศัพท์เรื่องการใช้ศอกของแสนดี มันน็อคคู่ต่อสู้มาแล้วนักต่อนัก อีกอย่างคะแนนของตัวเองนำอยู่เล็กน้อย ไม่จำเป็นต้องเดินเข้าหา คอยเต้นฟุตเวิร์คอยู่วงนอกรอจังหวะตอบโต้ เมื่อคู่ต่อสู่ไม่เข้ามา แสนจำต้องเปลี่ยนแผน  เดินเข้าหาพร้อมทั้งเตะขวานำที่หน้าขา มันไม่เจ็บแต่โดนบ่อยครั้งเข้าก็เสียอาการเหมือนกัน ด้วยรูปร่างที่เล็กกว่าความคล่องตัวจึงตามมา แสนเอาจุดด้อยของตัวเองมาเริ่มยุทธวิธีแหย่หนวดเสือ เตะสักสองสามที แล้วฉากหลบ ให้คู่ต่อสู้โกรธ แล้วมันก็ได้ผล แสนเตะแล้วหลบวนอยู่หลายรอบ คู่ต่อสู้ทำอะไรแสนได้ไม่มากนัก  สมาธิเริ่มหลุด กลายเป็นอารมณ์โกรธ เดินเข้าหาแสนโดยเปิดช่องโหว่  แสนมองเห็นจึงโต้ด้วยการเตะขวา ต่อยขวาตามสูตรมวยไทยที่ร่ำเรียนมา ทำคะแนนให้กรรมการมองเห็นอย่างชัดเจน  แต่ทว่าการเตะของแสนเมื่อบ่อยครั้งเข้าก็โดนแก้เกมกลับ คู่ต่อสู้จับขาแสนได้แล้วประชิดตัวคลุกวงในทันที ตีเข่าตามที่ตนถนัด แทงเข่าเข้าหน้าท้องแสนได้สามครั้งแล้วขัดขาแสนให้ล้มกลิ้งอยู่กลางเวที การกระทำของคู่ต่อสู้ผิดกติกาแน่นอน กรรมการรี่เข้าไปเตือน แต่ก็แค่การเตือนเท่านั้น ไม่มีการหักคะแนนเหมือนมวยสากลสมัครเล่น การล้มของแสนทำให้เรี่ยวแรงที่มีอยู่นั้นหดหายไปอีก  อีกทั้งการล้มของมวยไทยคือการเสียรูปมวย เป็นหลักอย่างหนึ่งที่กรรมการพิจารณาให้คะแนน เสียงเฮของเซียนพนันที่ถือหางฝ่ายน้ำเงินจึงดังกระหึ่มไม่ต้องสงสัย  สิ้นยกสามแสนจึงเป็นรองชนิดกู่ก็ไม่กลับ “ไหวมั้ยแสน” จ่าเที่ยงที่เป็นทั้งครูมวยและพี่เลี้ยงในตัวถามตอนพักยก การแบกน้ำหนักคู่ต่อสู้ไม่ใช่เรื่องง่าย ถึงแม้ตนจะมีฝีมือก็ตาม จ่าเที่ยงไม่เห็นด้วยตั้งแต่ตอนชั่งน้ำหนักตัวแล้ว  แต่เพราะความจำเป็นของแสนจ่าเที่ยงเลยต้องยอม แสนไม่ตอบแต่พยักหน้า เลือดในกายพุ่งฉีดเป็นแรงกระตุ้นเมื่อนึกถึงย่าและน้องสาวที่คอยเขาอยู่ข้างหลัง!!...   จ่าเที่ยงเองก็หมดปัญญาจะแก้ทางมวย คะแนนเป็นรอง รูปร่างก็เสียเปรียบ เลยได้แต่บอกกับแสนให้สู้ถึงที่สุด ก่อนระฆังจะขึ้นยกสี่  มีชายคนหนึ่งมากระซิบกับจ่าเที่ยง ครู่เดียวก็หายไป! ยกสี่แสนเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัด โดนหมัดของคู่ต่อสู้ถึงกับเลือดกำเดาไหล เลยทำได้เพียงได้แต่ประคองตัวเท่านั้น  ทางด้านเซียนพนันท่านที่ถือหางชอบเล่นมวยรอง อีกทั้งเคยเห็นฝีมือของแสนมาแล้ว ต่างก็หวังว่าแสนจะอาศัยฝีมือชั้นเชิงที่เหนือกว่าเบียดเอาชนะได้ไม่ยาก แต่เมื่อเห็นแสนหมดทางสู้อย่างนี้ ต่างก็จ่ายเงินก่อนจะครบยกด้วยซ้ำ แล้วผลก็เป็นไปตามคาดแสนแพ้คะแนนอย่างหลุดลุ่ย สิ่งเดียวที่แสนยืนหยัดจนครบยกคงเป็นสายเลือดแห่งการต่อสู้ ที่ถ่ายทอดมายังรุ่นลูกกระมัง ซองสีขาวถูกยื่นมาตรงหน้า แสนรับมันเอาไว้มาแนบอก น้ำตาเริ่มคลอ ปิ่มว่าจะล้นออกมาแต่เขาจำต้องฝืนกล้ำกลืนก้อนสะอื้น ถึงจะเป็นเงินเพียงแค่ไม่กี่พันบาท แลกมาด้วยเลือดกับร่างกายที่บอบซ้ำ แสนเองก็ภูมิใจ  อย่างน้อยๆ หนึ่งเดือนต่อจากนี้ย่าและน้องสาวจะได้มีข้าวสารกรอกหม้อ จากคุณ : อนงค์นาง (อนงค์นาง) - [ 3 ก.ย. 48 10:54:23 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เสียดายเงินหมื่นนะครูจ่า” แสนเอ่ยขึ้นลอยๆ ระหว่างนั่งรถกลับบ้านกับจ่าเที่ยง เพราะก่อนออกจากมุมจะชกยกสี่  จ่าเที่ยงหันมาส่งสัญญาณที่วงการมวยรู้กันดีให้แสนนั้นคือ...ฉีดยา... จ่าเที่ยงหรือครูจ่าที่นั่งอยู่ตำแหน่งคนขับ หันมามองแสนที่นั่งข้างๆ แล้วต้องเบือนหน้าหนี ถึงจะเป็นสิ่งที่ชินตาแต่ความรู้สึกที่รักเหมือนลูกเหมือนหลานนั้นอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ ตาขวาเริ่มบวมซ้ำปิดจนมิด ที่จมูกทั้งสองข้างยังต้องเอาผ้าผืนใหญ่ซับอยู่ตลอดเวลา “ช่างมันเถอะแสน เอ็งทำเต็มที่แล้ว” จ่าเที่ยงได้แต่ปลอบใจ นึกถึงชายคนนั้นที่เข้ามากระซิบตอนหมดสามเริ่มยกสี่ ว่าหากแสนชนะได้ จะมีเสี่ยใหญ่ ที่วงการพนันรู้จักกันดีจะฉีดยาเข็มละหมื่นให้ จ่าเที่ยงนั้นรู้จากเพื่อนในวงการว่าเสี่ยที่ว่านั้นถือหางข้างแสนไปหลายแสนบาทเมื่อเห็นนักมวยที่ตนเชียร์จะแพ้ เลยต้องฉีดยาให้เป็นเข็ม หวังเพื่อเป็นแรงกระตุ้นให้นักมวยกลับมาฮึดอีกครั้ง  จ่าเที่ยงคร่ำหวอดอยู่ในวงการนี้มานานตั้งแต่รุ่นหนุ่ม รุ่นพ่อของแสนที่เคยรุ่งเรื่องสุดขีดก็ว่าได้ แถมมีค่าตัวเรือนแสนในการชกแต่ละครั้ง มองเห็นว่าเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับการ ‘ฉีดยา’ ให้นักมวย และผลของการฉีดยาเปรียบเสมือนดาบสองคม แรงฮึดของแสนกลายเป็นความบอบซ้ำ แทบต้องหามลงจากเวที “ตอนนี้ก็พักฟื้นร่างกายให้หายดีก่อนแล้วค่อยมาว่ากันใหม่ เห็นทีต้องซ้อมให้มากกว่าที่เป็นอยู่” “แล้วแต่ครูจ่าเถอะครับ ผมยังไงก็ได้” แสนว่า รถกระบะคันเก่าของจ่าเที่ยงมาจอดส่งแสนหน้าบ้านก่อนจะลับหายไปกับความมืด  แสนยืนมองจนแสงไฟท้ายลับตา ก่อนจะพาร่างที่ฟกซ้ำเข้าไปยังบริเวณบ้าน ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ บ้านไม้ชั้นเดียวหลังเล็ก หลังคานั้นมุงด้วยสังกะสีดูเก่าเต็มที รอยกัดกร่อนของสนิมจับเป็นคราบมานานปี  ยามฝนตกก็ไม่ได้ช่วยบังฝนอะไรได้มากมายนัก ยิ่งเป็นช่วงกลางคืนด้วยแล้วเจ้าของบ้านแทบไม่ได้หลับนอนกันเลย เพราะมัวแต่คอยรองรับน้ำฝนที่รั่วลงมา ส่วนตอนกลางวันนั้นแทบไม่ได้อยู่ภายในบ้านเลย ยิ่งหน้าร้อนมาเยือนทีไร ดูเหมือนว่าบ้านน้อยหลังนี้จะกลายเป็นเตาอบอย่างดีนี่เอง   แสนยืนมองบ้านหลังน้อยของตัวเองที่อาศัยหลับนอนมาตั้งแต่จำความได้ ตัวบ้านนั้นดูทรุดโทรมลงไปมาก ตั้งแต่พ่อตายไปนี่ไม่เคยได้รับการซ่อมแซม  ส่วนข้าวของภายในบ้านดูจะร่อยหรอลงทุกที ที่เหลือก็เป็นเพียงเครื่องใช้ไม้สอยที่จำเป็นเท่านั้น บ่อยครั้งที่แสนเอาไปจำนำเพื่อเอาไปซื้อยาให้ย่าเนียมที่เจ็บออดแอดด้วยโรคชรา ของชิ้นนั้นเลยหลุดหายไปเพราะไม่มีเงินไปไถ่คืน แสนยืนมองอยู่นานกว่าจะพาร่างเข้าบ้านไป พร้อมกับสัญญาอยู่ในใจว่าจะสร้างบ้านใหม่ให้ย่าและน้องสาวอยู่สุขสบายกว่านี้ด้วยตัวของเขาเอง “ย่าฮะ แสนกลับมาแล้ว” แสนนั่งลงข้างๆเตียงของย่าที่นอนอยู่  ด้านข้างคือน้องสาววัยสี่ขวบที่กำลังหลับปุ๋ยนอนกอดตุ๊กตาหมีตัวเก่า ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของเล่นของเขาเมื่อตอนยังเด็ก ย่าเนียมที่กล่อมหลานสาวนอนหลับไปแล้ว ตัวเองก็เผลองีบหลับไปด้วยเพราะความเพลีย  ลืมตามองดูหลานชายวัยสิบสองขวบที่เป็นเสาหลักของครอบครัวด้วยความจำเป็น เห็นแล้วน้ำตาถึงกับไหลอาบสองแก้มที่เหี่ยวย่น  สิ่งที่เห็นตรงหน้ามันสร้างความเจ็บปวดร้าวลึกให้กับนางยิ่งนัก “แสน!” ย่าเนียมพูดออกมาไม่เต็มเสียงนักและก็พูดได้แค่นั้น  เอื้อมมือไปลูบหัวหลานรักด้วยความสงสาร ก่อนจะดึงร่างเข้ามากอด  แสนเองก็เงียบด้วยรู้ดีว่าหากพูดอะไรออกไป มีแต่ทำให้ย่าร้องไห้ขึ้นกว่าเดิม ชั่วครู่ย่าเนียมจึงปล่อย  แล้วกลับมาพินิจหน้าที่บวมปูดของหลานชายแทน สิ่งที่นางเห็นตรงหน้านั้นทำเอาคำพูดต่างๆมันติดอยู่ตรงลำคอ สิ่งที่นางกลัวที่สุดในชีวิตนับตั้งแต่เสียลูกชายไปเพราะเส้นเลือดในสมองแตกนั้นยังฝังอยู่ในความทรงจำ แล้วนี่!... ภาพที่ปรากฏตรงหน้ายิ่งมาตอกย้ำความกลัวของนางขึ้นไปอีก แต่จำต้องฝืนเพื่อไม่ให้หลานเห็นความกังวลของตัวเองไปมากกว่านี้ “แสนไปอาบน้ำ อาบท่าเสียนะ แล้วก็อย่าลืมกินข้าว ย่าจัดไว้ให้อยู่ในครัวแน่ะ” ว่าเสร็จย่าเนียมก็ล้มลงนอนกอดหลานสาวอีกคนที่เป็นแก้วตาดวงใจ ทุกวันนี้ถึงจะแก่มากแล้วสิ่งเดียวที่นางพอจะช่วยครอบครัวได้คือหุงอาหารกับเลี้ยงหลานสาว “ครับย่า” แสนรับคำเบาๆ แต่ก่อนจะออกจากห้องไปซองขาวที่เขารับมาเมื่อตอนค่ำ ถูกหยิบออกมาวางตรงหมอนด้านที่ย่านอนเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา หลังจากแสนออกจากห้องไปแล้วย่าเนียมเอื้อมมือไปหยิบซองขวาที่วางอยู่  ไม่ต้องเปิดออกก็รู้ว่าทุกบาทที่ได้มายังคงอยู่ครบ นางเอาซองนั้นสอดใส่ใต้หมอนพร้อมกับคราบน้ำตาที่หลั่งริน! แสนเดินออกมาจากห้องย่าเนียม  ก่อนจะตรงไปอาบน้ำ ทุกครั้งที่เดินผ่านทางนี้ ฝาผนังด้านที่ติดกับตู้โชว์ถ้วยรางวัล เขาต้องยืนมองมันทุกครั้ง และสิ่งที่เห็นนั้นคือภาพถ่ายของพ่อเต็มตัวกับเข็มขัดแชมป์เปี้ยนสองเส้น  คาดที่เอวเส้นหนึ่งอีกเส้นพาดที่ไหล่ ตั้งท่าการ์ดมวยอย่างสง่า ด้านข้างทางขวาคือครูจ่าของแสนนั้นเอง  สิ่งที่เห็นคือความยิ่งใหญ่ของพ่อที่ได้สร้างเอาไว้ในอดีตก่อนจะเหลือเพียงเถ้ากระดูก เขาจะเก็บภาพรางวัลนี้เอามาเป็นแรงกระตุ้นให้กำลังใจกับตนเองเสมอ  หรือยามใดที่อ่อนล้า ภาพของย่าและน้องสาวก็เป็นแรงฮึดอีกอย่างหนึ่งที่ทำให้แสนเข้มแข็ง แสนเกลียดมวย  เพราะมวยพรากพ่อของเขาไปแบบไม่มีวันกลับ  แต่แสนต้องเดินตามอดีตของผู้เป็นพ่อด้วยความจำเป็น ตั้งแต่พ่อตายไปเงินที่มีเก็บก็หมด แม่ก็หายไป โดยบอกเพียงว่าจะไปหางานทำ แล้วจะส่งเงินมาให้  ตั้งแต่แม่ออกจากบ้านไปหางานทำตามที่บอก มีเพียงแค่ห้าเดือนแรกเท่านั้นที่แม่ส่งเงินกลับมา แต่ละครั้งก็ไม่ได้มากมายพอที่สามชีวิตจะอยู่ได้ จากคุณ : อนงค์นาง - [ 3 ก.ย. 48 10:55:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จากนั้นข่าวคราวจากแม่ก็หายเงียบไป  ทางเดียวที่แสนคิดออกตอนนั้นคือ ‘ชกมวย’ แสนจึงต้องไปพึ่งครูจ่า จากนั้นเป็นต้นมาศิลปะแม่ไม้มวยไทยจึงเป็นทางเดียวที่แสนทำเงินมาเลี้ยงย่าและน้องสาวมาจนทุกวันนี้ด้วยวัยเพียงสิบสองขวบโดยการสนับสนุนของจ่าเที่ยง ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ช่วงวันที่ผ่านพ้นไป ร่องรอยบาดแผลรวมถึงรอยฟกซ้ำบนใบหน้าของแสนหายเป็นปกติรวมทั้งกลับมาซ้อมมวยได้อีกครั้ง เวลาของแสนตอนกลางวันจึงหมดไปกับการเรียน ส่วนตอนเย็นจะไปขลุกอยู่ที่ค่าย ‘ศ.พรทิพย์’ ของจ่าเที่ยงจนมืดค่ำกว่าจะกลับเข้าบ้าน อาบน้ำ กินข้าวที่ย่าทำไว้ให้ก่อนจะทำการบ้านและเข้านอน   แสนตื่นนอนตีสี่ทุกวัน เพื่อออกไปขายน้ำเต้าหู้ให้เถ้าแก่ในตลาดซึ่งจ่าเที่ยงเป็นคนฝากฝังไว้ หวังเป็นรายได้ยามที่ไม่ได้ชกมวย แสนทำงานด้วยความเข้มแข็งและตั้งใจ จนเป็นที่พอใจของนายจ้าง บ่อยครั้งที่เถ้าแก่ช่วยด้านการเงินกับครอบครัวของแสน ด้วยเห็นความประพฤติและความกตัญญูรู้คุณ ตารางเวลาของแสนจึงถูกวางไว้ตายตัว ทำอย่างนี้อยู่ทุกวันจนกลายเป็นนิสัยติดตัว ‘ริจะเป็นนักมวยมันต้องมีระเบียบและวินัย ’ ครูจ่าบอกแสนเมื่อตอนเริ่มฝึกมวยใหม่ๆ   วันหนึ่งขณะที่แสนกำลังเตะกระสอบทรายอยู่ที่ค่ายของจ่าเที่ยง ถือเป็นการซ้อมปกติก่อนจะลงนวม แสนมองเห็นการมาของใครคณะหนึ่ง ซึ่งแสนไม่เคยเห็นหรือรู้จักมาก่อน เก๋งคันงามที่เข้ามาจอดในค่ายนั้นแสนไม่รู้จัก รู้เพียงแต่ว่ามันสวยและใหญ่มาก สมาธิสำหรับการซ้อมวันนั้นเลยขาดหายไป จนเมื่อเก๋งคันงามกลับออกไปแล้วจ่าเที่ยงเลยเรียกพบ “นั่งก่อนซี แสน” ครูจ่าที่แสนนับถือเอ่ย เมื่อเขามาถึงตรงหน้า แสนก็นั่งไม่พูดไม่จา ไม่ซักถาม แต่ภายในใจนั้นมีคำถามมากมาย เพราะเท่าที่อยู่กันมาหากไม่ใช่เรื่องสำคัญจริงๆ ครูจ่าจะไม่เรียกพบหรือพูดคุยกับศิษย์คนไหนหากยังอยู่ระหว่างการซ้อม แสนนั่งลงตามที่ครูจ่าบอก เงยหน้ามองครูจ่าแต่ไม่ได้พูดสิ่งใดออกมา เห็นเพียงสายตาที่จ้องหน้าอยู่อย่างนั้นเหมือนค้นหาอะไรสักอย่าง จนแสนเองก็แปลกใจ  แล้วอยู่ๆ ครูจ่าก็ถอนหายใจ “แสน” “ครับ มีอะไรหรือเปล่าครับครู?” อดแปลกใจไม่ได้เลยต้องถามเมื่อครูจ่าเรียกแล้วยังเงียบอยู่เช่นเดิม เหมือนคนคิดหนัก หรือคิดอะไรไม่ตกสักอย่าง “งานวัดที่จะถึงปลายเดือนนี้ใกล้จะถึงแล้วนะ แสนพร้อมยัง?” “ครับ” แสนรับคำอย่างแข็งขัน แต่ก็อดสงสัยไม่หายว่าเรื่องที่ครูจ่าเรียกมาพบนั้นใช่เรื่องนี้หรือ เพราะครูจ่าก็น่าจะรู้ว่าแสนเองนั้นอยากให้ถึงงานวัดเร็วๆ ด้วยซ้ำ เพราะนั่นคือรายได้ที่เขาหาได้  สายตาและคิ้วของแสนคงผูกโบว์กลายเป็นเครื่องหมายคำถามและเหมือนครูจ่าจะรู้ในสิ่งที่แสนคิด “ฟังครูนะแสน การขึ้นชกของแสนครั้งนี้ นอกจากเป็นการแก้มือกับคู่ชกครั้งก่อนแล้ว ยังเป็นการชกครั้งสำคัญที่ชี้อนาคตของแสนก็ว่าได้” “ยังไงครับครู ผมไม่เข้าใจ” “ให้ถึงเวลานั้นก่อน แล้วครูจะบอก แต่ข้อสำคัญแสนต้องชนะการชกครั้งนี้ และถ้าให้ดีแสนต้องชนะน็อค” “ชนะน็อค!!” แสนอุทานด้วยคิดไม่ถึง ทุกครั้งก่อนขึ้นชกไม่ว่าครั้งใด นอกจากคำว่า...ทำให้ดีที่สุด...ของครูจ่าแล้วนอกนั้นไม่มีอะไรพิเศษ แต่ครั้งนี้มาแปลก “ใช่ แสนฟังไม่ผิดหรอก  แสนไม่สังเกตบ้างหรือว่าทำไมช่วงนี้ครูถึงให้แสนซ้อมการใช้ศอกเป็นพิเศษ”  ครูจ่าที่แสนเรียกทิ้งคำถามเอาไว้ หรือจะให้ถูกเรียกว่าทิ้งข้อสงสัยเพิ่มให้แสนขึ้นไปอีกมากว่า เสร็จแล้วตัวเองก็หายเข้าบ้านไป ปล่อยให้แสนนั่นงงอยู่ตรงนั้น ต่อให้แสนลุกขึ้นไปถามในสิ่งที่ตัวเองสงสัยก็ไม่ได้คำตอบอยู่ดี จนกว่าเวลานั้นจะมาถึง ครูจ่าหายลับเข้าไปในบ้านแล้ว แต่แสนเองยังนั่งคิดอยู่...เป็นการชี้อนาคต...ต้องชนะ...และต้องชนะน็อค...ใช้ศอกเป็นพิเศษ เอ...หรือว่าครูต้องการให้เราชนะน็อคคู่ต่อสู้ด้วยศอก ถ้าเป็นอย่างที่แสนคิด มันก็ยากเอาการอยู่เหมือนกัน ใช่ว่าจะน็อคกันง่ายๆ แถมต้องเป็นศอกอีก หากแค่ให้แตกนั้นยังมีโอกาสมากกว่า ครูจ่าน่าจะรู้ว่าจังหวะและโอกาสเป็นเรื่องหลัก บางครั้งยังต้องอาศัยโชคด้วย ถึงจะทำได้ ที่แสนคิดอย่างนี้เพราะไม่เคยหลงตัวเองว่าเป็นคนใช้ศอกได้คมอย่างที่ครูจ่าตั้งฉายานั่นเอง ‘ศอกใบมีดโกน’ คือฉายาที่เคยรุ่งเรืองในอดีต ตอนที่แสนยังไม่เกิด และทุกครั้งที่ครูจ่าเห็นเลือดของคู่ต่อสู้เปรอะเวทีด้วยฝีมือคมศอกของแสนละก็   ได้แต่คิดคนเดียวในใจว่า...วิญญาณของนักสู้มันถ่ายทอดทางสายเลือดกันได้... ก่อนวันชกหนึ่งวันแสนจะไม่ทำอะไร รวมทั้งการไปช่วยเถ้าแก่ขายน้ำเต้าหู้ในตลาดด้วย แสนปฏิบัติตามครูจ่าที่บอกไว้ก่อนชกเสมอว่า ‘ทำตัวให้สบายที่สุด นั่งคิดทบทวนสิ่งที่ตัวเองซ้อมมา’ และการทำตัวตามสบายของแสนยามอยู่บ้านคือการได้เล่นกับน้องสาว บางครั้งก็มีย่าเนียมร่วมวงด้วย “พี่แฉนๆ พาหนูไปขี่ชิงช้าซาหวันนะ นะ” คำอ้อนของน้องสาววัยสี่ขวบ กับวัยที่กำลังช่างพูดช่างเจรจามาเกาะแขนแสน ส่งสายตาละห้อยนั้น ทำให้แสนต้องดึงร่างน้อยเข้ามากอดพร้อมทั้งหอมแก้วนวลไปฟอดใหญ่ จากคุณ : อนงค์นาง - [ 3 ก.ย. 48 10:56:56 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “จ้า แล้วพี่จะพาไปนะ แต่ต้องหลังจากพี่ชกมวยเสร็จแล้วนะ” เมื่อพี่ชายรับคำ น้องสาวเลยดีใจยกใหญ่  ร้องเฮไปลั่นบ้าน เพราะนั่นคือสัญญาจากพี่ชาย หอมแก้มพี่ชายที่ยื่นออกมาอย่างรู้ใจเป็นการตอบแทน แล้ววิ่งไปนั่งอยู่ในตักของย่าเนียม ภาพสองหลานรักตรงหน้าทำให้ย่าเนียมถึงน้ำตาคลอ ไม่รู้บุญหรือกรรมกันแน่ที่บันดาลชีวิตครอบครัวให้เป็นอย่างนี้ นางเคยคิด หากไม่มีแสนสักคนป่านนี้ชีวิตจะเป็นอย่างไร ทุกคืนก่อนเข้านอนก็ได้แต่สวดมนต์ภาวนาให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองหลานทั้งสองอยู่เสมอ โดยเฉพาะแสน นางกลัวจะเป็นอย่างพ่อ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ งานวัดสำหรับชาวชนบทห่างไกลตัวเมืองและความเจริญนั้นมีความหมายกับทุกคนไม่น้อย  ยิ่งเป็นงานบุญปิดทองฝังลูกนิมิตด้วยแล้ว ต่างเฝ้านับวันรอเลยทีเทียว พ่อค้าแม่ขายจากทั่วสารทิศต่างมาจับจองพื้นที่  ลิเก หนังกลางแปลง  มหรสพครบครัน รวมทั้งบรรดาเครื่องเล่นสำหรับเด็ก ซึ่งทำเงินได้เป็นกอบเป็นกำให้กับเจ้าของกิจการ และที่สำคัญขาดไม่ได้เลยสำหรับงานวัดคือ ‘เวทีมวย’ วิถีแห่งชีวิตกำลังดำเนินไปตามบทบาทของแต่ละคน  และแน่นอนว่าอีกบทบาทหนึ่งที่เกี่ยวกับวงการมวยนั้นมีแสนเข้าไปรวมอยู่ด้วยอย่างไม่ต้องสงสัย  การชกของแสนคืนนี้ได้รับความสนใจจากบรรดาเซียนมวยทั้งขาจรและขาประจำอีกเช่นเคย  แสนถูกจับตามองเป็นพิเศษว่าจะเอาอะไรมาต่อกรกับคู่ต่อสู้ที่ร่างกายได้เปรียบกว่า ก่อนขึ้นเวทีแสนเห็นชายคนหนึ่งมากระซิบกับครูจ่า และทั้งสองยังหันมาทางแสนที่อบอุ่นร่างกายอยู่ในห้องพักบ่อยครั้ง  หรือว่าจะเป็นกลุ่มเดียวกันกับที่มาในค่ายวันก่อน เพราะดูเหมือนว่าแสนจะจำชายคนนั้นได้ ข้อข้องใจว่าชายคนนั้นคุยอะไรกับครูจ่า แสนได้ฟังจากปากจากของจ่าเที่ยงเอง ก่อนแสนจะขึ้นเวที “ทางโน้นเขาเรียกเดิมพันมา ” ครูจ่าบอกเสียงเรียบ ยิ่งทำให้แสนงงหนักเข้าไปอีก เพราะตั้งแต่แสนชกมาไม่เคยวางเดิมพัน “หรือครับ” “แต่แสนไม่ต้องเป็นห่วงนะ ชกเต็มที่ ทางเรารับท้าเดิมพันเรียบร้อยแล้ว” “ทางเรา...”แสนทวนคำ “ครูจ่ารับเองหรือว่า...?” และเมื่อแสนหันไปมองทางที่ชายคนนั้นเดินลับไป ก่อนจะหันมามองครูจ่าอีกที แล้วก็ได้คำตอบ “ใช่แล้วแสน ชายที่เข้ามาคุยกับครูเมื้อกี้ เป็นคนของโปรโมเตอร์มวยชื่อดังของเมืองไทย ซึ่งครั้งนี้เข้ามาดูแสนชกด้วย เป็นคนรับคำท้า ทางฝั่งโน้นคงลำพองใจครั้งก่อนเอาชนะได้แบบขาดลอย มาครั้งนี้เลยท้าเดิมพัน ลำพังครูเองจะเอาเงินแสนที่ไหนไปเล่นกับเขา” “อะ...อะไรนะครับ หนึ่งแสนเลยหรือครับครู” แสนตาโตและตกใจกับเงินเดิมพันหนึ่งแสนนั่น  ถึงแม้ไม่ได้มีส่วนร่วมกับเงินจำนวนนั้น แต่อดคิดไม่ได้ว่าตัวเองเป็นตัวกำหนดชะตาตัวเงินเหล่านั้น   เท่าที่ขึ้นชกหวังล่ารางวัลมา ไม่เคยมีครั้งใดจะมากเท่านี้มาก่อน แสนจะแพ้หรือชนะเงินเหล่านั้นก็ไม่ได้ตกถึงมือแสนอยู่แล้ว  รางวัลที่วางไว้ตายตัวตะหากคือสิ่งที่แสนได้รับ  อาจจะได้มากกว่านั้นหากมีเซียนพนันคนใดให้ทิป แต่นั้นหมายถึงเขาต้องชกชนะและเซียนพนันคนนั้นต้องชนะด้วย  สิ่งเหล่านี้เข้ามาจนแสนเองอดตื้นเต้นแกมประหม่าว่าจะทำได้ไม่ดี จนครูจ่าต้องเตือน “ไม่ต้องตื่นเต้นแสน มีสมาธิกับเกมตรงหน้า เข้าใจมั้ย?” จ่าเที่ยงดุเสียงเข้ม หวังปลุกกำลังใจ แล้วพาแสนขึ้นเวที เสียงผู้คนที่เป็นชาวบ้านที่เข้ามาดูเพื่อความสนุกสนานเต็มลานวัด กับเซียนพนันกลุ่มใหญ่ ส่งเสียงฮือฮา เมื่อโฆษกข้างเวทีประกาศวงเงินเดิมพันที่มากกว่าคู่อื่นๆในงานคืนนี้ ไม่เว้นแม้กระทั่งคู่เอก แสนได้รับเสียงเชียร์จากชาวบ้านที่รู้จักเขาพอสมควร หากเป็นคนในหมู่บ้าน แน่นอนทุกคนต้องรักและเชียร์แสน  แต่สำหรับเซียนมวยแล้วเขาจะเชียร์มวยที่เป็นต่อมากกว่า ครั้งนี้ก็เหมือนครั้งก่อนที่ผ่านมา แสนเสียเปรียบรูปร่างอย่างกับมวยคนละรุ่น และสิ่งที่ทุกคนคิดคือผลต้องออกมาเหมือนครั้งก่อน บนเวทีนักมวยทั้งคู่ออกมา...ไหว้ครู...เพื่อรำลึกถึงครูบาอาจารย์ที่ได้สั่งสอนวิชามา เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ต้องอนุรักษ์และสืบสาน ท่าร่ายรำอันอ่อนช้อยงดงามแต่ก็แฝงไว้ถึงความเข้มแข็ง  ท่วงท่าเป็นจังหวะ เท้าเคลื่อนไหวตามเสียงของปี่กลอง เมื่อนักมวยทั้งสองไหว้เสร็จเรียกเสียงปรบมือดังก้องไปทั้งสนามเลยทีเดียว     เสียงระฆังดังเป็นสัญญาณ นั่นหมายถึงการต่อสู้ของลูกผู้ชายโดยยึดกติกามวยไทยกำลังจะเริ่มขึ้นอีกครั้งหนึ่ง การสืบสานศิลปะของบรรพบุรุษตามที่บุคคลสำคัญเกี่ยวข้องของวงการมวยพูดถึงเพื่อให้ฟังดูดีนั้น  หากไม่มีการพนันขันต่อเข้ามาเป็นปัจจัยหลักล่ะก็  สิ่งที่พูดกันอยู่นั้นคงมีความหมายหรือมนต์ขลังมากกว่านี้หลายเท่านัก เสียงเฮดังขึ้นทันทีเมื่อนักมวยทั้งคู่ออกอาวุธใส่กัน เพียงแค่ออกจากมุมเท่านั้นก็เป็นที่ถูกอกถูกใจของคนดูยิ่งนัก ดูเหมือนว่าทุกครั้งที่แสนออกอาวุธใส่คู่ต่อสู้ ไม่ว่าจะเป็นเท้า เข่า หรือหมัด เสียงเฮจากชาวบ้านแถบนั้นไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าเซียนมวยที่เชียร์...มวยต่อ...เลย เริ่มยกสามคะแนนของแสนที่เป็นรองตั้งแต่ไม่ขึ้นชกนั้น บัดนี้กำลังตีคู่สูสี แสนทำคะแนนตีตื้นขึ้นมาอย่างจะแจ้งเห็นชัด เรียกได้ว่าเข้าตากรรมาการเลยทีเดียว  การชกของแสนเปลี่ยนไปจากคราวที่แล้วมาก ด้วยรู้ดีว่าเสียเปรียบทั้งร่างกายและน้ำหนักตัวถึงสามปอนด์ แสนใช้ชั้นเชิงหลอกล่ออยู่วงนอก อาศัยความคล่องตัวมากกว่า ดักเตะลำตัว  สลับกับต่อยท้อง พอคู่ต่อสู้หันมาป้องกันที่ลำตัว แสนจะต่อยใบหน้า ทำให้ฝ่ายตรงข้ามเริ่มกังวล ครั้นพออีกฝ่ายเป็นฝ่ายรุกบ้าง แสนจะฉากหลบ ถูกบ้างไม่ถูกบ้าง หรือไม่ก็ผ่อนหนักให้เป็นเบา  เป็นอย่างนี้อยู่หลายครั้งจนคนตัวใหญ่กว่าเริ่มโมโห จากคุณ : อนงค์นาง - [ 3 ก.ย. 48 10:57:40 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แสนสามารถคุมเกมการชกของตัวเองและคู่ต่อสู้ได้แล้ว สถานการณ์อย่างนี้แสนกำลังได้เปรียบ ตอนพักยกครูจ่าบอกให้ใช้ศอกมากขึ้นกว่าเดิม เพราะดูเหมือนว่าแสนไม่ได้ใช้ศอกออกมาเป็นจุดขายให้ตัวเอง ทั้งที่มีคนกำลังจับตาดูอยู่  เมื่อครูสั่งแสนเองก็ได้แต่พยักหน้า เป็นการเข้าใจ และคิดวางแผนคนเดียวอยู่ในใจ เริ่มยกสี่  ฝ่ายคะแนนเป็นรองย่อมต้องเดินเข้าหาเป็นธรรมดา ฝ่ายคะแนนนำก็คอยหลบฉาก ถอยห่างไม่ปะทะด้วย ฉวยโอกาสทีเผลอคอยตอบโต้เป็นครั้งคราว ยิ่งชั้นเชิงแพรวพราวของแสนยามชกแบบตั้งรับหรือแบบบ็อคเซอร์นั้น พลิ้วไหวสวยงาม สายตาเยี่ยม มองเห็นอาวุธคู้ต่อสู้ แล้วคอยฉากหลบทำคะแนน ลีลาแบบนี้  มันติดตาอยู่ในความทรงจำของจ่าเที่ยงมานาน เห็นครั้งใด คิดถึงเจ้าเพื่อนรักที่จากไปทุกที ไม่แม้แต่จ่าเที่ยงเท่านั้นที่เห็นแล้วคิดย้อนภาพในอดีต  ชายวัยหกสิบท่าทางภูมิฐานที่เข้ามาเป็นส่วนร่วมกับงานนี้ตั้งแต่แสนขึ้นชกก็เห็นเช่นกัน  รอยยิ้มผุดขึ้นเต็มหน้าแบบไม่ได้ฝืน คิดในใจว่า ไม่เสียแรงที่มาชม ท่ามกลางสายตาของผู้คนนับพัน   และแล้ว สิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดก็เกิดขึ้น!! คนตัวใหญ่กว่าที่มีคะแนนเป็นรอง เดินเข้าหา เปลี่ยนแผนอย่างที่เคยใช้ได้ผลมาแล้วครั้งก่อน ยอมเจ็บตัวแลกกับการเข้าถึงตัวแสน หวังคลุกวงในตีเข่า แล้วหักให้ล้ม ครั้งแรกที่เข้าถึงตัวแสนคู่ต่อสู้พยายามตีเข่าแต่จะหักให้ล้มนั้นทำไม่ได้ดังใจนึก เพราะแสนรู้ทัน เหลี่ยมมวยวงในดีกว่า เลยดึงออกมาได้ แต่พอครั้งที่สองแสนโดนจับอีก คราวนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน  แสนโดนขัดขาโดยที่กรรมการไม่เห็น ความที่ตัวเล็กกว่าเมื่อโดนทำผิดกติกาอย่างนั้นแสนทรงตัวไม่อยู่ ล้มลงกลางเวที แต่ทว่าสิ่งที่ตามมาด้วยคือน้ำหนักขอคู่ต่อสู้ที่โถมทับแนบเข่ามาด้วย แสนรับไปเต็มๆ อีกทั้งศีรษะกระแทกพื้นดังโครมใหญ่!!!... มันไม่ผิดกติกา เพราะคนในวงการมวยต่างรู้กันดีว่านั่นคือ...ลูกติดพัน...ถึงแม้จะจงใจก็ตามที!!.. เหตุการณ์บนเวทีดังกล่าว ทำให้บรรดาเซียนพนันที่หมดหวังแล้วนั้นกลับมามีลุ้นอีกครั้ง เสียงเฮของความสะใจจึงตามมา ผิดกับพวกชาวบ้านที่เชียร์แสนด้วยใจรักอย่างสิ้นเชิง บางคนเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าว่าแสนโดนเอาเปรียบ เลยตะโกนด่ากรรมการยกใหญ่ ส่วนมากที่ไม่เห็นกลับเอาใจช่วยให้แสนลุกขึ้นมาให้ได้ “แสน!!...ลุกขึ้นมา แข็งใจหน่อย ” เสียงใครคนหนึ่งตะโกนออกมา สิ้นเสียงชายคนนั้นเขาปรบมือให้กำลังใจ นั่นเป็นผลให้คนที่เชียร์แสนพลอยทำตามไปด้วย  เสียงเลยดังไปรอบเวที ทั้งจุก ทั้งมึน นอนดิ้นตัวงอเหมือนกุ้งโดนไฟ  เมื่อแสนลุกไม่ขึ้น กรรมการต้องนับตามกติกา ภาพของน้องสาวกับรอยยิ้มไร้เดียงสาที่ยืนรอเขาด้วยความหวังข้างเวทีชิงช้าสวรรค์ ภาพของย่าที่แก่ชรายืนมองมาอีกที ฉายชัดขึ้นมาในสมองของแสนทีละเฟรม... จากคุณ : อนงค์นาง - [ 3 ก.ย. 48 11:02:00 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แสนมารู้สึกตัวเมื่อได้ยินเสียงนับของกรรมการถึงหก แสนลุกขึ้นมาได้ท่ามกลางผู้คนที่ลุ้นอยู่รอบเวที   แต่ก็โซซัดโซเซขาจะขวิดเป็นเลขแปดอยู่แล้ว ต้องอาศัยเชือกข้างเวที เป็นตัวพยุงร่างไม่ให้ล้ม ดาวเรืองแสงนับร้อยวนเวียนอยู่เหนือศีรษะ ตามความรู้สึกของแสน “แสนๆๆ ตั้งสติๆ ฝืนไว้ๆ ”  เสียงจ่าเที่ยงป้องปากตะโกนอยู่ตรงมุม มือที่เหลืออีกข้างทุบเวทีดังลั่นแข่งกับเสียงเชียร์ ที่ดังอยู่รอบสนาม แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเพราะแสนไม่ได้ยิน ตายังเหม่อลอย สิ้นเสียงกรรมการนับถึงแปด ภายในเสี้ยววินาทีแห่งชีวิต!!.. ระฆังดังขึ้นเสียก่อน!!..   ชายวัยหกสิบอีกคนที่ลุกขึ้นยืนปรบมือเอาใจช่วยแสนแบบไม่รู้สึกตัว ให้ผ่านวิกฤตไปได้อีกคนนั้นถึงกับโล่งอกเมื่อได้ยินเสียงระฆังที่ดังใสเป็นกังวานกว่าทุกครั้ง ที่เขาคลุกคลีอยู่กับมวยมาค่อนชีวิต จ่าเที่ยงไม่รอช้าให้เสียเวลา เสียงระฆังนั้นดังยังไม่หมดเสียงกังวานดี แกกระโดดขึ้นบนเวที ปราดเดียวถึงตัวแสนที่ยังยืนตาเหม่อลอยกับเชือกรอบเวที แกพาแสนมาที่มุมให้นั่งลงก่อนจะเอาน้ำแข็งเย็นจัดมาลูบหน้า ตบด้วยฝ่ามือเบาๆ เรียกสติให้กลับคืนมาโดยเร็ว ช่วงพักยกสองนาทีนั้นมันก็เหมือนกับการชกทั่วไป ใช้กติกาอันเดียวกันทั่วประเทศ แต่จ่าเที่ยงรู้สึกว่าเวลานั้นเดินเร็วอย่างกับเข็มวินาทีติดปีกก็ไม่ปาน เกือบนาทีแล้วแสนยังไม่ฟื้น “ช่วยลูก มิง ด้วยเถอะไอ้พัน!” จ่าเที่ยงพึมพำอยู่คนเดียว ส่วนมือนั้นยังสาละวนกับการนวดเฟ้นบริเวณใบหน้า ต้นคอ ของแสนสลับกับเอาน้ำเย็นเข้าช่วย จะด้วยปฏิหารย์หรือเป็นเพราะความอดทนของแสนเอง จ่าเที่ยงไม่ได้คิดถึงตรงนั้น เขารู้เพียงแสนมีสติรับรู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไรในเวลาต่อม ในขณะที่เวลาพักยกจะหมดลง “เอาล่ะแสน ชิงดำยกสุดท้าย” จ่าเที่ยงบอกสถานการณ์ในขณะที่มือนั้นนวดเฟ้นบริเวณต้นคอตลอดเวลา ก่อนจะหันไปมองคู่ต่อสู้อีกมุม ดูว่าฝ่ายโน้นพี่เลี้ยงสอนอะไร แต่ไม่เห็นเพราะโดนบังจากพี่เลี้ยงอีกคน ก่อนจะหันมาบอกแสน “ อย่าให้ฝ่ายโน้นเข้าวงในได้อีก คอยถีบกันเอาไว้ สลับกับเตะสักสองสามทีแล้วออกมาคุมเชิงด้านนอกนะ ยกการ์ดสูงไว้ ระวังหมัดด้วย เข้าใจมั้ย? ” แสนพยักหน้ารับรู้ หันไปจ้องคู่ต่อสู้ตาเขม็ง  เสียงระฆังดังขึ้นอีกครั้งเหมือนบอกกับทุกคนในที่นั้นว่าอีกสามนาทีข้างหน้าใครจะเป็นฝ่ายชนะรวมถึงเงินในกระเป๋าว่าจะเข้าไปอยู่ที่เซียนพนันคนใด ก่อนจะลงจากเวทีจ่าเที่ยงหันไปเรียกแสนอีกครั้ง ก่อนจะใช้มือตัวเองแตะที่ศอก  แสนนั้นไม่ว่าอะไรเช่นเคย พยักหน้าว่ารู้กัน คะแนนของแสนที่นำมาตลอดตั้งแต่ยกแรกถึงยกที่สามนั้น เป็นอันว่าหมดความหมาย ยกสี่แสนโดนนับแปด คะแนนจึงออกมาตามกติกาคือ สิบต่อแปด ฝ่ายโดนนับย่อมได้น้อยกว่าเป็นธรรมดา ขึ้นยกห้าเลยกลายมาเป็น ‘ชิงดำ’ ใครได้คะแนนยกนี้ไปถือเป็นผู้ชนะ เมื่อทั้งคู่กลับมาสูสีอีกครั้ง การเชียร์ที่มีลุ้นทั้งสองฝ่ายนั้นย่อมดังมากเป็นธรรมดา กลบเสียงอื่นๆรอบงานวัดไปโดยปริยาย เรียกความสนใจจากผู้คนที่เดินอยู่บริเวณอื่น หันหน้ามายังเวทีมวยแน่นขนัด และเมื่อเห็นว่าเป็นนักมวยบ้านตัวเองเลยต้องหยุดเชียร์ชั่วคราว แสนทำตามที่ครูจ่าแนะนำทุกอย่าง คู่ต่อสู้พยายามเข้ามาหวังจะประชิดตัวเหมือนเคย แสนถีบทำลายจังหวะ แล้วดักเตะงามๆ หลายครั้งจนเสียงเฮดังกระหึ่มไปทั้งงาน มาถึงตอนนี้แสนได้เปรียบอีกครั้ง ไม่ต้องห่วงเรื่องคะแนนอีก และเหมือนรู้ตัวว่าเป็นรอง พี่เลี้ยงอีกฝ่ายตะโกนสั่งให้นักมวยตัวเองรีบเดินต่อยหมัดหวังน็อค! คนตัวใหญ่กว่าย่างสามขุมเข้าหาตามคำสั่ง จังหวะนั้นเองที่คู่ต่อสู้เดินเข้าหาเพื่อจะต่อย แสนมองเห็น อ่านทางออกอยู่ก่อนแล้ว หมัดซ้ายที่ปล่อยตรงออกมาเลยผ่านใบหน้าของแสนไปได้อย่างฉิวเฉียด แสนเบี่ยงตัวหลบหมุนตัวกลับพร้อมๆกับ ‘ศอกใบมีดโกน’ ก็พุ่งส่งออกไปหาเป้าหมายตรงปลายคางเข้าอย่างที่เรียกว่าเต็มกรามเลยทีเดียว และในจังหวะเดียวกันหากมีภาพสโลโมชั่นเหมือนอย่างในทีวี ทุกคนจะเห็นเหมือนกันว่า ‘ศอกกลับ’ ของแสนนั้นทำได้สมบูรณ์แบบ  แล้วที่ตามมาพร้อมๆ กับศอกของแสนนั่นคืออะไรกันเล่า หากไม่ใช่หมัดขวาฮุคสั้นของคู่ต่อสู้ที่แสนมองไม่เห็น มันโดนเข้าเต็มกกหูของแสนพอดิบพอดีเช่นกัน ร่างของทั้งคู่ที่นอนแผ่หลาอยู่กลางเวทีไปพร้อมกันด้วยอาวุธของแต่ละฝ่าย สร้างความลำบากใจให้กรรมการอย่างยิ่ง ตั้งแต่ทำหน้าที่มาก็เพิ่งเจอกับตัวครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่นักมวยโดนน็อคด้วยกันทั้งคู่  แล้วนะนับใครดี! นอกจากกรรมการแล้วดูเหมือนคนดูรอบเวทีจะพร้อมใจกันเงียบอ้าปากค้างกับเหตุการณ์บนเวทีเลยทีเดียว ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “เป็นไงบ้างแสน ?” จ่าเที่ยงถาม ขณะที่ยื่นถุงผลไม้ให้ย่าเนียมซึ่งนั่งอีกด้านของเตียง ข้างๆ กันนั้นน้องสาวนั่งมองพี่ชายตาแป๋วใคร่รู้ ก่อนจะหันมามองจ่าเที่ยงแต่ไม่ยิ้มทักทายเหมือนเช่นเคย จะว่าไปแล้วจ่าเที่ยงก็เหมือนสมาชิกคนหนึ่งในครอบครัวที่เด็กหญิงตัวน้อยสนิทด้วย กอปรกับคุ้นเคยกับจ่าเที่ยงมาตั้งแต่จำความได้ “ยังปวดหัวอยู่เป็นบางครั้ง  แต่อีกไม่กี่วันผมคงไปซ้อมมวยได้ครับครูจ่า” มือของจ่าเที่ยงชะงักงันเมื่อได้ยินประโยคนั้นจากแสนแต่ก็แวบเดียวเท่านั้น ผลส้มที่อยู่ในมือเกือบร่วงหล่นพื้น หันไปสบตากับย่าเนียมที่มองอยู่ก่อนแล้ว น้ำตาของผู้เป็นย่าเริ่มคลอ ได้ยินคำว่า ‘มวย’ ทีไร นางจะเป็นอย่างนี้ทุกครั้งไป ยิ่งมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ซ้ำสอง ซึ่งอาจไม่ร้ายแรงเหมือนครั้งแรก แต่นางก็ไม่อยากให้เกิดขึ้น จากคุณ : อนงค์นาง - [ 3 ก.ย. 48 11:06:35 ]

ความคิดเห็นที่ 7 “พักผ่อนให้หายดีก่อนเถอะแสน  เรื่องมวยน่ะไม่ต้องเป็นห่วง หายแล้วค่อยว่ากันใหม่” จ่าเที่ยงว่า พยายามซ่อนความเวทนา สงสารไว้ไม่ให้แสดงออกทางสีหน้าและดวงดวงตา เขาเองก็มีส่วนผิดที่แสนเป็นอย่างนี้ หากไม่สอนมวยให้ เรื่องที่ย่าเนียมเป็นห่วงว่าจะเดินตามรอยพ่ออีกคน ก็คงไม่เกิดขึ้น   “แล้วผลการชกล่ะครับครูจ่า ผมยังไม่รู้เลย กรรมการเขาตัดสินยังไง ?” “เสมอ!” “หรือครับ นี่เป็นผลเสมอครั้งแรกเลยนะครับครูจ่า ตั้งแต่ชกมาก็เพิ่งมีครั้งนี้แหละ” “เออ...ว่ะ และก็เป็นครั้งแรกเช่นกันที่นักมวยโดนหามลงเวทีทั้งคู่ คนในงานนี้เงียบกันทั้งเวที ลุ้นกันว่าใครจะลุกขึ้นก่อนกัน  แต่ผลสุดท้ายกรรมการเป็นฝ่ายชนะ ฮ่าๆๆ” พูดจบจ่าเที่ยงหัวเราะ ถึงแม้ว่าไม่เต็มเสียงและรู้ตัวเองว่าฝืนเต็มที แต่อยากให้บรรยากาศนั้นผ่อนคลาย “แล้วฝ่ายโน้นละครับ เป็นไงบ้าง?” แต่เหมือนแสนจะไม่สนใจเสียงหัวเราะ ยังคงซักจ่าเที่ยงต่อไป “ก็สลบเหมือดไปนานเหมือนกัน แต่เห็นว่าตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว” ได้ฟังดังนั้นแสนเองก็โล่งอก ถึงบนเวทีจะห้ำหั่นเหมือนเป็นศัตรูคู่อาฆาต แต่พอลงจากเวทีทุกคนคือเพื่อนร่วมอาชีพกันทั้งนั้น จากนั้นการสนทนาก็เงียบไป แสนนั้นปวดหัวพูดมากไม่ค่อยจะได้  และเมื่อความเงียบเข้าครอบงำ  แสนเองให้นึกสงสัย และเหมือนแสนจะคิดได้ ว่าตั้งแต่เขาออกจากโรงพยาบาลมานอนมาพักฟื้นที่บ้านนี่ สองวันมานี้  น้องสาวเขาไม่หัวเราะหรือว่ายิ้มประจบเขาอย่างเคย หันไปมองทางย่าถึงแม้จะมีคราบน้ำตาทุกครั้งยามที่เขาขึ้นชก แต่ดูเหมือนครั้งนี้จะหม่นหมองกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา ทางครู่จ่าก็แปลกๆ ไป “น้องรัก...” แสนหันไปเรียกน้องสาวหรือเด็กหญิงรักร้อยที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จาเหมือนเคย “เดี๋ยวเย็นนี้พี่แสนจะพาไปนั่งชิงช้าสวรรค์นะ แล้วจะซื้อตุ๊กตาหมีตัวใหม่ เอาตัวใหญ่ๆ เลยดีมั้ย? ” “ไม่ค่ะ” น้องสาวปฏิเสธเสียงเศร้า ถึงจะเป็นความปราถนาของตัวเองก็ตามที “อ้าว...ทำไมละจ้ะ” แสนแปลกใจ หันไปมองย่าก็เห็นนั่งน้ำตาคลอ ส่วนครูจ่านั้นหันไปมองข้างนอกอยู่ตลอดเวลา ก่อนจะได้รับคำตอบจากน้องสาว “พี่แฉนไม่สาบาย ย่าบอกว่าพี่แฉนต้องพักผ่อน ไม่ให้รบกวน” “พี่ไม่ได้เป็นอะไร แค่ปวดหัวนิดหน่อยเอง เดี๋ยวก็หายแล้วจ้ะ” แสนว่า ตลอดเวลาที่คุยกันดูเหมือนว่าแสนจะไม่รู้ตัวว่าตัวเองเป็นอะไร รู้แต่ว่าปวดหัวเป็นบางครั้ง สายตาและความมุ่งมั่นเกี่ยวกับการชกมวยครั้งต่อไปยังมีอยู่เต็มเปี่ยม จ่าเที่ยงจับความรู้สึกนั้นได้ จนจ่าเที่ยงต้องให้แสนทานยาและนอนหลับไป จ่าเที่ยงนั่งคุยกับย่าเนียมอยู่ไม่นานก็ขอตัวกลับ เห็นว่าเย็นมากแล้วอยากให้ย่าเนียมพักผ่อนบ้าง   จ่าเที่ยงยังจำได้เมื่อวันที่ยอดโปรโมเตอร์มวยคนนั้นมาถึงบ้าน และรู้เรื่องความลำบากของลูกชายของศิษย์รักที่จากไป เลยอยากช่วยเหลือ และเมื่อเขาบอกว่าแสนจะขึ้นชกงานวัดอีกไม่กี่วันข้างหน้า  เลยรับปากว่าจะมาดูด้วยตัวเอง  มาถึงตอนนี้เรื่องจะเอาแสนไปเลี้ยงดูหวังปั้นให้เจริญตามรอยพ่อนั้นเห็นทีต้องล้มเลิกอย่างไม่ต้องสงสัย เงินหนึ่งแสนบาทที่ได้รับความช่วยเหลือจากโปรโมเตอร์คนนั้นอาจจะดูมากสำหรับชาวบ้านหาเช้ากินค่ำ แต่เมื่อเทียบกับจำนวนเงินที่...พัน...พ่อของแสนเคยต่อยทำเงินให้เขามันมากมายกว่านี้นัก จ่าเที่ยงเองก็มองว่าเป็นเรื่องธรรมดา เงินนั้นเลยเข้าบัญชีให้แสนเรียบร้อยก่อนจะเอาสมุดฝากไว้กับย่าเนียม เพื่อเป็นทุนการศึกษาของแสนและน้องสาว ระหว่างที่แสนนอนพักรักษาตัว “ต่อไปเอ็งก็ไม่ต้องเหนื่อยแล้วแสนเอ้ย...พักผ่อนเถอะนะ” จ่าเที่ยงพึมพำอยู่คนเดียว ก่อนจะหันหลังเดินออกจากบ้านแสนไป โดยสัญญากับตัวเองว่าจะคอยช่วยเหลือครอบครัวนี้ต่อไปเท่าที่ลมหายใจยังมี ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ โชคชะตาฟ้าลิขิตหรืออย่างไร? สามเดือนต่อมาแสนเป็นลมหน้ามืดระหว่างเล่นอยู่กับน้องสาว ดีที่ว่าเวลานั้นจ่าเที่ยงอยู่ด้วย เลยหามแสนส่งโรงพยาบาลทันเวลา หมอบอกว่าต้องผ่าตัดสมองด่วน เพราะผลของการเอ็กซเรย์  พบความผิดปรกติของเส้นเลือดที่ไปเลี้ยงสมอง จำต้องส่งแสนไปยังโรงพยาบาลในกรุงเทพฯที่มีเครื่องมือทันสมัยมากกว่าโรงพยาบาลในตัวจังหวัด ซึ่งค่าใช้จ่ายได้รับความเมตตาจากโปรโมเตอร์คนนั้นอีกครั้งเมื่อจ่าเที่ยงไปกราบไหว้วิงวอน ทุกวันนี้แสนกลับมานอนฟักฟื้นร่างกายที่บ้าน โดยมีจ่าเที่ยงคอยดูแลอย่างใกล้ชิด มีย่าเนียมที่นั่งเฝ้ากับคราบน้ำตาที่หลั่งไหลได้ทุกวี่วัน   มีน้องสาวอยู่ข้างกาย รอยเปื้อนยิ้มบนใบหน้าที่เคยมียามเมื่อเล่นกับพี่ชายดูจะเป็นแค่ร่องรอยในอดีต     เส้นทางนักสู้บนผืนผ้าใบของ แสน ศ.พรทิพย์ ต้องหยุดลงชั่วคราวนับตั้งแต่ถูกหามส่งโรงพยาบาล  หมอบอกว่า สมองได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงและต่อเนื่องมาตั้งแต่เด็ก โอกาสที่จะกลับมาชกมวยได้อย่างเก่านั้น เห็นจะยากเต็มที หรืออาจจะร้ายแรงกว่านั้นซึ่งหมอก็ไม่ได้บอกให้แน่ชัด ต้องรอดูอาการต่อไปอีกนาน เสียงเฮที่ดังกระหึ่มอยู่รอบเวที ตามจังหวะศิลปะการต่อสู้ลีลาแม่ไม้มวยไทยบนเวที ยามแสนขึ้นชกมวย คงจะตราตรึงอยู่ในความทรงจำของชาวบ้านและจ่าเที่ยงไม่รู้ลืม เส้นทางที่แสนเดินถึงแม้จะทำด้วยความจำเป็น  แต่ทางนั้นก็แฝงไปด้วยรักที่บริสุทธิ์ยากนักที่เด็กในวัยเดียวกันจะทำได้เสมอเหมือน  ในรอยทางที่ ‘พัน’ เคยเดินในอดีต มี ‘แสน’ เป็นคนย้อนรอยทาง ดูเหมือนจะสิ้นสุดลงตรงความต่าง  แต่ทว่าอย่างหนึ่งที่เหมือนกันคือ ‘ความรักอันบริสุทธิ์’ ที่ทั่งคู่มีต่อครอบครัวนั่นเอง จบค่ะ จากคุณ : อนงค์นาง - [ 3 ก.ย. 48 11:07:30 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เฮ้อ เศร้า (ไม่เคยชอบดูมวยเลย) จากคุณ : scottie - [ 3 ก.ย. 48 13:11:51 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มีเด็กหลายคนที่ต้องแบกภาระหนักๆไว้เอง น่าสงสาร จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 4 ก.ย. 48 07:29:27 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คนเราต่างมีวิถีที่แตกต่างนะคะ จากคุณ : pee_lee (จิตเดิม) - [ 4 ก.ย. 48 12:13:21 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เข้ามาขอบคุณทั้งสามท่านค่ะ ที่เข้ามาให้กำลังใจกัน อย่างที่คุณสกอ็ตตี้ว่า ผู้หญิงส่วนมากไม่ค่อยชอบดูมวย ความจริงเรื่องนี้มันเศร้ามากนี้มากนัก แต่ตอนนั้นที่เขียน ไม่อยากให้มันเศร้าจนเกินไป เลยได้มาแค่นี้ อย่างที่คุณโอเลี้ยงแก่ๆ พูดก็ถูกค่ะ มีเด็กจำนวนไม่น้อย เกิดมาต้องแบกรับภาระเรื่องต่างๆ มากมายของสังคม ทั้งที่ตัวเอง ไม่ได้เป็นคนก่อขึ้น เหมือนกับว่าเกิดมารับใช้ความไม่รับผิดชอบ ของผู้ใหญ่ แต่บางครั้งก็ตกอยู่ในสภาวะจำยอม สำหรับความเห็นตัวเองนะคะ คิดว่าหากว่าเรายังไม่พร้อมที่จะเลี้ยงดู ก็อย่ามีเสียดีกว่า มีหลายคนคิดเพียงว่า มันเป็นธรรมชาติของการดำรงเผ่าพันธุ์ แต่ถ้าเป็นแบบนี้ มันก็ไม่ไหว ถ้าคนเราไม่คิดเห็นแก่ตัวแล้ว ปัญหาเด็ก เหล่านี้คงไม่เกิดขึ้น แต่ก็ได้แค่คิดเห็นเป็นการส่วนัวค่ะ มันคงเป็นวิธีที่แตกต่างของคนเรา อย่างที่คุณจิตเดิมว่านั้นแหละค่ะ เขียนไปเขียนมาเศร้า ส่วนเรื่องั้นอีกเรื่องที่ว่า ตามไปอ่านในบล็อกก็แล้วกันค่ะ ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : อนงค์นาง - [ 6 ก.ย. 48 14:08:25 ]