CafeTech-ExchangePantip MarketChatPantownBlogGangTorakhongGameRoom


    หมอกุ่ย (ตอนจบ)

    ตอนแรกจาก http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3689442/W3689442.html

    หมอกุ่ย (ตอนจบ) โดย กฎของแมว

    ความเงียบเข้ามาปกคลุมคนทั้งสอง หมอกุ่ยตกใจกลัวจนพูดไม่ออก มือของเด็กผู้ชายยังคงคว้าแน่นอยู่ที่ข้อมือของเขา พลันสายตาก็ลืมขึ้นพร้อมกับส่ายมองไปรอบห้องและหยุดอยู่ที่หมอกุ่ย
    “ที่นี่......ที่....ไหน...............อา..............เป็น..................ใคร” แต่ละคำพูดยากเย็น แหบกร้าน ออกมาจากปากของเด็กผู้ชายอย่างยากลำบาก
    “พะ...พะ....พี่เป็นหมอ......ที่นี่คลีนิกของพี่เอง” หมอกุ่ยเริ่มผ่อนคลายอารมณ์ของตัวเองลงได้บ้าง มือที่บีบแน่นของเด็กผู้ชายตอนนี้เริ่มอ่อนลง ฉับพลันสายตาหมอเหลือบมองเห็นน้ำตาของเด็กผู้ชายรินไหลออกจากตา เด็กคนนี้กำลังร้องไห้ ร้องอย่างหยุดไม่ได้ ตัวหมอเองก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ถึงแม้ไม่รู้ว่าเรื่องราวเป็นมาอย่างไร? เด็กคนนี้เป็นใคร? ร้องไห้ทำไม!? ตัวแกเองร้องไห้ทำไม!!!? แต่แกก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่จากสถานการณ์แปรปรวนสุดหยั่งมาจนถึง ณ ขณะนี้..........แต่แกคงไม่รู้หรอกว่าหลังจากน้ำตาเหือดแห้งไป...หยาดโลหิตจะไหลรินมาแทน

    .............................................................................................
    หมอกุ่ยยังไม่กล้าที่จะเปิดประตูออกไปดูด้านนอกที่รถระเบิด ถึงแม้ไฟจะเบาบางลงบ้างแล้ว ชะตากรรมของลุงมีคงไม่สามารถรอดจากวิบัติครั้งนี้ได้ ทำไม ทำไม เหตุการณ์นี้มันถึงรุนแรงนักแล้วจะเป็นอย่างไรต่อไปเป็นคำถามที่วนเวียนอยู่ในความคิดของหมอตลอด ถึงแม้ขณะที่แกนั่งเฝ้าคนไข้ของแกอยู่ดูแกก็ยังหยุดคิดไม่ได้
    “มัน...............ตาม................ผม..................มา...............มั๊ย” เสียงแหบพร่าเบาแทบไม่ได้ยินของเด็กผู้ชายเอ่ยถาม
    “ใครเหรอมันที่เธอว่า ใครตามเธอมา แล้วเธอหนีใครมา” หมอกุ่ยถามเคร่งเครียด
    “มัน...............จะ................ฆ่าผม........ผมกลัว..กลัว.มันจะฆ่าผม.............มันเอามีดโกนกรีดผม........เจ็บ!..เจ็บ!” เสียงเด็กชายพูดดังขึ้นเรื่อย ๆ
    “มันจะฆ่าผม......ช่วยด้วย!!” จากเสียงแหบเบาเด็กชายอยู่ในอาการควบคุมตัวเองไม่ได้ตะโกนลั่น
    “ใจเย็น ๆ เธอ ใจเย็น ๆ ที่นี่ไม่มีใคร ที่นี่ไม่มีใคร” หมอกุ่ยพยายามจับเด็กชายให้อยู่นิ่ง ๆ “ใจเย็น ๆ เธอ”
    “มันจะตามมาฆ่าผม...มันจะตามมา...ผมต้องหนี” เด็กผู้ชายพูดด้วยสีหน้ากลัวสุดขีด น้ำตารินไหลอาบสองแก้ม
    “ใจเย็น ๆ เธอ ค่อย ๆ เล่า ค่อย ๆ เล่า” หมอกุ่ยพยายามสงบสติอารมณ์พร้อมทั้งปลอบเด็กชายไปด้วย ทั้งที่ลึก ๆ ตัวแกเองแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว
    “หมอต้องช่วยผม” เด็กชายยังนอนนิ่งอยู่บนเตียง น้ำตาอาบรินสองแก้ม สายตาวิงวอนจ้องเขม็งขอความช่วยเหลือมาที่หมอ ภาพในอดีตฝังใจของหมอก็ปรากฎขึ้นมาซ้อนกัน ภาพของเด็กที่โดนรถชนวิงวอนให้แกช่วย แต่แกไม่ได้ช่วยขึ้นมาซ้อนทับอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ตอนนี้หมอตัดสินใจแน่วแน่แล้ว
    “เล่าเรื่องทั้งหมอของเธอมา ถ้าเธอเป็นคนดี ถึงแม้จะต้องแลกด้วยชีวิตหมอ หมอก็จะช่วยเธอ” หมอกุ่ยพูดอย่างมุ่งมั่น เด็กผู้ชายค่อย ๆ เล่าเรื่องที่เกิดขึ้น

    เด็กคนนี้เป็นเด็กวัยรุ่นอยู่ในหมู่บ้าน คบเพื่อนเป็นแกงค์ทั่วไปเพื่อนในกลุ่มมีกินเหล้าบ้าง สูบบุหรี่บ้างรวมถึงติดยาบ้าง คนขายก็เป็นหน้าเดิม ๆ ที่รู้ ๆ กันอยู่ เป็นลูกน้องคนมีอิทธิพลของพื้นที่ แต่จนกระทั่งคนขายถูกจับ โดนตำรวจล่อซื้อไปสายของตำรวจก็ดันเป็นเพื่อนในกลุ่ม! พอตำรวจไปแล้วการสะสางบัญชีเลยเกิดขึ้น

    “ผมกับเพื่อนสองคนโดนจับขึ้นรถ เพื่อนผมถูกกระทืบจนตาย ส่วนตัวผม ฮือ ฮือ” เด็กผู้ชายเล่าพลางสะอึก สะอื้น
    “มันเอามีดโกนกรีดตามตัวผมเป็นแผลไปเรื่อย ๆ ให้สารภาพมาว่ามีใครบ้างที่รู้เรื่อง ผมทนไม่ไหวตัดสินใจว่าตายเป็นตาย เสี่ยงกระโดดลงมาจากรถ ฮือ ฮือ ฮือ” หมอสงสารเด็กคนนี้จับใจพลางเอามือลูบหัวบาดแผลน้อยใหญ่ตามหน้าและตัวเด็กแสดงถึงความเหี้ยมโหดของคนลงมือได้เป็นอย่างดี
    “แล้วเธอรู้มั๊ย ว่าใครเป็นต้นตอ” หมอกุ่ยถาม แต่คำตอบที่เขาได้รับทำเอาเกือบตกเก้าอี้
    “นายอำเภอ!!”

    ภายนอกคลีนิกมีคนซุ่มอยู่สองคนกำลังปรึกษากันอยู่ในรถ
    “ลุยเข้าไปเลยดีกว่า ใครอยู่ก็ยิงทิ้งให้หมด” เสียงกร้านของผู้ชายคนหนึ่งพูด
    “เฮ้ย ไอ้ระ ไอ้โง่ ขืนเอ็งเข้าไปตอนนี้ กลางวันแสก ๆ พ่อเอ็งได้ยกโขยงมาเอาเอ็งเข้าคุก คดีเก่ายังเคลียร์ไม่จบ อย่าให้นายลำบากใจ ไว้รอตอนดึก” ไอ้เข้มตะคอก
    มันสองคนเป็นลูกน้องนายอำเภอ รับคำสั่งนายมาจับเด็กขึ้นรถ คนนึงกระทืบตายแล้วเอาไปทิ้งน้ำ ส่วนอีกคนมันเอามีดโกนปาดหน้าตาทรมานแต่เด็กโดดรถหนีไปได้ พวกมันจึงย้อนกลับมาเห็นว่าเด็กน่าจะโดดลงมาแถวนี้ สัณนิษฐานว่าอยู่ในคลีนิกหมอ จึงฆ่าหมา ตัดสายโทรศัพท์ แล้ววางระเบิดรถกะว่าพอฆ่าคนตายเสร็จจะได้สวมรอยเป็นอุบัติเหตุ กลับกลายเป็นพลิกผัน
    “ไอ้ระ ไปก่อน มีคนมา” ไอ้เข้มออกเสียงเตือนเพื่อนเมื่อเห็นรถหน่วยบรรเทาภัย เปิดหวอมา ทั้งสองคนสตาร์ทรถบึ่งออกไปทันที
    “มีใครอยู่มั๊ยครับ” เสียงหน่วยบรรเทาภัยตะโกน นับเป็นเสียงที่น่าปลาบปลื้มที่สุดที่หมอเคยได้ยิน ตลอดค่ำคืนอันยาวนาน “มีครับ มีครับ” หมอกุ่ยระร่ำระลัก หน่วยบรรเทาภัยมาแค่คนเดียวบังเอิญขับรถผ่านมา หน่วยบรรเทาภัยในพื้นที่กันดารขนาดนี้เป็นแค่ปิกอัพเก่า ๆ ไม่มีเครื่องมือสื่อสารเพราะถูกจำกัดด้วยงบประมาณ ทำงานกันแบบช่วยเหลือเกื้อกูลกัน ระแวกนี้ทั่วทั้งบริเวณเขตนี้มีรถบรรเทาภัยอยู่คันเดียวออกตระเวณ เช้าจรดค่ำบังเอิญผ่านมาเห็นไฟสุมใหญ่ เลยแวะเข้ามาดูไม่นึกว่าจะเป็นอุบัติเหตุขนาดนี้
    “โห ระเบิดเป็นจุลเลยนะครับเนี่ยมีคนตายซะด้วยสิครับ เรื่องใหญ่แล้วนะครับหมอ ผมต้องแจ้งตำรวจแล้วล่ะหมอไปด้วยกันมั๊ยครับ” เจ้าหน้าที่บรรเทาภัยพูด หมอกุ่ยกำลังจะเอ่ยปาก “ครับ” ออกไปอยู่แล้วแต่ต้องรีบกลืนน้ำลายเมื่อเห็นว่าข้างรถเขียนว่า “ด้วยความอุปการะจากนายอำเภอ” เท่าที่ดูด้วยสายตาหมอคิดว่าเจ้าหน้าที่คนนี้คงไม่รู้เรื่องเด็กผู้ชายเมื่อคืนและดูเป็นคนดีเพียงแต่สถานการณ์แบบนี้แกไว้ใจใครไม่ได้ทั้งนั้น!
    “ขอบคุณครับ คงไม่ต้องหรอกครับแต่ถ้าคุณไปถึง แจ้งตำรวจช่วยให้เค้ามาตรวจสถานที่ด้วยนะครับ”
    “ครับ ผมจะรีบไปเลยครับ เอ่อแล้วหมออยู่คนเดียวเหรอครับ”
    “ครับผมอยู่คนเดียว” หมอตอบหน้าตาย
    “ขับรถมาทั้งวันเหนื่อยบ้างไหมครับ พักเข้าห้องน้ำ ดื่มน้งดื่มน้ำก่อนมั๊ย” หมอถามเนือย ๆ
    “เอ่อ พอดีผมขับรถมาทั้งวันขอเข้าห้องน้ำหน่อยนะครับคุณหมอ” เจ้าหน้าที่ขอ
    “ครับเชิญครับ ห้องน้ำอ้อมไปด้านหลังนะครับ เอ่อห้องน้ำในคลีนิกเสียนะครับ แถวนี้กระต่ายมันชุมยังไงรบกวนคุณช่วยยิงกระต่ายด้วยนะครับ” หมอกุ่ยพูดฝืด ๆ แต่เจ้าหน้าที่คนนั้นรับมุขเป็นอย่างดี “ครับผมจะยิงมันให้เรียบเลย แต่อาจจะนานหน่อยนะครับผมคงต้องหย่อนบอมบ์ด้วย ฮ่า ฮ่า” ว่าพลางเดินไปข้างหลัง..........

    หมอมองศพลุงมีด้วยแววตาโศกเศร้า พลางห่อศพด้วยน้ำตาซึม ผ่านไปพักนึงเจ้าหน้าที่คนเดิมเดินผิวปากกลับมา “เรียบร้อยครับหมอ กระต่ายตายเรียบ แต่ถ้าคุณหมอเดินไปข้างหลังระวังกับระเบิดของผมหน่อยนะครับ” เจ้าหน้าที่พูดยิ้มแย้มติดตลก แต่แล้วก็ต้องสลดลงทันทีเมื่อเห็นหน้าหมอพลางเอ่ยปลอบ
    “อย่าเสียใจไปเลยนะครับ ผมขอบคุณมากเลยครับหมอ งั้นผมไปล่ะครับ กว่าจะไปถึงในเมือง กว่าจะเจอตำรวจ ชันสูตรศพ กว่าจะลงบันทึกประจำวัน คงนานนะครับ” เจ้าหน้าที่พูดไปเรื่อย หมอกุ่ยเดินมาจับมือเจ้าหน้าที่เขย่า เบา ๆ “รีบกลับมานะครับ ผมฝากเรื่องนี้ไว้กับคุณ” สายตาของหมอถึงแม้จะอิดโรยแต่แสดงออกถึงความมุ่งมั่นอยู่ในที
    “ครับหมอ แล้วผมจะรีบมา” เจ้าหน้าที่รับปากแบบ งง งง สตาร์ทรถแล้วบึ่งออกไป

    ยามราตรีมาเยือนความมืดปกคลุมต่างจังหวัด ค่ำคืนนี้แปลกเสียงแมลงร้องสักตัวก็ไม่มี ความมืดมาถึงเร็วกว่าปกติ หมอกุ่ยเดินลงมาชั้นล่าง พร้อม ๆ กับที่ไอ้เข้มกับไอ้ระจอดรถของมันที่หน้าคลีนิก!!!!!!!!

    จากคุณ : Catrule - [ 3 ก.ย. 48 11:32:56 ]

 
 


ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป