คือ...แบบว่าเราก็ไม่ได้แต่งกลอนมาเกือบสิบปีแล้วอะ (ครั้งสุดท้ายนี่คือตอนก่อนเข้ามหาลัย) พอดีเมื่อคืน อารมณ์มันเศร้าๆเหงาๆ นึกไงไม่รู้ก็เลยมั่วๆแต่งดู ถ้าฝีมือไม่ดี ก็ขออภัยด้วยจริงๆค่ะ...
สายลมเอื่อยเรื่อยเรื่อยกระทบผิว
เส้นผมปลิววาบหวิวใจเพรียกหา
ใครบางคนบนโลกนี้ที่ไกลตา
ถึงแม้ว่าผืนนภาฟ้าเดียวกัน
แม้นรู้สึกลึกลึกว่าอยู่ใกล้
แต่หัวใจกลับร่ำไห้แม้ในฝัน
เห็นแต่กายคล้ายจะเอื้อมมือถึงกัน
ความจริงนั้นกลับแตกต่างช่างบาดใจ
ถึงอย่างไรก็ยังได้รู้จักรัก
ถึงอกหักก็ยังภักดิ์ไม่ไปไหน
ถึงจะถูกปฏิเสธไร้เยื่อใย
ถึงจะไม่เคยได้ใกล้ในสายตา
เพราะรักแล้วคงไม่แคล้วว่าต้องช้ำ
นี่คือคำทำนายไว้จริงหนักหนา
ลืมเสียเถิดเปิดหัวใจให้เวลา
ได้รักษาแผลในจิตให้ปิดลง
จากคุณ :
อุรัสยา
- [
5 ก.ย. 48 22:25:23
]