“คุณเป็นผู้ต้องหาฆ่าคนตาย !!”

         เสียงทุ้มดังก้องไปทั่วห้อง   ระริน เด็กสาววัยมัธยมปลาย ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองชายตรงหน้าด้วยสายตาเลื่อนลอย ราวกับจะไม่ยอมรับรู้อะไร ใบหน้าสวยของเธอรับกับแสงจากโคมไฟบนโต๊ะนั่น ทำให้นายตำรวจสังเกตได้ว่า เธอยังอ่อนเยาว์นัก ‘เธอยังเด็กเกินกว่าที่จะตกเป็นผู้ต้องหาคดีฆ่าคนตาย’  เขาคิด
         ขณะที่เขาเอื้อมมือไปหยิบรูปถ่ายใบหนึ่ง ความเงียบก็ได้เข้ามาปกคลุมภายในห้องนี้อีกครั้ง เด็กสาวยังคงนั่งเงียบ ไม่พูดอะไร เหมือนเมื่อ 20 นาทีก่อน ในที่สุด เขาก็ตัดสินใจยื่นรูปถ่ายให้เธอดู
         “เธอรู้จักคนในรูปนี้ใช่มั้ย ?”

         . . .

         “ดา ไปโรงเรียนกันเถอะ ถ้าช้าเดี๋ยวไปสายนะ”  เด็กสาวคนหนึ่งตะโกนเรียกเพื่อนอย่างไม่อายใคร ‘ทำไมต้องอายล่ะ ก็ฉันเรียกแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ’ เธอคิด
         สวัสดีค่ะ คุณผู้อ่าน ฉัน ระริน เป็นนักเรียนชั้นม.ปลายของโรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ หน้าตาของฉันก็ไม่ถึงกับแย่เท่าไหร่ แต่ต้องดูนานๆจึงจะสวย ส่วนเรื่องการเรียนก็จัดว่าดีทีเดียว ส่วนคนที่ฉันตะโกนเรียกอยู่ ก็คือ เพื่อนสนิทของฉันเองค่ะ เธอชื่อ ญาดา เรียกสั้นๆว่า ดา  เธอเป็นคนสวย เรียนเก่ง  เรียกง่ายๆว่า เพอร์เฟคท์ จึงไม่แปลก  ที่จะมีคนมาขายขนมจีบให้เธอเสมอๆ แต่เธอก็ไม่เคยรับรักใคร ทำไมฉันถึงรู้น่ะหรอ? ก็เพราะเราสนิทกันมานานแล้วนะสิ
         ฉันกับดามาโรงเรียนด้วยกันทุกวัน ตลอดทางมาโรงเรียน เราจะคุยกันถึงเรื่องต่างๆมากมาย ดารู้ทุกเรื่องของฉัน และฉันก็รู้ทุกเรื่องของดาเช่นกัน ‘เรา’ รู้ทุกอย่างของกันและกัน ใครๆก็รู้ว่าเรา 2 คน รัก และสนิทกันมากขนาดไหน จนกระทั่ง ‘บอส’ ได้เข้ามา มัน! ทำลายทุกอย่างในชีวิตของฉัน
         บอส เป็นเด็กชายคนหนึ่ง หน้าตาอาจไม่ดีมาก แต่มีคารมดีเป็นที่สุด เขาเป็นคนมีอารมณ์ขัน ทำให้มีสาวๆหลายคนมาติดพันมากมาย ‘ฉัน’ ก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน
         “ริน ! ระริน ! วันนี้ เราไปกินข้าวด้วยนะ” บอสพูด
         ฉันค่อยๆหันไปมองต้นเสียง ก่อนจะตอบ ‘อีกแล้วสินะ เขามากินข้าวกับเราอีกแล้ว’
         “ได้สิ เก็บของแปปนะ”
         ฉัน ดา และบอส ไปทานข้าวด้วยกันอีกแล้ว พักนี้ เขาให้ความสนิทสนมกับฉันมากเป็นพิเศษ  อย่างเช่น เมื่อเช้าวันก่อน เขาเดินไปรับฉันที่บ้าน  ก่อนที่เรา 2 คน จะเดินไปที่บ้านของดาด้วยกัน แล้วยังกลางวันนี้อีก ที่เขาขอมาทานข้าวกลางวันด้วย ‘นี่เขาคิดจะจีบฉันหรือไงนะ?’

         . . .

         เวลาผ่านไป 4 เดือน ฉันและบอส สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่ความสัมพันธ์ของฉันกับดาค่อยๆถอยห่างออกไปทุกที  เดี๋ยวนี้ ฉันมาโรงเรียนกับบอส ทานข้าวกับเขา ทิ้งดาให้มาโรงเรียนและทานข้าวเพียงลำพัง แม้จะรู้สึกผิดอยู่นิดๆก็เถอะ แต่ความสุขของฉันสำคัญกว่า!!
         “ริน! ชวนดาไปทานข้าวด้วยดีมั้ย?” บอสถามขึ้นในวันหนึ่ง
         “ก็ได้ ตามใจนายอ่ะ” ฉันตอบอย่างไม่สบอารมณ์ ‘ทำไมเดี๋ยวนี้ อะไรๆก็ดา เขาไม่อยากอยู่กับฉันแล้วใช่มั้ย?’

         . . .

         “บอส! ไปทาน - - ”
         ฉันตะโกนเรียกบอส ในขณะที่เขาวิ่งไปหาดาพอดี
         “ดา ไปทานข้าวกันเถอะ”
         ฉันมองตามบอสด้วยสายตาปวดร้าว มองเห็นดาและเขาเดินเคียงคู่ไปด้วยกัน พูดคุย และหัวเราะด้วยกัน ‘ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ ทำไม ... ต้องเป็นเพราะดาแน่ๆ ยัยดามันแย่งบอสไปจากฉัน ไม่นะ!! .. ไม่!!  ..  ฉันต้องแย่งเขากลับมา’
         ถึงแม้ว่าฉันจะคิดแบบนั้นก็เถอะ แต่ฉันก็ยังคงไม่ลงมือทำอะไรจริงจัง บอสและดายังคงมาโรงเรียนด้วยกัน ทานข้าวด้วยกัน ดาทิ้งฉัน ‘มันคงเป็นเวลาของการแก้แค้นสินะ’ ฉันพูดกับตัวเอง
         จนกระทั่ง ... เย็นวันหนึ่ง
         ในขณะที่ฉันกำลังเดินผ่านห้องเรียน
         “บอส เธอทำแบบนี้ ไม่กลัวรินเสียใจหรอ?” เสียงคุ้นๆดังมาจากในห้อง เสียงที่ฉันเคยได้ยินมาตลอด 10 กว่าปีนี้ ใช่แล้ว!!  เสียงของดานั่นเอง  มันช่างมีแรงดึงดูดให้ฉันแอบฟังเสียจริง
         “ทำไมล่ะ ดา ทำไมเราต้องแคร์ริน  ในเมื่อคนที่เรารักคือ ดา นะ” บอสตอบดา ฉันอึ้ง ได้แต่รอคอยคำพูดต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
         “เรารักดามานานแล้ว เราไม่เคยรักรินเลย ไม่เคยแม้แต่จะคิด จริงๆนะ ดาเชื่อเราสิ!” คำพูดต่อมาของบอสทิ่มแทงใจฉันเข้าอย่างจัง ‘แล้วที่ผ่านมันคืออะไรล่ะ?’
         “เราแค่อยากสนิทกับริน เพื่อจะได้ใกล้ชิดเธอ ดา เราแอบมองเธอมาตั้งแต่อยู่ประถมแล้ว แต่ก็ทำได้แค่มองเท่านั้น  เราไม่กล้าคุยกับเธอ เพราะเราคิดว่าเธออยู่สูงเกินไป เธอทั้งเรียนเก่ง ทั้งน่ารัก มีแต่คนมารุมจีบ จนเมื่อเราได้รู้จักระริน  เราได้รู้จักเธอผ่านระริน ระรินทำให้เราได้รู้ว่า จริงๆแล้ว เธอไม่ได้อยู่สูงอย่างที่คิด มันทำให้เรามีความกล้า ที่จะเข้าไปคุยกับเธอ เป็นแฟนกับเรานะ ดา”
         “แต่ .. แต่ว่า”  ดายังคงอึ้งกับสิ่งที่เธอได้ฟัง
         “ไม่มีแต่นะ ดา อุปสรรคทั้งหมด เราจะผ่านพ้นมันไปด้วยกัน” คำพูดซึ้งๆของบอส คงได้ใจดาไปไม่น้อยเลยทีเดียว และยิ่งเขาได้ใจดาไปมากเท่าไหร่ ความเจ็บปวดทั้งหลาย ก็ทิ่มแทงใจฉันมากเท่านั้นเช่นกัน
         ฉันเดินออกมาจากหน้าห้องนั้นอย่างเงียบๆ จิตใจเลื่อนลอย ‘ความจริงทั้งหมดได้ถูกเปิดเผยเสียที’ ฉันคิด  ‘ต่อไปนี้อะไรๆก็คงง่ายขึ้น’

         . . .

         หลังจากนั้นเป็นต้นมา ทุกอย่างระหว่างฉันกับดาก็เปลี่ยนไป และมันจะไม่มีวันเหมือนเดิม ไม่มีวัน !!

         . . .

         ฉันค่อยๆเริ่มแผนการที่วางไว้ ทีละขั้นๆ ตั้งแต่คอยยุยงให้คนอื่นคิดว่า ดาแย่งแฟนเพื่อน ปลอมเป็นคนโรคจิตให้เธอกลัว กรีดข้อมือตัวเอง แล้วใช้เลือดเขียนจดหมายขู่ ตัดสายเบรกจักรยานที่เธอใช้ แผนการของฉันเริ่มรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ฉันก็ยังไม่สะใจ ‘ยังต้องรุนแรงกว่านี้ ดาจะต้องได้รับในสิ่งที่เธอได้ทำไว้ เธอจะต้องไม่มีวันได้มีความสุข’

         . . .

         ในที่สุด แผนการของฉันก็ดำเนินมาถึงขั้นสุดท้าย วัตถุสีดำที่พร้อมจะลั่นไกอยู่ในกระเป๋าของฉันเรียบร้อยแล้ว ความแค้นที่สั่งสมมานานกำลังจะหมดไป ดาและบอสจะต้องชดใช้ในสิ่งที่พวกเขาได้ทำไว้กับฉัน และมันจะต้องรุนแรงยิ่งกว่า เป็นร้อยเท่า พันเท่า

        ปัง !!  ปัง !!  ปัง !!

         เลือดสีแดงฉานค่อยๆไหลซึมออกมาจากร่างของดาและบอส พวกเขาค่อยๆล้มลงกับพื้น ฉันยิ้มเยาะอย่างสะใจ ในที่สุด มารความสุขของฉันก็ถูกกำจัดเสียที
         แวบหนึ่ง ที่ภาพวัยเด็กระหว่างฉันกับดาได้โผล่เข้ามา ฉันเห็นเราสองคนหัวเราะด้วยกันอย่างมีความสุข ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาในใจฉัน
         ฉัน ‘ฆ่า’ เพื่อนสนิทของฉัน  ‘ฉันฆ่าเพื่อนรักของฉัน ด้วยมือของฉันเอง’
         มือของฉันสั่น เต็มไปด้วยเหงื่อ
         ‘ไม่นะ  ไม่  เธอต้องไม่ตาย  ดา  ฟื้นขึ้นมาสิ เธอต้องไม่ตายนะ ฉันขอโทษ’
         “ไม่นะ  ไม่.....”

         . . .

         ระรินสะดุ้งตื่น เหงื่อโซมกาย ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าเคร่งเครียด  ระรินเงยหน้าขึ้นมองตามด้วยสีหน้างุนงง

         “คุณเป็นผู้ต้องหาฆ่าคนตาย !!”

แก้ไขเมื่อ 08 ก.ย. 48 17:51:37