ความคิดเห็นที่ 1 แสงอาทิตย์ที่แผดจ้าลงมาปะทะผิวกายอันเต็มไปด้วยเหงื่อไคลของผมคล้ายว่ามันอยากจะเผาร่างที่ผ่านฝนผ่านหนาวมายี่สิบห้าครั้งร่างนี้ให้มอดไหม้ไปเสียให้สิ้น ผู้คนรอบข้างผมขณะนี้ความจริงก็ต้องประสบกับชะตากรรมเช่นเดียวกัน แต่ดูเหมือนพวกเขาจะไม่ยินยอมเป็นเหยื่อของแสงแดด ทุกคนต่างปกป้องตัวเองจากความร้อน บ้างก็ยกมือขึ้นบัง หรือไม่ก็กระเป๋า แฟ้มที่ถือ หรือบ้างก็รีบเดินหลบไปอยู่ในที่ร่ม แต่สำหรับผมแล้ว ผมไม่อยากจะต่อสู้เช่นว่านั้นอีก คงเพราะเรียวแรงแทบทั้งหมดมันสูญสลายไปกับความหวังเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา “งานนี้เป็นงานเกี่ยวกับการประชาสัมพันธ์ค่ะ อาจมีที่ต้องออกไปนอกสถานที่หลายครั้งหน่อย เพื่อจัดบูธ แล้วคุณก็ต้องร่วมอยู่ตรงนั้น คอยดูแลจัดการ และก็ให้ข้อมูลต่างๆ แก่ผู้ที่สนใจ งานก็ประมาณนี้ ง่ายๆ ก็เป็นงานทางประชาสัมพันธ์น่ะค่ะ มาคุยกันครั้งนี้คงจะได้เห็นรายละเอียดของงานจริงๆ” นั่นคือเสียงหวานๆ ที่โทรมาหาผมเมื่อ 2 วันที่แล้ว มันทำให้ผมตื่นเต้นที่จะได้งานอีกครั้ง และงานดูแลจัดงานแสดงโชว์สินค้าหรือผลิตภัณฑ์ต่างๆ ก็เป็นสิ่งที่ผมสนใจอยู่แล้ว ผมตั้งความหวังกับงานนี้พอสมควร และท่าทีของบริษัทตั้งแต่ครั้งแรกที่เข้าไปคุยก็มีท่าว่าจะสนใจรับผมเข้าทำงานซะด้วย ผมเบิกบานใจกับความหอมกรุ่นของความหวังในงานใหม่อยู่ชั่วเวลาหนึ่ง จนกระทั่งได้ทราบความจริงเมื่อผมก้าวเข้าไปนั่งอยู่หน้าผู้ที่ให้ข้อมูลทุกอย่าง “คือเราต้องการให้คุณนำเสนอข้อมูลการประกันภัยของบริษัทที่มีอยู่หลายประเภทให้ลูกค้าตามที่ต่างๆ ได้เข้าใจ และเลือกให้เหมาะกับแต่ละฐานรายได้ของตัวลูกค้า ซึ่งพี่ว่าคุณก็ทำได้ไม่ยากถ้ารู้วิธีการของเรา วันเสาร์นี้จะมีการฝึกอบรมครั้งใหญ่ คุณจะได้รู้ว่าควรจะพูดคุย หรืออธิบายให้ลูกค้าฟังอย่างไร ประเภทการประกันภัยของเรามีอะไรบ้าง แล้วก็อะไรๆ อีกหลายอย่าง ถ้าเป็นไปได้พี่อยากให้คุณไปเข้าร่วมฟังนะ” ผมได้แต่ยิ้มรับไมตรีจากพี่สาวคนสวยที่พล่ามบอกเนื้องานอันแท้จริง เมื่อสิ้นคำของเธอ ผมก็เกิดความเชื่อขึ้นอย่างหนึ่งทันทีว่า ในวันเสาร์ที่จะถึง ห้องประชุมของบริษัทประกันแห่งนั้นต้องไม่มีผมเป็นหนึ่งแน่นอน ผมเดินออกจากที่นั่นอย่างเซ็งที่สุด เดินไปอย่างช้าๆ ราวกับโลกนี้มีวันละ 40 ชั่วโมง ผมก้าวและหยุดนิ่งปล่อยให้บันไดเลื่อนพาตัวผมขึ้นไปบนสถานีรถไฟฟ้า ในใจคิดว่านี่เป็นเส้นทางชีวิตที่เดินมาสู่ทางตัน ทุกอย่างดูเหมือนเปลี่ยนแปรไปอย่างรวดเร็ว เพชรกลายสู่เม็ดกรวด จากชิ้นเนื้อที่กำลังเข้ามาใกล้ปากสุนัขแต่ก็กลับกลายเป็นเพียงก้อนหินซะนี่ ความเหนื่อยอ่อนในใจและความผิดหวัง ทำให้ผมเกือบมองข้ามสิ่งที่เคยตั้งใจ และมุ่งมั่นจะทำ ผมเคยอยากเป็นนักเขียน แต่เวลานี้ผมอ่อนแรงและอ่อนพลัง เรื่องราวต่างๆ ที่เคยแย่งกันเบียดเสียดออกมายื่นหน้าเพื่อรอคอยให้ตัวมันได้ถูกจดจารลงเป็นผลงาน บัดนี้หายไปสิ้น หายไปอย่างเงียบๆ พวกมันคงงอนผมที่หลงลืมพวกมันไป แต่ก็ถูกของพวกมัน ผมลืมไปจริงๆ อย่างน้อยก็สองสามวัน แม้ดูว่าไม่นาน แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้พวกมันงอนและหนีหายผมไป อย่างไรก็ดีบางเรื่องมันยังทิ้งร่องรอยเอาไว้บ้างทั้งเรื่องราวที่ยิ่งใหญ่อย่าง เบญจคีรีนคร หรือเรื่องเล็กๆอย่าง มดน้อยกลอยใจ ร่องรอยที่มันทิ้งเอาไว้อาจพอทำให้ผมตามหาพวกมันให้กลับคืนมาได้ ผมก้าวผ่านประตูเลื่อนของรถไฟฟ้าเข้าไปนั่ง แล้วมองดูผู้คนหลากหลายแบบที่ต่างแย่งกันมาหย่อนก้นนั่งลงสำหรับผู้ที่เข้ามาถึงก่อน และหาที่เกาะให้มั่นสำหรับที่มาทีหลังเพื่อมิให้หงายหน้าหงายหลังเมื่อรถวิ่ง รถวิ่งผ่านตึกรามบ้านช่องสองข้างทางไปอย่างเร็วจนไม่มีเวลาพอให้สังเกตและดูรายละเอียด แต่มันก็ไม่มีปัญหาอะไรสำหรับผม เพราะผมเองหาได้สนใจอะไรภายนอกไม่ ผมมองเข้าไปในความคิดของตนเอง มองหาเพื่อนที่หนีหายไปเพราะงอนที่ผมหลงลืมมัน แต่ค้นหาเท่าไรก็ยังไม่พบ ไม่มีแสงสว่างใดๆ อีกที่ส่องทางให้ผมได้พบกับเส้นทางที่เพื่อนใช้หลบหนีไป หากพอจะมองเห็นบ้าง เส้นทางนั้นก็เป็นเพียงทางเล็กๆ ที่แสนจะตีบตันและคับแคบเหลือเกิน ผมไม่อาจตามหาเรื่องราวเดิมๆ เรื่องราวอันเป็นเพื่อนที่เคยอยู่ในหัวสมองผมได้อีก หรือจะต้องสร้างเรื่องขึ้นใหม่ หาเพื่อนใหม่ แต่ในเมื่อเรื่องราวเดิมๆ ผมยังไม่อาจค้นหาและนำกลับมาได้ แล้วเรื่องใหม่ผมจะสร้างขึ้นมาได้อย่างไร ตอนนี้ความคิดของผมมืดบอด และไม่มีพลังสำหรับการสร้างสรรค์สิ่งใหม่ที่มีคุณค่าพอจะเป็นเรื่องราวที่ไม่เลวซักเรื่อง ผมไม่มีมุมมองและกลอุบายใดๆ จะนำเสนอเรื่องราวที่แม้ตัวตนก็ยังมองไม่เห็น ผมจะเขียนอะไรใหม่เล่า มีอะไรให้เขียน ผมรู้สึกว่าทุกอย่างที่คิดมันดูยากเกินไป ยิ่งใหญ่เกินไป หรือไม่ก็เล็กน้อยเกินจะนำมาเป็นเรื่องที่น่าสนใจได้ สิ่งที่อยู่รอบตัวผมขณะนี้มีอะไรที่พอจะเอามาเป็นเขียนได้อย่างนั้นหรือ ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงข้ามผมจะเป็นได้หรือไม่ ผมจะสร้างเรื่องสั้นหรือนวนิยายอะไรจากเธอได้หรือ หญิงสาวในเสื้อยืดตัวเล็กเข้ารูปสีขาว กระโปรงยีนส์สั้นเผยให้เห็นเรียวขาอันขาวเนียนจะกลายมาเป็นอะไรในงานของผมได้หรือเปล่า เธออาจเป็นเพียงนักศึกษาสาวที่กำลังไปหาเพื่อนแถวสยามตามที่นัดกันไว้ เธออาจเป็นเพียงสาวทำงานที่กำลังไปสีลมเพื่อซื้อของ เธออาจเป็นโสเภณีที่กำลังเอาเงินที่เพิ่งได้มาเมื่อคืนไปถลุงใช้ให้หนำใจ หรือเธออาจเป็นสายลับ ซีไอเอ ความคิดน่าจะกลายเป็นผลงานได้หากได้รับการขัดเกลา แต่... แต่...ผมคิดได้แค่นั้น แค่นั้นจริงๆ ผมเดินต่อไปไม่ได้อีก ไม่รู้จะเดินไปทางไหน แค่นักศึกษาไปหาเพื่อนมันมีอะไรน่าอ่าน แค่สาวทำงานไปซื้อของมันมีอะไรน่าสนใจ คนโดยเฉพาะผู้ชายคงอยากทำอะไรอย่างอื่นกับโสเภณีสาวสวยมากกว่าอยากรู้ว่าเธอเอาเงินที่ได้ไปใช้ทำอะไร และ สาวไทยจะเป็นซีไอเอได้อย่างไร แค่คิดก็ถึงทางตันแล้ว แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 48 12:35:34 จากคุณ : มณีมรกต - [ 9 ก.ย. 48 12:33:18 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมทิ้งตัวลงนั่งหน้าโต๊ะทำงานในบ้าน ปล่อยให้เก้าอี้ตัวเก่าที่คุ้นเคยเป็นผู้รับน้ำหนักทั้งหมดเอาไว้ ผมไม่อยากต้องเอากำลังของผมต้องแบกตัวเองเอาไว้อีก เพราะสิ่งที่หนักอึ้งอยู่ตอนนี้ ก็มีมากจนแทบรับไม่ไหวแล้ว ผมเสียดายไฟที่เคยสว่างจ้าส่องให้ผมเดินอย่างง่ายดายสู่ทางแห่งนักเขียน แต่ตอนนี้กลับดับมืดลง ผมไม่อาจมุ่งสู่ความฝันอันนั้นได้ มันมืดมน มันตีบตัน ตั้งแต่ 6 โมง ทุ่ม 2 ทุ่ม 3 ทุ่ม ผมอยู่ที่เดิมมิได้ขยับหรือรุดหน้าไปไหนทั้งในโลกความจริงและโลกความคิด “เฮ้อ...” มีเพียงเสียงถอนหายใจเช่นนี้เท่านั้นที่พอจะใช้บอกตัวเองได้ว่ายังไม่หลับหรือตายไปแล้ว เหนื่อยและยากเหลือเกินกับความคิด ผมหลับตาพักผ่อน ความมืดใต้เปลือกตาขณะที่สมองเลิกคิดอะไรทุกอย่าง พอทำให้จิตใจสบายขึ้น จุดสีเหลืองๆ เขียวๆ หม่นๆ ซึ่งล้อมรอบด้วยสีม่วงเข้มๆ เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เห็นภายใต้เปลือกตาอันบอบบางคู่นี้ ดูเหมือนเจ้าจุดนี้มันจะตามไปทุกแห่งที่ผมเพ่งเข้าไปในความมืด มันคืออะไรนะ ทั้งๆ ที่หลับตาแต่ยังกลับเห็นสี วิทยาศาสตร์บอกว่ามันเป็นภาพติดตา แต่ผมไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น ผมอยากให้มันคือเรื่องราวที่มหัศจรรย์ที่เกิดกับผมคนเดียว เพราะผมอาจกลายเป็นพระเอกดังในนิยายแนวแฟนตาซีเรื่องใดซักเรื่อง ผมจับจ้องจุดสีนั้นเรื่อยๆ ในใจไม่คิดอะไรทั้งสิ้นนอกจากมองดูสิ่งใต้เปลือกตา มองอยู่นาน นานแค่ไหนไม่อาจเดา แล้วจู่ๆ มันก็เหมือนมีก้อนกระดาษที่ถูกขยำไว้จนกลมดิ๊กปรากฎขึ้น มันจะผุดมาจากหลืบใดในสมองหรือหล่นลงมาจากส่วนใดของกระหม่อมก็ไม่อาจทราบได้ แต่มันลอยมาอยู่ในตำแหน่งของจุดสีนั้นพอดี ผมคลี่กระดาษในจินตนาการก้อนนั้นออก มีข้อความไม่ยาวนักเขียนอยู่ในนั้น มันไม่ใช่เรื่องราวที่ผมกำลังตามหา หรือเรื่องราวที่ผมกำลังคิดจะสร้างขึ้น แต่เป็นประโยคที่ผมเคยอ่านเจอมาแล้วในหนังสือเล่มหนึ่ง มันเป็นข้อความของคุณอาจินต์ ปัญจพรรค์ แต่ที่จริงพลังการบรรยายของข้าพเจ้าคงพิการไปเสียแล้ว พิการจนมองข้ามเรื่องย่อยและพิการจนหวาดกลัวเรื่องมหึมา ไม่มีคำว่าย่อยเกินไปสำหรับเหมืองแร่ ไม่มีคำว่ามหึมาสำหรับเหมืองแร่... แม้คุณอาจินต์จะหมายถึงเพียงเหมืองแร่ แต่ผมขอขยายข้อความของท่านให้เป็นคำของตัวผมว่า ไม่มีคำว่าย่อยเกินไปสำหรับโลกการเขียนของผม ไม่มีคำว่ามหึมาสำหรับโลกการเขียนของผม ผมลืมตาขึ้นพร้อมเรื่องราวที่ค่อยๆ พรั่งพรูมาทีละน้อย เรื่องราวนั้นค่อยๆ โผล่หน้าสะล่อนมายิ้ม เรื่องเก่าที่เคยหนีไปกลับมายิ้มให้ผมอย่างเนียมอายและขัดเขิน เรื่องใหญ่ๆ ก้าวออกมาโดยไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกหวาดกลัว เรื่องเล็กๆ ก็วิ่งออกมาเป็นพรวนพร้อมกับความอบอุ่นน่ารักที่ผมสัมผัสได้จากพวกมัน พลังการเขียนค่อยๆ กลับมาอีกครั้ง ผมจะเขียน เขียนเรื่องใหม่ ลงโทษเรื่องเก่าที่มันดันงอนผม ทั้งที่มันก็สมควรจะงอน ตอนนี้ใบหน้าขาวใสของหญิงสาวบนรถไฟฟ้า ค่อยๆ หันมายิ้มให้ผม ยิ้มของเธอมีหลากหลายจริงๆ บางครั้งรอยยิ้มของเธอก็เป็นยิ้มอันเยือกเย็นแฝงด้วยความน่าสะพรึงของนักศึกษาสาวที่มีมีดอันคมกริบอยู่ในกระเป๋าเตรียมเอาไปปลิดชีพเพื่อนหญิงผู้ทรยศหักหลัง แอบมีสัมพันธ์สวาทอย่างลับๆ กับแฟนหนุ่มของเธอที่ตัวเธอเฝ้าทุ่มเทความรักและทุกๆ อย่างให้ บางครั้งก็เป็นยิ้มอันบริสุทธิ์ของหญิงสาวผู้ที่อีกไม่นานจะกลายเป็นวิญญาณอันดุร้ายที่เฝ้าอาฆาตชายกลุ่มหนึ่งที่เคยล่อลวงเธอไปรุมข่มขืนและฆ่าระหว่างที่เธอกำลังจะไปซื้อของขวัญสำหรับสามีในวันครบรอบแต่งงานปีแรก เป็นยิ้มอันเศร้าสร้อยของเด็กสาวคนหนึ่งซึ่งยินยอมพลีกายเป็นครั้งแรกแลกกับเศษเงินของบรรดาเศรษฐีกระหายกามเพื่อเอาไปรักษาแม่ที่ต้องนอนป่วยอยู่ในโรงพยาบาลด้วยอาการไตวาย และเป็นยิ้มอันเฉลียวฉลาดของหญิงสาวที่เกิดและโตในสหรัฐ และเธอถูกส่งมาสืบข่าวการเตรียมการลอบสังหารประธานาธิบดีสหรัฐระหว่างการประชุมเอเปก การจดจารเริ่มขึ้นอย่างไม่มีวันหยุด หากเมื่อใดหยุด เมื่อใดที่ผมไม่เห็นเรื่องราวทั้งเก่าและใหม่โผล่หน้าออกมาให้เลือกสรร ผมก็จะเขียนเรื่อง ยามเมื่อโลกของผมตีบตัน จากคุณ : มณีมรกต - [ 9 ก.ย. 48 12:34:36 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตัวเองก็เคยเป็นแบบนี้เหมือนกันค่ะ แต่ไม่ใช่แง่ของการเป็นนักเขียนนะคะ แต่เป็นแง่ของการที่เห็นอะไร ๆ ที่ผ่านไปผ่านมา แล้วก็นั่งนึกจินตนาการ แต่งเป็นนิยายในสมองค่ะ แต่ไม่เคยเขียนออกมาเป็นอักษรสักทีเลยเจ้า ฮี่ ๆ แบบว่ายังไม่พร้อมที่จะเขียน คือเขียนไม่ค่อยเก่งค่ะ จะรออ่านงานต่อไปนะคะ จากคุณ : pee_lee (จิตเดิม) - [ 9 ก.ย. 48 20:54:05 ]

ความคิดเห็นที่ 4 บางทีเห็นบางเหตุการณ์ ก็ชวนให้มีจินตนาการ อยากเขียนเล่าเรื่องเหมือนกันแหละ จากคุณ : scottie - [ 9 ก.ย. 48 22:28:57 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาอ่านต่อครับ ... คล้ายจะเป็นภาคสองไม่ก็ตอนสองของเรื่องแรก แต่ก็ช่างเถอะ...สิ่งนั้นมิได้สลักสำคัญอะไร สิ่งที่ชอบคือ ชื่อที่เด่นสะดุดตาเหลือเกิน เนื้อหาและการบรรยาย มันไหลลื่นและพริ้วไหวสวยงาม(แม้ในความคิดของผมคนเดียว อาจเป็นเพราะอคติที่มีใจให้กับแก่นเรื่อง) จนไม่น่าติติง ทำให้ผมไม่ค่อยจะเชื่อข้อความในวงเล็บที่ต่อกับชื่อเรื่องที่ว่า (เรื่องสั้นของนักเขียนใหม่) ไม่รู้ว่าเป็นข้อความให้กับตัวเอกของเรื่อง หรือตัวผู้เขียนกันแน่ ...แต่ก็ช่างเถอะมันครับ  เพราะมันไม่สลักสำคัญอะไร(จริงๆ) ^_^ อ่านแล้วรู้สึกดีครับ แต่คนเราก็ต้องหาอาหารใส่ท้องด้วยนะครับ ผมนั้นเคยริอาจคิดอยากเป็นนักเขียน ทว่าโลกแห่งความเป็นจริงก็ยังต้องตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อไปเพราะมีภาระ อาศัยช่วงเวลาเล็กน้อยในการเขียนมาแปะตามบอร์ดเท่านั้นเอง เพื่อระบายจินตนาการ... จะรองานต่อไปนะครับ หวังว่าคงเป็นภาคสาม^_^ แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 48 22:44:55 จากคุณ : pilot_pol - [ 9 ก.ย. 48 22:38:22 ]

ความคิดเห็นที่ 6 . . จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 10 ก.ย. 48 15:09:01 ]

ความคิดเห็นที่ 7 งงตรงนี้ครับ การจดจารเริ่มขึ้นอย่างไม่มีวันหยุด พืมพ์ผิดหรือว่ามีความหมายอย่างหนึ่งอย่างใดแฝงอยู่ครับ จากคุณ : GTW - [ 11 ก.ย. 48 08:00:43 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เคยมีบอกว่า นักเขียน คือผู้ที่มองเห็นโลก อีกใบ ที่คนอื่นไม่เห็น มาถ่ายทอดเป็นตัวอักษร คำพูดนั้นสัตย์จริง ทุกคำ จากคุณ : กามล (song_from_past) - [ 12 ก.ย. 48 00:16:26 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาตอบช้า หน่อย... ขอบคุณทุกท่านที่มาอ่าน คุณ  pee_lee (จิตเดิม)     :  ลองเขียนซีจ๊ะ อย่ารอให้พร้อม จับดินสอแล้วเขียนเลย เดี๋ยวมันก้พร้อมเอง คุณ scottie    :  อยากฟังคุณscottie เล่านิทานบ้าง คุณ  pilot_pol    :  ขอบคุณสำหรับคำชมฮับ แต่มีอะไรติงก็เชิญได้เต็มที่ (ข้าพเจ้ามิใช่ลูกแกะหลงทาง ยอมรับฟังความเห็นทุกท่านอย่างยินดี แป่วววววว) ส่วนเรื่องนักเขียนใหม่นั้น เป็นนักเขียนใหม่ทั้งตัวละคร และตัวผู้เขียน มณีมรกตก็จะรอติดตามงานของคุณpilot_pol เช่นกัน คุณ  วรุณนฤมล    :  ดอกกุหลาบ คุณ  GTW     :   ผู้เขียนตั้งใจจะหมายความว่า สามารถเขียนได้โดยเรื่องราวจากหัวสมองหลั่งไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง จับดินสอเมื่อไรเป็นเขียนได้ ไม่ติดขัด ไม่อึดอัดกับการนั่งนึก คุณ กามล (song_from_past)   :   ใช่ฮับ ใช่เลย แต่แม้คนที่มองเห็นโลกอย่างนักเขียนได้ ก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะเป็นนักเขียนได้ หากผู้นั้นไม่อาจนำเอาสิง่ที่เขาเห็นมาจดจารลงเป็นคำ เป็นประโยค เป็นความได้ แก้ไขเมื่อ 12 ก.ย. 48 00:53:34 จากคุณ : มณีมรกต - [ 12 ก.ย. 48 00:52:43 ]