ความคิดเห็นที่ 1 Vol.9.......... ร่างบางภายใต้โค้ทสีน้ำตาลอ่อน ผลักประตูไม้ขัดมันวาวเดินเข้ามาด้วยท่าทางเหนื่อยล้า ดวงตาสีฟ้าอ่อนของหล่อนกวาดไปทั่วบริเวณ เพียงเพื่อจะพบว่ามันเป็นเหมือนดังเช่นทุกๆ วัน... ความว่างเปล่า... หล่อนทอดถอดหายใจเบาๆ พลางสาวเท้าตรงไปยังโซฟาหนังสีเข้มที่ตั้งอยู่ตรงหน้าจอโทรทัศน์ยี่ห้อดัง เสื้อโค้ทถูกพาดวางอยู่บนที่เท้าแขน เคียงข้างกระเป๋าหรูราคาแพง ซึ่งในยามนี้ เจ้าของดูไม่สนใจมันนัก เมื่อทรุดตัวนั่งลงได้ ก็ผ่อนคลายกล้ามเนื้อ และเส้นประสาททุกส่วนของร่างกาย หญิงสาวเหม่อมองไปรอบตัว ข้าวของต่างๆ ที่ได้มาจากน้ำพักน้ำแรงของหล่อนเพียงลำพังถูกจัดวางอย่างมีรสนิยม เป็นระเบียบ หล่อนรู้สึกภูมิใจเล็กๆ กับความพยายามของตนเอง ถึงแม้ว่ามันจะแลกกับความเหนื่อยกาย และเหนื่อยใจ หากก็ไม่ถอดใจยอมแพ้ หล่อนเพียงแต่สงสัยในใจเท่านั้นเองว่า เมื่อไรกันนะ ที่หล่อนจะชินกับความเหน็ดเหนื่อยเหล่านี้เสียที หล่อนรู้ดีว่า อาชีพของหล่อนเต็มไปด้วยอัตราการแข่งขันที่สูงลิ่ว ทุกคนต่างพยายามชิงดีชิงเด่นกัน แม้มันจะทำให้หล่อนเบื่อบ้าง.. เป็นบางครั้ง แต่ว่าหล่อนก็ยังสนุกกับมัน สนุกกับความท้าทายเหล่านั้น ความท้าทายเหล่านั้น ก็เหมือนการกระโดดสูง ที่เมื่อเรากระโดดข้ามระดับความสูงหนึ่งได้แล้ว เราก็ต้องพยายามกระโดดข้ามระดับความสูงที่เพิ่มขึ้นให้ได้อีก แต่มันผิดกันที่ ในความท้าทายของหล่อนนั้น หากแม่มีการพลาดเพียงน้อยนิดแล้ว จะมีแต่คนมาขยี้ซ้ำ มีไม่มากเท่าไรหรอกที่คนที่ยืนอยู่บนอาชีพเดียวกันกับเธอ จะมาคอยให้กำลังใจ หล่อนหายใจเข้ายาว ลึก นำเอากลิ่นอายรอบตัวเข้าไป กลิ่นของความมีชีวิตชีวา ซึ่งแตกต่างกันโดยสิ้นเชิงกับกลิ่นน้ำหอมฉุนซึ่งหล่อนสูดดมมาตลอดทั้งวัน “อ้าว กลับมาแล้วเหรอฮะ แม่” เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นด้านหลัง เรียกให้ร่างบางผินหน้าไปมอง เพื่อจะพบร่างสูงโปร่งที่คุ้นตา ไมเคิล ลูกชายของหล่อนนั้นเอง หญิงสาวพิจารณาชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาแห่งความปิติที่ปิดไม่มิด เครื่องหน้าของเขาช่างเหมือนกับพ่อของเขายิ่งนัก จมูกที่โด่งเป็นสัน ริมฝีปากบาง หากเต็มไปด้วยความหนักแน่น ที่ดวงตาสีฟ้าสดใสอยู่ใต้คิ้วสีเข้ม ซึ่งได้รับมาจากหล่อนเอง “จ๊ะ ลูก” พูดพร้อมส่งยิ้มอ่อนโยน ไมเคิลเดินมานั่งเคียงข้างผู้เป็นมารดา ก่อนเอ่ยปากถามด้วยความเป็นห่วง “แม่ทานอะไรมาหรือยังฮะ” หล่อนตั้งท่าจะส่ายหน้า แต่ทว่าลูกชายพูดต่ออย่างรู้ทัน ”อ่ะๆ ยังแน่ๆ เลย เดี๋ยวผมไปเตรียมให้นะฮะ” ชายหนุ่มตั้งท่าจะลุกไป แต่แมนดี้เอื้อมมือคว้าแขนของเขาไว้ก่อน ไมเคิลหันกลับมามอง “ไม่เป็นไรหรอก แม่ยังไม่หิวน่ะ” “แต่ว่าหน้าแม่ดูเซียวๆ นะฮะ...แม่เพลาๆ งานพวกนั้นลงบ้างก็ได้ ถ้าหากแม่เป็นอะไรไป มันไม่คุ้มกันหรอกฮะ” แต่คนตรงหน้าเพียงแต่ส่งยิ้มบางไปให้เท่านั้น เขาจึงต้องจำใจทรุดตัวนั่งตามเดิม .. เหอะ พอกันเลย ทั้งแม่ ทั้งน้องสาว พูดอะไรไป ฟังกันน่ะ ใช่ แต่เรื่องที่ว่าจะเชื่อกันไหม นั้นก็อีกเรื่องหนึ่ง .. “แล้วแซฟรอนล่ะ” ไมเคิลบุ้ยใบ้ไปทางชั้นบน “ที่เดิมฮะ ห้องนอนของเขานั้นแหละ ไม่รู้ในห้องนั้นมีอะไรดี วันๆ หมกตัวอยู่แต่ในห้อง เอ.. ผมว่า สงสัยน้องคงกลัวห้องหายแน่ๆ เลย” หล่อนอดอมยิ้มกับคำเหน็บแนมของลูกชายไม่ได้ พี่น้องคู่นี้นี่กัดกันได้ทั้งวัน แต่หล่อนก็รู้ดีว่า ภายใต้คำเหน็บแนมเหล่านั้น คือความรักของพี่น้องที่มั่นคง ไม่เสื่อมคลาย หญิงสาวตีเบาๆ ที่ต้นแขนผู้เป็นลูก “ไปว่าน้องเขาอย่างนั้นได้ยังไงกัน” “โอ้ย แม่ผมเจ็บนะฮะ” ชายหนุ่มทำเหมือนเจ็บปวดกับแรงตี เสียเต็มประดา “อ้าว หรือไม่จริงกันฮะ” จนแล้วจนรอด พ่อพี่ชายตัวดีก็ไม่มีท่าทีสำนึกผิดเลยแม้แต่นิดเดียว เสียงกริ่งดังขึ้น เป็นมารความสุขของสองแม่ลูก “ผมเปิดเองฮะ” ไมเคิลเสนอตัว ก่อนลุกเดินไป แล้วเมื่อชายหนุ่มเปิดประตูต้อนรับแขกยามค่ำคืน ก็ต้องประหลาดใจ เมื่อพบกับผู้มาเยือนอยู่ในชุดทักซิโด้หรูสีดำ ยืนยิ้มร่าอยู่ตรงหน้า เจ้าของบ้านขมวดคิ้วถามเสียงเรียบสนิท “นายมาทำบ้าอะไรที่นี้ ตอนนี้วะ จัสติน” เมื่อเจอคำทักทายอย่างนี้ แขกก็หุบยิ้มแทบจะในทันที และโดยไม่ต้องรอให้เจ้าของบ้านเอ่ยคำเชิญ ผู้มาเยือนจัดการอัญเชิญตัวเอง เบียดแทรกไมเคิลที่ยืนขวางอยู่ตรงประตู เข้าไปในตัวบ้านทันที ไมเคิลที่ยังคงงุนงงกับการมาของเพื่อน ทำได้แต่โวยวายกับแผ่นหลังชายหนุ่มที่เดินเข้าตัวบ้านไปแล้ว ”เฮ้ย อะไรของนายวะเนี้ย” แต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไรจากชายในชุดทักซิโด้ เจ้าของบ้านหันกลับไปจะปิดประตู และก็ต้องพบกับความประหลาดใจเป็นระลอกที่สอง ลีมูซีนสีคันยาวสีดำสนิทจอดนิ่งอยู่หน้าบ้านของเขา “มันเอาลีมูซีนมาทำบ้าอะไรเนี้ย” ถามเบาๆ กับตัวเอง ก่อนจะรีบเดินตามหลังเพื่อนไปเพื่อหาคำตอบให้กับตนเอง ผู้เป็นมารความสุขกำลังทักทายอย่างสนิทสนมกับแม่ของเขาอยู่ เมื่อเขาเดินเข้ามา ด้วยความที่พวกเขาสนิทกับมาหลายปี ทำให้จัสตินเข้าออกบ้านหลังนี้ได้อย่างอิสระ และสนิทกับทุกคนในครอบครัวของเขาไปโดยปริยาย ชายหนุ่มเดินตรงไปหาเพื่อน “เฮ้ย บอกมาเสียดีๆ จัสติน” “อะไรของนายวะ” จัสตินหันมามองด้วยท่าทางหงุดหงิด คิ้วที่ขมวดเข้าหากัน บ่งบอกถึงอารมณ์ของผู้เป็นเจ้าของได้ชัดเจน เขายังโกรธเพื่อนซี้ไม่หายกับคำทักทายที่ไม่น่ายินดีเมื่อครู่ “อ้าว อย่ามาทำหน้าโง่สิ...นายใส่ชุดทักซิโด้ นั่งลิมูซีนมาทำอะไรที่บ้านฉันวะ” ประโยคคำถามนั้น เรียกรอยยิ้มจากชายหนุ่มผมบลอนด์ได้ในทันที ไม่สนใจกับคำด่าอ้อมๆ ของเพื่อน “Prom Night ไง” “กับใคร?” ถามเสียงห้วนสั้น เครื่องหมายคำถามบนหน้า เริ่มจางหายไป จัสตินเพียงหัวเราะ “เอ้า จะกับใครล่ะ” แกล้งย้อนถามเพื่อน แต่เมื่อเห็นเพื่อนยืนนิ่ง ไม่มีท่าทีว่าจะปริปากพูดคำใด เขาจึงเฉลยออกมาเสียเอง “ถ้าไม่ใช่แซฟรอน น้องสาวนายน่ะ นายคิดว่าฉันจะมาที่นี้รับนายไปงานพรอมด้วยงั้นสิ บ้าเปล่าวะ” .. อะไรกัน แซฟรอนจะไปงานพรอมกับเจ้าจัสตินเนี้ยน่ะนะ แล้วทำไมเขาไม่เห็นรู้เรื่องนี้เลยล่ะ ทั้งสองคนไม่มีใครคิดที่จะเปิดปากบอกเขาบ้างเลยหรือยังไงกัน คนนึงก็เป็นเพื่อน อีกคนก็เป็นถึงน้องสาว เออ! ให้มันได้อย่างนี้สิ .. “ทำไมนายไม่บอกฉันวะ” เสียงขุ่นเคืองชัดเจน “อ้าว ก็นึกว่านายจะรู้แล้วเสียอีก แซฟไม่ได้บอกนายหรอกเหรอ” คราวนี้กลายเป็นหนุ่มผมบลอนด์บ้างที่จะทำท่างง ไมเคิลส่ายศีรษะ “ไม่...ไม่เห็นมีใครบอกอะไรฉันเลย” “งั้น...” จัสตินลากเสียงยาว พลางอมยิ้มอย่างมีเลศนัย “ก็ถือเสียว่าฉันบอกนายแล้วก็ละกันนะเพื่อน” พูดพลางตบบ่าเพื่อนเบาๆ ใบหน้าของชายหนุ่มในความคิดของไมเคิลนั้น ดูกวนโทสะเป็นที่สุด แมนดี้ที่นั่งฟังบทสนทนาของสองหนุ่มมาตั้งแต่ต้น ยังไม่เข้าใจอย่างไร ตอนนี้ก็ยังคงไม่เข้าในใจอยู่อย่างนั้น ด้วยความที่ไม่เคยเก็บความสงสัยไว้ได้นาน จึงเอ่ยถามออกไปในทันที “เดี๋ยวก่อน หนุ่มๆ นี่มันเรื่องอะไรกันจ๊ะ” “ก็เจ้าจัสตินน่ะสิฮะ คืนนี้ มันจะพาแซฟไปงานพรอม แต่ทั้งคู่ไม่มีใครคิดจะบอกผมเลยแม้แต่คนเดียว” เมื่อทำอะไรเพื่อนไม่ได้ ก็หันมาฟ้องมารดาที่ยืนอยู่ข้างๆ “โอ๊ะโอ ไมเคิล อย่างอนเลยน้า แหมๆ เรื่องแค่นี้ทำเป็นน้อยใจ ยังไงเราก็รักนายคนเดียวน่า” จัสตินแหย่เพื่อน เมื่อเห็นเพื่อนทำตัวเหมือนเด็กๆ พลางจับต้องเนื้อตัวของไมเคิลด้วยท่าทางไม่น่าไว้ใจ ยิ่งดวงตาของเจ้าเพื่อนซี้ด้วยแล้ว ยิ่งน่ากลัวใหญ่เลย ทำเอาไมเคิลรีบสะบัดตัวหนีเพื่อนรักแทบไม่ทัน “เฮ้ย นายเอามือนั้นไปไกลๆ ฉันเลยนะเว้ย” “แหม ไมเคิล ทำเป็นรังเกียจเหรอ ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนเราก็... กันแล้วแท้ๆ” เว้นคำไว้ให้ไมเคิลทำหน้าสยองเล่นๆ “หุบปากเน่าๆ ของแกไปเลย ไอ้จัสติน” สรรพนามเริ่มเปลี่ยนเป็นคำว่าแก หากแต่จัสตินไม่สนใจ กลับหัวเราะเสียงดังใส่เพื่อนแทน .. งานพรอม?? นี้ไมเคิลหมายความถึง Prom Night จริงๆ ใช่ไหม โอ เธอเป็นแม่ที่แย่มาก ลูกสาวจะไปงานพรอมที่ถือว่าสำคัญสำหรับเด็กในวัยนี้แล้ว หล่อนยังไม่รู้เรื่องเลย มีอย่างที่ไหนกัน แม่ที่ไหนจะปล่อยให้ลูกไปงานสำคัญอย่างนั้นโดยไม่สนใจ ไม่ดูแล แต่ที่แย่กว่านั้น คือเธอไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ว่าแซฟรอนจะไปงานนี้น่ะสิ .. “ไมเคิลลลลลลลลล...” เสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางสงครามน้ำลายของสองหนุ่มเพื่อนซี้ “จัสตินมาหรือยัง” เสียงที่ดังมาก่อนตัวนั่นเอง ที่ทำให้ทุกคนหันไปให้ความสนใจกับเจ้าของเสียงที่เพิ่งจะปรากฏกาย ณ ประตูห้องนั้น แทนการทุ่มเถียงกัน สามตาทั้งสามคู่ จับจ้องอยู่ที่ร่างบางในชุดแซ็คสีพีชอ่อน เปลือยไหล่นวลเนียนข้างหนึ่ง ตัวเสื้อนั่นเป็นแบบเรียบๆ ขนาดพอดีตัว ในส่วนกระโปรง เป็นผ้าพลิ้วบางเบาที่ทิ้งเป็นระบายรอบลำตัวหญิงสาว ยาวครึ่งน่อง ผมสีเข้มถูกดัดเป็นลอนหลวมๆ ถูกตรึงไว้บนศีรษะ เผยให้เห็นลำคอระหงที่สวมสร้อยเส้นเล็กๆ น่ารัก ทิ้งปอยผมบางส่วนคลอเคลียล้อมกรอบใบหน้าเรียวสวย เธอดูราวกับเจ้าหญิงตัวน้อยๆ ที่หลุดออกมาจากเทพนิยายเรื่องใดเรื่องหนึ่ง พี่ชายของหญิงสาวเลิกคิ้วมองอย่งไม่ละสายตา เพียงไม่นานก็ส่งเสียงยียวนกวนประสาทที่คุ้นหูออกมา “โอ๊ะโอ ดูสิว่าพวกเราเจออะไร” ทำหน้าขรึมก่อนพูดต่อด้วยท่าทางดีใจเต็มที่ “มิสแคนตาลูป” แล้วจบประโยคด้วยน้ำเสียงที่กวนอวัยวะเบื้องต่ำของเจ้าของตำแหน่งเป็นที่สุด จากคุณ : Stryder - [ 9 ก.ย. 48 17:01:08 A:203.113.40.7 X:203.151.140.118 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ดวงตากลมโตสีวอลนัสตวัดขวับมองเจ้าพี่ชายปากดีทันที “หุบปากไปเลย ไมเคิล ไม่พูดอะไรก็ไม่มีใครบอกว่าพี่เป็นไอ้ใบ้หรอกนะ” พูดด้วยเสียงกรุ่นๆ ซึ่งคำพูดและท่าทางของหล่อนลบภาพเจ้าหญิงเมื่อครู่ออกไปไม่มีเหลือ แต่พี่ชายเพียงแต่ส่ายนิ้วใส่หน้ามิสแคนตาลูป “แต่น้องเอ๋ย นั่นมันไม่ใช่ประเด็นในตอนนี้” “แล้วอะไรคือประเด็นงี่เง่าของพี่กันละ” ร่างบางในชุดสีพีชสวนกลับทันควัน “นี่มันไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องไร้สาระนะพี่ชาย” พูดเสริมด้วยน้ำเสียงท้าทาย ชายหนุ่มพูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งจริงจังผิดกับก่อนหน้าลิบลับ “ทำไมเธอไม่บอกพี่เรื่องงานพรอม หึ แซฟรอน” จบประโยคด้วยน้ำเสียงห้วนสั้น คราวนี้ กลายเป็นแซฟรอนเองที่เป็นฝ่ายเงียบ ท่าทางเคร่งขรึมจริงจังนั่นเองที่พัดพาเอาความรำคาญของหล่อนเมื่อครู่หายไปในทันที ทั้งห้องมีแต่ความเงียบที่แซฟรอนมั่นใจว่า หล่อนได้ยินแม้กระทั่งเสียงเต้นของหัวใจตนเองตอนนี้ที่มันเต้นเป็นจังหวะรัวเร็วอย่างกับเพลงร็อคเลยทีเดียว ..ตายละหวา ลืมบอกพี่จริงๆ ด้วย อูยย อย่ามองเขม็งอย่างนั้นสิ รู้แล้วน่าว่าผิด.. ทุกครั้งที่หล่อนทำผิด ไมเคิลมักจะใช้น้ำเสียงเช่นนี้เสมอๆ ยามกล่าวตักเตือน ทำให้โหมดเคร่งขรึมของชายหนุ่มนั้น เป็นโหมดที่หล่อนไม่อยากจะพบเจอมากที่สุด ร่างสูงพอมองออกว่า ผู้เป็นน้องมีท่าทีตกใจ และสำนึกผิดนิดๆ (เน้นนะ ว่านิดๆ เท่านั้น) จริงๆ ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาหน่อย แต่ก็ยังไม่คลายสีหน้าบึ้งตึงที่ไม่ได้ทำบ่อยนักลง ก็จะให้เขาทำท่าทางเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ยังไง งานนี้เป็นฝ่ายเสียหน้านะ ก็เพื่อนสนิทกับน้องสาวจะไปงานด้วยกัน แต่พี่ชายอย่างเขาดันไม่รู้เรื่องอะไรเลย เรื่องอย่างนี้มันมีที่ไหนกัน ไมเคิลขยับตัวเล็กน้อย ยกมือขึ้นกอดอก เสริมให้ท่าทางนั้นดูน่ากลัวขึ้นทบทวี บวกกับสายตาที่มองมาตรงแหน่วไม่มีแววขี้เล่น กวนโทสะเช่นเคย “เอ่อ ” หล่อนเริ่มอย่างตะกุกตะกัก ร่างสูงเพียงเลิกคิ้ว “ว่าไง” แมนดี้ที่ยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้าอยู่เงียบๆ อยู่นาน รีบตัดบทสนทนานั้นทันที เมื่อเห็นว่าลูกสาวมีทีท่าว่าจะแพ้ความเฉียบขาดของพี่ชาย “อะไรกัน ไมเคิล ทำไมต้องดุน้องด้วยล่ะจ๊ะ” เสียงของหล่อนดึงความสนใจจากสองหนุ่มสาวมาได้ “โธ่ แม่ฮะ จะไม่ให้ผมโกรธน้องได้ยังไงกัน นี้ถ้าหากน้องไม่ลงมาเจอผมอยู่ข้างล่าง ผมคงไม่รู้หรอกนะฮะ ว่าคืนนี้น้องเขามีงานพรอม กับเจ้าจัสติน” เสียงตอนท้ายแสดงความน้อยใจออกมาอย่างชัดเจน เพื่อขอคะแนนความเห็นใจจากมารดาที่ตอนนี้ดูท่าทางว่าจะหันไปอยู่ฝ่ายน้องสาวของเขาเสียแล้ว “เปล่าสักหน่อย เค้าบอกมาเรียไว้แล้ว” “อืมม.. งั้นเหรอ”ชายหนุ่มลากเสียงอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนหันมาประจันหน้า “เธอจะไม่บอกมาเรียได้ยังไง ในเมื่อมาเรียคือคนที่ช่วยเธอแต่งตัวน่ะ” แซฟรอนเงียบ เถียงไม่ออกทันที “ว่าไงล่ะ พูดมาสิ” พี่ชายท้าน้องสาวที่มองตอบมาตาเขียวปั๊ด เมื่อถูกต้อนจนมุม จัสตินที่ถูกทิ้งให้ยืนเงียบอยู่นาน สบตากับแม่ของเพื่อนซี้อย่างขอความช่วยเหลือ แต่ว่าหล่อนส่ายหน้า เป็นคำตอบว่าหล่อนทำอะไรไม่ได้จริงๆ ร่างสูงจึงทำได้เพียงถอนหายใจเฮือก และมองดูสงครามย่อมๆ ตรงหน้าต่อไป คนที่ทำตาเขียวปั๊ด เริ่มเถียงต่อ หลังจากเงียบไปตั้งหลัก “แล้วมันจะแปลกอะไรล่ะ ถ้าพี่ไม่เจอเค้าในห้อง ยังไงพี่ก็ต้องลงไปถามมาเรียอยู่แล้วนี่นา” ใบหน้าเรียวนั้นเชิดขึ้น อย่างไม่มีท่าทีว่าจะยกธงขาวยอมแพ้ “ก็ใช่ พี่ถามมาเรียได้ แต่มันจะยากตรงไหนกัน กับการที่เธอจะเดินมาบอกพี่ที่ห้อง ซึ่งมันก็ไม่ได้ไกลเกินร้อยเมตรเลยเนี้ย” แมนดี้กับจัสตินใจชื้นขึ้นมาทันที เมื่อเห็นกรรมการห้ามมวยเดินเข้ามาเพื่อ ห้ามมวยคู่ที่เห็นเป็นประจำ สตรีร่างท้วมเดินเข้ามาด้วยท่าทีตกใจ พร้อมส่งเสียงร้องห้ามปราม “ไมเคิล แซฟรอน หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะคะ” ทำเอาร่างบางกลืนประโยคที่กำลังจะพูดออกไปทันที มาเรียหันไปทางคนในชุดสีพีช “จะสายแล้วนะคะ แซฟรอน” ส่งผลให้หญิงสาวหันไปมองนาฬิกาเรือนโตที่แขวนอยู่บนผนัง เพื่อที่จะพบว่าหล่อนกำลังจะสายแล้วจริงๆ หล่อนครางเสียงอ่อย “ตายแน่ๆ โดนยัยเบลล์ฆ่าแน่ๆ เลย” พร้อมเอามือตีหน้าผากตัวเองเบาๆ แมนดี้มองดูลูกสาวด้วยสายตาชื่นชม “ไหน แซฟรอน มาใกล้ๆ ให้แม่ดูหน่อยสิว่าวันนี้ลูกแม่สวยแค่ไหน” “สวยเหมือนแคนตาลูปไงฮะ”น้ำเสียงยียวนกวนโทสะลอยตามลม แต่คนโดนว่าทำหูทวนลม ด้วยไม่อยากโต้เถียงอีก ดวงตาสีฟ้าอ่อนที่ทอดมองมานั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักที่ทำให้คนถูกจับจ้องรู้สึกประหม่าเล็กน้อย รอยยิ้มที่เผยออกมานั้นจึงดูฝืดเฝื่อนพิกล ผู้เป็นมารดาส่งยิ้มอ่อนโยนไปให้ เผยให้เห็นรอยย่นตรงหางตาซึ่งบ่งบอกถึงวัยที่มากขึ้นเรื่อยๆ หล่อนยกมือขึ้นลูบไปตามใบหน้า เลยไปถึงลำตัวส่วนต่างๆ ของผู้เป็นลูกสาว เหมือนที่เคยกระทำเมื่อลูกๆ ยังเล็ก สร้างความรู้สึกคุ้นเคยอันน่าประหลาดขึ้นแก่แซฟรอน “ลูกแม่สวยมาก” แมนดี้เอ่ยออกมาอย่างปลื้มปิติ ยิ่งทำให้ร่างบางในชุดสีพีชประหม่า หล่อนก้าวถอยหลังมาหนึ่งก้าว “เดี๋ยวจะสาย” กล่าวออกมาแล้วเงียบไปครู่หนึ่ง มองหน้ามารดาสลับกับมือที่กุมกันอยู่ด้านหน้าของตน “เอ่อ...ไปก่อนนะคะ” พูดจบก็หันไปทางจัสตินแล้วพยักหน้าเบาๆ ชายหนุ่มเข้าใจความนัยของท่าทางนั้นได้ทันที จึงรีบกล่าวลาแมนดี้และมาเรีย แล้วตบบ่าไมเคิลบอกลาเป็นคนสุดท้าย เขาขยับจะเดินตามแซฟรอนที่เดินไปแล้ว แต่เพราะเสียงของไมเคิลที่ดังตามหลังมา “จัสติน โชคดีนะเว้ย แล้วอย่าเผลอทานแคนตาลูปล่ะ เพราะนั่นมันน้องสาวฉัน” คนพูดยักคิ้วให้ ส่งผลให้ร่างสูงอดยิ้มขำๆ แล้วพยักหน้าตอบรับไม่ได้ ได้แต่คิดว่า ดีแล้วที่แซฟรอนเดินไปไกลแล้ว ไม่มีทางได้ยินประโยคนี้แน่ เพราะถ้าได้ยินขึ้นมาละก็ เขาไม่มีทางไปงานพรอมทันแน่ๆ จากคุณ : Stryder - [ 9 ก.ย. 48 17:02:53 A:203.113.40.7 X:203.151.140.118 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ('o,').......>>> เบลลานี่กำลังเดือดปุดๆ ..ป่านนี้แล้วทำไมยัยแซฟยังไม่โผล่หัวมาอีกนะ.. หล่อนบ่นในใจขณะชะเง้อมองไปที่ประตูทางเข้าซึ่งประดับประดาไปด้วยดอกไม้สวยสดงดงาม และผ้ามันวาวสีสดใสที่ถูกพันกับประตูใหญ่ทิ้งชายผ้ายาวระพื้นอย่างมีศิลปะ เบลลานี่หันมามองเพื่อนในกลุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ ซึ่งกำลังคุยกันอย่างออกรสชาติ เพ็ตติน่ามาในชุดสีฟ้าเรียบง่าย ดูน่ารัก เหมาะกับบุคลิกของหล่อนเป็นอย่างยิ่ง วันนี้เพื่อนหล่อนดูสดใสร่าเริงมากกว่าทุกวัน รอยยิ้มที่ฉายอยู่บนใบหน้าตลอดเวลา เคล้ากับเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นเป็นระยะเป็นเครื่องยืนยันได้เป็นอย่างดี เพ็ตติน่ากำลังคุยอยู่กับนาตาช่า และไมค์ ส่วนสเตซี่กับเจฟนั้นออกไปเต้นรำอยู่กลางฟลอร์ที่มีผู้คนไปใช้บริการอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง ตลกดีเหมือนกันที่เพื่อนหล่อน นาตาช่ากับไมค์ และสเตซี่กับเจฟ ต่างสามัคคีพากันจับคู่มางานนี้ ทั้งๆ ที่ในเวลาปกติต่างก็กัดกันจะเป็นจะตาย ราวกับเป็นศัตรูคู่อาฆาตกันมาแต่ชาติปางก่อน มันไม่น่าเชื่อ แต่ก็ต้องเชื่อแหละ ในเมื่อหลักฐานมายืนอยู่ตรงหน้าหล่อนนี่เอง หล่อนเพียงแต่ภาวนาว่า ไม่ว่าจะมีอะไรซุกซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทางไม่ถูกชะตากันนั่น หล่อนก็ขอให้เพื่อนหล่อนมีความสุข แต่..... แซฟรอนไปไหนเนี้ยยยยยยยยย!!! “อ้าว นั่นไง แซฟมาแล้ว” เสียงไมค์ดังขึ้น ส่งผลให้เบลลานี่รีบหันกลับไปมองทิศทางที่ตนจ้องอยู่นานแล้ว แล้วก็ได้เห็นเพื่อนเดินควงคู่มากับหนุ่มผมบลอนด์สุดหล่อภายใต้ใบหน้าที่แสดงออกชัดเจนว่า สุดแสนจะมีความสุข ..จัสติน “นี่ เธอไปบินไปแต่งหน้าถึงอิตาลีหรือไงกันยะ ช้าชะมัด” เบลลากล่าวคำทักทายด้วยประโยคคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ คนถูกทักเพียงแต่ส่งยิ้มขอโทษมาให้ ก่อนจะแนะนำให้เพื่อนๆ ได้รู้จักหนุ่มข้างกาย แน่นอนว่าเบลลานี่กับเพ็ตติน่ารู้จักเขาอยู่ก่อนแล้ว หลังทักทายและพูดคุยกันหอมปากหอมคอแล้ว จัสติน ไมค์ และลี คู่ควงของสาวเพ็ตติน่า ต่างก็ขอตัวไปหยิบเครื่องดื่มให้ทั้งตนเอง และสาวของตน ทิ้งให้พวกเธอยืนคุยกันต่อ แซฟรอนที่นึกสงสัยตั้งแต่ที่เข้ามาแล้ว ว่าคู่ควงของแม่เพื่อนคนสวยอยู่ไหน เมื่อสบโอกาสจึงรีบหันไปถามทันที แต่กลับพบเพียงแววตาเป็นประกายแปลกประหลาดของเพื่อนทั้งสาม เบลลานี่ เพ็ตติน่า และนาตาช่าหันมามองหน้ากันและกัน แล้วหัวเราะคิกคักเหมือนพวกผู้หญิงไร้สมองตามหนังวัยรุ่นที่เห็นทั่วไป แซฟรอนขมวดคิ้วสงสัย ‘แม้แต่เพ็ตติน่าก็เป็นไปด้วยหรือนี่ มันชักจะแปลกไปใหญ่แล้วนะ’ หล่อนพิจารณาเพื่อนสาวตรงหน้า เบลลานี่มาในชุดสีแดงเข้ม ยาวกร่อมเท้า มันดูเหมือนชุดราตรีเซ็กซี่ธรรมดาทั่วไป ที่ชุดนั้นถูกรั้งไว้เพียงผ้าที่ผูกเป็นปมด้านหลังลำคอระหงของหญิงสาวเท่านั้น หากแต่มันเซ็กซี่ยิ่งกว่าที่เห็นตรงหน้า ตัวผ้าด้านหลังถูกคว้านออก เผยให้เห็นแผ่นหลังนวลเนียน เปิดให้สายตาทุกคู่จับจ้องอยู่ที่นั่นราวต้องมนต์ แซฟรอนยอมรับกับตัวเองว่าวันนี้เบลลานี่เซ็กซี่สุดๆ ไปเลย แต่... ใครกันคือคู่ควงของสาวสุดเซ็กซี่คนนั้นกันนะ?? “นี่ หยุดหัวเราะเหมือนคนบ้ากันได้แล้ว” หญิงสาวเบรกเสียงหัวเราะของเพื่อนด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง แต่เพื่อนทั้งสามเพียงหันมามองหน้ากันอีกรอบ แล้วก็หลุดหัวเราะออกมา ซึ่งมันก็ต้องใช้ความพยายามอย่างหนักในการที่จะหยุดเสียงหัวเราะนั้นในทันที เมื่อสบกับตาขวางๆ ของเพื่อน “โอเคๆ หยุดแล้ว” เพ็ตติน่าที่ประสบความสำเร็จในการหยุดหัวเราะก่อนใครเพื่อน เป็นคนพูด แซฟรอนเงียบ หล่อนตวัดสายตาจากเพ็ตติน่า ไปยังเบลลานี่ และนาตาช่า ก่อนจะวกกลับมายังเบลลานี่และมองอย่างคาดคั้นหาคำตอบ “เขาหล่อมากเลยล่ะ” คำพูดนั้นเป็นของนาตาช่า “หล่อสุดๆ” เพ็ตติน่าเสริม เหลือแต่เบลลานี่ที่ยืนยิ้มกริ่มๆ “เธอก็รู้จักเขานะ แซฟ” เมื่อเห็นเพื่อนยังทำหน้าไม่เข้าใจ จึงเฉลยคำตอบเสียเอง “วาเลอเรียส แมคเคนซี่ ยังไงล่ะ.... เธอคิดว่าใครกันจะทำให้ยัยสองคนนี้ เพ้อจนแทบบ้าอย่างนี้น่ะ” “อ้าว แซฟ ทำไมทำหน้าเบ้อย่างนั้นล่ะ” เสียงเพ็ตติน่าเอ่ยถามด้วยความสงสัย แต่ยังไม่ทันที่คนทำหน้าเบ้จะตอบอะไร ชายหนุ่มที่พวกหล่อนเพิ่งพูดถึงก็ปรากฏตัว พร้อมเครื่องดื่มสีสวยในมือ สำหรับตัวเขา และเบลลานี่ ร่างสูงยื่นเครื่องดื่มในมือให้เบลลานี่ พลางเอ่ยทักทายแซฟรอนที่ยืนอยู่ข้างกายด้วยน้ำเสียงนุ่มเรียบเหมือนทุกครั้ง แต่ร่างบางเพียงปรายตาไปมอง ก่อนจะทักทายกลับอย่างเสียไม่ได้ ก็มันติดตรงที่เพื่อนเธอยืนอยู่ตรงนี้เต็มเลยน่ะสิ แต่ยังดีนะ ที่พวกเบลลานี่ เพ็ตติน่า และนาตาช่าชวนวาเลอเรียสคุยอย่างกระดี้กระด๊า ทำให้หล่อนไม่ต้องเมื่อยหน้ามาก หญิงสาวลอบถอนหายใจที่กลั้นอยู่ออกมาเบาๆ ก่อนจะผินหน้าไปพิจารณาชายหนุ่มที่เป็นศูนย์กลางความสนใจของเพื่อนหล่อน ชายหนุ่มอยู่ในชุดสูทไหมสีดำ ดูหรูหรา ซึ่งไม่ต้องมีป้ายบอกราคาก็รู้ทันทีว่ามันแพงไม่ใช่เล่นแน่นอน แหมๆ ก็เล่นตัดเสียประณีตออกขนาดนี้ อีกอย่างขึ้นชื่อว่า วาเลอเรียส แล้ว ไม่มีอะไรธรรมดาในตัวหมอนี้หรอก คนแอบมองย่นจมูกนิดๆ ด้วยความหมั่นไส้ แล้วเลื่อนสายตาไปจับอยู่ผ้าผูกคอสีเทาอ่อนที่เสริมให้ชายตรงหน้าดูราวกับท่านเคาท์ในคฤหาสน์หลังโต ทั้งบุคลิกที่ดูสูงสง่า น่าเกรงขาม และการแต่งกาย ถ้ามีคนบอกว่าเขาเป็นท่านเคาท์จริงๆ เธอเชื่อสุดใจเลย ยิ่งเมื่อยืนเคียงข้างกับเบลลานี่ สุดเซ็กซี่แล้ว ทำให้เพื่อนเธอกลายร่างเป็นแวมไพร์สาว คู่รักท่านเคาท์ได้ไม่ยากเลย หล่อนอดอมยิ้มกับความคิดประหลาดของตนเองไม่ได้ ก่อนจะเลื่อนสายตาขึ้นไปพิจารณาที่ใบหน้าคมสันต่อ ผมสีเข้มที่ถูกจัดแต่งให้เรียบร้อย แต่ดูทันสมัย ทิ้งปอยผมตกละหน้าผาก ยั่วให้หล่อนอยากขยับมือไปปัดมันให้พ้นใบหน้าหล่อเหลานั้นเสียจริงๆ คิ้วเข้มพาดอยู่เหนือดวงตาสีเขียวที่มีประกายคมกล้า จมูกโด่งเป็นสัน กับริมฝีปากที่...กำลังอมยิ้ม!! มันมีเรื่องน่าขำอะไรนักหนานะ หล่อนนึกสงสัยแล้วตวัดสายตาขึ้น เพื่อที่จะเจอเข้ากับประกายวิบวับในดวงตาสีเขียวคู่นั้นของท่านเคาท์ เลือดพลันถูกสูบฉีดขึ้นมาหล่อเลี้ยงใบหน้าของหญิงสาวในทันที โดยเฉพาะบริเวณปลายจมูกที่มีสีเข้มเป็นพิเศษ ตาย ตาย ตาย!!! เขารู้ว่าเธอแอบมอง ..โอยยยย..... มันจะมีอะไรน่าอายไปกว่านี้อีกไหมนะ ยัยแซฟเอ๋ย ช่วยเก็บลูกตาของเธอให้มันอยู่เป็นที่เป็นทางหน่อยได้ไหม.. แซฟรอนรำพึงรำพัน ด่าว่าตนเองอยู่ในใจ และจ้องเขม็งไปยังผนังห้องด้านที่ไม่มีท่านเคาท์ยืนอมยิ้มรู้ทันอยู่ ชายหนุ่มผู้ถูกมองว่าเป็นท่านเคาท์ เหล่มองจมูกสีจัดของร่างในชุดสีพีชดูอ่อนหวาน แล้วหัวเราะในลำคอเบาๆ ด้วยความขบขัน ก็ในเมื่อเจ้าของร่างไม่มีความอ่อนหวานเท่าไรเลยนี่นา ...เออนะ ยัยกะโปโลก็ทำหน้าแดง จมูกแดงเป็นกับเขาเหมือนกันแหะ ช่วงนี้เห็นทำเป็นแต่หน้าเหม็นบูดใส่เขา... ครู่ใหญ่กว่าแซฟรอนจะถูกเพื่อนดึงตัวเข้าร่วมวงคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่หล่อนหลบเลี่ยงที่จะสบตากับนัยน์ตาสีเขียวนั้นตลอดเวลา ซึ่งยิ่งสร้างความขบขันให้ชายหนุ่มยิ่งขึ้น แต่หล่อนก็ไม่ต้องใช้ความพยายามนานนัก ไม่นานเหล่าผู้ชายที่ออกไปหยิบเครื่องดื่มก็กลับเข้ามาร่วมวงสนทนา พร้อมๆ กับที่สเตซี่กับเจฟ กลับออกมาจากฟลอร์เต้นรำ จัสตินเมื่อเห็นเพื่อนตนอยู่ในวงล้อมเพื่อนของแซฟรอนก็แสดงความแปลกใจออกมาเพียงนิดเดียว เพราะเพียงแค่เขาเหลือบมองคนที่ยืนข้างกายเพื่อน ก็เข้าใจทุกอย่างได้ในทันที ชายหนุ่มชินเสียแล้วกับการเจอวาเลอเรียสในสถานที่ที่ไม่คาดคิด ไม่ว่าจะเป็นที่เซ็นทรัลปาร์คที่เขาบังเอิญเดินผ่านในยามบ่ายคล้อย ที่สนามเบสบอลซึ่งเขาไปชมการแข่งขันกับเจ้าเจมส์และโอลิเวอร์ และอีกหลายๆ สถานที่ แต่ที่สำคัญคนที่ยืนเคียงข้างพ่อเพลย์บอย มักจะไม่ซ้ำหน้ากันเสียด้วยสิ แต่ว่าคราวนี้เล่นเพื่อนแซฟรอนเลยงั้นเหรอ วาเลอเรียสมันคิดอะไรของมันอยู่กันแน่นะ จัสตินถามตนเองในใจ อย่างไม่ต้องการคำตอบ “จัสตินออกไปเต้นรำกันไหม” ร่างบางเอ่ยปากชวน ด้วยรอยยิ้มสดใส แล้วมีหรือที่ชายหนุ่มจะตอบปฏิเสธ เขารีบพยักหน้ารับคำชวนทันที แต่ยังไม่ทันที่จะได้เดินออกไป ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นหยุดพวกเขาเสียก่อน “ว่าไงจ๊ะ เบลลานี่ แซฟรอน” เสียงอันคุ้นเคยที่แซฟรอนไม่อยากได้ยินดังขึ้น หล่อนเหลือบมองเบลลานี่แวบหนึ่ง เพื่อขอความเห็น แต่ไม่ได้รับคำตอบใดๆ นอกจากอาการกลอกตาของเพื่อนสาว ที่บอกว่ารู้สึกเช่นเดียวกัน หญิงสาวหันไปเผชิญหน้ากับคนที่เข้ามาทักทาย และก็ต้องใจกระตุกวูบ เมื่อเห็นชายหนุ่มซึ่งยืนเคียงข้างมิเชลล์เป็นคนที่เธอรู้จักดี อัลเบิร์ตนั่นเอง หล่อนตวัดสายตาไปมองแขนของมิเชลล์ที่คล้องอยู่กับแขนแข็งแรงของอัลเบิร์ตอย่างสนิทชิดเชื้อ หัวตาหล่อนพลันร้อนขึ้นมาเสียเฉยๆ หญิงสาวจึงรีบเสไปมองทางอื่น เพื่อให้น้ำตาให้ไหลย้อนกลับไป ยังดีที่กิริยานั้นมีเพียงเพ็ตติน่าสังเกตเห็นคนเดียวเท่านั้น จากคุณ : Stryder - [ 9 ก.ย. 48 17:05:39 A:203.113.40.7 X:203.151.140.118 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ('o,').......>>>>>>>>>> “โอ มาด้วยหรือจ๊ะ มิเชลล์” เบลลานี่ทักกลับ พลางมองเหล่าคนสนิท และคนข้างกายของหญิงสาวตรงหน้า สายตาแสดงความรำคาญออกมาอย่างไม่คิดปิดบัง “นี่มากันครบแก๊งส์เลยนะเนี้ย ฉันนึกว่าจะมีแต่เบลล์ซะอีกที่จะมางานนี้น่ะ” พูดจบก็หัวเราะ เหมือนเป็นเรื่องที่ขำเสียมากมาย แซฟรอนรู้ความนัยของประโยคนั้นทันที มิเชลล์คิดว่าพวกหล่อนจะไม่มางานพรอม เพราะคิดว่าพวกแซฟรอนจะไม่สามารถคู่ควงมาได้ ความจริงมิเชลล์ก็พูดถึงครึ่งนึงแหละ ก็ความจริง ทั้งหล่อนและเพ็ตติน่าไม่ได้กระเหี้ยนกระหือรืออยากจะมางานนี้นี่นา ที่มาก็เพราะโดนเบลลานี่บังคับต่างหากเล่า “แหม มิเชลล์ ก็งานนี้เขาเชิญทุกคนมานี่จ๊ะ พวกเราจะพลาดไปได้ยังไงล่ะ ไม่เหมือนเธอหรอกจ๊ะ แม่สาวนักสังคม ไม่เคยพลาดสักงาน ไม่รู้เหมือนกันเนอะ ว่าที่ไปน่ะ จะหาไปหาเพื่อน หรือว่าหาอะไรกันแน่” เบลลานี่ตอกกลับไปแทนเพื่อนอย่างเจ็บแสบ ยิ่งเห็นมิเชลล์และพ้องเพื่อนทำท่าเหมือนถูกจี้ใจดำยิ่งสะใจใหญ่ คิดว่าไม่มีใครเขารู้หรือยังไงกันว่าที่พวกมิเชลล์ชอบไปงานปาร์ตี้ต่างๆ น่ะ เหตุผลหลักคืออะไร โธ่เอ๊ย เรื่องแค่นี้ มองตาก็เห็นไปถึงตับไตไส้พุงแล้ว ผู้ชายไงล่ะ คือเหตุผลที่พวกมิเชลล์เพียรพยายามไปงานปาร์ตี้ต่างๆ น่ะ พวกบ้าผู้ชาย!!! วาเลอเรียสกับจัสตินที่ไม่รู้จักกลุ่มคนที่มาใหม่ จึงยืนฟังการสนทนาตรงหน้าอย่างงุนงง ก็ทั้งๆ ที่ใบหน้าของพวกหล่อนแต้มไปด้วยรอยยิ้ม แต่เพียงมองก็รู้ว่ารอยยิ้มนั้นไปไม่ถึงดวงตาเลยแม้แต่นิด ยิ่งความนัยของแต่ละประโยคที่พวกหล่อนคุยกันแล้ว ไม่เห็นมันจะเข้ากับใบหน้าแต้มยิ้มเหล่านั้นเลย ท่าทางงานนี้จะสนุกเสียแล้วสิ วาเลอเรียสคิดพลางยิ้ม ก็เขาไม่เคยเห็นพวกผู้หญิงฉะฝีปากกันสักเท่าไรเลยนี่นา และคราวนี้เล่นมาประเคนให้ถึงที เขาก็ขอนั่งแถวหน้าดูการแสดงนี้เสียหน่อยเถอะ เบลลานี่ยิ้มกริ่มๆ เมื่อมองหญิงสาวตรงหน้า มิเชลล์ที่กำลังขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างเจ็บแค้น หล่อนละสายตาจากมิเชลล์ไปยังชายหนุ่มในชุดสูทสีดำสนิทข้างกายของคนที่กำลังกลายร่างเป็นสุนัขบ้า เขามีท่าทีกระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัด หล่อนเลิกคิ้วสงสัย ก่อนเอ่ยปากทักทาย “ไงคะ อัลเบิร์ตไม่เจอกันนานนะคะ” คำทักทายนั้น เรียกให้นัยน์ตาสีเทาอ่อนของชายหนุ่มสบกับดวงตาสีฟ้าเป็นประกายของหล่อนได้ ชายหนุ่มทักกลับอย่างไม่ยินดีนัก “ครับ” “ก็แหม จะให้เจอกันบ่อยๆ ได้ไงล่ะเนอะ เล่นมีโซ่ลามคอเส้นโตอย่างนั้นนี่นา.... ใช่ไหมคะ” แม่แวมไพร์สาวเริ่มปฏิบัติภารกิจ ประโยคคำถามนั้นเล่นเอาชายหนุ่มและหญิงสาวที่ยืนคล้องแขนกันหน้าชาไปไม่น้อยกว่ากันเท่าไร จะให้ไว้หน้าทำไม ทำเพื่อนหล่อนเสียใจมากมายอย่างนั้น ตั้งแต่ที่แซฟรอนเลิกกับเขา เบลลานี่ก็ไม่ได้เจออัลเบิร์ตอีกเลย คราวนี้เป็นทีของหล่อนแก้แค้นบ้างล่ะ “เบลล์ อย่ามากัดกันอย่างนี่สิจ๊ะ ว่าแต่คนไหนคือหนุ่มของเธอกันจ๊ะ” มิเชลล์ที่เริ่มเถียงไม่ออก พยายามหาช่องทางโจมตีกลับบ้าง จึงถามหาเป้าหมายที่ยังไม่ระบุตำแหน่ง แต่ก็ต้องนิ่งตะลึง เมื่อเห็นหญิงสาวในชุดสีแดงเข้ม เดินไปคล้องแขนกับหนุ่มนัยน์ตาสีเขียว เบลลานี่พาวาเลอเรียสมายืนเผชิญหน้ากับมิเชลล์และอัลเบิร์ต รัศมีความเด่นสง่าของเบลลานี่และวาเลอเรียสกลบอีกคู่เสียมิด เหมือนกับราชาและราชินีแห่งสิงห์ยืนเผชิญหน้ากับสิงห์หนุ่มสาวธรรมดาคู่หนึ่ง “นี่ วาเลอเรียส แมคเคนซี่จ๊ะ...วาลคะ มิเชลล์ ฮามิลตัน กับอัลเบิร์ต สวอทซ์แมนคะ” เบลลานี่จัดการแนะนำให้พวกเขารู้จักกัน ก่อนจะเผื่อแผ่ความเอื้อเฟื้อนั้นไปยังอีกคนที่ยังคงยืนทำหน้างงอยู่ “ส่วนนั้น จัสติน แมคเดอมอทท์ เพื่อนแซฟเขาน่ะจ๊ะ” จบด้วยรอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตาคู่ฟ้าสวยเช่นเดิม จัสตินก้มศีรษะเป็นเชิงทักทายคนทั้งสอง มิเชลล์ที่ดวงตาเป็นประกายวิบวับรีบตรงดิ่งไปยังเป้าหมายใหม่ทันที แต่ยังไม่วายทิ้งดวงตาเป็นประกายไปยังวาเลอเรียส อย่างมีความหมาย “แหม หา ’เพื่อน’ ใหม่ได้เร็วดีเนอะ แซฟ” พูดเน้นเสียงตรงคำว่า ‘เพื่อน’ อย่างชัดเจน ส่งผลให้ร่างบางในชุดสีพีชเหมือนถูกโจมตีตรงจุดสำคัญ และต้องหลบสายตาวูบ เมื่อสบเข้ากับดวงตาสีเทาอ่อนที่มองตรงมา “ก็ไม่ถือว่าเป็นเพื่อนใหม่อะไรหรอกนะครับ” จัสตินพูดแทนแซฟรอนที่ยืนก้มหน้าเงียบ “รู้จักกันมานานแล้ว....ใช่ไหม แซฟ” ประโยคสุดท้ายหันไปถามหญิงสาวข้างกาย “อ๋อ.. อือ ใช่ รู้จักกันมานานแล้ว” พูดทวนประโยคของชายหนุ่มอีกครั้ง เหมือนไม่รู้จะพูดอะไรที่ดีกว่านี้ ยิ่งทำให้มิเชลล์ยิ้มเจ้าเล่ห์ “ถึงว่าสิ ตอนนั้น....ไม่เห็นทำท่าทางใจสลายเลย” ประโยคนั้นขับไล่ความอ่อนแอของแซฟรอนที่มีอยู่ออกไปหมดสิ้น หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตามิเชลล์อย่างไม่นึกหลบ ดวงตาสีวอลนัสเป็นประกายกร้าว ทำให้มิเชลล์รู้ทันทีว่าตนจี้ถูกจุดแล้ว จึงส่งยิ้มเยาะให้ หากแต่เจ้าของนัยน์ตาสีวอลนัสไม่สนใจ เธอส่งยิ้มกลับไปบ้าง “โอ้ เก่งนี่ แสนรู้จังเลย” ตวัดสายตาที่มีลูกไฟลูกโตไปยังชายหนุ่มที่ยืนอยู๋ตรงข้าม ก่อนจะกลับมาจ้องตามิเชลล์ตามเดิม แล้วพูดต่อ “แต่ยังไงดีล่ะ ก็ในเมื่อของมันไม่มีคุณภาพ จะต้องเสียเวลาทำท่าทางเสียดายมันทำไมกัน อีกอย่างนะ ก็...บริจาคของนั้นไปให้คนที่เขาขาดแคลนแล้ว อย่างนี้เราต้องยิ่งมีความสุขกว่าเดิมสิ จริงไหมล่ะจ๊ะ มิเชลล์จ๋า” พูดเสียงหวาน แต่คำพูดกลับคม บาดไปถึงใจใครบางคน ดวงตามิเชลล์เบิกกว้าง ยามรู้ว่าโดนดูถูก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เมื่อมีเสียงทุ้มนุ่มขัดขึ้นเสียก่อน “ผมว่าเราหยุดฟังประกาศจากอาจารย์บนเวทีก่อนดีไหมครับ” วาเลอเรียสนั้นเอง เขาที่เห็นว่ากำลังจะมีเวทีมวยเกิดขึ้นแทนเวทีฉะฝีปาก จึงรีบห้ามทัพเสียก่อน ก็แม่มิเชลล์อะไรนั่น เกร็งมือเหมือนเตรียมจะยกมันขึ้นตวัดข่วนหน้าของคนปากเก่งนี่นา เขาแค่อยากดูคนฉะฝีปากกัน ไม่ได้อยากดูมวยสักหน่อย ทุกคนหันไปทางส่วนที่เป็นเวที เป็นที่ตั้งของวงดนตรีซึ่งเล่นในคืนนี้ นักดนตรีเดินลงไปหมดแล้วเหลือเพียงแต่อาจารย์หญิงมีอายุยืนอยู่ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน พร้อมกระดาษแผ่นบางในมือ หล่อนขยับแว่นที่สวมอยู่นิดนึงก่อนจะพูดออกไมค์ แต่แซฟรอนไม่ได้ยินเลยว่าอาจารย์คนนั้นประกาศอะไร หูเธออื้อไปหมด หล่อนรู้สึกเหมือนความดันในร่างกายเธอที่พุ่งขึ้นสูงถึงขีดสุดเมื่อครู่ กำลังลดระดับลงมา ทำให้ได้ยินเพียงเสียงปรบมือพร้อมเพรียงกันกับเสียงเป่าปากโห่ฮาของเหล่าเด็กนักเรียนเท่านั้น เพ็ตติน่าที่ยืนเงียบอยู่นาน...มาก มองดูเพื่อนรักด้วยสายตาห่วงใย ก่อนจะเดินมาจับมือเพื่อนสาวแล้วบีบเบาๆ คล้ายให้กำลังใจ และได้รับรอยยิ้มเนือยๆ จากเพื่อนตอบแทน วันนี้เพื่อนหล่อนทำดีมาก ตอนแรกหล่อนนึกว่าแซฟรอนจะไม่กล้าต่อปากต่อคำกับมิเชลล์เหมือนเดิมเสียแล้ว แต่สุดท้ายเพื่อนหล่อนก็ทำให้จุดประสงค์การมางานวันนี้ของพวกหล่อนประสบความสำเร็จจนได้ เพ็ตติน่าได้แต่หวังว่า เมื่อจบออกไปแล้ว หล่อนคงจะไม่เจอกับมิเชลล์ และแม้แต่อัลเบิร์ตอีก หล่อนได้แต่ภาวนาในใจเงียบๆ... to be continue................... จากคุณ : Stryder - [ 9 ก.ย. 48 17:08:31 A:203.113.40.7 X:203.151.140.118 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เออ ทำยังไงให้ มันขึ้นเป็น ลิงค์ อ่ะคะ??? จากคุณ : Stryder - [ 9 ก.ย. 48 17:12:07 A:203.113.40.7 X:203.151.140.118 TicketID:107435 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ต้องเป็นสมาชิก When you say Vol.1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3404725/W3404725.html When you say Vol.2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3410727/W3410727.html When you say Vol.3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3416289/W3416289.html When you say Vol.4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3425096/W3425096.html When you say Vol.5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3440076/W3440076.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3440087/W3440087.html When you say Vol.6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3454615/W3454615.html When you say Vol.7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3484251/W3484251.html When you say Vol.8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3510756/W3510756.html ทำไมพี่ชายต้องรู้เรื่องงานพรอมของน้องด้วยหรือ รู้หรอกนะว่าสำคัญ แต่ทำเป็นเรื่องใหญ่จัง แล้วไม่มีดอกไม้มาให้สาวหรือจัสติน จากคุณ : scottie - [ 9 ก.ย. 48 22:49:21 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โอ้ ..มาเก็บค่ะ มาเก็บ เหอๆ V >.< จากคุณ : มิรันตี - [ 10 ก.ย. 48 00:20:10 A:61.91.172.15 X: TicketID:104283 ]