ตอนที่ 1 การต่อสู้ , ตอนที่ 2 นักล่าปีศาจ , ตอนที่ 3 หมู่บ้านกลอเรีย
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3709324/W3709324.html
ตอนที่ 4 คืนเดือนมืด , ตอนที่ 5 ปราบปีศาจ
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3712051/W3712051.html
ตอนที่ 6 บุรุษแปลกหน้ากับหมา(ป่า)หนึ่งตัว , ตอนที่ 7 การเดินทางในป่า (1)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3716330/W3716330.html
ตอนที่ 8 การเดินทางในป่า (2)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3717765/W3717765.html
ตอนที่ 9 เข้าเมือง
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3722471/W3722471.html
ตอนที่ 10 ความวุ่นวายในโรงแรม
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3724878/W3724878.html
ตอนที่ 11 แขกกิตติมศักดิ์
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3727166/W3727166.html

ตอนที่ 12 คำขอร้องของกษัตริย์กับเรื่องวุ่น ๆ ยามค่ำคืน

         ที่ระเบียงดาดฟ้าบนส่วนหนึ่งของปราสาทราชวังเมืองเบียร์ทริกซ์  กษัตริย์เจอร์รัลด์กำลังยืนเหม่อมองดวงอาทิตย์ที่ทอแสงสีส้มแดงกำลังจะลับของขอบฟ้าทิศตะวันตกไป  ซึ่งทิศนี้เป็นที่ตั้งของเมืองจูเวล เมืองที่กษัตริย์เฒ่าหมายจะบุกยึดภายในเวลาไม่กี่วันนี้

         “เจ้าหญิงแห่งนครจูเวล  ข้าจะนำนางมาเป็นของข้าให้ได้”  กษัตริย์เจอร์รัลด์ตั้งปริธานกับตัวเอง

         หากไม่ใช่ว่ากษัตริย์เจอรัลด์ไปเยี่ยมเยียนกษัตริย์อิริคถึงเมืองตามประสาพันธมิตรทั่วไปแล้วละก็  เขาก็คงไม่ได้เห็นใบหน้าอันสวยหวานของเจ้าหญิงแห่งจูเวลที่งดงามหาหญิงอื่นเทียบไม่ได้



         “กษัตริย์เจอร์รัลด์ถึงกับมาเยื่ยมเองอย่างนี้ข้ารู้สึกเกรงใจยิ่งนัก”  กษัตริย์อิริคกล่าวขณะออกมาต้อนรับกษัตริย์เจอร์รัลด์ที่ท้องพระโรงตามมารยาท

         “ไม่เห็นต้องเกรงใจเลย  เป็นเพื่อนบ้านกันแท้ ๆ”  คิงเจอร์รัลด์เอ่ย

         เมื่อทักทายกันเสร็จกษัตริย์อิริคก็เชิญกษัตริย์เจอร์รัลด์ไปที่ห้องรับรองเพื่อจะได้คุยกันได้สะดวกกว่านี้

         “บ้านเมืองของท่านยังน่าอยู่เหมือนเดิมเลยนะ”  กษัตริย์ชราเปรยขึ้น

         “การดูแลทุกข์สุขของราษฎรคือหน้าที่ของกษัตริย์”  คิงอิริคกล่าวเรียบ ๆ

         เมื่อได้ยินดังนั้นกษัตริย์เจอร์รัลด์จึงหัวเราะเบา ๆ ก่อนพูดขึ้นอีก  “ท่านก็ยังน่านับถือเหมือนเดิมเช่นกัน”

         กษัตริย์อิริคเพียงแต่ยิ้มรับคำชมเท่านั้น

         แล้วก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นเบา ๆ   เมื่อประตูเปิดออกก็มีหญิงสาวรูปร่างบอบบาง  ภายใต้ชุดเสื้อผ้าที่ถูกออกแบบอย่างดี  เธอกำลังแย้มยิ้มให้กับผู้ที่อยู่ในห้องอยู่แล้ว

         “ท่านพ่อเรียกตามหม่อมฉันหรือเพคะ”  เธอผู้นั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงอันไพเราะ

         “มานี่สิ  พ่อจะแนะนำให้รู้จัก   ท่านผู้นี้คือกษัตริย์เจอร์รัลด์แห่งเมืองเบียร์ทริกซ์”  คิงอิริคพูดเว้นระยะครู่หนึ่ง  “แล้วนี่คือบุตรสาวของข้า  นางมีชื่อว่า  โซเฟีย”

         กษัตริย์เจอร์รัลด์จ้องมองใบหน้าของเจ้าหญิงโซเฟีย  และยังคงตะลึงอยู่อย่างนั้น เพราะไม่นึกว่าจะมีหญิงสาวคนไหนที่จะมีหน้าตาสวยหวานได้ขนาดนี้  และมีรอยยิ้มที่สดใสราวกับว่าความงามทั้งมวลที่มีอยู่บนโลกจะมารวามอยู่ตรงนี้

         . . .เจ้าหญิงโซเฟีย. . .

         ผู้หญิงที่ทำให้เขาต้องเพ้อหาอยู่ตลอดเวลาเมื่อกลับมาที่เมืองของตน  จนกระทั้งทนไม่ไหวจึงส่งสาสน์ไปสู่ขอกับคิงอิริค  แต่ได้รับการปฏิเสธกลับมาจึงทำให้เกิดความคิดที่จะต้องครอบครองเธอให้ได้จนกลายเป็นศึกชิงนางขึ้นมาโดยมีข้ออ้างคือต้องการดินแดนส่วนที่มีสายแร่ของอัญมณีในเมื่องจูเวลทั้งหมดนั่นเอง




          ในห้องรับประทานอาหารของปราสาทเมืองจูเวล   มีแขกกิตติมศักดิ์ทั้งห้าคนนั่งอยู่บนโต๊ะอาหารอันยาวเหยียดซึ่งนับรวมไปถึงเจ้าหมาป่าสีเงินด้วย  พวกเขาถูกเชิญมารับประทานอาหารมื้อเย็นพร้อมกับกษัตริย์อิริคและเซอร์  แซมมวล

          “ที่ข้าเชิญพวกท่านมาทานอาหารด้วยกันก็เพราะว่ามีธุระจะพูดด้วย”  คิงอิริคที่นั่งอยู่หัวโต๊ะกล่าว

          “คงอยากให้ช่วยอะไรบางอย่างใช่ไหม”  เซนพูดตรงไปตรงมาโดยไม่เกรงว่ากำลังพูดกับพระราชาอยู่

          กษัตริย์อิริคกับเซอร์  แซมมวลอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนที่คิงอิริคจะหัวเราะออกมาเบา ๆ กับคำพูดตรง ๆ ของบุรุษผู้มีดวงตาสีน้ำเงินที่ดูเย็นชาคู่นั้น

          “ในเมื่อเป็นแบบนี้  ข้าก็คงจะต้องบอกไปตรง ๆ แล้วละ”  กษัตริย์อิริคเอ่ย

          “คือว่าเมืองจูเวลของเรากำลังจะเผชิญศึกใหญ่ที่กษัตริย์เจอร์รัลด์แห่งเมืองเบียร์ทริกซ์เป็นผู้ส่งสาสน์ท้ารบมา”  เซอร์  แซมมวลอธิบาย

          “ท้ารบ!”  เลวิซที่กำลังกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยเงยหน้าขึ้นมาอย่างตกใจ

          “บ้านเมืองสงบสุขเช่นนี้ยังมีใครกล้ามาท้ารบอีกเหรอ”  พาทริเซียเปรย

          “สาเหตุก็คือนครจูเวลนี้มีดินแดนที่เป็นสายแร่อัญมณีมากมายจึงเป็นที่หมายปองของเมืองอื่น ๆ รวมทั้งเมืองเบียร์ทริกซ์ด้วย”  ท่านเซอร์อธิบายเพิ่มเติม

          “แล้วทำไมไม่จัดกองทัพเพื่อสู้ศึกละ”  เรย์นัลด์ไม่รู้จะต้องพูดคำราชาศัพท์ตรงไหนก็เลยถามไปตรง ๆ

          กษัตริย์อิริคถอนใจหนัก ๆ ก่อนเอ่ย  “กองกำลังทหารของเมืองเราก็พอมี  แต่สำหรับทัพใหญ่อย่างกองทัพของกษัตริย์เจอร์รัลด์นั้นพวกเราคงต้านไม่ไหว  ข้าจึงตัดสินใจขอความช่วยเหลือจากพวกท่านให้ช่วยมาเป็นผู้นำของเหล่าทหารร่ามกับแม่ทัพที่มีอยู่แล้ว”

          “พวกเราไม่ได้มีฝีมือขนาดนั้นหรอก”  แรนดอร์ฟที่นั่งฟังมานานพูดขึ้น

          กษัตริย์อิริคมองไปทางแรนดอร์ฟที่อยู่ในร่างของหมาป่าแต่สามารถพูดได้เหมือนที่เซอร์  แซมมวลเคยบอกก็รู้สึกประหลาดใจและยิ่งแน่ใจว่าบุคคลเหล่านี้สามารถช่วยในการศึกครั้งนี้  แต่เมื่อเห็นท่าทีของอาคันตุกะทั้งหลายที่เหมือนจะปฏิเสธจึงตัดสินใจที่จะบอกสาเหตุที่แท้จรงของสงครามที่กำลังจะเกิดขึ้น

          “อันที่จริงนอกจากดินแดนที่มีสายแร่อัญมณีแล้ว  กษัตริย์เจอร์รัลด์ยิ่งต้องการอีกอย่างหนึ่งจากเมืองเรา”  กษัตริย์อิริคพูดในที่สุด
เซอร์  แซมมวลมองหน้าองค์กษัตริย์ของเขาแล้วเห็นว่าคิงอิริคพยักหน้าเหมือนตกลงใจได้แล้วจึงตัดสินใจบอกอย่างไม่มีทางเลือก  “ที่กษัตริย์เจอร์รัลด์ต้องการอีกอย่างคือ  พระธิดาของกษัตริย์อิริค  เจ้าหญิงโซเฟีย”

          โซเฟีย!?

          ถ้าหูของเลวิซได้ยินไม่ผิดเขาแน่ใจว่าได้ยินชื่อของหญิงสาวที่เขาเพิ่งคุยด้วยไม่นานมานี้  เธอบอกว่าเธอชื่อโซเฟีย  แต่ท่านเซอร์พูดถึงเจ้าหญิงโซเฟีย. . .หรือจะเป็นคนคนเดียวกัน

          “ท่านบอกว่าเจ้าหญิงชื่อโซเฟียงั้นเหรอ”  เลวิซถาม หัวใจเต้นรัวกับคำตอบที่จะได้รับ

          “ใช่  ข้ามีลูกสาวคนเดียว  นางชื่อโซเฟีย   ต้องขอโทษที่ข้าไม่ได้พานางมาร่วมทานอาหารด้วย  เพราะข้าไม่อยากให้นางมารับรู้เรื่องของสงครามด้วย”  กษัตริย์อิริคตอบแทนท่านเซอร์

          เมื่อได้ยินอย่างนั้นเลวิซก็เงียบลงไป  ในหัวคิดแต่ว่าเธอผู้นั้นคือเจ้าหญิงโซเฟีย  เป็นสตรีผู้สูงศักดิ์ที่เขาคงมิอาจเอื้อมถึง  แต่ต้องหยุดความคิดลงเพราะเสียงของเซนดังขึ้น

         “เพื่อแลกกับความสุขของประชาชน  จะยอมเสียสละพระธิดาไม่ได้เชียวหรือ”  เสียงที่พูดบอกถึงความเย็นชา  สายตามองไปที่กษัตริย์อิริคเหมือนจะเตือนให้รู้ว่าเป็นกษัตริย์ไม่ควรเห็นแก่ตัว

         ทุกคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารพากันอึ้งกับคำพูดที่ดูเหมือนจะติเตียนกษัตริย์อิริคของเซน  ทั้งโต๊ะตกอยู่ในความเงียบไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาจนกระทั้งกษัตริย์อิริคได้กล่าวขึ้น

         “ที่ท่านพูดก็ถูก  ข้าไม่ควรเห็นแก่ประโยชน์ส่านตน  แต่ถ้าคนที่มาขอลูกสาวของข้าเป็นคนอื่นข้าก้อาจจะยอมยกลูกสาวให้  แต่นี่เป็นกษัตริย์เจอร์รัลด์ที่แก่ชรามากแล้ว  แต่ยังมากด้วยตัณหา  ข้าไม่อยากให้ลูกสาวต้องทนทุกข์ใจ  ใครจะว่าเห็นแก่ตัวข้าก็ยอม”  คิงอิริคพูด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

         ความเห็นใจแสดงออกมาจากสายตาของทุกคนยกเว้นเซนที่มีสีหน้าเรียบเฉย  และแล้วเหมือนเลวิซจะตัดสินใจได้ว่าควรทำอย่างไรกับสถานการณ์ตึงเครียดเช่นนี้

         “ถ้าไม่มีใครอาสา  ข้าก็จะของช่วยท่านเอง”  เลวิซพูดออกมาอย่างหนักแน่นและจริงจัง  เมื่อเห็นทุกสายตามองมาที่เขาจึงรีบพูดกลบเกลื่อน  “ข้าแค่อยากช่วยเหลือเท่าที่จะช่วยได้น่ะ”

         “งั้นข้ากับพาทริเซียก็จะช่วยด้วยนะ”  เรย์นัลด์พูดแล้วยิ้มฟันขาว  พาทริเซียก็ได้แต่พยักหน้าตามน้ำแล้วหันมาถลึงตาใส่เรย์นัลด์แทน
“ดี ๆ งั้นตกลงว่าพวกเราทั้งหมดจะช่วยออกรบเอง”  เลวิซพูดสรุปเองเสร็จสรรพ  เซนกับแรนดอร์ฟได้แต่นั่งกระพริบตาปริบ ๆ เท่านั้น  เมื่อเป็นแบบนี้คงหลีกเลี่ยงไม่ได้ละนะ

         เมื่อได้ยินดังนั้นกษัตริย์อิริคกับเซอร์  แซมมวลก็ยิ้มให้กันและขอบคุณพวกเขาที่อาสาช่วยในการทำสงครามกับกษัตริย์เจอร์รัลด์  ความหวังที่ริบหรี่เริ่มมีแสงสว่างขึ้นมาอีกครั้ง