ความคิดเห็นที่ 1 วรุณหยิบไวน์บูดก้นขวดในแก้วออกมาดื่มอึกใหญ่   จากนั้นร้องโหยหวนบิดขี้เกียจท่าทางน่าตึ๊บ   แววตาขี้เหล้ากลับชาติเหมือนเพิ่งถูกถีบออกมาจากกะทะทองแดง   เขาเหลือกตามองผ่านไปยังดินแดนที่จินตนาการไปทัวร์มา   แล้วถลกออกมาเป็นเรื่อง       ลมหายใจชาวป่าคือกิจวัตรการดำรงชีวิตอย่างง่ายๆ   ชีวิตดำเนินไปตามครรลองไม่ต้องเร่งรีบ   รุ่งอรุณเปี่ยมไปด้วยความสุขสงบ   เสียงไก่ขันปลุกหมู่บ้านขึ้นมาจากการหลับไหล   กองไฟที่ถูกก่อไว้ระวังสัตว์ป่ารอบหมู่บ้านมอดเป็นควันลอยล่องขึ้นสู่เบื้องบน   มันแข่งความงดงามกับสายหมอกเชิงดอย   เสียงผ่าฟืนและหุงหาอาหารดังขึ้นแทนเสียงพงไพร       ผู้ชายวัยฉกรรจ์มีหน้าที่หาบน้ำจากลำธารมาใช้ในครอบครัว   หม้อน้ำดินเผาลวดลายธรรมชาติผลิตเองในหมู่บ้านขนาดใหญ่ถูกหาบด้วยไม้คาน   ไหล่บึกบึนคานหม้อน้ำไว้ข้างละใบ   ท่าทางหนุ่มน้อยที่เดินอย่างเร่งร้อนเพราะยังไม่ชินกับน้ำหนักมากๆบนบ่าชวนให้สาวๆขบขัน   พวกเธอพากันแอบมองลอดจากฝาบ้านใบไม้ขัด   ในใจใฝ่ฝันหาหนุ่มกำยำแข็งขันมาเป็นคู่     ผู้หญิงแทบทุกบ้านกำลังหุงข้าวในหม้อดินบนสามเส้า   เมล็ดข้าวเล็กๆถูกเก็บอยู่ในกระเฌอสานด้วยไผ่เหลา   ข้าวถูกตำและฝัดเอาเปลือกออกหมดแล้ว   ตั้งแต่ได้ข้าวเปลือกมาจนเป็นข้าวสารพวกเธอตั้งใจทำอย่างประณีต   เพราะรู้ว่ากว่าจะทำนาได้ข้าวมาสักกำมือนั้นแสนจะยากเย็น   แต่ถั่วที่ตากแห้งกองเต็มเสื่อกกไม่ใคร่มีใครใส่ใจ   มันงอกงามเองในท้องนาหลังฤดูเก็บเกี่ยว   แต่ถึงอย่างไรมันก็เป็นอาหารที่ประทังหิวได้ยามขาดแคลน     อาหารมื้อเช้ามักเป็นธัญญพืชเพราะหุงหาง่าย   แต่ผักเนื้อและปลาหาพอมีในมื้อเย็น   บ้านใกล้เรือนเคียงมักเจือจานกันด้วยอาหารที่คนในครอบครัวหามาได้   กินกันวันละสองมื้อก็พออิ่มแล้วส่วนผลไม้เช่นลูกหว้า กล้วยป่า เป็นของทานเล่นตามฤดูกาลแล้วแต่จะหาได้   ทุ่งเขียวขจีของต้นแฟล็กเริ่มออกดอกแล้ว   จันทราชอบนั่งมองยอดของมันไหวเอนตามลม ดอกสีน้ำเงินของมันแม้ไม่สวยนัก   แต่ต้นของมันกลับมีคุณค่าเหลือเกิน   เสื้อผ้าที่จันทราสวมใส่ทำจากลำต้นของมัน   เธอเอาต้นมาแช่น้ำแล้วตีเป็นเส้น   จากนั้นตากไว้จนแห้งแล้วสาวเก็บไว้ถักทอเป็นผ้าผืนงาม   ชุดผ้าลินินที่เธอสวมใส่มีเนื้อละเอียดกว่าของคนอื่น   เธอไม่ชอบย้อมมันเป็นสีม่วงด้วยเปลือกไม้เหมือนที่คนทั่วไปทำกัน   ชุดของเธอจึงมีแต่สีขาว   แต่ชายกระโปรงเธอจะใช้เข็มทำจากกระดูกสัตว์ปักเป็นลายดอกไม้ด้วยไหมย้อมแทน   มันทำให้เธอแลดูแตกต่างจากคนอื่นยามที่ปรากฏกายในหมู่บ้าน       อัคคีถือฆ้อนหินกระหน่ำลงไปบนโลหะผสมที่เริ่มเย็น   กล้ามเป็นมัดๆชโลมด้วยหยาดเหงื่อแสดงความแข็งแกร่ง   ผู้ที่มีสุขภาพแข็งแรงมักเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดี   ดังนั้นมันจึงเป็นเสน่ห์ดึงดูดให้สาวๆส่วนใหญ่ในหมู่บ้านคะนึงหา   งานสำริดของอัคคีเรียนรู้มาจากพ่อ   ความสามารถที่ค้นพบในไม่กี่ช่วงอายุคนถูกพัฒนาอย่างต่อเนื่อง   ตอนนี้อัคคีทำหัวลูกธนูและหอกให้หัวหน้าหมู่บ้าน   เพื่อนำล่องแม่น้ำไปแลกกับเกลือของอีกหมู่บ้านไกลโพ้น   ทองแดงและดีบุกในอัตราส่วนที่รู้กันเฉพาะในครอบครัวของเขา   มันทำให้ได้โลหะที่แข็งแกร่งกว่าของคนอื่น   ผลผลิตของอัคคีจึงเป็นที่นิยมของนักล่าและชายฉกรรจ์ในแถบนั้น   ต่อมาร่ำลือไปไกลถึงหมู่บ้านชายทะเล     เรือขุดที่นำสินค้าไปแลกเปลี่ยนกับหมู่บ้านไกลโพ้นกลับมาแล้ว   เสียงเด็กๆตะโกนร้องเรียกกันให้ไปที่ท่าเรือริมแม่น้ำ   สินค้าเที่ยวนี้มีไม่น้อย   นอกจากเกลือที่นำกลับมาหลายกระสอบ   ยังมีหวีกระทำจากกระดองเต่ารวมทั้งเครื่องประดับจากเปลือกหอย      เที่ยวนี้มีหินสีที่นำมาเจาะรูร้อยเรียงเป็นสร้อยลูกปัดจำนวนหนึ่ง   เครื่องประดับที่หาได้จากแดนไกลนี้   แต่ละเส้นมีมูลค่าเทียบเท่าวัวหลายตัว มีต่อ จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 9 ก.ย. 48 22:40:04 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เฮ้ย   มีนายทุนตั้งแต่ยุคสำริดเลยเหรอวะ”   “จรี๊ง   ไม่ได้มั่ว   สงสัยไอ้พวกนี้มันกลับชาติมาเกิดในยุคเราๆนี่หวะ    มันถึงสูบเลือดขูดเนื้อพวกเราคล่องเฉิบ   เพราะผ่านโปรมาตั้งกะชาติมะโว้”   “อย่าถุย   แล้วใครเป็นนายทุน”   “ก็ไอ้คนที่มันมีสินค้าเป็นที่ต้องการมากกว่าคนอื่นไง  เห็นไหม   ดีมานสัพพลายถูกใช้ตั้งแต่ชาติที่แล้วแต่ต้องมาเรียนชาตินี้”   “อัคคีในเรื่องคงมีฐานะไม่น้อย”     “ก็เจ้าสัวน้อยเลยละ”   “อยากรู้ว่าพวกมันนับถือศาสนาอะไรกัน   เชื่อหรือไม่เชื่อพระเจ้า”   “อย่าถามชุ่ยๆ   เกิดเขียนออกมาแล้วเหยียบตาปลาใครเข้าจะพาลเดือดร้อนนะเฟ้ย”   “อยากรู้นี่หว่า”   “เอาบอกให้ก็ได้   โคตรของเพเก้นไง   ศาสนาเดียวกับที่อ้างในเรื่องดาวินชีโค๊ด   ทันสมัยไหมวะ”   “เอิ๊ก   ไปกันใหญ่   คนป่าที่ไหนมีนวนิยายแปลอ่าน”   “ก๊องแล้ว   กันบอกว่ามันเป็นบรรพบุรุษของเพเก้นโว้ย   พวกนี้นับถือพระอาทิตย์   พระจันทร์   ดวงดาว   สายลม   แม่น้ำ   ภูเขา   อะไรๆที่เป็นพลังธรรมชาติ    เข้าจ๋าย”   “มันตรงข้ามกับศาสนานักการเมืองบางพวกนี่หว่า   ไอ้พวกนี้มันปากถือศีลกินธรรมชาติ    ฟาดป่า  เขมือบเขา   ชำเราแม่น้ำ   ขย้ำสัตว์ป่า   ผูกขาดคลื่นไฟฟ้า”   “เฮ้ยๆ  พอๆ   เดี๋ยวพ่อนายจับสอบสันติบาล   อย่าฟุ้งซ่านถึงผู้ยิ่งใหญ่    กราบขอโทษท่านซะไวๆ”   “เข้าเรื่องดีกว่า   อยากรู้เรื่องหม้อ”   “ทะลึ่งนะนาย   ถามถึงของสูง”   “ก็ยุคนี้ปั้นหม้อเป็นแล้วไม่ใช่เหรอ”   “เออ   ใช่   โล่งอก   คนพวกนี้มีศิลปะในการลูบๆคลำๆหม้อ   จะเห็นว่าผลงานออกมาสวยงามมาก   วัฒนธรรมหม้อมีมายาวนาน   ตั้งแต่การปั้นดินให้เป็นดิน   ปลิ้นดินให้ขึ้นรูป   ลูบดินให้เป็นหม้อ   ไล้ดินให้เลียบลื่น  เรียงหม้อไว้เขียนรูป   เขียนหม้อล้อธรรมชาติ   ตบหม้อให้เป็นลาย   เผาหม้อรอไว้ใช้   กำเนิดอุตสาหกรรมหม้อ   ต่อมาขายหม้อสร้างชาติ   วัฒนธรรมอาจก้าวกระโดดเพราะหม้อ   ถึงคราวตายหม้อก็ยังเป็นส่วนหนึ่งของประเพณี   เอาของใช้ใส่หม้อรอในหลุม   ทำพิธีปลงศพแล้วกลบหลุม   นายถึงได้พบหม้อแห่งอารยธรรมในชาตินี้ไง”   “ว่ากันเป็นวรรคเป็นเวรเลยนะเรื่องหม้อ   สรุปว่าหม้อมีอุปการคุณอันยิ่งใหญ่ในช่วงรุ่งอรุณแห่งอารยธรรมมนุษย์   เอิ๊ก”   “ก็จริ๊ง   แล้วจะแต่งเรื่องต่อไงดี   กันอยากรู้”   “ต้องมีเลิฟซีนมั่งซิ   กันอ่านดูตอนแรกก็งั้นๆแหละ   ฝีมือขี้ไก่   ไม่ได้อุจจาระฝ่าเท้าพวกซีไรต์สักนิด”   “เฮ้ย   ไม่ให้กำลังใจกันเลยวะ   ก็กันเมาไปเขียนไปนี่หว่า   ซีร๊งซีไรต์อาไรกันไม่สน   มีต้นฉบับส่งก็บุญถมแล้ว   แต่กันว่าน่าอนาถ   ขนาดสะกดชื่อเรื่องผิดๆยังได้รางวัลเลย   ขำว่ะ”     “อย่าโวย   ปัญญาหนะมีเท่าเขาหรือเปล่าวะ   ในหัวสมองของนายมีแต่สีแดงกับขาวของไวน์”   “ก็ได้   ก็ได้   เขียนต่อดีกว่า”   วรุณคีบบุหรี่อีกมวนมาจุด   ปากว่างเมื่อไหร่ก็หยิบแก้วไวน์มาอมตุ่ยบ้วนปากด้วยน้ำอมฤตสีแดงทับทิม มีต่อ แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 48 23:01:26 จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 9 ก.ย. 48 22:41:45 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ณ ท้องฟ้าเบื้องบนเหนือเหลี่ยมเขา   แสงจันทร์วันเพ็ญนวลใยทอรัศมีทรงกรดเรืองรอง ลำเนาไพรแจ้วสำเนียงแห่งสรรพสัตว์ยามราตรี   น้ำค้างโปรยปรายละอองพร่างพรมใบไม้   สายลมจากหุบเขายังคงโชยผ่านแผ่วพลิ้วเหมือนดังเช่นฤดูกาลที่แล้ว     จันทรากำลังนั่งไกวชิงช้าเถาวัลย์อย่างสุขใจ   ดวงตากลมโตแวววาวด้วยเงาจันทร์ที่เธอเหม่อมอง   รอยยิ้มงดงามบริสุทธิ์อาบไล้แสงนวลเพ็ญ   พวงแก้มช่างเนียนใสเปล่งปลั่งสะพรั่งสาว   ผมยาวสยายภายใต้มงกุฎบุปผาพลิ้วลอยละล่อง       มองจากเนินผาที่เธอนั่งเล่นอยู่นั้น   เบื้องหน้าเป็นท้องทุ่งสลับป่าโปร่งไกลสุดสายตา   สายลมโชยเอื่อยจากหุบเขาเบื้องล่าง   พัดพาเอากลิ่นหอมดอกราตรีเบาบางผ่านมาให้เธอได้ชื่นใจ   ในคืนอันสงบสุขนี้   เธอปล่อยให้ธรรมชาติพาจิตใจอันใสสะอาดล่องลอยไปอย่างอิสระ         จันทราครวญเพลงกังวาลแผ่วเบา   เนื้อเพลงเป็นภาษาท้องถิ่นซื่อๆแต่ช่างเพราะจับจิต      “ หิ่งห้อยตัวน้อยเปล่งแสงแข่งจันทร์อยู่ราวป่า   ดอกปีบบานสะพรั่งกิ่งก้านแลดูขาวโพลน   ส่งกลิ่นมาตามลมหอมชื่นใจ   กระต่ายน้อยคู่หนึ่งแอบชมจันทร์อย่างระแวดระวังภัย   แต่กวางดาวกลับเยื้องย่างออกมาแทะโป่งดินอย่างสง่างาม   คืนเดือนหงายทำให้ควายป่าขึ้นจากปลักอย่างเชื่องช้า   ฝูงช้างพากันลัดเลาะไปสู่แหล่งอาหารอันอุดม   ลูกช้างตัวเล็กร้องเรียกแม่ให้รอ   เพราะอยากหยุดเล่นทักทายกับผีเสื้อกลางคืน   หญิงสาววัยสิบหกรอคนรักกลับจากการหาของป่าด้วยใจจดจ่อ   เมื่อไหร่ชายหนุ่มที่รักถึงจะมาทำพิธีสู่ขอออกเรือนเสียที “     ลักยิ้มมุมปากทั้งสองข้างของจันทราทำให้ธนูหวั่นไหว   หัวใจของเขาเต้นแรงกระชั้น   ความรัญจวนกรุ่นอยู่เต็มอกเมื่อแอบจ้องมองเธอ   เสื้อคลุมลินินสีขาวยาวกรอมเข่าของเธอนั้น   ยามนี้แนบเนื้อด้วยแรงลม   เผยให้เห็นสัดส่วนอวบอัดแห่งวัยสาวเย้ายวนใจ   เท้าเปลือยเปล่าทั้งสองข้างสวมกำไลที่ข้อเท้า   เสียงกระพวนเล็กๆยามเท้าเคลื่อนไหวเร้าอารมณ์หนุ่มให้ลุกโชน   ธนูอยากจะโผแล่นเข้าไปหาเธอเดี๋ยวนั้นด้วยไฟเสน่หา   แต่เขากลับไม่กล้าเพราะรู้ตัวว่าไม่คู่ควร   ดังนั้นจึงนั่งแอบซุ่มอยู่ในพุ่มไม้   สัญชาติญาณพรานป่าของเขาบอกว่ากำลังมีคนมา     "จันทรา   จันทรา    เราหาเธอตั้งแต่ค่ำแล้ว"   เสียงนุ่มๆของอัคคีเรียกหา   ชายหนุ่มมีร่างกายกำยำแม้ว่าอยู่ท่ามกลางแสงจันทร์เขาก็ยังแลดูมีสง่า   "เราอยู่ทางนี้   เรารอเธอที่นี่นานแล้ว   อัคคี"   จันทราหันมายิ้มให้   ผมยาวสยายปลิวลม   "ดอกไม้ดอกนี้   สำหรับคนที่สวยที่สุดในใจของอัคคี"   อัคคีค่อยๆแซมผมเธอด้วยดอกไม้ป่าสีขาว   แล้วลูบผมที่คลอเคลียไหล่ของเธอเบาๆ   ทั้งสองหันมาสบตากัน   เขายิ้มให้แล้วหยิบสร้อยลูกปัดหินหลากสีออกจากถุงที่เอว   บรรจงสวมให้เธอด้วยความรักเปี่ยมล้น   มันช่างงดงามเหลือเกินเมื่ออยู่บนคอของผู้คู่ควร ทั้งคู่อิงแอบแนบกัน   จันทราหลับตาพริ้มอย่างสุขสม   ท่ามกลางขุนเขาลำเนาไพร   หัวใจของทั้งสองเบิกบานท่วมท้นด้วยความรักอันดื่มด่ำสุดแสนจะพรรณนา "อยากได้อะไรบอกอัคคีมาเถอะ   เราจะหาให้ด้วยกำลังที่เรามี"   ชายหนุ่มบอกเธอด้วยความเชื่อมั่นในตัวเอง   ยามนี้อัคคีเชื่อว่าเขาสามารถมอบทุกสิ่งในชีวิตเพื่อแลกกับความสุขของเธอ   และจะปกป้องเธอด้วยความหวงแหนตราบเท่าที่ยังมีลมหายใจ "เราไม่อยากได้อะไรมากไปกว่าสัญญา" "สัญญาอะไร   จันทรา" "สัญญาว่าจะไม่ทอดทิ้งเรา   สัญญาว่าจะอยู่เคียงคู่กับเรา   แม้ในภพหลังความตาย   สัญญากับเราได้ไหม   อัคคี" “เราสัญญา   จันทรา   เราให้ได้แม้กระทั่งชีวิตของเรา “       ความเงียบปกคลุมชายป่า   เหลือเพียงเสียงหรีดหริ่งเรไรและลมหายใจของคนทั้งสอง   ธนูจากไปแล้ว   เขาทนไม่ได้ที่ต้องมาเห็นภาพบาดตาบาดใจเช่นนี้   ทั้งรูปชั่วและต่ำต้อย   การเป็นพรานนักล่าเดี๋ยวนี้พอแต่เลี้ยงชีพเท่านั้น   ไม่เหมือนในสมัยบรรพบุรุษของเขา   ในอดีตก่อนมีการกสิกรรม   นักล่าซึ่งเก่งกว่ามีสตรีในความดูแลได้หลายคน   เมื่อความรู้ในการเลี้ยงฝูงสัตว์และทำกสิกรรมเพิ่มมากขึ้นพร้อมกับความอิ่มหนำของคนในหมู่บ้าน   ความสามารถในการหาอาหารจากการล่ากลับค่อยๆด้อยค่าลง   ธนูจึงเจียมตัว     ฟ้าเบื้องเหนือเหลี่ยมเขาปรากฏแสงเรืองรอง   ฝูงสัตว์กระสับกระส่ายเพราะฟ้าเริ่มสว่างไสวดังรุ่งอรุณจะมาเยือนก่อนเพลา   จันทราชี้ให้อัคคีดูด้วยความวิตก   แสงสว่างค่อยๆปรากฏเหนือท้องฟ้ายามค่ำคืน   มันคือ   ดาวหาง   ดาวแห่งวิกฤต   ดาวแห่งความผันแปรของชะตาชีวิตของผู้คนในยุคนั้น   เสียงกลองมโหระทึกลั่นมาแต่ไกลจากหมู่บ้าน   เสียงทุ้มๆของมันดังก้องสะท้อนหุบเขาเป็นที่น่าวังเวง   ทั้งคู่ตกอยู่ในอาการตะลึงงัน   ต่อมาทั้งสองกอดกันกลมและเริ่มร่ำไห้   เพราะสิ่งที่เห็นเป็นลางร้าย   ลางร้ายอันจักต้องจบลงด้วยการสังเวยชีวิตของผู้คนซึ่งโชคร้ายในหมู่บ้าน   หญิงพรหมจรรย์ที่ถูกเลือกมาตั้งแต่เกิดในลำดับที่จะถึงในปีนี้ก็คือ   จันทรา   “เฮอคนนี้   นี่หรือคือเหยื่อของวัฒนธรรมโบราณ   น่าสงสารนะ    เขียนต่อสิ”   “ขี้เกียจพิมพ์แล้วว่ะ   ขอไวน์อีกนิด”   แก้วขอดแล้วทนกินจนหมดได้ไงไม่รู้   ไวน์สวยหวานหอมของเมื่อวาน   คือไวน์เปรี้ยวหืนน่าชิงชังของวันนี้   แต่ไม่อยากเททิ้งเพราะเสียดายความเมา   “เด๋วจะหาให้   ตอบมาก่อนว่าชะตากรรมของจันทราจะเป็นอย่างไร   ใครจะช่วยเธอ   มีปาฏิหาริย์ไหม”   “คิดว่าเธอจะรอดไหมล่ะ   นายอยากรู้จริงๆเหรอ”   สมองซีกขวาที่มีใยประสาทศิลปินพันกันยุ่งถาม   “อืม”    สมองซีกซ้ายที่มีเส้นใยแห่งเหตุผลคำรามด้วยความอยากรู้อยากเห็น   “เฮ้ย   หาไวน์มาก่อนสิวะแล้วค่อยทะเลาะกัน”   สมองส่วนหน้าและแกนกลางกำลังรอแอลกอฮอล์อย่างร้อนรน   “แล้วไอ้ตัวละครชื่อธนูมันจะมาแอบช่วยนางเอกด้วยความรัก   หรือว่าจะมาซ้ำเติมเพราะความหึงหวงกันแน่   มันจะลอบทำร้ายพระเอกไหม   จะเอาไงดี”   สมองส่วนที่ควบคุมตัณหาออกความเห็นเชิงถามไถ่   “ถามจริงเหอะ   ไวน์หมดแล้วยัง”   วรุณตื่นจากภวังค์ของความมึนเมา   แล้วตั้งคำถามอย่างเป็นทางการ   เขามองนาฬิกาแล้วทำสีหน้างงๆ   นี่มันเกือบเช้าแล้ว   งานยังไม่เสร็จ   เมื่อคืนดื่มหนักจนเสียงาน   ต้นฉบับของวันนี้จะทำไงดี   “นายรีบเลยนะ   ปั่นต่อให้จบ”   ความรับผิดชอบสั่ง   เสียงดังลั่นสมอง   เหมือนทหารออกคำสั่งตอนตรวจแถวกองเกียรติยศ   “ว่าแต่   เวลานี้พระเอกกำลังกลุ้มใจนี่   นางเอกจะถูกสังเวย   ในยุคนั้นมีไวน์ดื่มแก้กลุ้มไหมวะ”   ความเพ้อฝันถามอย่างอ่อนโยน   “มี   แต่ว่าเป็นเมรัยที่เกิดจากผลไม้เน่าตามธรรมชาติว่ะ   หาได้นานทีในป่า   มีไม่บ่อย”   “เออ   งั้นสมน้ำหน้าพระเอก   กันว่าให้มันรีบๆพากันตายเพื่อมาเกิดในยุคนี้เร็วๆเถอะวะ   หนอย   ไม่มีไวน์ดีๆแล้วหลอกกันว่าชีวิตมีสุข”   ว่าแล้ววรุณก็ม่อยหลับไปเพราะความเมาดีฟ       ไอ้วรุณมันจะรีบตายเกินไปไหมเพราะกินแต่ไวน์เลวๆ   ในยุคที่มีไวน์ดีๆแต่ไม่มีเงินจะซื้อดื่ม   จบมันตรงนี้เถอะวะไอ้เรื่องสั้นดีๆที่ไม่มีคนอยากอ่าน   เชียร์     "แล้วมันดีตรงไหนวะ   เรื่องสั้นแบบนี้   ไอ้นักเขียนไวน์ไรท์"   บรรณาธิการโวยวายตอนรับต้นฉบับ จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 9 ก.ย. 48 22:48:34 ]

ความคิดเห็นที่ 4 (จบยังอะ) ใช่ฮัลเล่ย์หรือเปล่า ตอนนี้มีพิมพ์หรือสะกดผิดหลายคำ ไม่รู้จงใจหรือเปล่า เช่นโซโล่ จากคุณ : scottie - [ 9 ก.ย. 48 23:26:50 ]

ความคิดเห็นที่ 5 .................... THANKS...scottie บางคำจงใจ   บางคำจนใจ หลายคำไวน์เขียน หลายประโยคสะดิ้งเว่อ   ละเมอเมา ขอบคุณอีกทีก่อนเมาดีฟ  ข้างหลังบางลำพู  เอิ๊ก ................. จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 10 ก.ย. 48 00:45:49 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านจนหายเมาค้างเลยครับ จากคุณ : GTW - [ 10 ก.ย. 48 08:11:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เช่นนี้จึงเรียกขานกันนมนานมา  "ศิลปินขี้เมา" จากคุณ : egotech - [ 10 ก.ย. 48 08:12:55 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เฮ้อ...กว่าจะอ่านจบ.... หมั้นไส้.. นาย วรุณขี้เมาจังเลยค่ะ เนี่ยถ้าไม่มัวแต่พา สมองทั้งสองซีกของตัวเองทะเลาะกัน  มีนคงได้อ่าน..แล้วว่า นางเอกจะรอดมั๊ย...แต่ก็อย่างว่าแหละ ถ้าไม่เอาสมองทั้งสองซีกมาทะเลาะกัน เขาจะย้อนความ ไปในยุคก่อนๆ ให้มีนเห็นภาพได้อย่างไร? มี แอบเหน็บ นิดๆโด้ยยย อิ อิ อิ... +*+*+**+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+ อันนี้ไม่เกี่ยวกับ งานเขียน ส่วนตัวๆ ขอบคุณค่ะสำหรับกำลังใจ... รู้สึกดีขึ้นเยอะเลยค่ะช่วงนี้.. พอดีมีนไปได้เจ้าน้องหมาตัวน้อยๆ มาเลี้ยง อ่ะ ซนใช้ได้เลยค่ะ  ทำให้เราไม่มีเวลามาคิดมากค่ะ ^^ ค่อยฟื้นมาบางส่วนแล้ว(สภาพจิตใจ) คิดถึงๆๆๆ ค่ะ แก้ไขเมื่อ 10 ก.ย. 48 12:15:39 แก้ไขเมื่อ 10 ก.ย. 48 10:36:51 แก้ไขเมื่อ 10 ก.ย. 48 10:33:17 จากคุณ : พิณพลอย (meanjaa) - [ 10 ก.ย. 48 10:28:37 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เมาดีฟก็มีแถวบ้านผมเหมือนกันครับ :-) จากคุณ : ณภ - [ 10 ก.ย. 48 12:18:43 A:71.97.0.250 X: TicketID:105756 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ผ่านมาอ่านตอนกำลังเมาโซดา เลยอ่านแต่เฉพาะตัวตรง ๆ ไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยมาอ่านตัวเอียง ๆ อีกทีครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 10 ก.ย. 48 19:04:25 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ................... คุณ scottie เรื่องมันจบลงเพราะไวน์หมดขวดเสียแล้ว หวังว่าจะมีใครจะมีเมตตา เติมให้อีกสังขวด เอิ๊ก คุณ GTW อาจารย์จีครับ   วิทยายุทธในการเขียนของผมน้อยนิด หนักไปทางวิทยายุทธทางดรื่มมม คงมีโอกาสสังสรรค์กันสักมื้อนะครับ คุณ egotech ขอบคุณที่มาเยี่ยมชม  คำยกย่องสูงส่งเกินไปครับ ศิลปิน ที่บอกอเรียกผม  แกประชดครับ  แกหมั่นใส้ผมที่ไม่ตรงต่อเวลา  เลยเรียกผมว่า ศิลปิน ความจริงผมนี่  วนิพกขี้เมาเต็มขั้น เลยนะครับ  อิอิ หนู พิณพลอย (meanjaa) ขอโทษที่ทำร้ายสายตา   ผมดีใจที่พบกันอีก  นึกว่าแผลใจเหวะหวะ  ต้องพักนานกว่านี้   แข็งแกร่งกว่าที่ผมคาดคิดมากเลย  ดีใจครับที่เริ่มหายแล้ว หวังว่าจะกลับมาโลดแล่นให้เพื่อนๆได้สนุกสนานกันอีกนะ คิดถึงเสมอ  ละเมอหา  เอิ๊ก คุณ ณภ ขอบคุณที่มาให้กำลังใจเสมอ เรื่องสถานบริการที่ว่า  ห้ามบอกใคร  เด๋วเขาจะรู้ว่าผมเหลวแหลกขนาดไหน  แล้วเจอกันในนั้น แฮ่ คุณ เจียวต้าย ยินดีที่มาเก็บเรื่องของผมครับ   อีกครึ่งอย่าลืมนะครับ วันนี้ผมอ่านบทกวีของคุณเจียวต้ายแล้วครับ ดูเหมือนว่าอดีตของคุณเจียวต้ายมีสีสันไม่น้อย หวังว่าประสบการณ์ลึกล้ำในอดีตจะโลดแล่นเป็นตัวอักษรให้พวกเราได้ชื่นชม  นะครับ ........................ จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 10 ก.ย. 48 21:15:03 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เพิ่งเห็นเรื่องนี้ครับ หลงหูหลงตาไป อ่านแล้วนึกถึงงานของนักเขียนยุคก่อนๆ จากคุณ : อุปกรณ์ประกอบฉาก - [ 17 ก.ย. 48 02:47:22 A:203.113.81.37 X: ]