“โถ่ คุณแม่คะ” ธิษณา ขยับริมฝีปากจะกล่าวต่อ แต่ก็ต้องหยุดด้วยความขัดใจเพียงเท่านั้น เพราะมารดาของเธอแทรกขึ้น


“เอ๊ะ ยายณา จะฟังแม่ก่อนไม่ได้รึไง” ผู้เป็นมารดานั่งขมวดคิ้วอยู่ที่โซฟาใหญ่กลางห้องรับแขก “ลูกแค่ไปช่วยพี่เค้าทำงานพักเดียว มันจะเป็นไรไปล่ะ”


“แต่แม่คะ...” อีกครั้ง ที่เธอยังคงเอ่ยต่อไม่ได้


“เราน่ะ เป็นถึงน้องในไส้แท้ๆ ไปช่วยพี่เค้าที่กองถ่ายแค่นี้ก็ไม่ได้เลยรึ”


“ไม่ใช่ว่าณาจะขี้เกียจอะไรหรอกนะคะแม่ แต่ณาไม่อยากไปเป็นตัวถ่วงกองถ่ายของพี่ดิศ ก็เท่านั้นเอง” ธิษณาถอนหายใจอย่างปลงตก “ก็ได้ค่ะ ในเมื่อแม่ว่าอย่างงั้นก็ได้ แต่ณาไม่รับปากหรอกนะคะ ว่าจะออกมาเป็นยังไง วันไหนพี่ดิศไล่ตะเพิดนากลับมา แม่อย่าลืมโอ๋ณาก็แล้วกันค่ะ”


คุณนายปรารถนายิ้มอย่างยินดี ที่ลูกสาวคนสุดท้องตกลงปลงใจจะไปช่วยงานลูกชายคนโตที่กองถ่าย ซึ่งขณะนี้เพิ่งจะเริ่มเปิดกล้องไปได้เพียงไม่นานนัก โดยมีศดิศ หรือพี่ดิศ พี่ชายคนเดียวของธิษณาเป็นผู้กำกับการแสดงเอง


ส่วนบริษัทที่อำนวยการสร้างนั้น แน่นอน คงจะเป็นบริษัทของใครไปไม่ได้ ถ้ามิใช่ บริษัทของคุณพ่อกับคุณแม่ หรือที่เรียกง่ายๆว่าบริษัทของครอบครัวธิษณา มีชื่อบริษัทเป็นที่นับหน้าถือตากันดีในวงการมายา ว่า...บริษัท เมืองดารา จำกัด


“แม่คะ แล้วละครที่พี่ดิศกำกับอยู่เนี่ย เรื่องอะไร ใครเล่นหรอคะ”


“อ๋อ เรื่องละอองรัก จ้ะ พระเอกก็...รัญชน์ ส่วนนางเอก...รินรดา ลูกจำได้รึเปล่า”


ธิษณาร้องอ๋อทันที “ไม่ได้ก็แปลกแล้วค่ะ กำลังดังเปรี้ยงๆกันทั้งคู่เลยนี่คะ ท่าทางจะลงทุนไม่น้อยนะคะเนี่ย เรื่องนี้น่ะ”


ศดิศกลับมาถึงบ้านพอดีกับที่ได้ยินเสียงน้องสาวตัวเองเจื้อยแจ้วมาจากห้องนั่งเล่น เขาเดินเข้ามาไหว้เคารพมารดา ก่อนจะหันไปหาธิษณาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ใช่น่ะสิ ลงทุนสูง แต่ไม่รู้ผลตอบแทนจะเป็นยังไง”


“แหม พี่ดิศซะอย่างนะคะ” ธิษณาขยิบตาล้อเลียน


สาวใช้นำเครื่องดื่มและอาหารว่างมาเสิร์ฟ พอดีกับที่ใครอีกคนที่เดินตามศดิศมาจากหน้าประตูบ้านก็มาถึงพอดี ใบหน้าคมคายระบายยิ้มอย่างมีเสน่ห์ ไม่ต้องบอกใครต่อใครทั้งประเทศก็พอจะเดาออกว่าเขาคือใคร


คุณนายปรารถนาเอ่ยทักเอชายหนุ่มร่างสูงโปร่งพอๆกันกับลูกชายของเธอยกมือไหว้


“อ้าว พ่อรัญชน์ มาได้ยังไง”


รัญชน์นั่งลงที่โซฟาเดียวอีกตัว “ขับตามพี่ดิศมาน่ะครับ”


“อ้อ ใช่ครับคุณแม่ ผมมีเอกสารจะต้องให้รัญชน์เซ็นต์ แต่ดันเอาไว้ที่บ้าน เลยต้องรบกวนเค้ามา”


คุณนายปรารถนาพยักหน้าน้อยๆ หันไปยิ้มให้ลูกสาวที่ยังนั่งปั้นหน้าไม่ถูกอยู่ “เดี๋ยวแม่จะไปดูกับข้าวมื้อเย็นในครัวนะ ณาอยู่นี่แหละ คุยกับพี่ๆเค้า จะได้คุยเรื่องงานด้วย” ว่าแล้วมารดาก็ลุกออกนอกห้องนั่งเล่นไป


“ยัยณา นี่รัญชน์ เป็นพระเอกของเรื่อง รู้ใช่มั้ย ...รัญชน์ นี่น้องสาวพี่เอง ธิษณา” ศดิศถือโอกาสแนะนำอย่างเป็นทางการ


ธิษณายกมือไหว้ด้วยความเคยชิน “สวัสดีค่ะ”


รัญชน์รับไหว้อย่างเก้ๆกังๆ “เราน่าจะห่างกันไม่มากนะครับ คราวหน้าเจอกัน คุณห้ามไหว้ผมนะ ผมยังไม่อยากแก่” ชายหนุ่มยิ้มล้อๆ แต่เมื่อผนวกกับความหล่อเหลาที่มีเกินบุคคลทั่วไปแล้ว ยิ้มนั่นก็ไม่เบาเลยทีเดียว


ธิษณายิ้มตอบ พินิจดูตัวจริงของรัญชน์อย่างตั้งใจ แต่ไม่ให้เป็นที่สังเกตมากนัก ผิวขาว จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วเข้มดำสนิท รับกับดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่แพรวพราวอยู่เสมอ ผมดำสนิทถูกจัดทรงมาอย่างลงตัวรับกับใบหน้า และทันสมัยอย่างที่ดาราส่วนใหญ่นิยม หุ่นนักกีฬาที่ไม่ผอมแห้ง แต่ก็ไม่ได้บึกบึนขนาดนักกล้าม ผนวกกับส่วนสูงประมาณร้อยแปดสิบกว่านั่นแล้ว ...เป็นพระเอกได้สบาย


“เอ้อ ตกลงเราจะไปทำงานกับพี่ใช่มั้ยเนี่ย” ศดิศหันไปถามน้องสาว


“ค่ะ เริ่มเมื่อไหร่ดีล่ะคะ”


“มะรืนนี้เป็นไง พรุ่งนี้พี่คงยุ่งมาก ไม่มีเวลาดูแล แล้วก็สอนเราทำงาน มะรืนนี้ดีกว่า กองถ่ายคงสงบลงหน่อย”


หญิงสาวขมวดคิ้ว เอ่ยถามด้วยความสงสัย “สงบหรอคะ”


รัญชน์หัวเราะเบาๆ หันไปสบตาศดิศเป็นเชิงขออนุญาตเล่า “ไม่มีอะไรมากหรอกครับ แต่ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมานี้พี่ดิศกุมขมับทุกวัน เพราะคุณริน นางเอกของเรื่องน่ะฮะ เธอพาหลานชายมาด้วย กำลังซนเชียวครับ เลยวุ่นหน่อย”


“อ้าว แล้วทำไมมะรืนนี้ถึงจะไม่พามาแล้วล่ะคะ”


“เพราะว่าหลานชายเธอจะเปิดเทอมแล้วน่ะสิครับ พามาไม่ได้แล้วล่ะ”


ศดิศไม่วายบ่นบ้าง “คิดดูนะณา แก้วน้ำที่ใช้เข้าฉาก สามสิใบในครัว แหลกละเอียดอยู่ที่พื้น ตอนที่พี่กำลังถ่ายฉากเศร้า”


ธิษณาหลุดขำออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ เรียกสายตาค้อนจากพี่ชายได้ทันที


“ขำนักหรอไง เดี๋ยวก็ให้ไปเจอฤทธิ์เด็กห้าขวบพรุ่งนี้ซะเลยนี่” ศดิศถลึงตาแกมขู่เธอ


ธิษณายิ้มกว้าง “เอาค่ะ ไปเลยพรุ่งนี้ อยากรู้เหมือนกันว่าจะร้ายขนาดไหน”





กองถ่ายละอองรักวุ่นวายตั้งแต่เช้า ธิษณาจึงถือโอกาสหสมุมเหมาะๆ มุมที่จะมองเห็นได้ทั่วกอง โชคดีของเธอเสียจริง ที่ศดิศปักหลักถ่ายทำอยู่ที่บ้านใจกลางเมืองหลังหนึ่ง ซึ่งเป็นบ้านของพระเอกในเรื่อง ธิษณาจึงสามารถหาหมอนใบย่อมๆมาอิงได้สบาย


หญิงสาวใบหน้าขาวนวลสอดส่ายสายตาคู่สวยไปรอบๆพื้นที่บริเวณห้องโถงรับแขกของตัวบ้าน ที่จะเป็นสถานที่ถ่ายทำสำหรับครึ่งเช้าวันนี้ เจ้าหน้าที่แต่ละฝ่ายกำลังวุ่นวายกับการตระเตรียมฉากกันไม่หยุด


“หามุมได้แล้วหรอครับ” รัญชน์เดินเข้ามาทักทายเธอเป็นคนแรก


“ค่ะ” หญิงสาวยิ้มตอบ “คุณแต่งตัวเสร็จแล้วหรอ”


“ยังหรอกครับ ถ่ายละครทีไรผมแต่งตัวไม่เคยเสร็จซักทีเลย เดี๋ยวเติมแป้ง เดี๋ยวจัดเสื้อใหม่ สารพัดเลยแหละ” ชายหนุ่มพูดทีเล่นทีจริง


ธิษณายู่หน้า เจอคนกวนเข้าให้แล้วมั้ยล่ะเรา “สมแล้วนี่คะ เป็นดาราก็เงี้ยแหละ”


“คุณจะให้ผมตอบว่าไงเนี่ย” รัญชน์ยิ้มที่มุมปาก


ริมฝีปากบางเบ้อย่างหมั่นไส้ “ไม่ต้องตอบก็ได้ค่ะ ถ้าจะกวนล่ะก็ หยุดไปเลย”


รัญชน์หัวเราะขึ้นเบาๆ “เปล่าเลยนะ ผมพูดจริงๆต่างหาก”


“ช่างคุณเถอะ ว่าแต่ นางเอกคุณอยู่ไหนล่ะ” หญิงสาวเอียงคอถาม มือเรียวปัดผมสลวยยาวระหลังที่ตกมาด้านหน้ากลับไปข้างหลัง


“นางเอก..” เสียงทุ้มเปลี่ยนเป็นขึ้นสูงเหมือนจะทวนคำถาม “คุณหมายถึงคุณริน”


“ค่ะ”


ชายหนุ่มเหลียวซ้ายแลขวา พอเจอคนที่ธิษณาถามถึง เขาก็หัวเราในลำคอเพียงคนเดียว ก่อนจะหันมาตอบ “นั่นไงครับ มาโน่นแล้ว”


หญิงสาวมองตาม ก็เห็นว่าเจ้าของร่างบางใบหน้าสวยหมดจดเดินมาทางเธอกับรัญชน์พอดี


“ไงคะรัญชน์ เพื่อนใหม่หรอ” รินรดายิ้มหวานทักทายชายหนุ่ม ก่อนจะหันมายิ้มตามมารยาทกับธิษณา


“ไม่ใช่หรอครับ น้องสาวพี่ดิศน่ะ คุณธิษณา”


รินรดาหน้าตึงขึ้นมาเล็กน้อย “อ๋อค่ะ เคยได้ยินชื่อมาเหมือนกัน เพิ่งเจอตัวจริงวันนี้เองนะคะ”


ธิษณายิ้มรับ เอ่ยอย่างจริงใจ “คุณรินตัวจริงสวยกว่าในทีวีอีกนะคะ”


รินรดารีบแจกยิ้มหวานทันที เอ่ยขอบคุณยกใหญ่ “แหม ขอบคุณนะคะ เพิ่งจะมีคนมาชมก็วันนี้แหละค่ะ”


“คุณรินฮ้า คุณริน แต่งหน้าได้แล้วฮ่ะ” เสียงช่างแต่งหน้าเรียกรินรดามาจากด้านใน หญิงสาวจึงต้องขอตัวออกไปอย่างไม่เต็มใจนัก


เหลือเพียงรัญชน์และธิษณายืนอยู่ หญิงสาวจึงเอ่ยไล่ก่อน “คุณไม่ต้องไปบ้างหรอคะ ไปเติมแป้งไง”


เห็นท่าทางก๋ากั่นกวนๆแบบนั้นแล้ว รัญชน์ก็อดขำไม่ได้ “พอแล้วครับ ค่อยเติมตอนจะเข้าฉาก”


“แล้วไม่ต้องซ้อมบทหรือไงคะ” ธิษณาว่าต่อหน้าตาเฉย ก็กลัวเป็นข่าวนี่นา ยืนคุยกับพระเอกหนุ่มอันดับต้นๆของประเทศ ใครไม่กลัวโดนซุบซิบก็บ้าแล้ว


ชายหนุ่มหรี่ตามอง “กลัวเป็นข่าวหรอไงครับ”


“ค่ะ ไม่อยากลงหนังสือพิมพ์ นิตยสาร หรือคอลัมน์ซุบซิบที่ไหน”


ไม่ทันตั้งตัว ก็ที่เด็กผู้ชายตัวกลม วิ่งพุ่งเข้ามาที่ธิษณา พร้อมกับกำปั้นอวบๆต่อยเข้าที่หน้าท้องหญิงสาว “โอ๊ย...” ร่างบางเอนไปทางด้านหลัง รัญชน์จึงปราดเข้ามาประคองไว้ทันที


ส่วนเจ้าตัวปัญหา ก็วิ่งแจ้นหนีหายไปอีกด้าน พร้อมกับเสียงหัวเราะของเด็กคนเดียวกันนั้นดังลั่นกองถ่าย


ธิษณากุมท้องด้วยความเจ็บ ใบหน้าขาวนวลสดใสเปลี่ยนเป็นซีดจัด ชายหนุ่มจึงค่อยๆพยุงมานั่งที่โซฟา “เจ็บมากรึเปล่าครับ” ดวงตาคู่คมก็สอดส่ายหาเจ้าหน้าที่สักคนที่จะเดินผ่านมาบ้าง แต่ทำไมหายเงียบไปกันหมดเลยนะ


เขาร้องอ๋อในใจ นึกขึ้นได้ว่ามีฉากที่ต้องถ้ายอยู่ในสวนหน้าบ้านอีก เขาคงไปจัดฉากตรงนั้นกันอยู่


หญิงสาวพิงโซฟาอย่างอ่อนแรง ปากก็ขมุบขมิบไปเรื่อยๆ “เด็กบ้า เล่นไรไม่รุแผลงๆ ยังไม่ทันได้รู้จักกันเลยนะ”


“บอกแล้วไงครับว่าให้มามะรืนนี้” ชายหนุ่มพูดกลั้วหัวเราะ มองหญิงสาวข้างๆที่นั่งกุมท้องตัวเองอยู่อย่างนึกขัน


ธิษณาตวัดค้อนเขาอย่างหงุดหงิด “ยังจะมาหัวเราะอีกนะคะ”


“หายรึยังล่ะครับ”


“หายแล้วมั้ง”


“งั้นผมไปนะ คุณหายแล้ว ไม่อยู่เป็นเพื่อนและ” รัญชน์ทำท่าจะลุกจากโซฟา แต่ถูกเรียกไว้ก่อน


“คุณนี่ นึกว่าจะเป็นพระเอกทั้งในจอทั้งนอกจอนะคะ ที่ไหนได้ เป็นแค่ในจอเอง”


“อ้าว เข้าข่ายหมิ่นประมาทนะเนี่ย” ชายหนุ่มโวย


“ก็มันจริงนี่นา”


“โอเคๆ อยู่ก่อนก็ได้ ว่าแต่ คุณจะเอายาทามั้ย จะได้หายเร็วๆ” เขามองอย่างเป็นห่วง


ธิษณาส่ายศีรษะทันที “ไม่เอาค่ะ ยากินยาทา ไม่เอาทั้งนั้น”


“ตามใจ ยังดีนะเนี่ยที่คุณไม่สลบไปอ่ะ ไม่งั้นได้เป็นข่าวสมใจอยากแน่ อึดเหมือนกันนะคุณเนี่ย โดนต่อยแบบนี้แล้วยังเก่งอยู่ได้” รัญชน์ว่าล้อๆ เรียกค้อนได้อีกทีเหมือนกัน


“แน่ล่ะค่ะ ฉันไม่ใช่นางเอกในนิยายอะไรนี่ จะได้ต้องอ่อนแอปวกเปียก คอยให้พระเอกประคบประหงมซะขนาดนั้นอ่ะ อีกอย่าง แรงเด็กค่ะ ไม่เท่าไหร่หรอก” คนที่ไม่ใช่นางเอกทำเก่ง เอามือที่กุมท้องออกเพราะคิดว่าหายแล้ว ยันตัวยืนขึ้น


แต่แล้วก็ต้องพ่ายเสียหลัก เพราะหมัดน้อยๆเมื่อสักครู่ก็ใช่ย่อย แถมยังโดนเอาจังๆทีท้องน้อยเสียอีก


ชายหนุ่มโอบเอวบางเอาไว้ทัน พยุงให้นั่งลงอย่างเดิม ก่อนกำราบเสียงดุ “เป็นไงล่ะ เก่งนัก”


ธิษณาหน้าเจื่อนลงทันที รีบปัดมือของเขาออก “ก็...”


“พอๆ จะแก้ตัวว่า คิดว่าหายแล้ว ล่ะสิ” รัญชน์ส่ายหน้าไปมาเหมือนผู้ใหญ่รู้ทันเด็ก


“ใครจะไปรู้อ่ะ”


“แล้วรู้รึยังล่ะ”


หญิงสาวกัดฟันตอบ “รู้ก็ได้ จะดุไปถึงไหนเนี่ย ฉันไม่ใช่ลูกคุณนะ”


“ดื้ออย่างคุณผมก็ไม่เอาหรอก แถมยังอวดเก่งอีก ตกลงจะเอามั้ยครับ ยาน่ะ” รัญชน์ถามอีกครั้ง คราวนี้ใบหน้ารูปไข่พยักหงึกๆ


“ขอบคุณ...ค่ะ” หญิงสาวมองตามร่างสูงที่เดินหายเข้าไปไหนห้อง ก่อนจะกลับมาพร้อมกับหลอดยาแก้ปวดแบบเย็นในมือ


ธิษณารับยามาจากเขา ลังเลอยู่ครู่ใหญ่ แต่ก็ไม่ยอมทาสักที พร้อมกับแก้มเนียนที่เปลี่ยนเป็นสีชมพูขึ้นเรื่อยๆ


รัญชน์ไม่ทันสังเกตเห็น เขาจึงคะยั้นคะยอให้เธอทายาเสียที “ทาสิครับ จะได้หายปวดหายเจ็บ”


“จะทาไงล่ะ” หญิงสาวหันไปค้อน ก็เขาอยู่ตรงนี้ด้วยทั้งคน แล้วเธอจะทายาได้ยังไง


“อย่าบอกนะ ว่าคุณทายาไม่เป็น” รัญชน์เลิกคิ้วขึ้น


“ทาเป็น แต่คุณออกไปก่อนได้มั้ย คุณอยู่เนี่ย ฉันจะทายังไงล่ะ” ธิษณาเบนหน้าหนีไปอีกทางเพื่อหลบเลี่ยงไม่ให้เขาเห็นหน้าอายๆของเธอ