แปะ ... แปะ .... แปะ .... ฝนตกอีกแล้ว จากน้ำที่ระเหยบนพื้นดิน น้ำที่ถูกความร้อนของแสงตะวัน เปลี่ยนสถานะเป็นไอล่องลอยไปบนอากาศ รวมตัวเป็นหยดน้ำ แล้วกลับลงสู่ผืนดิน จากที่ต่ำสุด สู่ที่สูงสุด แล้วคืนกลับสู่สามัญ บรรยากาศตอนฝนตก บางครั้งผมชอบมันนะ เพราะมันทำให้ผมรู้สึกเหมือนมันกำลังจะก่อเกิดชีวิตใหม่ การดำรงชีพย่อมมิอาจปฏิเสธน้ำได้ แต่บางครั้งมันก็ทำให้ผมรู้สึกหงอยเหงาเช่นกัน เพราะมันตกพร่ำ ๆ ดั่งน้ำที่ค่อย ๆ เอ่อไหลออกจากดวงตา ภาพวันเก่า ๆ ที่เกือบจะจางไปจากความทรงจำค่อยๆ ผุดขึ้น ภาพของความไม่เข้าใจในวันนั้น .......


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

อากาศขมุกขมัวเพราะฝนตกพร่ำ ๆ แต่เช้า ผมตื่นสายมาทำงานอีกตามเคย เพราะบรรยากาศบวกกับแอลกอฮอลล์ที่บรรจงผสมใส่กระเพาะเมื่อคืนยังไม่ถูกขับออกจากร่างกายได้หมด ทันทีที่หย่อนตัวลงบนเก้าอี้ก็มองไปเห็นเอกสารงานอยู่ปึกหนึ่ง
“ เฮ้ย เอาไปจัดการ“ เสียงหัวหน้าของผมสั่งการ พร้อมกับหยิบปึกเอกสารขึ้นมาโยนให้ผม ซึ่งผมเองได้แต่รับมาพร้อมกับเปิดดูทีละแผ่น ว่ามันคือชิ้นงานไหน ผมค่อย ๆ เปิดทีละแผ่นจนกระทั่งรู้ว่ามันดำเนินงานมาถึงขั้นตอนสุดท้ายแล้ว แล้วก่อนหน้านี้ชิ้นงานนี้ก็เป็นของรุ่นพี่ท่านหนึ่ง ที่ทำค้างเอาไว้
“พี่ นี่มันงานของพี่โรจน์นี่ “ ผมถามแบบงง ๆ
“ เออ ม.งึเอาไปจัดการต่อให้เรียบร้อยนะ “ พี่เค้าสั่งงานผมทันที
“ แล้วทำไมพี่โรจน์ถึงไม่ทำต่อให้เสร็จล่ะ? “ ผมถามต่อเพราะปรกติเราจะทำงานกันแบบชิ้นงานของใคร รับผิดชอบแล้วต้องตามจนเรียบร้อยถึงจะปิดงานได้
“มันลาออกไปแล้ว” หัวหน้าผมตอบ ด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่แววตาไม่ค่อยจะสดใสอย่างเคย
“ ลาออก .... อ้าว ทำไมพี่” ผมถามด้วยความงง ผสมความตกใจเพราะเมื่อคืนเรายังนั่งดื่มกันเป็นปรกติคุยกันถึงเรื่องชิ้นงานที่จะทำต่อ
“ เออ มันลาออกไปเมื่อเช้านี้ ม.งึเอาไปจัดการให้เรียบร้อยละกัน” หัวหน้าผมตัดบท
“ ทำไมล่ะพี่ เมื่อเช้ามีอะไรกันเหรอ? “ ผมยังเซ้าซี้ถามต่อ
“ เอ่อออ....คืองี้ .... “ พี่เค้าคงทนความรำคาญผมไม่ไหวเพราะทราบดีว่า ถ้าไม่บอกผมก็ต้องยื้อตามตื้อต่อไม่เลิก
“ พี่เอาเอกสารมาตรวจเมื่อวานตอนเย็น แล้วเจอค่าขนส่งมันแปลก ๆ ลากตู้ (คอนเทนเนอร์) 5 ตู้ บริษัทขนส่งเปิดใบเสร็จมา หมื่นนึง แล้วโรจน์มันปิดบัญชีมาหมื่นนึงพอดี ซึ่งปรกติเราเคยลากกันไม่กี่พันจากท่าเรือไปที่นั่น เช้าพี่ก็เลยโทรไปถามที่บริษัทขนส่งว่า ค่ารถมันเท่าไรกันแน่ ทางขนส่งก็บอกว่า คันละ พันห้า “ พี่เค้าเล่าเป็นฉากๆ
“พี่เลยเรียกมันมาถามว่า เป็นยังไง มันก็ได้แต่อึ้ง ๆ พี่ก็เลยเสนอทางเลือกให้มันว่าจะไปเองหรือให้เฮียจัดการ มันก็เลยเขียนใบลาออกไปตอนเช้า “ หัวหน้าผมพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่แววตา ยากที่จะบรรยาย เพราะโรจน์เป็นลูกน้องคนสนิทของเค้าที่สามารถจะทำงานแทนเค้าได้เกือบทุกอย่างยกเว้นคุยกับเจ้านาย
“ ครับ “ ผมรับคำพร้อมกับนั่งเปิดเอกสารตรวจบนโต๊ะ


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เช้านี้อากาศขมุกขมัวเช่นเคย พนักงานส่งของคนหนึ่งที่โรงงานนั่งนิ่งอยู่ตรงหน้าผม หลังจากผมจับได้ว่าเค้ายักยอกค่าน้ำมันรถของบริษัท ซึ่งพนักงานคนนี้เป็นคนที่ผมค่อนข้างจะคุ้นเคยอยู่อย่างมากพอสมควร
“ ถ้าคราวหน้าเป็นแบบนี้พี่คงคิดว่าเราคงไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้อีกแล้ว “ ผมบอกน้องเค้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ไม่ต้องรอถึงคราวหน้าหรอกพี่ ยังไงสิ้นวิกนี้ผมก็ไปอยู่แล้ว “ เค้ายังตอบผมอย่างไม่เกรงกลัวต่อความผิดของตัวเอง
“ แล้วถ้าพี่ให้ไปวันนี้เลยล่ะ?” ผมยื่นข้อเสนอให้เค้าเพราะเริ่มรู้สึกกลัวว่า เค้าจะสร้างความเสียหายให้กับบริษัท
“ พี่คิดเงินมาเลยละกัน” เค้าตอบด้วยสีหน้าไม่พอใจและน้ำในตาเริ่มเอ่อล้น พร้อมกับเดินออกจากห้องไป .......

ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าวันนั้นหัวหน้าผมรู้สึกยังไง