ความคิดเห็นที่ 1 ต่อค่ะ) มื้อกลางวันมื้อนี้สร้างความสนิทสนมระหว่างมารีนีและทัศนัยได้พอตัว เพราะทั้งคู่มีอะไรหลายอย่างที่คล้ายกันจึงคุยได้ถูกคอไม่มีอะไรติดขัด เรื่องอะไรที่เธอสนใจเขาก็จะมีความรู้เรื่องนั้นเป็นอย่างดีจนให้คำแนะนำเธอได้ คำว่า ‘ครับ’ และ ‘ค่ะ’ จึงค่อยๆหายไปโดยปริยาย มารีนีพบว่าทัศนัยเป็นคนคุยสนุก ตลก อัธยาศัยดี ที่สำคัญเขาสามารถทำให้เธอหัวเราะได้ตลอดเวลาที่พูดคุย “รีนขอตัวก่อนนะทัศน์ น้องคะคิดเงินด้วยค่ะ” หญิงสาวโบกมือเรียกบริกรของร้าน “รีนไม่ต้องจ่ายทั้งหมดหรอกเดี๋ยวผมจ่ายเอง” ทัศนัยรีบห้าม ขืนให้สาวจ่ายก็เสียฟอร์มแย่สิ มารีนีหันมามองหน้าชายหนุ่ม มุมปากกระตุกยิ้มขึ้นมาน้อยๆ “ใครว่าจะจ่ายทั้งหมดล่ะ รีนจะจ่ายส่วนของรีนต่างหากล่ะ” “ฮะ?” ทัศนัยอุทานออกมาอย่างงงๆ ตาสีถ่านเบิกกว้างเพราะคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงตรงหน้าจะมามุกนี้กับเขา “งงอะไร รีนก็จ่ายส่วนของรีน ทัศน์ก็จ่ายส่วนของทัศน์ ไม่เห็นจะน่างงเลย” “เอ้อ ได้สิ แต่มื้อหน้าผมเลี้ยงรีนเองนะ” เอาเถอะ มื้อนี้ให้เธอไปก่อนแต่มื้อหน้าเธอนั่นแหละที่ต้องเป็นฝ่ายยอมเขาบ้าง ไม่เชื่อคอยดู มารีนียิ้ม นัยตาพราวไปด้วยความเจ้าเล่ห์ “คิดผิดคิดใหม่ได้นะทัศน์ รีนกินเก่งนะจะบอกให้” “ไม่เป็นไร ผมเลี้ยงไหว” ชายหนุ่มยิ้ม  ให้เลี้ยงตลอดชีวิตยังได้เลยครับรีน ผมยินดี ยินดีมากๆเลย “แล้วรีนจะเตรียมตัวไว้ ไปนะ” หญิงสาวยิ้มให้แล้วจึงเดินออกจากร้านไป ทัศนัยมองตามร่างบางจนสุดสายตา ปากหยักลึกยิ้มอย่างปิติที่สุด อิ่มจริงๆสิมื้อนี้ อิ่มทั้งกาย อิ่มทั้งใจ ทางด้านหญิงสาว เดินออกจากร้านมาเจ้าตัวก็เดินไปอมยิ้มไป รู้สึกสบายใจอย่างแปลกๆ แทบไม่น่าเชื่อเลยว่าเธอจะสนิทกับทัศนัยได้เร็วขนาดนี้ ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ มารีนีเชื่อว่าตนเป็นคนดูคนเก่งพอควร ทัศนัยเป็นคนดีเธอคิดอย่างนั้น  ดี เหมือนใครบางคน  ใครบางคนที่เธอไม่อยากให้มาทำดีกับเธอ คิดมาถึงตรงนี้หญิงสาวก็ถอนหายใจออกมา  พี่ป้อง หายไปเลย ตั้งแต่วันที่เจอที่ร้านอาหาร  ไม่มาให้เธอเห็นเลยตั้งแต่วันนั้น  ใจจริงเธออยากให้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับพี่ป้องเป็นเหมือนเดิม เหมือนเมื่อก่อน  ไม่อยากเลยจริงๆไม่อยากเลยที่จะไม่มองหน้ากัน “พี่ป้อง  เดี๋ยวนี้พี่ป้องทำงานหนักขึ้นนะ  พักหน่อยไม่ได้กว่าเหรอ” เปยิกาถามพี่ชายขึ้นมาเบาๆ  ตั้งแต่เช้าแล้วที่พี่ชายเธอขลุกอยู่ในห้องทำงาน ไม่ออกไปไหน  กลางวันก็ไม่ได้กินอะไรเลย  มีแต่กาแฟแล้วก็กาแฟ  ทำงานเป็นบ้าเป็นหลัง พี่ชายเธอคิดว่าตัวเองเป็นหุ่นยนต์รึไงถึงได้ทำตัวแบบนี้ “ธรรมดานี่  ไม่เห็นหนักตรงไหน” ศิระเงยหน้าจากกองเอกสาร เผยสิ่งที่ตรงกันข้ามกับที่เขาพูดเมื่อครู่อย่างที่สุด  ใบหน้าคมซูบผอมลงจนเห็นได้ชัด  ไรหนวดเขียวบ่งบอกว่าตอนนี้เจ้าตัวไม่สนใจที่จะดูแลตัวเองเท่าไหร่  ไหนจะผมเผ้าอีกถึงจะดูไม่ยุ่งมากแต่มันก็ยุ่งจากเดิมที่เคยเป็น “พี่ป้อง อย่าทำแบบนี้ได้มั้ย” น้องสาวขอร้องพี่ชาย “อย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้ เป้ยรู้ว่าพี่ป้องรักรีนมาก แต่พี่ป้องอย่าทรมานตัวเองได้มั้ย  เป้ยทนไม่ได้หรอกนะถ้าพี่ป้องเป็นอะไรไป เป้ย ทนไม่ได้จริงๆ” น้ำใสๆคลออยู่ในตาคู่สวย  ชีวิตของเปยิกาเสียบิดามารดาผู้เป็นที่รักไปแล้วเธอจึงเหลือแต่พี่ชายคนเดียวและถ้าพี่ชายเธอคนนี้เป็นอะไรไปจริงๆเธอคงทนรับไว้ไม่ไหวแน่ “เอ้า แค่นี้ก็เป่าปี่แล้ว พี่ไมได้เป็นอะไรซักหน่อย” ศิระลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินอ้อมโต๊ะมายืนข้างหน้า “ขอบคุณนะเป้ยที่เป็นห่วงพี่ พี่ไม่เป็นไรจริงๆ” มือหนายกขึ้นลูบหัวน้องสาว “พี่ป้องอย่ายอมแพ้นะคะ เป้ยอยู่ข้างพี่ป้อง เพราะฉะนั้นเรื่องของรีนพี่ป้องสู้ต่อไปนะ” เปยิกาบีบมือพี่ชายเพื่อให้กำลังใจ พินิจวรากรณ์ เหลือเธอกับพี่ป้องกันอยู่สองคน ถ้าไม่ให้กำลังใจกันและกันแล้วใครจะให้ “อืม ไปทำงานได้แล้วไป  พี่จะไม่ทำแบบนี้แล้ว โอเคมั้ย” “งั้นเป้ยไปนะ” “จ้า” “เรื่องรีน พยายามเข้านะคะ” “อื้อ”  แล้วน้องสาวก็ออกจากห้องไป  ศิระมองประตูที่เพิ่งจะปิดสนิท   พี่ก็พยายามนะเป้ย พยายามอยู่ที่จะเอาชนะใจรีน แต่มันยาก ยากมากที่จะทำลายกำแพงที่รีนกั้นไว้กันพี่  ความพยายามของพี่มันไม่ส่งผลให้รีนเห็นใจพี่เลย ไม่เคย เลยสักครั้ง  มีแต่จะผลักไสพี่ไปให้ไกลๆเท่านั้น  พี่เหนื่อยมากเลยเป้ย เหนื่อยมากจริงๆ แต่ไม่รู้เพราะอะไรพี่ก็ตัดใจจากรีนไม่ได้เลย  ความรักของพี่มันฝังลึกจนยากที่จะลืมแล้ว มันฝังลึกและตราตรึงอยู่ในใจ ความเป็นจริงที่เธอยังไม่เข้าใจ ใครเป็นใครที่เธอควรต้องดูแล คนไหนที่ต้องแคร์...แบบไหน ความในใจไม่เคยให้ฉันได้ยิน เธอยังเป็นก้อนหินที่ไร้หัวใจ เจอน้ำรดลงไปไม่มีรอยให้เห็นใดๆ มันเหมือนเดิม แต่ถามว่ารักไหมเหนื่อยนักแล้วรักไหม ฉันคงยังมีใจตอบว่ารัก แต่ถามว่าท้อไหมฉันตอบเลยว่ามาก ยากเย็นจนเกินความเข้าใจ นาฬิกาก็เดินไปทุกนาที ใจดีๆก็ยังคงทุ่มเทไป คอยหวังว่าเมื่อไร ที่เธอเองได้เห็นว่าใคร ยังรักเธอ * แต่ก็นั่นแหละ ถึงมันจะยากจะเหนื่อยแค่ไหน เขาก็ต้องรักเธออยู่ดี  ถึงเขาจะไม่รู้จักเธอแต่ซักวันเขาก็ต้องเจอเธอแล้วเขาก็ต้องรักเธออยู่ดี  เพราะฉะนั้นไม่ว่าเธอจะผลักไสเขาแค่ไหน หรือเธอจะเกลียดเขาก็ตาม วินาทีนั้นเขาก็คงยังรักเธอและ คอยหวังว่าคงมีสักวันที่เธอจะหันมามองว่ามีคนๆนึงรักเธอ อย่างหมดหัวใจ ((ติดตามตอนต่อไป)) ---------------------------------------------------------------------------------- * ก้อนหินกับนาฬิกา  ธงไชย  แมคอินไตย์ จากคุณ : แมงปอสีส้ม - [ 10 ก.ย. 48 16:37:28 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ^_^ ขอบคุณทุกคนนะคะที่เข้ามาอ่านกัน แก้ไขเมื่อ 10 ก.ย. 48 16:56:25 จากคุณ : แมงปอสีส้ม - [ 10 ก.ย. 48 16:37:37 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฉากนี้พี่ป้องไม่ได้มาพบรีนให้เจ็บช้ำ เฮ้อออออออ ก็ยังดี มาคนแรกเลยแฮะเรา จากคุณ : I aM nOt PerFecT (อุรัสยา) - [ 10 ก.ย. 48 17:01:07 ]

ความคิดเห็นที่ 4 พี่ป้องยังคง................ไร้บท แล้วจะไหวมั้ยเนี่ย จากคุณ : หมูน้อยแก้มแดง - [ 10 ก.ย. 48 17:14:17 ]

ความคิดเห็นที่ 5 พี่ป้องสู้ๆ จากคุณ : nongwin - [ 10 ก.ย. 48 17:17:45 ]

ความคิดเห็นที่ 6 นั่นสิ ทัศนัยทำคะแนนอีกแล้ว จากคุณ : scottie - [ 10 ก.ย. 48 21:24:43 ]

ความคิดเห็นที่ 7 พี่ป้องจะไหวมั้ยเนี่ย สู้ๆ ค่ะ พี่ป้อง ++++++++++++++++++++++++++++++++ ขอบใจมากๆจ้า สำหรับ กำลังใจทางหลังไมค์ที่ส่งมาให้ เห็นอย่างนี้แล้วจะให้มีนล้มนานได้อย่างไร ต้องรีบลุกสิ! ^^ จากคุณ : พิณพลอย (meanjaa) - [ 11 ก.ย. 48 12:37:09 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอเชียร์พี่ป้องด้วยคน จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 11 ก.ย. 48 14:20:59 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ดูท่าทางพี่ป้องอยากกินแห้ว ไม่ทำไรเลย เชียร์ทัศน์แล้วกันตอนนี้ ^^' จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 12 ก.ย. 48 15:21:22 ]