ความคิดเห็นที่ 1                 “ชื่ออะไร!”                     “วรณิสร์ค่ะ” หญิงสาวรีบตอบเพราะเสียงเฉียบที่กระตุ้นมา                    ถึงแม้เนื้อเสียงจะแสนห้วนเหมือนมะนาวไม่มีน้ำ แต่คนพูดนั้นจัดว่าดูดีทีเดียว มาดแมนสุดๆ ดวงตาคมกริบแกมหวานซึ้ง ด้วยแผงขนตาโค้ง คิ้วเข้มได้รูปขมวดเข้าหากันอยู่ตลอดเวลาทำให้ เท่ห์ซะไม่มี                      เอ...เดี๋ยวๆๆๆๆ เดี๋ยวสิ! คนนี้คือหนุ่มหล่อที่เคยเห็น เดินป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้นี่ เขาอยู่ที่ร้านหมอหมาเองหรือเนี่ย!?                     “ไม่ใช่! คุณป่วยเหรอ... ผมหมายถึงเจ้าตัวเล็กที่ไม่สบายนี่!”                     เสียงกระโชกโฮกฮากของชายหนุ่มในประโยคถัดไป กระชากให้สาวน้อยตาลอยหลุดจากภวังค์                     ขอถอนคำพูด... ตานี่หล่อไม่ได้ครึ่งของพี่เก่งหรอก!                     เสียแรงที่เคยเหลือบดูเวลาเดินผ่านร้านจนตาเกือบเหล่ คนอะไรตาดุ๊ดุแล้วยังทำหน้าโหดขนาดนี้ พูดจาทีก็เหมือนต้องมีเครื่อง หมายอัศเจรีย์ต่อท้ายทุกคำ เป็นคนที่ไม่ควรปรากฏตัว ณ คลินิครักษาสัตว์ เป็นที่สุด ถ้าอยู่โรงฆ่าสัตว์ล่ะก็ว่าไปอย่าง... ณิสอดค่อนขอดคนตรงหน้าไม่ได้                       ชายหนุ่มร่างสูงสวมเสื้อโปโลคุณทองแดงสีขาวบัดนี้ นั่งลงกับพื้นพลางลูบหัวลูบหางเจ้าตัวเล็กรุ่งริ่งอย่างไม่รังเกียจ มือใหญ่แหวกขนหลอมแหลมเพื่อดูแผลตามตัวน้องหมา ลักษณะการ สัมผัสสุนัขของเขาบอกให้หญิงสาวผู้ไม่ประสาเรื่องสัตว์เลี้ยงพอจะ รับรู้ได้ว่ามันไม่ธรรมดา                       ตายชัก...นายหน้าดุกว่าหมานี่ท่าจะเป็นหมอหมาแหง >_<                      “ว่าไงครับชื่ออะไร...” คนถูกลอบด่าในใจเอ่ยขึ้นอีกครั้ง อย่างนุ่มนวล                      เอ๋? ทำไมน้ำเสียงมันอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดนะ หรือว่าเขาเริ่มสงบสติอารมณ์ได้ ไม่สิ...ไม่มีทาง ณิสรู้สาเหตุได้ ด้วยตัวเองเมื่อสายตาคมปราดจ้องเขม็งเร่งเอาคำตอบจากเธอ ก่อนที่เขาจะก้มไปถามน้องหมาตาแป๋วอีกครั้ง “เคยหาหมอมาบ้าง หรือยังครับ”                     พระเจ้าจอร์จจจจ...นี่มันคนเดียวกันหรือเปล่า เมื่อกี้เขายังพูดกับเธอด้วยเสียงแข็งเหมือนเอาไม้หน้าสามมาโขกหัวแรงๆ แต่ตอนนี้เสียงของเขาทั้งนุ่มทั้งหวานอย่างกับวิปครีมของร้านกาแฟชื่อดัง                      เชอะ! ถามหมาก็รอหมาตอบละกันพ่อคุ้ณ                      ทว่า...ดวงตาใบมีดโกนอาบน้ำผึ้งเร่งมาอีกครั้ง เ ล่นเอาหญิงสาวเสียววาบละล่ำละลักตอบแทบไม่ทัน “ช...ชื่อนำ เอ๊ย! ลักกี้ ค่ะ”                     เกือบกัดลิ้นตัวเองไปซะแล้ว.... ถ้าบอกว่าชื่อนำโชคแสนเชย ล่ะก็ เธอต้องโดนหัวเราะเยาะแน่ ณิสจะไม่ยอมให้เกิดเหตุการณ์ อย่างนั้นเด็ดขาด แม้ว่าใจหนึ่งเธออยากจะเห็นคนหน้าดุหลุดก๊ากออกมา สักครั้งก็ตาม                      “โกหก!”                      เสียงห้วนของชายหนุ่มระเบิดขึ้นมาอีกครั้ง ร่างบางเกือบจะลื่นหล่นลงมาจากเก้าอี้ที่เป็นฐานทัพหลบภัยอยู่ ก่อนที่เขาจะพูดต่อ เติมเต็มประโยคนั้น                                            “....หรือเปล่า ผมลองเรียกๆ ดูมันไม่ตอบสนองต่อชื่อนี้เลยนะ คุณเป็นเจ้าของหมาแน่เหรอ” ณิสเริ่มประสาทบริโภคเมื่อสายตาของ หมอหมาตรงหน้ามองมาอย่างจับผิด                     “ก็...ก็มันเพิ่งจะชื่อนี้ได้ไม่กี่ชั่วโมงเองนี่คะ มันถูกทิ้ง อยู่ข้างตลาด พ่อฉันเลยเก็บมา ” ท้ายเสียงอ่อยๆ เหมือนกลัวความผิด                       ฮึ้ย....ก็แล้วทำไมจะต้องมาถูกหมอนี่ใส่เอาๆ เหมือนเป็นลูกไล่ด้วยนะ                       คนสูงวัยกว่าด้านหลังเห็นท่าไม่ดีจึงแทรกขึ้น เพื่อผ่อนสถานการณ์ตึงเครียด “หนูณิสลูกสาวเจ๊จูหรือเปล่าจ๊ะ”                      หญิงสาวเพิ่งสังเกตว่ามีคุณป้าใจดีร่วมเหตุการณ์อยู่ด้วย อีกหนึ่งคน หน้าตาคุ้นเคยในความทรงจำ “ใช่ค่ะ... เอ๊ะ! คุณป้าจาก ร้านหมอหมานี่นา ที่ชอบสั่ง ‘ผัดกะเพราไม่ใส่ใบกะเพรา’ หนูจำได้” คุณจินตนาเหลือบมองลูกชายที่สีหน้าเริ่มเปลี่ยน ดวงตาวาววับของเขา เขม่นมองผู้หญิงแปลกหน้าอย่างเอาเรื่อง                     “ห้องแถวอย่างนี้ไม่สมควรเลี้ยงหมาเลยด้วยซ้ำ! ถ้าเป็นพันธุ์เล็กอย่างชิวาวาก็ยังพอทน แต่เล่นพันธุ์ทางร็อตผสมโดเบอร์แมน อย่างเจ้านี่...ทรมานสัตว์เปล่าๆ” นายสัตวแพทย์หนุ่มเอ่ยรัวเร็วไม่เกรงใจ ดวงตาบ้องแบ๊วของคนหน้าแปลกเลย                      “ห๊า! มะ...หมายความว่าเจ้านี่อีกหน่อย ม...มันจะตัวใหญ่ มากเลยเหรอคะ พันธุ์โดมอนแมนอะไรเนี่ย” ผู้มาเยือนหน้าถอดสี เมื่อได้รับรู้ข่าวสะเทือนใจ แต่ก็ไม่ทำให้อีกฝ่ายเกิดความสงสารแม้แต่น้อย                      “ใช่! อีกไม่เกินสามเดือน คุณจะรู้ซึ้งดีทีเดียว” เขาเอ่ยเสียงเย็นชาแล้วก็ต้องส่ายศีรษะเมื่อเห็นยัยหมวยร่างเล็กช็อค ซีเนม่าไปเรียบร้อย                       ...ท่าทางจะเจอลูกค้าประหลาดๆ เพิ่มมาอีกคนแล้ว ....................................................................                      มือใหญ่นวดหูเจ้าตัวเล็กเบาๆ “เก่งมากครับลักกี้ไม่ร้องเลย” เขาโน้มตัวลงมากระซิบใกล้ๆ หูตูบนั่น ตาโตของหมาน้อยมองคุณหมอ อย่างพิจารณา ณิสอดใจเต้นตึกตักกับภาพตรงหน้าไม่ได้... ชายหนุ่มหล่อเหลาใจดีมีเมตตากับสัตว์ ช่างน่าเก็บไปฝันอะไรเสียนี่กระไร...                      ฉับพลันดวงตาของคนตรงหน้าก็ปราดมาที่เธอ “ผมฉีดวัคซีนรวมให้ ส่วนแก้โรคเรื้อนจะใช้ยากินกับยาทาไปก่อน ตอนนี้ยังเล็กไปฉีดไม่ได้ อาทิตย์หน้าพามาตรวจด้วย อ้อ! แล้วก็งดอาบน้ำ ห้าวันห้ามลืมเด็ดขาด!”                        ...แต่ต้องไม่ใช่นายหมอปากหมาคนนี้นะ                      “ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันยังไม่กล้าจับหมาเลย คงไม่ได้ อาบน้ำให้มัน....แน่” ณิสชะงักเล็กน้อยก่อนพูดจบ ก็สายตาเข้มยิ่งกว่า กาแฟดำที่จ้องมามันน่ากลัวจะตาย แล้วที่สุดก็หนีไม่พ้นเมื่อคุณหมอมาดขรึม จับเธออบรมเสียยกใหญ่ ทั้งวิธีให้ยาและทายา คู่มือคนเลี้ยงสุนัข และอีกสารพัดถูกยัดเยียดมาให้ ราวกับเหลืออดในตัวผู้ดูแลสัตว์เลี้ยง จำเป็นคนนี้ขนาดหนัก                       “ผมยังรับประกันไม่ได้ว่าจะหายขาดได้หรือไม่ เพราะเจ้านี่...ลักกี้เป็นค่อนข้างหนัก แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กับเจ้าของแล้ว ว่าจะดูแลมันได้ดีแค่ไหน”                      เสียงเรียบๆ ของหมอหมาแต่กลับทำให้หัวใจของคนฟัง กระตุกขึ้นอย่างแรง “มะ...หมายความว่ามันจะไม่หายเหรอคะ”                      “ก็ผมบอกแล้วไง! ว่ามันขึ้นอยู่กับการดูแลของคุณเองด้วย” นัยน์ตาคมปราดมาเฉือนใจหญิงสาวตรงหน้าอีกครั้ง คิ้วเข้มขมวดมุ่น เล่นเอาเจ้าของหมาเสียวแว้บ                     ถ้าไม่อยากโดนหมอหมาฆ่าหมกส้วมคงต้องเงียบๆ ไว้ก่อนเป็นดี T-T                       หลังหูชาเพราะโดนสวดเป็นชุด หญิงสาวก็พาร่างหวิวๆ เบาโหวงโซซัดโซเซออกจากร้าน พร้อมๆ กับ ‘ลักกี้’ ที่ไม่รู้ว่าต้องเป็นขี้เรื้อน ไปตลอดชีวิตหรือเปล่า น้องหมาวิ่งตามมาห่างๆ แบบกล้าๆ กลัวๆ ในอาการของผู้ดูแลสาวซึ่งเริ่มอยากจะอาเจียนด้วยอะไรต่อมิอะไร ที่ถูกระดมอัดเข้าสู่สมอง เธอตรวจดูถุงพลาสติกประทับโลโก้ ‘บ้านคุณหมา’ เผื่อกรณีฉุกเฉินหากกลั้นไม่ไหว ภายในถุงเต็มไปด้วยแผ่นพับต่างๆ ยังรวมถึงสมุดประจำตัวของนำโชค ไดอารี่วันแรกแปะสติ๊กเกอร์ชื่อยา ที่ฉีดเรียบร้อย ลงชื่อแพทย์ผู้ตรวจ ...ปวิตร                      เมื่อเห็นชื่อหมอหมามาดเข้มอาการมึนทั้งหลายมลายสิ้น หญิงสาวปล่อยไฟแค้นเข้าแทรกแทนที่                      อ๋อ...นายหมอหมา ‘วิปริต’ เหรอ ฉันจำได้ไม่มีลืมแน่... **************************************                      “นำโชคมาเร้ว มากินข้าว พี่ณิสลงมือทำเองเชียวนะ” คุณจูงจิตทำเสียงฟุดฟิดเรียกน้องหมาลูกสาวคนเล็กมาทานข้าวเช้า ซึ่งตัวน้อยก็ไม่รอช้าวิ่งกรุ๊งกริ๊งกะรุ่งกะริ่งซิ่งมาทันที แต่เป้าหมายหาใช่ ชามข้าวแต่เป็น ‘คนคลุกข้าว’ ต่างหาก ณิสผละจากข้าวคลุกหมูสับผัด กระโดดขึ้นเก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุดแทบไม่ทัน                      ตอนนี้ประสาทสัมผัสของเธอเริ่มตื่นตัวหวาดผวาอยู่ ตลอดเวลาแล้ว                      โชคดีที่หาซื้อปลอกคอให้นำโชคเมื่อวานเรียบร้อย ไม่ได้จะแสดงว่า ‘หมาตัวนี้ข้าจอง’ อะไรหรอกนะ(คงไม่มีใครขโมย -_- ) แต่อย่างน้อยกะพรวนที่คอคงเป็นสัญญาณเตือนภัยได้เป็นอย่างดี                      “อย่าเล่นกับน้องเพลินล่ะ เดี๋ยวช่วงกลางวันก็ผูกไว้หลังบ้าน แล้วออกไปช่วยแม่นะ”                       เมื่อรู้ว่าถูกประชด ณิสค้อนขวับใหญ่ให้ผู้เป็นมารดาก่อน ก้มลงมองเจ้าตัวเล็กในคอนโทรล พิจารณาร่างเล็กที่ดูท่าว่าจะบอบบาง (แต่ไม่รู้ว่าจะน่าทะนุถนอมมั้ย -_- ) วัยที่ควรจะน่ารักเป็นน้องหมาเบบี๋แท้ๆ แต่กลับต้องมาเผชิญชะตากรรมเช่นนี้ คิดแล้วก็สะท้อนใจ                       แต่อย่างไรก็ดี ณ ตอนนี้นำโชคคงมีความสุขขึ้นมาบ้าง แม้ว่าจะยังทรมานจากอาการคันคะเยอด้วยโรคเรื้อนไม่หายก็ตาม ระหว่างที่ณิสคิดโน่นคิดนี่ไปไกลแต่น้องหมาหาสนใจไม่ เจ้าจิ๋วหนังแดงๆ หนาๆ หน้าย่นๆ กำลังกินเอาๆ กับอาหารรสมือพี่สาวอย่างเมามัน                       เออเนอะ... งี้ก็พูดได้แล้วสิว่าฝีมือขนาดสุนัขยังรับประทาน -_-   มีต่อค่ะ แก้ไขเมื่อ 23 มี.ค. 49 21:32:37 แก้ไขเมื่อ 11 ก.ย. 48 02:07:52 จากคุณ : เจ๊เหวอ...อออ - [ 11 ก.ย. 48 02:07:10 ]

ความคิดเห็นที่ 2                      ณิสกำลังอยู่ในช่วงว่าง... ว่างจริงๆ คอร์สเรียนภาษาญี่ปุ่น ชั้นต้นเพิ่งจบลงก่อนรับปริญญาไม่นาน ส่วนจ๊อบที่รับไว้คืองานผู้ช่วยครูในที่เรียน พิเศษก็หยุดตามไปด้วย บัณฑิตสาวบอกลาด้วยตัวเองเพราะเห็นว่าเมื่อไม่ได้ เรียนภาษางานนี้ก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป เธอไม่อยากจะเอาตัวมาเสี่ยงกับการสัมผัส รังสีจากเครื่องถ่ายเอกสารมากไปกว่านี้แล้ว                       ดังนั้นกิจวัตรประจำวันของณิสก็คือการดูแลนำโชคเป็นงานหลัก ส่วนการช่วยงานที่ร้านอาหารเป็นงานรอง ช่วงเช้าหลังจากจัดร้านเสร็จจะต้องทำข้าว ให้น้องกิน จากนั้นก็พาน้องไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้บ้านเพื่อสุขภาพจิตที่ดี(ของน้องหมา) จนถึงช่วงกลางวันจะผูกไว้หลังร้านแล้วออกมาช่วยเสิร์ฟอาหาร  ตกบ่ายก็เล่นกับ น้องและทำข้าวเย็นให้ก่อนที่จะออกไปช่วยงานในร้านช่วงเย็นอีกครั้ง ที่สำคัญก่อน น้องนอนต้องทายา แต่หน้าที่นี้ณิสขอผ่านไปก่อนจนกว่าจะทำใจได้ พ่อของเธอ ‘คุณประวัติ’ จึงแอบภรรยาอาสาช่วยลูกเอง                      คุณประวัติในวัยห้าสิบกว่าๆ แต่ยังคงใจร้อนเสมอเหมือนสมัยวัยรุ่น ยกเว้นตอนอยู่กับคุณจูงจิตเท่านั้นที่จะอารมณ์เย็นเป็นพิเศษและเรียบร้อยขึ้นมาทันตา และก็เหมือนคนเป็นพ่อทั่วไปที่ย่อมหวงห่วงลูกสาวคนเดียว ไม่ว่าจะสวยหรือไม่ ก็น่ารัก ที่สุดในสายตาพ่อ ดังนั้นเมื่อณิสเจรจาสิ่งใดกับมารดาแล้วไม่สำเร็จ คุณประวัตินี่แหละ ที่จะ(แอบ)อนุมัติให้                       ทว่า...คราวนี้คงไม่สามารถช่วยอะไรได้มากมาย เพราะเมื่อคุณจูงจิต อ้างเหตุผลเกี่ยวกับอนาคตของบุตรสาวที่ผู้เป็นบิดาต้องยอมรับฟัง การจะปล่อยให้ณิส เอ้อระเหยลอยชายต่อไปอย่างนี้คงไม่ดีแน่ ต้องมีเหตุกระตุ้น และการต้องดูแล น้องหมาน่าจะช่วยให้เกิดแรงฮึดได้พอควร แต่สุดท้ายคุณประวัติก็ทนไม่ไหวกับดวงตา บ้องแบ๊วของลูกแอบฝืนมติสภาช่วยทายาให้นำโชค                      เอาน่า...ก็แค่ทายาเอง                      “ตาประวัติ ทำอะไร!” เสียงฟ้าผ่าจากข้างหลังเล่นเอาสองพ่อลูก ที่กำลังลับๆ ล่อๆ สะดุ้งเฮือก นำโชคร้องงี้ดเพราะถูกกดแผล                      คุณจูงจิตยืนกอดอกจ้องเขม็ง “ทายานำโชคหน้าที่ใคร”                      “โธ่...แม่ก็ ณิสไม่กล้าจับนี่” ณิสโอดครวญเมื่อถูกจับได้ ตาปริบๆ หวังจะเรียกความเห็นใจจากอีกฝ่ายแต่ท่าจะไม่ง่ายเหมือนกับคุณประวัติ                       “ลองไปคิดเองละกัน ไอ้โน่นก็ไม่ได้ ไอ้นี่ก็ไม่ได้ แล้วต่อไปจะทำยังไง” ผู้เป็นมารดาทิ้งท้ายก่อนขึ้นห้องนอนชั้นสองโดยไม่หันกลับมามองอาการอึ้งกิมกี่ ของคนฟังทั้งพ่อลูกและน้องหมา.... .....................................................................                       “เฮ้ย! โอ้โห ฝันที่เป็นจริงหรือเปล่าเนี่ย แกเลี้ยงหมาเรอะไอ้ณิส”                     เสียงกลั้วหัวเราะลอดมาตามสาย เล่นเอาคนฟังนั่งค้อนขวับอยู่คนเดียว “ไม่ขำเลยนะโบ ฉันต้องรีบหางานให้เร็วที่สุด” ณิสตัดพ้อเพื่อนสาวที่ดูท่าว่าจะไม่เห็นใจ ในโชคชะตาของเธอเท่าไหร่นัก “ลบคำสบประมาทของแม่ด้วย” มือเล็กกำหมัดทุบลง บนหมอนอย่างมีอารมณ์                     “แล้วเล็งๆ ที่ไหนไว้บ้างหรือยังล่ะ” ปลายสายถามขึ้น                    “หว่านไปหลายที่อยู่เหมือนกัน นี่ก็รอเรียกสัมภาษณ์...” หญิงสาวถอนหายใจยาว เมื่อคิดถึงสิบกว่าบริษัทที่วันนี้เธอส่งเมลไป                     “แล้วช่วงนี้แกยุ่งมั้ยอะ” หลังจากบ่นเรื่องตัวเองเสร็จ ณิสก็หันมาไต่ถาม ความเป็นไปของเพื่อนซี้ซึ่งกำลังศึกษาต่อปริญญาโทสารสนเทศ                      “ช่วงนี้ไม่มีเรียนหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันไปหาแกที่บ้านดีกว่า” คนร่างอวบ ส่งเสียงร่าเริงมาตามสาย                       “จริงอ้ะ ดีจังๆ ที่แกว่าง” สาวหมวยดี๊ด๊าจนอีกฝ่ายรู้สึกได้ นิดาพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ เมื่อนึกภาพหน้าตาของเพื่อนรักตอนนี้คงไม่ต่าง อะไรกับ ‘โอเลี้ยง’ ...อิงลิช ค็อกเกอร์ดำปลอดของเธอ ยามเจ้าของกลับถึงบ้าน “ช่วงนี้ไม่มีเรียน เพราะจะสอบไงล่ะ” เสียงหัวเราะคิกไล่หลังตามมาการสอบไม่ใช่ เรื่องที่บัณฑิตเกียรตินิยมอย่างเธอต้องตื่นเต้นแค่ค่อยๆ เตรียมตัวให้พร้อมแต่เนิ่นๆ ก็พอแล้ว                        “อ้าว... อย่างนี้ก็ไม่ว่างน่ะซี่” เสียงเล็กจ๋อยสนิท สาวร่างอวบที่ ปลายสายมโนภาพ ‘โอเลี้ยง’ เมื่อเธอต้องเดินทางไปต่างจังหวัดขึ้นมาทันที                       “ไปอยู่แล้วน่า อยากไปรู้จักน้องนำโชค เอ๊ย! ลัคกี้ซักหน่อย”                       ถึงเวลาที่นิดาต้องไปปลอบเจ้าโอเลี้ยงเวอร์ชั่นพูดได้นี้หน่อยแล้ว... **************************************                      หลังจากเช็คเมลในตอนเช้าซึ่งยังคงว่างเปล่าไร้การตอบรับ ณิสก็พาร่างอันห่อเหี่ยวลงมาเพื่อเริ่มกิจกรรมแสนหฤหรรษ์ของเธอต่อไป                       เสียงกรุ๊งกริ๊งที่ลอยใกล้เข้ามาทุกทีเร่งให้ประสาทของเธอตื่นตัวพร้อมสู้ ทุกสถานการณ์ เจ้าตัวน้อยส่ายก้นไม่มีหางของมันดุ๊กดิ๊กรออรุณสวัสดิ์ผู้ดูแลอยู่ ที่ตีนบันไดแล้ว                       ตายชัก...มันก้าวหน้าแฮะ วันนี้มารอรับถึงหน้าบันไดเลย  >_<                      ณิสมองหวาดๆ เธอค่อยๆ หย่อนขาก้าวลงมาอีก 2-3 ขั้นก่อนกลั้น หายใจกระโดดข้ามเจ้าตัวเล็กไป ทิ้งฉายา ‘จอมเฉื่อย’ โกยอ้าวสุดฝีเท้าขณะที่ ขนแขนชูตัวขึ้นเกรียว ซึ่งนำโชคก็วิ่งตามหน้าตั้งอย่างร่าเริงแจ่มใสสมวัย คงเห็น เป็นเรื่องสนุกประจำวันไปแล้วล่ะ                      พี่ณิสใจดีเล่นวิ่งไล่จับกับหนูทุกวันเลย ^^                       “โอ๊ย! อย่าตามมาได้มั้ยนำโชค” ณิสส่งเสียงร้องโวยวายเผื่อจะมี ใครมาช่วยกู้สถานการณ์แต่หามีไม่ แม่ของเธอยังคงง่วนอยู่กับการเช็คของสดใน ตู้เย็น ส่วนพ่อ...ท่าทางจะท้องผูก นั่งนานไปหน่อย -_- ไม่มีผู้ใดสนใจชะตากรรมของเธอเลย                       ให้ตายซี่!                       ณิสเริ่มหอบหายใจแถมด้วยอาการมึน ถ้ายังวิ่งวนอยู่ในบ้านคงไม่ดีแน่ เธอจึงเบนเส้นทางไปที่ประตูและเร่งฝีกีบเต็มสตรีมอีกครั้ง แล้วร่างบางก็ปะทะกับใครบางคน เข้าอย่างจัง มันนุ่มนิ่มซะไม่มี                       “โบ!” เมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร ณิสถึงกับตะโกนออกมาอย่างกลั้น ไว้ไม่อยู่ “แก...ช่วยฉันด้วย!”                      นิดาที่มาเยี่ยมณิสถึงบ้านเบิกตาโตเมื่อเห็นอาการเพื่อนซี้ “เฮ้ยๆ อะไรของแกไอ้ณิส วิ่งหน้าตาตื่นมาเชียว ขโมยเหรอ”                       “ว้ายๆ อย่าเข้ามาน้า~” แทนคำตอบณิสเบี่ยงตัวให้ร่างอวบของ ผู้มาเยือนเป็นเครื่องกำบังทันที แล้วนิดาก็รู้ซึ้งถึงสาเหตุการวิ่งป่าราบของเพื่อน                      “เฮ้ย! นี่นำโชคเหรอ เหอๆ น้องนำโชคเน่ามาก เน่ากว่าที่คิดไว้ซะอีก” นิดาพิจารณาหนังแดงๆ และขนรุ่งริ่งของเจ้าตัวจิ๋วที่หยุดอยู่ตรงหน้าเธอ มันดูตื่นตระหนก เล็กน้อยกับร่างใหญ่แปลกหน้าที่ยืนจังก้าเกือบเต็มประตู                      “ไหนดูซิ” มือขาวอิ่มคว้านำโชคมาใกล้อย่างไม่รังเกียจความ ‘เน่า’ ของน้องหมา “เอ...หน้าอย่างนี้มีเชื้อฝรั่งแน่” นิดาเอ่ยยิ้มๆ กับเจ้าตัวน้อยพลางจับหูตูบ ของมันกระดกขึ้นลงแล้วหันมาพูดกับณิส “หมาแกไม่ธรรมดานะเนี่ย เป็นลูกครึ่งซะด้วย ฉันว่าน่าจะมีเชื้อโดเบอร์แมน”                       “เออ! นั่นแหละที่ฉันกลัว โดมอนแมน โดเบอร์แมนอะไรนั่นฉัน ดูรูปที่ร้านหมอมาแล้ว นั่นมัน ‘หมาผี’ ชัดๆ” ณิสพูดพลางห่อไหล่ขนลุก                       “บ้าน่าแก พันธุ์ทางแบบนี้ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ดู๊ดู กระแดะใช้ได้นะเนี่ย กระดิกตูดให้ฉันแล้ว” สาวร่างอวบดี๊ด๊าเมื่อเห็นน้องหมาแสดงให้เห็นว่า ‘ยินดีที่ได้รู้จัก’ เธอแล้ว ............................................................................                       ณิสพาเพื่อนไปสวัสดีพ่อกับแม่ของเธอหลังบ้าน ก่อนจะขอตัวไป ทำอาหารเช้าให้นำโชค ...ภารกิจสยองอันดับแรกของวัน                      “เสร็จแล้วก็ต้องพาไปเดินย่อยที่สวน กลับมาก็เอาไปผูกหลังบ้าน เพราะช่วงกลางวันลูกค้าเยอะ” หญิงสาวบรรยายหน้าที่ที่สุดแสนจะหนักใจแต่ สำหรับเพื่อนซี้ผู้รักสัตว์คนนี้แล้วไม่ใช่งานยากลำบากอะไรเลย                       นิดาไม่สนใจเพื่อนเสียแล้ว เธอหัวเราะคิกคักกับนำโชคก่อน สะกิดณิสให้ดูภาพตรงหน้า “มัวแต่บ่นอะไรอยู่ได้ว้า นั่น! ไอ้ณิส พ่อแกแอบกิน โค้กอีกแล้วนะ เดี๋ยวแม่แกก็ด่าหรอก”                        เป็นที่รู้กันว่าใครในบ้านจะหยิบอะไรจากของในตู้แช่เย็นที่เอา ไว้ขายแล้วล่ะก็เป็นเรื่อง! ปกติเมื่อผู้เป็นบิดาหยิบน้ำอัดลม นมถั่วเหลือง หรือสินค้า ออกใหม่อะไรก็ตามมา ณิสจะต้องคอยปกปิดให้เสมอเพราะหากมารดาของเธอ คุณจูงจิตจับได้แล้วล่ะก็ จะบ่นต่อเนื่องกันไปเป็นสัปดาห์รวมถึงเรื่องที่เธอชอบหยิบ ชาเขียวมาดื่มก็จะถูกขุดคุ้ยมาแขวะด้วย                        แต่ ณ เวลานี้ณิสไม่อยากจะสนใจอีกแล้ว “เออๆ ช่างเหอะ ฉันต้องตัดขาดจากทางโลกซะบ้าง ไปทำข้าวให้นำโชคก่อนนะ” แค่ชีวิตรันทดของตนก็วุ่นจนปวดหัวอยู่แล้ว ...เฮ้อออ .............................................................................                      “งั้นเราออกไปนั่งหน้าบ้านกันดีกว่าเนอะนำโชค” เมื่อผู้ดูแลมือใหม่ เข้าไปโชว์ฝีมือปรุงอาหาร นิดาจึงถือโอกาสพาน้องหมาไปสูดลมหายใจข้างนอกก่อน ที่อีกไม่กี่ชั่วโมงจะต้องถูกขังอยู่หลังบ้าน                      “อ้าวเฮ้ย! นำโชคจะไปไหน!”                      แต่น้องหมาวัยซนมีหรือจะยอมนั่งเฉยๆ มันวิ่งไวกว่าที่สาวอวบ คาดไว้มากนัก นำโชคพุ่งตรงอย่างรวดเร็วเข้าแอทแทคร่างสูงที่กำลังผ่านหน้าร้านไป เจ้าตัวเล็กพยายามกระโดดพันแข้งพันขาชายหนุ่มผู้นั้นเป็นพัลวัน การเสียดสีรุนแรง อย่างไม่บันยะบันยังทำให้ขนหลอมแหลมของมันหลุดร่วงผลอยๆ ก่อนที่นิดาจะตั้งสติ ได้คว้าตัวหมาน้อยกลับมา                      แย่แน่แล้วคราวนี้... เป็นใครก็คงไม่ชอบให้หมาขี้เรื้อนมาตอมหรอก                      ‘กระแดะแต่เด็กเชียวนะนำโชคเห็นผู้ชายเป็นไม่ได้’ เธอเหลือบมองค้อนหมาเพื่อน ก่อนเอ่ยกับผู้ชายตรงหน้า “ขอโทษนะคะคุณ...” นิดาชะงักเล็กน้อยเมื่อได้เห็นหนุ่มผู้โชคร้ายเต็มตา                        แหม...เลือกคนหล่อซะด้วย ก๋ากั่นจริงนะนำโชค                       “เจ้านี่ชื่ออะไรนะครับ” เขาพูดพลางอุ้มหมาน้อยหนังแดงๆ อย่างไม่รังเกียจ “ผมได้ยินคุณเรียก... นำโชค”                      “ใช่ค่ะ เจ้านี่ชื่อนำโชค แปลกมั้ยคะ” นิดาตอบเสียงใสค่อยใจชื้น ขึ้นมาหน่อยว่าไม่เป็นเรื่อง ก็พ่อหนุ่มมาดเข้มคนนี้หน้าโหดน้อยอยู่เสียเมื่อไหร่ ออกจะ หล่อดูดีแท้ๆ แต่แค่ถามว่าหมาชื่ออะไรทำไมต้องคิ้วขมวดขนาดนี้ด้วยนะ ทว่า...จากเสื้อยืดคุณทองแดงสีขาวที่เขาสวมใส่ สาวอวบคะเนได้ว่ามีโอกาสสูงที่จะ เป็นคนรักหมา                      โชคดีไปนะแก...นำโชค                      “นำโชค...”                      ชายหนุ่มทวนคำทำท่าครุ่นคิดก่อนผละเดินจากไป ปล่อยให้สาวอวบ และน้องหมามองหน้ากันงงๆ ************************************ ต่อตอนหน้า ตอนที่3 นะจ๊ะ^^ แก้ไขเมื่อ 11 ก.ย. 48 02:23:15 แก้ไขเมื่อ 11 ก.ย. 48 02:22:31 จากคุณ : เจ๊เหวอ...อออ - [ 11 ก.ย. 48 02:21:15 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คราวนี้มีภาพประกอบเริ่มจากการรวมร่าง น้องนำโชค 'หมาผี' โดเบอร์แมน... จากคุณ : เจ๊เหวอ...อออ - [ 11 ก.ย. 48 02:25:15 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ^ ^ ^ แฟนๆ เจ้าตัวนี้อย่าเพิ่งงอนนะจ๊ะ อันนี้เป็นความคิดของหนูณิสคนเดียว คนเขียนไม่เกี่ยว^^ ส่วนหูตูบของนำโชคได้จากตัวนี้ ร็อตไวเลอร์ [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : เจ๊เหวอ...อออ - [ 11 ก.ย. 48 02:33:17 ]

ความคิดเห็นที่ 5 น้องโกโก้ก็คงประมาณเนี้ยะ จากคุณ : เจ๊เหวอ...อออ - [ 11 ก.ย. 48 02:35:26 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ส่วนโอเลี้ยงก็น่าจะเป็นเช่นนี้นะ จากคุณ : เจ๊เหวอ...อออ - [ 11 ก.ย. 48 02:36:47 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาลงดึกเชียวเจ๊...กำลังจะไปนอนพอดี งั้นขออ่านเรื่องฮา ๆ ของเจ๊ก่อนแล้วกัน จะได้หลับฝันดี... จากคุณ : donutty (Donut_ty) - [ 11 ก.ย. 48 02:37:19 ]

ความคิดเห็นที่ 8 รูปต่างๆ ที่เอามาแปะนี้เซิร์ชมาจากกูเกิลน่ะค่ะ เพราะตัวเองก็ไม่ค่อยมีรูปหมาซักเท่าไหร่ ไว้ตอนจบคงได้เห็นนำโชคตัวเป็นๆ ค่ะ^^ อย่าลืมมาเจอกันตอนที่3 นะคะ แก้ไขเมื่อ 11 ก.ย. 48 02:40:29 จากคุณ : เจ๊เหวอ...อออ - [ 11 ก.ย. 48 02:39:45 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ชะตากรรมนางเอกเราไม่รอดเเน่ เชื่อว่าคนที่เดินมาคือพ่อปวิตรปากหมานเเน่ๆเลย เชื่อเเล้วค่ะว่าปากไม่ธรรมดาเเต่ยังไงก็ได้ใจปุณไปเต็มๆ อิอิ จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 11 ก.ย. 48 02:41:23 ]

ความคิดเห็นที่ 10 น่ารักอ่ะ ชอบๆๆๆ สาวหมวยกลัวหมา กับหมอหมาปากมอม รีบมาลงต่อเร็วๆน้า.. ปล ข้างบนอ่ะ แอบเห็นนะ "...เชื่อเเล้วค่ะว่าปากไม่ธรรมดาเเต่ยังไงก็ได้ใจปุณไปเต็มๆ อิอิ" <<< เดี๋ยวมีปลดนางเอกกลางอากาศ 5555 ((เริ่มมีขู่)) จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 11 ก.ย. 48 04:30:24 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ^^ Wait for the next chapter ka. จากคุณ : reader - [ 11 ก.ย. 48 07:05:59 A:24.16.240.254 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 พระเอกชื่อปวิต เหมือนเพื่อนหมูน้อยเลย แกกลายเป็นหมอหมาไปซะแล้วเรอะ นางเอกจ๋าเค้าว่าคนปากมอมน่ะจริงใจไม่จิงโจ้นะเอ้อ พระเอกจ๋าเค้าว่าคนกลัวหมาน่ารักนะจะบอกให้ (ไอ้เราก็กลัวหมาเหมือนกัน แต่ไม่ขนาดนางเอกง่ะ) จากคุณ : หมูน้อยแก้มแดง - [ 11 ก.ย. 48 09:46:38 ]

ความคิดเห็นที่ 13 น้องหมาน่าจ๋งจ๋าน โอ๋ ๆ ๆ พระเอกดุ ๆ ชอบฮับ... เท่ไปอีกแบบน้อ จากคุณ : ฉันไม่ใช่กวีฝีมือฉกาจ - [ 11 ก.ย. 48 11:20:05 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ไหนๆ ใครจะเสียบแทนนางเอก เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 11 ก.ย. 48 11:21:32 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สงสารนางเอกอ่ะ เพราะเราก็อาการประมาณนี้เลยอ่ะ จากคุณ : Bangkokian - [ 11 ก.ย. 48 12:45:57 ]

ความคิดเห็นที่ 16 พ่อหมอหมาคงงงว่าจะนำโชคหรือลักกี้แน่ จากคุณ : scottie - [ 11 ก.ย. 48 13:07:07 ]

ความคิดเห็นที่ 17 นอกจากเจ้าของที่พาหมามารักษาจะแปลกแล้ว คุณหมอประจำร้านก็ยังเพี้ยน ๆ อีกต่างหาก แบบนี้สนุก จากคุณ : Alvo (Alvo) - [ 11 ก.ย. 48 13:56:10 ]

ความคิดเห็นที่ 18 it's is fun na ka. The pics are cute. Cheers จากคุณ : pooh - [ 11 ก.ย. 48 14:03:33 A:130.220.165.212 X:130.220.79.99 TicketID:104335 ]

ความคิดเห็นที่ 19 คุณหมอปวิตรกลายเป็น "วิปริต" ซะแล้ว 555 จากคุณ : nongwin - [ 11 ก.ย. 48 15:33:20 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เจ้านำโชคเอ๊ย...พี่สาวแกแย่แน่ ๆคราวนี้ จากคุณ : polyj (polyj) - [ 11 ก.ย. 48 17:05:56 ]

ความคิดเห็นที่ 21 คราวที่แล้วคอมเมนต์ไปก่อนที่จะตั้งใจอ่านจริงๆ แต่ตอนนี้อ่านเรียบร้อยแล้วสองตอนรวด มีคำถามอย่างนึงค่ะ... characterนางเอกนี่เหมือนกับเราราวกะฝาแฝดอะ!!! มันเป็นไปได้ไงเนี่ย?? คณะที่จบมา วิชาเอกเกือบเหมือน เรียนภาษาญี่ปุ่นเหมือนกันด้วย และที่สำคัญเอ็นดูสงสารหมา แต่ก็กลัวยิ่งชีพ ไม่กล้าแตะต้อง ไม่กล้าอุ้ม ไม่กล้ากอด รวมทั้งสัตว์อื่นๆทุกชนิดด้วย ไม่ได้เกลียด แต่ว่ากลัวง่ะ อ่านแล้วเหมือนเห็นเงาตัวเองเลย สยอง บรึ๋ยยยย ดีนะที่แม่เราไม่โหดอย่างนั้น ไม่งั้นตายแหงๆๆๆๆ ปล.พระเอกโหดดี ชอบค่ะ จากคุณ : I aM nOt PerFecT (อุรัสยา) - [ 11 ก.ย. 48 17:48:09 ]

ความคิดเห็นที่ 22 โอววว...พี่ณิสของนำโชคถึงคราวซวยแหงมๆ งานนี้ต้องโทษตาหมอหมาสถานเดียว ที่ทางมีเยอะแยะไม่ไปเดิน มาเดินอะไรหน้าบ้านนางเอก ความเลยแตกหมดเลยเน๊อะๆ (หนูณิสไม่ผิดเน๊อะๆๆ) ^^ คราวหน้านางเอกจะโดนจิกกัดอะไรบ้างน้อ น่าสงสารจัง  (ถึงยังไงก็เหอะ พระเอกดุๆ แต่หล่อแบบนี้ คนอ่านช้อบ...ชอบค่าาา หิหิหิ)... จากคุณ : แมวเหมียวสีขาว - [ 11 ก.ย. 48 19:43:36 ]

ความคิดเห็นที่ 23 พระเอกดุ๊ดุ ^^ จากคุณ : blvan - [ 11 ก.ย. 48 20:23:25 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ตายจริงตาหมอคนนี้ รักษาเสร็จแล้วกินเข้าไปด้วยรึไงนะ ท่าทางจะอยู่กันเป็นฟาร์มเลย น่าสงสารหนูณิสจัง ไม่รู้จะโดนโดดงับหัวเมื่อไหร่ จากคุณ : p'pang - [ 11 ก.ย. 48 21:43:32 A:203.172.123.226 X: TicketID:107317 ]

ความคิดเห็นที่ 25 55555555พระเอกระวังนางเอกเปลี่ยนชื่อเป็นวิปริต แทนนา ดุๆๆใส่ออกอย่างนี้ จากคุณ : รียา - [ 12 ก.ย. 48 00:58:21 A:203.172.104.193 X: TicketID:103817 ]

ความคิดเห็นที่ 26 พลาดตอนแรกไปได้ยังไงเนี่ย จากคุณ : โตขึ้นจะกลายเป็นยุง - [ 12 ก.ย. 48 08:27:13 ]

ความคิดเห็นที่ 27 น้องหมาน่ารักจริงๆ ถ้ามีสัตวแพทย์หล่อๆ ถึงจะดุ ก็จะพาน้องหมาไปหาหมอทุกวันเลย :) จากคุณ : W i n t e r b e r r y - [ 12 ก.ย. 48 08:42:47 ]

ความคิดเห็นที่ 28 นางเอกจะรอดตาย มั๊ยคะ เนี่ย (ภาวนาให้นางเอกหางานได้ไวไวก่อนที่จะขาดใจตายไปซะก่อน) จากคุณ : ฟ้า (ฟ้าเคียงดาว) - [ 12 ก.ย. 48 13:12:41 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ทำมายหมอวิปริต  (ปวิตร)  ถึงดุขนาดนี้อ่ะ จากคุณ : burin piggypink - [ 12 ก.ย. 48 17:47:22 ]

ความคิดเห็นที่ 30 โอ้น่ารัก นางเอกเรื่องนี้นิสัยเหมือนเราเลย วิ่งหนีหมาตั้งแต่มันเด็ก จนมันโตก็ยังกลัวอยู่ แต่ชอบจับหมาเวลามันนอนนิ่งๆ แต่พอมันจะเล่นกับเราก็สะดุ้งตกใจ วิ่งหนีมันแทน ฮาค่ะ สงสัยคราวหน้าพระเอกต้องถามนางเอกเรื่องชื่อแน่ๆ จากคุณ : ต้นข้าว (tonkho-w) - [ 12 ก.ย. 48 17:50:23 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ ฮามากๆ มีเกี่ยวกะน้องหมาด้วย ช้อบชอบ พระเอกดุสมเป็นหมอหมาจริงๆนะคะเนี่ย จากคุณ : Walkie-Talkie - [ 13 ก.ย. 48 04:55:11 A:82.43.180.139 X: TicketID:087471 ]

ความคิดเห็นที่ 32 หมอหมา ดุกว่าหมาอีก >< จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 13 ก.ย. 48 14:16:11 ]

ความคิดเห็นที่ 33 หมอหมาเนี่ยใจดีเฉพาะกับหมาแฮะ จากคุณ : namtanzay - [ 15 ก.ย. 48 14:13:27 ]

ความคิดเห็นที่ 34 นางเอกกลัวหมาเหมือนเราเลย อิอ น่ารักเหมือนเราด้วย ตามมาเชียร็ จากคุณ : PowerHeart - [ 17 ก.ย. 48 17:24:51 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ตอนที่3ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4220353/W4220353.html จากคุณ : เจ๊เหวอ...อออ - [ 3 พ.ค. 49 14:12:53 ]