ความคิดเห็นที่ 1 เพราะเธอคือความรัก ... คือความหมายของหัวใจ ( Rose’s Love stories no.3 ) By Rosri “ว่าไงนะคะ ไปอเมริกาเหรอ” เสียงหวานถามดังด้วยความตกใจ มือขาวค้างกับการชงกาแฟให้กับสามีในตอนเช้า ก่อนจะตั้งสติได้แล้วหันกลับไปคนส่วนผสมให้เข้ากัน “ใช่ เป็นการไปดูงานน่ะ” สามีซ่อนใบหน้าอยู่หลังหนังสือพิมพ์ เอ่ยราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่คนฟังนี่สิตกใจจนไม่รู้จะพูดอะไรต่อ แต่ก็ถามออกมา “แล้ว....จะไปเมื่อไหร่หรือคะ” หญิงสาวในชุดกันเปื้อนสีเหลืองลายแครอทเดินมาส่งถ้วยกาแฟให้กับชายหนุ่มที่สวมสูท ที่นั่งอยู่ยังโต๊ะอาหาร “ศุกร์หน้าจ้ะ” เขาตอบพลางจิบกาแฟรสชาติที่คุ้นเคยมานาน “อีกสามวันสิคะ ... เร็วจัง ...  กลับล่ะคะเมื่อไหร่” คนถามนั่งลงวางมือกับโต๊ะ ดวงตากลมเศร้าลงแม้จะเข้าใจว่ามันคือการไปทำงานก็ตาม “ราวๆสักอาทิตย์ก็กลับแล้วล่ะ...อย่าทำหน้าแบบนั้นสิคะ พี่ไปทำงานนะ” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างอ้อนวอนในกระแสเสียงที่ทุ้มและนุ่ม ... รวมไปทั้งดวงตาคู่คมที่ดำสนิทคู่นั้นด้วย “มิ้นเข้าใจค่ะพี่นัส แต่ว่า...นี่เป็นครั้งแรกในการแต่งงานของเราที่เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน มิ้นก็แค่...” หญิงสาวก้มหน้า เอ่ยเสียงเศร้า...แม้จะเข้าใจก็ตาม มนัสเงยหน้ามองหญิงสาวที่เป็นภรรยา จริงอย่างที่ณิชาพูด นับตั้งแต่แต่งงานมาได้สามเดือน เขาและเธอก็ไม่เคยต้องห่างไกลกันถึงขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรก ถ้าเขาไม่อยู่...ณิชาคงต้องอยู่ลำพัง และคงต้องนอนคนเดียว ... มนัสวางหนังสือพิมพ์ ขยับลุกแล้วเดินเข้าโอบภรรยาที่รักแสนรักไว้ในอ้อมแขน ณิชาเงยมองใบหน้าของสามี “แค่อาทิตย์เดียวเอง ไม่ได้จากกันตลอดไปสักหน่อย นะครับที่รัก” เขายิ้มให้อย่างอ่อนโยน ก่อนจะแนบจมูกลงกับแก้มใสของหญิงสาว “ค่ะ” ณิชาพยักหน้าเบาๆ พร้อมทั้งคลายยิ้มกลับไปให้ชายหนุ่ม ... นั่นสิ แค่อาทิตย์เดียวเอง ... แต่ทำไมใจเธอถึงได้ห่วงก็ไม่รู้... ณิชากลับขึ้นมาบนห้องนอนเพื่อจัดเตรียมเสื้อผ้าให้ชายหนุ่มไว้แต่เนิ่นๆ จะได้ไม่ขาดตกสิ่งใดไป หญิงสาวนั่งบนเตียงนอนที่อีกไม่กี่วันเธอก็จะต้องนอนคนเดียว นอนคนเดียวเหรอ ... คิดแล้วทำให้ณิชาคิดถึงก่อนที่จะแต่งงาน ทั้งๆที่เธอก็เป็นลูกสาวคนเดียว และก็นอนคนเดียวมาตลอด แต่พอมีเขาก้าวเข้ามาเคียงข้าง แค่เวลาเพียงสามเดือนกว่า กลายเป็นว่าเธอไม่อาจที่จะนอนคนเดียวได้อีกแล้ว แค่ในคืนไหนที่มนัสกลับบ้านดึกเพราะติดงานหรือมีสังสรรค์ คืนนั้นเธอยังไม่อาจที่จะข่มตาหลับได้เลย ต้องรอจนกว่าจะเห็นหน้า ได้ยินเสียง บอกราตรีสวัสดิ์ด้วยนัยน์ตาอบอุ่นคู่นั้น แล้วอย่างนี้ ห่างกันตั้งอาทิตย์... เธอจะทนได้หรือเปล่า ... ไม่สิ ไม่ควรคิดแบบนั้น ... เพราะถ้าเขารู้เขาอาจจะห่วงเธอมากๆจนไม่อาจมีสมาธิทำงานก็ได้ เธอต้องไม่ทำแบบนั้น แม้จะรู้สึกทรมานมากก็ตาม ในคืนที่เงียบสงัด ณิชาหลับใหลอยู่ในอ้อมแขนของสามี ทั้งๆที่ควรจะฝันดีอย่างเช่นทุกคืน ทว่ากลับมีหยดน้ำพร่างพรายขึ้นบนใบหน้างามของเธอ ก่อนที่เธอจะเปล่งเสียงร้องขึ้นมาอย่างตกใจ “ไม่!! ไม่นะ!!” ผลให้มนัสรู้สึกตัวจากกายที่สั่นเทิ้มของภรรยา เขาตื่นขึ้นมองหญิงสาวในอ้อมแขน และเรียกเธอเบาๆ “มิ้น! มิ้นเป็นอะไรไป!” ณิชาสะดุ้ง และรู้สึกตัว ก่อนจะหันมองใบหน้าที่มีเครื่องหมายคำถามระคนเป็นห่วงของสามี ทันทีที่เห็นร่างสูงชัดเจนก็รีบโผเข้าไปหา ร่างกายของเธอยังคงสั่นเทา “มิ้นฝันร้ายค่ะพี่นัส ในฝันน่ากลัวมากเลย” เธอเล่าด้วยอาการที่ยังผวาไม่หาย “ในฝัน พี่นัสบอกว่าจะไปจากมิ้น มิ้นเรียกเท่าไหร่พี่นัสก็ไม่หันกลับมา...” มนัสโอบรับอ้อมกอด และใช้มือหนาลูบผมเธอเบาๆเป็นการปลอบโยน “โธ่ เด็กน้อย ก็แค่ฝันนะ พี่ยังอยู่ตรงนี้คนดี อย่าร้องไห้เลยนะจ๊ะ” มนัสบอกเสียงอ่อนโยน “แต่ว่า...แต่ว่ามันน่ากลัวมากเลยนะคะ มิ้นอยู่ไม่ได้แน่ๆถ้าไม่มีพี่นัส” น้ำเสียงใสคร่ำครวญ ก่อนที่ณิชาจะถูกมือหนาช้อนใบหน้าขึ้น สบกับความหมายที่ลึกซึ้งในดวงตาของเขา ริมฝีปากที่หยักได้รูปของชายหนุ่มสัมผัสลงกับริมฝีปากที่อบอุ่นจนความหวาดกลัวในร่างกายบางค่อยๆมลายหายไป หากมีความสงบลงของจิตใจเข้ามาแทนที่ มนัสผละริมฝีปากออกทั้งที่ยังรู้สึกถึงความหวานล้ำจากปากนุ่มของเธอ “เห็นไหมคะ พี่ก็ยังอยู่ตรงนี้ มิ้นคงจะคิดมากไปเอง” ณิชารู้สึกตัวแล้วถอนหายใจ ยอมรับออกมา “อาจจะจะใช่ค่ะ มิ้นคงเครียดมากเกินไป ขอโทษนะคะที่ทำให้ตื่นกลางดึกแบบนี้” เธอเอ่ยอย่างรู้สึกผิด เพราะรุ่งเช้าเขาจะต้องไปทำงาน หากว่าคนฟังยังคงยิ้มกว้าง และกอดเธอไว้หลวมๆ “การทำให้ภรรยาที่รักหายกลัวจากฝันร้าย มันก็เป็นสิ่งที่สามีควรทำอยู่แล้วนี่จ๊ะ” ณิชาฟังแล้วผลิยิ้มให้กับคนพูดที่แสนจะน่ารัก ไม่เสียใจจริงๆที่เลือกที่จะร่วมทางชีวิตกับผู้ชายคนนี้ ที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็จะมอบความอบอุ่น อ่อนโยน และเป็นกำลังใจให้กับเธอเสมอ “ขอบคุณนะคะพี่นัส มิ้นรักพี่นัสนะคะ” เธอพูดด้วยดวงตาแจ่มใส ดูน่ารักน่าเอ็นดูจนคนมองอดใจไม่ไหว หอมแก้มไปสามฟอด ก่อนจะผละออกมา ทำท่าเสียดาย “แหม ไปอเมริกาตั้งหลายวัน พี่คงคิดถึงแก้มนิ่มๆของมิ้นแย่เลย” พูดเสียงอ่อนเสียงหวาน คนฟังหัวเราะคิก “งั้นพี่นัสไม่ไปได้ไหมล่ะคะ อะ... มิ้นล้อเล่นค่ะ เพื่องานที่ก้าวหน้า มิ้นจะรอพี่นัสกลับมาล่ะกันนะคะ รีบนอนเถอะค่ะ พรุ่งนี้จะได้ไปทำงานแต่เช้า” หญิงสาวว่าจบ มนัสที่ฟังคำขอร้องที่หญิงสาวบอกว่าล้อเล่น หากเขารู้ดีว่านั่นคือความต้องการที่แท้จริงของณิชา ได้แต่อ่อนใจเพราะงานเองก็สำคัญ แต่ภรรยาก็ไม่อยากให้ต้องเสียใจและคิดมาก มนัสยังคงลืมตามองความมืดมิดในห้องนอนอย่างคิดมาก ในขณะที่ณิชาผล็อยหลับไปอีกครั้ง ในอ้อมแขนที่แสนจะอบอุ่น ในที่สุด วันแห่งการลาจากก็มาถึง มนัสเดินนำณิชามายังรถยนต์ของบริษัทที่จอดรออยู่หน้าบ้าน ณิชายังคงถูกมือหนากุมไว้อย่างเช่นทุกวัน มันคงเป็นเพราะว่าพรุ่งนี้จะไม่ได้กุมมือกันเดินแบบวันนี้ เลยทำให้ณิชารู้สึกใจหายขึ้นมาเสียเฉยๆ “พี่ไปนะมิ้น ดูแลตัวเองดีๆ พี่โทรไปบอกคุณแม่แล้ว ถ้ามีอะไรก็ไปหาพวกท่านนะ หรือว่ามิ้นอยากจะไปอยู่ที่บ้านใหญ่ตอนที่พี่ไม่อยู่ก็ได้ จะได้ไม่เหงา” มนัสบอกด้วยความอ่อนโยนทั้งดวงตา คนฟังพยักหน้าหงึกๆ พยายามตีสีหน้าที่ไม่เป็นอะไร กลบซ่อนความรู้สึกเศร้าสร้อยเอาไว้ในใจ “ค่ะ พี่นัสไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ พี่นัสเองก็รักษาสุขภาพด้วยนะคะ มิ้นจะรอพี่...” ณิชาไม่อาจจะเอื้อนเอ่ยต่อได้ เมื่อน้ำตาเม็ดกลมร่วงหล่นจากดวงตา ทั้งๆที่ว่าจะไม่เป็นแบบนี้ ไม่แสดงออกแบบนี้แท้ๆ มนัสลูบผมยาวที่คุ้นมือ หอมแก้มคนที่คุ้นใจ ก่อนจะยิ้มให้เธอบางๆอย่างสะกดใจที่แสนจะเจ็บปวดยามทำให้หัวใจของเขาเศร้าใจแบบนี้ “พี่รักมิ้นนะ อย่าร้องไห้เลยนะคนดี เดี๋ยวพี่ก็กลับมาแล้ว” “ค่ะ... มิ้นจะรอ” เธอพูด พยายามกลั้นน้ำตาไว้ และเผยรอยยิ้มส่งให้เขาได้สบายใจ “ไปนะ” ชายหนุ่มบอกพร้อมทั้งค่อยๆหมุนตัวเดินจากไป มือที่จับกันแน่นค่อยๆคลายออกจากกัน ณิชาแสนจะใจหายยามรู้สึกถึงความห่างของระยะมือ จวบจนมือทั้งสองหลุดขาดจากกัน แต่ว่า...ไม่ใช่หัวใจ ไม่ใช่ความรักสักหน่อย แค่ห่างกันแค่กาย และก็แค่ไม่กี่วัน ...ไม่กี่วันเท่านั้น ผ่านไปกว่าสามวัน ณิชาเริ่มจะปรับตัวคุ้นกับบ้านที่ไม่มีชายหนุ่ม เธอยังคงปฎิบัติกิจต่างๆตามปกติ เพียงแค่บางเวลาที่ว่างมือ มันก็พลอยให้เธอคิดถึงเขาไม่ได้ กริ๊ง...ง กริ๊ง...ง เสียงโทรศัพท์ร้องดังลั่นบ้าน ณิชาต้องละมือจากการล้างจาน รีบเดินไปเช็ดมือก่อนจะหันมารับโทรศัพท์ “สวัสดีค่ะ” เธอกรอกเสียงลงไป ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆภายในสาย แต่แค่นั้นหล่อนก็จำได้ดีว่าอีกฝั่งคือใคร “พี่นัสหรือคะ” หญิงสาวถามน้ำเสียงตื่นเต้น ดีใจ และสบายใจที่ได้ยินเสียงของเขา “ไงจ๊ะ สาวน้อย สบายดีไหม” มนัสเองก็ดีใจที่น้ำเสียงของภรรยาสาวดูมีความสดใส ไม่ได้เป็นอย่างที่เขาเป็นห่วงว่าณิชาจะป่วยไข้หรือเป็นอะไร “พี่นัสไม่อยู่ มิ้นจะสบายดีได้ยังไงล่ะคะ หัวใจมันไม่สบายเลย” เธอตัดพ้อเสียงไม่จริงจังผ่านกระบอกเสียง คนอีกฝั่งคลายยิ้ม หากหล่อนคงไม่เห็น “งั้นถ้ากลับไปพี่จะพามิ้นไปหาหมอหัวใจดีไหมจ๊ะ” เสียงห้าวถาม แฝงแววเอ็นดูคนป่วยทางใจ “ไม่มีหมอที่ไหนจะรักษามิ้นได้หรอกค่ะ ถ้าจะรักษาได้ คงจะมีแต่พี่นัสเท่านั้น” “ได้จ้ะได้ กลับไปหมอมนัสคนนี้จะรักษาคุณคนป่วยที่ชื่อณิชาให้เองนะ ...มิ้นเดี๋ยวพี่ต้องไปแล้วล่ะ แอบแวบมาโทรศัพท์น่ะ” มนัสพูด เสียงห้าวร้อนรนในประโยคท้าย “อ้าว... ก็ได้ค่ะ พี่นัสคะ มิ้นรักพี่นัสนะคะ” “พี่ก็รักมิ้นเหมือนกันจ้ะ ... มิ้น...” มนัสเรียกชื่อเธอเบาๆ ก่อนจะเงียบไปชั่วครู่ ณิชารอคอยฟังอยู่ว่าเขาจะเอ่ยอะไรต่อ “คะพี่นัส?” “รักษาตัวดีๆนะจ๊ะ พี่ไม่อยู่ด้วยก็ต้องดูแลตัวเองดีๆนะ พี่รักมิ้นมากนะจ๊ะ พี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมิ้น ... พี่ไปนะ” แล้วมนัสก็วางสายไป คนฟังยังคงรู้สึกแปร่งๆกับการทิ้งท้ายของคนในสาย ... รู้สึกแปลกๆจริงๆ ... มีต่อค่ะ++ จากคุณ : iNt_GaL - [ 11 ก.ย. 48 02:02:31 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อาจจะเป็นเพราะว่าก่อนนอน หญิงสาวได้คุยโทรศัพท์กับคุณสามีที่รัก เลยทำให้ณิชาที่ก่อนหน้านี้นอนไม่ค่อยจะหลับนั้นหลับอย่างสนิท ไม่มีแม้แต่จะฝันถึงเรื่องใด และแม้แสงแดดจะส่องผ่านหน้าต่าง ถ่ายโอนความร้อนแรงของเวลาที่เริ่มจะสายแล้วลงมายังห้องนอนก็ตาม ณิชายังคงมีความสุขกับห้วงนิทรา แต่แล้วก็มีอะไรบางอย่างมาดลใจ ทำให้คนหลับนั้นรู้สึกตัว หญิงสาวขยับตัวไปมา ก่อนที่ดวงตาจะเปิดออก กวาดมองไปทั่วห้อง หากทว่าก็ต้องพลันไปสะดุดกับอะไรบางอย่าง ณิชาจ้องมองเพียงไม่กี่วินาทีก็ถลันตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วอุทานออกมาอย่างตกใจ “พี่นัส!!” ใช่! มนัสกำลังนั่งอยู่ที่ปลายเตียง แล้วคลายยิ้มส่งให้เธอในตอนเช้า หากเป็นเวลาอื่นเธอคงจะโผเข้ากอดเขาให้ความรู้สึกเหงามันลบเลือนหายไป แต่...เวลานี้ มันทำให้เธอประหลาดใจเสียมากกว่า “อะไรกันมิ้นทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะจ๊ะ” มนัสถามพลางขยับกายเข้ามาใกล้ ณิชาเผลอถอยตัวหลบมือที่ไขว่คว้าร่างเธอโดยอัตโนมัติ “มิ้น?” คนในดวงตากลมทำหน้าแปลกใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นความเศร้าเข้ามาแทน ณิชาเริ่มจะรู้สึกตัวก็ตอนที่เห็นชายหนุ่มทำหน้าเสียใจ “พี่นัส...นี่พี่นัสจริงๆหรือคะ” เธอถาม ก่อนจะเอ่ยต่ออย่างนึกสงสัย “ทำไมพี่มาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ” มนัสทำหน้าเศร้าไม่หาย “อะไรกันมิ้น ทำไมพี่จะมาอยู่บ้านตัวเองไม่ได้ล่ะ” “แต่เวลานี้พี่นัสควรจะอยู่ที่อเมริกาไม่ใช่หรือคะ ก็เมื่อคืน...” ณิชายังคงไม่ค่อยไว้ใจ แม้จะเห็นว่าอีกฝ่าย ทั้งรูปหน้า รูปกาย หรือน้ำเสียง จะเป็นคนที่เธอคิดถึงอยู่ทุกเวลาก็ตามที “เมื่อคืน...นี่มิ้นไม่รู้เลยหรือ ว่าเมื่อคืนพี่อยู่ดอนเมืองแล้วน่ะ พี่รอจะเซอไพรส์มิ้นไงจ๊ะ” มนัสเล่า แล้วแสดงท่าทีเสียใจต่อ ตัดพ้อที่หญิงสาวทำราวกับว่าเขาเป็นตัวประหลาด “ผ่านไปแค่สามวัน มิ้นก็ไม่อยากเจอหน้าพี่แล้วหรือ นี่พี่เสร็จงานแล้วก็รีบกลับมาเลยนะจ๊ะ” “พี่นัส...” คนฟังรู้สึกผิดไปทั้งใจ หากคนพูดยังคงเอ่ยต่อ “ก็วันนี้ เป็นวันครบรอบแต่งงานสี่เดือนของเราไม่ใช่หรือ มิ้นจำไม่ได้แล้วหรือจ๊ะ” พอมนัสพูด ณิชาก็นึกขึ้นได้ ที่จริงไม่ได้ลืม แต่เพราะว่ามันดันตรงเวลากับที่ชายหนุ่มไม่อยู่บ้านเธอเลยไม่ได้นึกถึงต่างหาก “มิ้นไม่เคยลืมหรอกค่ะพี่นัส ... “ เธอว่า น้ำเสียงเบา “แต่ว่าตอนนี้มิ้นกำลังทำราวกับพี่เป็นคนอื่น ไม่ใช่คนที่มิ้นบอกว่ารัก บอกว่าอยากจะอยู่ด้วยกันตลอดไป” มนัสแสดงออกทางสายตาที่ความเศร้าเอ่อล้นออกมาจนณิชาตกใจ และรีบขยับเข้าไปหา มือบางจับลงบนแขนหนาที่เธอเคยใช้หนุนนอนเพื่อให้หลับฝันดี “ไม่ใช่นะคะ พี่นัส มิ้นไม่ได้คิดแบบนั้น มิ้นขอโทษ ... มิ้นแค่ตกใจที่อยู่ๆพี่ก็กลับมา ขอโทษนะคะ” หญิงสาวละล่ำละลักพูด นึกเสียใจจริงๆที่ทำแบบนั้นลงไป มนัสค่อยๆเงยหน้า ยิ้มบางๆออกมา “งั้นให้พี่กอดหน่อยได้ไหมคนดี” ไม่มีคำตอบที่เป็นคำพูดจากอีกฝ่าย หากการเทกายให้เขาได้โอบไว้ด้วยวงแขนหนานั้นคือความรู้สึกที่หญิงสาวต้องการจะสื่อเป็นอย่างดี ณิชาได้ยินเสียงห้าวที่พร่ำบอกซ้ำไปซ้ำมา “คิดถึงจัง...คนดี พี่รักมิ้นนะคะ” คำที่ฟังแล้ว...ไม่เคยจะเบื่อเลยสักที “วันนี้พี่นัสต้องออกไปทำงานหรือเปล่าคะ” ณิชาถามพลางวางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะอาหาร มนัสไม่ได้ยกขึ้นดื่มเลยอย่างทุกวัน สายตาเขามองหญิงสาวแทบจะทุกอิริยาบถที่หล่อนกระทำ “พี่นัสนะ หน้ามิ้นมีอะไรติดหรือ” คนถามยกมือขึ้นแตะๆแก้มอย่างสงสัย คนฟังหัวเราะเบาๆ ก่อนจะจ้องมองด้วยดวงตาที่ถ่ายเทความรักให้อบอวลไปทั่วห้องอาหาร “มีสิจ๊ะ ...มีหัวใจของคนชื่อมนัสติดอยู่ยังไงล่ะ” ณิชาได้ฟังแล้วหัวเราะทันที “พี่นัสพูดอะไรคะ...มาอารมณ์ไหนเนี่ย” พลางถามอย่างขำๆ “ทำไมคะ พี่พูดอะไรผิดหรือไง... ดีใจนะที่เห็นมิ้นสบายดี เห็นแบบนี้ก็สบายใจ ... พี่ต้องไปแล้วล่ะ” คำพูดของมนัสทำให้ณิชารู้สึกวูบขึ้นที่หัวใจ เอ่ยถามออกมาน้ำเสียงตกใจ “ไปไหนคะ พี่นัสจะไปไหน” ถามทั้งดวงตาที่เบิกโต มนัสหยุดการขยับตัว เงยหน้ามองคนถาม ก่อนจะคลายยิ้มให้เหมือนทุกที “ไปทำงานสิคะ ทำไมหรือ มิ้นคิดว่าพี่จะไปไหนล่ะ” ณิชาค่อยๆจะมีสติ กลอกตาไปมา ก่อนจะปรับใจให้เย็นลงแล้วตอบเขา “เปล่าค่ะ มิ้นแค่คิดว่าพี่จะอยู่กับมิ้นทั้งวันซะอีก แถมเพิ่งกลับมาด้วย...ไม่ไปไม่ได้หรือคะ” ปลายประโยคอ้อนวอนผ่านดวงตาและน้ำเสียง มนัสนิ่งงันกับคำขอร้อง แต่ก็ต้องถอนหายใจออกมา กับการขอร้องที่ไม่อาจจะทำให้หญิงสาวได้ “นะคะ มิ้นขอร้อง” ... ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน มีเพียงแค่ตอนนี้ที่เธอเกิดอยากเอาแต่ใจขึ้นมา อยากให้เขาอยู่ อยู่ข้างๆ ไม่อยากให้หายไปแม้ซักพริบตา มนัสยังไม่ให้คำตอบเธอทันที หากหันมองไปยังนาฬิกาที่แขวนผนังอยู่ แล้วเบนสายตากลับมาหาเธออีกครั้ง เบิกรอยยิ้มออกมาให้เธอ “ก็ได้จ้ะ แต่แค่ถึงเที่ยงนะ ...พี่อยู่ได้แค่ถึงเที่ยงเท่านั้น” น้ำเสียงห้าวเอ่ยบอก แม้ณิชาจะไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมีเวลากะเกณฑ์ถึงขนาดนั้น แต่ขอแค่ให้เขาอยู่ข้างๆเธอในเวลานี้ก็พอแล้ว สายลมยามสายพัดผ่านกายทั้งสองที่กำลังนั่งเคียงกันในสวนสีเขียวริมบ้าน ณิชาเอนศีรษะซบกับอุ่นไอจากกายชายหนุ่ม ลมหายใจของมนัสที่สม่ำเสมอทำให้ณิชาสบายใจในบางอย่าง...ที่ตัวเธอก็บอกไม่ถูกว่า ความสบายใจนั้นคือสิ่งใด “จำได้ไหมคะว่าเราเคยทะเลาะกันหนักมากเลยตอนที่เราพบกันใหม่ๆ” อะไรสักอย่างดลใจหญิงสาวให้คิดถึงวันคืนเก่าๆ แล้วก็ต้องหัวเราะคิกคักยามนึกถึง “เพราะมิ้นคิดว่าพี่เป็นพวกโรคจิตใช่ไหมล่ะ” ชายหนุ่มเองก็อดที่จะหัวเราะเบาๆร่วมไปด้วยไม่ได้ “ก็แหม เจอกันครั้งแรกพี่ก็ดันโผล่เข้ามาในห้องน้ำหญิง ใครกันล่ะคะจะไม่คิด” ณิชาตัดพ้อบ้าง “โธ่ พี่ถูกหลอกต่างหากเล่า แต่ว่า...มันอาจจะเป็นชะตาลิขิตก็ได้นะ ถ้าพี่ไม่ถูกหลอกวันนั้น อาจจะไม่ได้เจอมิ้นก็ได้ และพี่อาจจะไม่ได้รักคนที่ดีที่สุดอย่างมิ้น และบางทีมิ้นเองก็อาจจะมีความสุขกับคนที่ดีกว่าพี่ที่ไหนสักแห่ง” ในกระแสเสียงเบาๆนั้นแฝงความเศร้าบางอย่างเอาไว้ “ไม่หรอกค่ะพี่นัส ถึงเราไม่ได้เจอกันเพราะเรื่องนั้น แต่มิ้นว่ามิ้นเกิดมาเพื่อจะรักพี่ ยังไงฟ้าก็ต้องส่งให้เรามาเจอกันวันยังค่ำ เพราะเราเกิดมาเพื่อกันและกันนี่คะ ...มิ้นรู้สึกว่า ในโลกนี้มิ้นไม่อาจจะรักใครได้นอกจากพี่นัสอีกแล้ว ถ้าไม่มีพี่นัส...ก็จะไม่มีมิ้น ไม่มีความสุขที่แท้จริง มิ้นคิดแบบนั้นค่ะ” “มิ้น...” มนัสเรียกชื่อเธอเบาๆ หญิงสาวช้อนตาขึ้นสบ “สัญญากับพี่ได้ไหม ว่ามิ้นจะต้องอยู่อย่างมีความสุข ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไงก็ตาม” “ถ้ามีพี่นัส มิ้นก็มีความสุขอยู่แล้วล่ะค่ะ” ณิชายิ้มรับในคำถาม คำสัญญาที่เขาให้ หากเธอไม่เข้าใจ...เธอไม่เข้าใจความหมายที่ชายหนุ่มต้องการสื่อ...ไม่ได้เข้าใจเลย... สิบเอ็ดนาฬิกาสี่สิบห้านาที ณิชากำลังง่วนกับการเตรียมอาหารเที่ยงอยู่ในครัว โดยมนัสนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารด้านหลัง ณิชาหันมองชายหนุ่มเป็นระยะๆ ไม่รู้ได้เหมือนกันว่าทำไมที่ทำให้ใจของเธอควบคุมการกระทำแบบนั้น เหมือนกับว่าอยากจะเห็นแต่หน้าของเขาอย่างไม่อยากทำอย่างอื่นเลย หญิงสาวเงยมองนาฬิกาที่เข็มยาวกำลังจะเดินผ่านเลขเก้าบนหน้าปัด และสังเกตเหมือนกันว่า มนัสเองก็มักจะหันไปมองนาฬิกาบ่อยๆ “งานที่ต้องไปทำหลังเที่ยงนี่สำคัญมากเลยหรือคะพี่นัส” ภรรยาถาม ในน้ำเสียงมีแววเคืองขุ่น มนัสนัยน์ตาเศร้า แต่ก็พูดด้วยท่าทีเฉยๆ “เปล่าหรอกจ้ะ แค่พี่คิดว่าถ้าหายไปทั้งวันอาจจะมองดูไม่ดีน่ะ” “แต่เพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ น่าจะให้พักผ่อนกันบ้างสิคะ” เธอทำหน้ามุ่ย นึกโกรธเจ้านายของชายหนุ่มขึ้นมาครามครัน “พี่ไม่เหนื่อยแล้วจ้ะ เห็นมิ้นก็หายเหนื่อย” เขาว่าน้ำเสียงใส “ก็ได้ๆค่ะ ถ้าอยากไปทำงานก็ไปเถอะ ไม่ต้องเอามิ้นมาอ้างอะไรหรอก เที่ยงนี้ทานผัดบล็อกเคอรี่ผัดกุ้งนะคะ ของที่พี่นัสชอบ ... ดีไหมคะ” ณิชาหั่นผักในมือไปพลางถามไปยังชายหนุ่ม ทว่ามีเพียงความเงียบที่ตอบรับมา ณิชาเอะใจหันกลับไปมองที่โต๊ะอาหาร ... แต่ที่นั่น มนัสไม่ได้นั่งอยู่แล้ว ณิชาวางมีดลง เดินไปที่ทางเดินนอกห้องอาหาร ในใจร้อนรนอย่างประหลาด “พี่นัส... พี่นัสอยู่ไหนคะ พี่นัส!” หญิงสาวร้องเรียก ... เหมือนดั่งฝันในคืนนั้น จนเธอไม่อาจจะกดกลั้นความหวาดระแวงที่บังเกิดขึ้นในหัวใจได้เลย ศีรษะที่ปกคลุมด้วยผมยาวหันไปรอบด้าน หากไม่เห็นแม้แต่เงาของชายหนุ่ม “พี่นัส... “ “มิ้น” แล้วอยู่ๆ เสียงของคนที่เธอตามหาก็ดังขึ้นที่เบื้องหลัง ณิชาหันไปมอง เห็นมนัสยืนอยู่อย่างพร่ามัว เพราะบัดนี้น้ำตาเอ่อล้นจนปริ่มจวนเจียนจะไหล “พี่นัส...” ณิชาโผเข้ากอดเข้าแน่น ราวกับว่าเขาจะหายไปจากเธอในเวลานั้น มนัสตอบรับอ้อมกอดหญิงสาวแน่นเช่นกัน “อย่าหายไปแบบนี้อีกนะคะ อย่าหายไปแบบนี้อีก มิ้นไม่ชอบเลย” เธอขอร้องเขา ด้วยใจที่เจียนจะขาด หากชายหนุ่มปฏิเสธ “... ไม่ได้หรอกมิ้น พี่ต้องไป ใกล้จะหมดเวลาแล้ว” ณิชาผละออก เงยมองดวงตาเศร้าๆที่ชัดเจนบนใบหน้าเขา แต่ว่าก็ถูกรวบไปกอดเอาไว้แน่นอีกครา เสียงห้าวดังเหนือศีรษะเธอเบาๆ “พี่คงคิดถึงอาหารแสนอร่อยที่มิ้นทำ คิดถึงกลิ่นอายของตัวมิ้นที่เคยนอนอยู่ใกล้ๆกันตลอด คิดถึงเสียงบอกอรุณสวัสดิ์ในยามเช้า เสียงเง้างอดเวลาไม่พอใจ คงจะคิดถึงมาก โดยเฉพาะคำบอกรักที่มิ้นชอบพูดให้พี่ฟังจนเหลิงอยู่เสมอ ต้องคิดถึงมากๆแน่” “ถ้าคิดถึงก็อย่าไปนะคะ อยู่กับมิ้น อย่าไป...” เธอร้องบอกเขาทั้งที่ใบหน้ายังคงซุกอยู่ที่อกกว้าง ร่างกายยังสั่นเทิ้มในอ้อมแขน “พี่รักมิ้น รักมาก... พี่จะอยู่ข้างๆมิ้นนะ จะคอยดูแลอยู่เสมอ อย่าร้องไห้้เลยนะคะที่รัก” พอสิ้นเสียงที่มนัสพูด ออดที่ประตูก็ดังขึ้นมา ณิชาห่างออกจากอ้อมแขนของชายหนุ่มเพื่อหันไปมองที่ประตูบ้าน “ไปเปิดประตูสิมิ้น” มนัสบอกเบาๆแล้วถอนอ้อมกอดออกจากร่างบาง ณิชาลังเลใจเหลือเกิน จ้องมองเขาที หันมองไปยังประตูที “ไปเถอะ เดี๋ยวพี่จะไปแต่งตัวแล้วล่ะ” เขาพูดอีกครั้ง ณิชาจึงยอมที่จะทำตามที่เขาบอก “ค่ะ พี่นัสรอมิ้นก่อนนะคะ อย่าเพิ่งออกไปไหน ทานข้าวด้วยกันก่อน” ณิชาว่าจบ ก็หันหลังเดินไปยังประตูบ้าน มนัสมองตามร่างบาง ...มองตามไปด้วยดวงตาที่สำนึกผิด ... สำนึกผิดที่เขาไม่อาจจะทำตามที่หญิงสาวต้องการได้อีกแล้ว ทั้งเรื่องที่ไปอเมริกาทั้งที่ณิชาไม่อยากให้เขาไป หรือเรื่องทานข้าวที่เธอบอกให้เขารอ รวมถึง...เรื่องที่เขาไม่อาจจะทำอะไรเพื่อเธอได้อีกต่อไป... “ ..ขอโทษนะมิ้น พี่ขอโทษที่อาจจะทำให้มิ้นเสียน้ำตา .. ขอโทษจริงๆ แต่ว่าพี่รักมิ้นนะ รักมากที่สุดเลย และก็ต้องขอบคุณมาก ที่ทำให้ชีวิตของมนัสโชคดีกว่าใคร เพราะได้รักมิ้น” มีต่อค่ะ ++ จากคุณ : iNt_GaL - [ 11 ก.ย. 48 02:03:35 ]

ความคิดเห็นที่ 3 กริ๊ง ... กริ๊ง ... ณิชารีบก้าวเท้าไปยังประตูบ้านโดยไว พอเปิดออกก็เห็นชายหนุ่มร่างสูงที่เธอแม้จะไม่คุ้นเคยกันมากมาย แต่ก็พอจะเคยเห็นหน้าตอนงานแต่งงานของเธอกับมนัส คุณอดิศร ...ท่านประธานบริษัทที่มนัสทำงานอยู่... “สวัสดีค่ะ คุณคือคุณอดิศร เจ้านายของพี่นัส” ณิชายกมือไหว้ นึกขุ่นเคืองในใจนิดหน่อยด้วยนึกว่าเขาจะมาตามมนัสให้ไปทำงาน “สวัสดี เธอคือณิชา ภรรยาของมนัสใช่ไหม” เขาถาม ท่าทีสุขุม “ค่ะ เอ่อ เชิญข้างในก่อนสิคะ” ณิชาพูดเมื่อนึกขึ้นได้ อดิศรพยักหน้า ก่อนจะเดินตามร่างบางเข้าไปด้านใน ณิชานำเขามายังส่วนที่รับแขก ก่อนจะเอ่ยขอไปเตรียมเครื่องดื่มให้ หากผู้มาเยือนกลับรั้งเอาไว้ “ไม่ต้องหรอกครับ ที่มานี่ผมมีเรื่องจะมาบอกคุณ” เขาว่า พลางส่งหนังสือพิมพ์มาให้เธอดู ณิชางงงวยกับการกระทำของเขา แต่ก็รับหนังสือพิมพ์มาอ่าน เห็นมีข่าวทั่วไป ทั้งฆาตกรรม อาชญากรรม หรือข่าวการเมือง ... อ้อ มีข่าวไฟไหม้โรงแรมด้วย ... เอ๊ะ! ที่เกิดเหตุ ที่อเมริกา! ณิชาสะดุดใจกับข่าวนั้นที่สุด ไล่สายตาอ่านข้อความใต้ข่าว เขาบอกว่า ... โรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่งได้เกิดไฟลัดวงจรจนลุกไหม้ ลามไปทั่วตึก แม้ทีแรกจะดับได้ทัน แต่ทว่าเคราะห์ร้ายไปกว่านั้นเมื่อซากตึกได้ถล่มลง รายงานข่าวนั้นว่าไว้ด้วยว่ามีผู้เสียชีวิตหลายคนทีเดียว และหลายคนในนั้นก็มีคนไทยรวมอยู่ด้วย ณิชาเงยหน้ามองท่านประธานอย่างงุนงง “อ่านข่าวโรงแรมแล้วใช่ไหมครับ” อดิศรถาม “ค่ะ...แล้วไงคะ” “โรงแรมที่ไฟไหม้นั่น เป็นโรงแรมที่ทางบริษัทของเราได้สั่งจองให้พนักงานที่ไปดูงานพักครับ และในตอนเกิดเหตุ พนักงานที่ไปดูงานทั้งหมดอยู่ในนั้น...” ณิชาเหมือนกับชาอึ้งไปทั่วร่าง กับเรื่องบอกเล่าของชายหนุ่มท่าทางภูมิฐาน “ผมขอโทษนะครับ... เพราะมนัสเองก็...” “คุณกำลังพูดอะไรอยู่คะ ดิฉันไม่เข้าใจ” ณิชาไม่อาจจะรับได้ ... ที่เขากำลังโกหกเธอด้วยเรื่องแบบนี้ “มนัส...เขาเสียชีวิตแล้วครับ ผมเสียใจ...” ณิชารู้สึกโกรธเคืองเขาขึ้นมาทันใด “คุณพูดเล่นแบบนี้ ฉันไม่ตลกด้วยหรอกนะคะ” อดิศรถอนหายใจ ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงจริงจังอีกครา “ผมพูดจริงครับ ศพของมนัสจะกลับถึงไทยภายในค่ำนี้” “ไม่! พวกคุณโกหก! ก็พี่นัสเขายัง...” ณิชาลุกขึ้นยืน เถียงเสียงดัง ส่ายหน้าไปมาอย่างไม่ยอมรับ “คุณณิชาครับ ใจเย็นๆ” อดิศรพยายามอธิบายให้หญิงสาวฟัง แต่ณิชาก็ไม่ฟัง แถมยังก้าวเดินหนีพวกเขาไปอีก “คุณณิชา!” ไม่! มันจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง ก็เมื่อกี้มนัสยังคุยกับเธออยู่เลย พวกเขาโกหกเธอ ต้องโกหกเธอแน่ๆ ... ณิชาส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อ และไม่มีทางเชื่อ เธอรีบก้าวเท้าเดินขึ้นไปบนห้องนอน “พี่นัส! พี่นัสคะ!” พลางร้องเรียกเสียงดังก้องไปทั่วบริเวณ แต่...ทว่าเปิดหญิงสาวเปิดประตูเข้าไปในห้องนอน กลับไม่พบแม้แต่ร่องรอยของใครสักคน ไม่มีแม้แต่เสื้อผ้าที่มนัสบอกว่าจะเปลี่ยน ... ณิชาหันมองไปมา และวกกลับลงไปที่ชั้นล่างอีกครั้ง เดินหาไปรอบบ้าน แต่ก็ไม่เจอมนัสเลยสักที่ ดวงตากลมเศร้าหมอง...กดรั้น...และเจ็บปวด อดิศรเดินเข้ามาด้านหลัง เห็นหญิงสาวตัวสั่นเทา เอ่ยเสียงแหบแห้ง เรี่ยวแรงเหือดหายจากกายจนหมดสิ้น “ไม่จริง...มันจะเป็นไปได้ยังไง พี่นัสยังคุยกับฉัน ยังสัญญาอยู่เลยว่าจะกินข้าวด้วยกัน... มันจะเป็นไปได้ยังไง” “คุณพูดว่าอะไรนะครับ” คนฟังเบิกตาโตอย่างตกใจ แต่ก็พอคาดเดาได้ “มนัสเคยเล่าให้ผมฟังเรื่องคุณมากมาย อาจเป็นไปได้ว่าเขาเป็นห่วงคุณ ก็เลยอยากมาลาคุณก่อนก็ได้นะครับ” “พี่นัส ทำไม! ทำไมต้องเป็นพี่นัสด้วย” ณิชาทรุดตัวลงนั่งกับพื้นบ้าน ร้องไห้คร่ำครวญออกมาเสียงดัง นึกถึงทุกอย่างที่เป็นเขาแล้วยิ่งจะขาดใจตาม “ไหนสัญญากันไว้ แล้วทำไม!!” “ผมขอโทษ...ผมเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เขาต้อง...” เจ้านายหนุ่มก้มหน้า สารภาพจากใจจริง ณิชากำมือแน่น แล้วพยายามสะกดข่มความเสียใจ พยายามเรียกเสียงขึ้นมาถามคน ณ เบื้องหลัง “แล้วตอนนี้ศพของพี่นัสอยู่ที่ไหนหรือคะ” “จะมาถึงไทยในตอนค่ำครับ ผมมาบอกให้คุณทราบเพื่อจะได้ให้คุณและญาติๆช่วยทำเรื่องรับศพ และเรื่องการจัดงานพิธีต่างๆทางเราจะเป็นคนจัดการให้ทั้งหมด” อดิศรเอ่ยบอก “ขอบคุณนะคะ ...ขอบคุณ” ณิชาได้แต่เอ่ยแบบนี้ ด้วยว่าไม่รู้จะพูดอะไรได้ ในหัวของเธอว่างเปล่าด้วยไม่อยากจะรับฟัง รับรู้สิ่งใดอีก อัฐิสีขาวละเอียดถูกโปรยลงสู่ทะเล ณิชาเสมือนตุ๊กตาที่ไร้ความรู้สึก นั่งมองผงสีขาวล่องลอยกับน้ำสีฟ้า หวนนึกถึงเมื่อครั้งแต่งงานใหม่ๆ ที่มนัสพาเธอมาเที่ยวที่ทะเล ณิชาก้มหน้าร้องไห้อีกครั้ง สายลม...หรือเปล่าก็ไม่รู้ ที่ไหวผ่านกายบาง ณิชาหยุดร้องไห้ เงยหน้าขึ้น ตั้งใจฟังกับเสียงนั้น ราวกับว่าได้ยินเสียงมนัสผ่านสายลมมา ราวกับว่าจะเป็นเช่นนั้น เสียงคลื่นลม ท้องทะเล กำลังบอกกับเธอ...เหมือนประโยคก่อนที่เขาจะหายไป ... อยู่อย่างมีความสุข สัญญานะ ณิชาร้องไห้โฮ...ส่ายหน้าไปมาอีกครั้ง “ไม่ได้ค่ะ มิ้นทำไม่ได้ค่ะพี่นัส ไม่มีพี่ มิ้นจะมีความสุขได้ยังไง พี่นัส!! พี่นัส!!” “คุณณิชา! ระวังตกน้ำครับ!!” อดิศรถลาเข้ามารั้งตัวหญิงสาว ด้วยกลัวว่าเธอจะคิดสั้น “ฉันอยู่ไม่ได้...พี่นัสไม่อยู่ จะอยู่ได้ยังไง” ตัวของเธออย่างกับว่ากำลังอยู่ในความทรมานอย่างยากจะดับลงได้ ยิ่งลมพัดแรงเพียงใด ยิ่งโหมความหมองเศร้ารุนแรงมากเท่านั้น ... อดิศรจ้องมองด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความสงสาร “ผมเข้าใจ แต่ว่าคุณต้องอยู่ให้ได้นะครับ มนัสเขาคงจะเสียใจถ้าเขาทำให้คุณโศกเศร้าถึงเพียงนี้” “คุณพูดได้นี่!” ณิชาหันไปตวาดใส่เขาอย่างลืมตัว “คุณไม่ได้เป็นฉัน ไม่ได้ทรมานอย่างฉันนี่!” “แล้วคุณคิดว่าผมสบายใจนักงั้นหรือ ถ้าผมไม่ส่งพวกเขาไป พวกเขาก็คงไม่ตาย ตอนนี้ผมก็ไม่ต่างกับฆาตกรที่พรากพวกเขาไปจากครอบครัว มนัสเองก็เป็นคนที่ผมไว้ใจและสนิทจนเหมือนเพื่อน ผมทรมานน้อยไปกว่าคุณก็จริง แต่ว่าความเสียใจนั้นผมก็มีมากไม่แพ้คุณหรอก” คำพูดของอดิศรทำให้ณิชาหยุดดิ้นเร่า หากยังคงปล่อยให้น้ำตาไหลริน “ฉันขอโทษ ...ฉันไม่ได้ตั้งใจจะว่าคุณแบบนั้น ขอโทษค่ะ” หญิงสาวเอ่ยกับท่านประธานหนุ่ม “ผมสิต้องขอโทษคุณ ขอโทษจริงๆนะครับ” อดิศรค้อมหัวให้หญิงสาว ยอมรับความผิดที่เขาก่อโดยไม่ตั้งใจ ณิชาหันมองก็ต้องอ่อนใจตาม ... เมื่อคิดๆไปแล้วว่า ชายคนนี้ก็คงทรมานใจเหมือนกัน “ฉันไม่มีพี่นัส แล้วฉันจะอยู่ได้จริงๆหรือคะ อยู่อย่างไม่มีพี่นัส ฉันจะทำได้ยังไง” เสียงหวานที่หมองเศร้ารำพึงออกมาเหมือนกับคำถาม อดิศรเองก็จนกับคำตอบ แต่ว่า ... “... แต่คุณก็ต้องทำให้ได้นะครับ ผมว่าเขาไม่ได้หายไปไหนจากคุณหรอก ยังอยู่ที่ตรงนี้...” นิ้วของชายหนุ่มแตะลงมาที่แหวนแต่งงานที่ณิชายังคงสวมเอาไว้ “ไม่ใช่หรือครับ แค่ไม่มีกาย ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีเขาอยู่สักหน่อย” ณิชายกแหวนขึ้นแนบกับริมฝีปาก ก่อนจะคลายยิ้มบางๆที่อาบชุ่มไปด้วยน้ำตาแห่งความเศร้าโศก เพียงริมฝีปากแตะลงบนวงแหวนแห่งความรัก ความทรงจำที่ล้ำค่า ราวกับว่าความหลังจะหวนคืนมาแทบทุกฉาก เรื่องราวของความสุขบังเกิดให้หัวใจที่เศร้าหมองได้สัมผัสกับความอบอุ่น ทั้งรอยยิ้ม และเสียงหัวเราะ มันก็ยังก้องกังวานไม่ได้หายไปไหน และความรักที่ร้องดังขับขานผ่านสายลม ที่มันต้องดังมาจากมนัสที่มองดูเธออยู่ที่ไหนสักแห่ง รวมทั้งความฝัน ความหวัง ที่เขาเคยมอบพลังให้กับเธอ มันยังอยู่...ยังรู้สึกได้มิใช่หรือ ? ... นั่นพอที่จะทำให้หญิงสาวในภาพที่หมองเศร้าคลายยิ้มออกมาบางๆ เธอหลับตา ลิ้มรสความรักผ่านสายลมของเกลียวคลื่น รู้สึกเหมือนมนัสกำลังโอบกอดเธอไว้เช่นเคย ใช่แล้ว ... มนัสจะยังอยู่ ยังอยู่ในหัวใจของเธอ อยู่ในทุกลมหายใจเข้าออก ...และก็จะอยู่กับเธอตลอดไป... “มิ้นสัญญา...มิ้นจะอยู่อย่างมีความสุข สัญญาค่ะพี่นัส...”             - + - + - + - + - + - +  . . . . . ~ %  ... จบ ....  ~ %   . . . . .  + - + - + - + - + - + - + -          กับสิ่งดีๆที่มีเธอข้างกายไม่เคยจะห่างหายไป เธอคือความหวัง คือความสดใส มอบความรักทุกยามคอยห่วงใย เธอเท่านั้น ที่ให้ฉันได้ทุกอย่าง เธอคนนั้น ผูกฝันที่สวยงาม          ในเมื่อยามอ่อนแอท้อแท้และผิดหวัง ก็ยังมีเธอคอยเคียงข้าง อยู่เป็นพลัง เป็นกำลังใจ ตราบจนฉันได้ยิ้มสู้ต่อไป.... เธอคนนี้ ที่ให้ฉันได้ทุกอย่าง เธอที่แสนดี จะขอมีเพียงเธอ          ไม่มีใครคนใด ที่ฉันเคยพบเจอ มีค่าเทียบเสมอเท่ากับเธอรู้ไว้ บอกรักเธออีกครั้ง ก็รักเธอดังหัวใจ ฝากไว้ให้เพียงเธอคน(เท่า)นั้น          เก็บสิ่งที่ฝัน ที่ฉันได้รับมา เธอนั้นมีค่ากว่าสิ่งไหน          ไม่มีใครคนใด ที่ฉันเคยพบเจอ มีค่าเทียบเสมอเท่ากับเธอรู้ไหม บอกรักเธออีกครั้ง ก็รักเธอดังหัวใจ มอบไว้ให้เพียงเธอผู้แสนดี ( http://www.postjung.com/music-play.php?sd=0&id=1733 ) + + + + แก้ไขเมื่อ 11 ก.ย. 48 02:05:22 จากคุณ : iNt_GaL - [ 11 ก.ย. 48 02:04:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ... เอ่อ อยากอ่านต่อไหมคะ ... เพราะคนเขียนยังลังเลค่ะ บอกตรงๆว่า ลังเล ว่าจะให้จบแค่นี้ดี หรือว่า...จะมีต่อดี เพราะไม่อยากจะใจร้ายกับนางเอกโดยการจบแบบนี้ แต่ถ้าไม่จบแบบนี้ ก็กลัวว่าจะ...ยาวเกินไป ... ช่วยคอมเมนท์กันหน่อยนะคะ ^_^ จากคุณ : iNt_GaL - [ 11 ก.ย. 48 02:08:26 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่า กึ่งๆฮะพี่ว่าอยากให้มีต่อไหมเหรอ อือ.... สำหรับอมฯ จบแบบนี้ที่จริงก็ "สมบูรณ์"แล้วค่ะ นางเอกของเรา...ก็อยู่อย่างกึ่งสุขกึ่งเศร้าต่อไป..... (ฮึๆๆ ซาดิสนี่เรา) หรืออีกใจของอมฯก็คือ...เขาไม่อยากให้มีพระเอกคนอื่นนอกจากพี่นัสอ่า! แต่ถ้าจะเขียนต่อล่ะก็ ขอแบบหวานๆน่ารักๆนะคะพี่ มาชดเชยน้ำตาหน่อย T^T จากคุณ : อมราวตี (อมราวตี) - [ 11 ก.ย. 48 02:21:33 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จบอย่างนี้โอเคค่ะ เศร้าได้ใจ เเงๆๆๆๆๆ น้ำร่วงเผาะ จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 11 ก.ย. 48 02:35:38 ]

ความคิดเห็นที่ 7 รบกวนเพื่อนนักอ่านคอมเม้นด้วยนะคะ อยากรู้ค่ะว่า อ่านแล้วจะรู้สึกยังไง ไม่เค้ย ไม่เคย เขียนเศร้าถึงขนาดนี้ กลัวไม่บรรลุวัตถุประสงค์ของเรื่องค่ะ แหะๆ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : iNt_GaL - [ 11 ก.ย. 48 03:49:56 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ฮือๆๆๆ และแล้วก็หลงเข้ามาเป็นเหยื่อเรื่องเศร้าของโรสจนได้ ไม่ยอมยื่น notice ก่อน ขี้โกงหงะ ((แอบโวยเล็กๆ เพราะตอนนี้ชีวิตปั่น dissertation ของตัวเองก็แย่แล้วหงะ)) แต่จบได้ดีค่ะ ไม่ต้องมีต่อหรอกเนอะ ^^ จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 11 ก.ย. 48 03:56:36 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เศร้าเคล้าน้ำตา ..............ถ้าแต่งต่อขอแบบสมหวังน๊า จากคุณ : s.my - [ 11 ก.ย. 48 05:17:13 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สัมผัสได้ถึงความรักนะคะ จากคุณ : *~T S u Y u~* - [ 11 ก.ย. 48 07:03:12 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อืม ผีหรือวิญญาณเรื่องนี้ โผล่ตอนกลางวันได้ด้วยแฮะ จากคุณ : ลูนาติก - [ 11 ก.ย. 48 11:04:59 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จบเท่านี้ก็ได้แล้วล่ะ (ชอบแบบโหดๆ ด้วย) จากคุณ : scottie - [ 11 ก.ย. 48 13:12:58 ]

ความคิดเห็นที่ 13 "มนัสจะยังอยู่ ยังอยู่ในหัวใจของเธอ อยู่ในทุกลมหายใจเข้าออก ...และก็จะอยู่กับเธอตลอดไป..." ........................... เรื่องที่ดี   วิญญาณ และ ความห่วงหา ดอกไม้สำหรับผู้ประพันธ์ จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 11 ก.ย. 48 14:18:57 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มันจบ โดยสมบูรณ์แล้วนี่คะ ถ้าจะมีต่อ ก็ไม่รู้ บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าต่ออย่างไหนถึงจะสมบูรณ์กว่าตอนนี้น่ะค่ะ เศร้าจังค่ะ คุณมนัสก็คงจะรักมิ้นมากกกก ซึ้งจังเลย ((เพิ่งแต่งงานกันได้แค่ 3 เดือนเองน้า)) TT^TT จากคุณ : AdOrA (AdOrA) - [ 11 ก.ย. 48 15:08:46 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ซึ้งค่ะ เศร้าด้วย ไม่น่าพรากจากกันเร็วขนาดนี้เลย จบแบบนี้ก็สมบูรณ์แล้วน้า จากคุณ : nongwin - [ 11 ก.ย. 48 15:37:30 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ถ้าคุณโรสอยากให้คนอ่านรู้สึกเศร้าละก็ บรรลุจุดประสงค์แล้วค่ะ ส่วนตัวอ่านช่วงสุดท้ายอยู่ดีๆ อืม อะไรเค็มๆ ฟ่ะ เต่าตายไปหลายตัว คิดว่า เรื่องนี้ก็จบสมบูรณ์ในตัวมันเองอยู่แล้วน่ะค่ะ แอบต่อว่านิด ใจร้ายจัง เค้าเพิ่งแต่งกันสี่เดือนเอง ยังไม่หายข้าวใหม่ปลามันเลย จากคุณ : Urylia - [ 11 ก.ย. 48 16:35:38 ]

ความคิดเห็นที่ 17 จบแบบนี้แหละ...พี่ชอบ อิอิ(โรคจิตเปล่าหว่า) จากคุณ : อุณากรรณ - [ 11 ก.ย. 48 17:43:50 ]

ความคิดเห็นที่ 18 จบแค่นี้ก็พอแล้ว ทำร้าย จิตใจ(น้อยๆ)ของอ้อมจังเลย โรสสู้ๆนะค้า แล้วไว้เจอกันงานหนังสือนะ จากคุณ : oreocream - [ 11 ก.ย. 48 18:14:55 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ดีแล้วค่ะ ชอบมากๆเลย จากคุณ : ลูกหมู (กันตะปัณณ์) - [ 11 ก.ย. 48 19:56:10 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ชอบจังเลยค่ะ อยากอ่านต่อ ฮ่าๆๆ จากคุณ : pee_lee (จิตเดิม) - [ 11 ก.ย. 48 21:02:54 ]

ความคิดเห็นที่ 21 จบแบบนี้แหละค่ะดีแล้ว เข้ามาแวะอ่านผลงานโรสเป็นเรื่องแรก ก็โดนใจเลยอะ บอกแล้วว่าซาดิสม์ ชอบเรื่องเศร้าๆ อิอิ นิยายหรือเรื่องสั้นเรื่องไหนเศร้า ขอให้บอก แทบจะไม่พลาดเลยล่ะ จากคุณ : I aM nOt PerFecT (อุรัสยา) - [ 11 ก.ย. 48 21:34:23 ]

ความคิดเห็นที่ 22 แหะแหะ แบบว่าสงสัยในเรื่องที่คนอื่นไม่สงสัย แบบว่า จะไปศุกร์หน้า แล้วทำไม เหลือเวลาอีกแค่ 3 วันละ ถ้านับๆดูวันที่คุยกันก็คงเป้นวันจันทร์ หรือไม่ก็ อังคาร ถ้าเหลืออีก 3 วันก็น่าจะเป้นศุกร์นี้ นะ ใช่ป่าว เอิ้ก ว่าแต่เรื่องก็เศร้าอะนะ ทำให้คิดถึงรุ่นพี่ คู่นึงเค้ารักกันมาก แล้วก็ รักกันมานานแล้วพอเพิ่งแต่งงาน พี่ผู้ชายก็ต้องไปทำงานต่างจังหวัด1อาทิตย์มั้ง แล้วขากลับก็ รถชน พี่ผู้หญิงเศร้ามาก ร้องไห้ เป็นลมตลอดเลย เฮ้อน่าสงสาร จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 12 ก.ย. 48 00:13:20 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เฮื๊อก เศร้าจังเลยค่ะ จากคุณ : รียา - [ 12 ก.ย. 48 00:54:54 A:203.172.104.193 X: TicketID:103817 ]

ความคิดเห็นที่ 24 จากคุณ : อมราวตี ขอบใจนะจ๊ะ หนูอมฯ พี่ว่า...สำหรับมิ้นก็คงหาใครมาแทนมนัสไม่ได้ เหมือนกันและนะ ^__^ จากคุณ : ปุณณัตถ์ ขอบคุณมากค่ะ พี่ปุน ...มามะเดี๋ยวโรซี่เช็ดน้ำตาให้นะคะ จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) 555... บอกแล้วเป็นเหยื่อ อิอิ ...แล้วก็ พยายามเข้านะคะสำหรับ dissertation ขอบคุณค่ะ คุณ : s.my โรสก็คิดว่า ถ้าแต่งต่อ โรสก็จะให้มิ้นสมหวังค่ะ น่าสงสาร เกิดมาเป็นนางเอกโรส เหอๆ ขอบคุณค่ะ คุณ : *~T S u Y u~* ดีใจจังที่คุณซึยุสามารถรับรู้ถึงความรักที่โรสมีให้คนอ่าน (จึ๋ยๆ) จากคุณ : ลูนาติก ขอบคุณค่ะพี่หมอ คงเพราะว่าเป็นปาฏิหารย์แห่งรักล่ะมั้งคะ โฮะๆๆ จากคุณ : scottie สงสัยว่าเราจะเป็นพวกเดียวกันนะคะ คุณสก๊อตตี้ อิอิ จาก คุณ : วรุณนฤมล ขอบคุณสำหรับดอกไม้ด้วยค่ะ หอมจัง ใช่ค่ะ เป็นวิญญาณที่มาพร้อมกับความรักและความห่วงหา มนัสยังอยากที่จะมาลานางเอกด้วยตัวเอง ซึ่งมนัสเองก็คงรู้ว่า อดิศรจะมาบอกในเวลาใด ก็เลยรีบมาลาก่อนที่นางเอกจะรู้ ... จากคุณ : AdOrA (AdOrA) ถ้ามีต่อ ก็คงจะเล่าข้ามไปว่านางเอกเป็นเช่นไรหลังจากมนัสเสีย แต่ว่า..ยังไม่ได้คิดไงคะว่า นางเอกจะทำอะไรดี ระหว่างเดินทางที่มีมนัสอยู่ข้างๆ กับเลือกเดินทางใหม่ แต่ยังเก็บมนัสไว้ในความทรงจำ ที่ให้สามเดือนแล้วจากนี่ก็เพราะว่า .... คนเขียนใจร้ายค่ะ อิอิ (โทษฐานพระเอกน่ารัก) จากคุณ : nongwin สงสารมิ้นเหมือนกันค่ะ ตอนแต่งแล้วนั่งทวนอ่านอีกทีนี่ แอบน้ำตาซึมเหมือนกัน พอฟังเพลงไปด้วยแล้ว ..เหอๆ ไม่อยากบอกคนเขียนยังอินเองเลย ขอบคุณค่ะ คุณ : Urylia คงเพราะโรสอยากแต่งให้คนอ่านเศร้าแล้วก็รู้สึกเหมือนที่นางเอกรู้สึกมั้งคะ ที่ว่า แม้จะเศร้า แต่ก็ยังอบอุ่นจากความทรงจำเก่าๆ ทั้งที่โรสแต่งไว้ในตอนต้นเรื่อง คงจะสัมผัสได้ว่ามนัสน่ารักขนาดไหน แสนดีขนาดไหน อิอิ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ทุกคนจะสามารถสัมผัสมันได้ไหม 555 .. สำหรับเรื่องต่อว่า บอกแล้วคนเขียนน่ะ...โหดดด จากคุณ : อุณากรรณ แหมพี่นกขา พอๆกันน่ะแหละค่ะ อิอิ ... ไม่ค่อยได้เจอกันเลยเนอะ ไว้จะตามไปอ่านเรื่องใหม่นะคะ จากคุณ : oreocream ไว้เจอกันจ้ะ น้องอ้อม จากคุณ : ลูกหมู (กันตะปัณณ์) ขอบคุณมากค่า ไว้เจอกันเรื่องหน้านะคะ จากคุณ : pee_lee (จิตเดิม) แหม ... ถ้าแต่งต่อ กลั๊วกลัวว่าจะขี้เกียจเมคพระเอกคนใหม่ เดี๋ยวเอาอดิศรเป็นแทนซะเลย คนอ่านจะได้คิดกันว่า ... อดิศรน่ะแหละที่วางแผนส่งพระเอกไปม่องเท่ง ก๊าก ... ก จากคุณ : I aM nOt PerFecT (อุรัสยา) ติดใจ ...งั้นก็ต้องอ่านเรื่องต่อๆไปของโรซี่นะจ๊ะ แล้วจะได้ลิ้มรสความเศร้าอีกหลายรูปแบบ อิอิ จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ ขอบคุณค่า โรสใช้คำผิดเอง ขอบคุณมากๆเลย สำหรับเรื่องจริง...เป็นโรส โรสก็คงรับไม่ได้อะ แต่ก็ต้องยืนหยัดต่อไปให้ได้จริงไหมคะ เพราะว่า...เขาจะต้องอยากให้เราอยู่อย่างมีความสุขมากกว่าอยู่แล้ว ... จากคุณ : รียา อ่า ... มามะให้ยืมอกซบ อิอิ ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ ^__^ แก้ไขเมื่อ 12 ก.ย. 48 01:02:34 จากคุณ : iNt_GaL - [ 12 ก.ย. 48 01:00:40 ]

ความคิดเห็นที่ 25 อืม..โดยส่วนตัวก็ไม่ค่อยชอบเรื่องเศร้าอ่ะค่ะ แต่ว่าเรื่องนี้ก็"สมบูรณ์"แล้วน้า แต่ว่า..เศร้าจัง T-T จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 12 ก.ย. 48 09:04:39 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เศร้า.................มากๆ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 13 ก.ย. 48 14:48:12 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เศร้าจังง่ะ T____T จากคุณ : ปลายตะวัน (ply_ตะวัน) - [ 18 ก.ย. 48 18:36:57 ]