ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่3 ชลันทรปฏิเสธตัวเองไม่ได้เลย ว่าเขาคงจะไม่มีสิทธ์ทำให้เจติยาหันมาสนใจเขาแล้ว หลังจากวันที่ไปดูภาพยนตร์ด้วยกันนั้น กันติทัตนั้นเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวของเธอได้ อย่างไม่ขัดเขิน เพราะในความที่กันติทัตนั้นก็เป็นเพื่อนของเขานั้นเอง ไม่ว่าชลันทรจะไปบ้านของเจติยาตอนไหน เขาจะต้องเห็นกันติทัตอยู่ทานข้าวหรือไม่ก็มานั่งเล่น และสอนการบ้านให้เจติยาด้วย เขามองแล้วก็รู้สึกขัดใจ นี้คงเป็นเพราะความผิดของเขาที่ปล่อยเธอใช่ไหม “พี่ลัน แม่ให้เข้าไปข้างในบ้านค่ะ” เจตปรียา เรียกชลันทรแทนมารดาของเธอ “แจนเข้าไปก่อนเดี่ยวพี่ตามเข้าไป” ชลันทรยืนมอง พวกเขาทั้งคู่ก่อนที่จะเดินเข้าไปในบ้าน เป็นจังหวะเดียวกันที่ เจติยากับ กันติทัตเดินเข้าบ้าน เจติยาเมื่อเห็นชลันทร เธอเดินเลี่ยงไปหามารดาทิ้งกันติทัตรับหน้ากับชลันทรอยู่ 2 คน พวกเขายิ้มให้ซึ่งกันและกัน แต่แววตาของชลันทรนั้น เยือกเย็นและแสดงความไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน ไม่ทันที่พวกเขาจะเอ่ยปากคุยกัน เสียงของเจติยาดังออกมาเรียนให้พวกเขาไปยังห้องนั่งเล่นที่อยู่บริเวณโถงทางซ้ายมือของบ้าน ทุกๆวันหยุดเป็นที่ทราบกันว่ามารดาของเจติยาและเจตปรียาจะเป็นลงมือ ทำอาหารว่างเอง ซึ่งวันนี้อาหารว่างที่จัดมาเป็นปั้นขลิบชิ้นเล็กๆวางรองด้วยใบผักกาดขนาดพอคำ นอกจากนั้นยังมีข้าวตังหน้าตั้ง ที่มาเป็นชิ้นเล็กๆ พร้อมกับน้ำราดที่ข้นอยู่ในชาม และน้ำกระเจี๊ยบที่แช่เย็นไว้ บิดาของทั้ง2สาวนั่งพูดคุยกับชายหนุ่มทั้ง 2 คนก่อนที่บรรดาสาวๆ จะเอามานั่งรวมกัน เจติยานั่งฟังเรื่องงานที่ผู้ใหญ่คุยกันไม่ค่อยจะรู้เรื่องเท่าไรนัก เพราะเธอยังไม่ได้ลงมาสัมผัสกับเนื้องาน เธอจึงหันไปสนใจกับนิตยสารที่วางไว้บนโต๊ะแทน เจจิยานั่งอยู่ตรงนั้นสักพัก แล้วเดินออกไปที่ห้องครัว เพื่อไปหยิบขนมเค้กที่เธอซื้อเมื่อวานมาทาน “นี่ยายเจ จะไม่ทานข้าวเย็นหรอ เล่นทานของว่างซะเยอะขนาดนี้” แจนบ่นเอากับน้องสาวที่ทานเยอะเกินไป “ไม่เป็นไรหรอก พี่แจน เดี่ยวอีกสักพัก เจต้องไปทำการบ้านต่อแล้ว ใช้สมองมากๆ ลงมาอีกทีทานข้าวเย็นได้สบาย” เจตอบพี่สาวของเธอแล้ว จึงขอตัวไปทำการบ้านที่ห้องหนังสือต่อ แม่ของเธอส่ายหน้าช้าๆ แล้วกลับเข้ามาในวงสนทนาอีกครั้ง แก้ไขเมื่อ 11 ก.ย. 48 21:54:33 แก้ไขเมื่อ 11 ก.ย. 48 21:50:28 จากคุณ : ลาเวนเดอร์ (belle_deux) - [ 11 ก.ย. 48 18:16:16 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เจติยานั่งทำการบ้านไปสักพัก เธอเดินไปหยิบหนังสืออ่านเล่นมานั่งอ่าน ทำให้เธอไม่ได้สังเกตว่ามีคนเดินเข้ามาในห้อง “แม่เหรอคะ เดี่ยวเจตามไป ขออ่านหนังสือให้จบก่อนนะคะ” เจติยาคิดว่าแม่ของเธอมาตามทานข้าว “น้องเจคะ ว่างคุยกันพี่ไหมคะ” ชลันทรเอ่ยขึ้นมา เจติยาตกใจมากเพราะคิดไม่ถึงว่าจะเป็นเขา “พี่ลัน เดี่ยวออกไปนั่งคุยกันข้างนอกดีกว่าไหมคะ” เจติยาเดินเลี่ยงออกมาจากห้องหนังสือ แล้วมานั่งตรงเก้าอี้บริเวณครึ่งวงกลมของโถงชั้น2 เธอนั่งลงตรงเก้าอี้ยาวตัวกลาง “พี่ลันมีอะไรค่ะ เจรอฟังอยู่” เจติยาถามเขา ชลันทรมีสีหน้าอึดอัด “เจพี่ขอโทษ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกไหม พี่ไม่รู้จะบอกเจยังไง ให้เจเข้าใจพี่ แต่พี่เสียใจมากนะ ที่ทำให้เจเสียใจขนาดนั้น พี่ไม่รู้ น้องเจจะให้โอกาสพี่อีกสักครั้งได้ไหมค่ะ” ชลันทรสบตาเจติยาด้วยสายตาที่อ่อนโยน เว้าวอน เจติยาเบือนหน้าหนีสายตาของเขา เธอก้มหน้าลงโดยไม่ได้ตอบคำถาม เธอให้คำตอบเขาไม่ได้ นี่เธอกำลังสับสน กับอะไรอยู่ ทำไมเธอไม่กล้าตอบเขา เธอกลัวเขาจะเสียใจใช่ไหม ความคิดของเจติยาตีกันอยู่ในหัว เธอสบัดหน้า แล้วยืนขึ้น “พี่ลันคะ เรื่องนี้เจว่าเราอย่าพูดถึงอีกเลยคะ มันคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว พี่ลันก็รู้ว่าพี่ลันทำอะไรลงไป อย่าให้เจต้องหมดความนับถือพี่ลันเลยคะ เจเสียใจที่จะต้องบอกแบบนี้ แต่เจไม่อยากให้พี่ลันทำแบบนี้อีก สงสารผู้หญิงคนนั้นเถอะคะ เจไม่อยากเป็นคนที่น่าสงสารในสายตาคนอื่น และในสายตาพี่ลันอีกแล้ว” เจติยาเสียงดังตอบชลันทร และคำพูดของเธอ ทำให้เขาหน้าชา นี้หรือคือคำตอบของเธอ คำตอบที่เขาสมควรจะได้ ชลันทรนั่งลงอย่างหมดความหวัง โดยที่เจตปรียาเข้ามาทันเห็นเหตุการณ์นั้นพอดี เธอไม่เคยรับรู้เลยว่า คนที่ทำให้น้องของเธอ เสียใจจนแถบไม่เป็นอันเรียนเลย นั้นก็คือเขา เธอเสียใจจริงๆ ที่เคยนับถือเขาเป็นแบบอย่างในการทำงาน รวมทั้งเป็นพี่ชายของเธออีกคน “พี่ลันคะ คุณแม่เรียกคะ” แจนเดินผละไป แล้วเหมือนจะนึกอะไรได้เลยหันกลับมา “พี่ลันคะ เมื่อกี้แจนได้ยินที่ พี่ลันพูดกับยายเจ แจนได้ยินคะ แล้วแจนก็เข้าใจยายเจด้วย อย่าให้แจนพูดเลยคะ แต่พี่ลันรู้ไหมคะว่ายายเจ เขาก็ไม่อยากจะให้เป็นแบบนี้หรอกคะ ถ้าพี่ลันไม่ทำให้เขาเจ็บ” แจนพูดจบแล้วจึงเดินออกไปจากบริเวณนั้นเพื่อให้เวลาชลันทรคิดหาคำตอบด้วยตัวเอง ชลันทรเดินไปหาแม่ของ2 สาว โดยที่ไม่รู้ว่าท่านเรียกมาคุยเพราะเรื่องอะไร แต่ที่ได้รู้มาบ้างจากกันติทัตว่า เมื่อเจติยาเรียนจบแล้วอาจจะให้ไปฝึกงานที่บริษัทของเขา หรือไม่ก็ให้เธอตัดสินใจเองว่า จะเอาอย่างไร เพราะคนในบ้านไม่อยากจะไปบังคับเธอ ตามความรู้สึกของเขา เขาต้องการที่จะให้เจติยาทำงานที่บริษัทเขามากกว่า แต่ทุกอย่างก็ขึ้นอยู่กับเธอ เขาทำใจไม่ได้แน่นอน ถ้าเธอจะหนีไปไหนอีก เขาจะทนได้อย่างไร อาหารเย็นวันนี้ฝืดคอทั้งเจติยาและชลันทร เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้ทำให้เธอกระดากปากที่จะพูดกับใครได้ และที่สำคัญ เธอไม่อยากให้พ่อแม่ของเธอทราบถึงปัญหาของเธอที่เกิดขึ้น เหตุผลนั่นคือเมื่อครั้งที่แล้ว พ่อแม่ของเธอเป็นทุกข์หนักกว่าเธอหลายเท่านัก เจติยาเก็บตัวอยู่ในห้องของเธอเอง ตั้งแต่ทานอาหารเย็นเสร็จไม่มีคำพูดจา กล่าวลาเลยสักคำ กันติทัตเองที่เป็นคนขึ้นมาบอกเธอว่าจะกลับบ้านแล้ว เจติยาเดินมาส่งเขาถึงรถก่อนที่จะกลับเข้าไปในบ้าน ส่วนชลันทรกำลังเดินคุยกับเจตปรียาที่บริเวณหน้าบ้าน ในขณะที่เจติยากำลังเดินเข้าไปข้างใน ด้วยอาการที่งอนเขา เธอเป็นอะไรกันแน่นะ ไม่รัก แต่ก็งอน สงสัยเธอจะต้องไม่สบายแน่ๆ คืนนี้ก็เป็นอีกหนึ่งคือที่กันติทัตโทรมาหาเธอก่อนเวลาเข้านอน เพื่อเพียงจะบอกราตรีสวัสดิ์กับเธอเท่านั้น เจติยารู้สึกว่ากันติทัตเป็นพี่ชายที่แสนดีกับเธอ จนบ้างครั้งเธอยังสับสนว่า ทำไมเขาถึงจะต้องทำดีกับเธอมากขนาดนี้ เพราะตัวเขาก็มีสาวๆตั้งมากมาย ถึงกันติทัตจะ รวย มีเสน่ห์ยังไง เขาก็คือกันติทัตที่เงียบขรึม จนทำให้คนรอบข้างรู้สึกเกรงขาม ซึ่งแตกต่างจากชลันทรอย่างสิ้นเชิง ชลันทรจะหว่านเสน่ห์ไปเรื่อยๆ จนกลายเป็นหนุ่มเนื้อหอม เจตปรียาเปิดประตูห้องของน้องสาวแล้วเข้ามานั่งบนเตียงกับเจติยา “มีอะไรอยากบอกพี่ไหมเจ” แจนเอ่ยขึ้นหลังจากที่นั่งมองดูน้องเธอเหมอมานาน “พี่แจน เจไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำยังไงดี เจหาคำตอบไม่ได้ เจกลัว พี่แจนรู้ใช่ไหม” เจพูดน้ำเสียงสั่นจนจับได้ ทำไมเจตปรียาจะจำวันที่น้องของเธอเข้ามาร้องไห้กับเธอถึงห้องนอนไม่ได้ละ เธอจำได้ขึ้นใจเลยที่เดียวว่า เจเสียใจมากขนาดไหน ถึงน้องเธอจะไม่ได้พูดเอง แต่แววตามันฟ้องออกมาจนหมด เธอเจ็บปวดแทนน้องของเธอเสมอ ตอนนั้นเธอเองไม่รู้ว่าคนๆนั้นคือพี่ลัน หรือชลันทร เขาที่เข้ามามีบทบาทในชีวิตของเจติยาอย่างมาก แทบจะเกินฐานะพี่น้องร่วมสถาบัน จนใครๆก็คิดว่าพวกเขาเป็นคู่รักกันด้วยซ้ำไป “เจไปล้างหน้าล้างตา อาบน้ำได้แล้ว ไม่ต้องคิดมากนะเจ เดี่ยวมันก็ผ่านไปแล้ว” แจนพูดแล้วเดินออกไป เธอหยิบรูปบนหัวเตียงของเจติยาติดมือไปด้วย “รูปนี้พี่ขอแล้วกันนะเจ อย่าเก็บรูปเขาไว้ให้ตัวเองรู้สึกเจ็บ” เสียงแข็งกระด้างของแจน ทำให้เจเข้าใจได้โดยทันที “ค่ะพี่แจน ฝันดีค่ะ” เจตอบแล้วเดินเลี่ยงไปยังห้องด้านใน แจนเดินออกมาพลางถอนหายใจ ทำไม ทำไมต้องเป็นยายเจที่เจ็บด้วยนะ ใช่ว่าเธอจะไม่รู้จักแฟนสาวของชลันทร เธอรู้จักดีเลยที่เดียวว่า ผู้หญิงคนนั้น ชลันทรเทอดทูนขนาดไหน เป็นฝ่ายหญิงซะอีกที่ทิ้งชายหนุ่มไป เธออยากจะหัวเราะพร้อมร้องไห้เลยทีเดียว เพราะความสะใจที่ชลันทรเสียใจ และความสงสารน้องของเธอ ที่จะต้องเสียน้ำตาให้ผู้ชายไม่มีค่าคนนั้น เจติยาพร่ำบอกตัวเองให้เข้มแข็ง ชลันทรนั้นไม่มีอิทธิพลอะไรกับเธออีกแล้ว อย่าร้องไห้ อย่าเสียใจ เธอต้องเดินหน้าต่อไป เมื่ออาทิตย์ที่แล้วแม่ของเธอได้เกริ่นๆเรื่องที่จะไปเรียนต่อปริญญาโท ให้เธอตัดสินใจว่าจะไปเรียนต่อหรือทำงานที่บริษัทของเพื่อนพ่อเธอ โดยที่แม่ไม่ได้บอกว่าเป็นบริษัทของชลันทร เพราะท่านเห็นว่าพวกเขาสนิทกันดี และถึงเจติยาจะตัดสินใจอย่างไรก็ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว เช้าวันรุ่งขึ้น เป็นวันหยุด ที่เธอได้มีโอกาสพักผ่อนอย่างเต็มที่ เธอเลือกที่จะอยู่บ้านดูแลต้นไม้ที่เธอปลูกเอาไว้ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นไม้ดอก อย่างเช่น ดอกกุหลาบ และดอกมะลิ ส่วนด้านหลังของสวนจะมีศาลาเล็กๆ อยู่บนน้ำตกจำลอง ซึ่งเป็นสถานที่ประจำของเธออีกทีหนึ่ง เพื่อนๆของเธอ ถ้ามาที่บ้านแล้วไม่เจอเธอในตัวบ้าน ก็จะต้องเจอเธอที่ศาลานี้แน่นอน และอย่างที่รู้กันว่าอีกคนที่รู้ก็คือชลันทร ชลันทรเดินมาพร้อมกับถุงใส่เค้กร้านอร่อย และเป็นที่ชื่นชอบของเจติยาด้วย “น้องเจ ทำไมมานั่งตรงนี้คนเดียวละคะ” ชลันทรถามอย่างสงสัย “ทำไมละคะ พี่ลัน พอดีเจมีเรื่องให้คิดนิดหน่อยคะ เลยมานั่งเล่น นั้นพี่ลันซื้ออะไรมาคะ” เจติยาถามทั้งๆที่เห็นถุงใส่ของที่มีชื่อร้านเค้กชื่อดัง “พอดีพี่ขับรถผ่าน แล้วจำได้ว่าเจชอบทานเค้กร้านนี้เลยซื้อมาฝาก พอดีว่าวันนี้ที่ร้านมีบาวารัวส้มด้วย” ชลันทรพูดอย่างเอาใจเจติยา “ขอบคุณนะคะ พี่ลัน” เธอรับถุงมาจากเขา “เดี่ยวเข้าบ้านเถอะคะ เจออกมานานแล้วด้วยคุณแม่เป็นห่วง” เธอพูดเสร็จก็เดินนำชายหนุ่มไป เจติยาเดินไปยังห้องครัวเล็กที่มีอุปกรณ์ทำพวกเบเกอรี่อยู่ครบครัน ที่อยู่ในบริเวณบ้าน เธอเอากล่องขนมไปแช่ไว้ในตู้เย็นที่อันแน่นไปด้วยผลไม้ที่หั่นไว้พร้อมรับประทาน และมีนมและซีเรียลสำหรับอาหารเช้าง่ายๆ และรีบร้อน โดยเฉพาะเธอที่มักจะตื่นสายเป็นประจำ จนเพื่อนๆเข้าใจเวลาที่เธอกระหืดกระหอบเข้าห้องเรียนตอนเช้า ชลันทรเดินตามเข้าไป เขาต้องการจะคุยกับเธอตามลำพัง แต่ดูเหมือนเธอไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดคุยเลย บางที่เขาควรจะต้องเริ่มทำใจกับท่าทีของเธอที่ห่างเหินของเธอแล้วหรือเปล่า “เจ พี่ว่าเรามาคุยกันดีๆ ได้ไหม” เสียงเขามีแววเว้าวอน “ก็ได้คะ พี่ลันมีอะไรคะ เจไม่ค่อยว่าง” เธอรีบตอบอย่างตกใจ “คะ พี่รู้ว่า เจมีรายงานชิ้นสุดท้ายที่จะต้องทำ พี่ขอเวลาไม่มากหรอกคะ” เขาทรุดตัวลงนั่งตรงเก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุด “เจ เรากลับมาเป็นเหมือนเดินไม่ได้เลยหรอคะ” เขาพยายามมองไปที่ตาของเธอ เจมีทำทางอึดอัด “เจว่า เราอย่ามาคุยกันถึงเรื่องนี้เลยคะ พี่ลัน” เธอตอบเลี่ยง แต่วันนี้เขาจะไม่ยอมเธออีกแล้ว “น้องเจ มองตาพี่แล้วตอบพี่ได้ไหมคะ” เสียงเขา เข้มและดุดันขึ้น “ก็ได้คะ พี่ลัน เจไม่ได้ชอบพี่ลันแล้ว เจขอให้พี่ลันออกไปจากชีวิตเจได้ไหมคะ เจไม่รู้ว่าพี่ลันจะเอายังไงอีก อย่าที่เจบอกพี่ลันไปแล้ว เจเหนื่อยที่จะต้องวิ่งตามพี่ลันแล้ว” เจติยาพูดแล้วก็น้ำตาไหล เสียงสั่นเครือ “พี่ลันคะ เจขอโทษ เจเสียใจ” ชลันทรเข้ามาโอบกอดเธอ เจติยาร้องไห้ตัวสั่น สายตาของเขาแห้งแล้งและเจ็บปวดมาก เขาอยากจะร้องไห้กับเธอเหลือเกิน แต่เขาจะต้องเข้มเข็งไว้ เพราะเธอ เจติยา “เจ อย่าร้องไห้อีกเลย” เขากอดเจติยาแน่นขึ้น “เพล้ง!!!!!” เสียงจานตกแตก ทำให้ทั้งคู่ผละออกจากกัน โดยที่เจติยา ผลักเขาออกไปอย่างรวดเร็ว “พี่แจน จะเอาอะไรคะ เดี่ยวเจอหยิบให้” เจพูดตะกุกตกะ “พี่จะมาบอกให้เราไปแต่งตัวได้แล้ว เมื่อวานสัญญาว่าจะไปช่วยพี่เลือกชุดราตรีไงจ๊ะ แล้วนี้พี่ทัตมารอเราอยู่ที่ห้องรับแขกนะ” แจนเข้ามาขัดจังหวะได้พอดี เจติยาเดินไปยังห้องรับแขกทันที โดยที่ไม่ทราบว่าคน2คนที่อยู่ในห้องครัวกำลังมองหน้ากันด้วยความไม่พอใจ โดยเฉพาะแจน ตีหน้าไม่พอใจชลันทรตั้งแต่เห็นเขาตั้งแต่แรก “เมื่อไรพี่ลัน จะเลิกยุ่งกับยายเจ ซะที แจนสงสารน้อง” แจนมองเขาด้วยสายตาโกรธแล้วเดินออกไป ชลันทรเห็นดังนั้นแล้วถอนหายใจ มันไม่ง่ายแล้ว ที่จะได้หัวใจของเจติยาคืนมา โดยที่มีเพื่อนของเขาเข้ามาสนใจเจติยาด้วยแล้ว เขาไม่อยากเสียเธอไปให้เพื่อนของเขา ไม่ว่าเพื่อนของเขาจะดีแค่ไหน ชลันทรเดินเข้าไปให้ที่ห้องรับแขกทันที “อ้าว ไม่คิดว่านายจะมาที่นี้ เห็นเมื่อวานนัดสาวๆไว้ไม่ใช่หรอ” กันติทัตแซวเพื่อนของเขา “ยกเลิกนัดไปแล้ว นายละว่างมากหรือไง ถึงไปๆ มาๆ ไม่ไปจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินละ” เขาพูดด้วยเสียไม่พอใจ “เออ เรื่องนั้นเรื่องเล็ก เราBook ตั๋วไว้เรียบร้อยแล้ว ไม่ต้องห่วง แล้ววันนี้ที่มาเนี่ย เพราะแจนนัดไว้ให้เป็นสารถีขับรถให้” กันติทัตพูดอย่างอารมณ์ดี ชลันทรมองเจติยาที่มีสีหน้ามีความสุขมากกว่าตอนคุยกับเขาซะอีก พอดีว่าเจตปรียาเดินมาจึงทำให้บทสนทนาหยุดลง “ไปกันเถอะคะ คุณทัต เดี่ยวยายเจต้องรีบกลับมาทำรายงาน” แจนพูดแล้วดุนหลังน้องของเธอเดินไปกับ กันติทัต “พี่ลันคะ กลับก่อนเถอะคะ คุณพ่อคุณแม่กว่าจะมาคงค่ำๆ เห็นบอกว่าจะไปงานของบริษัทพี่ลันไม่ใช่หรอคะ” แจนเดินออกไปทันที โดยไม่สนใจชลันทร ชลันทรอารมณ์ไม่ดีเป็นอย่างมาก เพราะเขารู้แน่ชัดแล้วว่า แจนคงไม่มีทางให้เขาเข้าใกล้เจ อีกแน่นอน ชลันทรเดินตรงไปที่รถของเขาแล้ว ขับออกไปอย่างรวดเร็วตามความโกรธที่คุกรุ่นอยู่ภายในใจ แก้ไขเมื่อ 11 ก.ย. 48 22:04:24 แก้ไขเมื่อ 11 ก.ย. 48 21:53:56 จากคุณ : ลาเวนเดอร์ (belle_deux) - [ 11 ก.ย. 48 18:17:34 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เริ่มงงๆ ตกลงยังไงกันแน่ พระเอกนางเอกเรื่องนี้ แบบว่าอ่านแล้วรู้สึกเสียfeelกะพระเอกมากค่ะ ไม่ได้เรื่องเลย... เหมือนพวกหมาหวงก้างไรงี้อะ แบบจริงๆแล้วรักนางเอกจริงๆรึเปล่า ยังไม่เห็นรู้สึกได้เลยอะค่ะ ^^ แก้ไขเมื่อ 11 ก.ย. 48 19:02:08 จากคุณ : I aM nOt PerFecT (อุรัสยา) - [ 11 ก.ย. 48 19:00:53 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เชียร์กันติทัตเหมือนเดิม จากคุณ : nongwin - [ 11 ก.ย. 48 19:57:01 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ยังงงอยู่ ผู้ชายที่โทรศัพท์มาตอนแรกสุด ไม่ใช่ชลันทรใช่ไหม จากคุณ : scottie - [ 12 ก.ย. 48 00:26:16 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อืม เลิกกะแฟน เพราะโดนทิ้ง แล้วกลับมาหาคนที่เห็นค่าของเรา จะมองว่าน่าเกลียดก็ได้ มองว่า ไม่น่าเกลียดก็ได้เนาะ เอาเป็นว่ารออ่านต่อไปละกัน จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 12 ก.ย. 48 00:32:52 ]

ความคิดเห็นที่ 7 นางเอกจะยอมใจอ่อนให้กับพระเอกมั้ยนะ ตามลุ้นจ๊ะ มาอ่านและลงชื่อเป็นกำลังใจให้จ๊ะหนูเบลล์ จากคุณ : ต้นข้าว (tonkho-w) - [ 12 ก.ย. 48 17:54:42 ]