ความคิดเห็นที่ 1 แว่นมหัศจรรย์ โดย  ด๋ง          จอร์จ เป็นหนุ่มนักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง เขากำลังศึกษาวิจัยเกี่ยวกับเรื่องรังสีเอ็กซเรย์ แต่การวิจัยของเขานั้นแตกต่างไปจากคนอื่นๆที่เขาทำกัน มันแปลกประหลาดและพิสดารมาก เพราะเขาได้คิดดัดแปลงแว่นกันแดดอันหนึ่งให้แตกต่างไปจากแว่นกันแดดธรรมดาๆ ทั่วๆไป นั่นก็คือ          เขาได้คิดประดิษฐ์เครื่องเอ็กซเรย์ขนาดจิ๋วติดไว้ที่แว่นกันแดดอันนั้น ด้วยจุดประสงค์เพื่อให้ผู้ที่สวมใส่สามารถมองเห็นส่วนประกอบภายในร่างกายมนุษย์ที่เขากำลังมองอยู่ ที่สำคัญ จอร์จต้องการจะใช้แว่นนี้มองแต่ร่างกายของผู้ชายเท่านั้น เขาจึงใช้เวลาศึกษาวิจัยอยู่นานหลายปี          " มันน่าจะมีวิธีสิน่า "          จอร์จคิด          ในที่สุด เขาก็ได้ค้นพบว่า ในตัวคนแต่ละคนนั้นมีคลื่นไฟฟ้าที่แตกต่างกัน ในตัวผู้ชายและผู้หญิงก็จะมีลักษณะของคลื่นไฟฟ้าที่ไม่เหมือนกัน ทั้งนี้ก็ด้วยปัจจัยทางสรีระ ฮอร์โมนเพศ โครโมโซม ยีนส์ และอื่นๆ          ดังนั้น เขาจึงวางระบบคลื่นไฟฟ้าในแว่นกันแดดให้ตรงและสัมพันธ์กับคลื่นไฟฟ้าในตัวของผู้ชาย เขาจึงสามารถเอ็กซเรย์แต่เฉพาะผู้ชายได้ แต่เพียงแค่นั้นยังไม่พอ เพราะจอร์จเป็นเกย์ ดังนั้น เขาจึงต้องการใช้แว่นนี้กับคนที่เป็นเกย์เท่านั้น ด้วยจุดประสงค์เพื่อดูว่าบรรดาคนมากมายที่เขาพบปะมีใครบ้างที่เป็นเกย์ แต่เขาก็มิได้มีจุดประสงค์เพื่อที่จะทำลายหรือเปิดโปงความลับของบุคคลเหล่านั้นแต่อย่างใด มันเป็นเพียงความรู้สึกลึกๆส่วนตัวที่เขาอยากจะรับรู้เพียงเท่านั้น          จอร์จได้ประสบความสำเร็จอีกครั้ง เขาค้นพบและประดิษฐ์แว่นดังกล่าวได้ ด้วยกลักการที่ว่า คนที่เป็นเกย์จะมีโครโมโซมที่แตกต่างไปจากคนปกติธรรมดาทั่วๆไป ซึ่งในโครโมโซมนี้จะมีระบบคลื่นไฟฟ้าที่ปรวนแปร เขาจึงใช้จุดนี้มาประดิษฐ์และปรับปรุงแว่นของเขาให้มีประสิทธิภาพยิ่งขึ้น          " ใช่แล้ว... มันทำได้จริงๆ "          แว่นเอ็กซเรย์ของจอร์จจะใช้ได้ก็ต่อเมื่อผู้สวมใส่เป็นเกย์ และใช้แว่นจ้องมองดูเฉพาะคนที่เป็นเกย์เหมือนกันเท่านั้น เพราะถ้าใช้มองคนที่ไม่ได้เป็นเกย์ ก็จะเห็นภาพเหมือนกับสวมแว่นกันแดดธรรมดาๆ แต่ถ้าใช้มองคนที่เป็นเกย์ คลื่นไฟฟ้าภายในตัวผู้สวมใส่ก็จะกระตุ้นให้เครื่องมืออิเลคโทรนิคส์บนตัวแว่นทำงานแล้วส่งรังสีเอ็กซ์เรย์ไปยังจุดเป้าหมาย และสะท้อนกลับมาปรากฏเป็นภาพบนเลนส์ของแว่น ให้ผู้ที่สวมใส่ได้เห็นภาพ ภาพที่ปรากฏนั้นจะเป็นรูปโครงกระดูกภายในร่างกายของชายผู้ที่ถูกจับตามองอยู่          " ให้ตายเถอะ...มันเยี่ยมยอดจริงๆ "          จอร์จภูมิใจกับประดิษฐกรรมของตนเองเป็นอันมาก เขาสวมใส่แว่นเอ็กซ์เรย์แล้วเดินไปตามท้องถนนในเมืองเพื่อทดสอบประสิทธิภาพการใช้งานของแว่น เขามองดูผู้คนมากมายทั้งชายหญิง เด็ก และคนแก่ ที่เดินไปเดินมาแล้วก็พบว่าแว่นเอ็กซ์เรย์นี้ทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพยิ่ง เพราะยามที่เขามองดูผู้คนทั่วไปจะเห็นว่าส่วนใหญ่นั้นเป็นปกติ แต่จะมีบางคนที่เขามองเห็นเป็นโครงกระดูกเดินไปเดินมา ซึ่งจอร์จก็แน่ใจได้ว่า โครงกระดูกที่มีชีวิตเหล่านั้นคือชายที่เป็นเกย์นั่นเอง          จอร์จหยุดยืนมองดูชายชราผู้หนึ่งซึ่งนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่หน้าร้านตัดผม ภาพของชายชราที่ปรากฏผ่านแว่นของจอร์จนั้นเป็นภาพโครงกระดูกที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ ซึ่งเขาก็รู้ได้ทันทีว่า ชายชราผู้นี้ต้องเป็นเกย์อย่างแน่นอน          แต่ความปรารถนาของจอร์จยังไม่สิ้นสุด เพราะการมองเห็นโครงกระดูกเดินไปเดินมานั้น มันเป็นภาพที่ไม่ค่อยน่าดู สิ่งที่เขาต้องการหาใช่การมองเห็นคนที่เป็นเกย์เป็นโครงกระดูกไม่ เขาต้องการเพียงแค่มองเห็นคนที่เป็นเกย์อยู่ในสภาพเปลือยกายล่อนจ้อน ไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ปกปิดเท่านั้น          " นั่นสิ... มันน่าจะทำเช่นนั้นได้ "          จอร์จเริ่มติดประดิษฐ์และปรับปรุงแว่นเอ็กซเรย์ของเขาอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าการศึกษาและวิจัยครั้งนี้จะยากลำบากมากกว่าที่ผ่านมาหลายเท่านัก เขาครุ่นคิดอยู่หลายวิธีก็ติดไม่ออก เขาเปิดตำราทางวิทยาศาสตร์หลายแขนงก็ตีคำถามไม่แตกว่า ทำอย่างไรจึงจะให้เสื้อผ้าที่มองเห็นนั้น เลือนลางหรือจางหายไปได้เลย          " มันคงเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะ "          จอร์จรู้สึกผิดหวังและท้อแท้เป็นที่สุด มันเหมือนกับว่าสิ่งที่เขาพากเพียรพยายามและลงทุนลงแรงมาหลายปีนั้นมันไร้ค่า จอร์จเกือบจะตัดสินใจล้มเลิกโครงการนี้ไปแล้ว แต่...          ในวันหนึ่ง สิ่งมหัศจรรย์ก็ได้บังเกิดขึ้นกับจอร์จอย่างที่เขาไม่คาดคิด วันนั้น ด้วยความงัวเงียและอ่อนเพลีย เขาเผลอวางแว่นเอ็กซเรย์ไว้บนโต๊ะซึ่งมีอุปกรณ์การทดลองทางวิทยาศาสตร์และสารเคมีมากมายหลายชนิดเรียงรายอยู่เต็ม เขาหันไปหยิบของบนชั้นด้านบนและหนังสือเล่มหนึ่งก็ร่วงหล่นลงมาบนขวดสารเคมีต่างๆบนโต๊ะจนล้มแตกกระจาย น้ำยาเคมีมากมายหกผสมปนเปกันและเจิ่งนองท่วมแว่นเอ็กซเรย์จนชุ่มโชก          " โอ... พระเจ้า !!! "          เขาอุทานพลางหยิบแว่นนั้นขึ้นมาแล้วรีบใช้ผ้าสะอาดซับน้ำยาเคมีที่เลอะอย่างฉับพลัน เขาไม่สามารถจะนำมันไปล้างได้เพราะจะทำให้เครื่องอิเลคโทรนิคส์เสียหาย          จอร์จสวมใส่แว่นเอ็กซเรย์ดู แต่ก็ยังไม่เห็นความผิดปกติหรือเสียหายแต่อย่างใด ถึงกระนั้น ความกังวลก็ยังไม่หายไปจากจิตใจของเขา          " โอ... ไม่น่ะ มันต้องใช้การได้เหมือนเดิมสิ "          เขาตื่นตระหนก ก่อนจะตัดสินใจใส่แว่นออกไปข้างนอกบ้าน          และแล้ว ในทันใดกันนั้นเอง จอร์จก็ต้องตะลึงงันในสิ่งมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้นกับเขา เพราะแว่นเอ็กซเรย์นั้นมันเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมแล้ว มันไม่ใช่แว่นที่มองเห็นคนที่เป็นเกย์เป็นเพียงโครงกระดูก แต่เขามองเห็นคนที่เป็นเกย์ไม่ใส่เสื้อผ้า...!!!          " โอ... พระเจ้า พระเจ้า ??? "          เขาอุทานด้วยความตะลึงพลางจ้องมองไปยังชายหนุ่มหลายคนที่เปลือยกายล่อนจ้อนเดินไปเดินมาตามที่ต่างๆ บางคนก็กำลังขึ้นรถโดยสาร บางคนก็กำลังเรียกรถแท็กซี่ บางคนกำลังรับประทานอาหาร บางคนกำลังอ่านหนังสือ และบางคนก็กำลังเดินไปกับเพื่อนที่ไม่ใช่เกย์ คนเหล่านี้ปะปนอยู่กับคนอื่นๆที่ใส่เสื้อผ้าตามปกติ          " โอ... มันช่างมหัศจรรย์และวิเศษจริงๆ "          จอร์จถอดแว่นออกมองด้วยตาเหล่าแล้วใส่แว่นมองสลับกันอยู่อย่างนี้หลายครั้งหลายคราอย่างไม่เชื่อสายตา เขาดีใจเป็นที่สุด เขาคิดว่ามันคงเป็นเพราะสารเคมีหลายชนิดที่เขาทำมันหกใส่แว่น สารเคมีเหล่านั้นคงทำปฏิกิริยากันแล้วเคลือบเลนส์ของแว่นเอาไว้ การที่สารเคมีเหล่านั้นจะผสมปนเปกันอย่างเหมาะเจาะจนเกิดผลเช่นนี้ได้คงมีโอกาสเพียงแค่ 1 ในหลายล้านเท่านั้น นับว่าเขาช่างโชคดีเป็นที่สุด          " โอ..พระเจ้า.. ผมทำสำเร็จแล้ว "          จอร์จกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจเปนอันมาก เขารู้สึกตื่นเต้นและปลื้มปิติกับผลสำเร็จของตนเองเป็นอย่างยิ่ง มันเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่มหัศจรรย์ที่สุดในโลกก็ว่าได้ เพราะแว่นอันนี้มันไม่ใช่แว่นกันแดดธรรมดาๆอีกต่อไปแล้ว บัดนี้มันได้กลายเป็นแว่นเอ็กซเรย์เฉพาะคนที่เป็นเกย์เท่านั้น ซึ่งเขาสามารถมองเห็นคนที่เป็นเกย์เดินเปลือยกายล่อนจ้อน โชว์เรือนร่างกันตามท้องถนนปะปนกับคนทั่วไปที่สวมเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายหลายหลากสี จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 11 ก.ย. 48 18:39:28 ]

ความคิดเห็นที่ 2          ภาพที่ปรากฏแก่สายตาของจอร์จนั้นติดตาตรึงใจเขาเป็นอันมาก นับแต่วันนั้นเป็นต้นมา จอร์จก็สวมแว่นดังกล่าวติดตัวอยู่แทบจะตลอดเวลา ในทุกๆวัน เขาจะออกจากบ้านแต่เช้า และตระเวณไปตามสถานที่ต่างๆเพื่อมองดูผู้คนมากมาย สิ่งสำคัญคือ เขาต้องการจะใช้แว่นนี้มองหาชายหนุ่มรูปหล่อที่เขาถูกใจ          จอร์จเดินไปตามท้องถนนจนกระทั่งถึงร้านตัดผม เขามองไปยังชายชราผู้หนึ่งซึ่งนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่หน้าร้านเป็นประจำทุกวัน คราวก่อนที่จอร์จมองผ่านแว่น เขาเห็นชายชราผู้นี้ในสภาพที่เป็นโครงกระดูกสีขาวโพลน แต่คราวนี้ เขากลับมองเห็นชายชราผู้นั้นอยู่ในสภาพที่เปลือยกายล่อนจ้อน เขายังคงนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ต่อไปโดยไม่รู้เลยว่าจอร์จมองเห็นเขาในสภาพเปลือยกาย จอร์ยิ้มให้กับชายชราผู้นั้น ซึ่งชายชราผู้นั้นก็มตอบ พร้อมส่งสายตาเย้ายวนและทำท่าจะลุกตามมา แต่จอร์จรีบเดินหนีไปเสียก่อน          จอร์จเดินมาจนกระทั่งถึงแผงขายหนังสือแห่งหนึ่ง เขายืนอ่านหนังสืออยู่ครู่ก็มีชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เดินมาอ่านหนังสือที่แผง จอร์จค่อยๆชำเลืองมองชายผู้นั้น เขาเห็นชายหนุ่มผู้นั้นหน้าตาเหล่อหลา ที่สำคัญ จอร์จมองเห็นเขาไม่ใส่เสื้อผ้า เขายืนเปลือยกายอวดสัดส่วนอันวดวามตาให้จอร์จดูเพียงผู้เดียว เรือนร่างของเขาดูบึกบึนสมชายชาตรี ส่วนสำคัญของเขานั้นสวยงามมาก จอร์จมองดูอย่างไม่กระพริบตาจนชายผู้นั้นหันมามองจอร์จและแสดงทีท่าไม่พอใจ หากจอร์จไม่สวมแว่นอันนี้ เขาก็คงไม่มีโอกาสได้เห็นอะไรดีๆ และก็คงจะไม่รู้ว่าชายผู้นี้เป็นเกย์ เพราะเรือนร่างและท่าทางของเขานั้นเป็นแมนมาก แต่จากแว่นตาอันนี้ ทำให้จอร์จมั่นใจว่า ชายผูนี้ต้องเป็นเกย์อย่างแน่นอน          เพื่อทดสอบความจริง ดังนั้น จอร์จจึงขยับกายเข้าใกล้ชายผู้นั้น ชายหนุ่มรูปงามขยับกายหนีห่างไปเล็กน้อย จอร์จยืนมองดูเรือนร่างเขาจนทั่วก่อนจะยื่นมือไปสัมผัสแขนเขา ชายผู้นั้นรีบกระตุกแขนกลับพร้อมทำตาขวางใส่จอร์จ แต่จอร์ไม่ยอมลดละ เขามองดูบั้นท้ายของชายผู้นั้นและเห็นไฝเม็ดหนึ่ง เขาจึงพูดไปว่า          " บั้นท้ายคุณสวยมาก แถมมีไฝอยู่เม็ดหนึ่งด้วย "          ชายผู้นั้นทำหน้าตกใจ          " นายรู้ได้ไง...??? "          เขาตวาด          " ผมมีตาทิพย์ "          จอร์จยิ้ม แต่ชายผู้นั้นหัวเราะ ก่อนจะพูดว่า          " นายคงเป็นพวกโรคจิตที่ชอบแอบถ้กมองคนอื่นเขาน่ะสิ "          " เปล่าเลย "          จอร์จยักไหล่พลางว่าต่อ          " ผมเพิ่งเห็นคุณครั้งแรก ยังไม่รู้จักชื่อคุณด้วย ถ้าคุณไม่เชื่อ ผมจะบอกให้คุณรู้ก็ได้ว่า ผมมีแว่นมหัศจรรย์ สามารถมองเห็นคนเปลือยกายได้ และยังรู้ด้วยว่าคนๆนั้น เป็นเกย์ "          " แก...??? "          ชายผู้นั้นโกรธจนหน้าแดง ก่อนจะรีบจ่ายเงินค่าหนังสือเล่มหนึ่งแล้วถือมันเดินจากไป          จอร์จเดินตามชายผู้นั้นไปติดๆ เขามองดูด้านหลังอันเปล่าเปลือยของชายผู้นั้นไปตลอดทาง บั้นท้ายของชายผู้นั้นกลมกลึงอวบปลั่ง ท่อนขากำยำล่ำสันเร้าอารมณ์จอร์จเปนอันมาก ชายผู้นั้นเดินมาได้สักพักก็หยุดพลางหันขวับมาและทำหน้าดุดันเข้าใส่          " ถ้านายไม่เลิกตามชั้น ชั้นจะแจ้งตำรวจให้จับนายแน่ "          เขาตวาด แต่จอร์จยิ้มพลางพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและนุ่มนวลว่า          " ถ้าคุณไม่เชื่อผม ผมก็จะให้คุณพิสูจน์ "          จอร์จพูดพลางส่งแว่นให้กับชายผู้นั้น ซ่งเขาก็ลังเลอยู่ครู่ก่อนจะพูดว่า          " ถ้าแว่นนี้มองไม่เห็นนายแก้ผ้าละก็ ชั้นเอานายตายแน่ "          " แล้วถ้ามันมองเห็นอย่างที่ผมว่าล่ะ "          จอร์จยิ้มหวาน          " ไว้ค่อยคุยกันอีกที "          ชายหนุ่มหยิบแว่นไปสวม          ทันทีที่เขาจ้องมองมายังจอร์จ เขาก็ถึงกับตะลึงงันอ้าปากค้างและตัวแข็งทื่อ ก่อนจะปล่อยหนังสือที่ถือท่ตกสู่พื้น เพราะภาพที่เขาเห็นนั้น คือร่างของจอร์จอยู่ในสภาพเปล่าเปลือย ไร้เสื้อผ้าปกปิด ชายหนุ่มมองดูเรือนร่างของจอร์จจนถ้วนทั่ว          " พระเจ้า... !! "          เขาอุทานพลางหัวเราะออกมา          " ไม่น่าเชื่อเลย มหัศจรรย์มาก มหัศจรรย์จริงๆ "          เขาถอดแว่นและใส่มันอีกครั้งสลับกันอยู่อย่างนี้หลายคราเพื่อดูภาพที่แตกต่างกัน เขาแทบไม่เชื่อในสิ่งที่ที่ตัวเองเห็นเลย          " ทีนี้คุณเชื่อผมแล้วหรือยังละ "          จอร์จว่า          ชายหนุ่มยิ้มหวานพลางพูด          " หุ่นคุณไม่เลวเลย ผมชักสนใจคุณขึ้นมาแล้วสิ ผมชื่อ โอนีล แล้วคุณล่ะ ? "          " ผมจอร์จ "          จอร์จพาโอนีลกลับมาที่บ้าน และทันที่ที่มาถึง ทั้ง 2 ก็โผเข้าหากันและจุมพิตกันอย่างดูดดื่ม แว่นมหัศจรรย์ถูกถอดวางไว้บนโต๊ะ          ทั้งคู่ได้แสวงหาความสุขกันจนกระทั่งดึกดื่นจึงหลับใหลอย่อย่างไม่รู้สึกตัว โอนีลมองไปรอบๆข้าง เขาเอื้อมมือไปยังแว่นมหัศจรรย์และหยิบมันขึ้นมาดู เขาคิดจะขโมยแว่นนี้ไป เขามีแผนการณ์อยู่ในใจแล้ว          โอนีลรีบแต่งตัวแล้วหยิบแว่นใส่กระเป๋าเสื้อก่อนจะเดินออกจากบ้านจอร์จแล้วตรงไปยังแผงขายแว่นกันแดดที่ชายหาด เขามองดูแว่นที่เหมือนกับแว่นมหัศจรรย์ของจอร์จที่เขาขโมยมา ในที่สุดเขาก็พบ เขาซื้อมันมันและรีบนำกลับเข้าไปในบ้านจอร์จอีกครั้ง จอร์จยังคงนอนหลับใหลไม่รู้สึกตัว โอนีลนำแว่นที่เขาซื้อมานั้นวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเอาแว่นมหัศจรรย์ของจอร์จมาสวมแล้วเดินจากไป          เมื่อจอร์จตื่นขึ้นและพบว่าตนเองนอนเดียวดายอยู่บนเตียงโดยไม่มีโอนีลอยู่เคียงข้าง เขาก็เริ่มสำรวจข้าวของ โดยเฉพาะแว่นมหัศจรรย์ เขาพบว่ามันวางอยู่บนโต๊ะ เขาจึงหยิบมาสวม โอนีลคงจะรีบจากไปเพราะกลัวว่าจะมีใครเห็นว่าเขามากับจอร์จ จอร์จคิด          จอร์จสวมเสื้อผ้าแล้วเดินออกมานอกบ้าน เขาขยับแว่นมหัศจรรย์ของปลอมบนใบหน้าให้เข้าที่โดยไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ เขาไม่รู้สึกเฉลียวใจเลยว่าเขามองเห็นแต่คนที่ใส่เสื้อผ้า ไม่มีผู้ชายคนไหนเปลือยกายเลย          " อึ้มม... คงไม่แปลกน่ะ วันนี้อาจเจอแต่คนที่เป็นผู้ชายแท้ๆก็ได้ "          เขากล่าวกับตัวเองพลางเดินต่อไป          จอร์จเดินมาจนกระทั่งถึงร้านตัดผม เขาเดินผ่านชายชราผู้ที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่หน้าร้านเป็นประจำไป          " พระเจ้า !!? "          จอร์จหยุดชะงัก เขาหันขวับมามองชายชราผู้นั้นอีกครั้งอย่างตกตะลึง เขากระโจนเข้าหาจนชายชราตกใจสุดขีด          " แก... แกจะทำอะไรชั้น อย่านะ "          " ลุง... ลุงใส่เสื้อผ้าเหรอ ?? "          " ก็ใส่สิวะ ไอ้โง่ !! "          " เมื่อวานชั้นเห็นลุงแก้ผ้าไม่ใช่เหรอ "          " ไอ้บ้า... "          ชายชราขว้างหนังสือพิมพ์ใส่จอร์จ          จอร์จรีบกระโดดหนีและวิ่งกลับบ้านไปในทันที เขาถอดแว่นออกดู          " ของปลอมนี่หว่า... แก... ไอ้โอนีล มันคงจะสับเปลี่ยนแว่นชั้นแล้วแน่ " แก้ไขเมื่อ 11 ก.ย. 48 18:47:15 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 11 ก.ย. 48 18:40:37 ]

ความคิดเห็นที่ 3          จอร์จโมโหสุดขีด เขารีบออกตามหาโอนีลจนทั่วเมือง ทุกซอก ทุกมุม ไม่เว้นแม้กระทั่งตามห้องน้ำในสวนสาธารณะ ซึ่งในที่สุดเขาก็พบโอนีลกำลังนอนเอนกายเล่นอย่างสบายใจอยู่บนชายหาด โอนีลสวมแว่นของจอร์จพลางทอดสายตามองดูผู้คนมากมายเดินผ่านไปผ่านมาบนชายหาดแห่งนั้น แน่นอนล่ะ ในเมื่อเขาเป็นเกย์ เขาก็ต้องมองดูผู้ชายด้วยกัน เขามองดูชายหนุ่มมากมายที่เดินเปลือยกายล่อนจ้อนปะปนกับคนปกติ เขารู้สึกมีอารมณ์เคลิ้มไหวไปกับภาพของชายหนุ่มเหล่านั้น          โอนีลนอนเล่นอยู่ได้สักพักก็หลับตา เขาคิดฝันว่าได้มีอะไรกับบรรดาชายหนุ่มเหล่านั้น เขารู้สึกเคลิบเคลิ้มวาบหวิวจนหลับใหลไปโดยไม่รู้สึกตัว          จอร์จค่อยๆย่องเข้าไปใกล้แล้วถอดแว่นมหัศจรรย์ออกจากใบหน้าของโอนีล ก่อนจะเอาแว่นกันแดดธรรมดาสวมใส่ไว้แทน เมื่อเขาได้แว่นของตนกลับคืนมาแล้วก็รีบวิ่งหนีมาอย่างรวดเร็วด้วยความดีใจ          โดยไม่ทันระวัง เขาสะดุดเข้ากับแผ่นอิฐปูพื้น และแว่นก็กระเด็นหลุดจากมือเขา มันลอยละลิ่วไปตกลงในแผงขายแว่นกันแดดที่ริมถนน          " โอ...ไม่ "          จอร์จตกใจ เขารีบวิ่งตรงไปยังแผงขายแว่นนั้นและรื้อค้นแว่นบนแผงจนกระจุยกระจายจนคนขายโกรธจัด          " นี่... นายจะบ้าแล้วเหรอ ข้าวของชั้นเสียหายหมด "          คนขายตวาดก้อง          ในที่สุด จอร์จก็ต้องจำใจควักเงินซื้อแว่นกันแดดแบบเดียวกันมาจนหมดทั้งแผง ซึ่งในจำนวนนั้นมีแว่นมหัศจรรย์ของเขาปะปนอยู่ด้วย          " ให้ตายเถอะ โอนีล แกทำชั้นแสบมาก "          จอร์จเดินหอบแว่นกันแดดนับร้อยมาตามทางกลับบ้านด้วยความหงุดหงิด เขาเดินมาได้สักพักก็ได้ยินเสียงโอนีลตะโกนไล่หลังมาแต่ไกล จอร์จหันกลับไปดู เขาเห็นโอนีลกำลังวิ่งมาทางเขาด้วยทีท่าโกรธเกรี้ยว          " ไอ้บ้าเอ๊ย...ยังจะหน้าด้านตามมาอีก "          จอร์จสบถออกมา ก่อนจะหอบแว่นทั้งหมดวิ่งหนี เขาวิ่งมาจนกระทั่งถึงหน้าร้านตัดผม ที่ซึ่งชายชราผู้หนึ่งนั้นนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่เป็นประจำ          และแล้ว... สิ่งไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น จอร์จชนกับคนขายหมากฝรั่ง และแว่นนับร้อยก็กระเด็นกระจายกันไปคนละทิศละทางแล้วตกลงบนท้องถนนจนเกลื่อนกลาด จอร์จตกใจรีบกระโจนไปหมายเก็บแว่น แต่ไม่ทันเสียแล้ว...          รถบรรทุกคันหนึ่งแล่นมาด้วยความเร็วสูง มันทับแว่นกันแดดและหมากฝรั่งเหล่านั้นจนแหลกละเอียด โอนีลตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจึงรีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว          เมื่อรถบรรทุกแล่นผ่านไปแล้ว จอร์จก็ทรุดกายลงกับพื้น และใช้มือค่อยๆกอบเศษแว่นทีแตกกระจายเกลื่อนนั้นขึ้นมาด้วยน้ำตานองหน้า เขานึกถึงความยากลำบากต่างๆนานา กว่าที่เขาจะคิดประดิษฐ์แว่นมหัศจรรย์อันนี้ขึ้นมาได้ ที่สำคัญที่สุดก็คือ ขั้นตอนสุดท้ายที่ทำให้แว่นนี้สามารถมองเห็นคนเปลือยกายได้นั้น มันเป็นเหตุบังเอิญที่เกิดจากสารเคมีหกใส่ ซึ่งมีโอกาสเกิดได้เพียง 1 ในหลายล้านเท่านั้น ซึ่งมันก็คงจะไม่มีโอกาสเกิดขึ้นอีกแล้วอย่างแน่นอน          คนขายหมากฝรั่งเห็นใจจอร์จที่ต้องสูญเสียแว่นเหล่าน้น เขาจึงไม่เอาเรื่องที่จอร์จชนเขาจนหมากฝรั่งเขาหกเสียหายเช่นกัน          ในที่สุด จอร์จก็ต้องเดินคอตกกลับบ้านอย่างเศร้าสร้อยพร้อมกับเศษแว่นมากมายในมือ          ดวงอาทิตย์อยๆลับของฟ้าไปอย่างช้าๆ และชายชราที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่หน้าร้านตัดผมก็ค่อยๆลดหนังสือพิมพ์ลง เขาสวมแว่นกันแดดอันหนึ่งไว้บนใบหน้า ชายชรายิ้ม          เขามองดูผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา โดยเฉพาะบรรดาหนุ่มๆรูปงามบางคน เพราะภาพที่เขามองเห็นผ่านแว่นนั้น มันต่างจากผว่นกันแดดธรรมดาๆทั่วๆไป เขาพับหนังสือพิมพ์เก็บแล้วค่อยๆลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะเดินจากไปอย่างช้าๆ - - - - - - - - - จบ - - - - - - - - - แก้ไขเมื่อ 11 ก.ย. 48 18:41:47 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 11 ก.ย. 48 18:41:22 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แล้วใช้อะไรเป็น x-ray source จากคุณ : scottie - [ 12 ก.ย. 48 00:31:15 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ลงชื่อจองสักอัน เอ้ย ... ลงชื่อชมจินตนาการครับ จากคุณ : ณภ - [ 12 ก.ย. 48 09:00:17 A:71.97.0.250 X: TicketID:105756 ]