ความคิดเห็นที่ 1 ครึ่งชั่วโมงผ่านไป...ก๊า ก๊า... หลังจากเราทุกคนถูกพี่สุดหล่อป้อนหม้อไฟกันจนลวกปากพอเซ็กซี่แล้ว ขั้นตอนต่อจากนี้ เรามาก็มาอ่านกระทู้ตอบกันดีกว่าพร้อมๆ กับแจกไม้จิ้มฟันให้คนละอันไปด้วยในตัวนะคะ จึ้กๆ จึ้กๆ (เสียงไม้จิ้มฟันเริ่มทำงาน) ตอบกระทู้ก๋าก๊ะ 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - 555+ น่าเสียดายค่ะ เอบริลยังไม่ทันแผลงฤทธิ์เลย ว้าๆ เฮียไต๋เล่นแย่งซีนได้ไงกันเนี่ย หนูจ๋า  - ยินดีต้อนรับค่า...แล้วก็ขอบคุณมากๆ ด้วยนะคะ โอเลี้ยงแก่ๆ  - 555+ ไม่ขอประหยัดแฟน แสดงว่ามีหลายกิ๊กล่ะสิคะ อ๊ะๆ กิ๊กคนที่สิบแปดแอบค้อนแล้วนะคะคุณโอเลี้ยงแก่ๆ Reader - นั่นสิคะ แล้วเจอกันนะคะ Gracie Lou Freebush - มาขาดๆ หายๆ แต่ไม่หายไปนานนะคะ แค่พอหอมปากหอมคอ เนอะๆ ตัว(Z) - อ่ะจ๊าก นรกมีจริงเหรอตัวซี แต่วีสามว่านะ วีสามน่ะสยองกว่า ว่แล้วก็....คลานกระดื้บๆ ไม่ต่างจากซาดาโกะ ปากริม-ไข่เต่า  - อ๊ายๆ เป้นสบู่เลยเหรอ ว้ายๆ คิดไม่ถึงจริงๆ ปากริมนี่ล่ะ มิน่า เอ๊ยไต๋ถึงได้มีกลิ่นติดขนาดนี้ หนูเก๋ - ดีค่าพี่เก๋ ฮี่ๆ โพสติดแล้วน๊า ลูนาติก  - แรกๆ ก็คิดอย่างนั้น แต่กลัวเธอจะถูกสปาต้าเสียบคาอกซะก่อนค่ะ แหมๆ ยังไม่ทันได้ลิ้มรสเขาเลย จะตายก็ไม่ด๊ายยย scottie - นั่นสิคะพี่scottie ไม่ค่อยเลยเนอะๆ รียา - นี่ยังแค่จิ๊บๆ ค่ะ รอให้ถึงพรุ่งนี้ พี่ท่านจะปวดหัวยิ่งกว่า 555 คุณพ่อจะออกโรงแล้ววว ฉันไม่ใช่กวีฝีมือฉกาจ  - มาแว้วววว ตอนหน้ามาแว้วววค่ะ addas  - เหรอๆ ตอนนี้หลายๆ คนเข้าไปในสตูดิโอกันไม่ได้เลย วีสามก็ยังงงๆ อยู่ (ตั้งแต่เจ้าของเวปเขาปรับใหม่ วีสามก็ยังตามเทคโนโลยีของเวปไม่ทันเลยล่ะจ้า แต่จะพยายามทำให้เข้าได้ให้เร็วที่สุดน๊า) ธนารีย์ - ปม กางเกงนี่ ที่ชอบเพราะ....อยากให้หลุดอ่ะสิ อ๊ะๆ แอบยิ้ม แสดงว่าวีสามเดาถูกใช่ป่าว สารภาพมาซะดีๆ เลย ทุกๆ คนที่เข้ามาอ่าน - ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ ------------------------------------- ตอนที่ผ่านมา ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3352957/W3352957.html#3 ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3352981/W3352981.html#3 ตอนที่ 3-4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3353007/W3353007.html ตอนที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3363290/W3363290.html ตอนที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3420067/W3420067.html ตอนที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3434943/W3434943.html ตอนที่ 8 9 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3639840/W3639840.html ตอนที่ 11 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3693740/W3693740.html ----------------------------------------------------- อะไรนะคะ นิยายไปอยู่ตรงไหน อ๋อ... นิยายอยู่ด้านล่างนี้แล้วล่ะค่ะ เอ้า... โหมมมมมมมมมมมมมม แก้ไขเมื่อ 12 ก.ย. 48 17:49:19 แก้ไขเมื่อ 12 ก.ย. 48 13:21:17 แก้ไขเมื่อ 12 ก.ย. 48 13:02:03 จากคุณ : มดx-v3 - [ 12 ก.ย. 48 12:58:54 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่ 12 รักที่ต้อง XXX (ตอนจบ) ทันทีที่ร่างสูงเดินลงมาจากตัวบ้าน เหล่าลิ่วล้อแห่งองค์กรหมีน้อยต่างก็จ้องมองผู้เป็นหัวหน้าใหญ่ราวกับตัวประหลาด แน่ล่ะ บอกใครใครเขาจะเชื่อ...เฮียไต๋พี่ใหญ่ของพวกเขาเนี่ยนะจะพูดคำว่า ‘ผู้หญิงของอั๊ว!’ ข่าวคราวว่าชายหนุ่มเป็นเกย์แอ๊บล้วนถูกร่ำลือมานานนม แต่ใครเล่าจะกล้าบอกเจ้าตัวยกเว้นเสียแต่พวกที่อยากจะตายเท่านั้น...โธ่ ก็เฮียไต๋น่ะเหมือนใครเค้าซะที่ไหนกัน! ขาวอมชมพู อกพายไหล่พึ่ง สะโพกสอบน่าหยิก แถมใบหน้ายังหวานคมซะยิ่งกว่าดาราคนไหนๆ และที่สำคัญในบางวันที่ไม่ต้องทำอะไร ลูกพี่ใหญ่ของพวกเขาก็เอาแต่เล่นตุ๊กตาแบดแบดหรือไม่ก็นั่งดูรูปหนุ่มหุ่นล่ำผิวชอกโกแล็ตแทบจะทุกครั้งไป เฮ้อ...แล้วอย่างนี้ใครเขาจะเชื่อเล่าว่าผู้เป็นนายน่ะเป็นผู้ชายที่แมนแสนแมน! อา...เหล่าลิ่วล้อได้แต่แอบกังวลใจ ก่อนจะค่อยๆ ถอนใจออกมาแทบจะพร้อมเพรียงกันเมื่อได้ยินข่าวที่หลุดออกมาจากผู้เป็นเจ้านายเสียเอง ...ผู้หญิงของอั๊ว! โอ้...ลูกพี่ของพวกเขา ช่างแมนสมชายอะไรเช่นนี้! รองเท้าหนังสีดำสนิทชะงักกึกยามที่สบสายตาของบรรดาลิ่วล้อทั้งหลายที่ต่างก็จ้องมองเขาด้วยความปลื้มปีติ ไตรรัศมิ์ผู้ไม่เคยเลยสักครั้งจะต้องมาผจญกับสายตาแบบนี้จากคนเพศเดียวกันเองได้แต่กลอกตามองฟ้าก่อนจะตะโกนออกมาเรียกจนได้ว่าพวยพุงออกมาจากลำไส้เล็กเลยก็ว่าได้ “สิบห้าคนมากับอั๊ว ที่เหลือตามเฮียอู๋ไปลากตัวอาไป่มา!” “สิบห้าคนจะพอรึอาไต๋ ไหนพวกเราจะต้องกระจายกันออกตามหาอีก” อู๋จ้าวที่ยืนอยู่เคียงข้างแย้งอย่างอดไม่ได้ ขณะที่ไม่ห่างกันนักเหล่าบรรดาลิ่วล้อต่างแย่งชิงพื้นที่ ‘สิบห้าคน’ ตรงนั้นเพื่อที่จะได้เป็นส่วนหนึ่งในการช่วยว่าที่อาซ้อใหญ่ “พอ เพียงแต่...” ไตรรัศมิ์กวาดตามองบรรดาลิ่วล้อที่แบ่งออกเป็นสองกลุ่มแล้วอย่างครุ่นคิด นิ้วเรียวสวยที่แสนจะแข็งแรงชี้ไปยังชายฉกรรจ์หน้าตาเหี้ยมโหดสองคนซึ่งยืนอยู่ด้านหลัง “ลื้อสองคนไปเอาสปาต้าที่โรงพยาบาลมาให้อั๊วแล้วตามอั๊วไป ส่วนที่เหลือออกไปหาข่าว...” “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” เสียงหวีดร้องราวกับตุ๊กแกสักล้านตัวร่วงหล่นจากฟากฟ้า ทำเอาคนที่กำลังออกคำสั่งกับลูกน้องถึงกับกัดฟันกรอดก่อนจะหันขวับไปยังมารดาซึ่งยืนอยู่ไม่ห่างกันนักแทบจะทันที ชายที่อยากจะร้องไห้ให้แก่โลกอันแสนจะโหดร้ายได้แต่กล้ำกลืนน้ำตาและความระทมอยู่ในอกจ้องมองหม่าม้าของตนเองก่อนจะถอนใจ  “ม้าลงมาทำไมอีกล่ะเนี่ย” เหม่ยเหนียงซึ่งปรีดายิ่งนักในยามนี้หาได้สนใจน้ำเสียงอืมระอาของผู้เป็นลูกชายเพียงคนเดียวไม่ ตรงกันข้าม ร่างเล็กบอบบางที่แสนจะอ้อนแอ้นกลับเดินนวยนาดมาอย่างช้าๆ ด้วยเท้าซึ่งถูกมัดเป็นอย่างดีมาหยุดอยู่ตรงหน้าร่างสูง มือเรียวเล็กที่เล็บทั้งสิบถูกตะไบแทบจะทุกอาทิตย์อดไม่ได้ที่จะหยิกแก้มอมชมพูของลูกชายอย่างสุดสวาท “โอ้...บรรพบุรุษคงกำลังร้องไห้เจียนขาดใจ อาไต๋ลืมมีดเพราะผู้หญิงแล้ว อา...บรรพบุรุษคงไม่สาบอาไต๋ให้กลายเป็นหมันแล้วใช่มั้ยเจ้าคะ โอ้...เสี่ยวเหม่ยเหนียงขอบคุณ ขอบคุณ” “ม้า!” “ไต๋...โชคดีนะจ๊ะ เดี๋ยวหม่าม้าจะทำยาดองสมุนไพรตำรับตระกูลเหลียงไว้ให้เลยนะ โฮ่ะๆ” ไตรรัศมิ์ได้แต่ก้มหน้าลงมองพื้นก่อนจะยกมือขวาของตนเองปิดใบหน้าที่เริ่มจะแดงก่ำในทุกๆ วินาที...อา...นี่ไม่ใช่วันที่ซวยที่สุดของเขาแล้วล่ะ ใช่ มันต้องบอกว่าวันนรกแตกต่างเล๊า โธ่เว้ยยยยย ยัยเอบริล ยัยผู้หญิงหลายใจ นี่เธอทำให้ชีวิตของเขาวุ่นวายมากกว่าที่คิดซะแล้วใช่มั้ย ใช่มั้ย!!! “มองอะไรกันวะ ออกไปทำงานได้แล้ว!” แก้ไขเมื่อ 12 ก.ย. 48 13:15:57 จากคุณ : มดx-v3 - [ 12 ก.ย. 48 13:03:52 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เอกสารที่ถูกส่งมาอย่างเร่งด่วนถูกยื่นให้แก่ชายหนุ่มผมสีทองซึ่งยืนอยู่ไม่ห่างกันนัก ขณะที่รอบกายของเขา เหล่าคนในเครื่องแบบต่างหน้าดำคร่ำเคร่งกับการสอบปากคำบรรดาพยาบาลซึ่งอยู่เวรในยามที่เอบริลหายตัวไป กลิ่นกาแฟร้อนของสตาบักส์อบอวลไปทั่วยามที่แม่บ้านประจำโรงพยาบาลนำมาวางไว้บนโต๊ะตัวใหญ่ในห้องประชุมซึ่งเจ้าของโรงพยาบาลสั่งให้เปิดออกใช้ ขณะที่ไม่ห่างกันนัก เลน แมคไกร์วคยังคงก้มลงอ่านข้อความที่คนร้ายทิ้งไว้ให้พร้อมๆ กับเทียบตัวอักษรจากข้อมูลที่ทางคู่หูของเขาแฟกซ์มาจากเมืองนอก ...สำนวนคล้ายกัน... ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหรี่ลงอย่างครุ่นคิด ขณะที่ข้างๆ ตัวเขา หมวดพีระยังคงสาละวนกับการโทรศัพท์ตามตัวผู้ชายที่เขาเกลียดที่สุดในโลกมือเป็นระวิง เฮอะ! ป่านนี้คงจะกลัวจนหัวหดซะแล้วล่ะมั้ง เฮอะ ไก่อ่อนจริงๆ! เลนเหยียดยิ้มออกอย่างลืมตัวก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ร่างหนาคว้าเสื้อนอกของตนเองมาสวมขณะที่สายตาของบรรดาบุคคลในเครื่องแบบต่างมองมาเป็นคำถาม “คุณจะไปไหนครับ” พีระถามเขาแทบจะทันที ก่อนจะเลิกคิ้วอย่างแปลกใจกับคำตอบที่ได้รับ “แต่เรายังไม่ได้เบาะแส ถ้าขืนบุ่มบ่ามไป...” “ผมคิดว่าผมรู้” “แต่คนร้ายไม่ได้ทิ้งหลักฐานไว้...” “ผมอยากกลับไปดูห้องคนไข้อีกครั้ง คุณจะไปกับผมมั้ยผู้หมวด” พีระชำเลืองมองผู้เป็นหัวหน้าของเขาอีกทอดหนึ่งก่อนจะพยักหน้าเมื่อเห็นสายตาเป็นเชิงอนุญาตตอบกลับมา ผู้หมวดหนุ่มที่บัดนี้เริ่มเคืองๆ การหายไปตัวของไตรรัศมิ์ขยับตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ร่างสูงแตะปืนในมือของตนเองก่อนจะหันไปมองผู้เป็นหัวหน้าอีกครั้ง และครั้งที่คำตอบที่ได้มาก็ทำให้เขาค่อยยิ้มออก ...ใช้อาวุธได้ถ้าจำเป็นอย่างนั้นสิ... เวลาเดียวกันหากต่างเพียงแค่สถานที่ - - - ชูวั๊บ - - - ชูวั้บ “นี่ครับเจ้านาย” หนึ่งในสองของชายฉกรรจ์ที่เขาสั่งให้กลับไปนำสปาต้าอาวุธประจำกายของเขาที่โรงพยาบาลยื่นกระดาษห่อหมากฝรั่งมาตรงหน้า ไตรรัศมิ์ที่บัดนี้ลูบคมวาวของมีดประจำกายตนเองอย่างช้าๆ ขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะยื่นมือรับสิ่งที่ลูกน้องของเขายื่นให้ ใช่... พวกตำรวจคงไม่รู้ ก็ในเมื่อของบางอย่างในโลกมืดถ้าเพียงแต่ซ่อนดีๆ ใครเล่าจะมาเห็น! “นี่มัน...” “ยาสลบของรัสเซีย แล้วไอ้พวกที่ขายก็มีเพียงแค่...” หนึ่งในลูกน้องของเขาพูดเบาๆ ขึ้นท่ามกลางความมืดริมถนนสายหลักซึ่งเป็นจุดนัดรวมตัวของเหล่าลูกน้องที่ไตรรัศมิ์สั่งให้ไปหาข่าว ร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงกลางแตะริมฝีปากตนเองอย่างครุ่นคิดก่อนจะลูบไปมาอย่างชั่งใจ ดวงตาที่เปล่งประกายราวสุนัขจิ้งจอกที่พร้อมจะออกล่าเหยื่อค่อยๆ หรี่แคบลงยามจ้องมองบางสิ่งที่อยู่ในมือ “ห่อด้วยกระดาษหมากฝรั่งรึ...เฮ้อ...พวกมันไม่คิดจะเปลี่ยนแพคเกจจิ้งบ้างรึไงวะ?!” แก้ไขเมื่อ 12 ก.ย. 48 13:06:16 จากคุณ : มดx-v3 - [ 12 ก.ย. 48 13:04:36 ]

ความคิดเห็นที่ 4 พลั่ก! ไม่เบานักกับเสียงที่ดังก้องตรอกเล็กๆ ที่มีกำแพงกั้นทึบ ร่างสะบักสะบอมของชายผู้น่าสงสารซึ่งถูกซ้อมจนหลังติดกำแพงค่อยๆ ทรุดตัวลงนอนกองบนพื้นถนนที่แสนจะมืดและสกปรก ร่างที่เต็มไปด้วยรอยแผลค่อยๆ เงยหน้าจ้องมองเจ้าของร่างสูงซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าตนเองก่อนจะหลับตาแน่นิ่งเพียงเพื่อรอเวลาที่ฝูงรองเท้าสีดำขัดมันจะกระแทกตัวเขาอีกครั้ง รองเท้าสีดำมันวาววับก้าวช้าๆ มาที่ตัวเขาก่อนที่เจ้าของรองเท้าคู่นั้นจะค่อยๆ ย่อกายลงนั่งข้างกาย “ว่ายังไง จะบอกได้รึยัง” แสงไฟที่แสนจะสลัวรางของตรอกแคบๆ ที่เขาใช้เป็นสถานที่ค้าขายสินค้าที่ตนเองมีสะท้อนความคมวาวของสปาต้าในมือชายตรงหน้าจนเขารู้ได้มันคมเพียงใด และเขาก็ไม่อยาก... “ว่ายังไงล่ะ หรือนายอยากจะลองดูว่ามีดสุดรักของอั๊วจะเจื๋อนนายได้กี่ชิ้น?” ไตรรัตน์ที่อ่อนใจเหลือเกินกับความใจดีของตนเองตบแก้มคนที่นอนหลับตาตรงหน้าเบาๆ ก่อนจะก้มลงจนปลายจมูกแทบจะชิดขนไรหูของคนตรงหน้า “อั๊วจะนับถึงสาม” “ผม...” “เจ็ก” “ผมบอกไม่ได้มันเป็นจรรยา...บรรณ” “หนอ” “เฮียไต๋ ผมขอร้อง...” หากดูเหมือนคนที่เริ่มนับเลขตรงหน้าเขาจะไม่ได้ยินเสียแล้ว ด้วยมือที่เพิ่งตบหน้าเขาอย่างเมตตาปรานีเมื่อครู่ค่อยๆ แตะคมมีดของตนเองอย่างช้าๆ และสุดท้ายสิ่งที่เหลือให้เขารับรู้ก็คงมีเพียงแค่... แสงสลัวราง... ดวงไฟที่ริบหรี่จนแทบจะดับของแสงตรงหน้าปากตรอก... มีดสปาต้าด้ามพลอยที่ขยับสูง... และ... เรียวปากบางสวยที่ค่อยๆ ขยับนับเลขตัวสุดท้ายอย่างแสนจะเซ็กซี่ มิต่างจากเรียวปากที่บรรดาสาวๆ อาบอบนวดในเครือตระกูลเหลียงต่างฝันถึง และ... ห่างไปสามก้าว... เหล่าบรรดาลิ่วล้อแห่งองค์กรหมีน้อยต่างพากันเบือนหน้าหนี อา...พวกนั้นคงคิด ลูกพี่ของพวกเขา ช่างแมนสมชายอะไรเยี่ยงนี้...โอ้ ทำทุกอย่างเพื่อความรักต่ออาซ้อใหญ่...อา...นับถือ นับถือ... “ซา!” แสงไฟภายในโกดังร้างยังคงสลัวราง เศษฝุ่นที่ปลิวฟุ้งยังคงกระจัดกระจายอยู่ในอากาศ ขณะที่เสียงหอบหายใจอย่างหวาดหวั่นยังคงดังเบาๆ ผสานไปกับเสียงของแมลงกลางคืนที่คงแฝงตัวอยู่บนต้นไม้ อา... การถูกลักพาตัวมันเป็นอย่างนี้นี่เอง... เอบริลซึ่งถอยหลังกรูจนติดกำแพงที่เย็นเฉียบยังคงตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัด อาจจะเพราะพิษไข้หรือเพราะความกลัวกันแน่ก็ไม่อยากจะเดา แต่ที่แน่ๆ คนเหล่านี้ยังคงจ้องมองเธอราวกับ...ราวกับ... กึก! ร่างบางสะดุ้งจนสุดตัวเมื่อจากปลายสายตาของเธอ ไอ้ตัวหัวหน้าที่รองเท้าโตจนไม่น่าเชื่อค่อยๆ ก้าวช้าๆ มาหาเธอราวกับหมาป่าที่กำลังหยอกล้อลูกกวางน้อยที่แสนจะใสบริสุทธิ์ มือบางที่ถูกมัดไขว้หลังไว้ขยับไปมาอย่างรวดเร็ว และแม้ความเจ็บปวดจากเชือกที่แสนหยาบจะบาดผิวหากเพื่อให้เธอได้รอดพ้นจากความเลวร้ายในตอนนี้ ต่อให้ต้องเป็นแผลเป็นเธอก็ยอม! “อย่าเข้ามานะ” เสียงหวานใสตะโกนออกไป ขณะที่ไอ้ผู้ร้ายผมสีทองแดงกลับเพียงแต่ยิ้มหยันพลางหันไปพยักเพยิดกับคนในกลุ่มอย่างล้อเลียน “เธอบอกว่าอย่าเข้ามาว่ะ” ภาษาสเปนถูกถ่ายทอดสู่บรรดาเพื่อนๆ ของพวกมัน เอบริลได้แต่กัดฟันที่เริ่มกระทบกันจนดังไปจนถึงหัวใจของเธอพลางขดตัวจนแทบจะกลายเป็นก้อนหิน “ออกไปนะ” ใบหน้าหวานใสสะบัดหนีมือหนาหยาบที่เอื้อมมาแตะต้องใบหน้าของเธอ...ใบหน้าที่นอกจากแดดดี้กับไต๋แล้ว ต่อให้เธอต้องตายคนอื่นๆ ก็ไม่มีสิทธิ์! “รังเกียจรึไง รึว่าถือว่าตัวเองรวย?” “แดดดี้ต้องจ่ายให้แกเท่าไหร่” ตาสีฟ้าใสจ้องมองคนตรงหน้าอย่างเคียดแค้น “เท่าไหร่!” “ผมยังไม่อยากพูดเรื่องธุรกิจตอนนี้” ตาสีเทาเย็นชาจนเห็นได้ชัดยามที่ใบหน้าของคนตรงหน้าเธอก้มมาจนเธอแทบจะสำลักกลิ่นลมหายใจของมันเลยทีเดียว “และตอนนี้ผมก็อยากจะทำอย่างอื่นมากกว่า” หย่ะ อย่างอื่น?! “แก แกหมายถึง...” ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ ร่างใหญ่โตราวยักษ์ของคนตรงหน้าก็กระชากลากเธอไปยังมุมหนึ่ง มิใยที่เธอจะสะบัดตัวเพื่อดิ้นรนสักปานใด และสุดท้าย...มือของเธอซึ่งสามารถหักปากกาได้ก็ยังคงถูกมัดแน่นด้วยเชือกหยาบๆ และยามนี้ยิ่งเธอดิ้นรน เลือดที่ข้อมือของเธอก็ยิ่งซึมออกมามากยิ่งขึ้นในทุกๆ วินาที เวลาผ่านไปนานเท่าใดเธอมิอาจรู้ แต่ที่แน่ๆ มันดูราวกับไกลเกือบเป็นสิบกิโลเพราะเธอทั้งเตะและถีบ แต่ก็นั่นแหละ ยิ่งเธอต่อสู้ดิ้นรนมากเพียงใด คนๆ นี้ก็ยิ่งบ้าคลั่งและกระชากร่างกายเธอแรงขึ้นเพียงนั้น ไต๋! สติแรกกระมังที่เธอนึกได้ หาก...เขาคงจะไม่รู้ และ...เขาก็คงไม่มีวันคาดเดาได้ว่าเธออยู่ที่นี่ พระเจ้าไม่ยุติธรรม! น้ำตาอุ่นๆ เริ่มไหลปริ่มยามที่เรี่ยวแรงของเธอเริ่มหมดลง เอบริลไม่สนใจแม้กระทั่งเสียงโห่ร้องของบรรดาพวกผู้ร้ายที่กำลังยืนชมการแสดงนี้ และสุดท้าย...ไม่สนแม้กระทั่งนิ้วมือของคนๆ นี้จะปลดกระดุมเสื้อของเธอก็...ตาม... ฉึ้ก! ติ๋งๆๆ อะไรสักอย่างหยดลงมาที่หน้าของเธอก่อนที่มันจะค่อยๆ ไหลลงมาราวกับตาน้ำที่ผุดพุ่ง อี๋...เค็มจัง อ๋าย...คาวด้วย คาว? คาว? ตาสีฟ้าใสที่เพิ่งจะปิดลงรีบลืมขึ้นแทบจะทันใด และนั่นจึงทำให้เธอทันที่จะเห็นมือของใครบางคนกระชากมีดเล่มยาวออกจากข้อมือของไอ้คนชั่วที่บังอาจมาแตะต้องตัวเธอ ขณะที่บรรดาโจรชั่วต่างได้แต่ตกตะลึงก่อนจะวิ่งเข้ามาเพื่อรุมทำร้ายเขา รุมทำร้าย? ไม่สิ เธอคงใช้คำผิดไป เพราะคนที่ต่างวิ่งเข้ามานั้นล้วนแต่ถูกเขาจับเหวี่ยงจนกระเด็นกระวอนราวกับลูกกลมๆ ในเกมส์อเมริกันฟุตบอลที่เธอกับแดดดี้ชอบดูในทุกคืนวันอาทิตย์ไม่มีผิด เขาเป็นใครกัน? มิสเตอร์ซุปเปอร์แมน? ไม่น่า ก็เขาไม่ได้ใส่กุงเกงลิงไว้ด้านนอกนี่นา แบทแมน? ไม่หรอก ก็เขาไม่ได้ใส่น่ากากน่าเสียวไส้นี่ งั้นใครกัน? ตาสีฟ้าใสเพ่งมอง หากความวุ่นวายและฝุ่นที่ฟุ้งจนคละคลุ้งบวกกับแสงไฟที่อยู่ตรงหน้าเธอได้แต่ทำให้เธอต้องหรี่ตา ใบหน้าของเขาก็ดำมืดและรางเลือน แต่เรื่องแบบนั้นเอบริลไม่แม้แต่จะใส่ใจ ด้วยร่างบางรีบพยุงตนเองให้ลุกขึ้นนั่งก่อนจะกระถดร่างจนแอบชิดอยู่ในมุมมุมหนึ่งที่คิดว่าน่าจะปลอดภัยพอ ขณะตรงที่ที่เธอเพิ่งจะจากมา ไอ้ตัวหัวหน้ายังคงนอนร้องโอดโอย และถ้าเดาไม่ผิด ดูเหมือนชายคนนั้นจะปักมีดลงไปจนลึกเลยทีเดียว แต่ก่อนที่เธอจะคิดหรือพิจารณาบาดแผลของไอ้คนชั่วให้มากไปกว่านี้ ชายคนนั้น...ฮีโร่ของเธอ ซูปเปอร์แมนของโลก คลาร์ก เคนท์ ของเหล่าแม่ยกก็ได้ก้าวมาช้าๆ ก่อนจะหยุดยืนอยู่ตรงหน้า และก่อนที่เธอจะคลี่ยิ้มเพื่อขอบคุณ รองเท้าหนังสีดำที่เปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่นก็เขี่ยมาที่ขาเธอแรงๆ เป็นการทักทาย “เอบริล มันทำอะไรเธอมากรึเปล่า” อา...คำพูดที่แสนจะสมชาย... “ไต๋!!!” คนที่ถูกความรักทำให้ตาบอดแทบจะร้องไห้ออกมาทันทีที่ได้ยินน้ำเสียงของคนๆ นี้ ร่างบางที่สองมือยังคงถูกพันธนาการเอาไว้รีบกระเสือกกระสนลุกขึ้น ก่อนจะโถมตัวใส่เขาราวเด็กน้อยที่แสนน่าสงสาร “ฮือ... ฉันนึกว่าคุณจะไม่มาแล้ว โฮ...” และแล้วน้ำตาที่เธอพยายามกดกลั้นไว้ก็ไหลออกมาเนืองนองที่อกเบื้องซ้ายของเขา โดยเฉพาะ...เหนือหัวใจของเขาพอดิบพอดี ฮี่ๆ “ผมไม่ใช่คนขี้ขลาด” เสียงห้าวของเขาดังทุ้มออกมาจากทรวงอก ขณะที่คนซึ่งแนบใบหน้าอยู่นั้นได้แต่ร้องไห้กระซิกๆ “มันจับฉันมา แล้วมันก็...มันก็...ไต๋!!!!!” ยังไม่ทันที่เธอจะพูดอะไรออกไปให้เขาเห็นใจ คนที่กำลังออเซาะก็ได้แต่ตกตะลึง ใช่! ที่สีข้างของเขา ใช่ ที่ตรงใต้ลงมาจากลิ้นปี่แต่เหนือกระเพาะและเยื้องขึ้นไปสามเซ็นติเมตร! “ใคร ใครก็ได้แก้เชือกให้ฉันที!!!!” แก้ไขเมื่อ 12 ก.ย. 48 13:13:14 จากคุณ : มดx-v3 - [ 12 ก.ย. 48 13:07:32 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งชั่วโมงครึ่งก่อน...อ่ะห้อย...อ่ะห้อย... “ในเมื่อแกไม่ยอมบอกว่าขายให้ใครไป ในเมื่อแกไม่ยอมบอกว่าใครเอาตัวผู้หญิงของอั๊วไป งั้นแกก็บอกลาโลกได้เลย!” คมมีดวาบวาวซึ่งถูกเงื้อจนสุดแขนปักลงมาบนร่างของชายที่ตัวสั่นจนเห็นได้ชัด หากก่อนที่ปลายมีดจะแตะต้องเนื้อขาของมันที่แสนจะบอบช้ำ อะไรสักอย่างกลับพุ่งตรงมา และนั่นจึงทำให้ไตรรัศมิ์ที่กำลังจะทำโทษคนบ้าจรรยาบรรณต้องใช้อาวุธในมือของตนเองปัดผ่านมันอย่างรวดเร็ว ไกลออกไป...ณ ที่ซึ่งแสงไฟสลัวราง ใครคนหนึ่งได้ก้าวเข้ามา บุรุษชุดดำยังคงโยนก้อนหินในมือตนเองไปมาในอากาศราวกับเรื่องที่ทำเมื่อครู่เป็นเพียงการทักทายของเพื่อนร่วมอายุ ใบหน้าที่มีรอยแผลเป็นเล็กๆ ตรงหางตายิ้มเยื้อนก่อนจะก้าวมาช้าๆ และนั่นจึงทำให้กลุ่มของไตรรัศมิ์ได้เห็น...ยี่สิบคนที่อยู่ข้างหลัง แก๊งค์ช้างน้อย! ไตรรัศมิ์ที่เริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้แล้วค่อยๆ หัวเราะออกมาก่อนจะส่ายศีรษะให้กับแผนการที่ตนเองเพิ่งจะตกลงไป อา...เจ็บสะใจดีจริงจริ๊ง “คิดนานมั้ยวะแผนนี้น่ะ” ร่างสูงเหยียดยิ้มก่อนจะหันไปหาลูกน้องทั้งสิบห้าคนของตนเองให้เตรียมพร้อม ขณะที่ร่างสะบักสะบอมซึ่งก็คงเป็นนกต่อในครั้งนี้รีบวิ่งหัวซุกหัวซุนกลับไปหายังนายของมัน “ก็ไม่นาน...” หัวหน้าแก๊งช้างน้อยเว้นช่วงเล็กน้อยก่อนจะยักไหล่ราวกับเห็นเป็นเรื่องน่าขัน “ก็แค่...ตั้งแต่คนบางคนมันมีความรักล่ะมั้ง” “ลื้อต้องการอะไร” “แลกเปลี่ยนเป็นยังไงล่ะ” หัวหน้าแก๊งช้างน้อยยื่นข้อเสนอ ขณะที่คนฟังได้แต่หรี่ตามอง “ว่ามา” “อาบอบนวดที่ลื้อจะเปิดตัดหน้าอั๊ว ขอให้ยกเลิก” “มันไม่มากไปรึไง” “อย่างน้อยๆ ก็คุ้มต่อหนึ่งชีวิตล่ะ” “แต่ถ้าอั๊วไม่ให้ล่ะ” “ลื้อก็ต้องตายอยู่ที่นี่ อย่าลืมสิ ว่าอั๊วมีมากี่คน” “นั่นสินะ” มือหนาไขว้ไปด้านหลัง ขณะที่เหล่าลูกพี่เริ่มอ่านสัญญาณที่หัวหน้าบอก อย่างช้าๆ คนของไตรรัศมิ์ทั้งสิบห้าคนก็เริ่มที่จะก้าวมายังเบื้องหลังของเขา ขณะที่คนซึ่งยืนอยู่ด้านหน้าสุดยังคงทำท่าครุ่นคิดถึงข้อเสนอที่ฝ่ายตรงข้ามยื่นให้ ร่างสูงเสยผมตนเองราวกับพออกพอใจกับสิ่งที่ได้เสียเต็มประดา ใช่! งานหลั่งเลือดได้เริ่มขึ้นแล้ว ปาร์ตี้! “โทษฐานที่มันดึงผู้หญิงของอั๊วไปเกี่ยวข้อง กับทำให้อั๊วเสียเวลา เอาแค่พิการก็พอ!!!” “เงียบนะเอบริล” คนที่บาดเจ็บจากการต่อสู้เมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนดุเสียงขรึม ใบหน้าที่ยังคงขาวอมชมพูด้วยความใสปิ๊งของสายเลือดที่ได้รับ ในยามนี้ พวงแก้มของเขาก็ยิ่งแดงยิ่งกว่าเแดงด้วยพละกำลังที่ตนเองเพิ่งออกไป อา...หล่อทุกสถานการณ์จริงๆ “แต่เลือดคุณ...” แทบจะทันทีที่มือของเธอหลุดจากพันธนาการบ้าบอนี้ เอบริลก็แทบจะไม่รอให้ตนเองคิดอะไรอีกต่อไป ด้วยมือบางรีบแตะที่แผลของเขาก่อนจะนิ่วหน้า “นี่มันกระสุนปืนนี่!” “เล็กน้อยน่า มันก็แค่ตุงๆ ผ่านิดหน่อยก็คง...หาย” จุ๊บ เรียวปากที่เมื่อครู่เจ้าตัวยังคงปัดป้องเพื่อไม่ให้คนชั่วได้ระราน บัดนี้กลับเป็นฝ่ายแตะแผ่วๆ ที่ริมฝีปากเย็นชืดของคนตรงหน้า “อุ๊บ” มือหนาพยายามผลักไสคนที่ทำความขอบคุณแบบสนิทชิดเชื้อเป็นพัลวัน และก่อนที่ใคร...หรือ...อะไรจะได้ทันสังเกต ใช่แล้ว... มือที่อีกข้างที่ไม่ได้จับมีดนั่นเอง อ๊ะ นั่นแหละ มือข้างนั้นกลับแตะแผ่วเบาที่พวงแก้มของคนที่ยังคงอยู่ในชุดคนไข้ และพร้อมกันนั้น...ริมฝีปากที่เพิ่งถูกขโมยไปก็เริ่มที่จะรุกรานกลับบ้าง รุนรานกลับ? อ๊าย...... เอบริลที่คิดว่าเจ้าตัวจะแค่จุ๊บขอบคุณเท่านั้นได้แต่นิ่งงันเมื่อจู่ๆ คนที่เอาแต่ทำท่าว่า ‘like a virgin’ กลับเป็นฝ่ายเรียกร้อง เรียกร้อง และเรียกร้องเพิ่ม เรียกร้องเพิ่ม! ตายแล้ว.... “ตะ ไต๋” ดวงตาสีดำสนิทที่โตจนน่าอิจฉาจ้องมองเธอก่อนจะขยิบตาให้ “ถึงผมจะไม่เคย แต่ก็ใช่ว่าจะไม่รู้นะ” เสียงห้าวแผ่วเบา ขณะที่เหงื่อเม็ดใสๆ ผุดซึมขึ้นจนเต็มหน้า “เอบริล...” “หือ?” “ผมขอกอดคุณอีกทีได้มั้ย” แทบจะไม่ต้องรอให้เธอตอบรับ ร่างสูงที่เพิ่งดันตัวเธอออกห่างก็รั้งร่างเธอมาจนชิดใกล้ ใกล้จนใบหน้าของเขาอิงซบกับบ่าที่แสนจะบอบบางของเธอ ขณะที่ไกลออกไป... เหล่าลิ่วล้อแห่งแก๊งค์หมีน้อยได้แต่เบือนหน้าหนี ขณะที่บนพื้นโกดังซึ่งเต็มไปด้วยฝุ้งดินที่คละคลุ้ง...ร่างทั้งสี่ของมิจฉาชีพต่างนอนหายใจระรวย และสุดท้าย...เสียงไซเรนของรถตำรวจจึงค่อยๆ ดังขึ้นทีละนิด...ทีละนิด... และ... ภาพสุดท้ายที่เขาได้เห็น... ไอ้คนๆ นั้น...ไอ้ผู้ชายที่เธอบอกว่าเป็นคนรัก... ไอ้ฝรั่งตาน้ำข้าวผมสีทอง ไอ้คนที่ทำให้เขาต้องเป็นฝ่ายเดินจากเธอ ได้ก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว และนั่นก็คงเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาได้รับรู้ “ลาก่อน...เอบริล” “ไต๋!!!!!!!!!” --------------------------------------------------------------------------- to be continued #13 +++ คุณพ่อออกโรง +++ --------------------------------------------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 12 ก.ย. 48 18:06:38 แก้ไขเมื่อ 12 ก.ย. 48 17:46:32 แก้ไขเมื่อ 12 ก.ย. 48 13:18:45 จากคุณ : มดx-v3 - [ 12 ก.ย. 48 13:10:23 ]

ความคิดเห็นที่ 6 โอ้ เฮียไต๋ แมนสุด ๆ เสียจูบให้ เอบริลไปเสียแล้ว ฮือ ๆ ๆ แก้ไขเมื่อ 12 ก.ย. 48 14:14:05 จากคุณ : ฉันไม่ใช่กวีฝีมือฉกาจ - [ 12 ก.ย. 48 13:34:11 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาปาดดดดด อิๆ มัวแต่หลงดาราเอเชียนี่เอง นึกว่าหายไปกับเปิดฤดูกาล พรีเมียร์ลีคซะอีกนะเนี่ย คิๆ เฮ้อ...เฮียไต๋นี่เข้าข่ายใจอยาก ปากปฏิเสธ จริงๆ นะเนี่ย(ฮา...) จากคุณ : ตัว(Z) - [ 12 ก.ย. 48 13:39:32 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เห ไหนข้างบนตอนจบ ไอ้เรารึตกใจ รีบกดเข้ามาดู... แอบตกใจเมื่อเห็นคำว่า to be continued แหม แอบมีฉากหวานไม่ทันให้ตั้งตัวเลยนะเนี่ย ^^ จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 12 ก.ย. 48 15:03:35 ]

ความคิดเห็นที่ 9 พี่ไต๋เสียจูบไปซะแล้ว อย่างงี้เอบริลจะรับผิดชอบยังไงเนี่ย จากคุณ : ปากริม-ไข่เต่า (มะพร้าวแก่) - [ 12 ก.ย. 48 15:16:25 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ้าว นึกว่าจบเรื่อง จากคุณ : scottie - [ 12 ก.ย. 48 15:35:32 ]

ความคิดเห็นที่ 11 "มืดข้างนั้นกลับแตะแผ่วเบาที่พวงแก้มของคนที่ยังคงอยู่ในชุดคนไข้ " คงจะเป็น "มือข้างนั้น" เนอะ แล้วก็ virgin จ๊ะ ไม่ใช่ vergin อิอิ มาช่วยแก้คำผิดเด้อ หนุกดีแต่ถ้ามาบ่อยกว่านี้ก็ดีนะ อิอิ จากคุณ : หนูเก๋ (หนูเก๋) - [ 12 ก.ย. 48 15:47:38 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มันจบตรงไหนหว่า... ไอ้จบด้วยคำว่า to be continued นี่มันเป็นแฟชั่นการจบแบบใหม่เหรอคับ (ฮี่ฮี่.. ปากซ้า... น่าเขียนให้อ่านป่ะค้าบ ^^") เฮียไต๋..หุหุ แมนโคดดดด หล่อทุกสถานการณ์ ชอบอ่ะ ทั้งฮาทั้งหวาน อืมมม ยิ่งนานยิ่งร้ากกกกกกกกกก จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 12 ก.ย. 48 16:31:43 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ๊า เฮียไต๋ เท่ห์มากมากกกก จากคุณ : apiradee - [ 12 ก.ย. 48 18:14:48 A:168.122.239.248 X: TicketID:000956 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ไม่เห็นว่าจะเป็นตอนจบตรงไหนเลยอ่ะ O_o  เฮียไต๋ของเราแย่แล้ว จากคุณ : MiKi (Sichon) - [ 12 ก.ย. 48 18:30:18 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เหมือนพี่ : scottie  นึกว่าจบเรื่อง แต่ยังไม่จบก็ตามอ่านต่อไปคร๊าบ จากคุณ : an_an_ant - [ 12 ก.ย. 48 18:40:15 ]

ความคิดเห็นที่ 16 โฮ......ฮฮฮฮฮฮ จูบแรกของเฮียไต๋ อิจฉาหนูเอบริลชะมัดที่ได้ไป เฮียไต๋ขา....เท่ห์ทุกสถานการณ์จริงๆ ป.ล.เห็นว่าที่บอร์ดยังไม่ได้โพสต์เลยมาอ่านในนี้ก่อนละคะ จากคุณ : da (mooda) - [ 12 ก.ย. 48 18:43:55 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อู้วววว เฮียไต๋ขา ไอ้คำว่า “ถึงผมจะไม่เคย แต่ก็ใช่ว่าจะไม่รู้นะ” กระชากใจมากเลยค่า พี่วีเล่นจบแบบนี้อ่ะละ ฮึ!! อย่าลืมไปแปะต่อที่เวปพี่วีด้วยน้า ดีนะที่เข้ามาแล้วเหนพอดี ไม่งั้นได้อดอ่านอีกรอบแน่ๆเลย จากคุณ : maron - [ 12 ก.ย. 48 19:42:58 A:210.213.41.242 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 คืนอาเฮียมานะ เอบริล! ไม่งั้น ... ตายยยยยย จากคุณ : chomyut (chomyut) - [ 12 ก.ย. 48 20:45:07 ]

ความคิดเห็นที่ 19 555+ เฮียไต๋หน้าหวานคม เอาแต่เล่นตุ๊กตาแบดแบดหรือไม่ก็นั่งดูรูปหนุ่มหุ่นล่ำผิวชอกโกแล็ต.... จากคุณ : addas - [ 12 ก.ย. 48 21:13:44 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เราก็นึกว่าจะจบเห็นชื่อ เอิ้กก แต่ว่า แหมตอนนี้ มีจูจุ๊บด้วย จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 12 ก.ย. 48 21:34:53 ]

ความคิดเห็นที่ 21 Ohh... it is an action chapter. ^^ I bet Tai likes this chapter best in the whole story of his. Wait for the next chapter ka. จากคุณ : Reader - [ 13 ก.ย. 48 04:00:29 A:24.16.240.254 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 แง...เอาจูบอาเฮียคืนมานะ จากคุณ : โตขึ้นจะกลายเป็นยุง - [ 13 ก.ย. 48 12:05:32 ]

ความคิดเห็นที่ 23 พระเอกมาช่วยทัน เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 13 ก.ย. 48 14:52:42 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ลุ้นอีกคู่นึงด้วย จะพากันไปไหนหว่า จากคุณ : mrs_ricken - [ 14 ก.ย. 48 08:29:25 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เฮียไต๋เราพลาดท่าเสียทีเดอบริบไปแล้ว จากคุณ : รียา - [ 17 ก.ย. 48 01:31:48 A:203.172.104.214 X: TicketID:103817 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อาไต๋เท่มากๆๆ มาเป็นฮีโร่ช่วยนางเอกได้ทันเวลาอย่างกะหนังบู๊เลย แถมยังจู่โจมหนูเอบริลแบบไม่ให้ตั้งตัวเลย คราวนี้ก็นอนรออ้อนพยาบาลพิเศษได้เลย จากคุณ : nasa nasa - [ 18 ก.ย. 48 14:07:28 ]

ความคิดเห็นที่ 27 อิๆ ตามมาอ่านฮับ ^ ^ จากคุณ : มิรันตี - [ 24 ก.ย. 48 16:41:43 A:61.91.175.139 X: TicketID:104283 ]

ความคิดเห็นที่ 28 กรี๊ดเฮียไต๋ เท่สุดๆ จากคุณ : หนูจ๋า - [ 27 ก.ย. 48 01:43:18 ]

ความคิดเห็นที่ 29 น่ารักมากมายค่า อ่านรวดเดียว 12 ตอนเลย.. อย่าทิ้งให้รอนานนะคะ จากคุณ : snow - [ 3 ต.ค. 48 22:35:44 A:58.64.127.65 X: ]