ถึงคุณที่รักของผม.... วันนี้ฝนตกอีกแล้วครับ
ตกอย่างหนักเสียด้วย หลังจากอดกลั้นไม่
ยอมตกมาเป็นเวลาหลายวัน

เวลาฝนตกหนัก ๆ อย่างนี้ มันก็เหมือนกับกรงขังที่กักผมไว้
ไม่ให้ขยับเขยื้อนทำอะไรได้สะดวกนัก
มันเลยทำให้ผมมีเวลาว่างมากมาย และผมก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงคุณ

ชาร้อนถ้วยนั้นที่ผมสั่งมาระหว่างถูกกักขังอยู่ในกรงของสายฝน
เย็นไปนานแล้วแต่ผมก็ยังมีความสุขกับการนั่งมองเม็ดฝนที่โปรยสายไม่ขาด
พร้อม ๆ กับการส่งความคิดถึงไปหาคุณ

ผมนั่งฟังเสียงฝนที่ตกกระทบกับหลังคา
ก่อนจะล่วงหล่นเป็นสาย ๆ ลงกระทบผิวพื้นซีเมนต์
ก่อนจะกลายสภาพเป็นดอกฝนดอกเล็กดอกน้อย
ที่แข่งกันเบ่งบานเต็มท้องถนนไปหมด แล้วผมก็ตั้งคำถามว่า
ป่านนี้คุณจะอยู่ที่ไหน
จะนั่งมองเม็ดฝนอย่างนี้แล้วคิดถึงวันที่เราเคยนั่งมองเม็ดฝนด้วยกันหรือเปล่า....

ถึงคุณที่รักของผม...กลิ่นหวานชื้นของสายฝนที่ถูกพัดพามานั้น
ทำให้ความคิดถึงของผมยิ่งมากมายจนผมเองก็ตกใจกับ ความรู้สึกนั้น

เปรียบว่า ถ้าหากความคิดถึงของผมคือสายฝนในวันนี้
ผมเองก็กลัวว่าจะทำคุณเปียกปอนและว่ายเวียนอยู่ในความคิดถึงที่ไม่สุดสิ้นของผม

เวลาเดินผ่านไปอย่างรวดเร็วเสมอ
แต่สำหรับผมเวลานั้นมันช่างนานแสนนาน
จนผมไม่อาจจะหลุนพ้นจากวงเวียนแห่งความรัก
ที่ผมมีต่อคุณได้ ทำไม...
ผมคอยตั้งคำถามนี้ แต่ก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้สักที

ทำไมผมต้องรักคุณขนาดนี้ ....
ทำไมผมต้องคิดถึงคุณอย่างมากมายด้วย...
และ
ทำไมผมถึงยังหลงวนเวียนอยู่ในวันเวลาเก่า ๆ
ที่ไม่สามารถย้อนคืนมาได้

เป็นคำถามที่ผมไม่เคยตอบได้เลยครับ ...ที่รัก
แต่สิ่งที่ผมแน่ใจเป็นที่สุด ก็คือ ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้คิดถึงคุณ
คิดถึงรอยยิ้ม ดวงตา และการที่คุณเป็นคุณ
ทุกสิ่งที่ประกอบขึ้นมาเป็นคุณก็คือคนที่ผมหลงรักอย่างหมดหัวใจ...

คุณที่รักของผม....คุณเคยรู้ไหมว่า..
.เวลาที่เราคิดถึงใครสักคนมักหาเหตุผลไม่ค่อยได้
มันก็เหมือนกับความรักนั่นแหละ
ไม่ค่อยมีใครให้เหตุผลกับความรักกันได้
และก็ไม่มีใครให้เหตุผลในการคิดถึงกันได้
แค่รัก...และก็ แค่คิดถึง...เท่านั้น คือความรู้สึกล้วน ๆ

เคยมีคนเขียนเอาไว้นะว่า ...ความรักหายใจเป็นความคิดถึง...
ผมเห็นด้วยนะกับคำพูดประโยคนี้
แต่สำหรับผม ตอนนี้ ความคิดถึงของผมหายใจเป็นคุณ...
หรือไม่อีกที คือ การที่ผมคิดถึงคุณมากมายขนาดนี้ก็แปลได้ว่า
ผมรักคุณมายมายเหลือเกินจนไม่อาจอธิบายอะไรได้
มันมากมายจนเอ่อล้นเหมือนสายฝนที่ตกลงมาในวันนี้


คุณที่รักของผม...ตอนนี้ฝนเริ่มจางแล้ว
อีกเดี๋ยวผมคงต้องกลับคืนสู่โลกแห่งความเป็นจริง
ที่เจ็บปวดอีกครั้งแล้ว...
สิ่งเดียวที่ผมจะทำได้ในเวลาต่อไปนี้
คือการพยายามใช้ชีวิตที่เหลืออยู่โดยไม่มีคุณ
จริง ๆ มันก็เจ็บปวดเมื่อนึกถึงว่าที่ข้างกายผมไม่มีคุณอีกต่อไป

แต่ในความเจ็บปวดนั้นก็มีความสุขผสมปนเปอยู่ด้วย
ผมมีชีวิตอยู่ได้กับความทรงจำแห่งความสุขที่มีคุณ
และคอยส่งความคิดถึงไปให้ในทุก ๆ นาทีที่ผมมีชีวิตอยู่...

การมีชีวิตอยู่ไม่ใช่เรื่องยาก แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย
ก็เมื่อชีวิตที่ผมคิดว่า ถูกเติมเต็มไปด้วยคุณนั้น
จู่ ๆ วันหนึ่งผมก็ไม่มีคุณอีกต่อไป
แต่ผมก็ต้องทนอยู่กับความจริงนั้นอยู่ดี

คุณที่รักของผม...เพียงแค่ตอนนี้หลับตาลง
แล้วเราจะคิดถึงกันได้ไหมครับ...
เพียงแค่หลับตาลงแล้วคุณจะกลับมาอยู่ตรงที่เดิมที่คุณเคยอยู่ได้ไหมครับ....
ที่เดิมที่ผมไม่เคยมีใครมานานนับตั้งแต่คุณเดินจากไป ...
ที่เดิมที่ผมยังคงเก็บไว้รอคุณเสมอ..
.และผมก็ยังหลงเดินเวียนวนอยู่ในวันเวลาเก่า ๆ ที่เคยมีคุณ

ผมแค่อยากรู้สึกว่า ....ผมยังมีคุณอยู่เสมอเท่านั้น....คุณรู้ไหมครับ...?