ความคิดเห็นที่ 1 สมภพกับครอบครัวต้องกลับมาอยู่บ้านเกิดเต็มตัว คำสั่งของเพื่อนจอมขมังเวทย์ทำให้เขาต้องขี่จักรยานออกจากบ้านตัวเองไปรับยาผงสีขาวที่บ้านเพื่อนมากินวันละสองครั้งเช้าเย็นเสมอ ชีวิตวันหนึ่งส่วนใหญ่จึงหมดไปกับความเหน็ดเหนื่อยเพื่อให้ได้ยาผงสีขาวนี้มากิน อย่าว่าแต่จะกลับไปหางานทำที่กรุงเทพฯ เพราะแค่เทียวไปเทียวมาบ้านเพื่อนก็แทบจะหมดวันแล้ว ช่วงแรกชายหนุ่มทั้งเหนื่อยหน่ายจากการขี่จักรยานทางไกลและเครียดจากการไม่มีงานทำไม่มีรายได้ แต่เพื่อรักษาตัวตามที่วิษณุกำชับและเพราะคิดถึงลูกเมียที่จะเดือดร้อนหากตัวเองต้องจากไปก่อนทำให้เขาต้องก้มหน้าปั่นจักรยานต่อไป ระหว่างบ้านของวิษณุกับสมภพมีร้านขายของชำร้านใหญ่เจ้าหนึ่ง ทุกวันเมื่อปั่นจักรยานกลับจากไปรับยาที่สำนักทรงเจ้าของเพื่อน สมภพมีหน้าที่ต้องแวะซื้อกับข้าวของใช้ที่ร้านนี้ติดมือกลับบ้านเสมอ แม้จะเป็นร้านของชำที่อยู่ใกล้บ้านของสมภพที่สุด แต่ก็ยังจัดว่าไกลเมื่อนับจากเวลาในการปั่นจักรยานถึงเกือบสิบนาทีจากบ้านมาจนถึงหน้าร้านได้ โดยเฉพาะสำหรับคนที่สุขภาพไม่แข็งแรงอย่างเขาแล้วระยะทางก็เหมือนเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัวเลยทีเดียว วันหนึ่งสมภพจะขี่จักยานออกไปรับยาที่บ้านเพื่อนตามปกติ ลำดวนจดรายการของสดของแห้งที่ต้องการให้เขาติดตัวไปกันลืมเมื่อแวะร้านของชำขากลับ ยายแก่เพื่อนบ้านคนหนึ่งที่มาคุยด้วยเห็นเข้าก็ฝากเงินเพิ่มให้อีกยี่สิบบาทพร้อมไหว้วานให้สมภพซื้อกะปิกับมะนาวด้วย เหลือเศษทอนเท่าไหร่ก็จะยกให้เป็นน้ำใจ สมภพรับปากแล้วขี่จักรยานออกไปรับยาจากบ้านวิษณุ ขากลับใกล้เที่ยงเขาก็แวะซื้อของมาให้ทั้งเมียและเพื่อนบ้านตามที่ฝาก ยายแก่เมื่อได้กะปิมะนาวตามที่ต้องการก็ขอบอกขอบใจเขาเสียยกใหญ่ สมภพเอ่ยปากว่าวันหลังมีอะไรให้ช่วยซื้อมาให้ก็บอกกันได้ ตั้งแต่นั้นมาเวลาสมภพจะขี่จักรยานเข้าตำบลจะมีเพื่อนจะมีเพื่อนบ้านคนโน้นคนนี้ขอฝากซื้อข้าวของติดรถจักรยานกลับมาด้วยทุกครั้ง ซึ่งเขาก็แวะซื้อมาให้ตามที่ฝากด้วยความเต็มใจเสมอ เศษเงินทอนสองสามบาทผู้ฝากซื้อต่างก็ยกให้สมภพที่ออกแรงปั่นจักรยานไปซื้อมาเป็นธรรมเนียม เมื่อชายหนุ่มรวมเศษเงินทอนที่ได้รับในแต่ละวันมานับดูก็พบว่ามากกว่าที่คิดไว้อยู่ เขานั่งนิ่งจนเกิดความคิดบางอย่าง วันรุ่งขึ้นเขาเลื่อยไม้เป็นแผ่นมาตอกเป็นนั่งร้านหน้าบ้าน ทุลักทุเลเล็กน้อยเพราะอาการป่วยยังรบกวนแม้ว่าจะดีขึ้นกว่าตอนที่อยู่สมุทรปราการมากแล้ว จากนั้นช่วงสายเขาก็ขี่จักรยานไปรับยาตามปกติ ขากลับแวะซื้อของมาเต็มรถ นอกจากแจกจ่ายให้เพื่อนบ้านที่ฝากซื้อเมื่อตอนเช้าแล้วเขาก็ยกของที่ซื้อมาโดยไม่มีใครสั่งไปวางบนนั่งร้านใหม่นั้น หยิบคะน้าจากในถุงมาวางกองไว้มุมหนึ่ง แตงกวามะเขือยาวเรียงไว้อีกมุมหนึ่ง ปลาหมึกแห้งปูเค็มในถุงพลาสติกปิดผนึกก็เอาไปเจาะรูผูกเชือกฟางแขวนไว้ข้างๆก่อนจะหันกลับมาแขวนซองแชมพูและผงซักฟอกอีกด้าน เพียงเท่านี้ร้านชำเล็กๆท้ายหมู่บ้านก็เริ่มกิจการในบ่ายวันนั้นเอง ยาผงเจ็ดกะโหลกผีของวิษณุเข้มขลังสมกับที่เจ้าตัวโฆษณาไว้ สุขภาพของสมภพดีวันดีคืนจนเหมือนจะยิ่งแข็งแรงกว่าก่อนเจ็บป่วยเสียอีก ทุกวันเขาขี่จักรยานไปบนถนนที่ตัดผ่านทุ่งนาเขียวขจีสุดลูกหูลูกตา ลมทุ่งบริสุทธิ์กับกลิ่นแดดสัมผัสใบหน้าอ่อนโยน มองเห็นเมฆขาวบนเวิ้งฟ้ากว้างไกลราวกับแดนสวรรค์บนพื้นดิน ภาพความทุกข์ยากในโรงกลึงเหล็กค่อยๆเลือนหายไปกับอดีตที่ผ่านพ้น เวลานี้เขารู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่อีกครั้งจริงๆ “อาการของแกดีขึ้นเป็นปกติแล้ว” วิษณุยิ้มเมื่อเห็นหน้าเพื่อน เขาเพิ่งเสร็จจากพิธีลงสาลิกาให้กำนันรายหนึ่งและลากลับออกไปพอดี “ต่อไปไม่ต้องกินยาของฉันแล้วนะ” “ยาแกดีเหลือเกิน” สมภพทำหน้าเลื่อมใส “หมอโรงพยาบาลสู้แกไม่ได้จริงๆ” ชายหนุ่มเห็นเพื่อนหัวเราะชอบใจอีกครั้ง จอมขมังเวทย์ยื่นเงินให้เขาหนึ่งร้อยบาทแล้วลุกขึ้นขยับม่านบังตาให้มิดชิด บอกเพื่อนให้ไปซื้อเหล้าแบนกับยำมาสักอย่าง เดี๋ยวปิดบ้านกินเหล้ากัน สมภพทำตาโตถามว่าอยู่ๆจะกินเหล้าตอนเที่ยงเลยหรือ เพื่อนรักบอกว่าใช่ สิบนาทีต่อมาทั้งสองจึงตั้งกระติกน้ำแข็ง น้ำเปล่า เหล้าแบนและยำขาไก่ตรงหน้า สมภพมัวแต่ชื่นชมสรรพคุณยาผงเจ็ดกะโหลกผีของเพื่อนว่าทำให้โรคร้ายที่ไม่มีทางรักษาของเขาหายไปได้ ความลังเลสงสัยในวิชาอาคมของเพื่อนมลายหายไปสิ้นแม้จะไม่เคยเห็นว่าวิษณุไปร่ำเรียนวิชาพวกนี้มาจากไหน คนทรงหัวเราะกับคำเยินยอของเพื่อน ในที่สุดเขาก็ยันตัวลุกขึ้นชวนสมภพเข้าไปในห้องเก็บของเล็กๆหลังบ้าน ที่นั่นวิษณุลากถุงกระสอบป่านจากหลังประตูมาแก้เชือกออก ล้วงมือลงไปกำผงสีขาวขึ้นมาอุ้งมือหนึ่ง บอกเพื่อนว่านี่แหละคือยาผงเจ็ดกะโหลกผีที่เขาปรุงให้กินมาตลอดหลายเดือน สมภพไม่คิดว่ายาดีของวิษณุจะถูกเก็บปะปนกับข้าวสารอาหารแห้งในห้องเก็บของข้างครัวแบบนี้ “ดูให้ดีนะ นี่คือยาผงเจ็ดกะโหลกผีที่แกกินทุกวัน” วิษณุเปิดตู้เย็น หยิบเนื้อหมูซอยมาชามหนึ่ง โปรยผงสีขาวจากมือลงไปแล้วใช้มือคลุกให้ทั่ว บอกสมภพให้หยิบซีอิ้วขาวและน้ำตาลมาปรุง เขาจะทำหมูผัดน้ำมันหอย สมภพทำตาเหลือกเมื่อเห็นเพื่อนทำอาหารสูตรพิสดาร “เอามาคลุกหมูทำไม เขาใช้แป้งมันกันไม่ใช่เหรอ” “ก็นี่แหละแป้งมัน” “หา....!?” “ยาผงเจ็ดกะโหลกผีที่แกกินทุกวันไม่ใช่ยาจริงๆหรอก มันคือแป้งมัน” คนทรงวัยหนุ่มคลุกหมูแล้วเตรียมตะหลิวกระทะ บอกเพื่อให้เตรียมจานกับช้อนไว้ “ตลอดหลายเดือนมานี่แกหลอกให้ฉันกินแป้งมันเหรอ แกหลอกฉันทำไม” วิษณุตั้งกระทะกับเตาแกส “สมภพ แกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดคนเดียวของฉัน จะบอกอะไรให้ ฉันไม่มีวิชาอาคมอะไรแบบที่เขายกย่องนับถือมาตลอดหรอกว่ะ ฉันก็แค่คนทรงกำมะลอหลอกชาวบ้านเขากินเท่านั้น อาศัยแค่จิตวิทยาในการมองทะลุปัญหาของแต่ละคนให้คำปรึกษาแนะนำกับทำพิธีสักแต่ว่าให้ตรงตามตำราเก่าๆที่ซื้อหาตามตลาดนัดได้ คนที่ทำพิธีกับฉันอย่างน้อยก็ได้ความสบายใจมากขึ้น ที่กลับไปสามารถแก้ปัญหาชีวิตได้ก็ยกย่องฉัน ที่แก้ปัญหาชีวิตไม่ได้ก็ไม่เคยมีใครโทษฉันเพราะฉันไม่ใช่ต้นเหตุ ที่จริงแล้วทุกคนมีกรรมเป็นของตัวเอง ขึ้นแต่กับว่าใครจะมีปัญญาแก้ปัญหาได้เองหรือไม่ต่างหาก” “แกก็เลยใช้ ‘ปัญญา’ ของแกหลอกเพื่อนเก่าอย่างฉันไปด้วยอีกคนใช่ไหม” สมภพกัดฟันกรอด “แกหายป่วยแล้วนี่” คนทรงกำมะลอตักกระเทียมลงเจียวจนหอมแล้วตักหมูที่คลุกไว้ตามลงไป “ฉันก็แค่สงสารแก ไม่อยากให้แกต้องทนทรมานทำงานที่โรงกลึงนั่นอีก ไม่อยากให้แกต้องเจอแต่สารพิษจนได้กลับมาบ้านเกิดแต่เถ้ากระดูก ที่นี่มีอะไรให้แกทำมากมายและสร้างฐานะได้โดยแกไม่ต้องพึ่งงานโรงงาน เพียงแต่แกจะใช้ไอ้ที่อยู่ในหัวแกคิดให้ดีเท่านั้นเอง” “แล้วยาปลอมนี่ล่ะ” “คนทรงอย่างฉันจะใช้อะไรหลอกล่อแกให้อยู่ที่นี่อย่างถาวรได้ล่ะ ถ้าไม่ใช่หลอกให้แกกินแป้งมันวันละสองเวลา” วิษณุหัวเราะแข่งกับเสียงผัดอาหารในกระทะ “อากาศบริสุทธิ์ ชีวิตที่เรียบง่าย และการปั่นจักรยานออกกำลังกายวันละหลายสิบกิโลเมตรที่นี่ต่างหากล่ะที่ฟื้นฟูร่างกายแกขึ้นมา ฉันเป็นแค่คนสร้างเงื่อนไขให้แกต้องทำมันอย่างจริงจังเท่านั้นเอง” “แก.....” “นั่นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดเท่าที่คนลวงโลกอย่างฉันจะพอทำให้เพื่อนได้” วิษณุปรุงรสอาหารจนได้ที่ ผัดต่อไปอีกเล็กน้อยแล้วตักใส่จานที่สมภพยืนถืออยู่ สายตาของทั้งสองมองประสานกัน “และแกก็หายจากอาการป่วยได้อย่างเหลือเชื่อ สมภพ....ต่อไปนี้ชีวิตของแกคือกำไรแล้ว ใช้มันให้ดีหน่อยก็แล้วกันนะ” สมภพขี่จักรยานกลับมาถึงบ้าน ไม่มีห่อยาผงสีขาวอย่างที่เคยกินทุกวันอีกและเขาก็รู้ดีว่าห่อยานั้นไม่มีความจำเป็นสำหรับชีวิตเขาอีกแล้ว ชายหนุ่มมองผ่านดงพริกที่หัวโค้ง แลเห็นบ้านตัวเองที่กำลังจะกลับไปถึงอยู่ไกลๆ แต่พอขี่มาถึงเกือบหน้าบ้านก็เห็นชาวบ้านหลายคนยืนออกันอยู่ที่นั่งร้าน สมภพรู้ดีว่าลูกค้ากำลังต้องการสินค้า เขาจอดจักรยานยกข้าวของที่ซื้อตอนขากลับมาส่งให้ลำดวนแยกประเภทแล้วผลัดเปลี่ยนมาดูแลเพิงขายของชำต่อทันที อาจจะจริงอย่างที่เพื่อนว่าไว้ ชีวิตเขาต่อจากนี้ไปเป็นกำไรแล้ว เป็นกำไรที่งดงามเสียด้วย เย็นวันนั้นสมภพพับชุดฟอร์มโรงงานตัวเก่งใส่ลงถุงดำเตรียมบริจาคให้ญาติที่ยากจนกว่า และแทนที่ว่างในตู้เสื้อผ้าด้วยเสื้อตัวใหม่สามสี่ตัวจากในตัวเมือง ที่นี่ไม่มีสมภพหนุ่มโรงกลึงที่ขัดสนอีกแล้ว มีแต่สมภพเจ้าของร้านชำที่บ้านเกิดที่มีเงินเก็บเหลือเฟือ เวลานี้ชายหนุ่มคิดถึงวิษณุเพื่อนเก่า ป่านนี้จะยังเปิดบ้านทำพิธีให้พ่อค้าข้าราชการที่ไหนอยู่หรือเปล่า และลูกศิษย์ที่มาพบจะรู้สึกอย่างไรถ้าหากวันหนึ่งรู้ความจริงว่าวิษณุไม่ใช่จอมขมังเวทย์อย่างที่คิดกัน แต่เมื่อสมภพมองตามพระอาทิตย์ที่กำลังลับยอดไม้และคิดว่าในโลกนี้จะมีเวทย์มนต์หรือความมหัศจรรย์แบบไหนได้อีกที่ทำให้ชายหนุ่มผู้สิ้นหวังและเจ็บป่วยอย่างเขาได้กลับมาเป็นชายหนุ่มอีกคนที่มีฐานะ มีความหวัง หายป่วยหายไข้เป็นปกติ และมีความสุขกับชีวิตที่เรียบง่ายด้วยตัวเองอีกครั้ง คิดถึงตรงนี้แล้ว ชายหนุ่มก็ยอมรับอย่างไร้ข้อกังขาว่าวิษณุเป็นผู้วิเศษจริงๆ (จบแล้ว ^_^) จากคุณ : ธามาดา - [ 12 ก.ย. 48 21:37:29 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เค้าว่าจิตเป็นนาย กายเป็นบ่าว เมื่อจิตโปร่งโล่ง สบาย กายก็ดีตามไปด้วย  เกี่ยวกะเค้าไหมเนี่ย แหะแหะ จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 12 ก.ย. 48 21:53:02 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอบคำถามมิตรรักแฟนเพลงจากเรื่อง "กาซชีวภาพ" นะครับ ดร.วรุณนฤมล - โห....ด็อกเตอร์ผลิตนวตกรรมใหม่ได้เร็วทันใจจริงๆ   แต่ป่านนี้จะรวยตดขนาดไหนแล้วไม่รู้  คาดว่าถังกาซจะกองเต็มบ้านแล้ว อิอิ อาจารย์จี - เสียดสีที่แสบสวย แหะๆๆ  แบบว่าเอาสีข้างเข้าถูด้วยนะเนี่ย ^^' อาจารย์scottie - เอ่อ  ถ้าจะให้บินได้นี่ไม่รู้ต้องตดกี่หมื่อนลิตรเลยนะครับเนี่ย ^^' น้องจ๊ะ - มันครองโลกไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ 555 คุณไอ้ตัวยุ่ง - พลาดของดีไปซะแล้ว อิอิอิ คุณณภ - ถ้าจัดลำดับตามความเหม็นนี่  สงสัยพวกเราจะชนะขาดนะครับ อิอิอิ คุณCanossa - ผมก็แฟนประจำห้องหว้ากอนะ ได้ไอเดียจากห้องนั้นเยอะเลยแหละ ^^ คุณอุปกรณ์ประกอบฉาก - จะรวยเพราะ 1 คน 1 ผลิตภัณฑ์นะเนี่ย 555 คุณเพอร์ (เคอัส) - เหวอ....มาตามกลิ่นเหรอเนี่ย ^^ พี่รสา - you fart what you eat ครับ แหะๆๆ พี่ดิน - ความแหวกแนวของคนราศีกุมภ์ไม่เคยปราณีใครครับ อิอิอิ หนูผึ้ง - เอาดิ  แต่เสียดายไม่ได้ไปภูกระดึงด้วยอ่ะ  เฮ้อ ลิงก์ของเรื่องสั้นล่าสุด "กาซชีวภาพ" ครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3708580/W3708580.html ขอบคุณทุกๆคนนะครับ ^^ ช่วงสัปดาห์หนังสือตุลาคมนี้อาจจะมีข่าวดีเล็กๆของธามาดาจากบูธหนังสือแห่งหนึ่งนะครับ  แล้วจะมาบอกกล่าวข่าวคืบหน้ากันอีกทีนะ ปล. แถมภาพของเรื่องสั้นในขายหัวเราะฉบับล่าสุดของธามาดาให้ดูเล่นนะครับ  เป็นเรื่องสั้นอีกเรื่องที่ภูมิใจเสนอครับ ^^ (พบได้ตามแผงหนังสือถึงวันอังคารที่ 13 กันยาวันสุดท้ายนะครับ) จากคุณ : ธามาดา - [ 12 ก.ย. 48 22:20:41 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ... จากคุณ : ธามาดา - [ 12 ก.ย. 48 22:37:58 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แวะมาบอกว่าไปอุดหนุนเล่มล่าสุดมาอ่ะ...ชื่อเธอ เต็มๆ .. ..ธามาดา... จากคุณ : เปียร์รุส - [ 12 ก.ย. 48 22:38:00 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอบแฟนพันธุ์แท้  มาเร็วมากๆ  อิอิ จ๊ะ - เคยได้ยินหมอประเวศพูดว่ามีแหม่มเป็นมะเร็งแบบหมดทางรักษา   เลยลองทำสมาธิกับบอกตัวเองอย่างสดชื่นทุกวันว่า "จะหายๆๆๆ" แล้วก็ปรากฎว่าหายจริงๆ   งานวิจัยอีกชิ้นให้คนป่วย 2 กลุ่มแยกห้องกัน  กลุ่มแรกได้กินยาจริง  กลุ่มที่สองได้กินยาปลอมที่เป็นแป้ง  โดยคนให้หลอกว่าเป็นยา   ผ่านไประยะหนึ่งปรากฎว่าคนที่ได้ยาปลอมก็อาการดีขึ้นเหมือนกันเพราะเข้าใจว่ากินยา(ปลอม)นี้แล้วจะหาย  (แต่ก็คงไม่ทุกโรคหรอกนะ -_-') ก็เลยพอเป็นไอเดียเรื่องนี้ได้จ้า นัท - ช่ายแล้น  อิอิอิ  สาวกเรื่องสั้นขายหัวเราะเพิ่มมาอีกรายแล้ว  เหอๆๆ ^^ จากคุณ : ธามาดา - [ 12 ก.ย. 48 23:30:17 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แล้วจะไปซื้อทันมั้ยเนี่ย แอบเดาไว้ว่าเพื่อนวางแผนให้ขี่จักรยานออกกำลังเหมือนกัน :) จากคุณ : scottie - [ 13 ก.ย. 48 00:17:14 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาแอบแปลงเรื่องต่อ อิอิ “หา....!?” “ยาผงเจ็ดกะโหลกผีที่แกกินทุกวันไม่ใช่ยาจริงๆหรอก มันคือแป้งมัน” คนทรงวัยหนุ่มคลุกหมูแล้วเตรียมตะหลิวกระทะ บอกเพื่อให้เตรียมจานกับช้อนไว้ “ตลอดหลายเดือนมานี่แกหลอกให้ฉันกินแป้งมันเหรอ แกหลอกฉันทำไม” ทันใดนั้น ความผิดหวังและคาดไม่ถึงวิ่งเข้าเกาะกุมหัวใจของสมภพอย่างรุนแรงและรวดเร็ว ...นี่ไม่ใช่ยา...โรคเขายังไม่หาย..ทำให้เขาถึงกับอาการกำเริบทันทีทันใดและขาดใจตายไปแบบปัจจุบันทันด่วนต่อหน้าต่อตา "สมภพ...." วิษณุร้องสุดเสียง เขย่าร่างไร้วิญญาณของเพื่อนรักไปมาแบบคนสติเจียนคลั่ง "ฉันไม่น่าบอกความจริงแกเลย..." จบ (เผ่นออกจากกระทู้สุดชีวิต) จากคุณ : GTW - [ 13 ก.ย. 48 02:54:14 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แจ๋วครับคุณธามาดา ขอปรบมือให้ เรื่องเขาจบดีดีอยู่แล้ว คุณ GTW มาทำให้เขวไปได้ แล้วลำดวนกับลูกสามคนจะอยู่ยังไง หรือจะให้วิษณุรับไปเลี้ยงอีกครับ ? จากคุณ : เจียวต้าย - [ 13 ก.ย. 48 06:38:07 ]

ความคิดเห็นที่ 10 นึกว่าวิษณุจะให้สมภพทำเป็น MLM ซะอีก ... หุ หุ จากคุณ : ณภ - [ 13 ก.ย. 48 11:20:19 A:71.97.0.250 X: TicketID:105756 ]

ความคิดเห็นที่ 11 น่ารักดีครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 13 ก.ย. 48 19:07:14 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อืมมม น้านสิ จิตเป็นนาย กายเป็นบ่าว แบบที่พี่จ๊ะ ว่าเลย ปอ ลอ ตอนนี้ นู๋มะสบาย ขอรักษาด้วยคนได้มะค่ะ แก้ไขเมื่อ 13 ก.ย. 48 20:46:57 จากคุณ : oreocream - [ 13 ก.ย. 48 20:46:30 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อิอิอิ มีแขกเหยื่อ เอ๊ย แขกเหรื่อเข้ามาอ่านกันเยอะเลย ^o^ อาจารย์scottie - แม่นแล้วครับ ขี่จักรยานเป็นการออกกำลังที่เยี่ยมมากๆประเภทหนึ่งทีเดียวแหละ นี่เล่นบังคับให้ขี่ไปกลับวันละเกือบสิบกิโลสองรอบทุกวัน ถ้าไม่แข็งแรงขึ้นก็คงต้องเข้าโรงพยาบาลอีกรอบละครับ ^^' อาจารย์จี!! - หายไปไหนแล้ว!! ฮึ่ม ไวยังกับปรอทแน่ะ แฮ่ (-"-) อาจารย์เจียวต้าย - โอ้โห วันนี้มี 3 กรรมการรุ่นลายครามเข้ามาอ่านไล่ๆกันเลย (อาจารย์scottie - อาจารย์G - อาจารย์เจียวต้าย) นับว่าธามาดามีวาสนาอย่างยิ่ง ^^ ขอบคุณมากครับ คุณณภ - แหม....ก็ว่าไปโน่น อันนั้นจะหักมุมแบบเอวเคล็ดซะก่อนนะครับ 5555 ผมเคยเจอMLM ตามต่างจังหวัดเหมือนกัน สินค้าลูกโซ่ก็จะประเภทเห็ดนำโชคในน้ำเชื่อม ต้นวาสนาพันธุ์เหลืองกลาง แล้วก็ตะพาบน้ำครับ แหะๆๆ เฮียพีทคุง - ขอบคุณหลายๆครับ ^^ เดี๋ยวจะรีบเข็นเรื่องใหม่ๆออกมาให้ได้ยลโดยพลัน อิอิอิ หนูอ้อม - น้องอ้อมป่วยเป็นไข้ใจ พิษรักทำร้ายรึเปล่าจ๊ะ (แซวๆ ^^) ขอบคุณทุกๆคนนะครับ :) จากคุณ : ธามาดา - [ 13 ก.ย. 48 22:43:09 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ปล. เรื่องที่จะได้ลงในขายหัวเราะครั้งต่อไปจะเว้นนานหน่อยนะครับ  คือเรื่อง "เรื่องเล่าจากโลกที่แล้ว" แนววิทยาศาสตร์ครับ  แต่บางคนเห็นชื่อเรื่องคงนึกว่าเรื่องผีๆไปเรียบร้อยแล้ว  แหะๆๆ ตีพิมพ์ในขายหัวเราะฉบับที่844 วางแผงวันพุธที่ 5 ตุลาคมโน่นแน่ะครับ  เว้นจากวันนี้ไปสองพุธแน่ะ  ^^' จากคุณ : ธามาดา - [ 13 ก.ย. 48 22:53:12 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อยากอ่าน แต่ยังมะมีเวลาเลยแฮะ จากคุณ : กริชครับผม - [ 13 ก.ย. 48 23:50:52 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ได้อ่านเรื่องที่โฆษณาแล้ว แต่ไม่ต้องวิจารณ์ เพราะ บก.ขายหัวเราะ การันตีอยู่แล้วครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 14 ก.ย. 48 06:02:42 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ในวิกฤต ยังมีโอกาสเนอะ ขึ้นอยู่กับว่า ใครจะมองออกมากกว่ากันนะ ปล อยากแต่งได้มั่งจัง จากคุณ : กริชครับผม - [ 14 ก.ย. 48 06:10:57 ]

ความคิดเห็นที่ 18 55555+ ชอบที่คุงครู GT แต่งง่ะ ขอด้วยจิคะ  แต่เอาเป็งหมูผัดน้ำมันหอยนะ ฮี่ๆๆๆๆ จากคุณ : i_tua_yung - [ 14 ก.ย. 48 22:43:51 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ยายังไงก็ไม่สู้กับ ๕ อ. ไปได้นะคะ อากาศ อาหาร ออกกำลังกาย อุจจาระ อารมณ์ จากคุณ : รสา รสา - [ 16 ก.ย. 48 18:45:45 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ลงชื่ออ่านครับ จากคุณ : the'tect (the_architect) - [ 18 ก.ย. 48 05:38:01 ]

ความคิดเห็นที่ 21 จิตเป็นนาย กายเป็นบ่าง...เอ้ย บ่าวค่ะ สำคัญที่ต้องใจต้องสู้ ใช่มั้ยคะ...ว่าแล้วก็  สู้วุ้ยยยยย จากคุณ : coolning - [ วันเกิด PANTIP.COM 05:46:00 ]