ความคิดเห็นที่ 1 บทนำ คุณเคยรู้สึกราวกับกำลังอาศัยอยู่ในคุกบ้างไหม? เคยไหมที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่คุณคิดจะก้าวเดิน ใครบางคนก็จะตามคุณไปที่นั่นแล้วมองคุณทุกก้าว? ส่วนฉันนะ เคยผ่านมาแล้วละ ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าผู้คนภายนอกคุกนี่เรียกบ้านฉันว่าอะไร ฉันเกลียดมันเหลือเกิน! ฉันอยากมีชีวิตเหมือนเด็กทั่วไป  อยากตื่นเช้ามาแล้ววิ่งไล่ตามหลังรถประจำทางอย่างคนอื่น แต่ฉันทำไม่ได้ บ้านของฉันก็คือที่ๆ ฉันไปเรียนซึ่งนั่นก็ความหมายความว่าฉันเรียนที่บ้าน และถ้าฉันอยากออกไปจับจ่ายซื้อของหรือทำอะไรอย่างอื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ ก็จะมีคนคอยเอาสิ่งจำเป็นเหล่านั้นมาประเคนให้ถึงที่ ทั้งเสื้อผ้าอาภรณ์และสิ่งต่างๆ จะมากองอยู่ตรงหน้าฉันเลย ขอโทษนะที่ต้องบ่นออกมาแบบนั้น แต่มันช่วยไม่ได้จริงๆ เอาหละให้ฉันแนะนำตัวเองก่อนดีกว่า ชื่อของฉันคือ โอ อึนมี เด็กหญิงอายุ 17 คนหนึ่งที่โชคร้ายต้องถูกกักขังอยู่ในบ้านหลังนี้ตลอดทั้ง 17 ปี หากฉันจะออกจากบ้านได้ คงเป็นเพียงเพราะเหตุผลเหล่านี้ หนึ่ง ไฟไหม้บ้าน หรือสอง ฉันต้องไปร่วมโต๊ะอาหารกับครอบครัวหรือองค์กรธุรกิจ ฟังดูน่าเบื่อใช่ไหมละ? ใช่แล้ว นั่นแหละชีวิตฉัน ฉันมีพี่ชายที่แก่กว่าฉันปีหนึ่ง ชื่อของเขาก็คือ โอ อึนซัง ด้วยความสัตย์ซื่อเลยนะ ชีวิตของฉันมันไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย พี่ชายฉันสามารถออกจากบ้านได้ตลอดเวลาที่เขาต้องการ และทำอะไรก็ได้ตามที่เขาอยากทำ เหตุผลนะเหรอ พ่อแม่ฉันบอกว่า “พี่เขาเป็นผู้ชาย” นี่มันเป็นคำแก้ตัวให้ดูดีประเภทไหนกันห๊า? พ่อกับแม่ท่านน่ารักมากๆ ถึงแม้ว่าท่านจะไม่อนุญาตให้ฉันออกจากบ้านก็เหอะ พวกท่านรวยเสียจนน่ารังเกียจ แถมยังปกป้องฉันจนโอเวอร์อีก ฉันขอเดาว่านี่แหละคือเหตุผลที่ฉันต้องใช้ชีวิตอยู่เพียงภายในบ้านตลอดระยะเวลา 17 ปี แต่แล้วสิ่งต่างๆ ก็เปลี่ยนแปลงไปหมดโดยที่ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรหรือเปลี่ยนไปได้อย่างไรแต่ท้ายที่สุดพวกท่านก็อนุญาตให้ฉันไปโรงเรียนตามแบบด็กปกติได้ ฉันละสุดจะตื่นเต้นเลย!! แต่ที่น่าแปลกก็คือพี่ไม่ยอมให้ฉันไปเรียนโรงเรียนเดียวกับเขาแถมยังขู่บังคับให้ฉันไปเข้าโรงเรียนอื่นอีกต่างหาก แต่ใครจะไปสนละ เพราะในที่สุดฉันก็ได้ไปโรงเรียนที่ฉันจะได้พบปะกับเพื่อนฝูงแล้วก็ได้นั่งรถประจำทางไปเรียนเหมือนอย่างเด็กคนอื่นๆ เสียที ฉันแทบจะอดรนทนไม่ไหวที่จะให้โรงเรียนเปิดและได้ไปพบกับประสบการณ์ชีวิตจริงๆ แล้วละ แก้ไขเมื่อ 12 ก.ย. 48 22:31:48 จากคุณ : Aekio (Aekio) - [ 12 ก.ย. 48 22:02:23 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 1 [แดดส่องฟ้าเป็นสัญญาณวันใหม่ ตื่นได้แล้ว ]  [[wake up sunshine wake up ]]<<<< นี่คือต้นฉบับครับ ฉันเอื้อมมือไปปิดนาฬิกาปลุกนั่นแล้วเด้งตัวขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว ใช่แล้วละ! วันนี้เป็นวันแห่งอิสระภาพวันแรกของฉัน! คุณเชื่อไหมละ หลังจากที่ต้องติดเหง็กอยู่ในบ้านหลังนี้ตลอดทั้ง 17 ปี วันนี้ฉันจะได้ออกไปข้างนอกแล้ว! เยี่ยมไหมละ? [ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ] “เชิญคะ” “อึนมี นี่คือชุดนักเรียนของหนู” คุณดองเดินไปวางชุดนักเรียนของฉันไว้บนโต๊ะ “ขอบคุณมากคะคุณดอง”ฉันกอดแล้วจูบเธอที่แก้ม (มันเป็นจูบสัมพันธภาพนะ ประมาณว่าจูบเพื่อขอบคุณไง) “ไม่มีปัญหาจ๊ะ รีบๆ ลงไปทานอาหารเช้าของหนูละไม่งั้นจะไปโรงเรียนสายนะ” คุณดองปิดประตูห้องฉันลง คุณดองคือสาวใช้ของแม่ฉัน เธอได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนี้โดยการชักนำของแม่ คุณดองเป็นมนุษย์ที่เจ๋งมากๆ และเราก็สนิทกันมากด้วยสิเพราะพ่อแม่ฉันจะต้องออกไปตะลอนทัวร์เรื่องธุรกิจอยู่เป็นประจำ ส่วนพี่ของฉันก็ชอบออกไปทำธุระของเขา ดังนั้นจึงมีเราสองคนและบ้านหลังนี้ที่ต้องอยู่ด้วยกัน เธอเป็นคนสอนฉันทำอาหารและเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับโลกกว้างใบนี้ให้ฉันฟัง โอ้พระเจ้า เห็นทีฉันคงต้องหุบปากชั่วคราวแล้วละ เพราะฉันมีหวังไปโรงเรียนสายแน่ๆ ถ้าไม่รีบแต่งตัว ฉันยืนส่องดูตัวตนใหม่ของฉันที่หน้ากระจก ชุดนักเรียนของฉันสวยจังเลย กระโปรงสีเทา เสื้อเชิร์ทติดกระดุมสีขาว และข้างนอกสุดคือเสื้อกั๊กสีเทา ที่อกเสื้อข้างขวาของชุดมีตัวปักสีน้ำเงินเป็นคำว่า “โอ อึนมี” ฉันจำได้ว่าพี่เคยบอกไว้ว่าตัวอักษรสีน้ำเงินนี่หมายถึงเด็กนักเรียนปีสอง ตัวสีเหลืองหมายถึงเด็กนักเรียนปีหนึ่ง ส่วนสีน้ำเงินนั้นหมายถึงนักเรียนปีสาม ทางด้านขวาของชุดนักเรียนเป็นชื่อของโรงเรียนเรา “มัธยมปลายโซล” ก็อย่างที่ฉันบอกไปนั่นแหละ มันน่ารักมากๆ เลยละ “นี่! ยัยบ้า! ถ้ายังขืนชักช้ามีหวังฉันสายแน่!” ฉันได้บอกคุณไปแล้วยังนะว่าวันนี้ฉันกำลังจะไปขึ้นรถประจำทางกับพี่ของฉัน “อย่าให้ฉันต้องขึ้นไปแบกเธอลงมาข้างล่างนะ!” ปีศาจร้ายผู้ไร้ซึ่งความอดทน พี่ชายฉันชอบปกป้องฉันมากจนเกินไปอยู่เป็นประจำแถมบางครั้งยังทำตัวเหมือนเป็นเจ้านายฉันอีก แต่ฉันเองก็รู้นะน่ะว่าที่พี่เขาทำไปนั่นก็เพราะรักฉัน [ป๊างงงงงงงง!!!] (เสียงพี่อึนซังพังประตูห้องอึนมีเข้ามา) “เฮ้! ฉันบอกให้เธอรีบๆ!” พี่ดูประสาทจับไปเลย “ขอโทษคะพี่ชาย!” ฉันส่งสายตาโนเน๊ะให้เขา พี่ดูจะเย็นขึ้นกว่าเดิม “เออ เร็วๆ เข้าละถ้าเธอไม่อยากสาย แล้วไหนฉันยังต้องสอนเธอจับรถบัสอีก” “ตกลงจ๊ะพี่ชาย!” ฉันวิ่งตรงเข้าไปหาพี่พร้อมกับคล้องแขนฉันเข้าไปในแขนพี่เหมือนเด็กตัวเล็กๆ คล้องแขนแม่ของเธอ พี่มองมาที่ฉันแล้วพยักหน้าน้อยๆ “หนูน้อย ” “อ้า!! ฉันไม่ใช่หนูน้อยสักหน่อย!” ฉันคัดค้านเขาไป “แต่เธอทำอย่างกับเธอเป็นแบบนั้น” พี่แลบลิ้นใส่ฉันแล้ววิ่งลงข้างล่างไปเลย “ลาก่อนคะพ่อ ลาก่อนนะค่ะแม่ บ๊ายบายคะคุณดอง” แล้วพี่กับฉันก็วิ่งออกจากบ้านไป เรามารอรถกันที่ป้ายรถเมย์พร้อมกับเด็กนักเรียนอีกมากมาย เด็กพวกนั้นต่างก็จ้องมองมาที่เรา พวกสาวๆ ทำท่าทำทางราวกับอยากจะกัดหัวฉันแหนะ ส่วนพวกหนุ่มๆ ก็ไม่น้อยหน้าจ้องมองฉันยังก็พวกหมาป่าหิวเหยื่อ “ว่ะ! ใครมองน้องสาวฉันคนผู้นั้นต้องตาย!” พี่ชายฉันหล่อจังเลยเวลาที่พูดแบบนี้ เด็กนักเรียนพวกนั้นต่างพากันหันหัวไปทางอื่น แต่ฉันก็ได้ยินคนพวกนั้นกระซิบกระซาบกัน อ๊ายยยย! นั่นพี่อึนซังนี่ หล่อสุดริดเลยอ่ะ! ขอบคุณพระเจ้า นั่นมันน้องสาวของพี่อึนซังนี่ น้องสาวของพี่อึนซังนั่นน่ารักจังเลย แต่ยังไงฉันก็ยังน่ารักกว่า ฮั๊กกก น้องของเขาน่ารักนรกเลยว่ะ! ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไม แต่ฉันไม่ชอบคนพวกนั้นเอาเสียเลย ทำตัวอย่างกับพวกสาวๆ ที่ฉันเคยอ่านในนิยายวัยรุ่นเหล่านั้นแหนะ ก็อย่างที่คุณน่าจะเข้าใจนั่นแหละ การที่ต้องอยู่แต่บ้านตลอดเวลามันทำให้ฉันต้องต่ออินเตอร์เน็ทเพื่อหานิยายอ่านอยู่เป็นประจำเพราะเรื่องพวกนั้นล้วนแล้วแต่น่าสนใจทั้งนั้นแถมนี่ยังเป็นวิธีเดียวที่ฉันจะติดต่อกับโลกภายนอกได้ “เห้! หุบปากซ่ะแล้วทีหน้าทีหลังก็อย่าพูดหรือนินทาคนอื่นอีกโดยเฉพาะเวลาที่คนที่พวกแกเอ่ยถึงยังได้ยินเสียงพวกแกอยู่!” พี่สั่งให้พวกนั้นหุบปากลงอีกครั้ง “เจ้าเพื่อนอึนซัง!” เสียงต่ำๆ เสียงหนึ่งดังขึ้นเรียกชื่อพี่ชายฉัน พี่กับฉันหันหน้าไปปะทะกับผู้ชายที่สุดจะอ็อตคนนั้น! เขามีดวงตาสุขใสและหวานหยดย้อยราวกับดวงดาวบนท้องฟ้ายามค่ำคืน ผมชี้ตั้งตรงเป็นกระจุกแต่เฟอร์เฟ็ค รูปร่างก็ดีซะเหลือหลายเลย “เช็ดน้ำลายของเธอซ่ะ” พี่หันมาบอกฉัน “ฉันไม่ได้น้ำลายย้อยสักหน่อย!” ฉันรีบปฏิเสธออกไป ฉันไม่ได้น้ำลายไหลใช่ไหม? ได้โปรดอย่าพูดว่าไหลเพราะว่าฉันคงจะอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน “นี่เพื่อน หญิงสาวแสนสวยที่ยืนอยู่ข้างๆ แกนั่นใครกันเหรอ?” บุรุษนิรนามผู้นั้นพูดขึ้น โอย ลมจะจับ ฉันสวยเหรอ ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองได้ขึ้นสวรรค์ “อย่า~แม้~แต่~จะ~คิด” พี่ชายพูดแต่ละคำออกมาช้าๆ “อันนี้ห้าม” บุรุษนิรนามผู้นั้นท่าทางสับสน “แฟนแกเหรอว่ะเพื่อน?” ฉันเหรอ? แฟนพี่เนี๊ยนะ! ฉันรู้สึกเหมือนอาหารเช้าที่กินเข้าไปกำลังจะทะลักออกมา แต่เดี๋ยวก่อน วันนี้ฉันไม่ได้กินอาหารเช้านี่นา T-T “ไม่ใช่!” พี่รีบปฏิเสธเชียว พี่จ๋าฉันว่าพี่เสียงดังมากไปแล้วนะ แล้วทุกคนก็หันมามองที่เราอีกครั้ง “พวกแกมองอะไรกันมิทราบ? อย่ามาใส่เกือก!” พี่ชาย พี่กำลังทำให้ทุกคนกลัวนะ แต่ ทำไมคนพวกนั้นถึงได้เชื่อฟังพี่นักละ? “ฮิ ฮิ ฉันก็แค่ถามนาเพื่อน” บุรุษนิรนามคนนั้นดูจะหวาดๆ ที่พี่ตะโกนอยู่เหมือนกัน ฉันเดิมออกไปหาเขาแล้วยื่นมือออกไป “หวัดดี ฉันชื่ออึนมี เป็นน้องสาวของพี่เค้า” ฉันยิ้มออกมา บุรุษนิรนามยิ้มกลับแล้วยื่นมือมาจับแล้วเขย่า บุรุษนิรนามผู้นี้ช่างมีรอยยิ้มที่เจิดจรัสเสียเหลือเกิน “ยินดีที่ได้รู้จักนะอึนมี ฉันได้ยินเรื่องของเธอมากมายเลยจากเพื่อนคนนี้แต่ยังไม่เคยเห็นเธอมาก่อน ฉันชื่อลี เทวู เพื่อนรักของเขา” เทวูเหวี่ยงแขนไปพาดไว้บนไหล่พี่ฉัน “เห้ย! เทวู เอามือของแกออกไปนะโว้ย ฉันไม่อยากให้ใครๆ เข้าใจผิดว่าฉันเป็นเกย์!” พี่ปัดมือของเขาออกราวกับว่าเขาเป็นพวกแบคทีเรีย “ แต่ แต่ฉันคิดว่าแกรักฉันนะอึนซัง!” พี่เทวูทำปากยื่นไปข้างหน้าซึ่งนั้นทำให้เขาดูน่ารักมากมายเลย “แต่ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้ต้องการแกสักหน่อย คนที่ฉันต้องการหนะคืออึนมีต่างหาก” พี่เทวูเอามือมาโอบฉันไว้ “นี่! ใครกล้าแตะต้องน้องสาวฉันมันคนนั้นต้องตาย!” พี่ปัดแขนพี่เทวูออก แล้วในที่สุดรถประจำทางก็มาสักที ภายในรถคันนั้นเราพูดคุยกันอย่างกับนกกระจอกแตกรัง แล้วฉันก็ได้พบกับความจริงใหม่ๆ เกี่ยวกับพี่ชายของฉันและพี่เทวูคนนั้นว่าสองคนนี้ทั้งสนุกทั้งน่ารักเลยละ จดเอาไว้ดีกว่าว่าฉันได้เรียนรู้อะไรจากวันนี้บ้าง 1. พี่ชายฉันเป็นหนุ่มฮ็อตของโรงเรียนเช่นเดียวกับพี่เทวู 2. ทุกๆ คนต่างก็กลัวพี่เพราะว่าพี่เป็นนักสู้แถวหน้า 3. พี่เทวูชอบที่จะทำตัวเปิ่นๆ และหยอกล้อสร้างความสนุกอยู่รอบๆ ตัวพี่อึนซัง 4. พี่ชอบตีหัวพี่เทวูเป็นประจำโดยที่พี่ให้เหตุผลว่ามันเป็นสันดานไปแล้ว เฮ้อ พี่เทวูที่น่าสงสาร 5. ผู้หญิงสมัยนี้นิยมพฤติกรรมน้ำลายย้อยกันอย่างแพร่หลาย แก้ไขเมื่อ 12 ก.ย. 48 22:50:48 แก้ไขเมื่อ 12 ก.ย. 48 22:35:04 จากคุณ : Aekio (Aekio) - [ 12 ก.ย. 48 22:03:43 ]

ความคิดเห็นที่ 3 กระพริบตาปริบๆ แปลได้ดีแหละค่ะ แต่งุนงงกับเนื้อเรื่อง จากคุณ : scottie - [ 13 ก.ย. 48 00:20:58 ]

ความคิดเห็นที่ 4 T_T ไม่แปลเรื่อง Bothering the Prince  ต่อแล้วหรอคะ แต่เดี๋ยวจะติดตามเรื่องใหม่แทนนะ จากคุณ : W i n t e r b e r r y - [ 13 ก.ย. 48 07:24:08 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ง่า มาเพิ่มเติมที่ผมเผลอข้ามไปอ่าครับ แบบว่าสงสัยตอนนั้นกำลังมึนๆ เลยเผลอพลาดไป ต่อจาก จดเอาไว้ดีกว่าว่าฉันได้เรียนรู้อะไรจากวันนี้บ้าง 1. พี่ชายฉันเป็นหนุ่มฮ็อตของโรงเรียนเช่นเดียวกับพี่เทวู 2. ทุกๆ คนต่างก็กลัวพี่เพราะว่าพี่เป็นนักสู้แถวหน้า 3. พี่เทวูชอบที่จะทำตัวเปิ่นๆ และหยอกล้อสร้างความสนุกอยู่รอบๆ ตัวพี่อึนซัง 4. พี่ชอบตีหัวพี่เทวูเป็นประจำโดยที่พี่ให้เหตุผลว่ามันเป็นสันดานไปแล้ว เฮ้อ พี่เทวูที่น่าสงสาร 5. ผู้หญิงสมัยนี้นิยมพฤติกรรมน้ำลายย้อยกันอย่างแพร่หลาย ส่วนที่จะเพิ่มก็คือ “นี่! ยัยบ้า หยุดก่อน วันนี้เลิกเรียนแล้วออกมารอฉันที่หน้าโรงเรียนนะ ฉันจะได้พาแกกลับบ้าน” พี่พูดขึ้นมา “แล้วอย่ามัวแต่ชักช้าละ ไม่งั้นฉันจะทิ้งแกไว้ที่นี่” “ได้คะคุณพี่ชาย ลาก่อนนะคะพี่เทวู” ฉันยิ้มแล้วโบกมือลา ที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าฉันในตอนนี้คือ “โรงเรียนมัธยมโซล” ฉันยืดตัวตรงแล้วเดินเข้าไปในโรงเรียนเพื่อตรงไปยังห้องพักอาจารย์ เห้อ...เกือบไปแหนะ -_- จากคุณ : Aekio (Aekio) - [ 14 ก.ย. 48 22:38:53 ]