ฟ้ายังไม่ทันสาง แต่ไอ้ป๋องก็ตื่นแล้ว

ถือเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีนับแต่เราเสียกรุง ฯ ครั้งที่สอง

ที่ไอ้ป๋องเปิดตัวก่อนพระอาทิตย์จะปรากฏบนแนวขอบฟ้า

หรือจะมีเหตุจูงใจอะไรที่ทำให้ไอ้ป๋องเป็นเช่นนี้  
คนแรกที่งุนงงกับพฤติกรรมอันเหลือเชื่อของมันก็คือ “ป้าศรี ฯ” ซึ่งเป็นแม่ในไส้ของมันนั่นเอง  

“ละเมอหรือไงว๊ะ ไอ้ป๋อง”
เสียงป้าศรีตะโกนถามมาจากในครัว
       
แต่เงียบ..ไม่มีเสียงตอบจากไอ้ป๋อง

คงเป็นเพราะเสียงน้ำที่มันตักราดหัว พร้อมกับการแหกปากตะโกนร้องเพลงประกอบละครหลังข่าวขณะอาบน้ำนั่นเอง

กลิ่นแกงเขียวหวานที่ไอ้ป๋องโปรดปราน ลอยละล่องออกมาจากในครัว
แสดงว่าป้าศรีกำลังเตรียมตัวออกไปใส่บาตร

ไอ้ป๋องออกจากห้องน้ำตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้   เห็นอีกทีมันแต่งชุดนักศึกษาที่ดูเนี๊ยบกว่าทุกวัน

เน็คไทที่เคยพาดบ่า วันนี้มันก็อยู่ในตำแหน่งที่ควรจะอยู่   เนคไทแกว่งเล็กน้อยเพราะไอ้ป๋องพลิ้วกายออกจากบ้านไปอย่างเงียบกริบ

                               
บ้านไอ้ป๋องอยู่ไม่ไกลจากปากซอยมากนัก
แต่มันกลับเร่งฝีเท้าถี่ยิบกว่าทุกวัน  
ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้มันแทบจะเป็นคนสุดท้ายที่ออกจากซอยเพื่อไปขึ้นรถเมล์

                                “หวัดดีหลวงพ่อ” มันทักทายพระที่เดินสวนกับมัน
                                “ออกบิณฑบาตแต่เช้าเลยนะครับ” มันถามต่อ
                                “อ๋อ..เปล่าหรอกโยม..อาตมาเพิ่งกลับ” หลวงพี่ตอบ
                                “เพิ่งกลับ..” เฮ้ย.’! เป็นพระ..ไปไหนมาว๊ะ เพิ่งกลับ (ประโยคหลังนี่ มันคิดในใจ)
                         

ถึงปากซอยแล้ว.....
                               
มันมาถึงป้ายรถเมล์เป็นคนแรกและคนเดียวของวันนี้  
ความรู้สึกของการรอรถเมล์วันนี้ช่างแตกต่างกับเมื่อวานอย่างสิ้นเชิง......

มันนึกย้อนภาพกลับไปถึงเมื่อวานนี้อีกครั้ง
                               

“......คนเยอะฉิ..หาย เมื่อไหร่แม่จะซื้อ มอ’ไซด์ ให้ซะทีวะ จะได้ไม่ต้องตาแหกตาเหลือกแย่งกันขึ้นรถเมล์อย่างนี้ ”

มันคิดไปก็ชะเง้อคอ มองรถเมล์ไป  
แม้เรื่องการไปเรียนสายจะเป็นเรื่องปกติสำหรับมันอยู่แล้ว เพราะเฟรชชี่อย่างมัน ไม่เคยยอมรุ่นพี่เรื่องไปถึงมหา’ลัยช้า  

แต่เมื่อวานเป็นวันที่มันสายพิเศษกว่าทุกวัน
อีกทั้งมันยังไม่คิดจะทุบสถิติการไปสายของตัวเองตั้งแต่ภาคเรียนแรก  

มันเริ่มหงุดหงิด ไม่ใช่เพราะรถเมล์ยังไม่มา แต่เป็นเพราะมีใครก็ไม่รู้มายืนบังทำเลในการมองรถเมล์ของมัน  

โดยมิชักช้าด้วยสัญชาติญาณการโต้กลับของอดีตนักฟุตบอลโรงเรียนมัธยม  

มันขยับตัวหลอก  ก่อนที่จะใช้กระบวนท่า “งูเหลือมรอรถเมล์” เบียดตัวเองขึ้นไปยืนข้างหน้าผู้บังอาจยืนขวางวิสัยทัศน์มัน  
การกระทำเป็นไปอย่างหมดจดและแนบเนียน ก่อนที่มันจะคิดในใจประกอบการหันมามองอย่างเย้ยหยันว่า  .....  “ ฝีมือเด็ก ๆ ”....

ยังไม่ทันที่มันจะคิดว่าจะถากถางอะไรต่อดี  สมองมันก็ต้องหยุดทำงานลงชั่วขณะ  

เพราะในทันทีที่สายตาของมันประสานเข้ากับเธอผู้เป็นโจทก์เมื่อชั่วอึดใจที่ผ่านมา  

ความประหม่าก็กลับแผ่ซ่านไปทั่วกายวัยรุ่นของไอ้ป๋องอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

เพราะโดยมิได้นัดหมาย ลิ้นของมันก็แข็ง  ตาก็ค้าง ปากก็ห้อย มือไม้มันเกะกะไปหมด  

ขนาดเอาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้ว ยังมีความรู้สึกว่ามีอยู่ข้างนอกอีกสองมือเลย  

มันรู้สึกถูกชะตากับเธออย่างมากถึงมากที่สุด หรือนี่แหละที่เขาเรียก....  “พรหมลิขิต”  
.....
.....
มันจ้องมองเธอนานแค่ไหนไม่รู้ แต่มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ฝูงคนที่ยืนรอรถเมล์เริ่มมีการเคลื่อนไหว ซึ่งแสดงว่ากำลังจะมีรถเมล์เข้าป้าย  แต่มันกลับไม่เห็น
 
เพราะมีเพียงมันคนเดียวที่หันหน้าสวนทางกับผู้คนทั้งป้ายรถเมล์  มันไม่อาย แต่ก็ต้องหันหน้ากลับมาในทิศทางที่ดูเป็นธรรมชาติมากขึ้น

รถเมล์ออกจากป้ายไปแล้ว แต่ไอ้ป๋องยังยืนอยู่ที่เดิมด้วยท่ายืนที่เพิ่งคิดค้นขึ้นเอง  และเป็นความสามารถเฉพาะตัว ห้ามลอกเลียนแบบ ผู้ปกครองควรให้คำแนะนำ

เพราะไอ้รถเมล์คันเมื่อกี้มันเอาหัวใจของไอ้ป๋องไปแล้ว แต่ไอ้ป๋องยังอยู่  ขาก็ยังแข็ง ตาก็ยังค้าง ปากก็ยังห้อย และมือก็ยังเกะกะเหมือนเดิม

เหตุการณ์ทั้งหมดมันเกิดขึ้นเร็วมาก  เธอเป็นใคร ชื่ออะไร เรียนที่ไหน

ทำไม่มันไม่เคยเห็นเธอที่ป้ายรถเมล์แห่งนี้มาก่อน

เพราะมันแทบจะคุ้นหน้ากับคนที่มายืนรอรถเมล์ที่ป้ายนี้แทบทุกคน เพราะส่วนมากจะมายืนด้วยหน้าเดิม ๆ ทุกครั้ง ไม่เคยมีใครทำหน้ามาใหม่เลยในแต่ละวัน  

แต่ด้วยความฉลาดของไอ้ป๋อง มันคิดออกในทันที เพราะมันสังเกตเห็นว่าเธอมองดูนาฬิกาบ่อยมาก ....

...แสดงว่าเธอกำลังกังวลเรื่องเวลา ...

หรือว่าวันนี้เป็นวันที่เธอออกจากบ้านสายกว่าทุกวัน  

ใช่แล้ว แสดงว่าทุกวันเธอต้องออกจากบ้านเช้ากว่านี้แน่นอน เหตุการณ์เมื่อวาน จบลงตรงนี้

วันนี้ ไม่ใช่เมื่อวาน แต่พระอาทิตย์ขึ้นนานแล้ว มันร้อนเหมือนเมื่อวานไม่มีผิด

ไอ้ป๋องมองดูนาฬิกา  แปดโมงกว่าแล้ว ไม่น่าเชื่อว่ามันยืนมาตั้งเกือบสี่ชั่วโมงแล้ว  

..มันไม่เมื่อย..
..มันไม่เหนื่อย..  

แต่มันสงสัยว่าวันนี้ทำไม่เธอคนนั้นยังไม่มา  

เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะเล็ดลอดสายตาที่สอดสายตลอดเวลาของมันไปได้  สมาธิของมันอยู่ที่ใบหน้าเธอตลอดเวลา จนไม่ได้สังเกตคนรอบข้าง

เสียงโทรศัพท์มือถือของมันดังด้วยเสียงเรียกเข้าที่มันคุ้นเคยดี


“โหล  แม่เหรอ ”

“เออ แม่เอง แกตื่นแล้วไปไหนเนี่ย  ที่หลับนอนก็ไม่เก็บ” เสียงต้นทางตอบกลับมา

“ ก็กำลังจะไป มหา’ลัย น่ะซีแม่ มีอะไรเหรอ”
                             
                               “แกจะบ้าเหรอไอ้ป๋อง นี่มันวันเสาร์นะ..ไอ้บ้า ..”
                             
                                “???....”


*************************************

ฉบับนี้ขอฝากเนื้อฝากตัวมาในแนวเรื่องสั้นหรือนิยาย (ไม่รู้เข้าข่ายไหน) ...นะคะ

ขอขอบคุณท่านผู้อ่านทุกท่านค่ะ




~~~~~~~~~~~~~~~~

แก้ไขเมื่อ 13 ก.ย. 48 16:30:31

แก้ไขเมื่อ 13 ก.ย. 48 16:12:02