ดวงตะวันเริ่มลับฟ้า แสงจันทราก็เริ่มฉาย
ดวงดาวเริ่มพร่างพราย เมื่อเข้าสู่รัตติกาล
บทเพลงแห่งความฝันเริ่มขับขาน
เป็นเรื่องราวแห่งตำนาน ที่เล่าขานผ่านกาลเวลา


'ฮาว............"
"เฮ้ย ไอ้ดรีม เอ็งไปอดหลับอดนอนที่ไหนมาวะ หาวเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้งเนี่ย" ต้น หรือ นายภาทิศ หนึ่งในบรรดาสมาชิกแก๊งเอ่ยถามพาฝัน สาวน้อยซึ่งกำลังจะอ้าปากหาวหวอด ด้วยความง่วงอีกรอบ
"นั่นสิ อิน เห็นดรีม เป็นอย่างนี้มา หลายวันแล้วนะ" อินทิราเสริมอีกคน แล้วบรรดาเพื่อนในกลุ่มประกอบด้วย อิน ต้น จิ๋ม และ ไผ่ ซึ่งกำลังนั่งง่วนกับกองรายงานตรงหน้า ก็หันมามองพาฝันเป็นตาเดียวเพื่อรอคำตอบจากเพื่อน


"นี่ไอ้เจ้ามังกรหน้ามึน อย่าเข้ามานะไม่งั้นชั้นทุบหัวแกแบะแน่" พาฝันยกไม้กระบองอันใหญ่ขึ้นตั้งท่ารับมือกับมังกรยักษ์สีดำที่กำลังแยกเขี้ยวเตรียมขย้ำหล่อนเต็มที่
"โอ้ย นี่หล่อนต้องกำลังฝันอยู่แน่ ๆ แต่ทำไมหล่อนต้องฝันแบบนี้ด้วยนะ " พาฝันเริ่มบ่นในใจ จริงอยู่หล่อนที่คนชอบฝันแถมชอบฝันอะไรพิลึกเสมอและหล่อนเองก็มักรู้ตัวทุกครั้งที่ตัวเองฝันเสมอ พาฝันเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เด็กหล่อนสามารถบังคับฝันได้ในบ่อยครั้งหากจิตใต้สำนึกรู้ตัวว่ากำลังฝัน ถ้าฝันสนุกหล่อนก็จะบังคับให้เป็นอย่างที่ต้องการ แต่ทุกครั้งที่เป็นอย่างนั้นตื่นขึ้นมาก็หอบเพราะความเหนื่อยเสมอ ครั้งนี้เองก็เช่นกันหล่อนรู้ว่าฝันอยู่แน่ ๆ มันก็สนุกอยู่หรอกนะที่เจอมังกรยักษ์แต่ทว่าหล่อนสู้กับไอ้เจ้านี่มานานมากแล้วทั้งวิ่งหนีทั้งหาวิธีจะปราบไอ้เจ้ามังกรยักษ์นี่ แต่ทำไมนะความฝันคราวนี้หล่อนรู้สึกแปลก ๆ บังคับไม่ได้อย่างใจที่คิดเลยแล้วดูเหมือนไอ้เจ้ามังกรยักษ์นี่มันก็เหมือนอ่านความคิดหล่อนได้ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็สยบมันไม่ลงสักที่
"แกรกกกกกกกกกก เสียงที่เกิดขึ้นทำให้พาฝันละสายตาจากใอ้เจ้ามังกรยักษ์ และวินาทีนั้นเอง มังกรยักษ์สีดำก็โจมตีเข้าใส่พาฝัน
"เฮ้ย แย่แล้ว " พาฝันร้องเมื่อหันกลับมาเห็นเจ้ามังกรยักษ์อ้าปากเข้ามาจะขย้ำหล่อน "ตื่น ๆ เดี๋ยวนี้จะพาฝัน" หล่อนสั่งตัวเองเหมือนที่ทำทุกครั้งเวลาตนเองประสบอันตรายในฝัน แต่คราวนี้ไม่เป็นอย่างที่ตั้งใจ หล่อนออกจากฝันตัวเองไม่ได้
"ระวัง" สิ้นเสียงที่ได้ยินพาฝันก็รู้สึกเหมือนตัวเองถูกรวบตัวพุ่งออกจากจุดที่หล่อนยืนอยู่
"โอ๊ย" พาฝันร้องเมื่อตัวเองกลิ้งไปชนกับต้นไม้ที่อยู่ข้างๆ พร้อมกับอัศวินที่เข้ามาช่วยหล่อนไว้อย่างหวุดหวิด ก่อนที่หล่อนจะโดนไอ้เจ้ามังกรยักษ์น่าเกลียดงาบ
"แกรกกกกกกกก" มังกรยักษ์ร้องอย่างขัดใจเมื่อมีมือดีมาขวางเหยื่อของมัน แล้วมันก็พุ่งเข้าหาพาฝันกับอัศวินผู้ช่วยเหลืออีกครั้ง พร้อมกันนั้นมันก็อ้าปากพ่นไฟใส่ทั้งคู่
"เฮ้ย!!!!!!! พาฝันร้อง เมื่อเห็นเปลวเพลิงที่กำลังพวยพุ่งมาหา หล่อนหลับตาปี๋ "ตื่นเดี๋ยวนี้นะพาฝัน ตื่น ๆๆๆ" พาฝันสั่งตัวเองอีกครั้ง แต่เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นว่าอัศวินทีช่วยหล่อนตอนนี้ได้ใช้ดาบสร้างม่านป้องกันยันเปลวไฟที่เจ้ามังกรยักษ์พ่นออกมา
อ้าว แล้วทำไม หล่อนยังอยู่ในฝันอีกล่ะเนี่ย มันอะไรกันหล่อนควรจะตื่นได้แล้วนี่นา ทำไมหล่อนไม่ตื่น ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ ๆ เลย
"ตื่น สิ พาฝันตื่น"พาฝันหลับตาสั่งตัวเองใหม่
"นี่เจ้ารีบหนีสิ ข้าจะยันไอ้เจ้าตัวนี้ไม่ไหวแล้วนะ" พาฝันลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียง ตายล่ะหล่อนปลุกตัวเองให้ตื่นจากความฝันไม่ได้ทำไงดีล่ะ ยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อ พาฝันก็โดนอัศวินหนุ่มรวบตัวกระโดดออกจากตรงนั้น ส่งผลให้เปลวเพลิงเผาต้นไม้ที่อยู่บริเวณนั้นมอดไหม้ไปเป็นแถบ
"นี่เจ้า รีบหนีไปซะ ที่นี่อันตรายมาก " อัศวินหนุ่มเอ่ยขึ้นหลังจากวางพาฝันลง
พาฝันมองหน้าอัศวินหนุ่มที่ช่วยหล่อนไว้ โอ๊ยให้ตายเถอะสมแล้วที่เป็นอัศวินในฝันหล่อนหล่อชะไม่มี
"แกรรรรรรรก" เสียงเจ้ามังกรร้องขึ้นพร้อมกันนั้นพาฝันก็เห็นมันพุ่งมาหาหล่อนกับอัศวินหนุ่มอีกครั้ง "รีบหนีไปสินี่ไม่ใช่ความฝันธรรมดานะ เจ้าอาจตายได้" อัศวินหนุ่มร้องบอกพร้อมกับจับดาบมั่นเตรียมต่อสู้กับเจ้ามังกรตัวร้าย พาฝันยืนมองด้านหลังอัศวินหนุ่มอย่างงงๆ เอเมื่อกี้เขาบอกว่าไม่ใช่ฝันธรรมดาแล้วมันอะไรกัน นี่มันฝันหล่อนชัด ๆ หล่อนกำลังฝันอยู่นะ
"แกร๊ง ๆ เสียงของดาบกระทบกรงเล็บของเจ้ามังกร มันบินโฉบพยายามโจมตีเหยื่อด้วยความโมโห ภาพที่พาฝันเห็นตอนนี้มันเหมือนกับหนังที่อัศวินกำลังต่อสู้กับมังกรที่หล่อนเคยเห็นในการ์ตูนไม่มีผิด และหล่อนก็เหมือนเป็นนางเอกซะด้วย
"นี่เจ้ารีบหนีไปสิ อยากตายในฝันหรือไง" เสียงอัศวินหนุ่มตะโกนบอก ในขณะที่เขากวัดแกว่งดาบสู้กับมังกรยักษ์
“ตายเหรอ” นี่มันฝันนะยังไงก็ไม่ตายหรอก พาฝันคิด หล่อนยืนนิ่งมองภาพที่เห็นอย่างงง ชักไม่ค่อยแน่ใจแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ภาพที่เห็นตอนนี้หล่อนเห็นว่าอัศวินหนุ่มดูเหมือนจะพลาดท่าไอ้เจ้ามังกรยักษ์น่าเกลียดเสียแล้ว เมื่อดาบที่เขาใช้หลุดมือ แล้วไอ้เจ้ามังกรเองก็กำลังจะพ่นไฟใส่เสียด้วย เอาวะ อะไรก็ช่างเถอะตอนนี้ต้องจัดการไอ้เจ้านี่ก่อน พาฝันคิดพลาง เริ่มที่รวบจิตสำนึกให้ความฝันเป็นอย่างที่หล่อนคิด
"เปรี้ยง !!!!!!!" สายฟ้าฟาดลงมาตรงเจ้ามังกรที่กำลังจะพ่นไฟใส่อัศวินที่ช่วยหล่อนไว้อย่างจัง
"แกรกกกกกกก" มันร้องอย่างเจ็บปวด แล้วรีบบินหนีไปทันที
คีมองเจ้ามังกรที่ตอนนี้บินหนีไป แล้วหันมองไปทางหญิงสาวที่เขาช่วยไว้ เห็นหล่อนยืนถือไม้คฑาสีฟ้า ชี้ไปยังเจ้ามังกรที่กำลังบินหนี แล้วเขาก็เห็นลำแสงสีฟ้าพวยพุ่งออกจากไม้คฑาตรงไปยังเจ้ามังกร “บึ้ม!!!!” เสียงระเบิดดังสนั่น พร้อมกับร่างเจ้ามังกรที่แตกกระจายบนท้องฟ้า
"ไม่น่าเป็นไปได้ เด็กคนนั้นฆ่า Black Dragon" อัศวินหนุ่มรำพึงออกมาเมื่อเห็นดังนั้น
พาฝันยิ้มอย่างโล่งอก เมื่อหล่อนจัดการเจ้ามังกรตัวนั้นได้สำเร็จ แล้วหล่อนก็ทรุดนั่งลงก็พื้น ให้ตายเถอะหล่อนรู้สึกเหนื่อยชะมัด เวลาต้องรวบจิตเพื่อบังคับความฝัน และดูเหมือนคราวนี้ทำไมหล่อนรู้สึกเหนื่อยมากกว่าปกติ
"ไม่เป็นไรใช่ไหม" เสียงทุ้มของอัศวินเอ่ยถาม เมื่อเขาเดินมา แล้วก็ทรุดนั่งอยู่ตรงหน้าหล่อน
"อืม แล้วคุณล่ะ ไม่เป็นไรใช่ไหม " เอาสิหล่อนถามคนที่อยู่ในความฝันหล่อนได้ไงนะ ยังไงเขาไม่มีตัวตนสักหน่อย
"ข้าไม่เป็นไร ขอบใจนะที่ช่วย ว่าแต่เจ้าทำได้ยังไงน่ะ" อัศวินหนุ่มเอ่ยถาม
"ไม่เห็นแปลกเลย ก็นี่ความฝันชั้นนะ ยังไงชั้นก็ต้องบังคับความฝันชั้นได้อยู่แล้วสิ" พาฝันตอบ มองอัศวินหนุ่มตรงหน้า เฮ้อ เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าอัศวินที่ช่วยหล่อนไว้น่ะ หล่อซะจนพระเอกระดับดารายังชิดซ้าย ใบหน้าเรียว คิ้วคมเข้ม จมูกโด่ง เป็นสันอย่างกับรูปปั้น แต่ที่สะดุดตาที่สุด เห็นจะเป็นนัยตาสีนิลที่ส่องประกายความแน่วแน่ และมุ่งมั่นไว้เต็มเปี่ยม
"ไม่น่าเป็นไปได้ ถึงเป็นความฝันเจ้า แต่เจ้าก็ตกอยู่ในเขตอาคมของเจ้าBlack Dragon ซึ่งเจ้าไม่มีสิทธิ์บังคับความฝันตัวเจ้าเองอยู่แล้ว หรือว่าเจ้าเป็นพวก ดรีมวอล์กเกอร์(Dream Walker) " พาฝันมองอัศวินหนุ่มงง ๆ ไม่เข้าใจที่เขาพูด
"คุณพูดเรื่องอะไร เขตอาคมอะไรเหรอ แล้วดรีมวอล์กเกอร์อะไร" พาฝันเอ่ยถาม
แต่เขาก็ไม่ได้ตอบอะไรมองหล่อนนิ่งเหมือนครุ่นคิดบางอย่าง
"ช่างเถอะ เจ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว กลับโลกของเจ้าเถอะ ตอนนี้เจ้าตื่นจากฝันได้แล้วล่ะ ข้าไปล่ะ"พูดจบอัศวินหนุ่มก็ลุกขึ้นยืน แล้วเดินเข้าไปในป่า
"เดี๋ยวคุณ คุณพูดอะไรน่ะ อธิบายก่อนสิ" พาฝันลุกขึ้นวิ่งตาม เขาไป นี่หล่อนต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ที่วิ่งตามคนที่อยู่ในความฝันของหล่อน เค้าไม่ได้มีตัวตนอะไรสักนิดแล้วนี่ก็หล่อนกำลังฝัน แต่หล่อนก็รู้สึกว่าเขาเหมือนมีตัวตนเป็นคนเหมือนกับหล่อนนี่แหละ ไม่ใช่แค่คนในฝัน หล่อนวิ่งตามเขาไปแต่ดูเหมือนว่าไม่ทันสักที หล่อนวิ่งไปไม่สังเกตเลยว่าตอนนี้หล่อนวิ่งอยู่ในความมืด ป่าในฝันหล่อนหายไปแล้ว และจะมีแสงสว่างที่แค่ตัวของอัศวินหนุ่มและตัวหล่อนเท่านั้น
"เดี๋ยวคุณรอชั้นด้วย" พาฝันตะโกนร้องวิ่งตามไป แต่เขาก็ไม่มีทีท่าจะหยุดง่าย ๆ จากความมืด ตอนนี้พาฝันเห็นภาพเหมือนกับว่าข้างหน้าเขามีแสงสว่างแล้วมันขยายใหญ่ขึ้น ไม่ช้าหล่อนก็เห็นภาพของทุ่งกว้าง เขาเดินเข้าไปยังทุ่งกว้างจากความมืดเข้าสู่ทุ่งกว้าง พาฝันวิ่งตรงไปยังเขา แต่ทว่า
"ตึง" พาฝันล้มลงรู้สึกเหมือนวิ่งชนกำแพงที่มองไม่เห็นเข้า
"อะไรเนี่ย" พาฝันเอื้อมมือออกไปแตะ ก็พบว่ามันเหมือนมีแผ่นกระจกใสกั้นอยู่ หล่อนยืนขึ้น พยายามจะเข้าไปอีกฝั่งหนึ่งให้ได้ แต่ดูเหมือนว่ากำแพงนี้จะยาวตลอดไม่สิ้นสุดหล่อนพยายามเดินเลียบไปเรื่อย ๆ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะมีช่องว่างให้เข้าไปได้ เลยสักนิด แล้วอัศวินที่หล่อนตามมาก็หายไปไหนแล้วไม่รู้
"เฮ้อ สงสัยคงต้องตื่นจริง ๆ " พาฝันมองภาพที่เห็นอย่างตัดใจ ภาพของทุ่งกว้างที่มีดอกไม้นานา ชนิด แสงของดวงอาทิตย์ที่กำลังทอแสงอ่อน ๆ ในยามเย็น สายลมที่พัดพายอดหญ้าและดอกไม้ให้ไหวเอนช่างสวยงามในความรู้สึก
"อยากเข้าไปจังเลย" พาฝันนึกในใจ แต่หล่อนก็เหนื่อยเกินกว่าจะใช้กำลังบังคับฝันตัวเองอีกรอบแล้วล่ะเพราะแค่นี้หล่อนก็รู้สึกเหมือนจะขาดใจตายอยู่แล้ว
"สงสัยคงต้องตื่นจริง ๆ แล้วกระมัง เฮ้อ ตื่นก็ตื่น"
พาฝันคิดแล้วก็หลับตาลงบังคับให้ตัวเองตื่น จากฝันเหมือนเคย
แต่ในระหว่างนั้นหล่อนรู้สึกเหมือนมีสายลมเย็นมากระทบ แล้วก็ได้ยินเสียงท่วงทำนองเพลงที่ดังมาพร้อมสายลมเย็นนั้นในความรู้สึกพาฝันมันช่างเพราะเหลือเกิน