6...

"ปล่อยฉันลงนะ" เธอร้องพลางดิ้นพล่าน

"ผมไม่หมูหรอกนะพัชรมัย ถ้าคุณคิดจะรังแกผมง่ายๆ คงต้องไปฝึกฝนวิทยายุทธให้มากกว่านี้"

พัชรมัยตบตีและจิกทึ้งเขาเป็นการใหญ่ บุลกิตแก้โดยการอุ้มเธอหมุนเป็นวงกลมไปรอบๆ เพื่อให้เวียนหัว

พัชรมัยตัดสินใจช่วยตัวเองด้วยการโอบต้นคอของเขาไว้ด้วยมือทั้งสองอีกครั้งเหนี่ยวโน้มให้เข้ามาชิดแล้วเอียงหน้ากัดใบหูเขาเต็มรัก

"โอ๊ย!"

บุลกิตปล่อยร่างเล็กบางของเด็กสาวตกลงกับพื้นในทันทีทันใด ยกมือขึ้นกุมใบหูข้างที่ถูกกัด หน้านิ่วด้วยความเจ็บปวด

พัชรมัยหัวเราะเยาะเย้ยหลังจากลุกขึ้นยืนทรงตัวได้ ปัดมือทั้งสองข้างพลางทับถม

"คุณน่ะมันหมู รู้จักไอ้พัชร์น้อยไปซะแล้ว"

บุลกิตกัดริมฝีปากสะกดกลั้นความเจ็บปวดที่มากจนเหมือนกับว่าหูที่ถูกกัดมันบวมเป่งขึ้นมาจนมีขนาดพอๆ กับหูช้างอย่างไรอย่างนั้นจึงไม่อาจตอบโต้เธอได้นอกจากทางสายตาแดงก่ำ

พัชรมัยรีบเผ่นแผล็วไปจากที่นั่น

ชายหนุ่มมองตามคนที่ถลกผ้าซิ่นเดินเป็นควายหายไปแล้วก็อดจะยิ้มขันออกมาไม่ได้แม้จะยังไม่คลายจากความเจ็บปวด

แสบจริงๆ อย่างที่พ่อของเธอว่า



***************************************


"คุณบุลกิตหายไปไหนมาคะ?"

พิมพิลารีบเดินเข้ามาหาชายหนุ่มเมื่อเห็นเขา อยู่ๆ เขาก็หายไปจากข้างกายหล่อนเดินตามหาจนทั่วก็ไม่เจอ

"ผมก็อยู่แถวๆ นี้ครับ" ปากเขาตอบหล่อนแต่ตากวาดหาใครบางคน

"เอ แล้วทำไมพิมมองหาตั้งนานไม่เห็น ทีหลังจะไปไหนบอกพิมด้วยนะคะ"

เหมือนเขาจะไม่ได้ฟังหล่อนอยู่ พิมพิลาแทบจะกระทืบเท้าด้วยความไม่พอใจ

"คุณบุลกิตมองหาใครหรือคะ?"

"เอ้อ...น้องๆ ของคุณน่ะ ไปไหนกันหมด"

"โอ๊ย! จะหาไปทำไมล่ะคะ พวกนั้นก็เล่นของแกไปตามเรื่อง" หล่อนพูดอย่างหงุดหงิด

แล้วสายตาของเขาก็ไปหยุดลงที่คนคนหนึ่ง

"นั่นครูชัยนี่ครับ"

พิมพิลามองตามไปอย่างไม่สู้เต็มใจ รู้สึกหงุดหงิดขึ้นอีกเป็นทวีเมื่อเห็นคู่หมั้นหนุ่มกำลังมองตรงมาที่หล่อนและบุลกิตอยู่เช่นเดียวกัน

"เราเข้าไปหาครูชัยกันเถอะ" ชายหนุ่มชวน

หญิงสาวดึงแขนเขาไว้

"อย่าเพิ่งเลยค่ะ"

"ทำไมล่ะครับ?"

พิมพิลานิ่ง

"มีเรื่องกันหรือครับ?"

"ก็..." หล่อนจะบอกได้อย่างไรว่าที่หล่อนไม่อยากเจอคู่หมั้นเพราะหล่อนเตรียมจะสลัดฝ่ายนั้นและหันมาผูกสัมพันธ์กับเขาแทน

"มิน่าว่าไม่เห็นครูชัยมาที่บ้านเลย คราวก่อนเห็นมาทุกวัน"

"ไม่มาได้เลยยิ่งดีค่ะ"

เขาเลิกคิ้วเหมือนว่าแปลกใจนิดหนึ่งแล้วก็ยิ้มออกมา

"อย่าพูดอย่างนั้นสิครับ คนรักกันชอบกันโกรธกันไม่นานหรอกครับ วันสองวันก็ปรับความเข้าใจกันได้แล้ว"

"พิมไม่ได้รักเขาค่ะ"

บุลกิตตะลึงไปเล็กน้อย

"พิมหมั้นกับเขาเพราะพ่อแม่ ท่านว่าเขาเป็นคนดีก็เลยอยากให้พิมแต่งด้วย" หล่อนเสกสรรค์เรื่องราวอย่างน่าเชื่อถือ

"ใช่ ผมก็ว่าครูชัยเป็นคนดี ใครได้กับเขาก็คงจะไม่ผิดหวัง"

"แต่พิมไม่ได้รักเขานะคะ" หล่อนย้ำอีกครั้ง "เมื่อก่อนที่พิมยอมเพราะพิมยังไม่มีใครในหัวใจ แต่...แต่ตอนนี้พิม..."

ถึงพิมพิลาจะพูดออกมาไม่จบความแต่เขาก็พอรู้ว่าคำพูดต่อจากนั้นคืออะไร

ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าหล่อนคิดยังไงกับเขา เขาเห็นตั้งแต่วันแรกที่พบกันแล้ว

สายตาหล่อนที่มองเขาบอกให้เขารู้ว่าหล่อนแอบชอบเขาเหมือนๆ กับผู้หญิงอีกมากมายที่เขาเคยพบเจอมา และหล่อนก็ทำให้เขาต้องแปลกประหลาดใจเพราะหลังจากกลับไปจากบ้านหล่อนได้เพียงวันเดียวพิมพิลาก็โทรศัพท์มาหาเขา และ โทร.ต่อเนื่องกันทุกวัน จากที่เขา
เคยคิดว่าหล่อนเป็นสาวต่างจังหวัดที่ต้องคอยสงวนท่าทีในเรื่องผู้ชายก็เริ่มจะไม่แน่ใจ กลับมาอีกทีคราวนี้ก็ยิ่งชัด หล่อนแสดงท่าว่าชอบเขาอย่างไม่แคร์ใครแม้จะมีคู่หมั้นคู่หมายอยู่ทั้งคน

บุลกิตเลยได้คิดว่าเขาอาจจะผิดพลาดไปที่ไปทำเหมือนว่าจะชอบหล่อนอยู่เช่นกันเพื่อกวนใจน้องสาวหล่อนเล่นๆ

เขาลืมนึกไปว่าหล่อนมีคู่หมั้นแล้ว และปรัญชัยก็เป็นคนดี อีกทั้งยังรักพิมพิลา

สมมุติว่าเขารักพิมพิลาเขาก็ยินดีจะตัดใจเพราะไม่อยากให้คนดีๆ อย่างปรัญชัยต้องผิดหวัง แต่นี่มันง่ายกว่านั้น เพราะเขาไม่ได้รักหล่อน ทางที่ดีเขาควรจะรีบเคลียร์ทุกอย่างให้เร็วที่สุด ก่อนที่จะบานปลายไปกว่านี้

"คุณพิมครับ"

"คะ?"

"ผมก็มีเรื่องที่อยากจะบอกให้คุณพิมทราบ"

พิมพิลามองเขาตาปริบๆ อย่างสาวซื่อไร้เดียงสาในขณะที่หัวใจเต้นรัวแรง...บอกมาเถอะค่ะ พิมรอฟังอยู่ พิมจะตอบรับทันทีที่คุณเอ่ยปาก คุณบุลกิตยอดรักของพิม

"คุณบุลกิตครับ"

วิมานสีชมพูที่รออยู่ตรงหน้าของพิมพิลามีอันต้องล่มสลายลงทันตาเพราะเสียงของผู้เป็นบิดาที่ขัดจังหวะเข้ามา

พิมพิลาให้นึกโกรธพ่อจนไม่ถูก ทำไมต้องเข้ามาตอนเข้าด้ายเข้าเข็มด้วยนะ

"ขึ้นไปกราบหลวงพ่อกับผมดีกว่า" กำนันบอกชวนก่อนจะหันไปพูดกับบุตรสาวคนโตที่กำลังหน้าคว่ำ "ครูชัยเขามาแล้วพิมไม่ไปอยู่กับเขาล่ะลูก"

หล่อนปรายหางตาไปทางคนที่พ่อพูดถึงแล้วก็แค่นยิ้มออกมา

"เขาคงอยากอยู่กับลูกสาวคนสวยของพ่อมากกว่า วันนี้ไม่ว่าหนุ่มคนไหนก็อยากจะอยู่ใกล้แม่พัชรมัยทั้งนั้น"

"จุ๊ๆ ใครได้ยินเข้าจะไม่ดี ครูชัยเขาเป็นคู่หมั้นเรานะ" กำนันติเตียน

"พิมบอกไอ้พัชร์แล้วละว่าจะยกให้ ท่าทางมันดูจะดีอกดีใจไม่ปฏิเสธสักคำ นี่พ่อไม่รู้เลยหรือว่าลูกสาวตัวแสบของพ่อก็ชอบเขาอยู่"

"เฮ้ย!" กำนันอุทานหน้าเหลอหรา "นี่ลูกพูดจริงหรือพูดเล่นเนี่ย?"

"จริงซีจ๊ะ พ่อดูเองซี่ สองคนเขาพูดเขามองกันเหมือนคนที่ชอบกันไหมล่ะ"

กำนันมองไปก็เห็นครูหนุ่มกับลูกสาวกำลังหัวเราะหัวใคร่ต่อกันแถมยังมีการหยิกหยอกกันด้วย

ไม่เฉพาะแต่กำนันพุฒิเท่านั้นหรอกที่ใจไม่ดีกับภาพที่เห็น ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ เขายิ่งหนักกว่า




****************************************



พัชรมัยหยิกหมับเข้าที่พุงของชายหนุ่มอีกหลายระลอกจนเขาต้องถอยฉากหนี แต่ก็ยังหัวเราะร่า

"เห็นมะ ผมพูดผิดเสียเมื่อไหร่ พัชร์เคยหยิกใครเสียที่ไหน เคยแต่ทุบปั้กๆ นี่ก็แสดงว่าพัชร์เริ่มมีอาการแบบสาวๆ แล้ว"

เธอยิ่งจะเขินหนักเข้าไปอีกที่เขาพูดได้ตรงโดยที่เธอไม่มีทางปฏิเสธได้เลย เสต่อว่าแก้เกี้ยวออกไปว่า

"ยังจะพูดอีก วันนี้เป็นอะไรนะครูชัย แซวไม่เลิกเลยตั้งแต่เห็นหน้า"

"ก็วันนี้พัชร์สวยแล้วก็ดูเป็นสาวเต็มตัวจริงๆ นี่นา ผมแอบเห็นอยู่ตั้งนานแล้วว่าหนุ่มๆ ต่อแถวกันเข้ามาจีบไม่ได้ขาด"

"มัวแต่มาแอบดูคนอื่นไม่ไปเฝ้าคู่หมั้นตัวเอง ระวังเหอะคนอื่นจะขโมยไปกิน"

สีหน้าของครูหนุ่มสลดลงฉับพลัน

พัชรมัยกัดริมฝีปาก โทษตัวเองว่าไม่น่าพลั้งปากพูดให้เขาแสลงใจเลย เขากำลังอารมณ์เบิกบานอยู่ดีๆ

"ครูชัย ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ"

"ไม่เป็นไรหรอกพัชร์ ความจริงก็คือความจริง ผมก็ไม่อยากหลอกตัวเอง"

"ความจริงคือเขาไม่ได้ชอบพี่พิม"

"แต่พิมชอบเขา" ปรัญชัยสวนฉับ

พัชรมัยลอบถอนใจ

"พี่พิมแค่เหมือนเด็กที่เห่อของเล่นใหม่ๆ เท่านั้น เดี๋ยวก็เบื่อ"

"เหมือนที่เขาเบื่อผมใช่ไหม?" เสียงที่พูดอ่อนล้า

แย่จัง ไม่ว่าจะพูดอะไรทำไมมันถึงกลายเป็นผลเสียไปหมดนะ

"เขาน่ะแค่ของเล่นตื่นตาตื่นใจ แต่ครูชัยน่ะของจริงนะ พรุ่งนี้เขาก็กลับแล้ว"

"เขาก็ต้องกลับมาอีก ถ้าตั้งโรงงานเมื่อไหร่ก็เหมือนกับอยู่ที่นี่เลย"

"ครูชัยเชื่อฉันเถอะ คนกรุงอย่างเขาไม่มาเอาคนบ้านนอกอย่างเราหรอก มีเมียมีลูกอยู่ที่กรุงเทพฯ แล้วก็ได้ คิดหรือว่าจะทนอยู่มาถึงป่านนี้ ทุกอย่างออกจะพร้อม จะหาเมียสักคนมันง่ายจะตาย"

"พัชร์คิดว่าพิมเขาจะแคร์เรื่องนี้หรือ ถ้าแคร์พิมคงไม่กล้าทั้งที่ยังไม่รู้แน่ว่าเขามีใครอยู่ทางโน้นหรือเปล่า"

"ฉันไม่คิดว่าพี่พิมอยากจะเป็นเมียน้อยใครหรอก คนอย่างพี่พิมต้องเป็นหนึ่งเสมอ ไม่มีวันยอมเป็นสองรองใคร" พัชรมัยพูดอย่างคนที่รู้จักพี่สาวเป็นอย่างดี

"แล้วถ้าเกิดว่าพิมรักเขามากจนไม่คำนึงถึงอะไรทั้งนั้นเลยล่ะ?"

"ไม่เป็นอย่างนั้นแน่" เด็กสาวพูดอย่างมั่นใจ "พี่พิมไม่รักใครมากไปกว่าตัวเองแน่ ครูชัยเลิกเป็นกังวลเถอะ ครูชัยเป็นคนเดียวที่เข้าใจและรับพี่พิมได้ทุกอย่าง ข้อนี้แหละที่จะทำให้พี่พิมต้องกลับมาหาครูชัย"

ปรัญชัยดูดีขึ้นมานิดหนึ่ง เขาชอบเข้ามาหาพัชรมัยทุกครั้งที่แรงใจอ่อนล้าก็เพราะอย่างนี้ เธอจะมีวิธีพูดปลุกปลอบปลุกใจจนเขาฟื้นกำลังคืนมาอีก

พัชรมัยก็ช่วยเขาได้เท่านี้ ทั้งที่บางครั้งก็ไม่แน่ใจว่าทำถูกหรือผิด ถ้าเขาไม่ได้รักพิมพิลาชนิดถอนใจไม่ขึ้นเธอก็คงจะไม่เสริมส่งช่วยเขาสุดลิ่มทิ่มประตู เพราะว่าไปพี่สาวของเธอก็ใช่ว่าจะดีมากมาย ก็แค่สวย แต่นิสัยยังต้องปรับปรุงอีกเยอะ ปรัญชัยได้ไปไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้าย สงสารคนดีๆ อย่างเขา ถ้าแต่งกันไปแล้วพิมพิลายังไม่เลิกนิสัยดั้งเดิม ซึ่งก็รวมทั้งเรื่องเจ้าชู้ปรัญชัยก็คงจะต้องประสบชะตากรรมแบบนี้ไปอีกเรื่อยๆ