ความคิดเห็นที่ 1 “ไม่จริง..ง แม่โกหกแชมป์ใช่มะ เด็กผู้หญิงคนนั้นเหรอแฟนลูก ท่าทางยังกับจับลิงมาแต่งหญิง แชมป์ว่านะ คนที่แชมป์ไปช่วยน่าจะเป็นน้องคนตะกี้ ที่เอาดอกไม้มาเยี่ยมมากกว่า อีกคนน่ะแชมป์คิดว่าช่วยเพราะเป็นตัวแถมอ่ะมั้ง”          เสียงดังลอดออกมาจากภายในห้อง เล่นเอาคนที่จะเคาะประตูหน้าห้องชะงักค้าง ตัวแถม..อีกตาบ้าเอ้ย..ย เธอกัดฟันกรอด..ด เสียงเปิดประตูทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าซีดเผือดของแม่แชมป์ คุณป้าคาดว่าเธอคงจะได้ยินหมดแล้ว          “คุณแม่ให้ซินมาลาอ่ะค่ะ วันนี้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว เอ่อ..ขอตัวก่อนนะคะ”           ซินยิ้มอย่างฝืนๆ ยกมือไหว้ หมุนตัวเดินเกือบจะเป็นวิ่งด้วยซ้ำ ถ้าไม่กลัวจะโดนคัดจาก 50 หน้าเป็น 100 นะ         บัวชูมือขึ้นกาง 5 นิ้ว ยกขึ้นยกลงที่หน้าซินมาเกือบจะ 20 ครั้ง เห็นไม่เป็นผลเธอเลยเปลี่ยนมานั่งจ้องหน้าแทน หวังว่าแรงกระแสความโรคจิต..เอ้ย..กระแสอำมหิตจะช่วยทำให้เพื่อนรู้สึกตัว ออกจากโรงพยาบาลมาได้ร่วมเดือน สิ่งที่กลับมาคือเพื่อนของเธอนั่งเท้าคางเหม่อลอย ไร้ปฏิกิริยาตอบสนอง และถ้าตาไม่ฝาดคลับคล้ายจะเห็นวิณญาณซินลอยออกมาจากร่างเสียด้วย  บัวทรุดตัวนั่งลงตักข้าวขึ้นมาทานแก้อาการคันปากยิก ๆ อยากจะถามเหลือเกินว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ด้วยความที่คบกันมานาน เธอรู้ว่าเรื่องไหนที่ซินไม่อยากบอก เอาปืนมาจ่อหัวคาดคั้นไปก็เท่านั้น คำตอบหนึ่งเดียวที่จะได้รับคือความเงียบนั่นเอง         “ซินครูนันเรียกน่ะ” เสียงเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งปลุกซินออกจากภวังค์         อย่าว่าแต่ซินเลย เพื่อนในกลุ่มรวมทั้งบัวยังตาค้างตกใจ รู้ ๆ กันอยู่ครูนันอ่ะ เป็นครูหัวหน้าฝ่ายปกครองที่ขึ้นชื่อว่า เรียบ เนี๊ยบ เฉียบ คม โดยเฉพาะแววตาและวาจา มองทีกล่าวที เล่นเอานักเรียนแต่ละคนเลือดอาบกันเป็นแถว แต่ยังว่าแหละ เซนต์ปีเตอร์ฝ่ายหญิงขาดครูนันฉันใด ดังขนมหวานขาดน้ำตาลฉันนั้น          “ซินแกไปทำอะไรมาห๊ะ แกไปกอดจูบหรือปล้ำรุ่นน้องเขา แล้วครูมาจ๊ะเอ๋เจอวะ” (ซินแทบอยากจะเอาหัวโขกโต๊ะ ให้ตายสิ..เพื่อนฉันมันคิดอะไรเนี่ย มันเห็นฉันเป็นอะไรกัน..น)          ซินส่ายหน้าเพราะตัวเธอเองยังไม่รู้ ลุกขึ้นเดินไหล่ตกคอตกไปห้องพยาบาลอย่างเชื่องช้า          เธอเคาะประตูห้องปกครองอยู่ 3 ที ก่อนจะเปิดเข้าไป         “มาช้าจังนะ มีผู้ปกครองมาขอพบเธอ ตอนนี้อยู่ที่ห้องรับรองฝ่ายประชาสัมพันธ์ ไปสิ”         จากงง ๆ ที่อยู่ ๆ โดนเรียกตัวมา ยิ่งงงหนักกว่าเดิมเป็น 10 เท่า ใครกันผู้ปกครอง พ่อกับแม่เหรอ แล้วทำไมไม่โทรมาบอกเธอล่ะ ผิดวิสัยหรือว่าแบตหมด         “ยังไม่ไปอีก ปล่อยให้ผู้ใหญ่คอยนานได้อย่างไรกัน ครู..” น้ำเสียงส่อเค้าดุ          “เอ่อ..ค่ะ”          เธอรีบตัดบททำความเคารพ รีบเผ่นออกไปที่ห้องรับรอง เกือบเป็นหมูน้อยน่ารักให้ครูเฉือดกินนิ่ม ๆแล้ว          เธอปิดประตูห้องรับรองเบา ๆ มองเข้าไปในห้อง พบผู้ชายร่างท้วมผมขาวคนหนึ่งใส่สูทสีเทายืนหันหลัง เธอรู้สึกคุ้น ๆ พยายามเพ่งพิศนึกเท่าไหร่ก็ไม่ออก จนกระทั่งเขารู้ตัวหันหลังมานั่นแหละ         “หม่อมฉันราชครูเกรฟเดร ขอถวายพระพรองค์หญิงซินเวียร์ ของจงทรงพระเจริญหมื่นปี ๆ พะยะค่ะ” ราชครูเกรฟเดรคุกเข่าทำความเคารพ          ซินยืนชี้นิ้วไปที่ราชครูอย่างสั่นเทา ขาแข้งอ่อนแทบจะทรุดลงทั้งยืน ทั้งหมด ๆ คือเรื่องจริงใช้มั้ย ที่ไป Phantom World น่ะ          “ท่าน..น ท่าน” ซินรู้สึกลิ้นจุกปาก จะเอ่ยอะไรออกมาได้มันก็ช่างยากเย็นเหลือเกิน          “ทรงสบายดีนะพะยะค่ะ หม่อมฉันมาเพื่อรับเสด็จองค์หญิงกลับบ้าน”          “บ้านเราคือที่นี่”          “พระองค์ทรงแน่ใจหรือ”          ราชครูเกรฟเดรส่ายหน้าช้า ๆ กับความดื้อรั้นของซิน แววตารอยยิ้มช่างมีรอยเย้ยหยันชนิดที่สัมผัสได้ เด็กหนอเด็ก         "พระองค์ทรงไม่ยลพระพักต์ของพระองค์เองเลย บุคคลที่พระองค์เรียกว่าพ่อและแม่น่ะ มีสิ่งใดที่เหมือนหรือคล้ายพระองค์บ้าง"          ซินนิ่งเงียบเนิ่นนาน ถ้อยคำของท่านราชครูมันราวกับมีดหอกแทงใจ ผมสีน้ำตาลออกไปทางแดงนิด ๆ ยาวเคลียคลอไหล่ (ตอนนี้ถูกจับมัดเปียผูกโบว์) ดวงตาโตสีน้ำตาลอ่อน เค้าโครงใบหน้าดูแวบเดียวใคร ๆ ก็บอกว่าต้องเป็นลูกครึ่งแหง เพียงแต่ไม่รู้จะบอกว่าออกไปทางตะวันออกหรือตะวันตกดี เพราะมันมาแนวอย่างละครึ่งผสมผสานกันอย่างลงตัว เป็นประติมากรรมบนใบหน้าอันงดงามที่สุด (ไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะคะ คนเขียนเขาเขียนมาให้ฉันสวยแบบนี้เอง โฮ่..โอ่)          สำคัญพ่อและแม่ของเธอล้วนมีผมสีดำ นัยน์ตาสีดำ แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย ที่จะคลอดเธอออกมาได้แบบนี้ หลายครั้งต่อหลายครั้งตอนเล็ก ๆ มีเด็กรุ่นเดียวกันล้อเลียน หาว่าเธอเป็นเด็กที่เก็บมาเลี้ยงมากมายสารพัน เธอนำเรื่องราวเหล่านี้มาเล่าให้พ่อและแม่ด้วยน้ำตานองหน้า ท่านทั้ง 2 กอดเธอแน่นมิเอ่ยคำใดใด ๆ  แต่เธอสามารถรับรู้ถึงความรักความจริงใจอย่างแท้จริงจากสัมผัสนี้ หลังจากเหตุการณ์คราวนั้น ก็ไม่เคยร้องไห้หรือเสียใจอีกเมื่อถูกล้อเลียน (เพียงแค่ตะบั้นหน้ากลับ) ออกจะภูมิใจด้วยซ้ำที่สวยโดดเด่นเกินหน้าเกินตาชาวบ้านเขา และไม่ต้องสงสัยนะคะเหตุใดถึงไม่มีหนุ่ม ๆเข้ามาจีบ คือมีคนช่วยไล่ช่วยกัน นามว่า 'แชมป์' ตั้งแต่เยาว์วัย แชมป์เป็นผู้ชายคนเดียวที่อยู่เคียงข้างเธอ นอกจากนั้นผู้หญิงล้วน ๆ ค่ะ เหอ..เหอ          "หม่อมฉันมีเวลาให้พระองค์ร่ำลาคนที่นี่ และเตรียมตัวกลับเพียง 2 อาทิตย์เท่านั้น หากพระองค์ขัดขืนหรือคิดเล่นตุกติก หม่อมฉันคงจะต้องใช้ไม้แข็ง ไม่ว่าหนทางใดพระองค์ต้องกลับไปเท่านั้น ทูลลาพะยะค่ะ"          หมอกควันสีขาวพวยพุ่งออกมาคลุมร่างท่านราชครูแล้วค่อย ๆจะจางหายไปพร้อมกันทั้งคนทั้งหมอก จากคุณ : mija (mija) - [ 14 ก.ย. 48 18:27:26 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บัวรอซินเลือกซื้อกระดาษจดหมายที่ร้าน 555 ในห้างเซนทรัลฯ หลังเลิกเรียนนัดกันมาดูหนังโขยงใหญ่ พอดูหนังเสร็จเพื่อนหลายคนขอตัวกลับบ้าน แต่ทว่าเธอคนเดียวเท่านั้น ถูกลากมายืนจุ้มปุ๊กรออยู่หน้าร้านเนี่ย ทำไมเธอไม่เคยใจแข็งให้เพื่อนคนนี้ได้เลยนะ แค่เห็นทำหน้าตาซื่อ ๆ ทั้งที่โคตรจะเจ้าเลห์ บวกกับการแกล้งทำหน้าตาคลอเบ้าเรียกคะแนนความสงสาร โชคดีหรือโชคร้ายนะกับการเป็นเพื่อนมันเนี่ย          "โทษนะ เลือกนานไปหน่อย ลายใหม่ ๆ มาเยอะแยะเลย" ซินยิ้มกว้างชูถุง 555 โชว์          "ไม่เข้าใจแกเลยหว่ะ ทำไมแกไม่บอกน้องฟางซะทีล่ะว่าเป็นแกที่ตามจีบอยู่ คอยทำนู่นทำนี่ให้ ฉันเห็นแกทำเสร็จแล้วฝากคนอื่นไปให้ เหนื่อยแทนอ่ะ"          "ไม่รู้ดีแล้ว ยิ่งตอนนี้ยิ่งรู้ไม่ได้"          "ทำไมอ่ะ หรือข่าวที่น้องเขาไปคบกับพวกชายล้วนเกรด 12 อย่าบอกว่าแกปอด ทุกทีไม่เคยเห็นเป็นแบบนี้"          ซินเม้มปากแววตาสลดลง ทำเอาบัวแทบจะตบปากตัวเองทันที          "เราสู้ไม่ได้หรอก ฝ่ายนั้นทั้งรูปหล่อสุดแสนจะเรียนเก่ง เรามันแค่ธรรมดา"          "ธรรมดาอย่างแกเนี่ยนะธรรมดา ใบเซอร์ทุกเทอม หน้าตาแค่เป็นดาวระดับชั้นทุกปี แถมยังติด 1 ใน 10 ของโรงเรียน มีแฟนคลับส่วนตัว ยิ่งมาดทอมบอยซะ พูดออกมาได้ไงฟะ"          ไม่ผิดหรอกที่บัวจะคิดแบบนั้น ถ้าเป็นคนอื่นที่มาชอบฟางเธอจะไม่คิดมาก ไม่คิดเลย..ยถ้าคน ๆ นั้นไม่ใช่แชมป์ เจ้าของฉายาคิ้วชินจัง ซินคิดว่าถ้าเป็นอย่างนั้นเดินหลีกทางออกมาเสียดีกว่า ให้คนที่เธอรักทั้ง 2 คน มีความสุข เขาเหมาะสมกับฟางที่สุด ผู้หญิงอย่างฟางต้องมีคนดี ๆ อย่างแชมป์ปกป้องถึงจะถูก อีกอย่างแชมป์ไม่รู้จักเธอแล้ว ไม่มีเหลือความทรงจำเกี่ยวกับเธอ มันคงจบลงแล้วล่ะ จากคุณ : mija (mija) - [ 14 ก.ย. 48 18:27:46 ]