PANTIP.COM : W3738041 + + + + มุมหนึ่งของหัวใจ 3 + + + + [บ้านใครฝนตกน้ำท่วมแวะมาแชร์ประสบการณ์กันด้วยเน้อ] [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ 3

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้เสียงหัวเราะที่คุยกันอย่างสนุกสนานเงียบลงไป โก้หรือตะโก้มองดูชื่อคนที่โทรมา ก่อนที่จะขมวดคิ้วมุ่น ....มันโทรมาทำไม....

"ว่าไงวะ" โก้กรอกเสียงเข้าไปในโทรศัพท์ด้วยความแปลกใจ ปลายสายพูดออกมาประโยคสั้นๆ ง่ายๆ แต่กลับทำให้เขาหงุดหงิดใจ "ทำไมวะ ให้ไอ้รันมากินข้าวกับเพื่อนกับฝูงแค่นี้จะตายเลยเหรอ จะเวอร์ไปหน่อยมั้งเอ็ง ปล่อยๆ มันบ้างก็ได้ว่ะ ไม่ได้รักมันสักหน่อย"

เมื่อมีชื่อของ "รัน" เข้ามาเกี่ยว ทำให้ผู้ชายอีกคนที่นั่งคุยอยู่กับโจ้เมื่อกี้หันมามองด้วยความอยากรู้

"มรึงไม่ต้องมาทำเสียงแข็งใส่กรู กรูไม่ใช่ไอ้รันนะที่จะยอมทุกอย่าง อีกอย่างทำไมไม่ให้รันมาพูดวะ....... แม่งเอ้ย ไม่อยากจะด่ามรึงเลยจริงๆ... เออๆ รู้แล้ว แค่นี้นะ ได้ยินเสียงมรึงแล้วหงุดหงิดว่ะ"

โก้วางสายอย่างอารมณ์เสีย แล้วมองหน้าผู้ชายที่นั่งคุยกันอยู่เมื่อครู่อย่างเซ็งๆ "ไอ้รันมาไม่ได้แล้ว ไอ้เลมันไม่ยอมให้มา"

หลังจากวางโทรศัพท์เลก็ลงนอนข้างๆ คนตัวเล็กที่นอนหลับสนิทเหมือนเคย ...ลูกแมวขี้เซา หลับได้ทั้งๆ ที่เพิ่งตื่นมาเมื้อกี้.... เขามองหน้ายามหลับสนิทของรัน ก่อนที่จะไล่มือไปตามรอยช้ำที่เขาและเธอทะเลาะกันเมื่อครู่ เสื้อผ้ากระจายเต็มไปหมด เพราะแรงกระชากของเขา เขารู้ว่าเขาไม่ควรที่จะหลุดปากไล่เธอออกไป เพราะเขารู้ว่าเธอเองจะต้องไป แต่อย่างไรเสีย เขาจะต้องรับผิดชอบในตัวเธอ รับผิดชอบในสิ่งที่เขาได้ทำลงไป

คืนนั้นเขาจำได้ว่าเขาเมามายไม่ได้สติ เขาอยากจะเมา เมาให้ตายไปเลย เขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเขาจะกลับบ้านยังไง ใครจะมาคอยดูแล หรือว่าใครจะลำบากแค่ไหน แต่จะมีใคร นอกจากเธอ ...มิรันดา ดวงจันทร์บริวารของเขา

รันพาเขามาที่ห้องเหมือนเคย เหมือนกับทุกวันที่เขาเมามาย เมื่อเขาเจ็บเธอก็รู้สึกเจ็บ เมื่อเขาทำตัวเหลวไหล หัวใจเธอก็แทบจะแหลกราน เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาจะต้องทำร้ายตัวเองเพื่อคนที่ไม่ได้รักเขา

....ไม่ได้รัก.... ใช่... รันถอนหายใจออกมาเบาๆ เขาก็ไม่ได้รักเธอ แต่ทำไมเธอถึงยอมทน ยอมเจ็บ เพื่อที่จะได้อยู่ใกล้เขา สิ่งเดียวที่ทำร้ายใจทั้งของเขาและเธอก็คือ ความรัก ความรักที่มีเพียงฝ่ายเดียวที่ให้ไป และมันคงไม่มีทางที่จะได้คืน

"แป๋ม..." เสียงของเขาเรียกชื่อผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจออกมา ทันทีที่เขาเอ่ยคำนั้นก็เหมือนกับเขาเอามีกมากรีดหัวใจของรัน แม้จะรู้ว่าทุกลมหายใจของเขามีแต่เธอคนนั้น แต่เธอก็ยังหวังให้เขาคิดถึงเธอบ้าง แม้สักนิดก็ยังดี

รันหลับตาลงเพื่อระงับสติอารมณ์และความเจ็บปวดที่แล่นเข้ามาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็บรรจงเช็ดหน้าและตัวให้กับเขาเรื่อยๆ ทันใดนั้นเองเขาก็จับมือของเธอ แล้วก็มองหน้าเธออย่างที่เธอไม่มีวันเดาออกว่าเขาต้องการอะไร

"รันเองเหรอ?" เสียงของเขาอ้อแอ้เหลือเกิน รันพยักหน้าเบาๆ ก่อนที่จะเช็ดหน้าเช็ดตาเขาอีก "กลับไปเถอะ" เขาพูดเสียงเบา แล้วก็หันหน้าไปทางอื่น

"รอให้เลหลับก่อน" รันพูดเสียงเบา แต่ว่าก็มั่นคงยิ่งนัก เขาหันหน้ามาหาเธอ ตาของคนทั้งสองสบกันอย่างเนิ่นนาน ก่อนที่เขาจะรั้งเธอเข้าไปใกล้ๆ แล้วบรรจงจูบอย่างเนิ่นนาน แรกเลยรันเองก็จะห้ามเขา แต่แววตาที่เศร้าโศกและเงียบเหงาทำให้เธอปฏิเสธไม่ออก แล้วในที่สุด เธอก็ปล่อยให้เขาทำอะไรกับเธอเกินเลย

แม้จะรู้ว่าผิด
แม้จะรู้ว่าเขาไม่เคยรัก
แม้จะรู้ว่าที่เขาทำไปก็เพราะเผลอใจ
หากแต่ก็ยังยอม... ยอมเป็นผู้ถูกกระทำ
หากกระกระทำนั้นจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้น แม้เพียงเศษเสี้ยวหนึ่งก็ยังดี

(มีต่อค่อ)
แก้ไขเมื่อ 14 ก.ย. 48 19:35:48

จากคุณ : mrs_ricken - [ 14 ก.ย. 48 19:34:11 ]

ความคิดเห็นที่ 2

ในวันนั้นก็เหมือนในวันนี้ เธอถูกเขากระทำ โดยที่เธอไม่ร้องไม่ประท้วง หรือของความสงสารหรือเห็นใจแม้เพียงน้อย มีแต่รอยเขียวเป็นจ้ำๆ ตามเนื้อตัวที่แสนจะบอบบาง ผิวของรันขาว จนสามารถเห็นร่องรอยอะไรได้ง่ายกว่าคนปกติทั่วไป มองของแขนที่บริเวณที่เขาเผลอบีบแรงอย่างลืมตัวแล้วก็หลับตาลงช้าๆ หรือว่าเขาควรปล่อยเธอไปอย่างที่เพื่อนๆ ขอร้องมาเนิ่นนาน

....ไม่.... เขาไม่รู้เหมือนกันว่าจิตใจส่วนใดของเขาตอบออกมา แต่เขาปล่อยเธอไปไม่ได้ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาจะต้องรับผิดชอบเธอ และเธอก็ต้องเป็นของเขา....ตลอดกาล

ห้าโมงครึ่ง พัทธ์มองนาฬิกาอย่างร้อนรน หวังว่าใครบางคนที่เขาอยากจะเจอยังอยู่นะ เขาโทรเข้าไปที่เบอร์มือถือเธอก็ติดต่อไม่ได้ และส่วนใหญ่เธอก็อยู่ที่ห้องดนตรีมากกว่าที่จะนั่งที่โต๊ะทำงาน

พัทธ์เองไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องห่วงเธอขนาดนี้ และยิ่งไม่เข้าใจใหญ่ว่าทำไมถึง "รัก" ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่าเธอมีเจ้าของอยู่แล้ว แต่เขาก็มักจะปลอบใจตัวเองอยู่เสมอว่า ก็ในเมื่อเจ้าของเขาไม่ใส่ใจ ไม่ดูแล ไม่รัก และเมื่อเขาเป็นตัวเลือกที่ดีกว่า ทำไมรันจะเปลี่ยนใจไม่ได้ อีกอย่างเขาก็ไม่ใช่ผู้ชายเจ้าชู้จีบดะ เพียงแต่ว่าคนไหนที่ "ใช่" เขาจะเดินหน้าอย่างเต็มสูบก็เท่านั้นเอง

พัทธ์รีบร้อนเดินเข้าไปในอาคาร โดยไม่ได้สนใจว่าใครยืนสูบบุหรี่อยู่ไม่ไกลจากเขามากนัก เพื่อรอ 'ใคร' คนเดียวกัน

ความเย็นของอุณหภูมิในห้องเทียบไม่ได้กับความหนาวเหน็บที่อยู่ในใจของรันเลย รันเอนกายพิงกระจกช้าๆ ก่อนที่จะมองไปยังภายนอกที่แสนจะสับสนวุ่นวาย ในมือของรันมีจดหมายฉบับหนึ่งที่ส่งตรงมาจากออสเตรีย มีตราประทับของสถานทูต มันเป็นจดหมายที่จะเปลี่ยนชีวิตเธอไป เป็นจดหมายที่ทำให้เธอต้องตัดสินใจ

"อ้าวพัทธ์วันนี้ทำไมเข้ามาล่ะ ช่วงนี้ต้องเดินสายโปรโมทไม่ใช่เหรอ?" รอยยิ้มของเธอก็เหมือนกับทุกวัน แต่การแต่งตัวเท่านั้นที่แปลกไป

"ทำไมวันนี้ใส่เสื้อแขนยาวล่ะ" พัทธ์ถามทั้งๆ ที่รู้คำตอบมาจากโก้แล้ว

'สงสัยมีเรื่องว่ะ ไอ้รันใส่เสื้อแขนยาว' เสียงโก้พูดด้วยความกังวล

'เขากล้าทำร้ายรันเหรอ?' เสียงขอพัทธ์ดังขึ้นด้วยความโมโห รันก็ตัวแค่นี้ ทำไมเขาถึงกล้าทำอะไรอย่างนั้น

'ไม่เชิงว่ะ เวลาไอ้เลมันโมโห มันจะชอบจับรันแรงๆ ผิวไอ้รันก็บ๊างบาง นิดนึงก็ช้ำ เพราะงั้นวันนั้นที่มันใส่เสื้อแขนยาวมา รู้เลยว่าไอ้เลมันโมโหอะไรอีกแล้ว'

"พอดีว่าไม่มีเสื้อใส่น่ะ ทำไมเหรอพัทธ์" เสียงใสตอบแล้วก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่น พัทธ์เอื้อมมือไปจับแขนเล็กๆ อย่างอ่อนโยน แต่รันเองก็ดึงมือออกช้าๆ เหมือนกัน เหมือนกับจะบอกเขาว่าเป็นการกระทำที่ไม่สมควร

"ขอดูได้ไหม... รอยที่เขาทำ" พัทธ์พูดเสียงนุ่ม และอ่อนโยน ทำให้คนที่ไม่ค่อยได้รับความอ่อนโยนและเอาใจใส่อดที่จะหวั่นไหวในใจไม่ได้

"ไม่มีอะไรทั้งนั้น" สายตาของรันหลุบลงต่ำ เพราะกลัวสายตาที่คมกล้าอันนั้น พัทธ์เป็นคนอ่อนโยนก็จริง แต่เวลาเอาจริงก็ดูน่ากลัวใช่หยอก "...เขาไม่ได้ทำอะไรเราจริงๆ ผิวเราโดนนิดโดนหน่อยก็ช้ำแล้ว"

"ถ้าเป็นเรา ถ้าเรารู้ว่าโดนนิดเดียวก็ช้ำ เราจะไม่ให้อะไรมาบาดผิวอ่อนๆ ของรันเลย"

...บ้าจัง....รันคิดด่าตัวเอง ทำไมเธอจะต้องหวั่นไหวไปกับคำพูดของเขาด้วยนะ

ทั้งสองจ้องหน้ากันอยู่นาน ก่อนที่จะมีเสียงใครดังขึ้นขัดจังหวะ "ทำอะไรกันน่ะ"

เสียงที่ดังขึ้นทำให้รันรีบชักมือกลับ แล้วก็มองผู้ชายที่มาใหม่อย่างตะหนก

"เล!!" รันครางชื่อของชายคนนั้นอย่างแผ่วเบา ทำให้พัทธ์ต้องมองผู้ชายตรงหน้าอย่างเต็มตายิ่งขึ้น ผู้ชายผมยาวประบ่า ผมข้างหน้าสั้นกว่าข้างหลัง และตอนนี้มันก็ไล้มาที่แก้มเล็กน้อย เสื้อยืดเก่าๆ กางเกงสีซีดๆ พร้อมกับแววตาที่ดุดัน เหมือนโกรธใครมาสิบชาติอย่างนั้นแหละ แต่ถ้าว่ากันอย่างตามตรงแล้วละก็ ผู้ชายคนนี้ก็ดูดีตามสไตล์ของเขา

"มารับ" คำพูดของเลสั้นและห้วนเสียจนคนฟังใจหาย

"รันไปเก็บของก่อนนะ เลรออยู่ตรงนี้ก่อน" รันรีบเดินไปอย่างรวดเร็ว พัทธ์มองตามอย่างสงสาร กลับไปจะเจออะไรอีก แต่ตอนนี้เขาควรที่จะห่วงตัวเองมากกว่าใช่ไหม เพราะสายตาที่จ้องมองมาที่เขามองได้เลยว่าไม่มีความมิตรและเตรียมที่จะจัดการกับเขาได้ทุกเมื่อ แต่ผู้ชายอย่างพัทธ์มีหรือจะกลัว

"อย่ามายุ่งกับรันอีก" เสียงของเลดังขึ้นห้วนและน่ากลัวยิ่งนัก แต่ก็น่ากลัวในสายตาคนอื่น ไม่ใช่สำหรับพัทธ์ พัทธ์ยิ้มหยัน อย่างที่น้อยคนนักจะเห็นเขาแสดงสีหน้าแบบนี้

"ก็ดูแลรันให้ดีสิ ไม่งั้นไม่ว่ายังไง ผมก็ไม่รามือแน่ๆ" เลกำหมัดแน่น และไม่รอช้าที่จะเหวี่ยวหมัดหลุนๆ ไปให้คนที่อยู่ตรงหน้า พัทธ์ที่ไม่ได้ตั้งตัวจึงรับหมัดนี้เข้าไปเต็มๆ

"เล!!" รันรีบเดินเข้าไปหาเลด้วยความตกใจ พร้อมกับจับตัวเขาไว้แน่น

"กลับ!!" เขาโอบไหล่รันอย่างประกาศความเป็นเจ้าของ ก่อนที่จะลากรันกลับไป พัทธ์เช็ดเลือดที่มุมปาก แล้วมองตามด้วยสีหน้าที่เกินจะบรรยาย ...ผู้ชายอย่างนี้เหรอ ที่จะมาดูแลมิรันดา ดวงใจของเขา ไม่มีทาง...

.....ติดตามตอนต่อไปค่ะ.......

จากคุณ : mrs_ricken - [ 14 ก.ย. 48 19:37:03 ]