ความคิดเห็นที่ 1 6 ปีต่อมา เสียงหวูดของรถไฟ บอกว่ารถไฟกำลังเข้าเทียบเท่าชานชาลา เด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินหิ้วกระเป๋าสัมภาระใบใหญ่ลงจากรถด้วยความยากเย็น หลังจากที่ออกมาจากที่เช็คตั๋วแล้ว เด็กหนุ่มก็มองไปยังทิวทัศน์รอบข้าง และร้องบอกในใจของตัวเองว่า “เขากลับมาแล้ว” ทาคาดะ จุน อายุ 17 สูง 172 ซม. หนัก 51 กก. เลือดกรุ๊ป B เกิดและเติบโตที่เมืองนาคายะแห่งนี้โดยกำเนิด จนกระทั่งอายุ 9 ขวบ เขาต้องย้ายบ้านตามพ่อแม่ที่ย้ายไบทำงานที่โตเกียว และเพราะงานของพ่อ ทำให้ในที่สุด จุนก็ได้กลับมาที่เมืองแห่งนี้อีกครั้ง เด็กหนุ่มมองวิวรอบตัวและรีบยกสัมภาระเพื่อไปที่สถานที่แห่งหนึ่งโดยทันที สถานที่แห่งนั้นคือบ้านของเขาเมื่อ 8 ปีก่อน จุนรีบวิ่งอย่างเร็วที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ ในขณะที่นึกถึงเรื่องเมื่อวันเก่าๆ ความทรงจำที่เขามีเมื่อครั้งยังเด็ก เนินมาชิโระ ที่อยู่อีกฝากหนึ่งของสถานีรถไฟ ที่นั้นมีคฤหาสน์ทรงยุโรปหลังหนึ่ง ซึ่งอยู่ติดกับเขตบ้านจัดสรรธรรมดา และที่ในสวนของคฤหาสน์หลังนั้น มีเด็กผู้ชาย และเด็กผู้หญิงคู่หนึ่ง จะวิ่งเล่นด้วยกันเสมอในสวนที่กว้างขวางนี้ “นี่ๆ จุนคุง” เด็กผู้หญิงในชุดลูกไม้สีครีมขาว ฟูฟ่องเหมือนตุ๊กตาตัวน้อย กำลังเรียกเด็กผู้ชายแต่งตัวมอมแมมคนหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ห่างออกไป เด็กผู้หญิงคนนี้ชื่อ “โซระ” เป็นลูกสาวคนเดียวของเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้ ในมือของเด็กน้อยถือมงกุฏดอกไม้สีขาวบริสุทธ์ไว้ เมื่อเด็กผู้ชายเดินเข้ามาตามที่เรียก โซระจังก็สวมมันบนหัวของเขาในทันที พร้อมกับยิ้มหัวเราะอย่างชอบใจ “ไม่เอาน่ะ โซระจัง” ถึงจะเขินอายแต่เด็กหนุ่มตัวน้อยก็ไม่ได้ปฏิเสธสิ่งที่เพื่อนหญิงทำให้ “เหมาะมากเลยนะ จุนจัง” โซระหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ท่าทางเธอจะชอบที่ได้เห็นเด็กหนุ่มตัวน้อยตรงหน้า เขินจนหน้าแดง “ของอย่างนี้ เหมาะกับโซระจังมากกว่า” จุนค่อยๆหยิบมงกุฎออกมา และสวมไว้ที่ศีรษะของเด็กผู้หญิงตัวน้อยที่อยู่เบื้องหน้าเขา สำหรับ ทาคาดะ จุนในวัย 9ขวบ ภาพเบื้องหน้าตรงหน้า เป็นภาพที่น่ารัก และสวยงามที่สุด “นี่จุนจัง โซระนะ ถ้าโตขึ้นจะเป็นเจ้าบ่าวของจุนจังได้ไหม” เสียงใสแจ่วของเด็กผู้หญิงว่าที่เจ้าบ่าวดังขึ้น “อะไรกัน โซระต้องเป็นเจ้าสาวซิ เด็กผู้หญิงโตขึ้นก็ต้องเป็นเจ้าสาว” เด็กผู้ชายคนที่เพิ่งถูกเด็กผู้หญิงที่ตนชอบขอให้เป็นเจ้าสาว ตอบด้วยท่าทีประหม่าเต็มที่ “ก็โซระนะ.. นะ... ก็ชื่อโซระ พวกคุณยะกิ บอกว่าเหมือนชื่อเด็กผู้ชาย ถ้าให้เป็นชื่อของเจ้าสาว มันไม่เพราะนี้” “ชื่อนะไม่มีอะไรซักหน่อย เจ้าสาวนะ ต้องสวย น่ารักต่างหากล่ะ” “และอย่างโซระจัง จะต้องน่ารักมากแน่ๆ” “จริงนะ” “จริงซิ เพราะงั้นโซระจะต้องเป็นเจ้าสาวเท่านั้นนะ” “ถ้างั้น โซระจะเป็นเจ้าสาวก็ได้ แต่จุนจังก็ต้องเป็นเจ้าสาวด้วยเหมือนกันนะ” คำพูดที่สั้นๆชวนน่ารัก แต่สำหรับคนฟังถึงกับหน้าแดง “จะบ้าหรือ ผมเป็นผู้ชายนะ ต้องเป็นเจ้าบ่าวต่างหาก” เสียงตะโกนด้วยความอายเต็มที่ “ก็ชื่อจุนนะ มันชื่อของผู้หญิงนี้” พวกคุณยะกิก็บอกว่าเจ้าบ่าวชื่อนี้มันไม่เหมาะด้วยเหมือนกัน พูดเสร็จ เจ้าสาวตัวน้อยก็วิ่งหนีคนที่ตัวเพิ่งตั้งให้เป็นทั้งเจ้าบ่าวและเจ้าสาวทันที “อย่าหนีนะ” เด็กชายที่ต้องกลายเป็นเจ้าสาววิ่งไล่ ในทันที ใบหน้าที่ร้อนเพราะความเขินอายนั้น แสดงความน่านัก น่าเอ็นดู ในสายตาของพ่อแม่ของแต่ละฝ่าย ที่ทั้งคู่ต่างก็ยิ้มให้กัน เหมือนกับว่าจะเป็นพยานการหมั้น ในพิธีหมั้นเล็กๆ ของลูกๆ ที่น่ารักของพวกตัวเอง นั้นเป็นเหตุการณ์ก่อนหน้า ที่เขาจะต้องย้ายบ้านเพียง 2 เดือน และเป็นความหลังที่ทำให้ ทาคาดะ จุน ไม่เคยลืมเรื่องของเมืองนี้ ถึงแม้ตั้งแต่ตอนนั้นเขาจะไม่ได้พบกับเด็กผู้หญิงที่ชื่อ ทาคากิ โซระอีกเลยก็ตาม “นี่ จุนคุง สัญญานะ...” คำพูดสุดท้ายที่โซระจังพูดกับเขาในตอนที่กำลังจะขึ้นรถ โซระจังยังจำได้ไหมนะ.. กริ๊งๆ ....กริ๊งๆ........... เสียงหวูดเตือนว่ารถไฟกำลังจะผ่านมา พร้อมกับจะปล่อยไม้กั้นลง ทำให้จุนเริ่มเดินวิ่งเร็วขึ้นเพื่อข้ามทางรถไฟไปก่อนที่รั้วจะถูกปล่อยลง แต่ก็ไม่ทัน รถไฟวิ่งผ่านมาก่อนพอดี ทำให้เขาต้องยืนรอรถไฟให้ผ่านไปก่อน ทั้งๆ ที่ใจของเขาอยากไปที่บ้านเก่าที่เนินมาชิโระเต็มที่แล้ว ฝั่งตรงข้ามของรางรถไฟ คนกลุ่มหนึ่ง กำลังรอให้รถไฟวิ่งผ่านไปเช่นกัน เมื่อเสียงหวูดของรถไฟเงียบลงพร้อมกับไม้กั้นที่ยกขึ้น จุนรีบเดินในทันที เป็นจังหวะเดียวกับที่คนที่อยู่อีกฟากเดินข้ามมา ในแวบหนึ่ง จุนไม่รู้ตัวเลยว่าได้พบกับคนที่เขาต้องการพบแล้ว เพียงแต่ไม่ได้พูดคุย และเห็นหน้าซึ่งกันเท่านั้นเอง เวลาเดินที่แยกจากกัน ได้หันมาบรรจบกันอีกครั้ง และสวนจากกันในทันที “คนคนนั้น” เสียงพูดเบาๆ ที่ไม่มีใครได้ยินดังออกมาเบาๆ เด็กสาวในชุดลำลองสะพายเป้หันกลับมามอง เด็กหนุ่มที่เพิ่งเดินสวนกันเมื่อกี้นี้ เธอพยายามมองผ่านผู้คนรายล้อมไป แต่ก็ต้องชะงักเมื่อ เสียงหนึ่งดังขึ้น “มีอะไรหรือค่ะ คุณโซระ” เด็กสาวน่ารักที่โอบแขนเธอถามด้วยเสียงที่เจือปนความกังวลใจ “ไม่มีอะไร ไปกันเถอะ” เด็กสาวมองย้อนกลับไปอีกครั้งก่อนที่จะหันกลับมาอย่างไม่สนใจ “ถ้าไม่รีบเดี่ยวจะเดทไม่ทันนะ” “ค่ะ” จากคุณ : จิตรกร - [ 14 ก.ย. 48 20:45:09 A:61.90.14.85 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 เสียงกริ่งสัญญาณเข้าเรียนดังขึ้น และโรงเรียนก็เข้าสู่ความวุ่นวายเหมือนกับทุกเช้า พวกนักเรียนที่มาทันก็รีบวิ่งเข้าห้องก่อนที่อาจารย์ประจำชั้นจะเข้ามา ส่วนพวกที่สายก็เกาะประตูรอการเช็คชื่อและชั้นจากพวกกรรมการนักเรียน นักเรียนที่สายคนหนึ่ง พึมพำกับตัวเองออกมา “มาสายตั้งแต่วันแรกเลยหรือนี้” ทาคาดะ จุน พูดสมเพศตัวเอง ในขณะที่นักเรียนเวรกำลังแปลกใจกับนักเรียนในชุด ยูนิฟอร์มโรงเรียนอื่นมายืนปนกับพวกมาสายด้วยความงงงวย โรงเรียนมาซิโระ เป็นโรงเรียนแบบที่แบ่งห้องเรียนตามชั้นการศึกษา โดยพวกปี 1 จะอยู่ชั้น 1และชั้น 2 ส่วนพวก ปี 2 จะอยู่ที่ชั้นที่ 4และ5 และที่ชั้นนี้จะมีเสียงกรี๊ดกร๊าดของพวกนักเรียนหญิงปี 1 ที่มาออกันอยู่หน้าห้องเรียนชั้น 2-C เป็นประจำ ทั้งหมดก็เพื่อที่จะมาดูรุ่นพี่ขวัญใจของพวกเธอนั้นเอง ด้วยผลการเรียนที่เป็นยอด มีพรสวรรค์ทางกีฬาเป็นเยี่ยม และหุ่นที่สามารถเป็นดารานางแบบได้สบายของ อะซึโนะ โซระ สาวเท่อันดับหนึ่งของโรงเรียนมาชิโระ ที่เป็นทีชื่นชอบนักเรียนหญิงทั้งรุ่นน้อง และรุ่นพี่บางคน จึงเป็นบ่อยครั้งที่เธอจะได้รับจดหมายรักจากทั้งชายและหญิง แต่ต่อมาจะเหลือเฉพาะเด็กผู้หญิงเท่านั้น เพราะนักเรียนและอาจารย์รู้ดีว่า โซระเป็นพวกชอบผู้หญิงด้วยกัน หนึ่ง.. สอง. .. สี่............... ห้า................ เสียงนับเลขเบาๆ ของ โทยะ มากิเอะ หัวหน้าห้อง2-C ซึ่งทุกเช้าเธอจะคอยเช็คจำนวนของเหล่าแฟนๆ ของโซระที่มาออกันหน้าห้องเสมอ และอาจจะรวมไปถึงการจดชื่อพวกเธอ ให้อาจารย์รู้เพื่อเตือนด้วย เป็นวิธีการหนึ่งที่มากิเอะ ใช้ขู่พวกแฟนๆของโซระให้ยอมกลับห้อง และเป็นการจดสถิติซึ่งเป็นงานอดิเรกอย่างหนึ่งด้วย “วันนี้มีห้าคนงั้นหรือ..” “มีอยู่สองคนที่มาติดต่อกันเกิน 3 วัน สงสัยต้องเตือนหน่อยแล้วนะ ไม่งั้น ถ้าถูกอาจารย์ รูมิโกะทำโทษล่ะก็ เดียวเขาก็จะมาว่าเธออีก” หลังจากไล่พวกแฟนคลับเสร็จ มากิเอะก็เรียกโซระ แต่โซระกลับเหม่อผิดไปจากทุกที ทั้งที่เธอเรียก โซระตั้งหลายครั้ง แต่ดูเหมือนว่าโซระจะไม่รู้สึกตัวเลย ด้วยเงินอุดหนุนก้อนใหญ่ให้โรงเรียน ทำให้โซระได้รับอภิสิทธิในเรื่องการแต่งตัว ซึ่งเธอก็ใช้มันในการที่แต่งชุดนักเรียนชาย เครื่องแบบสีน้ำตาลเข้ม ทำให้เธอดูเป็นเด็กหนุ่มได้อย่างน่าประหลาด ผมยาวที่ผูกรวบไว้ข้างหลัง ดูขัดกันบ้างเล็กน้อยเท่านั้น และท่าเหม่อมองออกไปข้างนอก มันช่างดูแสนโรแมนติกในภาพของใครหลายคนในห้องที่มองมา “โซระ” เสียงเรียกเบาไม่มีการตอบ “โซระ“เสียงเรียกดังขึ้นอีกระดับ ยังคงนิ่งเงียบไม่มีคำตอบจากคนที่เธอต้องการพูดด้วย “ นี่โซระ” มากิเอะเขยิบตัวเองเข้าไปใกล้ ยื่นมือจับแก้มเพื่อน แหงนหน้าเข้าประชิดใกล้ชนิดปากจูบปาก ตามองตา สันจมูกจูบกันทีเดียว ทำให้เด็กสาวในชุดนักเรียนชายถึงกับสะดุ้ง หน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศสุกในทันที พร้อมกับเสียงหยอกจากเพื่อนสนิก “เพลย์บอย ก็เขินเป็นงั้นหรือ” เสียงกระเซ้าเย้าแหย่จากมากิเอะ เพื่อนรักที่รู้ใจมาตั้งแต่เรียนมัธยมด้วย ทำให้โซระอายและเสียหน้าเป็นอย่างมาก แต่ก็รีบบอกปัดในทันที “เขินอะไร ฉันตกใจต่างหาก เล่นจู่ๆมาทำอย่างนั้น” คำพูดที่แก้ตัว ซึ่งฟังไม่ขึ้นเมื่อท่าทางเจ้าตัวบอกแจ้งๆ ว่าอายเต็มที่ “เคยแต่ทำกับคนอื่น พอถูกทำบ้างเป็นยังไงล่ะ” มากิเอะพูดกระเซ้าเบาๆ พร้อมกับยิ้มบางๆแต่มันแทงเข้าไปถึงในใจของเจ้าตัวที่เป้าเลยทีเดียว ซึ่งทำให้เหยื่อต้องรีบเปลี่ยนเรื่องพูดให้เร็วที่สุด “มีอะไรหรือ” “มันใกล้โฮมรูมแล้วนะ เห็นเหม่ออยู่เลยเรียกเท่านั้น” คำตอบที่ตรงไปตรงมา “คิดถึงใครอยู่หรือเมื่อกี้” คำถามที่ตรงยิ่งกว่า “เปล่า” คำพูดตอบที่เลี้ยวหลบเต็มที่ แต่การแสดงออกนั้นตอบตรงไปตรงมาที่สุด ผิดกับที่พูดเมื่อกี้นี้ “ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญก็อย่าคิดมากดีกว่า” มากิเอะหยุดการสนทนาที่อาจทำให้เพื่อนรักลำบากใจไว้ แล้วเดินกลับไปที่โต๊ะข้างๆ หลายปีที่คบกันมาแบบชนิดที่แค่อยู่ข้างก็รู้ใจ มากิเอะรู้ดีว่า ตอนนี้โซระไม่ต้องการให้ใครมารบกวน โซระมองหลังของเพื่อนสนิทที่หันหลังให้ และคิดในใจว่า ใช่แล้ว จริงของมากิเอะเธอไม่จำเป็นต้องคิดมากอะไรด้วยเลยกับเรื่องนี้ โซระหยิบกระเป๋าขึ้นมาเตรียมสำหรับชั่วโมงเรียนที่กำลังเริ่มขึ้น หน้าห้องเรียน อาจารย์หญิงสวมแว่นตาบอกให้จุนรอที่หน้าห้องก่อน และจะเรียกให้เข้าไปทีหลัง จุนมองตามหลังไป และเริ่มจัดเสื้อที่ใส่อยู่ พร้อมกับแต่งผมให้เรียบร้อย เพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้ดูไม่ดี เพราะการพบกันครั้งแรกนั้นสำคัญที่สุด ในคราวนี้คนสองคนที่เคยจากกัน พบกัน และจากกัน จะได้มาพบกันอีกครั้ง และคราวนี้ ทั้งคู่ จะไม่ได้แค่สวนกันอีก แต่เส้นทางนี้จะต้องแยกจากหรืออยู่ร่วมกันอีกตลอดไป คนตอบไม่ใช่กาลเวลา แต่เป็นพวกเขาคนสองคนเท่านั้น จากคุณ : จิตรกร - [ 14 ก.ย. 48 20:46:56 A:61.90.14.85 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ช่วยแนะนำหน่อยนะครับ จากคุณ : จิตรกร - [ 14 ก.ย. 48 20:54:01 A:61.90.14.85 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่เจอกัน 6 ปี นางเอกเรากลายเป็นสาวเท่ห์ไปซะแล้ว อุ อุ อุ แล้วจะจำกันได้ไหมเนี่ย ติดตามตอนต่อไปค่ะ ชอบประโยค "คนตอบไม่ใช่กาลเวลา แต่เป็นพวกเขาคนสองคนเท่านั้น" จัง สมเพศ-- สมเพช ปล.ถ้าเว้นบรรทัดระหว่างข้อความหน่อย จะช่วยให้อ่านง่ายขึ้นค่ะ (ลองจัดข้อความใน word ก่อน) เป็นกำลังใจให้ค่ะ^^ จากคุณ : sushii (Sushii) - [ 14 ก.ย. 48 22:37:42 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มีเรื่องอะไรทำไมต้องตัดผมเปลี่ยนตัวเองน้อ จากคุณ : scottie - [ 15 ก.ย. 48 12:30:39 ]