หายหัวไปนานมากๆ เกือบๆตายแล้วค่ะ
เจอธีสิสเข้าไป มึนตึ้บไปเลย

เมื่อสองวันก่อน นั่งทำธีสิสหัวฟู อารมณ์บ้าเข้าครอบงำตอนราวๆตีสาม
ด้วยความที่ไม่ไหวแล้ว บิวท์ได้ที่จริงๆ เลยได้เรื่องสั้นแปลกๆมาเรื่องหนึ่ง ขอย้ำว่าสั้นจริงๆ

ตอนแรกว่า จะเอาไว้ต่อเป็นเรื่องยาว แค่คิดอีกที
เอามาลงให้ชาวบ้านฉงนเล่นดีกว่า เพราะคนเขียนเอง ยังงงๆ กับอารมณ์ตัวละครเลยค่ะ

เอิ๊ก ว่าแล้ว ก็มาอ่านเรื่องสั้นชวนปวดเฮดกันดีกว่านะคะ


... เราไม่ได้รักกันอีกต่อไปแล้ว ...

วันนี้ อากาศดี หลังจากที่ฝนฟ้าโปรยปรายลงมาทุกวัน แต่ในวันนี้ท้องฟ้าแจ่มใสไร้เมฆบดบัง
ฉันนั่งกินขนมเค้กกับกาแฟหอมกรุ่นอยู่ในร้านอาหารร้านโปรด

ฉันซึมซับบรรยากาศอบอุ่นของร้านอย่างมีความสุข เบื้องหน้าฉันคือคนรักที่คบกันมาหลายปี
และไม่ได้เจอหน้ากันมาเป็นเดือน

"เราไม่ได้รักกันมานานเท่าไหร่แล้ว พี่เต้" ฉันถามขึ้นหลังจากที่คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าฉันนิ่งเงียบไม่พูดไม่จาอะไร
ได้แต่ถอนหายใจอยู่นาน

ใบหน้าที่ก้มลงมองกาแฟอย่างใจลอยเงยขึ้นอย่างรวดเร็ว อุทานเรียกชื่อฉันสั้นๆ
"ริน"

แล้วเขาก็ยิ้มให้ฉัน ยิ้มแบบที่เรารู้ความหมายกันเพียงสองคน
มือหนานั้นเอื้อมมือมาบีบมือฉันเบาๆ

"แปลกดีนะ ถึงเราไม่รักกันแล้ว แต่เราก็ยังรู้จักกันและกันดีเสมอ" ฉันเอ่ยตอบเขาด้วยรอยยิ้ม
มือของฉันบีบมือเขาตอบเบาๆ ฉุนรู้ดีว่าความคิดในสมองฉันกับของเขาไม่ต่างกันสักเท่าไหร่หรอก

"นั่นสิ แค่ไม่รักแล้วเท่านั้นเอง" เขาเอ่ยขึ้นอย่างขันๆ "รินรู้มานานแค่ไหนแล้ว"

"ไม่รู้สิ นานหรือไม่นาน รินก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่รินรู้อย่างที่พี่รู้ คือเราไม่ได้รักกันแล้ว"
ฉันตอบอย่างสบายใจ ความจริง...เราก็รู้กันมานานแล้ว
เพียงแต่ไม่มีใครเอ่ยปากบอกก่อนเท่านั้นเอง

"แต่พี่ว่ารินพูดผิดนะ" เขาบอกพลางใช้นิ้วชี้กดสันแว่นให้ขยับเข้าที่ ท่าทีที่เป็นเอกลักษณ์ของเขายามเมื่อต้องการ
พูดเรื่องสำคัญ "เรารักกัน แต่เราไม่ได้รักกันอย่างแฟนแล้วเท่านั้นเอง"

"แล้วเรารักกันอย่างไหนดีล่ะ" ฉันถามปนหัวเราะ "เพื่อน หรือพี่ชาย?"

คำว่า"พี่ชาย"นั้นฉันใช้ล้อเลียนเขา ผู้ที่เคยบอกไว้ว่า ถ้าไม่ชอบ ไม่รัก
ก็อย่าบอกเลยว่าคิดอย่างพี่ชาย แค่บอกว่าไม่ชอบก็พอ
คำว่าพี่ชาย มันคือประโยคอันสวยหรูของการปฏิเสธนั่นเอง

เขาหัวเราะกับคำนั้น แน่นอนว่าเขารู้ดีว่าฉันพูดถึงเรื่องอะไร

"แล้วรินอยากให้พี่เป็นอะไรล่ะ"

"พี่ชายสิ" ฉันสวนทันควันด้วยรอยยิ้ม "รินไม่อยากเป็นเพื่อนหรอก ถ้าเป็นเพื่อนกับพี่ ก็แปลว่ารินแก่"

เขาหัวเราะอย่างขบขัน เอื้อมมือมาโยกหัวฉันเล่นอย่างมันเขี้ยวเหมือนที่เคยทำเสมอมา
"ได้ จะยอมเป็นพี่ชายให้รินคนหนึ่ง"

"เคลียร์กันแล้วนะ"

"ฮื่อ เคลียร์" เขาตอบมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนจะถามคำถามที่เขาและฉันสงสัย
"เราเคยเป็นแฟนกันหรือเปล่าน่ะ ริน"

"เคยมั๊ง"ฉันตอบด้วยเสียงหัวเราะ"รินก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน
แต่รินบอกได้อย่างหนึ่ง ว่ารินไม่เคยเสียใจที่เคยมีพี่"

"พี่ก็ไม่เคยเสียใจที่มีเรา" เขาตอบ มือหนาก้มลงมองนาฬิกาอย่างใจลอย
"พี่ไปก่อนนะ แล้วจะโทร.ไปคุย"

ฉันยิ้มให้ หัวเราะเบาๆอย่างรู้ทัน "เคลีบร์กับรินแล้ว ก็ไปบอกเขาคนนั้นเสียทีล่ะ"

"คนไหน" เขาถาม ทำหน้าเหรอหราไม่รู้ไม่ชี้ แต่นั่นแหละ ฉันรู้จักเขาดีเกินไป

"ก็คนที่ทำให้พี่ต้องแล่นมาเคลียร์กับรินไง" ฉันบอกอย่างรู้ทัน
"ไม่งั๊น พี่ไม่แล่นมาหารินอย่างนี้หรอก"

"รู้ดีนะเรา" เขาชี้หน้า หัวเราะอย่างเขินๆ ฉันบอกแล้ว ว่าฉันรู้จักเขาดี
"เราล่ะ มีกับเขาบ้างหรือยัง"

"ยัง ยังหาคนดีเท่าพี่เต้ไม่ได้" ฉันแกล้งตีหน้าเศร้าล้อเขาเล่น แล้วก็อดหัวเราะอออกมาไมได้
เมื่ออีกฝ่ายทำหน้าตกใจเสียขนาดนั้น "รินล้อเล่นหรอกน่า"

"ร้ายนะเรา พี่จริงๆแล้วนะ ว่างๆจะโทร.ไป"

"ไปเถอะ โชคดีนะพี่ชาย" ฉันยิ้มอวยพรให้เขาหาคนข้างกายคนใหม่ได้สำเร็จ

"ฮื่อ ขอบใจนะริน"

เขาเดินจากไปพร้อมโบกมือให้ ฉันมองตามก็พบว่าเขาไปจัดการจ่ายค่าอาหารก่อนไป
พี่เต้ก็ยังคงเป็นพี่เต้ที่ใจดี และน่ารักอย่างนี้เสมอ

ฉันยังคงจำวันแรกที่เราพบกันได้ รุ่นพี่ผู้ชายท่าทางเขินสุดๆ
เดินมาหาฉันขอเบอร์โทรศัพท์ของเพื่อนฉันไปให้เพื่อนเขา
แล้วโดนฉันป่วนซะจนต้องกลับไปมือเปล่า

พร้อมๆกับความสัมพันธ์ที่เริ่มต้น
ความสัมพันธ์ที่พัฒนาอย่างรวดเร็วและเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วเช่นกัน

จากคนไม่รู้จัก เป็นคนรู้จัก
จากคนรู้จัก เป็นคนสนิท
จากคนสนิท เป็นแฟน
และในวันนี้...จากแฟน เป็นพี่ชาย

ฉันเองก็ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์มันเริ่มเปลี่ยนไปตรงไหน
อาจจะเริ่มที่ฉัน...
อาจจะเริ่มที่เขา...
หรืออาจจะเริ่มพร้อมๆกันก็เป็นได้

สายใยที่ผูกพันเราเป็นคนรัก
อาจจะเริ่มบางเบาลงวันที่เขาเรียนจบไป
วันที่เขาเริ่มต้นทำงาน
เริ่มต้นค้นพบสิ่งใหม่ๆในชีวิต

และอาจจะยิ่งบางเบาลงในวันที่ฉันก้าวเข้าสู่เส้นทางนั้นเช่นกัน
ความห่างเหินเริ่มเข้ามา
ต่างคนต่างมีเส้นทางเป็นของตัวเอง

เราเริ่มหันกลับมามองกันและกัน
ทบทวนความรู้สึกระหว่างเรา
และเราก็ได้รู้ว่า...เราไม่ได้รักกันอีกต่อไปแล้ว

สายใยที่พันผูกเราไว้เป็นคนรักนั้นจางไปอย่างไม่เห็นร่องรอย
แต่...
เรายังคงมีความผูกพันต่อกันอยู่
อาจจะไม่แน่นหนาเหมือนความเป็นคนรัก
แต่ก็ไม่เบาบางเหมือนคน'เคย'รู้จัก

และเราต่างก็แน่ใจ
หากวันใดเรามีปัญหา อีกคนก็พร้อมจะช่วยเหลือ
หากวันใดเราไม่มีใครเรารู้ว่ายังมีเขาอีกคนที่ยังเป็นห่วงเรา
หากวันใดที่เราเสียใจ เรายังคงมีอีกคนที่ร้องไห้เป็นเพื่อน

...เราไม่เคยจะรักกัน มีแต่วันที่อ่อนไหว
ผ่านเลยไปและไม่เคยจะกลับมา
เป็นแค่ความประทับใจ ที่ยังคงแน่นหนา
มีแต่ฝนมีแต่ฟ้าที่เข้าใจ ...

เพลงนี้ลอยวนอยู่ในความคิดของฉัน

เราอาจจะเป็นอย่างเพลงนี้ก็ได้

"เราไม่เคยจะรักกัน มีแต่วันที่อ่อนไหว"

เราแค่อ่อนไหวไปกับบางอารมณ์ในเวลานั้น
หรือ...อาจจะไม่ใช่ก็ได้ ฉันเองก็ไม่รู้
และไม่ต้องการจะรู้
แค่เขาและฉันรู้สึกดีๆต่อกัน
เท่านั้นก็เพียงพอแล้วไม่ใช่หรือ

บางที...ฉันก็ควรจะเริ่มต้นสิ่งใหม่ๆ มองหาใครบ้างก็ดี

เริ่มที่เพื่อนร่วมงานแผนกข้างๆที่กำลังเดินตรงมาหาฉันคนนี้ก่อนก็ไม่เลว!

......... The End ...........

******
Song : Stay by ปาล์มมี่
******

เป็นไงคะ อ่านแล้วงงๆ คนเขียนก็ขออภัยละกันค่ะ
เห็นใจคนทำธีสิสหน่อย ฮือๆ TT-TT
ไปปันงานต่อดีกว่า เผื่อรอดชีวิตมาเขียนเรื่องใหม่กะเขาบ้าง